maandag 31 januari 2011

Kabouters en mammoeten

M&M zijn toe aan een dagje toeren in het Cantalgebergte. DE pas op de Puy Mary was dicht, maar alle wegen erom heen waren wel open op een piste na die halverwege een ijsbaan had met een stijle afgrond ernaast. Die hebben we in z'n geheel in z'n achteruit maar weer verlaten. Verder weinig tekst, alleen hier en daar nadere uitleg over de foto's.
Waar de rit om begon is het terugvinden van bovenstaande boom. Eens gespot in een plaatsje daar en daar in een vallei... Maar welke vallei?
Het kasteel achter het hek staat echt naast de boom.... Helaas was het terrein potdicht, ik had de boom wel van dichtbij willen voelen.

Even een uitzicht-stop na anderhalf uur door dichte bewolking rijden. Marc heeft dit gebied al drie keer doorkruist en nooit meer zicht gehad dan een paar honderd meter. Eindelijk.....
Een restje sneeuw zacht beschenen door een laag staande winterzon.
We zien overal bevroren bergbeekjes, bevroren watervalletjes, huizenhoge ijswanden in de verte en van dichtbij. Een bijzonder gezicht, die bevroren beken en beddingen.
Om daar details van te fotograferen moet je soms wat moeite doen. Ik traverseer (klimmers jargon) me de problemen in met de camera om de hals. Als ik val doordat ik grip verlies op de wand begroeid met grassen, mos en bramen, lig ik met de kop omlaag in een ijzige waterval... Het loopt goed af, maar ben weer wat schrammen rijker en het zweet staat op mijn rug, terwijl Marc bij de auto staat te verkleumen. Eén ding heb ik geleerd; ijswater kan lange tenen hebben, en veel ook!
De ijsbaan na 2 kilometer smalle piste (bospad)
We nemen alle verstopte paden die we vinden kunnen. Dit bospad kwam uit op de kale hoge vlakten met oude hekjes. Een weids uitzicht met een ontbrekende overgang tussen het landschap, de wolken en de hemel, heel apart.
Aan de schoorsteen en oude schouw te zien -een uitsparing in de muur binnen- is dit toch echt een oude woning met de oudste soort lauze-dakbedekking die bekend is. Hele dikke platte stenen zonder houten draagconstructie, deels bedekt met grassen, haast onverwoestbaar.


Nu staat het leeg en is het achterkamertje wat rommelig met oude flessen en een deels ingestortte tussenmuur. Het dak is inderdaad nog helemaal intact, de stilte bijzonder.


Een rotskapel. Met bovenop een spierwit Mariabeeld staande op Ouroboros, de slang die in zijn eigen staart bijt. Het hekwerk voor het kapelletje is indrukwekkend. Het glas-in-lood raam aan de zijkant van de rots ook. We ontdekken nog een te luiden bel in de klimop waarmee de hele rots bedekt is. Een bidstoeltje met uiteraard de letter M in krulletters in het smeedwerk en een hartje staat voor het Mariabeeld wat in de rots geplaatst. Droog bidden op een bijzonder plekje in alle stilte.
De wind neemt je gebeden mee.



Gevangen aarde in ijskristallen van ongeveer 5 centimeter lang.

Na deze dag rijden we tijdens zonsondergang ons gebied weer binnen.
We hebben ervaren; Een vos, weidse uitzichten, vee hoog op de weiden in verdampende wolken voor de zon, mammoetenpoep (ja heus, ze bestaan nog steeds), ijswanden, een boom twee keer groter als een kasteel en de zonneweiden van kabouters. Dat ze zo'n 20 centimeter groot zijn in hun gloriejaren, want ze krimpen naarmate ze ouder worden. Hoe dieper in het bos en toch beschenen door de zon, hoe welvarender ze zijn. De groene plekjes aan de wegzijde is voor de kaboutersloebers. En nee! Kabouters dragen geen rode puntmutsen, want dan vallen ze teveel op. Groen en bruin zijn al eeuwen in de mode.

zaterdag 29 januari 2011

lengende dagen

Omdat het nog steeds droog is, is het voor ons zaak hout te blijven zagen voor de regens die zeer waarschijnlijk wel weer komen, of sneeuw.
Eergisteren krijg ik wat op m'n kop dat ik mezelf verlies in m'n computerwerk, zodat ik gister moedig de zagen pak en de helling oploop om daar dode kastanjes te zagen. Eerst schaaf ik mijn onderarm door drie lagen kleding heen. Maar ik zaag door. Dan bezeer ik mijn rechterhand aan de binnenkant, een spiertje ofzo. Maar ik zaag moedig door. Dan zaag ik steeds een stuk van een dode boom schuin weg die zich rechtop in de bosgrond heeft geboord, omdat hij met de top bleef hangen in een buurboom. Als uiteindelijk de rest van de boom op een reeds gezaagde stam valt gaat het even mis. De al liggende stam wipt omhoog met het dikste deel en geeft me een stomp op de solar plexis. De zaag leg ik neer terwijl ik naar adem hap en ik ga even op de knieëen.... Van een karate-kampioen had ik geen betere stomp kunnen krijgen. Zodra ik weer adem heb struikel ik over een platte steen?? Wat is dat dan? Vind ik pardoes een voorraad lauzestenen en nog grote ook! Al wat ingebed in de bosgrond, maar nog niet overgroeid met Maagdenpalm waar de hellingen mee bedekt zijn in dit stukje bos. (In de lente een prachtgezicht met al die paarse bloempjes.)
Ik heb al bijna tabak van het zagen na het uitgraven van die mooie vondst, toch zaag ik nog de gevallen bomen in stukken en zet de zaag in een volgende dikke die half in een muurtje is geworteld. Ik kan er niet zo goed bij, maar ik zaag moedig door.
Ik glij halverwege het zagen van de valkerf van m'n standplaats af en houd de kettingzaag nog wel goed vast, zodat ik op m'n gat op die helling zit en de kettingzaag recht boven m'n hoofd heb met het blad in de boom. Ik denk niet, maar laat los en zet drie flinke stappen om die zaag niet op m'n kop te krijgen. Gelukkig blijft hij hangen in de valkerf. Sodeju, ik stop met dat grote gevaarte!! Dus trek ik de zaag eruit, zet hem uit en leg hem bij de andere spullen. -rugzakje met zakdoekjes, telefoon, mandarijnen, pleisters-
Na een mandarijnenpauze pak ik het kleine zaagje en probeer het overgroeide pad vrij te krijgen in de hoop dat daar ooit een auto doorkan om het hout makkelijker naar beneden te krijgen. Nu lopen we eerst 70 meter met de stammetjes om ze dan in 4 etappes op het bospad te gooien. Uitputtend. Maar na wat takken weggezaagd te hebben, grijp ik met links in een uitstekend stukje hout dat een gat maakt in mijn handpalm.
Op het moment dat ik er geen gat meer in zie, en wel één in mijn hand, roept m'n lief me op met de walkie talkie of het goed gaat en waar ik bezig ben...
We sjouwen de paar stammetjes toch maar de terrassen af naar de auto. Hij heeft drie bramendoorns in de vingers, ik ben geradbraakt na zoveel pech en struikelpartijen door diezelfde bramen...
Vandaag doen we hetzelfde, geen doorns, geen pech, geen valpartijen en uitglijden, veel pret en een enorme hoeveelheid hout. Castel is een holletje-met-wild op het spoor. Ze graaft en klauwt, piept en maakt nog meer diverse geluidjes die gesmoord worden door die hondenkop in de grond onder een boomwortel. Op de rand van een muurtje hoopt ze daar een muizenfamilie aan te treffen, denken we. Ze vangt vaker muizen, die ze doodbijt en dan met een vies gezicht laat liggen. Zelf heeft ze na zo'n avontuur ook een vieze bek en poten, helemaal onder de bosaarde blijft ze steeds bij ons in de buurt.
Marc zet de te kloven stammen rechtop op het pad en loopt zo te zwieren met de kloofbijl dat het een lachwekkend gezicht is en heel snel vlot. Eén stammetje zet ik zo fier neer, dat Marc mij de bijl geeft met de mededeling dat ik er ook best één mag klieven. En zowaar; ik kloof bijna het hele rijtje dat hij even overeind zette en trots kijkt hij naar z'n maatje met de mededeling dat ik 'geschikt' ben voor het bosleven..... (Of de landmacht?)
Drie spetters regen kondigen meer aan, maar deze dag blijft het droog.
's Avonds weer 'film & friet' als tweewekelijks ritueel, even onderbroken door een stroomuitval, want èn de wasmachine aan èn de frituurpan, dat kan niet in huize M&M.
En zo slijten wij de lengende dagen....


