AquaGym

Het zwembad(je) met Daniël in actie. De enige die betaald wordt voor zijn werk in het centrum. De rest zijn vrijwilligers.

Ter ondersteuning van de revalidatie van een gereconstrueerde kruisband werd ik door mijn fysiotherapeut in Nederland naar AquaGym gestuurd. In een ruim 3 meter diep wedstrijdbad was het keihard werken om maar niet te verzuipen onder begeleiding van een hippe dame en harde beatmuziek die door de holle ruimte schalde. Toen Gijs de Fysio dit me gebood schoot ik in een deuk, want dat gefreubel met zo'n fel gekleurde slurf tussen armen, benen en oudjes zag ik niet zo zitten en ook zag ik het nut er niet van in voor knie zelf. Schijn bedroog, het was uitputtend zwaar en niet alleen voor die knie. Het vooroordeel over deze bezigheid in 20 graden koud chloorwater was om zeep geholpen. 

Gisteren deed ik mijn best mijn echte ziek-dag goed te besteden, maar pijn put uit, dus liet ik me in de middag op de bank zakken waar ik me maar weer even uitstrekte met een uitermate verveeld smoelwerk. Marc stuurde me naar het centrum. "Ga zwemmen, blijf in beweging en bewegen zonder weerstand is goed voor je." Gelijk heeft hij. Dus hijs ik me in de auto en rijd met pijn de 25 minuten naar het centrum. Het is er nog rustig, pas aan het einde van de middag zal het drukker worden voor het avondprogram van yoga en sofrologie. Ik moet er niet aan denken om me nu 'ontspannend' in allerlei bochten te wringen, krijg m'n te strakke badpak amper aan. In plaats van een wilde plons in het ondiepe gebruik ik vandaag de trap met leuning om me in het 30 graden warme water te laten zakken dat nog steenkoud aanvoelt, ellende. JP doet zijn oefeningen, maar dat hindert hem niet me uitgebreid te begroeten. De man is bijna blind, dus moet ik wel even zeggen dat het 'la grande' is die hem die 2 zoenen geeft. Dat baantjes trekken alsof ik een oude van dagen ben bevalt me niet. Deze oud wedstrijdzwemster kan nu eenmaal moeilijk rustig aan doen omringd door water. De sauna brengt misschien verlichting? Maar ik zie uit de verte al aan de drukke armgebaren dat Alberto daar zit, dus kletspraatje verplicht. De man van Spaanse afkomst is dol op dames, vooral op blonde dames gezien zijn eeuwig met zich mee getorste mega-badhanddoek met Merilyn Monroe erop. Ook de postbode mag zich verheugen op drukte in stilte-gebied. We maken er een gezellige bende van met een lesje Franglais tussendoor. Tijdens een verdere kennismaking onder de koude douche, komt de vrouw van de burgemeester om de hoek, op tijd voor AquaGym. Ze is er één van de klok, superstipt. Ze sleept de mannen en mij, tijdens het strooien met flirterige complimentjes, het zwembad in om mee te doen aan de gym.

De Fransen doorgaans kort van stuk, staan tot borsthoogte of dieper in het water, maar ik steek er nog een behoorlijk eind bovenuit. 30 Graden of niet, gewoon koud. En wat een getrut is het toch tussen de 65 plussers die hun gekleurde 'frite' onhandig hanteren. De postbode, de enige andere jongere (dat ben ik hier nog wel een tijdje), is ook een fanatieke brandweerman. Ook voor hem is het meer lol dan sport. Misschien dat hij meedeed om naar de hand van de instructrice te dingen, dochter van de burgemeester. Want die doet echt niet onder voor die hippe meid die de groep sportievelingen in Nederland een lesje leerde. 

Jaja, het ons-kent-ons gehalte is hier extreem hoog. Altijd oppassen tegen wie je wat zegt, want met z'n allen heb je hier geen lokaal krantje nodig. Terwijl ik mijn best doe goed te doen voor mijn rug kijk ik wat om me heen. Zie de postbode lacherig handkusjes strooien naar de instructrice met de frite nonchalant onder water bewegend met één hand. Een dame naast me met opgestoken grijze krullen en een laag make-up waar een model jaloers op zou zijn kijkt steels naar JP die naast haar staat te gymen. Toch 'monsieur le docteur', die de dame een steelse lach schenkt en haar haar hoofd met hernieuwde blosjes schuin weg laat draaien. Schattig toch, dat geflirt. Neemt niet weg dat ik volkomen verkleumd dankbaar ben als het uur om is en ik de oudjes hun baantjes kan laten trekken en zelf de sauna weer in schiet. Daar zet  'de jeugd' de les Franglais nog even voort onder veel gegrinnik en andere dubbelzinnigheden. 

AquaGym zal best goed zijn voor mijn rug, maar laat ik hier toch liever aan me voorbij gaan. Het bubbelbad is net zo koud en veel te klein voor die frites. Doe mij die sauna maar!

De ziel

Ik loop met mijn ziel onder de arm. Dat ding dat zich in veel mensen schuil lijkt te houden. Velen blijken hem , en haar, verkocht te hebben. Aan het materialisme of het geld, een schijnzekerheid of partner. Ik moet toegeven dat het vroeger makkelijker was. Toen hield mijn ziel zich op in mijn onderbewuste en had ik als ego geen last van dat ding. Ik kwam iemand tegen die mijn ziel zag en moest bekennen die van hem ook te zien, dwars door die schillen van huid en haar heen. Die twee zielen die elkaar zo duidelijk zagen, hadden andere plannen als wij, voor zover een ziel plannen kan hebben. Ik heb me vanaf dat moment niet meer verzet tegen wat die twee bekonkelden samen. Als ze wat uit te werken hebben, moeten ze dat maar gewoon doen. Maar na een jaar of 7 leven aangestuurd door die ziel van mij, heb ik er af en toe even genoeg van. Ook al bracht het me veel goeds en ziet het leven er mooier en veel completer uit met die ziel dichter aan het transparante oppervlak. Vandaag neem ik ‘het ding’ mee onder de arm. Van keuken naar kamer, naar badkamer en WC, zo groot is dit huis nu ook weer niet.

Alles dat mijn ego had willen doen afgelopen dagen is verhinderd door de verrekte spier. Alles dat datzelfde ego had willen aanpakken, had willen vatten, blijkt even niet relevant en niet ter zake. Rust! Schreeuwt de ziel. “Stoppen jij, stilstaan, niks doen wat niet van belang is. En nee, klein nietig ego, dat bepaal jij niet zelf, dat doe ik wel even voor je.“

Zodoende meld ik me ziek bij vrouw Ravelac, draag ik al het werk over aan Marc, die vanochtend vertrok voor de maandboodschappen en mij hier terug laat zakken in mijn bubble. Ziel en lijf spannen tegen me samen, Marc doet mee. Hij weet hoe goed het is me te laten sudderen totdat de draadjes loslaten van elkaar en mij als geheel zelfstandig maken. Deze ochtend teken ik mijn ziel zoals het is, voor mij, voor nu. En daarom loop ik ermee onder mijn arm, zonder dat het ding me uit mijn evenwicht brengt, de draadjes weten zich toch wel verbonden.

Draag ik de ziel onder mijn arm? Of word ik gedragen door mijn ziel?

Illustratie; by Tien mbv Photoshop CS5

Met dank aan; Renee, Marc, Herman, Schrijverspunt.nl

reclame maken

Ga ik in deze log reclame maken? Ja en nee. 

Ja, want ik deel de link en mijn enthousiasme voor een relatief oud 'ding' in een andere jas, gemaakt met een nieuw concept als basis en een al reeds gehate en discutabele methode van het product aan de man brengen. Nee, want mijn weblog wordt niet ondersteund door bedrijven, ik word niet gesponsord en ben niet gevraagd dit te doen met een wederdienst als betaling.

Het gaat om een online krant die ik eigenlijk niet onder die noemer wil rekenen en zich zelfs achter een betaalmuur gaat bevinden. Een betaalmuur is niets meer dan een website die alleen te openen is door middel van betaald lidmaatschap. Betalen voor een online informatiebron staat heel erg veel mensen tegen en mij in eerste instantie ook. Toch gaat het mij in dit geval om informatie die gemaakt moet worden door professionals en niet geschreven wordt door bloggers als ik en de startende websitebouwer van hiernaast. Deze online 'krant' heeft het moeten doen met crowdfunding, nog zoiets. Ik had liever voor mezelf crowdfunding aangewend om uit de financiële problemen te komen, dan er zelf aan mee te doen.

