foto's

Vanochtend wilden we nog wat rommelen voor we naar het dorp zouden rijden om te helpen en de laatste boodschapjes voor het weekend. Maar het liep wat uit. Hooggeeerd bezoek; Monsieur Le Maire!!! Hij kwam eens polshoogte nemen over de weggetjes die wel of niet prive zijn en waarover hij op z'n vrije feestdag telefoontjes ontving en ons al vaker heeft horen vragen en klagen. Hij had tenslotte toestemming gegeven aan de organisatie van het motorcross-event dit weekend. Hij heeft de deurklopper niet gebruikt, ik stond toevallig bij het raam en zag hem in de ochtendzon genietend om zich heen kijken op het terras. Castel zat voor zijn voeten lieflijk te kwispelen, Aai in het raamkozijn van de zijkamer tussen de lavendel-blauwe luikjes. De vogels waren bezig met hun vroege zangoefeningen en ik was te verbaasd voor woorden dat juist hij hier zomaar op de stoep stond zaterdagmorgen.
Hij kwam enkel even vragen welke weggetjes het nu precies zijn om zelf te kijken hoe het precies zit. En eigenlijk ook om zich te verontschuldigen dat hij 'zomaar'toestemming heeft gegeven terwijl hij ergens kon weten dat we er veel last mee hebben. Om ze zelf te lopen en de volgende keer te weten waar hij het over heeft. Volmondig zei hij dat dit de laatste keer is en dat we maandag de weg dicht mogen maken en de bordjes van de wandelroute mogen verplaatsen naar het het eigenlijke pad.
Een andere muur ter bescherming van de wandelpaden is ook kapot gemaakt door de motorcrossers, de boosheid over alle onrust is groot in de omgeving, we zijn absoluut niet de enige die zich eraan storen.
Enthousiast laten we het huis zien. De burgermeester is onder de indruk, vindt het huis geweldig, karakteristiek en looft ons (hand)werk dat toch in korte tijd is verricht. De man heeft het zwarte garen niet uitgevonden, maar hij is als een echte burgervader in de weer om iedereen te steunen en te helpen.
Castel was een voorbeeld-hond, ze blaftezowaar toen we buiten kwamen alsof ze wilde zeggen; "zie je wel dat ik het begin te snappen, bezoek = aanslaan". We hebben haar becomplimenteerd met dikke knuffels! Ze wordt steeds meer een hond die we ons wensten. Ook met dank aan Spetter en Picasso die haar het goede voorbeeld gaven!

Snel maai ik de brandnetels en bramen in de moestuin, kleed me om en gaan naar het dorp.
Daar zijn we te laat voor het werk, alles is al klaar op het bakken van de laatste fouaces na. Het is gezellig druk voor de broodoven. De dorpsoudsten (mannen van de oude stempel) testen de temperatuur met een krant. Als deze na 1 minuut bruin ziet (in plaats van wit of zwart) is de oven op de juiste temperatuur en kunnen de fouaces erin.

De mannen leggen de fouaces stuk voor stuk op de plank en Felix (een soort kwieke goedlachse godfather) schuift ze op hun plek in de oven.

Tijdens de 20 tot 25 minuutjes wachten komen de dames met een aperatief (gentiaan-likeur, pastis of rode wijn) en we babbelen en proosten, lachen en genieten van de zon en de wind. De kneepjes van het fouaces bakken en het gebruik van de broodoven komen aan de orde, dat je er heerlijke pizza's in kan bakken is een nieuwtje van die blonde hollandse die foto's maakt.

Na dit aperatief is er een gezamelijke maaltijd. Voor het hele dorp en we mogen erbij zijn.
Dit samenzijn is moeilijk onder woorden te brengen. Het is net of we meespelen in een film. Als ik als toerist dit had mogen aanschouwen had ik groen gezien van jaloezie en was de wens mee te delen in zo'n sfeer erg groot geweest. Maar niets van dat alles als je tussen de dorpelingen 1 van hen bent. En import, nieuweling of hollandse blijf je toch, maar doet geen afbreuk aan het geheel. De gesprekken lopen uiteen, we passen niet allemaal aan 1 tafel, de kleinste tafel met stoelen uit de omliggende huiskamers is voor de oudsten.

De 5 of 6 literfles met rode wijn staat er te pronken. Nogmaals schenkt men een aperatief en langzaam vult de tafel zich met eten. Na het eten de kaas, daarna een luchtige 'flan' om te besluiten met koffie. Dan start de muziek. In mijn oren is het celtische muziek en natuurlijk wordt er gedanst.

De oudsten het meest fanatiek en het langst. Ik film 2 kleine stukjes, dit is voor ons wel heel bijzonder. Midden op de dag, een dag voor het grote feest voor iedereen is dit een besloten feestje voor de mensen die het toch ieder jaar weer zo weten te maken!!! Uniek, filmisch, echt, traditioneel, smakelijk, eerlijk en recht uit ieders hart, MAGNIFIQUE!!!!