Ik kreeg bericht;
Hobbes heeft besloten de dierenarts ervan te overtuigen dat ie nog niet naar de eeuwige muizenvelden wil. In goed overleg en met opluchting is Hobbes weer naar huis gebracht om zijn slaapjes te hervatten in het mandje in het gezelschap van verzorgers en andere kat! Zo zie je maar!
Ik denk persoonlijk dat hij te gewend is aan de 5 sterren maaltijden, ondanks de pillengeur.

youtube

Dit YouTube filmpje kreeg ik van N doorgestuurd. Voor zover ik het frans kan volgen;
Wat is dit een ontzettend bijzondere weergave van de wereldse realitiet!
Ze oordelen niet, ze kijken, luisteren en geven enkel hun visie op wat ze zien. Dat wat ze niet kennen of kunnen refereren aan hun eigen bestaan, wordt niet verworpen, maar ter zijde gelegd. Wat ze wel herkennen, maar heel anders doen of beleven, wordt ook zo verwoord. Simpel kan ik dit volk niet noemen!

vrijdag 28 januari 2011

Aan Hobbes

Hoi pipeloi Hobbes,
Ga je nu al?? Wil dat zeggen dat ik al met mijn 2e leven begonnen ben en er nog maar 5 te gaan heb, dat kattelevens zo voorbij vliegen, al hebben we er wel 7? Ik hoop dat je je niet zo vaak verveeld zoals ik, dat de muizen daar bij jou lastiger te vangen waren en af en toe terugbeten. Ze, die oude knarren hier, zeggen dat wij katten-met-verzorgers het in Frankrijk heel goed hebben. Maar de eeuwige muizenvelden waarover ze spreken zie ik ook wel zitten hoor! Veel lol daar en geniet van de vrijheid-zonder-verhuizingen-in-auto's.
Cros

Dag Hobbes
Omdat ik moest hoor, want ik heb de pest aan katers. Jij, Hobbes, hebt het net zo goed voor elkaar als wij met liefdevolle zorg en veel aandacht. Want ook jouw verzorgers hebben geen mensenkinderen, net als hier. Dus je bent vertroeteld als was je wel zo'n tweebenig dier. Het enige dat we gemeen hebben lijkt onze voorouders; ook zo'n majesteitelijke vacht als ik. Omdat het me nu eenmaal gevraagd werd door de huisoudste alhier; ik wens je een goed hemelen toe en een fijn 10e leven!
Aai
Hé daar, jij Hobbes
Nog zin in een laatste potje kater-sparren? Nee? Ok, je ziet me laters!! Fijn dat je hemelen mag, al die smerige pillen door je eten (al is dat iedere dag weer een 5-sterren-mensen-maal) , het niet kunnen verschalken van je gevangen muizen. Niks voor ons, si non? Maak er wat van gedurende je eeuwige 10e leven en potje matten staat! Toch?
Vaarwel, Joppie
Hoi jonge katerbroer,
Ja, hier spreekt een oude van jaren, 19 tel ik er. Ik heb al heel wat ervaring met betrekking tot het leven van een 10e leven. Ons grut Cros denkt dat katten er 7 hebben, maar das frans hoor, en je bent net zo min een franse kater als wij. Wij hebben 9 levens en na het overgaan leven we oneindig lang ons 10e leven. Nu ben ik een geval apart, ik heb besloten vast met mijn 10e leven te starten hier en nu, ow nee, toen! Het valt me alles mee, ondanks dat mijn oortje opgegeten wordt door kanker, ik heel erg blijk te stinken en altijd op een handdoek moet slapen. Ik eet nog altijd graag, net als jij. Maar neem maar van mij, een oude sok, aan, dat je niets gaat merken van de overgang naar je 10e bestaan. Ik zal er op je wachten, want ik leef in beide dimensies.
Pipo
Dag m'n jongen,
Hier een laatste woordje van mij, niet de oudste, maar wel op mijn laatste eindje. Ik heb geen vlees meer aan m'n lijfje en val pardoes van de bank als ik lekker lig te dromen van m'n komende 10e leven. (Ja laat Cros maar miauwen over maar 7 levens) Ik wens je ook een fijne overgang, de rit naar dat spuitje zal wel meevallen. Je bent er al bijna. Ik begrijp dat het voor je verzorgers heel moeilijk is je te laten gaan. Dat vinden ze hier namelijk ook en kinderloze verzorgers zijn zo begaan met ons katten. Het is fijn te horen dat ook jij zo goed verzorgd bent, zoveel schoot-bij-de-kachel hebt gehad en van de uitmuntende hapjes de laatste tijd sinds je een gezwel in je bek hebt. Probeer nog maar duidelijk te maken aan de twee-potigen dat wij fysieke pijn anders beleven en dat het niet erg is voor je 10e leven 'op te gaan'.
Fijne relaxte overgang en maak er iets moois van daar! Tot snel ziens,
Shadow

Wij, twee-potige verzorgers van de vijf hierboven, wensen de liefhebbende verzorgers van Hobbes veel sterkte toe morgen, tijdens en na het loslaten van hun zieke kater!
M&M

donderdag 27 januari 2011

lieve zus

Ik ben blij,
heb er een zus bij,
Een grote zus die ik ongenuanceerd
Zo kan schrijven wat mij deerd
Een Meid om tegen aan te bab'len
Te zeuren en te wauwelen
Zomaar in mijn schoot geworpen
Lief!

dinsdag 25 januari 2011

Een geteld mens


Terwijl een krantenartikel over de leegloop van het Nederlandse platteland me nog vers in het geheugen ligt -AD 28-12-2010-, waarin de resultaten van een onderzoek hier naar uiteengezet worden, moeten wij hier naar het gemeentehuis voor de 5-jaarlijkse volkstelling. De Laatste volkstelling in Nederland stamt uit 1971, precies 40 jaar geleden, ik heb zo'n telling nooit meegemaakt, ik was er nog niet.
Een romantische trek van stad naar platteland wordt in Nederland niet meer verwacht. Hier gaat die 'romantische trek' gewoon gestaag door. -Het is ook zo romantisch, verhuizen naar het platteland van Frankrijk.- Terwijl Nederland nog steeds te maken heeft met meer immigranten dan emigranten -respectievelijk 147.000 tegen 120.000- geloof ik zeker dat dit ook voor Frankrijk geldt alleen dan met iets andere cijfertjes. Honderdduizenden erin en een handvol eruit, ook naar het platteland, alhoewel hier de hoofddoekjes onvindbaar zijn, want die komen deze regio gewoon niet in!
2011 Is het jaar van de grote volkstelling in dit mooie land. Hoewel heel erg weinig informatie van overheidsdiensten makkelijk beschikbaar is in andere talen, die van de Volkstelling wel en al wil je de informatie hierover in het swahili hebben, het kan!
Volgens het formulier in het Nederlands;
"Een door mijn gemeente aangestelde volkstellingsambtenaar komt naar me toe. Te herkennen aan zijn driekleurige kaart met foto die me het vragenformulier(en!) overhandigt, die wij dan samen invullen." Uiteraard is alle verstrekte informatie alleen voor het franse CBS te heten INSEE.
Natuurlijk komt de volkstellingsambtenaar met driekleurige kaart met foto niet naar ons toe, stel je voor, dat zou zijn auto en de zwijntjes maar ontwrichten met al die kleuren.
Wij lopen tegen dit verzoek aan, als we voor de zoveelste keer op het gemeentehuis staan voor het krijgen van wat borden op het pad tegen de jakkerende motorrijders, waarvan ik er vorig weekend bijna één op schoot had terwijl ik de auto draaide om de oprit te nemen naar huis waar Castel altijd als een dolleman naar toe komt rennen als ze de auto hoort.
De borden, één met "na 3km einde weg" en één "verboden voor gemotoriseerd verkeer", zijn even onvindbaar, maar ze zijn er echt hoor. Ons verzoek om bordjes is nu al een klein jaar oud, maar ach, Frankrijk, relax!!
Eerst vult de man het huisformulier in, over het huis en wie daar allemaal in wonen, hoe we stoken -de optie 'met hout' staat er niet bij-, wanneer het gebouwd is, hoeveel bewoonbare vierkante meters het heeft (Marc deelt dit door twee en ik sta te grinniken.), of we getrouwd zijn, een stel en wanneer we dit huis betrokken en nog veel meer.
Daarna vult eerst de man zijn formulier in. Ze willen weten of je een opleiding genoten hebt en tot hoever je bent gekomen met diploma's, of je werkt, wat voor werk en hoe je dat kwa salariëring regelt. Hoe je naar je werk gaat en wederom is de lijst met vragen 2 A4'tjes lang.
We blijven lachen, want Marc moet invullen dat hij geen enkele school of opleiding heeft afgerond, wel bedrijven en een beroep heeft en nu niet werkt. We werken ons een bult, maar dat voor jezelf zorgen telt voor de grote volkstelling en de overheid haar gegevens niet mee.
Ik ben de tellings-hekkesluiter, werk wel en heb wel diploma's. De jongedame van het gemeentesecretariaat lacht met ons mee en helpt. Ze is tof en modern, regelt alles gewoon ff snel per email en snapt ook wel dat dit voor ons alleen maar 'grappig' is.
Toch is het vertaalde formulier over het hoe en waarom wel informatief. Burocratie met een reden, want;
De vragen over reistijd naar het werk -als er gewerkt wordt- zijn van belang voor het vaststellen en ontwikkelen van transportmiddelen door de overheid.
De persoonlijke vragen zijn van belang voor het inzicht in de beroepsactiviteiten en het uitvoeren van studies ter bevordering van scholing en werkgelegenheid.
De vragen over het comfort van de woning en dergelijke kan een beter beeld opleveren van de behoeften ter plekke voor renovatieprojecten van wijken... Ja heus.
Er wordt wel onderscheid gemaakt tussen gemeenten van 10.000 inwoners en meer of minder. Onze volledige gemeente past 20 keer in 10.000, dus of we meetellen na het invullen? Ze nemen de telling hier nog zeer serieus. Helaas krijgen we de volkstellingsambtenaar met zijn driekleurige kaart met foto niet te zien. Wel het gehakte, strak gespijkerbroekte secretariaat in driekleurig truitje, veel beter!!
Meetellen doen we toch niet echt en dat vinden we prima, zoniet perfect, lekker rustig en daar gaat het toch om op het platteland?

maandag 24 januari 2011

Durf gelukkig te zijn...