Voor de dag ermee, met die reclame;

De Correspondent

Waarom doe je dan mee? vraagt u zich af. 

Om eens zeker te zijn van diepte journalistiek. Om er zeker van te kunnen zijn dat gepubliceerde artikelen niet van het ANP komen, niet bepaald zijn door wat 'men' denkt dat 'de lezer' wil lezen en onafhankelijk is door het ontbreken! van adverteerders. Om pure onderzoeksjournalistiek te mogen genieten dat verder kijkt dan Neerlands grenzen, want wat heb ik aan uitsluitend Nederlands nieuws dat niet verder gaat dan korte sensationele berichten zonder diepte die als hapklare brok worden aangeboden.

Dat meedoen bestond nog enkel uit lid worden, een toezegging dat als die betaalmuur opgetrokken is, ik dan pas hoef te betalen. Een eerlijke en nette manier die ik niet gewend ben en me de tijd gaf me nog terug te trekken. Maar dit initiatief is me nu nog lief, als een frisse wind die de waan van de dag weg blaast.

Heeft Rob nog meer leden nodig om De Correspondent gestalte te geven? Nee, binnen 8 dagen behaalde hij voldoende leden om het waar te maken. Dus deze log is geen reclame. Maar voor wie verder wil. Verder wil kijken en verder wil lezen, kan dit dienen als, ja toch, pure reclame.

Heb ik het nou wel of niet gedaan? Reclame maken....

NOS3 over De Correspondent http://nos.nl/op3/artikel/489037-15000-leden-binnen-voor-de-correspondent.html

pijnlijk dralen

Erg vroeg naar bed laat me dan ook tijdens zonsopgang opstaan. Dat is al om een uur of half 7. Castel krijgt lekker op tijd haar brokjes, kippen de tijd om een ei te leggen, wat ze terstond vergeten zijn deze maandag en mijn koffietijd is geschikt voor het project dat ik samen met mijn moeder doe; Hoofdstuk voor hoofdstuk een boek bespreken dat ons beide interesseert. We zijn begonnen met Dick Swaab's 'We zijn ons brein'. Ik lees hoofdstuk 2 voor deze week terwijl Cros zich nog eens lekker omdraait op de leuning van de bank en één oog verbaasd opent, omdat ik naast hem zit, stilletjes lezend en koffie lurkend. Dat doe ik anders nooit, ook hij moet wel eens wennen aan die nieuwigheden in mijn al reeds door gedraal aangetaste bubble. 

'We zijn ons brein' is voor mij een aparte keuze. Ten eerste is het 100% wetenschappelijk en in eerste instantie heb ik echt een hekel aan de wetenschap. Van de helft ervan zie ik het nut voor de mensheid niet. De andere helft kost ons mensen erg veel geld en levert het ons te weinig op. Misschien leuke weetjes voor in de Kijk en de Quest, maar om daar nou miljarden aan uit te geven vind ik ook zo wat. Ten tweede gaat het over het brein, het hoofd, de geest en wordt de rest van de mens volledig buiten beschouwing gelaten alsof het hart er niet toe doet. Maar de kunst van het lezen is toch ook je onbevooroordeeld opstellen, open staan voor alles dat je nog niet kent. Ik vind tenslotte ook niet alle hoofdpersonen in de boeken die ik lees nou zo beminnelijk, leuk en interessant en lees toch door. Vaak geeft het doorlezen me juist een perspectief erbij in plaats van dat het mijn blikveld verkleind. 

Ik ben dit aangegaan met moeders, omdat ik zo blij ben dat ze eindelijk tijd heeft om te lezen, zich bezig durft te houden met filosofie en andere wat diepere onderwerpen in het leven dan het vullen van gepensioneerde dagen met breien en rommelen met m'n neefje. We kunnen samen u-ren kletsen aan de telefoon en dit is een geldig excuus waar onze mannen zich niet aan kunnen storen. Gna!

Zodoende zit ik dus al vroeg aan de telefoon en neem er de tijd voor terwijl ik de laatste mok koffie geniet.

Daarna, nog vroeg op de ochtend liep ik weer eens naar het meer met alleen Castel. Bij de goot, de middelste betonnen overloop bak van de bron die zijn afvoer verdeeld weet over twee thyleenslangen en een pvc buis. Eén slang is vorige week vrij gemaakt van een dode kikker. De andere heeft een koppeling en een kraantje en daartussen lekte het ding al sinds het jaar dat we hier wonen. Samen met die pvc-buis verdwijnen ze onder de grond richting beneden, dachten we, waar de stal staat en ook een zwart snoer met stroom de stal ooit had moeten voorzien van licht. Vele malen hebben we al geprobeerd die pvc-buis en die thyleenslang terug te vinden rond de stal. Net als de ezelschedel, de wijnpers, bijzondere mooie snuisterijen, beugels voor een kasje en vele andere spullen die na jaren toch opeens tevoorschijn komen. Dus ga ik terug naar huis, vul een tas met zaagje, takkenschaar, snoeischaar, handschoenen en neem de hak mee. 

Omdat er schuin onder de stal een eik staat en tussen die twee een moerassige vlakke verwilderde kom ligt, vermoedden wij dat iemand daar ooit wat heeft gemaakt. De enorme eik heeft ooit afstand moeten doen van 3 van zijn stammen, een gedrocht is het nog, en onder de dichtgegroeide littekens van de eik is het altijd nat en vol varens en mossen. Zou daar dan die thyleenslang liggen? Dus start ik daar met graven en leg een luttele 2 meter vrij totdat ik het zuivere water onder uit een diep begraven steen zie stromen. Ik twijfel, ga ik door? Loodzwaar werk en ik kan moeilijk door de wortels van deze gigant graven. Nog 1 steen wil ik weghalen en 'knap' zegt er een spier onder in mijn rug. Teken aan de wand, laat je lijf het zeggen, tis wel weer genoeg voor vandaag. Jammer. Boven gekomen besef ik me dat ik ook de kraan van die slang boven bij de goot open kan draaien, terug naar beneden kan lopen om te zien of er daar meer water stroomt. De druk op die kraan is vrij groot, wie weet. 

Zo gezegd, zo gedaan, een kraan opendraaien en weer naar beneden lopen gaat nog wel. Tussen stal en kom, vlak naast het pad. is het altijd al een bramenbende geweest, daar ligt een pvc-buis, los diep in de bramen verstopt. Daar hoor ik hetzelfde nevelen van water wat de koppeling boven ook doet. Slang gevonden. Eind van de middag, eigenwijs als ik ben, ga ik toch aan het knippen om die slang vrij te krijgen. De losse pvc-buis kan ik eruit trekken en blijkt een broertje te hebben dat vast ligt in de grond. Ook die is getraceerd, de uitloper van diezelfde buis die boven in de aarde verdwijnt. De slang heeft een kraantje en zit met een lus om die vaste pvc-buis gedraaid, heeft een kink en lekt en verderop verdwijnt hij weer in de aarde, de diepte van de kom in. Voor later dus, ook weer een klus om echt samen te doen. Mijn rug staat het niet toe, die spier heeft zijn zegje duidelijk gedaan.

Vanaf het einde van de ochtend loop ik pijnlijk te dralen. De pijn is verklaarbaar, dat dralen niet. Het is alsof ik te lang op vakantie ben geweest en zenuwachtig mijn spullen moet pakken voor de reis naar huis, ik lijk mijn nest te ruiken. Ik zit al op mijn nest, en erin. Fysiek kan ik niets meer doen, zitten, lopen, staan en liggen, bukken vooral of opstaan doet veel pijn. Ik hoor u zeggen 'neem een paracetamolletje, smeer midalgan of zoiets vaags en doe lekker niks'. Maar Lief kan thuiskomen. Ik ga dan dralen, wachten. Wat kan ik nog wel doen, heb ik daar dan zin in? In draal-modus kan ik mijn draai niet vinden. Mijn bubble voelt de bui hangen zich te moeten delen en samengaan met die van de ander, onvermijdelijk. Toch een soort examenvrees dus; onvermijdelijk maar wel een stap om verder te komen. Want zonder Marc houdt het hier op een gegeven moment voor mij op. De samenklusjes en alles dat alleen hij kan zouden blijven liggen. Het is niet leuk om altijd voor jezelf te moeten koken en zo twee tot drie dagen hetzelfde te eten. Voor de hond is het saai en de katten leren misbruik maken van mijn toegeeflijkheid, mijn liefde voor die draken op zachte pootjes.

