1 mei is een nationale feestdag in Frankrijk. Ervoor, op en erna zijn er talloze feesten in het hele land. Aanstaande zondag is er het 'Fete de Fouasses'.
Cakes en pruimentaarten worden op traditionele wijze gebakken en verkocht. Bij ons om de traditie in ere te houden en voor het onderhoud van het piepkleine middeleeuws dorpje met haar kasteel.
Ik wilde graag meewerken aan de voorbereidingen en was daarvoor om 1700 uur vanavond uitgenodigd.
Eerst een boomsnoeiklus 20 km verderop. En hoera! de zon scheen en tot eind van de middag zou het droog blijven. (daarna goot het wederom van de regen)
In het markantse huisje van het dorp is een beneden-bijkeuken. Zo'n keuken waar alles oud is, geen raam open kan en de oude schuurdeur de keukendeur is. Zo'n ruimte waar ook dieren geslacht worden en de jacht-trofeeen buiten aan de muur hangen. Een aangemetseld met mos begroeid kippenhokje waar de tekkel Lola woont en tussen je benen door scharreld. Zo'n keuken met een diepe spoelbak en 2 hout-gestookte fornuizen en een mix-machine op 2 plankjes op de grond....
De keuringsdienst van waren zou er gelijk rapport van op maken en de ruimte verzegelen... Net nu ons ook het nieuws van een mexicaanse varkensgriep ter ore is gekomen. (men kijkt hier 's avonds ook en masse tv! Behalve wij 2 dan...)
80 kg meel, 40 kg suiker, verhuisdozen met boter en een paar honderd eieren. Pakken verse gist en liters melk en 4 flessen sinaasappel-aroma en een pond zout moeten het gaan doen. Er wordt voornamelijk Pattois/Occitaans gesproken, maar zo vriendelijk als ze mij met eieren breken aan het werk zetten babbelen de dames ook wel wat in het frans. 4 dames snijden de boter fijn, de 2 mannen ontfermen zich over de mix-machine (veels te zwaar voor de dames)en het bereiden van de gist. Grote platte manden staan al klaar. In etappes van 10 kg meel wordt het cake-deeg gemaakt. Ik til de manden bekleed met linnen en bestrooid met meel na het vullen op de tafel. Het linnen wordt rondom het deeg wat opgetild om te zien of het niet aan het linnen kleeft, nogmaals bestrooid met meel en toegedekt met de punten van het linnen die over de randen vallen. Onder luid geklets en commentaar, gemurmel en discussies gaan de manden op brede planken aan de muur.
Ik vraag nog hoe ze denken dat het deeg rijzen gaat in zo'n koude keuken, maar met vriendelijke och-wat-is-ze-nog-blue blkken wordt er door de vrije handen naar de houtgestookte fornuizen gewezen. Moderne gas- of elektrische fornuizen worden hier nauwelijks gebruikt. Deels omdat het gas en de elektra hier duur zijn, maar meer uit gewoonte-gebruik en het hout is hier gratis. Alles dat werkt, werkt en dat hoeft niet beter of luxer of mooier. het werkt toch. Ik vind het heel leuk te melden dat ik mijn brood ook in zo'n broodoven bak. Maar vermeld eerlijkheidshalve ook dat de broden nog niet zo zijn als zou moeten, omdat ik met deze oven om moet leren gaan. Dat ik mijn deeg 2x laat rijzen in 1 dag wordt maar vreemd gevonden. Dat zet je 's nachts toch gewoon in een mand in de kamer???
De fornuizen worden aangestoken. Bij 1 gaat het wat mis. Het hout gaat niet branden maar roken en in luttele minuten staan we met onze hoofden (zeer laag plafond) in de rook. Het prikt in de ogen en doet zeer aan onze keel en af en toe vlucht er een dame naar buiten voor wat goede lucht. De mannen werken door alsof er niets aan de hand is en slaan de zuchten en klachten van de dames met handgebaren en opmerkingen in de wind. Ik bekijk tijdens een frisse hap zuurstof de konijntjes van de chef-de-mixeur. 1 is er ziek en de ander is nieuwsgierig, de rest rent verschrikt naar het andere eind van het onderkomen. Ze weten nog niet dat ze op een bedje van zuurkool zullen eindigen. Maar voor nu hebben ze het goed, mamma in de buurt en veel groenvoer. Omgekeerde wijnflessen doen dienst als drinkfles.
Vele handen maken licht werk en na 1,5 uur zijn alle ingredienten als mooi glad geurend deeg in de manden toegedekt. Mijn werk voor nu zit erop. Morgen gaat de broodoven aan en zullen de eerste cakes gebakken worden. Dan is het tijd voor het prepareren van de pruimentaarten. Hoeveel weet ik niet, wel dat er ongeveer 600 fouasses (cakes) gebakken gaan worden.
Omdat ik toch in de buurt ben check ik even wat SL-zaken en Marc toont me het nieuws uit Apeldoorn... schokkend en in een zo schril contrast met ons leven hier, dat we het maar moeilijk kunnen plaatsen.
Thuis kook ik en eten we ouderwets 's avonds warm. Potje Yam (Yathzee) en rondje Castel. De dag is weer om.... En ik denk aan de slachtoffers in Apeldoorn, hoe heerlijk de zon, die boom of het deeg ook eruit mochten zien vandaag!
donderdag 30 april 2009
Koninginnedag
Terwijl onze dag is als vele anderen met een speciaal tintje, schijnt zich er in Nederland een waar drama te voltrekken. 1 of andere idioot vind het nodig de levens van vele te vernietigen en ik denk daarbij ook aan de familie-leden en omstanders.
We hebben niets speciaals met koninginnedag of het koningshuis, maar deze nationale feestdag is wel een stuk van ons NL-gevoel, onze identiteit!
Dieptriest, heel verdrietig en wij leven dus ook mee!!
We hebben niets speciaals met koninginnedag of het koningshuis, maar deze nationale feestdag is wel een stuk van ons NL-gevoel, onze identiteit!
Dieptriest, heel verdrietig en wij leven dus ook mee!!
dinsdag 28 april 2009
Nat
Het zeer afwisselende weer geeft me de gelegenheid een middagje 'boven' te werken. Leuke SL-werkzaamheden, maar ook het mindere werk van het schrijven van een brief naar een incasso-bureau en het bellen van de verzekering voor informatie.
Ook de katten spelen maar wat met zichzelf en wassen elkaar. Zelfs een plas doen buiten gaat hen met moeite af. (eruit en asap er weer in)
's Ochtends is het droger en de bospaadjes krijgen al meer vorm. Maar door de nattigheid zijn ze praktisch onbegaanbaar, dus ook dat houdt even op...
Ik sop de wasruimte eens goed uit en dat knapt erg op. De was kan nu daar binnen drogen.
Als we droog en dood hout zagen ligt dat maar heel even buiten op een stapel.
We zetten het met dit natte weer in de schouw naast het vuur te drogen, zodat het sneller vlam vat. Als je het hout zaagt, vervoerd of in de schouw zet lijkt het onbewoond.
Naar mate de warmte stijgt in het hout kruipt er wel eens een insect uit en wandelt gemoedelijk de schouw uit het huis in. Nu is dat met 1 insect of mier niet erg. Wel als het een compleet bosmieren-nest betreft dat en masse een veilig heenkomen probeerd te vinden. We hebben vermoedelijk ongemerkt een bosmierennest gezaagd en veel van de stukken hout zijn bewoond. Alleen zien we dit pas als het blok net in de hete kooltjes gelegd is. Eergister barstte de mierenbom. Ze zijn tussen de 1,5 en 2 cm groot en met z'n honderden. Misschien meer maar het is lastig tellen.
We voelen ons schuldig, maar kijken lijdzaam toe hoe alle mieren druk krioelend rondrennen op het nog niet brandende uiteinde van de stronk...
Wel verplaatsen we de krioelende massa met hout snel in het vuur om het niet langer te laten duren dan nodig. Nog 2 dagen stoken we stukjes van dezelfde boom. We worden er niet vrolijk van, maar het voorkomen blijkt onmogelijk...
Marc heeft een prachtige trap gemaakt in de schuur. We kunnen nu, met volle handen, naar boven van binnenuit. Een solide bouwwerk dat er nog mooi uitziet ook. Het zal veel geloop gaan schelen. En weer een mini-project dat is afgerond.
De containers worden niet geleverd of geplaatst. Ten eerste scheelt het gemeentebelasting en ten 2e moeten we ze vastzetten zodat ze niet wegwaaien. Ons vuil kunnen we hier 'boven' ook kwijt in de gemeentecontainers. Dus dat is ook geregeld.
Omdat Marc toch op de Mairie moest zijn vroeg de burgermeester zich af waarom we het pad naar de bron geblokkeerd hebben en een muurtje hebben gebouwd op de entree van het wandelpad naar boven. Het zijn precies de paadjes die kapot gereden worden door motorcrossers. Ook de plaatselijke VVV had bij de Marie gevraagd waarom 'men' dit afgesloten heeft. Marc doet zijn verslag van de ergelijke gewoonte van crossers om met veel kabaal voetpaden kapot te rijden op een mooie zondagmiddag.
Nu blijkt dat het pad naar de bron prive-bezit is, de wandelbordjes daar niet goed geplaatst zijn en de eigenaar van het pad ook onze oprit in bezit heeft. Maar de beste man is pas overleden en Marc wordt doorgestuurd naar die gemeente om te informeren wat de mogelijkheden zijn om die 2 kavels in bezit te krijgen of wat we daar mogen regelen zodat de crossers er niet meer op mogen.
De hulp en informatie-voorziening is wederom erg goed. Dus alle fiats en medewerking om deze bron van ergernis in de toekomst te voorkomen.
Ook de katten spelen maar wat met zichzelf en wassen elkaar. Zelfs een plas doen buiten gaat hen met moeite af. (eruit en asap er weer in)
's Ochtends is het droger en de bospaadjes krijgen al meer vorm. Maar door de nattigheid zijn ze praktisch onbegaanbaar, dus ook dat houdt even op...
Ik sop de wasruimte eens goed uit en dat knapt erg op. De was kan nu daar binnen drogen.
Als we droog en dood hout zagen ligt dat maar heel even buiten op een stapel.
We zetten het met dit natte weer in de schouw naast het vuur te drogen, zodat het sneller vlam vat. Als je het hout zaagt, vervoerd of in de schouw zet lijkt het onbewoond.
Naar mate de warmte stijgt in het hout kruipt er wel eens een insect uit en wandelt gemoedelijk de schouw uit het huis in. Nu is dat met 1 insect of mier niet erg. Wel als het een compleet bosmieren-nest betreft dat en masse een veilig heenkomen probeerd te vinden. We hebben vermoedelijk ongemerkt een bosmierennest gezaagd en veel van de stukken hout zijn bewoond. Alleen zien we dit pas als het blok net in de hete kooltjes gelegd is. Eergister barstte de mierenbom. Ze zijn tussen de 1,5 en 2 cm groot en met z'n honderden. Misschien meer maar het is lastig tellen.