Dat kabbelende leven in de winterzon, de kalmte in ons leven met de oostenwind die langs de gebouwen blaast en je ter plekke zou kunnen bevriezen, maar een zon die dat verhindert. Dit leven is vrij, ondanks de zorgen. Er is niet veel dat er echt toe doet en dus slijten we onze dagen met hout vergaren, beetje klussen in de schuur, beetje klussen achter de schuur, de moestuin in om weer wat stammetjes van de stapel te halen voor het volgend stookseizoen. Omdat de afnemende maan zorgt voor een sapstroom de grond in, wordt het de goede tijd om bomen te vellen voor hout voor over drie jaar. We gaan een helling boven het bospad verkennen en bomen uitzoeken voor deze grote klus. Marc dacht al eiken gezien te hebben met een dode top die te dicht bij elkaar staan en geen uitzicht bepalen voor wandelaars of onszelf. Het stukje bos waar de koningswouw (Correctie 'Rode Wouw!) ieder jaar zijn nest bouwt, opknapt en hergebruikt. Die boom, daar gaan we met de werkzaamheden met een ruime boog omheen.
De helling is er één van enkel puinsteentjes die glad over elkaar heen glijden en nu bedolven liggen onder droog glad eikenblad. In een droge bergbeekjesbedding klauteren we omhoog. Ik glij tot de slappe lach aan toe wel drie keer weer een paar meter naar beneden, maar uiteindelijk sta ik dan toch op de stijle helling. Het is verraderlijk terrein; je ziet niet waar je precies je voeten zet in het dikke bladerdek, de wintergrassen zijn glad en vele stenen rollen met geruis naar beneden.
Castel jaagt als een bezetene door dit stuk bos en in de verte horen we haar blaffen. Die heeft natuurlijk wild ontdekt. Er staat hier voor de rest van ons leven hout, zover ons oog reikt. Hoe dichter bij het bospad, hoe makkelijker is het om de zware stammen met een staalkabel en paardekracht van een 4x4 op dat bospad te trekken. We klauteren al denkend verder omhoog, terrasjes, overal de oude stenen muurtjes die ze omzomen waar ooit wijnranken stonden.
Meer als 100 meter boven het pad, verderop de helling vinden we 4 omgewaaide eiken en een aantal eiken die er al decennia liggen en kurkdroog zijn. Maar hoe krijgen we die omlaag naar het bospad??
Het is een bijzonder moment daar zo saampjes op 'onze' helling met één van de belangrijkste ingrediënten van ons leven; hout. Het licht van de zon lijkt alles om ons heen te verschralen, het mos op de muurtjes en die enkele ruine, het dorre ritselende blad, de lage takjes die langs ons gezicht striemen als we eronder door moeten kruipen, de stilte op de wind na, het is van ons. Dat geeft een rijk gevoel. Water uit de bron, de warmte van hout en het eigene, daar waar nooit iemand komt, waar we ons na twee jaar al zo vertrouwd mee voelen.
De afdaling is een hachelijke onderneming, toch bang dat we zijn juist nu iets te verzwikken of te breken, want er kan hier geen hulpdienst komen en toch moeten we hier gaan werken. Maar ongeschonden met zere knieën staan we na een 20 minuten weer op het pad en bewonderen de prachtige sparren die langs het pad boven ons huis staan. Nog nooit hebben we van zulke dichte groot-naaldige gezonde sparrebomen gezien.

Binnen is het lekker warm en we werken ons een bult in de virtuele werelden. Ik heb het er zelfs zo druk dat ik overweeg hulp in te kopen.. Maar het blijft de moeite waard, sociaal, creatief en financiëel gezien.
's Avonds kijken we een erg grappige Nederlandse film; 'Dennis P.' Met een sterrencasting, typisch nederlands en o zo leuk! De hoofdpersoon in de film doet iets waar wij wel eens van dromen in de situatie waar we nu in leven. Moraal van het verhaal; gewoon doen en niet denken. Durf te leven!

Wij durven en het maakt me meer dan gelukkig alleen.

zondag 23 januari 2011

Grote of Geen

Afgelopen dagen zijn we als vanouds bezig geweest met hout hakken, hellingen vrijknippen van bramen of het opzetten van een bouwschool in één van de Virtuele werelden waarin we actief zijn. De zon schijnt, een oostenwind koelt het huis in no-time af, dus stoken we veel en gaat de kachel nu toch echt begin van de middag al aan.
Maar daarover al zo vaak geschreven, had ik niet zo'n behoefte daar weer een post over te maken. Het leven kabbelt hier zoetjes voort en deze maand begint al aan te voelen als de trage winterse tijd waarin ik de lente zou willen voortrekken. Ik de knopjes op de struiken vastpak om te kijken of ze al zwellen en of ik al een heel klein zweempje lente zie, voel of ruik... Maar nee, geduld Tien, maan ik mezelf al zwetend in dikke truien en lange onderbroek.
Dit soort relatief eenvoudig buitenwerk blijft meditatief, zet aan tot nadenken. Wat 's avonds in bed uitmondt in getob, verloopt overdag constructief.

Het stilstaan bij een struikelblok blijkt veel groter als verwacht. Het blokkeert me nog wel eens in contacten met anderen, vriendschappen, relaties, hoe dieper of intenser, hoe lastiger het wordt. En steeds hoor ik weer de levenstekens van mijn grote broer, via mijn ouders dan weliswaar.
Ja gut, ik heb een broer!! En ik zeg altijd van hem te houden, maar vraag me steeds vaker af waar die liefde op gebaseerd zou kunnen zijn?
Als kind had ik er een grote broer aan. Zodra ik ging puberen is het steeds meer haat-liefde en deze vaak gewoon gezonde broer-zus relatie wordt ruw verbroken door zijn beslissing 'de benen' te nemen met zijn vriendin die niet veel later zijn vrouw wordt.
Elf jaren lang horen wij niets van hem, hebben geen idee waar hij woont, of hij kinderen heeft, of het wel goed met hem gaat tot plots hij contact opneemt met m'n vader voor een ontmoeting, verzoening??
Die komt er, voorzichtig aan, langzaam en het contact blijft. Ik ben inmiddels samen gaan wonen met mijn lief en hij wacht nog een klein jaar om met mij contact op te nemen. Het is echt aan hem na deze lange tijd. Hij komt naar onze bruiloft en dat doet me veel goed, maar broer-lief is niet veel veranderd. Hij doet nog steeds waar hij zin in heeft, ongeacht de mensen om hem heen; scheidt, komt weer in Nederland wonen, heeft vriendinnen en leeft zijn te drukke bestaan alsof er geen anderen deel aan hebben. Ik zie hem af en toe, met steeds een nieuwe vriendin.
Ik begrijp hem nog steeds niet en mis contact, wat ik eigenlijk nooit met hem gehad heb. Toch blijf ik zeggen dat ik van hem hou aan het einde van onze spaarzame ontmoetingen.
Dat wringt, want is dat nu wel zo? Ik weet dat we een band hebben, een gemeenschappelijke deler; onze opvoeding, onze ouders. Maar is dat enkel de basis om van mijn broer te houden? Heb ik hetzelfde gevoel voor m'n lief, m'n ouders en vrienden?
Na het vernemen van nieuws over mijn broers leven nu, blijf ik altijd een tijd aan die man denken. Ik ben niet bezorgd over hem, ook niet nu het nog steeds niet goed gaat en blijft vechten om een gewoon leven te hebben. Ik ben niet boos, teleurgesteld of echt betrokken bij zijn leven. Ik voel ook de behoefte niet om te helpen of te steunen, hij is onbereikbaar, ver weg. En dat zijn niet de kilometers, maar het feit dat hij simpelweg vergeet mijn email-adres te deblokkeren, hij geen thuistelefoonnummer heeft en als ik hem zie de keren dat ik in Nederland ben altijd moe is en in het gezelschap op dat moment het niet echt mogelijk is eens erg goed bij te praten....
Hoe langer dit zo voortduurt, hoe meer ik tegen mijn struikelblokje aan blijf lopen, hoe beter ik inzie dat er minder is dan ik dacht. Dat een broer-zus relatie er niet in zit. Dat hij wel mijn broer is, maar geen broer voor me is. Ik durf niet meer te beweren dat ik van m'n grote broer houd, het zou zelfs hypocriet zijn om dit te blijven zeggen. Ik heb contact nodig, simpel alleen wat contact om mijn liefde voor mensen te voeden, het blijvend te ervaren. En anders een band, iets meer te delen dan één gemene deler....
Ik schrik van mezelf, maar kan niet om deze waarheid heen. En na ieder detail en nieuwtje over mijn broer, wat enkel de zorgen zijn van mijn ouders over het wel en wee van hun zoon, vraag ik mezelf weer af wat mijn broer voor me betekent. Misschien enkel een deel van het leven van mijn ouders, dat me wel raakt, interesseert, een deel van mijn leven van toen en me goed of niet goed laat voelen, waar ik de liefde in ervaar.....
En hoewel hij vast lijkt te blijven lopen, ik wil graag verder en zoek mijn weg hierin, in liefde.
En vanuit die liefde voor mezelf besluit ik hem een brief te sturen. Dat is geen sinecure.
Terwijl m'n blog wat dagen onberoerd blijft, schrijf ik verder, al zagende, knippende, bouwende en wandelende...
Ik heb een grote broer, of geen?

woensdag 19 januari 2011

Bonte was


Jaaaaa, hij hangt weer eens buiten in de zon en de wind; de bonte was. Dit is niet zomaar een moment, dit is een moment met een lenteboodschap, een hele vroege!