Al dralend even naar de brievenbus dan? Maandag, is vast niks. Maar yeshhh, een pakketje. Van een meid die ik via via heb leren kennen, woont ook hier ergens in dit grote land en kent weer iemand die ons kent vanuit Nederland, ons kent ons en de wereld is best klein. Beloofde gemberthee, lief! Potje appel-vijgen jam, smullen, zoethout ook voor thee, ik ben er gek op, zo lekker en een pakje stroopwafels. Maakt ze M&M beide heel blij mee.

Om even niet te dralen, om mezelf vast te pinnen op de bank, wat iets minder pijnlijk is, zet ik een flutfilm op. De laatste op het systeem die ik nog niet gezien heb, voor het opvullen van tijd die nu eenmaal de tijd neemt om tijd te zijn. De beeldkwaliteit is ronduit slecht, het thema is afgezaagd, de verfilming van het thema zo niet nog slechter, het hollywood-gehalte torenhoog, maar ik zit en ben gestopt met dralen, eet een hap macaroni en vind alles even best. Lief belt dat hij morgen thuiskomt -vandaag dus- en zo kan ook ik dat dralen afronden, het is best vermoeiend mag u weten.

Om de tijd te vullen kijk ik vaak een uurtje wimp-filmpjes. Ik stuitte op een Franse bakker, een hele enthousiaste, een topper in zijn vak. M&M kunnen wel inpakken na het zien van Vincent Talleu!

Autobanden en tuinieren

Niet echt een transformatie of belevenis logje. Maar een reactie op een vraag op het Nederlanders.fr forum over hoe je het beste terrassen kunt maken op steil terrein, wat in Frankrijk natuurlijk geen uitzondering is. Je kunt natuurlijk een kleine kraan huren of kopen om daarmee grond vlak te maken. Je kunt een expert inhuren voor het maken van muren en een nette bekisting om die muren met beton en cement te verstevigen. Droog gestapelde stenen muren bouwen, de zogenoemde 'pierre seche'-methode, is een vak apart dat zelfs aan het verdwijnen is. Geen tijd voor, alles moet snel en makkelijk. Wij hebben dan wel de tijd om stenen muren te stapelen, maar er is meer te doen en stenen zijn zwaar, erg zwaar. Puzzelen kan leuk zijn, maar soms zoek je een uur voor die ene steen die past.

Omdat het zo goed werkt en gratis is, wil ik onze bevindingen hier graag delen. Wij werden geïnspireerd door een documentaire en de film The Garbage Warrior waarin afval hergebruikt wordt. Er is in de film sprake van earthships (huizen) die gebouwd worden met behulp van autobanden en ander lastig afbreekbaar afval waarvan recycling erg veel geld en energie kost. We hebben nu al twee volle jaren profijt van onze bandenterrassen moestuin. 

voordelen op een rijtje

1 de grond kan niet uitspoelen

2 vroeg in het voorjaar blijft de zonnewarmte in de grond, in het zomerseizoen zorgen de grassen, bloemen en (on)kruiden om alle banden heen voor verkoeling.

3 de banden houden het vocht vast en spoelt niet gelijk weg, ook niet tijdens flinke buien

4 kruiden en andere wilde planten die erin opkomen kun je eruit trekken en als mest op z'n kop laten liggen tussen de groenten, zodat de aarde niet snel uitdroogt of verarmt.

5 s winters laten we alle wilde planten (onkruid) erin staan om de aarde los en rijk te houden en de grond niet te laten verarmen

6 banden gevuld met grond, zand, steentjes aangestampt met een flinke voorhamer vormen trapjes, de zon bakt de aangestampte aarde tot stenen zo hard

7 alle ruimte om de bandenvakken heen zijn makkelijk te onderhouden

Omdat de autobanden oud zijn geven ze geen geur meer af aan de groenten en kruiden. Grote vrachtwagen banden waarvan we de randen afsneden, gebruiken we als composthopen, een feest voor insecten en een mooie afleiding voor slakken die toch een voorkeur hebben voor afval. We hebben hier heel erg veel escargots die nooit tussen de groenten zitten.

En alleen 's winters zou je kunnen spreken van een rotgezicht, die zwarte dingen. Bij ons ligt de moestuin onder het huis, we zien er niet veel van. Garages zijn heel blij als je ze wilt verlossen van dit afval. Zij moeten betalen voor de afvoer en het recyclen en of dat nou zo'n schone business is vraag ik me af.

Tip; aardappeltorentjes van 4 tot 5 banden hoog. Ideaal! Je kunt de randen van de banden eraf snijden, zoals wij deden met de compostbanden. De randen kun je als versteviging gebruiken voor de aardappeltorentjes. Je kunt ook muren bouwen van autobanden om zo echt terrassen te bouwen. Minder moeilijk als droog gestapelde stenen muren, als je tenminste stenen voorhanden hebt. En je hebt in iedere band ruimte voor groenten en kruiden en (wilde) bloemen, de laatste zorgen voor wat afleiding voor insecten die ook best graag groente lusten en je houdt ze in de buurt voor de bestuiving.

Een rommelzondag 'as usual'

Vandaag had ik er echt zin in; het oude hekwerk langs het bospad ontdoen van brem, bramen en heide, oude verrotte paaltjes eruit halen met een hamer en een priem. Nieuwe gezaagde palen staan al klaar voor een volgende 30 meter gerenoveerd hekwerk. Het smoelt gewoon beter, een net hek. De nieuwe palen de grond in krijgen is een samen-klus. De grond leent zich er nu eenmaal niet voor om 'ff' gaten te boren met een grondboor. Dat is een klusje waar geduld voor nodig is, de grond zelf bepaald waar die volgende paal kan komen. Dat vrijmaken kost net zoveel geduld en ik vind dat nou echt zo'n lekker rommelklusje in m'n up met de twee honden duttend op het bospad.

 Hoe het eruit zag.

 Hoe het er nu bij 'staat'. 

Hoe het wordt....

Het levert me een avondje stoken op, die oude paaltjes willen prima branden. Tevens een mandje met aanmaakhout, het gaat in ene moeite door.

Katten, 5 is genoeg, denk ik. D(on) Q(uichotte), onze vampier, sprinter, bomenklimmer, non-chat.

Het mooiste katje dat ik ooit had, Merlin.

Sooty, 9 maanden jong, wijs. Niet mee sollen, want ze zal je krijgen, maar zo lief..... Nogmaals, niet mee sollen; handschoentjes aan! 

 Daar zijn ze dan; die perzikbloesems :-)

A haalde vandaag Balou op. Het is tenslotte zijn schoothondje. We kletsen terwijl Balou voor het raam staat te blafzeuren. Heerlijk beest om als logee te hebben. Mag altijd komen. Ergens wel fijn dat Balou weer naar huis is. Het is geen kleintje en er moet rekening mee gehouden worden. Maar hij bracht me wel weer iedere ochtend naar het meer, wat ook Castel goed doet. Lekker zwemmen en spelen en rollen in de dode sprieten van de wilde kamille. Dat knettert alsof het vuur is, heel apart. 

uitgebubbeld

Er zit een einde te komen aan de paar weken alleen in mijn bubble. Een bubble met af en toe muziek. Nadrukkelijk muziek luisteren is voor mij met de volumeknop zo hoog opgedraaid dat ik de muziek niet hoor of beluister, maar beleef vanuit de punten van mijn tenen tot aan mijn kruin. Veelal met het kippenvel dat zich vanaf mijn polsen zo huiverend omhoog laat kruipen richting schouders, om via mijn nek zachtjes over mijn rug naar beneden te glijden. Dat klinkt vast lekker om te lezen, precies, zo voelt het ook. Ook kent mijn bubble een hoge mate van zelf-discipline die grotendeels ontbreekt als de M&M compleet is. Dat laat ik dan 'lekker' aan de control-freak over die geboren lijkt te zijn met discipline. Menig keer kon ik mezelf een schop onder de kont verkopen en net zo vaak liet ik de controle ook even lekker schieten. Dat resulteerde in opeens een lege doos wijn, een tukkie tegen het einde van de middag, dat Balou me overigens niet toelaat, die blaft me er wel uit voor een plas of wandeling. Of die uitgebreide salade met alles dat Lief niet blieft, genuttigd na 9 uur 's avonds. Mijn bubble duwde me ook weer op pad. Eindeloze wandelingen over altijd maar datzelfde bospad wat me nooit gaat vervelen. Waar ik iedere nieuwe steen bekijk die door erosie van de helling kwam rollen en toch weer tijm op zie komen waar de weg verbeterd is met grof zwart grind. Ik neem de tijd om iedere ochtend met die viervoeters naar het meer te gaan. Daar te dromen en te struinen, te kijken naar nieuw aangespoelde stukken drijfhout dat eeuwenoud lijkt en de lissen weer op zie komen. Iets waar het zo weinig van komt als mijn bubble maar ten dele kan bestaan.