We voelen ons schuldig, maar kijken lijdzaam toe hoe alle mieren druk krioelend rondrennen op het nog niet brandende uiteinde van de stronk...
Wel verplaatsen we de krioelende massa met hout snel in het vuur om het niet langer te laten duren dan nodig. Nog 2 dagen stoken we stukjes van dezelfde boom. We worden er niet vrolijk van, maar het voorkomen blijkt onmogelijk...
Marc heeft een prachtige trap gemaakt in de schuur. We kunnen nu, met volle handen, naar boven van binnenuit. Een solide bouwwerk dat er nog mooi uitziet ook. Het zal veel geloop gaan schelen. En weer een mini-project dat is afgerond.
De containers worden niet geleverd of geplaatst. Ten eerste scheelt het gemeentebelasting en ten 2e moeten we ze vastzetten zodat ze niet wegwaaien. Ons vuil kunnen we hier 'boven' ook kwijt in de gemeentecontainers. Dus dat is ook geregeld.
Omdat Marc toch op de Mairie moest zijn vroeg de burgermeester zich af waarom we het pad naar de bron geblokkeerd hebben en een muurtje hebben gebouwd op de entree van het wandelpad naar boven. Het zijn precies de paadjes die kapot gereden worden door motorcrossers. Ook de plaatselijke VVV had bij de Marie gevraagd waarom 'men' dit afgesloten heeft. Marc doet zijn verslag van de ergelijke gewoonte van crossers om met veel kabaal voetpaden kapot te rijden op een mooie zondagmiddag.
Nu blijkt dat het pad naar de bron prive-bezit is, de wandelbordjes daar niet goed geplaatst zijn en de eigenaar van het pad ook onze oprit in bezit heeft. Maar de beste man is pas overleden en Marc wordt doorgestuurd naar die gemeente om te informeren wat de mogelijkheden zijn om die 2 kavels in bezit te krijgen of wat we daar mogen regelen zodat de crossers er niet meer op mogen.
De hulp en informatie-voorziening is wederom erg goed. Dus alle fiats en medewerking om deze bron van ergernis in de toekomst te voorkomen.
zondag 26 april 2009
Escargots
Wie niet tegen vieze verhalen kan, met slijm en smurrie. Wie liever kant en klaar zijn vlees of vis uit de supermarkt heeft, met de mooiste kleuren in afgepaste proporties alsof ieder dier exact even groot is. Of wie vegetarisch is uit principiele overtuiging, kinderen en tere zielen, kan DEZE BLOGPOST BETER OVERSLAAN!!!!!
Deze druilerige, en overgens wonderschone, zondagochtend was een goed moment me vast te bijten in het klaarmaken van eigen geraapte escargots.
Volgens de franse beschrijving had ik ze voldoende gespoeld en laten vasten, zodat de darmen zich schoonspoelen en ze schoon geprepareerd kunnen worden. Wederom spoel ik de slakken in hun huisjes schoon, ze worden wakker en komen in de spoelbak allemaal te voorschijn. Ik vul een schaal met grof zeezout en leg de slakken erin. Ze trekken zich direct terug onder luid gesputter en gesis. Ik roer het geheel 10 minuutjes om totdat er stilte heerst in de schaal en ik niets meer zie gebeuren.Een belgische beschrijving van hoe te handelen met verse escargots zegt me ze , na het ontslijmen, eerst 1 minuut te koken in water met 10% azijn. De geur is geen aanbeveling voor lekkerbekken. Ik giet ze af, koel ze met koud water en vind een stompe BBQ-spies waarmee ik ze met een draaidende beweging uit hun huisjes haal.
Het slijm dat ze rond hun 'bek' laten zien is onbeschrijfelijk vies. De substantie laat zich vergelijken met een mengsel van sperma en grieperig snot. Ik kan het met de beste wil niet netter omschrijven.... Geduldig spoel ik slakje voor slakje wederom schoon en peuter met een nagel het slijm van het slakkenvlees. Daarna was ik ze en maak een bouillon met dragon, peperkorrels, franse kruiden en 1 teentje knoflook. Na een half uurtje koken begint de keuken nu wel weer lekker te ruiken. De geur daar was wat verpest door het schoonkoken in zout van de huisjes. Wat nooit helemaal goed lukt want het water komt nooit helemaal achterin het binnenste van het huisje. Terwijl de slakjes koken in hun heerlijk geurende bouillon, boen ik ieder huisje met een schuursponsje tot ze weer ruw, in plaats van slijmerig, en schoon van kleur zijn. Het ziet eruit alsof ik de huisjes heb gekocht. Ik droog ze af en hang ze in een theedoek te drogen.
Ik lepel 1 slak uit de pan, kijk er eens goed naar en stop hem in mijn mond om de primeur van al dat werk tot me door te laten dringen. De smaak begint goed, maar het malse is ver te zoeken. De substantie is nergens mee te vergelijken. Ook niet met inktvisringen, maar vies is het ook niet te noemen. Totdat ik vlak voor het doorslikken toch een wat gallerig smaakje tegenkom, bitter. Nu hou ik helemaal niet van al het voedsel of dranken die bitter zijn. Een kleine teleurstelling maakt zich toch wel van mij meester. Invriezen dan maar. Om ze later in de oven op traditionele wijze klaar te maken. Vanmiddag dus geen escargots bij de maaltijd. Wel neem ik me voor een paar van de mooiste slakken die ik gister geraapt heb, joekels zo groot, anders klaar te maken dan deze voor onze gasten van volgende week. Ze iedere dag te spoelen met water, vandaag ze nog een berg kruiden te geven en ze niet te koken in bouillon maar in de oven met knoflookboter.
Het zal wel een kwestie van smaak en ervaring zijn, maar als je er niet zo van houdt is het zonde en verspilling van de diertjes, ingredienten en tijd. Ik zal dus zo ook de grote volle zak reduceren tot de mooiste enkelingen en daar een exclusiviteit van maken.
Eten algemeen:
Het doet me wel goed, om net als met het brood bakken, kippen slachten of het laten groeien en verzorgen van eigen groenten, op deze wijze met voedsel bezig te zijn. Je krijgt gevoel voor hetgeen de mens in leven houdt. Het geeft een meerwaarde aan je leven. Net als het bronwater dat we hier gebruiken voor alles. Het is de natuur die het je schenkt, zonder voorwaarden, altijd maar weer. De natuur is enkel wreed als je haar fout bejegend. Dan stopt ze met onvoorwaardelijk voor je zorgen. Als je de berghelling afgraaft, stopt de bron en verlegd zich naar onbekend gebied. Als je dieren hutje-mutje in een kwekerij, kisten of een flat huisvest, breken er ziektes uit zodat we er niet meer van kunnen eten (leven). Als je teveel gewassen heel snel op een klein terrein wilt laten groeien met 2 of meer oogsten per jaar, heb je gemanipuleerde zaden nodig die geen zaad voortbrengen die weer gebruikt kunnen worden. (kopen, kopen, kopen)
Ik ben niet overdreven fanatiek in bovenstaande feiten, maar de realisatie/het besef is wel heel groot. Het voelt gewoon niet goed om kippenvlees te eten voor 3,5 euro's per kilo. (er blijft ook niets van over na het bakken door het ingespoten water en de groeihormonen)
De fransen kopen 'deze' troep ook niet, er is geen markt voor, omdat de Fransen waarde hechten aan goed eten. In plaats van snel en makkelijk. Voorgesneden groentes en prefab-gerechten zijn hier bijna niet te koop. Vlees en vis zijn gewoon duur, maar dan heb je ook wat.
Kippenvlees is hier nog Vlees met de structuur van vlees. Er moet op gekouwd worden.
Laten we ook weer wel zo eerlijk zijn dat hoe de fransen met dieren omgaan, niet alleen ten behoeve van de vleesproductie, ook niet koosjer te noemen valt. Ook daar heb ik moeite mee. (ganzenlever!!!! en dit is maar 1 voorbeeld)
Ik snij zo wel wat aardappeltjes en heb nog wat brocolli en bloemkool. De varkensworstjes zijn niet te versmaden, dus het aardappelen-vlees-groente-concept zit nog in ons systeem.
Deze druilerige, en overgens wonderschone, zondagochtend was een goed moment me vast te bijten in het klaarmaken van eigen geraapte escargots.
Volgens de franse beschrijving had ik ze voldoende gespoeld en laten vasten, zodat de darmen zich schoonspoelen en ze schoon geprepareerd kunnen worden. Wederom spoel ik de slakken in hun huisjes schoon, ze worden wakker en komen in de spoelbak allemaal te voorschijn. Ik vul een schaal met grof zeezout en leg de slakken erin. Ze trekken zich direct terug onder luid gesputter en gesis. Ik roer het geheel 10 minuutjes om totdat er stilte heerst in de schaal en ik niets meer zie gebeuren.Een belgische beschrijving van hoe te handelen met verse escargots zegt me ze , na het ontslijmen, eerst 1 minuut te koken in water met 10% azijn. De geur is geen aanbeveling voor lekkerbekken. Ik giet ze af, koel ze met koud water en vind een stompe BBQ-spies waarmee ik ze met een draaidende beweging uit hun huisjes haal.
Het slijm dat ze rond hun 'bek' laten zien is onbeschrijfelijk vies. De substantie laat zich vergelijken met een mengsel van sperma en grieperig snot. Ik kan het met de beste wil niet netter omschrijven.... Geduldig spoel ik slakje voor slakje wederom schoon en peuter met een nagel het slijm van het slakkenvlees. Daarna was ik ze en maak een bouillon met dragon, peperkorrels, franse kruiden en 1 teentje knoflook. Na een half uurtje koken begint de keuken nu wel weer lekker te ruiken. De geur daar was wat verpest door het schoonkoken in zout van de huisjes. Wat nooit helemaal goed lukt want het water komt nooit helemaal achterin het binnenste van het huisje. Terwijl de slakjes koken in hun heerlijk geurende bouillon, boen ik ieder huisje met een schuursponsje tot ze weer ruw, in plaats van slijmerig, en schoon van kleur zijn. Het ziet eruit alsof ik de huisjes heb gekocht. Ik droog ze af en hang ze in een theedoek te drogen.
Ik lepel 1 slak uit de pan, kijk er eens goed naar en stop hem in mijn mond om de primeur van al dat werk tot me door te laten dringen. De smaak begint goed, maar het malse is ver te zoeken. De substantie is nergens mee te vergelijken. Ook niet met inktvisringen, maar vies is het ook niet te noemen. Totdat ik vlak voor het doorslikken toch een wat gallerig smaakje tegenkom, bitter. Nu hou ik helemaal niet van al het voedsel of dranken die bitter zijn. Een kleine teleurstelling maakt zich toch wel van mij meester. Invriezen dan maar. Om ze later in de oven op traditionele wijze klaar te maken. Vanmiddag dus geen escargots bij de maaltijd. Wel neem ik me voor een paar van de mooiste slakken die ik gister geraapt heb, joekels zo groot, anders klaar te maken dan deze voor onze gasten van volgende week. Ze iedere dag te spoelen met water, vandaag ze nog een berg kruiden te geven en ze niet te koken in bouillon maar in de oven met knoflookboter.