op waarde


De dagen zijn even erg mooi. Niet alleen wat het winterweer betreft, maar ook het gevoel dat we ervan krijgen. We doen wat we moeten doen en genieten daar ook van. (Op het eten koken na, want ik heb weer geen zin of inspiratie.) Dus het is overdag geen geknies achter de pc of lamlendig gedoe zoals tijdens 2 maanden regen en sneeuw.
Ik ga met energie de moestuin in om wat decennia oude ezelmest door de grond te werken met de hak, zwaar maar het knapt ervan op. De bergjes notenboomstronkjes liggen er nog overal en ik sjouw er steeds een paar naar boven. (zeer vermoeiend) Ik vind knoflookplantjes van vorig jaar die ik toen, te laat, vroeg in maart inplantte, wonderwel zijn ze niet verrot, maar hebben ze gewacht tot het juist moment om hun sprietjes in het vergeten hoekje boven de grond uit te steken. Cros loopt me natuurlijk voor de voeten en Aai houdt toezicht vanaf de muur van het barterras. Terwijl Marc bergzand gaat zeven voor een geul achter de schuur (onder de gesnoeide eik) gooi ik een halve kub hazelaarstammetjes vanachter een met bramen begroeid muurtje op de oprit, zodat we dit later netjes op kunnen stapelen. We doen veel op zo'n dag en het blijft een druppel op de gloeiende plaat, maar we wilden toch 'een plekje vinden waar het nooit af is'.
Vanavond heb ik een bijzondere afspraak, niet omdat ik in me up naar Dominique en Michaël ga, maar wel om wat ik daar ga doen. Nu geen wilde ideëen krijgen hoor.
Ik ga daar een privé-lesje SecondLife Interface geven. Michaël wil SecondLife graag gebruiken om zijn Association Nature & Culture op de kaart te zetten, om te netwerken, om de Aveyron te promoten en te onderzoeken of er een goede verbinding te maken is tussen het echte leven en zijn wereld, ook de onze. Om het eerste wat lastige begin voor hem makkelijker te maken is het prettiger om samen achter zijn labtop te duiken. Natuurlijk word ik vergast op een franse maaltijd op een frans tijdstip wat aanvangt tegen een uur of 9.
De rit ernaar toe is bijzonder, ik heb namelijk eigenlijk geen brandende koplampen nodig, de maan is bijna vol en het licht zo sterk dat ik steeds denk in de buurt van een dorpje te zijn, maar ik rij door de het zo beeldende middle of nowhere waar het met bewolking heel erg donker is, het zwarte gat. Het gehuchtje waar ze wonen kent misschien twee of drie flauwe straatlantaarns, dus het blijft even goed uitkijken voor hun huis dat op een hoek beneden aan een heuvel wat verstopt ligt.
Twee kittens kruipen tegen mijn broekspijpen op nadat ik binnenstap en de zwarte labrador denkt ook dat hij een katje is en probeert hetzelfde. Het huis is warm, Michaël heeft een tukje gedaan, dus komt met slaaprimpels de trap af terwijl Dominique me verrast met een glaasje Chivas Regal. We babbelen in het Franglais (altijd makkelijk) en omdat het eten nog niet klaar is zorg ik voor het downloaden van Secondlife in het frans.
Om ongeveer half negen, misschien later, gaan we pas aan tafel. Er wordt een flesje rode wijn voor me geopend, één glaasje in verband met het naar huis rijden. Zij drinken geen rode wijn, maar het smaakt zo lekker bij de eendenfilet met aardappeltjes, sla en brood.
Ik voel me als een visje in de kom van vriendelijke buren. Zij zijn gewoon zichzelf, met nukken en al, gewoon gewoon en ik spreek me erover uit dat we dat bijzonder vinden. Dat ik ook alleen even aan kan wippen, ons allemaal moeten bedienen van Franglais, niet op hoeven te zitten en overdreven hoffelijk hoeven doen of de cultuurverschillen angstvallig in de gaten hoeven houden.
Dit sociale comfort is wederzijds en zo zetten Michaël en ik ons weer aan de interface waar ik hem leer waar welke functies zitten.
Het valt hem allemaal best wel mee en ook Dominique heeft interesse in de architectonische kant van SecondLife. Je kunt er tenslotte bouwen wat je wilt zonder de bekende regels van afmetingen, wetten & regelgeving, materiaalgebruik of locatie. De perencake kan er nog maar net bij en ik vertel over de weblogpost over de 'gâteaux de roi'. Was het nou gâteaux du roi? Ze wil me al gaan verbeteren, maar ik ben haar voor, het is en blijft officieel galette des rois.
Met zeeer goed gevulde buik duiken we om 11 uur nog even achter de labtop voor wat SL-vocabulaire dat onvertaalbaar is en als basis wel belangrijk.
Middernacht kruip ik in de auto, jas vergeten, en de snijdende wind op het plateau gaat dwars door me heen, oh ja, het is nog winters...
Met een fles rode wijn minus 1 glas, duik ik de verlichte duisternis in. Ik prijs mezelf gelukkig bij het niet hebben van een 9 tot 5 baantje, dat ik zomaar door de week dit kan doen.
Pardoes droom ik deze nacht over een toevallige sollicitatie in het midden van uitgestrekte lege Nederlandse mistige polders bij een joviale erg rijke te makkelijke directeur van een jong en los bedrijf in een enorme hal, waar ik zonder gesprek een contract krijg aangeboden van een velletje of 20 dat ik gelijk tekenen moet, nee mag. Het blijkt op loopafstand van het Feyenoord-stadium en treinstation te liggen waar ik C tegen het lijf loop die er ook werkt. Apart!
Ik sta pas om half 10 op, en dat kan zomaar. Wauw!

maandag 17 januari 2011

Lief zijn


Omdat de zon al weer een aantal dagen bijna genadeloos laag door de gorges schijnt, droogt het hout, zijn we zoveel mogelijk buiten en hakt marc zich een bult om de schuur te vullen waar hij weer een paar vierkante meters vrij heeft gemaakt voor droog hout. Vaak is het nog nat van alle regen van afgelopen maanden, maar binnen droogt het dode hout wat sneller, dan op de bosbodem op een helling. Al het tuingereedschap, op de bijlen na waarvan het lijkt of we deze verzamelen, verhuist naar de begane grond van de secadou, onder Castel's woon-etage. (Ja zo klinkt het nog best sjiek voor een heel ruim hondehok.)
In de schuur gaat een onpraktische kast verplaatst worden zodra daar ruimte is, om de troep uit het pomphokje voor het zwembad (opslagruimte ook weer) naar die hoek te kunnen verplaatsen. Dan, ja dan toch eindelijk, is er een goede ruimte vrij voor het maken van een kippenhok, eureka!!! Misschien dat de dubbelgezoomde hennetjes zich pas laten vangen als dat hok hier klaar is, wie weet.... (Zie de blog van Herman)
Ik poot zaterdag de knoflook die al stiekempjes uitliep in de grote knoflookmand bij het raam. De maankalender zegt me dat. De aarde is koel en nat, maar nog mooi los na de laatste strenge vorst en Cros geniet van mijn inspanningen en probeert onderwijl in een 5 jaar oud appelboompje te klimmen. Besmuikt -helemaal van toepassing- gaat hij zich maar snel wassen want hij lazert er natuurlijk uit. Het is het boompje dat even meeveert onder zijn gewicht, maar hem net zo snel eruit zwiept door terug te buigen in zijn oorspronkelijke staat.
Zondag ga ik eten koken bij P&W die tijdens deze verlate kerstvakantie erg boffen met dit weer, we eten dus lekker buiten de soep en het nagerecht.
Vandaag val ik weer ten prooi aan de maandelijkse buikpijn-dag terwijl ik eigenlijk ook wel graag mee had willen zagen, sjouwen en zweten met de lading dood hout die Marc verwerkt in het bos. Maar nee, ik werk 's ochtends verder aan watervilla's in Tudorstijl in InWorldz Virtuele Wereld (nu nog een interieurachitect die me kan helpen met de inrichting....). Ze zijn zo mooi en als er een architect deze ontwerpen zou zien, muahhhh bron van verdienste voor ons beide????
Met moeite kook ik, ik heb geen trek, wil liggen of zitten, in de zon, boekje erbij of iets zwaarders aanpakken.
Dus laat ik de afwas staan, pak een deken, kussens, schrijfblok en boek en zet op het achter terras een strandstoel klaar met groot dik ligkussen erin en plant mezelf onder de deken.
Ik ga eerst vol goede moed met wat zelfstudie aan de slag. Dat 'ding' waar ik steeds tegenaan loop en krijg met veel zuchten en zonlicht in mijn ogen een pagina vol met wat essentiele kernpunten. De zon doet goed zijn best en ik word dromerig, leg even mijn hoofd neer, ontspan mijn lijf, mijn buik en strek mijn benen terwijl nu kater Joppie mijn schoot warm houdt. Later lees ik twee uur een jongensboek (Forbes) en haalt Marc me uit mijn verhaal door de kachel aan te steken en even in mijn zonnetje te gaan staan watmijn ogen als een ware opluchting ervaren.
En zo ging mijn dag voorbij aan het grote nietsdoen en wat ontwerpen puur omdat ik het leuk vind om te doen. De dag stond in het teken van 'lief zijn voor mezelf'. En heus lieve lezers, dat zouden meer mensen moeten doen!! Zo eens in de maand, of vaker, een dag helemaal 100% voor jezelf pakken. Die afwas vind ik strakjes ook leuk om te doen, om mijn handen te warmen. Tafel dekken en de kachel vullen gaat me zo makkelijker af als een half uurtje terug en ik heb weer zin en wat puf voor de kleine moetjes in het leven.

vrijdag 14 januari 2011

Gâteau de Roi / Galette des Rois

A midi, tussen de middag, komen onze nieuwe vrienden bij ons hollandse kost eten. Vanaf gisteravond ben ik er al mee in de weer, de rode kool en de appeltjes liggen al sinds vorige week op de koelkast en het schouderstuk rundvlees in de vriezer, ik had deze ontmoeting eigenlijk vorige week gepland, maar we besloten even naar een tweelingschuitje te gaan en er een mini-avontuur van te maken.
Ik kan me maar moeilijk concentreren op het franse bezoek, ondanks dat het voor ons kleine hoogtepunten zijn als we eens bezoek krijgen.
Ik kan het emotioneel maar moeilijk loslaten dat m'n vriendin zo'n zware diagnose heeft, het is zo'n belangrijk mens in mijn leven en net als mijn vader nog geen maand geleden, ligt het voor mij zo dicht bij het 'afscheid moeten nemen', voorgoed. Terwijl dit nog helemaal niet aan de orde is, het is zo nieuw voor me. Er is mij nog nooit een dierbaar iemand ontvallen, niemand zo dichtbij. Verder blijf ik struikelen over oude dingen, vastlopen, tegen steeds dezelfde situatie's aanlopen waar ik niet mee om kan gaan. iets ouds, iets waarvan ik niet beter weet, maar me wel besef dat het me dwars blijft zitten. Ik kan even niet lachen en spontaan zijn of me concentreren op één ding.
Toch lukt het me wel goed te slapen in een huisje waar het ontzettend lekker ruikt naar stoofvlees, kruidnagelen, laurier met een klein vleugje peper.
Eind van de ochtend gaan de smaakaardappeltjes in de pan voor puree en de rode kool staat zachtjes te pruttelen met wat bastertsuiker en speculaaskruiden. Ik voeg op het laatst de appeltjes bij de rode kool en wat runderfond bij het vlees.
Dominique en Michaël nemen een Gâteau de Roi mee als desert. Hierover wat geschiedenis en de symboliek.