Ik dwong mezelf kastanjestaken te zagen om de schouw en de ketel aan de gang te krijgen. De 2e lading naar beneden sjouwen, in en uitladen was een crime, uiteraard precies op een schitterende dag om de dag erop hoog nodig te zijn door kou en regen. Act on impuls is me vaak verweten, maar komt me nu goed van pas. En gek genoeg kan ik dit veel beter in mijn bubble. Ik snoeide de fruitbomen, maaide bramenbossen en harkte er de grond open om gras te zaaien. Voor zover er nog in de zak zat, want ook de muizen hadden de miljoenen zaadjes gevonden en de katten kunnen niet in het tuinhok komen. Ach ja, leven op het platteland. Hier en daar heb ik al wat planten bemest, de perzikboom heeft wel heel erg veel fel roze bloesemknoppen en de vorst blijft voorlopig uit. Van dat weerbericht met sneeuw en strenge vorst is niets terecht gekomen. Meteo kan me wat, neus in de lucht en weten dat het wel goed zit. Act on impuls, doen wat goed voelt en niet uitstellen tot morgen. Zo liggen er nu ook 20 zelf gemaakte kroketten in de vriezer, een hoop werk, maar smullen met film & friet binnenkort. Ik vulde de kas het kasje aan met heuse aarde die ik weg groef vlakbij de kas en word ik belaagd door katten met lentekriebels. Ze gaan ook met z'n vijven op pad, hilarisch. Cros voorop, dan Joppie de ouwe, dan Merlin die steeds door Sooty aangevallen wordt. Dat spul buitelt de lente in en is een lust voor het oog. De voornamelijk zwarte vlek die voorbij komt schieten is DQ. Dat beest heeft een ontembare energie, kan rennen als een cheeta en als eindsprint spurt hij een boom in tot aan de uitloper van een dun takje, hij wel. Overal weer bloemen, voorzichtig worden hele velden blauw van de vergeet-me-nietjes. Samen met de zachte warme wind, de vogels en alle insecten bevind ik me in een nog kaal paradijs. 

Eén diertje heeft het niet gered, de winter kwam hij nog wel door. Maar bij het ontwaken na een lange slaap, nog slapjes door de honger, besloot het in de goot onder het filtergaas door te kruipen waar het in de thyleenslang terechtkwam en halverwege bleef steken. De grote ton en de groene bak in de moestuin staan opeens droog en het geluid van stromend water ontbreekt. Alarm in mijn bovenkamer; geen water of het geluid ervan, is alarm. Met een trekveer ga ik bij de goot aan de slag. Duw die veer door de slang, moet wat jutteren en trek hem er twee maal weer uit zonder resultaat. Totdat na een glas kefir ik het geluid weer hoor, water, het is toch gelukt. Ik ga snel kijken in de groenen bak wat er nu voor de verstopping zorg droeg. Een wel erg dode grote groene kikker ligt met gespreide zwemvliezen aan de prachtige poten dood te wezen. En wij zagen nog nooit een kikker hier, in al die jaren niet. Wel padden groter als een mannenhand, maar geen kikkers. Helaas, ik leg het dode amfibie tussen de ontluikende boterbloemen.

Een prachtig jaarlijks terugkerend fenomeen zijn de wouwen die voor het eerst boven de gorges komen cirkelen. Ze zijn dit jaar met twee paartjes hun broedgebied aan het herverkennen en vliegen laag over de acacia's in de moestuin om al cirkelend steeds hoger op de helling een kijkje te gaan nemen. Ik heb altijd het gevoel alsof ze me persoonlijk komen begroeten, wat een enorme vogels zijn dit toch, adembenemend.

De 2e keer dat ik een tijdje alleen was zonder dat ik wist wanneer hij terug zou komen. De bubble waarin ik nog beter functioneer, lekkerder leef dan samen, is niet gelijk weg als hij thuis is. Maar wordt versmolten met de zijne. Nu heb ik me wel tot doel gesteld mijn bubble langer groot te houden, met een tussenwandje, als twee cellen die aan elkaar geplakt zitten, wachtend om zich te vermenigvuldigen. Nog een paar dagen bubbelen. Misschien gaat het me lukken de cursus op te pakken, die lonkt naar me, iedere dag en nacht.

Leef als was je stromend water. 

Donderdagbeleving; XVI

Geen indrukwekkende dag en nadien blij dat ik bijtijds thuis was om omver gelopen te worden door twee blije honden. Rommel de rommel en lekker vroeg naar bed.

Een paar keer per jaar komt er een boer naar de markt met een paar binnenkort te slachten koeien. Erg mooie dikbillen die aandachtig bekeken worden door de gasten op de markt. Ze kijken niet naar het beest zijn mooie ogen met lange wimpers. Ze proberen onder de huid te kijken naar het vlees. Je kunt een stuk koe bestellen voor de marktdag de week erop waar dan je bestelling netjes klaar ligt in tasjes of kratjes. Even los van de fanatieke vegetariër en met alle respect; dit vlees kun je rustig eten!

Wie zou hier begraven liggen? Het is het enige graf achter de kerk tussen 4 machtig oude Taxus bomen.

Echt staaltje oude Aveyronnaise architectuur.

Het is bijna Pasen, mijn oog viel even op de entree van deze prachtige kerk.

pittig

 Even voorstellen; Balou.

Ik ben blij dat het jachtseizoen gesloten is.... 'easy catch'

 Bezorgde lieve mensen, vrienden zo u wilt. Ik heb er nogal wat en stuk voor stuk lijk ik hen voor de gek te houden door te blijven beweren dat het me prima af gaat, in m’n up, mijn bubble, sores inclusief waar ik mee opsta en mee naar bed ga met of zonder partner thuis. Deels waar en daar is de waarheid. Een discrepantie die ik niet ontkennen kan. Dat doet het weer zelf me vandaag inpeperen. Even los van het mest halen, wat een moedige giller bleek te zijn, begint het te regenen of te hagelen zodra ik naar buiten ga voor een wandeling met de honden. Vanochtend vroeg tijdens het officieel uitlaten van Balou –anders spreidt hij twee emmertjes poep uit over twee terrassen van het woonhuis-, toen ik rustig de hekken wilden sluiten en de brievenbus aan de binnenkant wilde gaan bekijken en later toen er twee broden als betaling voor de mest stonden te rijzen op een lauwe radiator, de zon scheen en ik me voorbereidde op een lang uitje naar het meer. Ik sloot zelfs de voordeur af, trok laarzen en een regenjack aan en nam een tas mee met camera, tabak, handdoekje en telefoon. Dit niet om bereikbaar te zijn, maar in geval van nood te kunnen bellen, want mijn linker knie is en blijft een zwak geval die sinds het verdraaien twee vrijdagen geleden niet bij wil draaien, al helemaal niet in ruste, als ik zit, gewoon wandel op plat vlak of in bed lig te knorren, een ware last extra alsof de reconstructie van de kruisband kapot is. Maar goed, terwijl de zon scheen vertrok ik over het stalpad richting het meer, die barrage-rivier die me liet passeren afgelopen zomer, me redde en me inzicht gaf. Maar ik haalde net de stal, waar een fikse hagelbui me liet schuilen vergezeld van twee teleurgestelde honden die het niet deren kan dat er ijzige steentjes uit de lucht komen vallen. Daar zat ik dan, me te verwonderen over het vast gestelde feit dat als ik naar huis ga en me zetel op de bureaustoel, dat dan die zon weer schijnt. Ik ga het lot niet meer tergen, dat heb ik afgelopen jaren genoeg gedaan. En zie; Ik zit te typen en de zon schijnt weer. U mag weten; Ik zou naar buiten kunnen gaan om die kaplaarzen weer aan te trekken om vast wat mest te verspreiden in de moestuin, maar ik vertik het, ik blijf binnen. Enkel de 7 meter naar de schuur zal ik nog belopen om wat hout in de ketel te doen.