Het zal wel een kwestie van smaak en ervaring zijn, maar als je er niet zo van houdt is het zonde en verspilling van de diertjes, ingredienten en tijd. Ik zal dus zo ook de grote volle zak reduceren tot de mooiste enkelingen en daar een exclusiviteit van maken.
Eten algemeen:
Het doet me wel goed, om net als met het brood bakken, kippen slachten of het laten groeien en verzorgen van eigen groenten, op deze wijze met voedsel bezig te zijn. Je krijgt gevoel voor hetgeen de mens in leven houdt. Het geeft een meerwaarde aan je leven. Net als het bronwater dat we hier gebruiken voor alles. Het is de natuur die het je schenkt, zonder voorwaarden, altijd maar weer. De natuur is enkel wreed als je haar fout bejegend. Dan stopt ze met onvoorwaardelijk voor je zorgen. Als je de berghelling afgraaft, stopt de bron en verlegd zich naar onbekend gebied. Als je dieren hutje-mutje in een kwekerij, kisten of een flat huisvest, breken er ziektes uit zodat we er niet meer van kunnen eten (leven). Als je teveel gewassen heel snel op een klein terrein wilt laten groeien met 2 of meer oogsten per jaar, heb je gemanipuleerde zaden nodig die geen zaad voortbrengen die weer gebruikt kunnen worden. (kopen, kopen, kopen)
Ik ben niet overdreven fanatiek in bovenstaande feiten, maar de realisatie/het besef is wel heel groot. Het voelt gewoon niet goed om kippenvlees te eten voor 3,5 euro's per kilo. (er blijft ook niets van over na het bakken door het ingespoten water en de groeihormonen)
De fransen kopen 'deze' troep ook niet, er is geen markt voor, omdat de Fransen waarde hechten aan goed eten. In plaats van snel en makkelijk. Voorgesneden groentes en prefab-gerechten zijn hier bijna niet te koop. Vlees en vis zijn gewoon duur, maar dan heb je ook wat.
Kippenvlees is hier nog Vlees met de structuur van vlees. Er moet op gekouwd worden.
Laten we ook weer wel zo eerlijk zijn dat hoe de fransen met dieren omgaan, niet alleen ten behoeve van de vleesproductie, ook niet koosjer te noemen valt. Ook daar heb ik moeite mee. (ganzenlever!!!! en dit is maar 1 voorbeeld)
Ik snij zo wel wat aardappeltjes en heb nog wat brocolli en bloemkool. De varkensworstjes zijn niet te versmaden, dus het aardappelen-vlees-groente-concept zit nog in ons systeem.
vrijdag 24 april 2009
24 april 2008/24 april 2009
Precies een jaar geleden zagen we ons plekje voor het eerst. In de stromende regen, stromend langs het slechte pad, vele bloemen en een erg donker vies volgepropt huis... onbegaanbaar bos, onzichtbare trapjes en paden...
Na 1 jaar wonen we hier, maken het goed en genieten we toch wel iedere dag.
Nu een schitterend zonnige warme dag met een fris windje.
Broodbakdag!
In curverboxen laat ik het deeg buiten rijzen, Marc stookt de oven warm en schoont een muurtje dat aan de oven grenst.
Castel ligt te soezen in de schaduw en halverwege bedenk ik me dat ik ook pizza's maken kan in deze oven.
Alle ingredienten heb ik toevallig in huis.
Zou het lukken??
Zo lekker hebben we ze nog nooit op.
Na het eten spotte mijn ogen een erg grote mooie hagedis... en hij liet zich ook wel heel makkelijk fotograferen.
Eind van de middag liggen er 15 broden klaar voor de vriezer, voor ruim 6 weken.
6 kilo meel, 125 gr gist, vele pitjes en zaden en 600 gram boter maken dat het huis heerlijk ruikt.
Deze escargots gaan binnenkort de oven in. De gewone kleine oven... om te kijken of ze smaken. Of het alle moeite waard is ze te prepareren....
Na 1 jaar wonen we hier, maken het goed en genieten we toch wel iedere dag.
Nu een schitterend zonnige warme dag met een fris windje.
Broodbakdag!
In curverboxen laat ik het deeg buiten rijzen, Marc stookt de oven warm en schoont een muurtje dat aan de oven grenst.
Castel ligt te soezen in de schaduw en halverwege bedenk ik me dat ik ook pizza's maken kan in deze oven.
Alle ingredienten heb ik toevallig in huis.
Zou het lukken??
Zo lekker hebben we ze nog nooit op.
Na het eten spotte mijn ogen een erg grote mooie hagedis... en hij liet zich ook wel heel makkelijk fotograferen.
Eind van de middag liggen er 15 broden klaar voor de vriezer, voor ruim 6 weken.
6 kilo meel, 125 gr gist, vele pitjes en zaden en 600 gram boter maken dat het huis heerlijk ruikt.
Deze escargots gaan binnenkort de oven in. De gewone kleine oven... om te kijken of ze smaken. Of het alle moeite waard is ze te prepareren....
ezelbalken
Het balkenbeest
Waar jij van houdt
Is ooit hier geweest
Tussen al het hout
Gekoesterd op het land
Tot aan deze rand
Waar dit paaltje staat
Met "Stop-Mij"-draad
Tot hier mag hij gaan
Waar de balkjes staan
Deze eerste als symbool
Voor jouw balkende idool
Plaats hem vandaag
Het puntje omlaag
Als start voor velen
Om ooit liefde te delen
Met Balkenbeest, het ezeldier
Want ooit komt hij toch weer hier!
Naast de ´tuintent´ onverwacht nog een kadootje.
Met veel plezier heb ik deze eerste paal geslagen
Heerlijke dag en lieve kaartjes, veel felicitaties :-)))
Waar jij van houdt
Is ooit hier geweest
Tussen al het hout
Gekoesterd op het land
Tot aan deze rand
Waar dit paaltje staat
Met "Stop-Mij"-draad
Tot hier mag hij gaan
Waar de balkjes staan
Deze eerste als symbool
Voor jouw balkende idool
Plaats hem vandaag
Het puntje omlaag
Als start voor velen
Om ooit liefde te delen
Met Balkenbeest, het ezeldier
Want ooit komt hij toch weer hier!
Naast de ´tuintent´ onverwacht nog een kadootje.
Met veel plezier heb ik deze eerste paal geslagen
Heerlijke dag en lieve kaartjes, veel felicitaties :-)))
donderdag 23 april 2009
zonnige verjaardag
het is een prachtige dag waarin we opstaan in hele dikke mist/wolken. Maar het zonlicht erboven laat weten dat ze die wolken wel verjaagd. De lucht boven beloofd wat!
Vanavond franse (prive)les en zo naar de markt.
Geen bijzondere plannen of verwacht bezoek vandaag, dus lekker genieten van onze essentie :-)
Tijdens het verbranden van de gemaaide rommel bij de stal hebben we gepicknickt. Wel bijzonder in eigen bos....
Wat een jaar al niet kan doen met een verwaarloosd huis....
Middenpaadje voor;
Middenpaadje na 1 jaar
Vanavond franse (prive)les en zo naar de markt.
Geen bijzondere plannen of verwacht bezoek vandaag, dus lekker genieten van onze essentie :-)
Tijdens het verbranden van de gemaaide rommel bij de stal hebben we gepicknickt. Wel bijzonder in eigen bos....
Wat een jaar al niet kan doen met een verwaarloosd huis....
Middenpaadje voor;
Middenpaadje na 1 jaar
dinsdag 21 april 2009
tonnelle
Zondag tussen de buitjes door is het erg warm. Die verschillen zijn wel vermoeiend.
We zijn alletwee een beetje van slag, maar waardoor????
Om wat leuks te doen zetten we de Tonnelle in elkaar. Een tuintent a la Gamma (dat zeg ik!). Maar het effect is leuk, naturel en ideaal. Door gevallen en gesnoeide bomen hebben we rond het huis weinig schaduw/privacy. Dus deze oplossing was wel zo welkom. De tonnelle is m'n verjaardags-kadootje. Nu nog een oplossing voor eronder zodat het achterterras geen kattebak blijft...
Onder het keukenraam maak ik een geimproviseerd plantenbakje. Lage zonnebloemen, lathyrus, bascilicum en lupinus mogen daar uitgroeien tot een gebloemd groenstrookje.
Maandag is het erg slecht weer. Regen (heel erg veel) en koud. Dus gaan we bij kennissen op bezoek en vroeg naar bed.
Een kudde naaktslakken heeft zich vannacht tegoed gedaan aan een schaaltje viooltjes. Wat vreten die beestjes toch veel en snel.
zondag 19 april 2009
Jardin de Legumes
Moestuin
En maar sjouwen
transportbaan
Gisteren was het prachtig weer, beetje zon, wind en wolkjes.
Al met al hebben we van de winter meestal! buiten gegeten, dus ons hoor je niet klagen.
De moestuin begint al aardige proporties te krijgen, een groot vak heeft nu kool, aardappels en uitjes. Vanmiddag krijgt dit vak er ook de broccoli bij.
Marc heeft een prachtoplossing gevonden om zware stenen beneden te krijgen.
Met houten schrootjes heeft hij op een oude lange ladder een transport-baantje gemaakt. Een houten bakje met een touw eraan vervoerd de stenen naar beneden.
Die zijn nodig voor de opsluitmuurtjes voor de grond.
Anders spoelt komende jaren de moestuin weg.
Ik heb een paadje 'opgegraven' bij de broodoven. De ruime bocht erin stelt me in staat met handen vol zonder te vallen bij de broodoven te komen.
Kortom hard gewerkt.
En maar sjouwen
transportbaan
Gisteren was het prachtig weer, beetje zon, wind en wolkjes.
Al met al hebben we van de winter meestal! buiten gegeten, dus ons hoor je niet klagen.
De moestuin begint al aardige proporties te krijgen, een groot vak heeft nu kool, aardappels en uitjes. Vanmiddag krijgt dit vak er ook de broccoli bij.
Marc heeft een prachtoplossing gevonden om zware stenen beneden te krijgen.
Met houten schrootjes heeft hij op een oude lange ladder een transport-baantje gemaakt. Een houten bakje met een touw eraan vervoerd de stenen naar beneden.
Die zijn nodig voor de opsluitmuurtjes voor de grond.
Anders spoelt komende jaren de moestuin weg.
Ik heb een paadje 'opgegraven' bij de broodoven. De ruime bocht erin stelt me in staat met handen vol zonder te vallen bij de broodoven te komen.
Kortom hard gewerkt.
vrijdag 17 april 2009
storm
Een paar uur na het uitspenen in de volle grond van de bonen steekt de wind op en gaat het stormen. We haasten ons alles op te ruimen wat weg kan waaien. Toch vergeten we het zeiltje op het dak, waardoor het later gaat regenen in de keuken.