Gâteau de Roi is een taartje van bladerdeeg, vroeger waarschijnlijk in de vorm van een krans, gevuld met amandelspijs (Wat ik echt niet lust ;-), met een gelukbrengend symbool in de bovenkant gekerft. Begin 1800 is er voor het eerst sprake van deze taart die rond Driekoningen gegeten wordt. Er zat vroeger een porceleinen figuurtje in, een klein beeldje. Voor de armen werd dit vervangen door een boon. (Later werd dit een plastic figuurtje.) Wie het sieraad vond tussen de tanden tijdens het nuttigen van een puntje was de koning van de dag en verplichtte zich ertoe het volgende jaar tijdens Driekoningen de Gâteau de Roi mee te brengen naar de viering.
Ik heb deze taartjes in alle maten overal te koop gezien bij de bakkers en supermarkten, met een kartonnen opgevouwen kartonnen koningskroontje erbij verpakt. In Frankrijk wordt deze taart tijdens de hele maand januari verkocht. De figuurtjes in de taarten, per taart natuurlijk één, net als het kroontje van karton, zijn ware collectors-items. Sommige bakkers maken er een sport van om bijzondere collecties toe te voegen.
Onze gasten vinden de rode kool met appeltjes en het stoofvlees erg lekker en zelfs Marc die normaliter van rode groenten niets moet hebben, eet zijn bord schoon leeg. Dat koken van mij gaat toch steeds beter, concentratie of niet. Ze brachten een heerlijke droge appelcider mee, waarin je de appeltjes goed kon proeven en de erbij geserveerde appelmoes was ook bijna op, net als het vlees trouwens. Voor de taart met koffie vertrekken we heugdelijk genoeg naar het terras, het is gewoon warm in het zonnetje en de jassen blijven binnen aan de trap.
Dominique legt ons uit hoe het ongeveer zit met de gâteau en dat menig snoeper een tand brak op de boon, het beeldje of het spulletje van plastic. Ik word geen koningin van de dag, maar zie ze alle drie smullen. Geen figuurtje in die drie stukjes. Ze nemen ook een wilde bramentaartje mee en dat geeft me ook het gevoel van een (kleine) koningin te zijn, want dit is wel heel erg lekker. Tijdens een tweëede bakje koffie snijdt Marc nog twee puntjes, één voor hemzelf en één voor Michaël. De eerste hap is hij al vergeten dat er wat in die taart kan zitten en hij haalt een spijzerig beeldje uit zijn mond. Een klein delftsblauw beschilderd Maria-beeldje belandt op tafel en nu is hij gedwongen dat kroontje op te zetten. Michaël rent naar binnen, ik was het vergeten mee naar buiten te nemen, want deze historie kende ik nog niet.
Dus de rest van het koffie-moment op het terras voor het eerst deze winter zit Marc op het muurtje met een gouden kartonnen kroontje op zijn hoofd en is de koning van de dag en krijgt bovendien de taak volgend jaar in januari dit taartje te kopen om met vrienden of familie te nuttigen... Ik ben benieuwd of het ook een teken van geluk of voorspoed is...
Ik help Michaël met iets op de pc en hij helpt mij met onze Wiki-site. Dominique en Marc filosoferen en wisselen ervaringen uit over de tekenkunst, creativiteit en het leven in de Aveyron.
Later nemen wij ook deel aan het gesprek en horen we dat het noorden van de Aveyron een heuse franse maffia heeft. Niet zo één als Italië, China of Albanië, maar echt op z'n frans. Maar onzichtbaar voor de nieuwkomers, heel merkbaar voor de locals; het arm-rijk contrast en de vriendjespolitiek zijn daar uitingen van. De bakermat ligt in de geisoleerde ligging van dit stuk van het departement en het gesloten karakter van de bevolking.

Eind van de middag keren zij terug naar hun 5 katten en 1 hond en wij blijven achter met een leuke afwas -altijd mijn afterparty- en veel informatie en indrukken. Ow ja, en een koning-voor-één-avondje, wat hoop ik een kleine geluksbrenger is tijdens de toch zware tijd.

Naschrift;
Het blijkt toch echt geschreven te moeten worden als "Une Galette des Rois". Dus ook Gâteau du Roi is foutief. Dit speciaal voor Herman met een dikke knipoog uiteraard!

woensdag 12 januari 2011

Vrouw zijn

Gisteren kon ik iets heel persoonlijks kwijt bij een lieve vriendin. Echt zoiets dat je eigenlijk aan niemand wilt vertellen, kunt vertellen. Soms ook je eigen partner niet of je moeder niet en ook niet op de blog kunt zetten.
Ze reageert altijd zo lief, niet veroordelend, ze luistert en hoort me.
Vandaag krijg ik van haar een berichtje met de vraag ook even naar haar te luisteren. Ik luister en hoor een emotie. Eén die ik ken, die ik gelijk mee kan voelen, een vrouwengevoel en ik word stil van binnen. Ik vertel haar dat ik me besef dat ik eigenlijk amper iets weet van vrouw-zijn. Dat ik er op moet googlelen (stom woord) om erachter te komen wat ik tegen pms kan doen, terwijl dat nu juist een heel natuurlijk proces zou moeten zijn waar ik veel van kan leren, over dat vage 'vrouw-zijn'.
Ik moet wat met dit vrouw tot vrouw-gevoel doen en wil nog even het bos in, want Castel moet zo 'naar bed' en die krijgt amper een uitje door het miezerige weer.
Schoenen en een vest aan, hondesnoepje mee en koplampje op waar de batterijen bijna van op blijken te zijn als ik net 20 meter van huis ben. Hond-lief rent wat voor me uit en komt steeds terug om met ongeloof in haar houding bevestiging te vragen of we wel echt gaan wandelen? Het is donker, de zware bewolking hangt een flink stuk boven de gorges en boven de rivier wordt een wolk samengeperst, lijkt het wel. Hier en daar zie ik weer flarden stil drijven in de windstille avond. Het ruikt zo fris en alles drupt om me heen. Ik doe het lampje maar uit, het licht wordt weerkaatst door de mistige natte lucht en ik zie met minder dan zonder.
Nu we binnen zitten 's avonds horen we de uilen ook niet, het huis is erg goed geluidsdicht, alleen motoren en Castel's zeldzame geblaf dringen door tot binnen de dikke muren. Het blijft apart alleen door het donkere bos te lopen, ons bos nog wel.
Al je zintuigen gaan op scherp staan, je hoort alles, hoe je voetstappen gedempt worden door het natte blad, het gescharrel van de hond en het wegschieten van muisjes. Verder hoor ik dan mijn gedachten en gevoelens. Ik sta stil bij de twee eiken, verder wil ik het pad niet aflopen. Ik haal een paar keer heel diep adem en voel die zuivere lucht tot onder in mijn borstkas. Dat vraagt om een roep, een schreeuw, één zo hard ik kan. Ik roep de naam van m'n vriendin, twee keer, nee nog eens, drie, vier keer en steeds harder. Castel snapt het niet, schrikt ervan, en gaat kwispelend niet begrijpend naast me zitten en kijkt me aan. Maar ik kijk omhoog, naar de lucht, tussen de flarden door in noord westelijke richting.
Ik krijg opeens kriebels op mijn huid, daar waar net die diepe teugen frisse vochtige boslucht in verdween en er opgebruikt weer uitkwam. Dit zou ik veel vaker moeten doen, ademhalen, zo diep en bewust, ruikend ademhalen, voelend, de adem ervaren, het is eigenlijk zo lekker!
Op de terugtocht in de stilte denk ik terug aan het niet weten wat het nu eigenlijk is; vrouw zijn. Ik ben nu twee maanden bezig met het eten van voedingssupplementen tijdens de 2.5 weken dat ik me echt ziek voel van die zo normale cyclus. Ik eet bewust en meer van de voedingsmiddelen waar magnesium en vitamine B6 in zit en begrijp nog steeds niet waarom dat nou zo goed blijkt te werken. Een realist ben ik wel, een gedeelte is natuurlijk het bekende placebo-effect, maar toch? Ik heb deze afgelopen twee maanden nergens last van, geen enkel symptoom dat me het leven zuur maakte, en dat van m'n lief ook, speelt nu parten. Weg en foetsie is raar, want ik ben altijd bang dat ik iets natuurlijks onderbreek, wegneem en onderdruk met iets uit potjes en doordrukstrips. Dat hormonen de mens zo sturen vind ik bijna nog enger, je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze maken zichzelf aan in onbekende hoeveelheden, of juist niet, en lijken te doen waar ze zin in hebben. Wat deze vrouw er nu van vindt of niet, ze doen maar.
Ik ben een vrouw, maar na 36 jaar vaak nog steeds een raadsel voor mezelf. Daarom hou ik zielsveel van die andere vrouw, ze is eigenlijk precies hetzelfde.

dinsdag 11 januari 2011

nattigheid


Heel veel nattigheid zorgt voor binnenwerk dagen, beetje saai, erg saai.
Tijd voor achterstallig werk en het naar de broodoven sjouwen van alle resten kerstversiering en gazen frames in de hoop dat de muizen niet tegen die gladde plastic kratten op kunnen wandelen. Met muizen weet je het tenslotte nooit.
Eén zonnestraal wist ik te vangen vanmiddag.