Mijn penvriend, S&A, mijn ouders en nog wat mensen meer, durf ik met een gerust hart te zeggen dat ik het goed maak. Maar ze reageren allemaal vertwijfeld, alsof ik kan lullen als Brugman, maar men er het zijne van denkt. Dat mag wel, maar vind ik niet terecht.  Ik heb het niet koud, ik doe mijn ding. Ik ontspan voldoende, kook lekker en eet veel, werk, ga op tijd naar bed en sta ook nog eens bijtijds op. Wauw vrouw, wat een discipline! Ik voel me ook niet verkeerd, of depri, of gedemotiveerd. Tuurlijk, het is wat saai, zo alleen. Maar met of zonder Lief zal ik dezelfde taken hebben, zal ik dezelfde verantwoordelijkheden dragen, dezelfde zorgen ‘koesteren’ en dezelfde mensen zien, spreken of schrijven. Het maakt niets uit.

Misschien heeft het feit dat ik me zo bedrogen voel mede schuld aan die discrepantie. Dat ik sta waar ik nu ben en weet dat ik zal blijven staan. Maar wat anderen mijn ‘staan’, mijn positie van zo sterk zijn, in twijfel doet trekken, maakt dat ik me gedwongen voel te gaan wankelen. Ik voel me inderdaad eenzaam in het feit dat ik geen problemen maak in het hier en nu, wat die problemen dus geen bestaansrecht geeft. Ik leef NU en niet als dat hout op is en de hagel en regen blijft vallen. Ik heb NU te eten en alleen een rommelende maag en een lege portemonnee of tank van de Rode veroorzaakt dat probleem van honger. Maar vanuit het perspectief van de ander blijk ik te moeten wankelen, zou ik toe moeten geven aan de twijfel, aan dat ik geen übermensch ben, dat ook ik mijn beperkingen heb en dat de rek eruit is. Enkel in mijn hoofd ja, die rek is eruit. Maar ik ben meer dan een wandelend hoofd dat enkel rationeel zich staande weet te houden in een lijf met twee armen en benen. Ik heb ook nog zoiets als geloof in mezelf en in een enkeling die ook weet dat mensen meer zijn dan wandelende denkmachines. Ik heb gezonde hoop in een goede afloop, ben geen pessimist tenslotte. Ook heb ik de moed in mezelf te geloven, iets dat ik niemand duidelijk kan maken die alle hoop verloren heeft en door onzekerheid zeker niet in zichzelf durft te geloven.

Om op het bedrogen zijn terug te komen; Ik voel me bedrogen door de systemen van banken, verzekeringsmaatschappijen en overheid. Door Nadine die binnenshuis me blijft plagen dat gaat voelen als ‘de gek met me steken’ om binnen haar veilige huis, dan in het bijzijn van haar welgestelde en gerespecteerde echtgenoot op leeftijd, de loftrompet met me steekt. Buiten haar veilige bestaan waarin ze stil blijkt te staan, ben ik haar vriendin die een vreemdelinge is die het goed doet en alles kan. Maar schijn bedriegt, ze kletst teveel wat mijn telefoon iedere dag meerdere keren doet rinkelen met nummers weergegeven als ID Masquee (onderdrukt nummer) of bellers die ophangen na mijn allo-allo-allo? Iets dat niet gebeurd als Marc thuis is. -Ze is de enige die weet dat ik alleen thuis zit!- Ik voel me bedrogen door de bank die ons voorzag van een hypotheek en ons nu geen millimeter tegemoet wil komen, voorheen boerenleenbank of niet. Ik voel me bedrogen door het hebberige systeem dat best wat goed doet voor het volk, maar als het even wat minder gaat, het volk dubbel ‘pakt’ en geen oren meer lijkt te hebben. Ik  voel me bedrogen door mijn eigen goedgelovigheid in anderen in plaats van het geloof dat ik nu in mezelf heb. Ik voel me inderdaad prettig belazerd. Prettig, zeg je? Ja, beste lezer, prettig inderdaad. Want het bedrog bevestigt enkel dat ik niemand voor de gek kan houden op dit moment. Oh wacht, ik kan het wel en doe het ook, enkel naar diegene die me bedrogen heeft of nog doet.

De discrepantie zit hem in het feit dat ik wel kan geloven in mezelf en volledig op mezelf vertrouwen kan, maar het niet zo voelt als de ander die dichtbij me staan dat niet doen. Het knaagt aan me dat ik blijkbaar alleen sta in het vertrouwen, de hoop en het geloof in het goede. Of ze zich nu vrienden van me wanen of niet, ik heb juist nu geen behoefte aan mensen die niet in me geloven, de hoop al reeds hebben opgegeven, als ook het vertrouwen in zichzelf en dus de ander, mij in dit geval.

Dit klinkt als een stevige preek naar de mensen die dachten me bij te staan in het heetst van de strijd. Voor hen; Ga eens na waar ik was toen het zo heet onder jouw voeten werd of was? Was ik er, omdat ik mocht weten waar je stond, zo met blote voetjes op de hete kolen zonder Emiel Ratelband naast dat bed met kolen? Waarschijnlijk niet, want Emiel mocht het wel weten waar je werkelijk stond, in gedachten dan. Maar ik wist van niets. En niet terzijde; Ik heb het nog nooit onder stoelen of banken gestoken (die dingen waar je op kunt zitten in plaats van waar je je geld veilig… in bewaring geeft) dat het leven niet over rozen gaat. Ik ben altijd eerlijk geweest dat het over bomen en hout gaat, zuiver water en warmte. Over een dak dat lekkage-vrij dient te zijn en over mijn liefde voor de natuur, een liefde uit zelfbehoud, want ben ik anders dan een dynamisch stukje van diezelfde natuur?

Dus ja. Ik ben zo nu en dan alleen, en eenzaam bovendien. Juist deze momenten kunnen somber stemmen, maar aan het einde van de natte koude dag zit ik er spreekwoordelijk warmpjes bij. In de late winterzon, met poes op schoot, nog een liter wijn te gaan voor ik morgen boodschappen kan! doen. Brood in de maak, een partner die nog een week weg kan blijven maar nu wel weer weet wat hij wel heeft in plaats van alleen maar ziet wat hem ontbeert en ‘on top of it all’ het besef dat ik geloof, hoop en de liefde heb om gewoon te blijven staan waar ik sta met het weten dat ik de moed heb om morgen weer een stap te zetten op weg naar overmorgen.

Mestkar

Om 10 uur vanochtend keerde ik het kleine aanhangertje bij de oudjes Ravelac. Hun schoonzoon stond al op me te wachten, in eeuwige overall en kaplaarzen terwijl er hier en daar wat druppels het erf nog modderiger maken. We bespotten de aanhanger. Om z'n grootte, om de loshangende verlichting met de dropveters er los onder hangend. Hij weet dat hij me niet hoeft te wijzen op het feit dat er een compleet ander kenteken op de aanhanger zit als op de Rode en de hoeveelheid mest die dit kleine ding kan dragen staat ons beide tegen. Hem omdat hij gewend is met die hele grote grove dingen te rijden die enkel achter een volwassen tractor passen, mij omdat ook ik gewend ben aan dubbel-assers die twee keer meer inhoud kunnen hebben. Het is ook wel een raar gezicht; zo'n kleintje achter de Rode. Hij verdwijnt ook in mijn zijspiegels en bij gebrek aan een achteruitkijkspiegel in de cabine weet ik dat ik een risico ga nemen. Meerdere; 1. Dat de aanhanger de lading niet dragen kan en de bandjes klappen of dat het ding gaat waggelen en zich omkeert midden op de provinciale weg waar gemiddeld een 90 km per uur gereden wordt. 2. Omdat de gendarmerie deze combi als melkkoe kan gebruiken. 