De regen wachtte nog wel een paar uur, maar de buien die vallen zijn niet mals en de 'oprit' wordt in no-time een blubberpoel.
Binnen waait het ook, met name onder de kapotte deuren door en vegen heeft geen zin tot de storm is gaan liggen.
Ik word erg onrustig van wind of storm en dat heeft z'n neerslag op mijn emoties.
We hebben natuurlijk nog geen balans gevonden in het rommelen en leven hier, dus de storm zet zich binnen voort. Castel is bang voor het onweer en een rondje met haar wandelen zien we in de buien ook niet zitten.
De zorgen die we hebben moeten toch een plekje gaan krijgen in ons leven en onderdeel zijn van onze balans.....
Ik mis m'n 'uitjes' naar het zwemmen, koor en het even een bakkie doen of rustig bellen met m'n moeder en vriendinnen.
Maar om voor ieder wissewasje naar boven te rijden is ook weer zo wat. Ik tref natuurlijk niet altijd iedereen thuis en bereikbaar op mijn moment.
De lijn is zo slecht dat gewoon bellen onmogelijk is en Marc trekt de stoute schoenen aan door France Telecom maar eens te bellen. Vele minuten wachten en doorschakelingen later mag hij het probleem aan een computer uitleggen.
Per mobiele telefoon wordt hij teruggebeld en garanderen ze hem dat zaterdag aanstaande het probleem verholpen is.
Wij zijn natuurlijk erg benieuwd.
De slakken zijn met dit vocht talrijk en ik oogst een netje om te proberen ze te prepareren om te eten.
Dus via internet op zoek gegaan hoe dat moet. Ze hangen in het donker te drogen. (dit om de darmen schoon te spoelen....) Het escargot-verhaal wordt vervolgd.
Voor de naaktslakjes die zich met name tegoed doen aan de meloen- en broccoliplantjes heb ik eco-slakkenkorrels gekocht.
Ons buitengebeuren is te groot ze iedere avond met de hand overal uit te vissen.
Verder geniet ik van het foto's maken en bewerken.
De grote slaapkamer was gisteren aan de beurt. De (vleer)muizen-uitwerpselen, oud stof, nieuw binnengewaaide rommel, stukjes dakhout, spinnenraggen enzovoorts maken de ruimte tot een vieze aangelegenheid en het is wel onze slaapkamer.
De eiken vloer is echt schitterend, maar heeft een waslaagje nodig.
Marc slaapt slecht (weer voeding voor binnenstormpjes) dus halen we het zoveelste matras naar beneden om te kijken of zijn nachtrust wat verbeterd.
Kortom, die kamer stond op z'n kop. Alle houten meubels weer in de was, stofzuigen o een trapje want de nok is nogal hoog.
s'Avonds kruipen we in een heel schone ruimte onder schoon beddengoed; heeeeerlijk.
De regen wachtte nog wel een paar uur, maar de buien die vallen zijn niet mals en de 'oprit' wordt in no-time een blubberpoel.
Binnen waait het ook, met name onder de kapotte deuren door en vegen heeft geen zin tot de storm is gaan liggen.
Ik word erg onrustig van wind of storm en dat heeft z'n neerslag op mijn emoties.
We hebben natuurlijk nog geen balans gevonden in het rommelen en leven hier, dus de storm zet zich binnen voort. Castel is bang voor het onweer en een rondje met haar wandelen zien we in de buien ook niet zitten.
De zorgen die we hebben moeten toch een plekje gaan krijgen in ons leven en onderdeel zijn van onze balans.....
Ik mis m'n 'uitjes' naar het zwemmen, koor en het even een bakkie doen of rustig bellen met m'n moeder en vriendinnen.
Maar om voor ieder wissewasje naar boven te rijden is ook weer zo wat. Ik tref natuurlijk niet altijd iedereen thuis en bereikbaar op mijn moment.
De lijn is zo slecht dat gewoon bellen onmogelijk is en Marc trekt de stoute schoenen aan door France Telecom maar eens te bellen. Vele minuten wachten en doorschakelingen later mag hij het probleem aan een computer uitleggen.
Per mobiele telefoon wordt hij teruggebeld en garanderen ze hem dat zaterdag aanstaande het probleem verholpen is.
Wij zijn natuurlijk erg benieuwd.
De slakken zijn met dit vocht talrijk en ik oogst een netje om te proberen ze te prepareren om te eten.
Dus via internet op zoek gegaan hoe dat moet. Ze hangen in het donker te drogen. (dit om de darmen schoon te spoelen....) Het escargot-verhaal wordt vervolgd.
Voor de naaktslakjes die zich met name tegoed doen aan de meloen- en broccoliplantjes heb ik eco-slakkenkorrels gekocht.
Ons buitengebeuren is te groot ze iedere avond met de hand overal uit te vissen.
Verder geniet ik van het foto's maken en bewerken.
De grote slaapkamer was gisteren aan de beurt. De (vleer)muizen-uitwerpselen, oud stof, nieuw binnengewaaide rommel, stukjes dakhout, spinnenraggen enzovoorts maken de ruimte tot een vieze aangelegenheid en het is wel onze slaapkamer.
De eiken vloer is echt schitterend, maar heeft een waslaagje nodig.
Marc slaapt slecht (weer voeding voor binnenstormpjes) dus halen we het zoveelste matras naar beneden om te kijken of zijn nachtrust wat verbeterd.
Kortom, die kamer stond op z'n kop. Alle houten meubels weer in de was, stofzuigen o een trapje want de nok is nogal hoog.
s'Avonds kruipen we in een heel schone ruimte onder schoon beddengoed; heeeeerlijk.
woensdag 15 april 2009
Ochtendrondje
zondag 12 april 2009
tip
ik heb alle bloginstellingen wat aangepast.
het zou nu mogelijk moeten zijn reacties te plaatsen :-)
Onze paasdag was er 1 van sombere bewolking, veel regen, van die dikke spetters heel de dag door en binnen rommelen.
Verder aan de schuurtrap, even wat dood hout halen in het bos verderop. (dat resulteerde in een vieze kledderboel en nat dood hout.
Maar je wilt het wel warm houden.
Veel gepraat saampjes vandaag, dat gebeurd dan zo als je heel de dag binnen bent.
Pas laat tijdens de schemering wordt het droog buiten en de dag is eigenlijk al voorbij.
De tijd vliegt..........
het zou nu mogelijk moeten zijn reacties te plaatsen :-)
Onze paasdag was er 1 van sombere bewolking, veel regen, van die dikke spetters heel de dag door en binnen rommelen.
Verder aan de schuurtrap, even wat dood hout halen in het bos verderop. (dat resulteerde in een vieze kledderboel en nat dood hout.
Maar je wilt het wel warm houden.
Veel gepraat saampjes vandaag, dat gebeurd dan zo als je heel de dag binnen bent.
Pas laat tijdens de schemering wordt het droog buiten en de dag is eigenlijk al voorbij.
De tijd vliegt..........
zaterdag 11 april 2009
burocratische nattigheid
"Het verkrijgen van een Frans nummerbord"
Zo indrukwekkend mogelijk leggen we de duim-dikke ordner en de A5-map met auto-papieren op de balie van de Prefectuur na een half uurtje wachten.
De baliemedewerker (1 op dat moment) is welwillend maar is geimponeerd door onze voorbereiding en alle papieren die inmiddels onder het schuifraam op zijn bureautje liggen. Hij roept er gelijk een collega bij die constateerd dat we 1 formulier niet hebben in de franse taal. Ze leggen ons uit dat dat formulier ergens anders in de stad gehaald moet worden. Dus pakken we al onze spullen weer in en verlaten de Prefectuur met goede moed dat we dat formulier wel voor 12 uur in orde krijgen.
Eerst staan we op het verkeerde kantoor. Soort belastingkantoor denken we.
De Avenue heet hetzelfde dus rijden we door tot we een onopvallend gebouwtje zien dat de naam draagt die we al 2 x gehoord hebben deze ochtend.
De openingstijden zijn niet te onthouden en het lijkt dicht, maar na 2x bellen mogen we erin.
Ook deze heren zijn welwillend, maar zo eenvoudig ligt het verkrijgen van dit formulier niet. We kunnen het daar aanvragen, maar alle gegevens die we in moeten vullen liggen niet voor de hand en we zijn met de andere auto. Het kan ook dat we Landrover bellen en vragen of ze het Franse formulier dat we nodig hebben op willen sturen. Stel dat we het vandaag rond krijgen hebben we nog een probleem. De Drire (kantoortje voor dat ene formulier) en de Prefectuur dienen betaald te worden met een handgeschreven cheque. Die papiertjes gebruiken ze hier nog voor het betalen van 2 pakken koffie bij de supermarkt. Die cheques hebben we ook (nog) niet. Pinnen is hier niet overal mogelijk. (ook de prijzen voor alle artikelen worden nog in francs op artikelen gezet)
We rijden even door naar Het zorgverzekerings-kantoor. Dat is bijzonder genoeg niet dicht tussen de middag. Om te informeren wat ik moet doen of aanvragen, wil ik kunnen werken in Frankrijk. Daar begrijp ik dat ik voor een numero securitee sociale me toch uit moet schrijven in Nederland, wat niet kan want ons huis is daar nog ons huis en we zijn gewoon belastingplichtig en verzekerd aldaar. (later google ik op internet en overal staat dat ik per 2004 overal in de EU gewoon mag werken, hoe dit dus zit moet ik nog zien uit te zoeken)
Op de terugweg, 4 kantoren verder en vele paperassen rijker, rijden we langs een Landrover-garage waar Marc op de rem trapt en daar binnenstapt voor dat ene formulier. 20 minuutjes later hebben we er weer papieren bij in 2 talen. De bedragen die we moeten betalen varieren enorm en het invullen gaat een hele toer worden.
**(de dag erna ga ik even langs de bank voor het aanvragen van een cheque-boekje. Daar gaat 2 weken overheen, maar wij willen het voor eind april rond hebben om een boete van de RDW te ontlopen. Voor een snelle cheque dienen we wederom naar de bank te gaan met alle gegevens van de ontvanger van de euro's zodat we met een Cheque de Banque kunnen betalen. Het ophalen van het cheque-boekje moeten we ook persoonlijk doen)
Dus alle ritjes naar een bankkantoor, hoofdstad en internetkantoortje tellen we op bij de tijd, diesel en overige kosten van het emigreren..... lang leve de burocratie. Het enige verschil met Nederland is toch dat in NL alles geconcentreerd is, er iets minder verschillende kantoortjes zijn en vele malen verder is met het digitaliseren van het gehele systeem. Met een Digi-D hoef je je huis niet meer uit en je legitimatie kun je scannen en digitaal meesturen. Hier is alles nog op papier.
Eigenlijk komt het wel op hetzelfde neer. De instanties gaan niet buiten hun eigen hokje om iets voor je regelen of informeren... En niet alles sluit op elkaar aan.