zondag 9 januari 2011

Uitje


Met een minimum aan auto-bepakking gaan we op weg. Het weer is mooi met steeds een zonnetje en een lente-temperatuur van een graad of 15. De rit verlengen we een beetje door zoveel mogelijk hemelsbreed te rijden over kronkelweggetjes. Het landschap wordt steeds minder ruig, blijft landelijk met weilanden waar de donker rode koeien tot boven de hoeven samenklonteren in de modder rond de strohuiven en open schuren. Verder wordt het zwart bonte vee binnen gehouden.
Na een ritje van ruim twee uur vinden we het adres van L&M langs een zijweggetje.
Een warm welkom in een heel leuk twee-persoonshuisje valt ons ten deel, even onwennig, maar al snel springen we van de hak op de tak. Ze bewonen een traditioneel huisje, niet zoals de goedkope houten chalets die daar overal maar neergezet worden en net zo snel weer in elkaar zakken of de standaard gepleisterde huizen die somber en grauw aandoen als ze niet geschilderd zijn in lichtgeel of zalmroze, wat daar helemaal niet staat. Ook daar zijn vele huizen niet permanent bewoond en het geeft het landschap een gesloten en doods uiterlijk.
Een fantastische maaltijd maakt ons meer dan blij, zeer smaakvol en het gezelschap maakt het af, fijne mensen en geen 'opzitten'. Nadat M even heen en weer rijdt voor een gesloten bakker -die gaat om 17:30 op zaterdag wel weer open...- maken we een wandeling door de buurt. Landelijk, vakantiehuizen, de één nog lelijker dan de ander, gesloten maar toch met hier en daar een juweeltje van een huis tussendoor, komen we op een uitzichtpunt. Daar beneden stroomt de Dordogne als een breed onregelmatig lint langs een stijle rotsrug langs, viezig water en nederzettingen verspreid erom heen die lastig te bereiken zijn. Het ziet er rustig en ongeschonden uit in het late licht.
Het landschap kenmerkt zich echt door de dwergeikjes die op kleine kaveltjes staan, allen ommuurd met kalksteen, voorheen voor de schaapjes.
De regio moet het van de truffels hebben, eenden, schapenteelt en noten, maar verder ziet het er arm uit. De boeren hebben het niet makkelijk, of je moet die ene boer zijn die de halve regio in bezit heeft en meer schapen dan vierkante meters.
Verder is het vol met toeristen in het hoogseizoen die kapitalen neertellen voor vakantiehuisjes en gites, want Gouffre de Padirac is relatief dichtbij; het grote gat in de grond met zijn grottenstelsels langer dan 30 kilometer waar ik in 2002 nog ben geweest tijdens een kano-vakantie. We rijden even langs dit doodse nu gesloten circus, het is niets en trekt niet aan, leeg niet en vol met toeristen ook niet.
Weer terug in het warme huisje dat ze warm stoken met twee houtkacheltjes (geen eigen bos, dus een flinke kostenpost) praten we nog verder natuurlijk. We bomen, delen onze ervaringen, hebben het voornamelijk over de fransen en het land.
We vinden het alle vier 'anders' en vaak onlogisch en waarschijnlijk omdat wij nu eenmaal een andere logica ervaren die niet aansluit op die van de fransen. Toch willen we geen van alle terug naar ons thuisland.
Een uitgebreide broodmaaltijd verlengen we tot na negen uur deze avond en wij besluiten in de buurt een plekje in het bos te zoeken om te overnachten. Na twee jaar eindelijk weer eens samen wat avonturieren in de Blauwe en het is nog steeds 11 graden, dus afzien zal het niet worden. Zodra we de wagen in een 'bos' hebben gereden (lage dwergeiken lijkt bos, maar zijn meer bossages) duwen we het dak omhoog, de 2e slaapcabine, en zitten nog even uit. We drinken een restje whiskey uit de fles die ik twee jaar geleden aan Marc gaf voor zijn verjaardag en eten een zak chips in de hoop dat het zout vocht vast houdt, waardoor we deze nacht niet ons bed uithoeven. Marc is zijn speciale fles vergeten en moet dan naar beneden klimmen na het demonteren van de helft van zijn bed, om mij wakker te maken, zijn schoenen aan te trekken en naar buiten te stappen. Ik moet er natuurlijk ook uit, wel drie keer en het waait 's nachts flink terwijl de regen gestaag uit de zwarte hemel valt. Ach, en toch blijft het leuk, dit samen rommelen.We worden wat stijf en onwennig pas om 9 uur wakker, terwijl Marc nog boven ligt, maak ik koffie en kleed ik me aan. Vertrouwd is het wel, als ik de standkachel aanzet om de Blauwe van binnen te ontdampen, wat verlies je toch een vocht tijdens zo'n nacht. Koud hebben we het niet gehad.
Rond 10 uur pakken we in en rijden op creatieve wijze met hun geleende stafkaart terug naar hun voor een tweeede bakje koffie. We passeren een boerderij, maar de weg 'voie privé' loopt op de kaart door, het schapenhek houdt ons niet tegen. Ik doe het open en na de Blauwe ook weer dicht. Altijd een gedoe waarbij ik mijn handen openhaal. De schapenhekjes zijn gemaakt van schapengaas dat om vaak half verrotte paaltjes geslagen is met veel spijkers en krammen, touwtjes en ijzerdraad. De schapen die op dit terrein wonen zijn erg nieuwsgierig. Ze zien de wagen komen en rennen er allemaal op af, niet gewend aan vreemde wagens, auto=hoeder lijken ze te denken.
Bij het volgende hek moet ik echt opschieten, ze staan te drommen om met onze auto ermee uit te rennen en ik red het maar net. Het opperschaap heeft best trek in een fototoestel, ze zijn zo leuk met hun zwarte ogen!
We drinken nog een koffie bij hen. Het weer is somber en druilerig, het eikenvuurtje maakt behaaglijk en het is moeilijk om te gaan. Marc wil nog avonturieren in dit grottengebied. Ik wil best graag gewoon naar huis, kacheltje opstoken, douchen en poezen knuffelen. Maar we nemen afscheid. Ik had haar een dikke knuffel willen geven, hem een ferme handdruk waarmee ik wil zeggen dat ze altijd welkom zijn, dat ik me fijn heb gevoeld bij deze 'last-minute'-ontmoeting en dat onze schuitjes echt hetzelfde zijn. Waarom ik dit niet doe weet ik niet.. Ik wil me in deze zin ook niet opdringen.
Toch rijden we wat rond en lachen nog een paar keer om de nu triest aandoende kerstversieringen van felgekleurd folie dat overal in grove strikken en pakjes aan hekken en toppen van afgezaagde naaldbomen is bevestigd.
Ik probeer weer een vergelijking te maken; welk van onze schuitjes zinkt als eerste? Ik faal, het kan niet, hun situatie is anders en net zo moeilijk, net zo complex zonder een pasklare oplossing. We bomen er saampjes over, we opperen mogelijkheden en die gaan thuis snel op de mail.
Daar is het zoniet nog somberder, natter en kouder. Eerst die kachel aan, een douche en eerste pc-check.
Frietjes worden het vanavond, even gemakkelijk en we denken de smaak van het diner van gisterenavond er maar even bij.

zaterdag 8 januari 2011

de Blauwe

"Gaan we met de blauwe?"
"Ja, natuurlijk."
"Klaarmaken?
"Ja, tuurlijk!"Dan is het tijd voor het nakijken van alle kastjes, doekje over het dashbord, watertank vullen, één is genoeg voor een dagtrip, koffie bijvullen indien nodig, slaapspullen nakijken en een extra deken erin omdat het winter is.
We hebben een rode en een blauwe, een werkauto en een reservewoning op wielen; de Blauwe.
Als we de regio uitgaan, dan doen we dat op z'n M&M's. Het bezoek aan vrienden in de Corbière was in oktober en nu zijn we toe aan een geheel ander soort uitje in een net zo mooi stukje Frankrijk.
Samen op reis in de Blauwe blijft bijzonder. Omdat we alles bij ons hebben, beseffen we ons altijd dat we door kunnen rijden naar... Ja, waar naar toe? Weg van de zorgen, die je toch met je mee blijft torsen. Op weg naar de vrijheid misschien, niet gebonden aan een land, een huis, een plek? We fantaseren er altijd over, gaan we links -naar ons doel op dat moment- of gaan we rechts, naar het niks, het doelloze, gewoon om te zijn, te reizen, te doen, nogmaals 'Te Zijn'?
Deze auto heeft inmiddels twee ruime slaapgedeelten, een douche, badkamerkastje, een koelkast, een minigarage verdeeld over een buitenkast en een motorkapkast, reservewiel (0.5 mm profiel, oeps), een tank met 105 lt diesel, voorraadkastjes, ehbo-ruimte (klein maar fijn), een keuken met aanrechtblad en gasfornuis (2-pits en een 3e los) een een noodsysteem om heel snel weg te zijn, ook al is het hefdak dan nog omhoog.
Dus wie weet lieve lezers, het volgende bericht vanuit Delhi of Peking.
Meest waarschijnlijke is morgen een berichtje van thuis uit.....

vrijdag 7 januari 2011

Vallende takken

Nederland maakt het regelmatig te bont in mijn beleving. Vooral de regeltjes om je op het rechte spoor te houden. Die regels zijn er ook om je eigen verantwoordelijkheid af te nemen. Als je je aan alle regels houdt kan je weinig overkomen en als het wel fout gaat, dan ben je ervoor verzekerd of je kunt je verhalen op de ander, de organisatie, de wet of diegene die dan wel verantwoordelijk is.
Het verkeer is gevaarlijk, dus na de rijopleiding, verkeersschool voor de kids, staalconstructies en airbags, vangrails, veel regels, snelheidsbeperkingen terwijl de meeste auto's 200 kunnen rijden, of harder, blijft het verkeer gevaarlijk. Op eigen risico dus eigenlijk.
Maar dit geldt ook voor een boswandeling, geloof het of niet!
Niet alleen een helm zal je beschermen tegen vallende takken, er staan wel eens struikjes met giftige bessen, of lekker uitziende heel erg giftige paddestoelen, je kunt uitglijden over natte bladeren, die helm doet niets als je een boom op je kop krijgt en ja, bomen vallen wel eens om. Ow nee, in Nederland zorgen boomkenners en -verzorgers er in opdracht voor dat dat risico geelimineerd wordt, tijdig!!
Laten we alle bomen maar kappen en er heideveld van maken, geen natuurlijk moeras, das te gevaarlijk!
Deze 'opripsing van oud Hollands zeer' viel me ten deel na het lezen van een net zo verontwaardigde blogpost als deze. Er zijn in diverse bossen in Nederland extra bordjes opgehangen met de waarschuwing dat het betreden van dit bos afgeraden wordt en verder geheel op eigen risico als men toch het bos in wil. Dit keer geen weeralarm, maar een vallende-takken-alarm door de ijzer en sneeuwval.
Ik zou door het bos de bomen niet meer zien met al die alarmen, waarschuwingen, regels en onbekende beperkingen.
'Eigen risico' is gelijk geworden aan 'eigen verantwoordelijkheid'. Zelf nadenken, het wordt je uit handen genomen. Zelf nadenken en daarop je eigen beslissingen nemen is een groot risico, het loopt snel verkeerd af. In Nederland kun je niet meer zelf nadenken, dat is gevaarlijk!
Waarom er dus nog bossen zijn in Nederland? Geen idee. Die takken, of de gehele bomen, vallen ook zonder ijzel wel eens of bij een beetje wind.
Waarom er nog steeds auto's op de markt vrij te koop zijn die harder gaan dan 125 km per uur, is mij een waar raadsel, je mag tenslotte niet harder.
Waarom wel een kapvergunning voor bomen en geen plantvergunning? Want 9 van de 10 keer wordt de boom gepland naast een erfafscheiding, in een voortuin vlakbij de muren (ehm... buren). Of de boom gaat al snel ter ziele door een beestje, mysterieuze ziekte of wordt preventief geruimd, oh nee, geveld.
Waarom geen vergunning op de aanschaf van huisdieren? Net zo'n soort strenge selectie-procedure van te voren op het krijgen van een adoptiekindje? Dan kun je tenminste de organisatie de schuld geven als het fout gaat.