Ik volg de overall-in-tractor en moet lachen om mezelf. Ik neem dus 2 risico's om me van groenten te voorzien dit seizoen en heb mezelf zover weten te integreren dat ik ook locals voor mijn (mest)kar kan spannen. Daar staat dan wel Hollands zelf gebakken brood tegenover, maar dat weet de beste man nog niet. Broden kunnen mislukken en belofte maakt schuld. Het weiland, omzoomd door droog gestapelde muurtjes , heeft er een mestmuur bij, die volledig verzadigd is van regenwater. Een stinkende plas waar ik nonchalant de Rode met uk-aanhanger in parkeer en terwijl de tractor de manoeuvres uitvoert om twee armzalige schepjes mooie donkere mest te laden,krijg ik het vermoeden dat ik van geluk mag spreken als de Rode zich hieruit weet te wurmen, met behulp van de ingeschakelde 'diff' natuurlijk. Via de passagierskant spring ik de auto uit om het resultaat in te schatten. De zoon riekt de mest wat plat, schept er drie rieken uit, omdat nu al de bandjes van de aanhanger bolle buikjes hebben. In een weiland zal me het een zorg zijn, maar op een provinciale weg is dat andere koek. Ik zeg hem dat ik eerst ga proberen uit die mestplas weg te komen, wat lukt na veel gas geven en subtiel draaien met de wielen. Een goede chauffeuse ben ik altijd geweest, maar of ik goed heb ingeschat veilig en wel thuis te komen met een aanhanger in dezelfde staat en zonder boete val;t te bezien.

Bij wijze van spreken 'schijt ik zeven kleuren van deze bagger-gift'. Op de binnenweg dat net iets meer mag heten als een karrenspoor met oud verreden asfalt test ik uit wat ik kan, en die bandjes van die aanhanger natuurlijk. Ik zet hem even stil om mijn zenuwen weg te werken, draai een sigaret en trek weer op. Van 40 per uur durf ik al snel 50 per uur. In de bochten houd ik in, geen gekantelde aanhanger alstublieft. Maar ik moet eraan geloven als ik de provinciale weg opdraai. Op de heenweg kwam ik 4 flinke vrachtwagens tegen die samen met de wind de Rode al aan de kant weten te drukken. Ik besef me dat een paar schiet-gebedjes geen kwaad kunnen hier op het katholieke platteland, want de gendarmerie is hier niet voor de poes en pakken zullen ze je, dat bonnenboekje moet tenslotte vol voor een eventuele promotie, zo werkt dat ook hier. Mijn blonde haar, stoere voorkomen en blauwe ogen zullen niets uithalen. Al gebedjes doende bereik ik onze gemeente en na de afslag naar de D-weg zucht ik even diep en ontschiet me een brede grijns. Nog even voorzichtig met gehalveerde snelheid de 15 kilometer hobbeldebobbel om dan in z'n 1 dat 3,5 kilometer lange bospad af te hobbelen. 

Het laden en lossen -met de riek- kost minder tijd dan het schoon spuiten van het kranige enkel-assertje. Wij hebben mest, ik heb geen boete en de aanhanger kan morgen terug zonder schade en bandjes op spanning!

Het plan om twee aanhangertjes te halen laat ik varen zodra ik uit die mestpoel op het weiland weg ben. Het is me net even teveel, aan spanning. De wet overtreden boeit me nog niet zo, maar het bezit van een ander zo misbruiken wel. 

En ik behoud het recht tot het mezelf tegenspreken; jezelf-tegenspreken-waarom-niet

no wurrie bie heppie

ja, ff dus niks nul komma nienta rien ne plus
het regent, met bakken en hier en daar een wel heel snelle zonnestraal die al dat hemelwater en de afzonderlijke druppels weerkaatst
de mensen van de aanhanger krijg ik niet te pakken per telefoon, een andere methode is hier nu eenmaal niet
ook het mobiele nummer van de gulle mestgever is zoek
de kippen schuilen niet, wat wil zeggen dat de regen niet ophoudt met vallen
de katten vermaken zich ook binnen prima
dus zet ik tafels en stoelen in de olie, plak er viltjes onder om de onderburen (muizen) te ontzien van het geluid van schuivende meubels
ik stook het huisje lekker warm, rook buiten, laat de schouw een donkere vlek
ontvang S&A die Balou weer komen brengen
de Newfoundlander zal het even buiten met Castel moeten stellen, het grote beest komt er niet in
S is zo moedig zich komende week te laten opereren, de hond die eruit ziet als een kleine grizzly kan niet alleen thuis blijven
ik speel de oppas, Castel de speelkameraad en kamergenoot, Balou vindt het allemaal prima
DQ loopt Balou tijdens het avondmaal al voor de voeten poten in de sécadou en ook Merlin is dit keer allerminst onder de indruk

en weer kom ik niet toe aan de schrijfcursus, writersblock? ammehoela
ik zit gewoon nog vast in alle sores
ik zie het lichtje aan het einde van de tunnel
maar heb nog een lange weg te gaan
door de regen, maakt niet uit
de lente is er bijna!

no wurrie bie heppie

Franse zaterdag

De ochtend kon niet meer stralen en schuren tegelijk. De zon en de wind lokten me de helling op waar ik nog een stapel stammetjes onder een zeiltje had bewaard voor later om in tig keer naar beneden te brengen. Sjouwen dus en geholpen door Castel die haar werk vandaag heel serieus nam en echt de stammetjes die ik verkeerd naar beneden gooi er weg te halen. Op van die stukken met een hellingshoek van 79% of steiler. Wat ik niet kan vandaag, kan zij. Het zou voldoende moeten zijn om de kachel de komende twee weken mee aan te steken. En dan maar hopen op een flauw regenseizoen en wat mildere temperaturen.

Deze middag stond in het teken van koffie leuten en zien of ik een aanhangertje los krijg voor de mest. Dat viel nog niet mee, maar dat Frans kletsen met de mensen die geen rekening meer met me houden en rap ratelen met hier en daar woorden in het Patois zetten me op vermogen 'scherp en alert'. Ik ratel wel mee en negeer mijn fouten, het komt wel goed, ooit. Na Robert & Gigi even langs Chris voor een klus 'bomen planten'. De koude Britse kikker heb ik nog nooit zo veel woorden horen gebruiken, maar de afstand blijft. Cultuurverschilletje waar ik inmiddels ook aan gewend ben. Even door naar Godfather Felix die in gezelschap is van zijn hele gezin, de sfeer aan de keukentafel is wat ongemakkelijk, maar voor deze contreien normaal met die eenling erbij. 

Ik kreeg pardoes een krant onder mijn neus met de vraag of 'wij dat zijn' op de foto. Jaja, dat ben ik daar tussen die takken. Iedereen denkt dat het mijn Lief is en ik kan wel zeggen dat hij op de grond stond, maar het is aan dovemansoren. Vandaar dat de telefoon vaker rinkelt dan ooit. Goede eenvoudige reclame. Samen met dat SEO Content schrijven en het me aanmelden als freelancer als fotografe voor Housesoninternet.com ga ik het wel leuk druk krijgen met korte zelf gekozen opdrachten. Klussen waar ik desgewenst nee op kan zeggen, werk dat ik echt allemaal leuk vind, en uitdagend.

Moe van het geregel kom ik thuis, eet een kliekje warme hap zonder naam en zet maar weer eens een Franse film aan. Mijn passie voor films blijft onveranderd en inmiddels heb ik een voorliefde voor de Franse film. Onaards realistisch, zo ontzettend Frans zijn de Franse films. Stuk voor stuk blinken ze uit en zelden tot nooit kon ik concluderen dat het na afloop een flutfilm betrof. Met de beste wil van de wereld, Franse B-films komen blijkbaar niet onder mijn ogen. Soms kijk ik de films zonder ondertiteling, maar dan ontgaan me de nuances. Met ondertiteling, Engels of Nederlands, ontgaat me niets. Ook de haast ondoorgrondelijke humor van dit volk niet. Het was weer een les Frans, de me ontbreken al die jaren. Maar blijven converseren, radio en films luisteren en kijken werkt ook prima. Af en toe wat Frans leesvoer is een goede aanvulling en Google Translate is zo slecht nog niet voor het schrijven van emails.