Toch komen we in een korte tijd wel grote stappen verder, want de bereidheid van de mensen hier is groot en men is zeer behulpzaam en informatief. In tegenstelling tot de sprekende computers waar we in nederland mee geconfronteerd worden.
De Mistral heeft verder een regenfront onze kant op gestuurd, echt warm is het ook niet, dus een prima binnenwerk/weekend.
Zo indrukwekkend mogelijk leggen we de duim-dikke ordner en de A5-map met auto-papieren op de balie van de Prefectuur na een half uurtje wachten.
De baliemedewerker (1 op dat moment) is welwillend maar is geimponeerd door onze voorbereiding en alle papieren die inmiddels onder het schuifraam op zijn bureautje liggen. Hij roept er gelijk een collega bij die constateerd dat we 1 formulier niet hebben in de franse taal. Ze leggen ons uit dat dat formulier ergens anders in de stad gehaald moet worden. Dus pakken we al onze spullen weer in en verlaten de Prefectuur met goede moed dat we dat formulier wel voor 12 uur in orde krijgen.
Eerst staan we op het verkeerde kantoor. Soort belastingkantoor denken we.
De Avenue heet hetzelfde dus rijden we door tot we een onopvallend gebouwtje zien dat de naam draagt die we al 2 x gehoord hebben deze ochtend.
De openingstijden zijn niet te onthouden en het lijkt dicht, maar na 2x bellen mogen we erin.
Ook deze heren zijn welwillend, maar zo eenvoudig ligt het verkrijgen van dit formulier niet. We kunnen het daar aanvragen, maar alle gegevens die we in moeten vullen liggen niet voor de hand en we zijn met de andere auto. Het kan ook dat we Landrover bellen en vragen of ze het Franse formulier dat we nodig hebben op willen sturen. Stel dat we het vandaag rond krijgen hebben we nog een probleem. De Drire (kantoortje voor dat ene formulier) en de Prefectuur dienen betaald te worden met een handgeschreven cheque. Die papiertjes gebruiken ze hier nog voor het betalen van 2 pakken koffie bij de supermarkt. Die cheques hebben we ook (nog) niet. Pinnen is hier niet overal mogelijk. (ook de prijzen voor alle artikelen worden nog in francs op artikelen gezet)
We rijden even door naar Het zorgverzekerings-kantoor. Dat is bijzonder genoeg niet dicht tussen de middag. Om te informeren wat ik moet doen of aanvragen, wil ik kunnen werken in Frankrijk. Daar begrijp ik dat ik voor een numero securitee sociale me toch uit moet schrijven in Nederland, wat niet kan want ons huis is daar nog ons huis en we zijn gewoon belastingplichtig en verzekerd aldaar. (later google ik op internet en overal staat dat ik per 2004 overal in de EU gewoon mag werken, hoe dit dus zit moet ik nog zien uit te zoeken)
Op de terugweg, 4 kantoren verder en vele paperassen rijker, rijden we langs een Landrover-garage waar Marc op de rem trapt en daar binnenstapt voor dat ene formulier. 20 minuutjes later hebben we er weer papieren bij in 2 talen. De bedragen die we moeten betalen varieren enorm en het invullen gaat een hele toer worden.
**(de dag erna ga ik even langs de bank voor het aanvragen van een cheque-boekje. Daar gaat 2 weken overheen, maar wij willen het voor eind april rond hebben om een boete van de RDW te ontlopen. Voor een snelle cheque dienen we wederom naar de bank te gaan met alle gegevens van de ontvanger van de euro's zodat we met een Cheque de Banque kunnen betalen. Het ophalen van het cheque-boekje moeten we ook persoonlijk doen)
Dus alle ritjes naar een bankkantoor, hoofdstad en internetkantoortje tellen we op bij de tijd, diesel en overige kosten van het emigreren..... lang leve de burocratie. Het enige verschil met Nederland is toch dat in NL alles geconcentreerd is, er iets minder verschillende kantoortjes zijn en vele malen verder is met het digitaliseren van het gehele systeem. Met een Digi-D hoef je je huis niet meer uit en je legitimatie kun je scannen en digitaal meesturen. Hier is alles nog op papier.
Eigenlijk komt het wel op hetzelfde neer. De instanties gaan niet buiten hun eigen hokje om iets voor je regelen of informeren... En niet alles sluit op elkaar aan.
Toch komen we in een korte tijd wel grote stappen verder, want de bereidheid van de mensen hier is groot en men is zeer behulpzaam en informatief. In tegenstelling tot de sprekende computers waar we in nederland mee geconfronteerd worden.
De Mistral heeft verder een regenfront onze kant op gestuurd, echt warm is het ook niet, dus een prima binnenwerk/weekend.
donderdag 9 april 2009
Mist
Van dichtbij soms zo prachtig, maar toch de boosdoener van veel ergernis, veroorzaker van erg veel werk en schrammen en hopelijk snel veel eten voor 2 ezels...
Vandaag begon de dag bijna somber door de dichte mist die in de vallei hangt. Het is erg koud, net boven het vriespunt. (dus pa, de bonen gaan nog niet de volle grond in ;-) Maar het prachtige licht beschijnt al wel de toppen van de berg achter ons huis en lost de mist gedurende de ochtend op, totdat we tussen de middag in de zon weer buiten eten. Alles waait alleen van tafel af, de Mistral laat weten dat hij/zij er is door voordurend alles dat los ligt de hoogte in te stuwen.
Aai volgt me altijd en overal.....
Ik moet echt naar boven, naar de bank om uitleg te vragen over een brief waarin we een adres fiscale schijnen te hebben hier. Oops, dat is niet de bedoeling, zo'n adres hebben we in nederland nog. Verder wordt de markt iedere week leuker, meer kramen en beter toeven ivm het weer. De garage (controle techniek en een reparatie) moet nog betaald worden en wat socializen op de markt is af en toe nodig. Ik kom Pierre tegen. Een oud baasje die we kennen via H&T. Hij houdt ezels en weet alles van het bouwen van stenen muren en de traditionele bouwstijl hier. Heel lief om te horen dat we welkom zijn voor advies over deze twee zaken.
Terwijl ik boven ben werkt Marc aan de moestuin. Gisteravond hebben we bij een steengroeve stenen gehaald voor een moestuin-paadje en de muurtjes om de grond tegen te houden. Zijn plantvakken liggen er superstrak bij en zijn eerste muurtje ziet er heel professioneel uit. Maar och wat een berg stenen zullen we nog nodig hebben. Omdat de ochtend zo mistig begon heeft hij de bergen wortels en vuil kunnen verbranden. Maar de wind maakt het weer wat riskant.
Vandaag begon de dag bijna somber door de dichte mist die in de vallei hangt. Het is erg koud, net boven het vriespunt. (dus pa, de bonen gaan nog niet de volle grond in ;-) Maar het prachtige licht beschijnt al wel de toppen van de berg achter ons huis en lost de mist gedurende de ochtend op, totdat we tussen de middag in de zon weer buiten eten. Alles waait alleen van tafel af, de Mistral laat weten dat hij/zij er is door voordurend alles dat los ligt de hoogte in te stuwen.
Aai volgt me altijd en overal.....
Ik moet echt naar boven, naar de bank om uitleg te vragen over een brief waarin we een adres fiscale schijnen te hebben hier. Oops, dat is niet de bedoeling, zo'n adres hebben we in nederland nog. Verder wordt de markt iedere week leuker, meer kramen en beter toeven ivm het weer. De garage (controle techniek en een reparatie) moet nog betaald worden en wat socializen op de markt is af en toe nodig. Ik kom Pierre tegen. Een oud baasje die we kennen via H&T. Hij houdt ezels en weet alles van het bouwen van stenen muren en de traditionele bouwstijl hier. Heel lief om te horen dat we welkom zijn voor advies over deze twee zaken.
Terwijl ik boven ben werkt Marc aan de moestuin. Gisteravond hebben we bij een steengroeve stenen gehaald voor een moestuin-paadje en de muurtjes om de grond tegen te houden. Zijn plantvakken liggen er superstrak bij en zijn eerste muurtje ziet er heel professioneel uit. Maar och wat een berg stenen zullen we nog nodig hebben. Omdat de ochtend zo mistig begon heeft hij de bergen wortels en vuil kunnen verbranden. Maar de wind maakt het weer wat riskant.
Pasen
Vandaag is het donderdag, het laatste avondmaal. Tijdens deze paasweek had ik eigenlijk een mooi concert of dienst bij willen wonen. Ik ben niet katholiek en het protestante (of remonstrantse) kerkleven is hier niet bekend. Dat geeft een heel stil en on-religieuze paasweek. In de kerken in de omgeving is er natuurlijk van alles te doen, op katholieke wijze. Ik kan me daar toch niet in vinden, eenvoudigweg omdat ik deze religie niet begrijp.
Pasen gaat desondanks niet aan ons voorbij. Ook hier is het een algemeen feest van vrije dagen, schoolvakanties en natuurlijk de (chocolade) paaseieren die met felgekleurde wikkels en strikken in plastic verpakkingen voorin de supermarkten tentoongesteld staan.
Natuurlijk zijn paaseitjes niet te versmaden, ik vind chocolade errug lekker. Maar toch doen we er niet aan mee.
Mijn paasbeleving vindt plaats in de stilte in mij. Op de momenten dat ik alleen ben luister ik naar de Matheus Passie en herbeleef ik het verhaal gerelateerd aan de tegenwoordige tijd en deze maatschappij.
Door onze Ruwandese vrienden sta ik ook veel stil bij hun lijdensverhaal van de genocide die deze week en de komende herdacht wordt. Ik ben 'blij' dat het me niet ontgaat. Het ligt voor de hand als je in een lente-vrede woont, geisoleerd en van alle realiteit verstoken. We weten bijna nooit wat voor dag of datum het is en hoe laat op de dag kijken we af van de stand van de zon.
Mensen zijn mensen en dat blijven we, ook door de millenia heen.
Laten we niet vergeten!!!
Pasen gaat desondanks niet aan ons voorbij. Ook hier is het een algemeen feest van vrije dagen, schoolvakanties en natuurlijk de (chocolade) paaseieren die met felgekleurde wikkels en strikken in plastic verpakkingen voorin de supermarkten tentoongesteld staan.
Natuurlijk zijn paaseitjes niet te versmaden, ik vind chocolade errug lekker. Maar toch doen we er niet aan mee.
Mijn paasbeleving vindt plaats in de stilte in mij. Op de momenten dat ik alleen ben luister ik naar de Matheus Passie en herbeleef ik het verhaal gerelateerd aan de tegenwoordige tijd en deze maatschappij.
Door onze Ruwandese vrienden sta ik ook veel stil bij hun lijdensverhaal van de genocide die deze week en de komende herdacht wordt. Ik ben 'blij' dat het me niet ontgaat. Het ligt voor de hand als je in een lente-vrede woont, geisoleerd en van alle realiteit verstoken. We weten bijna nooit wat voor dag of datum het is en hoe laat op de dag kijken we af van de stand van de zon.