In een paar seconden komen alle oude situaties weer bij me binnen waarom ik me zo bekneld heb gevoeld in het toch nog mooie Nederland. Waarom ik er niet vrij kon ademen. "Vrij wandelen...... op wegen en paden" Ja me dunkt!! Dat voelt voor mij alweer niet vrij meer. 'Je mag wel, maar alleen op onze manier...'
De eerste paar keer dat ik terug Nederland in reed, kreeg ik nog zo'n klein kort electrisch stootje, een adrenaline schokje van de schrik, als ik een politiewagen zag rijden. Die snelle bakken met een nummer op het dak die erop uit zijn de wet te handhaven op de weg. "Oei, heb ik de gordel om? Rijd ik niet te hard? Doen mijn lichtjes het wel allemaal? Hoeveel afstand houd ik nu met m'n voorganger? Rijd ik al te lang op de linkerbaan? Stoot mijn auto nog geen zwarte wolken uit als ik accellereer? Die boete van twee jaar terug, die heb ik toch betaald?"
Nu kijk ik dwars door die wagens heen en is dat gelukkig al 'verwerkt'. Dat franse kenteken scheelt een hoop.

Opgelucht ben ik, dat ik hier zelf mijn risico's kan bepalen. Zelf na magdenken. En ook zo niet alles doe wat de Franse wet mij voorschrijft.
Hier, in deze afgelegen plattelandsregio, wordt men nog steeds verondersteld dat je de andere kant op kijkt als het je niet aangaat. Dat je zelf nadenkt bij wat je doet. De keuze om een vreemdeling te zijn en te blijven maak ik zelf. Dat wordt niet bepaald door de locals. Ik heb ervoor gekozen niet begrepen te worden. Ik heb ervoor gekozen te leven in een oud stenen cottage dat een ander nivo van comfort kent, andere regels en andere principes. Het is niet alles, en zeker geen 'leven als godin in Frankrijk', maar het is wel mijn vrije keuze geweest. Onbetaalbaar is de vrijheid van zijn.

Bij ons springen doorgaans de tranen in onze ogen als we weer tegen een staaltje 'typisch Nederland' aanlopen. (Ik moet opeens aan het beroemde liedje van Ciske de Rat denken....) Temeer omdat het gros zulke waarschuwingen zeer serieus neemt en in geval van calamiteiten ook echt naar de verantwoordelijke buiten zichzelf durft te wijzen.
Voor de boswandelaars in Nederland:
Voor vallende takken heb je niet voldoende aan een fietshelm, ik raad je aan naar een goede buitensport zaak te gaan en daar een speleologie-helm aan te schaffen. Zijn maar een 200 euro ongeveer, te doen toch?

woensdag 5 januari 2011

De dag van vandaag

Er gebeurd natuurlijk meer dan alleen die eik.
We durven al smorgens te gaan stoken, want het weer is goed en we hebben hard gewerkt afgelopen weken tijdens een droge periode.
Een uurtje na het afronden van de eik, als we lekker binnen zitten, knus bij de schouw en achter de pc met soezende poezen begint het pardoes te regenen. Later zelfs te stormen en weer komt het allemaal precies goed uit. want in dit weer denk ik er niet over een boom in te gaan en zelfs de lijnen zijn keurig opgeborgen, binnen in een droge schuur.
Natuurlijk doet mijn bomenvriendje J. commentaar leveren over waarom we er nog een staak-met-stok aan hebben laten zitten. Das niet helemaal volgens de boekjes. "Nee lieve J. Dat is waar! Maar hier hoeft dat ook niet. We kunnen er in het vervolg met een stokzaag bij en we houden deze staken voor de zijtakjes die voor een groene muur zorgen tijdens de zomer en de herfst, wat we graag willen. Want het ontstane gat is gigantisch!" Als de boom bij een klant had gestaan, ja, dan was mijn Hollandse boomknuffelaarshart gaan kloppen bij het netjes kaalzagen van de stam, maar hier? Neeeee."

Nieuws uit Nederland:
Moerdijk staat in de fik. Das niet zo mooi. De wind blaast de rook en misschien de meest giftige dampen richting het eiland van Dordrecht en de Alblasserwaard; mijn achtergrond, waar mijn familie woont, mijn geboortestad. Verbaasd en gefascineerd kijk ik naar de foto's op diverse nieuwssites.... Heftig!


Complimenten voor de fotograaf!!! Ze zijn ontzettend mooi, ook al is de werkelijke inhoud en het waarom van de foto's een waar drama.

Ander nieuws;
We hebben via deze weblog een reactie per mail binnen gekregen. Niet zo bijzonder zou je denken. nee, dat klopt. Maar het is van een stel 'in hetzelfde schuitje'. dat doet ons veel, heel veel. Ik vertel mijn lief van deze reactie en hij stelt voor deze mensen te ontmoeten. Ook omdat we weer eens behoefte hebben aan een kort uitje samen na de afgelopen maanden en omdat hun regio zo ontzettend mooi is. Een rit van 3 uur is nog te doen. Samen met een gevoelde verwantschap zet me dat over de streep een mail terug te sturen waarin ik dit brutale voorstel doe. Een antwoord blijft een aantal dagen uit en Marc komt er gisteren middag op terug. "Nee lief, nog geen antwoord op mijn mail."
Maar gisteravond laat wel en een hele spontane leuke reactie zet ons ertoe aan gelijk een dag te prikken in de lege agenda van ons bestaan.
Zaterdag zijn we dus even weg. Eén dag of langer.... dat willen we nooit weten van te voren. Fijn om door het landschap te toeren, fijn om er saampjes even uit te zijn. Fijn om te praten met mensen die ook vol goede moed, hoop en na veel berekeningen en voorberdingen meer tegenslag hadden dan de vaak gehoorde voorspoed van een goedlopende gite of geweldig leven in Frankrijk. De andere kant van de medaille.
We gaan delen en ervaren. Luisteren en vertellen. We kijken ernaar uit!

Week van de Eik ||





dinsdag 4 januari 2011

Thuis of Achtergrond


Tijdens deze 'week van de eik' moet ik steeds terugdenken aan Holland, aan mijn achtergrond, het land waar ik de eerste 34 jaar van mijn leven doorbracht. Vaak heb ik op de blog gemopperd over Nederland, over het benauwde leefklimaat, de spoed, haast, de betutteling en de maatschappelijke lat die me altijd net even te hoog lag. Het gebrek aan echte natuur, aan natuurlijke duisternis, aan de geur van landschappen, van bossen en weilanden. Alle kennis en momenten tijdens de boomverzorgings-opleiding komen terug en diep ik op. Allemaal opgedaan tijdens een Hollandse winter, zonder sneeuw, maar toch; koud.
Veel van die dagen moest ik vanuit het meest westelijke puntje NL naar het Oosten om daar om 8 uur present te staan voor een lange zware dag klimmen, luisteren en oefenen, mijn grenzen verleggen, alert blijven en info opslaan. Ik doorkruiste tijdens de dageraad het landschap, zag Nederland wakker worden, inclusief de files, de geregelde chaos. Toch zwierven mijn ogen vaak naast de weg, dat was veel mooier om naar te kijken, de slootjes die zichtbaar werden door de knotwilgen, de rijp en de leegtes van de weilanden zonder bonte koeien. Tijdens die dagen stonden we vaak in een winters bos, doordeweeks en lekker stil. -Wat we natuurlijk later doorbroken door het geluid van de kettingzaagjes, das dan weer jammer.-
Eén van die dagen was aan de rand van een gemengd bos met een rij oudere eiken die aan een uitgestrekt landschap stonden, weide wit van de rijp. Verkleumd luisterden we naar de instructeurs en doen de nodige warming-up. Op die plek zette ik voor het eerst een kettingzaag in eikenhout, hoog in de top van de boom. En vol ontzag ervaarde ik toch een angst, niet voor de kettingzaag die een mens nogal kan verwonden. Nee, voor die eiken, dat stugge harde compacte hout dat doet wat het wil en onvoorspelbaar kan zijn, maar zo sterk is dat je het toch kan sturen.
Vanochtend lag ik wakker te worden onder een warm dekbed met Cros aan de voeten. Ik voelde mijn lijf, alle spieren en geen uitgezonderd. Ik heb zo'n spierpijn, sinds eergisteren al. Dat komt ervan als je geen warming-up doet, als die bestaat uit het beginnen met klimmen, oef. Mijn knie heeft een hartig woordje met mijn ontwakende geest en vertelt me dat het best nog een dag wil presteren, maar dan met goede warming up. Dus besluit ik vanmiddag pas de boom weer in te gaan. Het werk vlot best goed en het afvangen en samen werken gaat gesmeerd, alsof we al jaren niet anders doen. Ik verbaas me over het gemak waarmee ik grote blokken zaag, hoe goed het gaat en ik krijg van m'n lief het grootste compliment ooit; hij noemt me Mevrouw Hak. Nu zal dat de meeste lezers niets zeggen en dat laat ik zo. Maar ik was er gewoon even stil van. Hij is trots en blij.Ik krijg ontzettend mooie foto's van mijn vader op de mail; van het besneeuwde Hollandse landschap. Niet mijn thuis, wel mijn achtergrond, wat me grotendeels gevormd heeft. Dit 'Nederland' mis ik wel! Toch is dit ons thuis, onze harten wonen hier, mogen hier vrij zijn, doen wat en wanneer we willen, ook al gaven we veel op en lieten we juist ook de mooiste dingen van Nederland daar achter; het landschap.

zondag 2 januari 2011

Week van de eik.