De film van deze avond heet L'exercice de l'etat, geschreven door Pierre Schoeller. Als je behoefte hebt aan wat hedendaags Frans realisme, een echte aanrader. Het is geen spektakel, maar een uiterst droge film, handig voor het bijspijkeren van je Franse taalbeheersing en het misschien enigszins doorkrijgen van de Franse humor!

Een kort stukje uit deze film trof mijn liefde voor Lief;

"Een man die te discreet was,

een man die zichzelf wegcijfert.

Zoals alle mooie nobele mensen,

die niet in staat zijn voeling te krijgen.

Met angst voor onbegrip,

de vrees voor de afwezigheid van goedheid,

in deze wereld .... en de leugens.

Want zij weten van tevoren

dat de strijd vergeefs is.

En dat de verslagen vijand 

zijn overwinnaar met schaamte vervuld.

Zulke mensen zijn zeldzaam."

Weg Man

Wat het mij doet dat manLief er een tijdje van tussen is, zal onderhand wel duidelijk zijn. Ik heb geen tijd vakantie te vieren of al te veel te lummelen. Al ontspan ik me wel veel vaker en op mijn manier die hem in de weg zou zitten. Ik heb er weer een freelance klus als fotografe bij, die me tevens de omgeving laat verkennen en kennis laat maken met de mensen in de omgeving. 

Wat het hem brengt om even weg te zijn is ook van waarde. Daarover een kort logje terwijl ik me opmaak om even te buurten bij twee stellen in het kasteeldorpje ten behoeve van de broodnodige lokale sociale contacten, een aanhanger mest en een grote tuinklus voor een Australiër die geen tijd heeft om hier af en toe te genieten van zijn huis.

Marc is vrijwilligerswerk aan het doen. Muurtjes bouwen. Hekwerken plaatsen rond een moestuin en nog meer van zulk zwaar fysiek werk. Hij wordt bejegend door het team als expert. Alsof hij alles kan, overal verstand van heeft en mevrouw Yoga aan kan sturen. Het verlost hem wel van keukencorvee en andere huishoudelijke taken. Van die dingen die hij hier thuis ook maar met moeite ter hand neemt. Samen met een 5 tal andere mensen voor een Engelse dame die eerder opgebrand is dan dat ze als voorbeeld kan dienen voor mensen die yoga nodig hebben. Jaja, hij probeert mee te werken aan de opbouw van een yoga-centrum, zo'n eindeloos bouwproject, meer put dan dat er projectmatig gewerkt wordt naar een doel op korte termijn. Lief komt erachter dat M&M het toch maar goed voor elkaar hebben. Samen in korte tijd veel meer voor elkaar krijgen dan een internationaal samengesteld team van vrijwilligers. En nu laten we even onze sores in Nederland buiten beschouwing!

Lief wordt gevraagd door één van zijn collega's om ff de bus naar Barcelona te pakken om goedkoop de bloemen buiten te zetten in deze stad van wereldformaat. Hij bedankt ervoor, hij voelt zich al 'op vakantie', onder de (andere) mensen zijnde, mentale voeding, lekker werken met stenen en hout, iets anders, andere omgeving. Geen drukke grote stad kan daar dus tegenop. Hij heeft deze plek, waar we lekker rommelen samen, toch niet verkeerd uitgezocht en weet nu dat hij geen mens is om in een stad te wonen, daar ook geen behoefte aan heeft. (Net zo min als ik trouwens.)

Hij ziet en ervaart dat wij helemaal niet zo worstelen als dat anderen schijnen te doen. Dat zijn basis goed is. Dat hij vrij is en dit weer ondanks de NL-sores. Daar zijn zijn uitjes dus ook goed voor. Te weten dat M&M meer is dan een eenheid die alleen maar zijn om een basis in stand te houden, ternauwernood. Nee dus. 

Lief zal naar huis komen wanneer hij het beu is, daar in den vreemde. Met een Britse die expres alles op Britse wijze doet, want 'die Fransen zijn niet te vertrouwen en je kunt er ook niet op bouwen.' Dan flitst Marc zich even naar huis en ziet dat er wel op die Fransen te bouwen is. Wij hadden en hebben geen enkel probleem met de lokale bewoners die ons helpen als we hen nodig hebben, en wij hen. 

En nu zou ik op Hollandse wijze kunnen gaan klagen dat hij dat niet kan zien en ervaren vanuit huis, dat hij daar even een andere omgeving voor nodig heeft. Maar het is onze keus afgelegen te gaan wonen en onze keus dit te doen op de manier waar hij en ik ons prettig bij voelen.

Ik ben heel blij dat hij zichzelf de tijd en de ruimte biedt dit te ervaren en mij zo de ruimte geeft mijn eigen waarheid te bevestigen dat ik het alleen ook kan, maar dankbaar ben een Nederlandstalige partner te hebben die ook mij (vrij) laat.

Kacheltje brandt al. Het is hier koud met een wind die de zon weg jaagt. Alles duidt op de lente, maar alleen de temperatuur vaagt dit idee weg, als sneeuw voor de zon, al vallen ze samen. Ik maak me op om op de koffie te gaan bij Gigi en Robert om daarna de koffie te vervangen voor een aperatief bij Felix en Georgette. Gelukkig is de rit naar huis een 5 kilometer op deels onverharde weg... Ik mag, van mezelf. De ochtend heb ik gebruikt voor het verslepen van een kleine kub aanmaak stammetjes kastanjehout. Veel meer dan ik dacht dat er lag op de steile helling. Veel werk dus, in een stormachtige koude wind en een hond die pardoes spontaan de onbereikbaar gegooide stammetjes van de wel erg steile helling haalde. Topdiertje toch. Wat hebbie dan aan katten, stelletje wildpiesende niksnutten!

Soms is het goed om de teugels te laten vieren. De ketting los te maken van dat wat je zo binden kan met de ander. Door de ander ruimte te geven, geef je jezelf ook de ruimte.

Comme d'habitude

Zo levende vanuit mijn bubbel komt er veel uit mijn handen. Heel andere dingen als die ik zou doen als we als M&M compleet zijn. Net zo zinnig, net zo nodig met net zoveel plezier als ik de dingen doe als we wel samen zijn. Gisteren avond begon ik met het kijken van de film CloClo. Een belofte aan fran maakt schuld, dus zette ik de film stop na 90 minuten om even toe te komen aan een bezoek aan haar in Secondlife. Morgen weer een dag, vandaag. Eerst even naar het postkantoor voor een stapel kaartjes met een kleinigheidje voor John bij wie ik de Kerst doorbracht. Soms hebben mensen meningsverschillen. Die ruim ik zo spoedig mogelijk uit de weg, wil van mijn hart geen moordkuil maken en zodoende ging er vandaag een koelkastmagneetje van de Aveyron in een enveloppe zijn kant op als aanvulling op zijn collectie. 