Mensen zijn mensen en dat blijven we, ook door de millenia heen.
Laten we niet vergeten!!!
woensdag 8 april 2009
Prioriteiten
Prachtschubwortel is een parasiet die groeit op de wortels van populieren en wilgen. Ik heb 1 van de bloemen verhuisd, maar ze gaat het niet redden... geen populier of wilg in de buurt, dus ik zal voortaan een half uurtje moeten lopen om het te bewonderen....
Aai ruikt of hoort onraad terwijl we even in de stal uitrusten...
Een wants doet zich tegoed aan een regendruppel op een bladknop
Wat is dat toch moeilijk; prioriteiten stellen.
Alle daken slecht, alle ramen en luiken die geschilderd, gerepareerd of vervangen moeten worden. Deuren die vervangen moeten worden, een moestuin die juist nu gemaakt moet worden. Hout zagen, dakhout vinden, dakstenen zoeken in de grote berg. Een stal uitmesten en hekpaaltjes maken. Kleine regeldingetjes die een dag of juist veel geld kosten. Hoooo en niet te vergeten te genieten en even niets doen. (het moeilijkste van alles ons kennende)
Vanochtend weer een stukje moestuin ontgonnen. Wat is dat toch zwaar. Harde droge grond die bijeen gehouden wordt door stenen, bramenstronken en joekels van brandnetelwortels die als stronken in elkaar vergroeid lijken te zijn.
De grond die je loshakt, met een hellingshoek van 30 tot 40 graden, schuift naar beneden over de stukken die je nog moet doen. Steeds dieper moet ik hakken en na iedere hak bukken om de wortels en stronken eruit te vissen en op een hoop te gooien.
Hetzelfde met de stenen die ik vind. Na 1,5 uur heb ik er tabak van. Veel te zwaar om dit alleen te doen en teveel om in 1 maand te doen.
De moed zakte me weer in de schoenen.
Ik roep Aai en met het fototoestel duik ik het bos in. De kleuren zijn fris en de bloemen vallen nu zo mooi op, druppend van de laatste regendruppels.
Marc zet ondertussen de verhuisde hosta's, helleborissen en kastanjes her en der in de vallei. We doen maar wat in het wilde weg, geen structuur of planning.
Tijdens het eten koken bedenk ik me dat we toch eens wat op moeten schrijven.
Om te weten wat echt belangrijk is als we van gekkigheid niet meer weten wat te doen.
Er is te veel en alles is loodzwaar. Ook iedere dag naar boven rijden om te werken op een pc.
De vergadering is geopend na het toetje en er komt gelukkig wat zinnigs uit de pen.
We romen de emoties (geld en zorgen) af en na het zien van de lijst kan ik weer een beetje ontspannen. Het blijft teveel, maar we hebben beiden het besef dat het niet snel af moet. (op de moestuin na, dus helpt Marc een handje)
Aai ruikt of hoort onraad terwijl we even in de stal uitrusten...
Een wants doet zich tegoed aan een regendruppel op een bladknop
Wat is dat toch moeilijk; prioriteiten stellen.
Alle daken slecht, alle ramen en luiken die geschilderd, gerepareerd of vervangen moeten worden. Deuren die vervangen moeten worden, een moestuin die juist nu gemaakt moet worden. Hout zagen, dakhout vinden, dakstenen zoeken in de grote berg. Een stal uitmesten en hekpaaltjes maken. Kleine regeldingetjes die een dag of juist veel geld kosten. Hoooo en niet te vergeten te genieten en even niets doen. (het moeilijkste van alles ons kennende)
Vanochtend weer een stukje moestuin ontgonnen. Wat is dat toch zwaar. Harde droge grond die bijeen gehouden wordt door stenen, bramenstronken en joekels van brandnetelwortels die als stronken in elkaar vergroeid lijken te zijn.
De grond die je loshakt, met een hellingshoek van 30 tot 40 graden, schuift naar beneden over de stukken die je nog moet doen. Steeds dieper moet ik hakken en na iedere hak bukken om de wortels en stronken eruit te vissen en op een hoop te gooien.
Hetzelfde met de stenen die ik vind. Na 1,5 uur heb ik er tabak van. Veel te zwaar om dit alleen te doen en teveel om in 1 maand te doen.
De moed zakte me weer in de schoenen.
Ik roep Aai en met het fototoestel duik ik het bos in. De kleuren zijn fris en de bloemen vallen nu zo mooi op, druppend van de laatste regendruppels.
Marc zet ondertussen de verhuisde hosta's, helleborissen en kastanjes her en der in de vallei. We doen maar wat in het wilde weg, geen structuur of planning.
Tijdens het eten koken bedenk ik me dat we toch eens wat op moeten schrijven.
Om te weten wat echt belangrijk is als we van gekkigheid niet meer weten wat te doen.
Er is te veel en alles is loodzwaar. Ook iedere dag naar boven rijden om te werken op een pc.
De vergadering is geopend na het toetje en er komt gelukkig wat zinnigs uit de pen.
We romen de emoties (geld en zorgen) af en na het zien van de lijst kan ik weer een beetje ontspannen. Het blijft teveel, maar we hebben beiden het besef dat het niet snel af moet. (op de moestuin na, dus helpt Marc een handje)
dinsdag 7 april 2009
Bolg volgen of reacties plaatsen
Als je een berichtje per email wilt ontvangen als ik weer een stukje op de blog heb geplaatst kun je op het blokje 'volgen' klikken. Als je een gmail- of yahoo-account hebt is het makkelijk. Zoniet kun je heel eenvoudig een account aanmaken.
Reacties plaatsen is ook heel eenvoudig.
Onder ieder bericht dat ik plaats zie je in groene letters '0 reacties'.
Als je hierop klikt krijg je een venstertje waar je je reactie kwijt kunt.
je 'ID' is altijd anoniem!
(niet anoniem ben je als je ook een blog hebt)
Reacties plaatsen is ook heel eenvoudig.
Onder ieder bericht dat ik plaats zie je in groene letters '0 reacties'.
Als je hierop klikt krijg je een venstertje waar je je reactie kwijt kunt.
je 'ID' is altijd anoniem!
(niet anoniem ben je als je ook een blog hebt)
internet
YAAAAHHHHHH
HIEP
HIEP
HOERAAAAAAAA
ER ZIJ INTERNET!!!!
Alles werkt en draait nog best snel.
Dus zit hier in het meest historische dorpje van de omgeving in een fris kantoor.
Wijntje naast het toetsenbord en 2 maanden achterstand met sl-werk.
Eerst dus maar even wennen en bijkomen.
Per ongeluk is het gehele email-pakket in Nederland opgezegd.
Binnen zeer korte tijd zal mijn oude vertrouwde email-adres niet meer werken.
M'n nieuwe email is 10tienelien@gmail.com
Verder was Marc aangenaam verrast door de fris geverfde luikjes en deuren.
Het ziet eruit of het nooit anders is geweest, zachter, liever.
Zijn terugreis naar hier viel dit keer in de categorie 'oponthoud'.
Rond Brecht (Belgie) verloor hij zijn portemonnaie. Omdat hij moest tanken zocht hij de hele cabine af, maar helaas...
150 kilometer verder is hij gebeld door de nederlandse politie over dat bij Brecht een poolse vrachtwagenchauffeur hem gevonden had en hem heeft afgegeven aan agenten die koffie zaten te drinken bij een tankstation.
Iets voor ze Marc konden bereiken hadden ze mijn nummer wel gevonden om te vragen waar mijn man bereikbaar was. Via wat heen en weer gebel, werd duidelijk dat Marc terug moest rijden naar Brecht om daar zijn portemonnaie op te halen.
Tegen de middag was hij dus pas bij de nederlands-belgische grens....
Net voor Parijs mocht Marc na het tanken nog even de weg niet op; Douane.
Of de auto helemaal vol zat.... ja, stampvol.
Dus hij mocht gelukkig doorrijden. De franse douane is in staat de hele auto uit te pakken en je dan te laten staan als ze een slechte bui hebben.
Gelukkig werken zijn mooie blauwe ogen erg goed op de strenge dames van de douane...
Erg veel file noodzaakte hem om maar een hotel te nemen. Het was 3 uur snachts geworden, ook niet echt verantwoord.
Zodoende had ik tijd nog 2 luiken te schilderen zondagochtend en die , bijna, droog op te hangen voor hij thuis kwam.
We moesten weer wennen aan samen zijn. Het lekker alleen rommelen sluipt erin en als de kat van huis is danst deze muis natuurlijk op tafel.
Het is eindelijk gaan regenen. Een harde zuidelijke wind kondigde de weersomslag al aan. Gelijk veel kleur en een heerlijke zoete lente-geur die aanzet tot actie.
Maar het is te nat om veel buiten te doen.
HIEP
HIEP
HOERAAAAAAAA
ER ZIJ INTERNET!!!!
Alles werkt en draait nog best snel.
Dus zit hier in het meest historische dorpje van de omgeving in een fris kantoor.
Wijntje naast het toetsenbord en 2 maanden achterstand met sl-werk.
Eerst dus maar even wennen en bijkomen.
Per ongeluk is het gehele email-pakket in Nederland opgezegd.
Binnen zeer korte tijd zal mijn oude vertrouwde email-adres niet meer werken.
M'n nieuwe email is 10tienelien@gmail.com
Verder was Marc aangenaam verrast door de fris geverfde luikjes en deuren.
Het ziet eruit of het nooit anders is geweest, zachter, liever.
Zijn terugreis naar hier viel dit keer in de categorie 'oponthoud'.
Rond Brecht (Belgie) verloor hij zijn portemonnaie. Omdat hij moest tanken zocht hij de hele cabine af, maar helaas...
150 kilometer verder is hij gebeld door de nederlandse politie over dat bij Brecht een poolse vrachtwagenchauffeur hem gevonden had en hem heeft afgegeven aan agenten die koffie zaten te drinken bij een tankstation.
Iets voor ze Marc konden bereiken hadden ze mijn nummer wel gevonden om te vragen waar mijn man bereikbaar was. Via wat heen en weer gebel, werd duidelijk dat Marc terug moest rijden naar Brecht om daar zijn portemonnaie op te halen.
Tegen de middag was hij dus pas bij de nederlands-belgische grens....
Net voor Parijs mocht Marc na het tanken nog even de weg niet op; Douane.
Of de auto helemaal vol zat.... ja, stampvol.
Dus hij mocht gelukkig doorrijden. De franse douane is in staat de hele auto uit te pakken en je dan te laten staan als ze een slechte bui hebben.
Gelukkig werken zijn mooie blauwe ogen erg goed op de strenge dames van de douane...
Erg veel file noodzaakte hem om maar een hotel te nemen. Het was 3 uur snachts geworden, ook niet echt verantwoord.
Zodoende had ik tijd nog 2 luiken te schilderen zondagochtend en die , bijna, droog op te hangen voor hij thuis kwam.
We moesten weer wennen aan samen zijn. Het lekker alleen rommelen sluipt erin en als de kat van huis is danst deze muis natuurlijk op tafel.