Veel klussen hier nemen een hele lange tijd in beslag. De CV installeren en aan de praat krijgen zonder lekkages kostte 4 maanden. Het keukendak een kleine 3 en de moestuin is gestart zodra we dit huis kochten, en is nog lang niet af.
De zwembadoverkapping is een onvoorspelbaar traject kwa duur en zo kan ik het lijstje nog wel langer maken.
Vorig jaar 4 januari klim ik in de noot en wil hem netjes gaan toppen en smaller maken. Maar de boom was het er niet mee eens en ging bloeden. Dus ook dat project werd gestaakt om dit in het najaar weer op te pakken. Met succes!
Voor zulke, voor mij, zware boomklimklussen neem ik ruim de tijd. Wat moet eruit gezaagd, waar kan ik een topanker maken, zodat ik overal bij kan zonder eerst terug te moeten klimmen naar de top en het anker te verplaatsen. Wat kan er vallen, of moet ik af gaan vangen. Gelukkig bij de noot kon alles zo naar beneden vallen.
Het denkwerk heb ik dan gehad. Op naar de mentale voorbereiding. Voel ik me goed? Geen last van mijn knie? Zijn alle tandjes scherp en werkt de kettingrem wel goed? Zijn m'n lijnen (touw) wel schoon en moet die prusnik niet eens gewassen en opnieuw geknoopt worden. Carabines smeren met loodpoeder en dubbelcheck, dubbelcheck.
Achter de schuur op de stijle helling tussen bospad en de schuur staat een eik. Meerdere, maar geen zo dik en hoog als deze, met twee zij-takken die bomen op zich zijn geworden. De onderste groeit recht naar het zuiden en is ter hoogte van de schuurmuur recht omhoog gaan groeien. De zijtakjes weer naar het zuiden. De zijtak er net boven en opzij groeit sterk en schuin omhoog richting zuid-oost. Hij had geen andere ruimte en dus heeft hij hier een flink gat opgevuld.
Maar die twee bomen aan de eik, zijn wel volledige eiken en ze hangen boven de schuur. In 2009 heb ik eens een poging gewaagd al wat takken eraf te zagen, uiteinden van de laagste zijtak. Maar met knikkende knietjes stond ik na een uurtje weer beneden. Het topanker beviel me niet, mijn handzaagje was bot en ik durfde nog niet met de kettingzaag zulke toeren uit te halen.
Inmiddels is m'n lief al maanden bezig met de renovatie van het schuurdak, de noordkant onder die eik. Meer dan de helft van de lauzen zijn eraf en dit is even afgedekt met een zeil. Vanaf de nok tot het zeil is het slecht gesteld met de lauzen, maar de balkenconstructie is wel gemaakt.
En elke keer als ik in de schuur kom, denk ik aan mijn voorgenomen klus om die eik te doen. De takken moeten eraf, zijn te zwaar en te dik voor een handzaag en kunnen absoluut niet gewoon naar beneden vallen op het zeil en in de gleuf tussen schuur en helling... Mijn materiaal is niet geschikt voor het afvangen van zwaar hout, dus takje voor takje, stammetje voor stammetje. En eik is behoorlijk zwaar hout.
Ik neem het me al voor te doen na die poging 2 jaar geleden. Het zit me steeds meer dwars.
Aan goede voornemens doe ik iedere avond voor ik slapen ga en op 1 januari 2011 was het dan zover; ik zeg tegen Marc dat ik deze eerste week van 2011 die eik ga doen.
Vanochtend zit ik eerst een kwartier in de schouw met een laatste mok koffie om me er mentaal op voor te bereiden. De eerste dag is alleen nog maar bedoeld voor mijn topanker en de afvang-installatie te installeren.
(Afvangen = de takken die je gaat zagen eerst vastbinden aan een lang touw dat via een vast punt in de boom en een katrolletje aldaar via de stam naar beneden loopt, waar het via een soort klim-achtje geleid wordt. Dit ijzerwerk is door nog zo'n kanjer-boomknuffelaar zelf gemaakt, het zijn grote zware ijzeren dingen die het touw remmen, zodat de grondman met gemak een paar honderd kilo rustig kan laten zakken en het wat kan sturen om de omgeving en de klimmer heel te houden.)
Maar het afvangen en die installatie heb ik alleen nog maar met top-materialen gemaakt tijdens mijn opleiding. Dat is al een fijne 3 a 4 jaar terug....
Ik loop dus weer een half uurtje op en neer en bekijk de eik van alle kanten totdat ik alles zeker weet. In vol ornaat met alle spullen vetrek ik naar boven, het smalle paadje langs de eik dat doodloopt bij het chateau.Eerst de eerste meters zien te overbruggen en met een werplijntje m'n klimtouw halverwege zien te krijgen. Dat is het meest vervelende van al het boomknuffelen.Als ik er eindelijk aan toe ben om de boom in te gaan ben ik heel blij met de klimijzers. Zelfde idee als ijsklimijzers aan je voeten, maar deze hebben de punten aan de binnenkanten van je voeten, zodat je je vast kunt zetten aan weerszijden van de stam. Een eik vindt dat niet zo erg, die gaatjes in zijn stam en ik vlot snel.Het hoogste punt is lekker stevig voor mijn topanker, het vertakte punt er 2 meter onder is goed voor het afvang-anker. De zon schijnt en verder is het koud, met een nog koudere oostenwind die in vlagen door de gorges de bocht door komt en me blij maakt dat ik fysiek lekker in de weer ben. Marc ruimt de ooit eens gezaagde eikenstammetjes op, die lagen in de weg bij de stamvoet.
Na de lunch wil ik een beginnetje maken. Toch die eik weer in met zaag. Ik wil een goede start maken, ik ken mezelf, anders hangen de lijnen er 4 weken in en zie ik het opeens niet meer zitten. Maar och, wat een werk. Marc leert het afvangen als grondman snel en adviseert welke takken eerst.
Veilig sta ik om 16:30 uur weer op de grond. Voor hem altijd weer een opluchting. Ik denk dat ik nog drie keer terug die boom in moet, maar dan zijn we heel erg blij dat de klus geklaard is.

oproepje

Tijdens het demonteren van alle kerstdecoraties kan ik inventariseren wat ik nodig heb volgend jaar. Nu komen er geen spullen terug die ik nog eens kan gebruiken. De voorraden zijn toch aardig geslonken en ik zie mezelf al struinen met een gedeelte van de winst. V&E in, Reeman en Luidvat uit, nog even bij de LEMA neuzen om via Extratuin en Europa-akker naar huis te gaan en voor een prikje m'n voorraden weer aangevuld te hebben....
Oeps, ik woon er een beetje ver van af en in de super zijn de paar spullen die ze er nog hebben nog te koop voor de volle pond evenals de afzichtelijk kitcherige decoraties. Niks geen uitverkoop van de restanten om met de mode mee te gaan volgend jaar...

Komende week -weken- breekt iedereen de kerstboom weer af, gaan de spulletjes weer in dozen, worden reeds verdroogde kerstdecoraties weggegooit of ook gedemonteerd. En zo verdwijnen alle spullen in een paar dozen weer naar zolder.
Lieve lezers;
Als jullie spullen weg willen gooien of met tegenzin naar zolder doen, omdat het eigenlijk niks meer is voor volgend jaar, gooi het alsjeblieft niet weg. Ik kan alles goed gebruiken. Het kan verzonden worden naar een adres in Nederland en verzendkosten worden vergoed. Onder rembours verzenden is nog beter.

Hieronder een lijst(je) waar ik behoefte aan heb;

* Een moeilijk ding bijvoorbeeld is heel dun ijzerdraad.
Ik had een bakje vol garenklosjes gevonden in de schuur met goud en zilverdraad van ijzer. ( Het was/is ontzettend mooi spul en ideaal voor het vastbinden van welk groen dan ook. Het zal niet dikker zijn dan een halve milimeter!!
* Kleine kerstballetjes in alle kleuren, voorkeur heeft zilver, goud, rood, blauw, wit en groen en alles wat daarbij in de buurt komt. Maar de fransen gebruiken alle kleuren van de regenboog.
* Hele dunne fijne kerstslingers. Te grof is lastig te verwerken in kleinere stukken en is overheersend.
* Lint, altijd lint, in de meest voorspelbare kleuren, maar ook in gekke kleuren; men heeft hier nog steeds een kitch-smaak.
* Spuitglitter, decoratieglitter of -sneeuw
* Decoratieverf in spuitbussen, goud, zilver, metallic rood (zal niet snel ergens in de aanbieding zijn, maar weer je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt, zoiets)
* Alle gedroogde natuurlijke rommeltjes, sliertjes, droogbloemen, enzovoorts. Dus natuurlijke versiersels. Geen idee hoe je eraan komen kan, maar hier onvindbaar.
* Die kleine kunstkerstboompjes. Het zijn vaak relatiegeschenken, niet groter dan 30 cm hoog, made in china. Maar ik heb daar zulke leuke ideëen over om mee te doen.
* Dat brengt me ook op lichtsnoertjes, tussen de 10 en 30 lampjes. Dat is haast weggooi-spul geworden.
* Sliertjes en engelenhaar, wederom in de meest voorspelbare kleuren.
* Kunstappeltjes, plastic figuurtjes, zoals sneeuwpopbeeldjes. Die waren zooo leuk, net als die appeltjes. Ook die heb ik hier niet kunnen vinden in een grotere verpakking dan 1 voor 4.50 per stuk. Tis wat!
* Kerstkaarsjes! Waxinelichtjes met een kleur of in de vorm van een sneeuwpopje, kerstmannetje, glitterboompje, enz.
Als je wat hebt om te versturen, even me een mailtje sturen (zie koptekst van deze blog) voor het adres waar het naartoe mag.

Bij voorbaat bedankt voor de moeite!