Sentiment

In zon en wind achter de grasmaaier lopen. Het helse kabaal dat wordt geluwd door de oorkleppen. De insecten om je oren, grassprietjes blijven plakken op m'n bezweette nek, heerlijk. De geur van gemaait gras en de koelte als je in de schaduw achter de schuur het gras kort maait. Marc komt aangelopen met zijn strooien hoed en riek. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde; 'zalig de armen van geest', die niet streven naar meer of beter. En zich niet bewust zijn van wat beter en meer is en genieten van het nu. Straks is zometeen en toen was voorheen, dus verstand op 0 en lekker doorgaan. Ook dit hoort bij een eenvoudig leven in de realiteit; werken voor dat dubbelglas. Of die wenteltrappen die het middenhuis met het woonhuis gaan verbinden.
Later deze ochtend rijden we in de blauwe laro, volgepakt met vettige en vieze werkspullen en een broodlunch, met Castel op schoot 45 minuten verder voor de maaiklus die in natura betaald wordt. (de betonmixer ligt aan de ketting, maar daar weet onze betonschaar wel raad mee) Het huis met haar metershoog gras en brandnetels ligt aan de rand van een dorpje aan de route naar Santiago de Compostella. Met een zeis en een bosmaaier is het nog 2 tot 2,5 dag werk om dit varkensgrasje te wassen. En warm dat het werken met de machine is, ochoch. Maar die spierballen en het gezonde kleurtje + het gezelschap van Marc en Castel maken dit werk zeer de moeite waard. Ook de betaling is geweldig en leuk geregeld.
Een frans oud dametje kijkt me vanaf de weg aan alsof ze wat wil zeggen en ik leg de motor stil. En ja hoor, of ik interesse heb in nog meer maaiwerk; een veldje bramen... We komen daar op terug als we deze klus af gaan maken. Ik wil het werk eerst zien, want het is een flink stuk rijden, dus we willen wel dat het de moeite waard is. En ze moeten wachten tot ik terug ben in Frankrijk.
De 2e week van juni ligt in de planning. Natuurlijk heb ik het nog te druk met afronden van veel nederlandse regeldingetjes om relaxed vakantie te vieren en al die lieve mensen die we achterlieten te bezoeken. Langer wil ik hier niet weg zijn, de lente, de bloemen, alle groente die ik met zoveel zorg heb uitgepoot... De poezen en de hond en het samen rommelen... Het zal wel gek zijn weer in Nederland te vertoeven, zeker met een franse auto. Voel ik me weer een toerist in het verkeer.
De post uit Nederland is ook weer gearriveerd, het wordt steeds minder en daar zijn we wel blij om. De uitschrijving in Nederland verloopt goed, dus vanaf 1 juni 2009 zijn we echte Fransozen. (op onze nationaliteit na)
Met zoveel werk voor ons hier buiten de deur in het verschiet zijn we blij met alle reacties op een forum. We hebben daar voor kost en inwoning vrijwilligers gevraagd.
Om mensen te ontmoeten, ze te mogen ontvangen en te delen wat wij beleven hier. We kijken dus erg uit naar onze eerste gast eind juni!
Marc heeft al een gedeelte van de achterdeur gemaakt, die kan dus in de toekomst in de verf.
De zon is al vroeg in de avond weg en we eten weer lekker in de schaduw van de berg.
Morgen de auto halen zodat we er mee kunnen werken. Na Pinksteren moet hij terug ivm een ander probleempje.
Emigreren is niet hard werken, maar het opbouwen van een nieuw leven wel. Maar dat is toch na iedere verhuizing wel een beetje zo... Tevreden met de dag sluiten we hem af.