Het is eindelijk gaan regenen. Een harde zuidelijke wind kondigde de weersomslag al aan. Gelijk veel kleur en een heerlijke zoete lente-geur die aanzet tot actie.
Maar het is te nat om veel buiten te doen.
donderdag 2 april 2009
Entretien d'ambauche
De titel zegt het in het frans; een sollicitatie-gesprek. Een leeftijdsgenote van mij heeft samen met haar echtgenoot het beheer over deze 4 sterren camping. Zo 1 die ik als kind had willen bezoeken tijdens onze tochten door Frankrijk; met een sport-complex, huisjes, minigolf, winkel en groot zwembad. Rond de 65% van de klanten zijn Nederlanders.
Het gesprek ging eigenlijk geweldig. Anderhalf uur babbelen met een vlotte meid waarin we elkaar uitstekend begrijpen was erg leuk en leerzaam. Weer de trots voor hun taal want me verbeteren kon ze niet nalaten.
Ze heeft volgende week een gesprek met een andere kandidaat, maar m'n gevoel zegt dat ze mij wel ziet zitten.
Het zal 2 maanden hard werken worden, maar de verdiensten zijn als toefje slagroom wel erg leuk.
Voor een andere baan voor bijvoorbeeld 2 daagjes per week zal ik eerst een numero securite sociale moeten hebben. Maar daar wordt al aan gewerkt. Zwart werken is ook op een camping niet mogelijk. (de overheid doet er alles aan om dat te voorkomen)
Over 2 weken neemt ze contact met me op met haar keuze en eventueel een 2e gesprek...
Een ware top-ervaring en het gaat even heel hard met het frans leren.
Castel was zeer in haar nopjes met het 8 ons zware vlezige bot. Blijf het moeilijk vinden een hond aan een ketting te leggen. Maar zo vrij als we haar zouden willen laten is (nog!) niet mogelijk.
Het gesprek ging eigenlijk geweldig. Anderhalf uur babbelen met een vlotte meid waarin we elkaar uitstekend begrijpen was erg leuk en leerzaam. Weer de trots voor hun taal want me verbeteren kon ze niet nalaten.
Ze heeft volgende week een gesprek met een andere kandidaat, maar m'n gevoel zegt dat ze mij wel ziet zitten.
Het zal 2 maanden hard werken worden, maar de verdiensten zijn als toefje slagroom wel erg leuk.
Voor een andere baan voor bijvoorbeeld 2 daagjes per week zal ik eerst een numero securite sociale moeten hebben. Maar daar wordt al aan gewerkt. Zwart werken is ook op een camping niet mogelijk. (de overheid doet er alles aan om dat te voorkomen)
Over 2 weken neemt ze contact met me op met haar keuze en eventueel een 2e gesprek...
Een ware top-ervaring en het gaat even heel hard met het frans leren.
Castel was zeer in haar nopjes met het 8 ons zware vlezige bot. Blijf het moeilijk vinden een hond aan een ketting te leggen. Maar zo vrij als we haar zouden willen laten is (nog!) niet mogelijk.
Een weekje anders
Na het bezoek van Arno en Heleen moesten we weer even in het ritme komen. Zaterdag hebben we de toeristische trekpleister Conques bezocht.
Conques is een dorpje dat in de middeleeuwen is ontstaan door de abdij en de grote kathedraal en is ook een gedeelte van de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Het is niet meer als een dorpje en is te bereiken via de toeristische route (aangegeven met mooie borden) en anders zoek je het met een stafkaart zelf maar uit. Om niet teveel de begaande wegen te bewandelen hebben we voor de kleine bergweggetjes gekozen dat achteraf sneller had gekund mits er borden hadden gestaan naar Conques.
Tegen eind van de middag waren we er uiteindelijk toch en zelfs zo vroeg in het seizoen was het al een komen en gaan van franse dagjes-mensen.
Men doet zijn best het er zo middeleeuws mogelijk uit te laten zien. Erg leuke straatjes om door te dolen, wel een zware klim terug naar de kathedraal! Alles kost er een kapitaal, maar het was het bezoeken de moeite waard. Helaas was het best moeilijk een foto te maken in het straatbeeld zonder auto's erop. Naast de traditionele winkeltjes, galerie's en het bezoeken van de abdij, kathedraal en het museum met gevonden schatten van een middeleeuwse heilige is er weinig meer te beleven. Maar net als Estaing niet uit te vlakken als een bezoekje waard als je toch in de buurt zou zijn. Het valt voor ons in de categorie van de regio verkennen en weten waar je woont. Met enkel verhuizen en het opknappen van je huis ben je er nog niet. Het leeft ook prettiger als je de geschiedenis van het land en het volk kent. De basisprincipes van het leven in Frankrijk zijn erg uniform.
Met toch al lichte trek stappen we in de auto om naar huis te rijden. Het is inmiddels zaterdagavond en ik begin de geeuwhonger te krijgen.
We kunnen ons er niet toe zetten een restaurant binnen te stappen.... onuitgesproken denken we beide aan bezuinigen op zulke kleine dingen. En ja, je hebt hier overal wel een dagmenu van 11 euro a 3 gangen. Maar het restaurant 'á la maison' is ook wat waard en ze hebben er knakworsten. (achteraf heeft een overdosis knakworstjes het effect van een varkensflat op onze ingewanden, dus dat is passé...)
Omdat we toch verantwoordelijkheden blijven houden in Nederland en reikhalzend uitzien naar wat planten en spullen, besluit Marc dit weekend weer een korte week naar Nederland te komen. Ik heb een weekje voor mezelf.....
Dat resulteerd in heel de dag een beetje rommelen. Ik maak telefonisch een afspraak met de eigenaresse van de camping waar ik van de zomer misschien als receptioniste aan de slag kan.
Heel spannend want ook deze dame vindt dat ik nog wel erg kort hier ben om ook de franse clientele goed te woord te staan. Maar zoveel mensen die beschikbaar zijn en nederlands spreken zijn hier niet. Ze verteld me dat ik niet de enige ben die wil solliciteren op deze baan, maar ik laat me niet uit het veld slaan.
Ik verf de deur en 2 luikjes 'Lavendre Blue', wandel met Castel heel wat af en leer haar niet bang te zijn voor een stok die ze met veel enthousiasme apporteerd. Aai blijft ons met gepaste afstand volgen.
Met blijdschap zie ik hoeveel groente het al doen, buiten en in het kasje. Alleen de paprika's hebben er nog geen zin in. Misschien omdat het in dat hoekje een beetje tocht.
Verder heb ik een klein stukje helling ontgonnen en daar 24 aardbeien-plantjes gepoot. Coriander ingezaaid en peultjes voorgezaaid.
De bonen zijn allemaal al ontkiemd en per ongeluk heb ik heel heel heel erg veel sla gezaaid dat allemaal opkomt. Help, ik kan het halve departement van sla voorzien van de zomer...
's avonds kijk ik wat tv, wel saai zonder Marc en niet yahtzee-en :-(. 2 zenders kunnen we ruis- en stoor-vrij ontvangen. Het meest leerzaam zijn de interviews en het nieuws. Je pikt er enorm veel van op en wij moeten ons nog goed concentreren om de strekking van het geheel te begrijpen. Maar vergeleken met vorig jaar zijn we al zoveel vooruitgegaan! Met het weer valt het mee. Ze geven regen en natte sneeuw op, maar echt koud is het niet en we zitten hier op de grens van het slechte weer. Geen regen en een flauw zonnetje. Aangenaam om buiten bezig te zijn.
Op terugweg naar boven (kattenvoer kopen en vast het pand zoeken waar ik het sollicitatie-gesprek ga hebben) wip ik even bij de buren langs om ze gedag te zeggen. Het gesprekje loopt weer soepeler als voorheen.
Verder ruim ik wat op, verwijder brandnetels rond het huis en geef de nieuwe appel-entjes water. Tis erg stil in huis. Nu de baas van huis is sluimerd het huiselijke leven.
Via Marc hoor ik heel leuk nieuws. Cees en Harry, een constructief duo, hebben een afgekeurde partij hout op de kop getikt en zijn van plan deze maand deuren (& raamkozijn?) te komen maken voor 'het chateau'. (gebouwd als garage en ooit een gastenverblijf) Ten eerste vind ik het heel leuk voor gasten te zorgen, ten tweeede kunnen we altijd hulp gebruiken en ten derde verblijden we de mannen en hond Miska (waarschijnlijk ook Castel) met een leuke onderbreking van het alledaags bestaan. Geen 'moeten', maar ongedwongen en met enthousiasme. Wat een ontzettend tof initiatief.
Auto importeren
We waren voorbereid op een lang en moeizaam proces met achterlijk veel burocratie voor het importeren van onze auto. De garage helpt ons met het maken van een lijstje en het verstrekken van de adressen waar we zijn moeten voor de diverse papieren. Ik ga vast naar de bank voor het verzamelen van de juiste informatie voor een auto-verzekering. Het laatste dat ons rest is naar het Bureau van de prefect en een technische keuring. Eens in de 2 jaar is dat hier verplicht. Vergelijkbaar met een APK, maar dan 10x goedkoper en sneller. Ook om de kosten van een autoverzekering kunnen we lachen. 1/3e van wat we gewend zijn. Geen wegenbelasting (vandaar de tolwegen) en we zijn zo goedkoop uit omdat we 'maar' in de Aveyron wonen. Dat is dus wel wat anders als je auto verzekeren in Parijs. (zeer begrijpelijk)
Of de manier van handelen bij de prefect zo soepel lopen zal is ons nog niet bekend. Wat de uiteindelijke kosten gaan worden ook niet, maar tot nu is het 'peanuts'.
Ook heb ik vast informatie ingewonnen voor een inschrijving bij de overheid voor een BSN (soort sofinummer). Deze is verplicht als je een ziekekostenverzekering af wilt sluiten. Dit nummer aanvragen is gratis, je ontvangt dan ook een 'carte vital' die een klein gedeelte van medische onkosten vergoed. Dus op naar de departementale hoofdstad om ook daar eens wat meer over te weten te komen.
Verder loopt de crisis ook hier gewoon door.
SL-business is in elkaar geklapt, wij missen dit alles. Via het uurtje internet per week kunnen we niet geheel bijblijven. We hebben nergens echt invloed op en zijn blij met de hulp van onze vrienden op het Koppersbos.
De katten hebben inmiddels de vogels ontdekt terwijl de vogels zich nog niet bewust zijn van het gevaar van katten. Vanochtend werd ik dus gewekt door gefladder beneden. Een lijster probeerde het tere lijfje te redden door tegen het raam te blijven fladderen. De katten zaten er geamuseerd naar te kijken. Gelukkig kon ik het beestje ongeschonden weer vrij laten, het vloog gelijk weg. Tijdens m'n bezoek aan de tandarts had een roodborstje minder geluk. Hij, of zij, lag dood onderaan de trap. Buiten wilde ik het teruggeven aan Aai (zij brengt als enige haar prooien altijd mee naar binnen), maar Castel dacht daar anders over. Met veel geblaas heeft Aai haar prooi nog geprobeerd terug te eisen. Maar de grootte van Castel was in Aai's nadeel. Ze deed er alleen niets mee en vergat het tussendoortje. Om de vrede te bewaren heb ik het kadavertje maar in de kachel gedaan.
Vanmiddag moet ik naar het sollicitatiegesprek. Zelfs de tandarts verzekerde me dat mijn frans zo goed gaat, dat dat van de zomer niet veel problemen op zou leveren. Me verstaanbaar maken en de ander begrijpen kost nog iets meer tijd. Dus wie weet doe ik het zo slecht nog niet. Daarna naar het uitzendburo om te internetten en franse les. Dus Castel zal lang aan de ketting moeten.
Ik ben dus vanochtend een bot voor haar gaan halen bij de slager. Dat wordt een feest voor deze meid. Ze vindt alleen zijn erg vervelend, maar ze zal er wel aan gaan wennen. Het is nooit voor lang, want dan logeert ze bij de vorige eigenaar.
Tandarts 4 'fini'
Na 7 consulten, 4x medicatie, 207,45 euro armer en 6 weken verder kan ik eindelijk zeggen dat m'n gebitsprobleem ten einde is. Zonder aanschijns des persoons kan ik zeggen dat de gezondheidszorg en de sociale zekerheid in dit land tot in de puntjes verzorgd is.
Madame Rouquette BEDANKT! :-))) (nu nog bezien of ik met 3 verzekeringen in nederland 1 cent vergoed krijg.....)
Conques is een dorpje dat in de middeleeuwen is ontstaan door de abdij en de grote kathedraal en is ook een gedeelte van de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Het is niet meer als een dorpje en is te bereiken via de toeristische route (aangegeven met mooie borden) en anders zoek je het met een stafkaart zelf maar uit. Om niet teveel de begaande wegen te bewandelen hebben we voor de kleine bergweggetjes gekozen dat achteraf sneller had gekund mits er borden hadden gestaan naar Conques.
Tegen eind van de middag waren we er uiteindelijk toch en zelfs zo vroeg in het seizoen was het al een komen en gaan van franse dagjes-mensen.
Men doet zijn best het er zo middeleeuws mogelijk uit te laten zien. Erg leuke straatjes om door te dolen, wel een zware klim terug naar de kathedraal! Alles kost er een kapitaal, maar het was het bezoeken de moeite waard. Helaas was het best moeilijk een foto te maken in het straatbeeld zonder auto's erop. Naast de traditionele winkeltjes, galerie's en het bezoeken van de abdij, kathedraal en het museum met gevonden schatten van een middeleeuwse heilige is er weinig meer te beleven. Maar net als Estaing niet uit te vlakken als een bezoekje waard als je toch in de buurt zou zijn. Het valt voor ons in de categorie van de regio verkennen en weten waar je woont. Met enkel verhuizen en het opknappen van je huis ben je er nog niet. Het leeft ook prettiger als je de geschiedenis van het land en het volk kent. De basisprincipes van het leven in Frankrijk zijn erg uniform.
Met toch al lichte trek stappen we in de auto om naar huis te rijden. Het is inmiddels zaterdagavond en ik begin de geeuwhonger te krijgen.
We kunnen ons er niet toe zetten een restaurant binnen te stappen.... onuitgesproken denken we beide aan bezuinigen op zulke kleine dingen. En ja, je hebt hier overal wel een dagmenu van 11 euro a 3 gangen. Maar het restaurant 'á la maison' is ook wat waard en ze hebben er knakworsten. (achteraf heeft een overdosis knakworstjes het effect van een varkensflat op onze ingewanden, dus dat is passé...)
Omdat we toch verantwoordelijkheden blijven houden in Nederland en reikhalzend uitzien naar wat planten en spullen, besluit Marc dit weekend weer een korte week naar Nederland te komen. Ik heb een weekje voor mezelf.....
Dat resulteerd in heel de dag een beetje rommelen. Ik maak telefonisch een afspraak met de eigenaresse van de camping waar ik van de zomer misschien als receptioniste aan de slag kan.
Heel spannend want ook deze dame vindt dat ik nog wel erg kort hier ben om ook de franse clientele goed te woord te staan. Maar zoveel mensen die beschikbaar zijn en nederlands spreken zijn hier niet. Ze verteld me dat ik niet de enige ben die wil solliciteren op deze baan, maar ik laat me niet uit het veld slaan.
Ik verf de deur en 2 luikjes 'Lavendre Blue', wandel met Castel heel wat af en leer haar niet bang te zijn voor een stok die ze met veel enthousiasme apporteerd. Aai blijft ons met gepaste afstand volgen.
Met blijdschap zie ik hoeveel groente het al doen, buiten en in het kasje. Alleen de paprika's hebben er nog geen zin in. Misschien omdat het in dat hoekje een beetje tocht.
Verder heb ik een klein stukje helling ontgonnen en daar 24 aardbeien-plantjes gepoot. Coriander ingezaaid en peultjes voorgezaaid.
De bonen zijn allemaal al ontkiemd en per ongeluk heb ik heel heel heel erg veel sla gezaaid dat allemaal opkomt. Help, ik kan het halve departement van sla voorzien van de zomer...
's avonds kijk ik wat tv, wel saai zonder Marc en niet yahtzee-en :-(. 2 zenders kunnen we ruis- en stoor-vrij ontvangen. Het meest leerzaam zijn de interviews en het nieuws. Je pikt er enorm veel van op en wij moeten ons nog goed concentreren om de strekking van het geheel te begrijpen. Maar vergeleken met vorig jaar zijn we al zoveel vooruitgegaan! Met het weer valt het mee. Ze geven regen en natte sneeuw op, maar echt koud is het niet en we zitten hier op de grens van het slechte weer. Geen regen en een flauw zonnetje. Aangenaam om buiten bezig te zijn.
Op terugweg naar boven (kattenvoer kopen en vast het pand zoeken waar ik het sollicitatie-gesprek ga hebben) wip ik even bij de buren langs om ze gedag te zeggen. Het gesprekje loopt weer soepeler als voorheen.
Verder ruim ik wat op, verwijder brandnetels rond het huis en geef de nieuwe appel-entjes water. Tis erg stil in huis. Nu de baas van huis is sluimerd het huiselijke leven.
Via Marc hoor ik heel leuk nieuws. Cees en Harry, een constructief duo, hebben een afgekeurde partij hout op de kop getikt en zijn van plan deze maand deuren (& raamkozijn?) te komen maken voor 'het chateau'. (gebouwd als garage en ooit een gastenverblijf) Ten eerste vind ik het heel leuk voor gasten te zorgen, ten tweeede kunnen we altijd hulp gebruiken en ten derde verblijden we de mannen en hond Miska (waarschijnlijk ook Castel) met een leuke onderbreking van het alledaags bestaan. Geen 'moeten', maar ongedwongen en met enthousiasme. Wat een ontzettend tof initiatief.
Auto importeren
We waren voorbereid op een lang en moeizaam proces met achterlijk veel burocratie voor het importeren van onze auto. De garage helpt ons met het maken van een lijstje en het verstrekken van de adressen waar we zijn moeten voor de diverse papieren. Ik ga vast naar de bank voor het verzamelen van de juiste informatie voor een auto-verzekering. Het laatste dat ons rest is naar het Bureau van de prefect en een technische keuring. Eens in de 2 jaar is dat hier verplicht. Vergelijkbaar met een APK, maar dan 10x goedkoper en sneller. Ook om de kosten van een autoverzekering kunnen we lachen. 1/3e van wat we gewend zijn. Geen wegenbelasting (vandaar de tolwegen) en we zijn zo goedkoop uit omdat we 'maar' in de Aveyron wonen. Dat is dus wel wat anders als je auto verzekeren in Parijs. (zeer begrijpelijk)
Of de manier van handelen bij de prefect zo soepel lopen zal is ons nog niet bekend. Wat de uiteindelijke kosten gaan worden ook niet, maar tot nu is het 'peanuts'.
Ook heb ik vast informatie ingewonnen voor een inschrijving bij de overheid voor een BSN (soort sofinummer). Deze is verplicht als je een ziekekostenverzekering af wilt sluiten. Dit nummer aanvragen is gratis, je ontvangt dan ook een 'carte vital' die een klein gedeelte van medische onkosten vergoed. Dus op naar de departementale hoofdstad om ook daar eens wat meer over te weten te komen.
Verder loopt de crisis ook hier gewoon door.
SL-business is in elkaar geklapt, wij missen dit alles. Via het uurtje internet per week kunnen we niet geheel bijblijven. We hebben nergens echt invloed op en zijn blij met de hulp van onze vrienden op het Koppersbos.
De katten hebben inmiddels de vogels ontdekt terwijl de vogels zich nog niet bewust zijn van het gevaar van katten. Vanochtend werd ik dus gewekt door gefladder beneden. Een lijster probeerde het tere lijfje te redden door tegen het raam te blijven fladderen. De katten zaten er geamuseerd naar te kijken. Gelukkig kon ik het beestje ongeschonden weer vrij laten, het vloog gelijk weg. Tijdens m'n bezoek aan de tandarts had een roodborstje minder geluk. Hij, of zij, lag dood onderaan de trap. Buiten wilde ik het teruggeven aan Aai (zij brengt als enige haar prooien altijd mee naar binnen), maar Castel dacht daar anders over. Met veel geblaas heeft Aai haar prooi nog geprobeerd terug te eisen. Maar de grootte van Castel was in Aai's nadeel. Ze deed er alleen niets mee en vergat het tussendoortje. Om de vrede te bewaren heb ik het kadavertje maar in de kachel gedaan.
Vanmiddag moet ik naar het sollicitatiegesprek. Zelfs de tandarts verzekerde me dat mijn frans zo goed gaat, dat dat van de zomer niet veel problemen op zou leveren. Me verstaanbaar maken en de ander begrijpen kost nog iets meer tijd. Dus wie weet doe ik het zo slecht nog niet. Daarna naar het uitzendburo om te internetten en franse les. Dus Castel zal lang aan de ketting moeten.
Ik ben dus vanochtend een bot voor haar gaan halen bij de slager. Dat wordt een feest voor deze meid. Ze vindt alleen zijn erg vervelend, maar ze zal er wel aan gaan wennen. Het is nooit voor lang, want dan logeert ze bij de vorige eigenaar.
Tandarts 4 'fini'
Na 7 consulten, 4x medicatie, 207,45 euro armer en 6 weken verder kan ik eindelijk zeggen dat m'n gebitsprobleem ten einde is. Zonder aanschijns des persoons kan ik zeggen dat de gezondheidszorg en de sociale zekerheid in dit land tot in de puntjes verzorgd is.
Madame Rouquette BEDANKT! :-))) (nu nog bezien of ik met 3 verzekeringen in nederland 1 cent vergoed krijg.....)
Abonneren op:
Posts (Atom)