Ik wil plek maken voor een aanhanger met mest, dus de flinke takken doornige acacia's moet ik aan het branden zien te krijgen en dat vreet tijd. De takken zijn levend en dat wil nou eenmaal niet makkelijk fikken. Ook moet ik het anti-kippen-in-de-moestuin-hekje slopen en van bramen ontdoen die ik gelijk op de vuurberg gooi. Kattengemauw, meer kat in nood gepiep van DQ, haalt me uit mijn gevlamde dagdromen. Ik laat me behoedzaam de bramenhelling afzakken met een mauwende Merlin in mijn kielzog. Het diertje volgt me overal en als ik uit het zicht ben is er paniek. Twee miauwende katers dus en Cros zit in het bovenluik van de stal alsof hij daar vaker komt. Ik zie hem daar nooit, dus denk echt dat er iets vre-se-lijks met DQ aan de hand is die af en toe moord en brand piept uit een niet bekende richting. Uiteraard zou DQ DQ niet zijn als hij doodleuk poezig zit te wachten bij de vuurplaats als ik moe thuis kom na het struinen op de bebraamde hellingen tussen stal en huis. Troublemaker, er is potdories niks aan de hand. Dit gerommel mag vandaag vergezeld gaan van een vroeg 'gevierde' Goede Vrijdag. Ik neem mijn kans van het alleen zijn en zet de Matthëus Passie van Bach op, lekker hard, deur open om de muziek tot aan de goot te laten klinken. Daartussen rommel ik verder met kipjes, hond die zont en katten die me plagen terwijl Bach me meevoert naar de ontelbare keren dat ik dit stuk muziek, dat 3,5 uur duurt, live mocht horen. Het verhaal en de kracht die Bach het mee weet te geven bezorgen me steeds kippenvel. Het laat me steeds beseffen dat ik leef op mijn manier, My Way, en niet anders.
Dat geen enkele andere weg me zou passen, dat ik toch vooral zo door moet gaan, van mezelf, stug vol mag houden, want alles dat ik nodig hebt komt me juist zo wel toe zonder al te veel moeite. Als ik dus ergens veel moeite voor moet doen, klopt er iets niet, komt het niet uit mijn hart. Na het stoken van takken en braam, na het uitmesten van Castel's sécadou, na het schoonborstelen van een stukje van het schuurdak, na het koken van een naamloze hap, na die douche en het aansteken van de kachel, kijk ik CloClo verder. Het wordt me duidelijk dat het afgedraaide nummer van Sinatra -My Way- van Claude Francois is, van origine. En niet My Way heet maar Comme d'habitude. Dat Claude de Clodettes beroemd heeft gemaakt wat weer terugkwam tijdens het dorpsfeestje onder het kleine kasteel waar een volkszanger zijn act deed met heuse 'Clodettes' op de achtergrond die zo schaars gekleed waren dat iedere local hier het schaamrood op de kaken had en ouders met kleine kinderen eerder het pleintje verlieten dan de bedoeling was, mijn racende escargots in de steek latend en zo ook de spaarzaam gespekte dorpskas.
I did it my way. En dat doe ik nu nog steeds. Het levert niet echt veel begrip op, van niemand eigenlijk. Mijn vader maakt zich gelijk zorgen zodra ik hem aan de telefoon vertel dat ik weer even wat weken 'vrij' heb. Nadine vindt dat Marc 'me in de steek laat'. Roger en Gigi die me een aanhanger willen lenen en me morgen op de koffie kunnen verwachten -de eerste die vorig jaar zomer wisten dat Marc weg was voor onbepaalde tijd- kijken me aan met een blik van 'gaat het echt wel goed?'. Jaha, het gaat zeker goed. Dit is wie wij zijn. Dit is wie ik ben en mijn ogen spreken de waarheid terwijl mijn mond te gebrekkig Frans spreekt hen duidelijk te maken hoe het echt zit. Misschien morgen, dat ze het wel begrijpen. Maar het doet er niet toe. Als ik het maar begrijp.
Ook denk ik terug aan mijn vorig jaar lente overleden tante. Die de kanker op haar manier te lijf ging. Al heel haar leven leefde zoals zij wilde. Het werd haar niet in dank afgenomen, wat haar in de geheven armen van Yomanda liet belanden. Ook een mens dat de dingen op haar manier deed. En of ze nu een wandelende hoax is of niet. Of dat ingestraalde water en meer van dat soort snuisterijen nou zinnig waren voor tante of niet. Feit blijft dat er moed voor nodig is je eigen weg te gaan. My way, comme d'habitude, mijn eigen weg. Niet die van een goeroe, facebook, een god die niet met name genoemd mag worden of een wetenschap die de waarheid in pacht zegt te hebben.
Vermoedelijk sneuvelde daarom gisteren een kleine glazen pyramide met Yomanda's logo op de bodem door het enthousiaste zijn van één van de katten. Er spatte wat flinters glas af die ik onder de schoenenkast vandaan wist te vissen. De pyramide verdween tussen de gloeiende kolen in de schouw waar het langzaam wegsmolt, samen met een fijne gedachte aan tante-lief die haar strijd te jong verloor. Haar angst om het toch niet goed te doen voor zichzelf vrat haar moed op, het laatste beetje dat haar levensleed had kunnen verzachten. Die frutsels van tante die ik mocht erven, ik mocht meenemen wat ik wilde uit haar vol gestouwde huis, hebben voor mij geen nut. Ook al stonden ze hier mooi op de rand van het bureau. Niet comme d'habitude.....
Mijn lesje van vandaag; doe alles op je eigen manier. Die van de ander is de jouwe niet; comme d'habitude!

Donderdagbeleving; XV 2/2

Zoals voorzien; de dag startte vreemd, met zo'n eng voorgevoel, onbestemd. De dag is nog lang niet ten einde en ik ben blij weer thuis te zijn. De kachel heb ik maar wat vroeger aangestoken, de kou is gearriveerd, de zon schijnt volop en mijn wat angstige voorgevoel is inmiddels verdwenen. Toch voel ik me niet prettig en weet ik er de reden niet van. 

Het gaat me waarschijnlijk lukken komende week een aanhanger te lenen om een karrenvracht mest te halen bij de familie Ravelac. Wat een zegen zou dat zijn. Eens één jaar de moestuin te kunnen aanvullen met echte mest dat al een jaar buiten heeft gelegen en mooi zwart ziet. Locals de met alle liefde die aanhanger even volladen. Aanhanger en mest, belangeloos ter beschikking gesteld.

De dikke enveloppe van penvriend moest zonodig door de Franse douane nagekeken worden op eventueel verboden inhoud. Een enveloppe met tijdschriften, wat kan daar nou tussen zitten dat de grenzen binnen Europa niet passeren mag? Het is wel erg vaak het geval de laatste tijd, wat nou 'open grenzen'? Onzin! De toegezegde inhoud is dezelfde als in Nederland. Misschien een knap staaltje werkvoorziening van de Franse overheid, wie zal het zeggen?

Zo, nu dan een wijntje..... 

met garnalen om mezelf te verwennen.

Sooty kent de geur wel. Ze groeide op in en rond een stapel hout tussen de schuur en de oude molen, het familiehuis van Nadine waar Mama Grisounette alle restjes kreeg. De geur van garnalen, nee, alles dat eetbaar is voor katten kent Sooty maar al te goed. Onze katten krijgen tijdens onze avondboterham een stukje zwoerd van de ham. Rond de schemering zijn de katten dus altijd wel binnen of in de buurt om wat mee te snoepen ter afwisseling van de saaie droge brok en de muizen die soms gevangen worden. 

 Terwijl Sooty mauwend rond de poot van de tafel loopt, gaat Cros geduldig zitten wachten. Sooty heeft een lekker hapje verraden, maar Cros kent de geur niet, al is die wel erg lekker. Oude Joppie pakt wat ie krijgen kan en laat zich overreden door het gesnaai en geknabbel van Sooty. Maar Cros snapt er niks van. Dit is geen zwoerd, geen vis en geen vlees... Hij kijkt me aan met een blik van 'wat mot ik hier nou mee?' Arm dier...

 De ravage rond die tafelpoot is enorm. Maar met alle plezier ruim ik het op laat ik het opruimen. Ook Castel is een alleseter!

Donderdagbeleving; XV 1/2

 Vanmorgen onder tafel.....

 Vergeet-me-nietjes zijn niet (altijd) blauw

 Deze paardenbloem is al klaar

 De paarse Maartse Viooltjes

Sneeuw in de zon

Als ik de wekker uitzet, slaap ik nog even door. Dat denk ik dan. Maar als ik opsta is het nog geen 3 minuten later. "Het zal wel een gewoon donderdagje worden" mompel ik voor me uit als ik de slippers aan voeten laat glijden om de kippen te bevrijden en Castel ontbijt ga geven. Ik denk dat ik mezelf alleen maar gerust probeer te stellen door het gemompelde. De huiskamer baadt in felle zonnestralen, de katten gedragen zich alsof ze alle 5 een 16 weken oud zijn en net de speeltuin bereikt hebben. In de gauwigheid kijk ik uit het raam en zie het terrein een ietsjes witter zijn als normaal, rijp, dacht ik. Maar nee, het sneeuwt en mijn ogen blikken een blauwe hemel in met hier en daar iets dat op een wolkje lijkt. Daar kan die sneeuw onmogelijk uitkomen en ik blijf even ongelovig naar de hemel staren. Draai mijn ogen nog wel naar de schoorstenen van schouw en ketel. Soms waait de wind zo dat het wat as meeneemt. Beide zijn uit, ik stook niet veel. Want het sneeuwige noodweer overal, van regio Carcassonne in eigen Zuiden, Noord Frankrijk en Nederland, lijkt de andere kant van de wereld. Hier vriest het nauwelijks 's nachts. Niet dat de zon zich heeft laten zien afgelopen week, niks hoor, grijs, koud en nat. Maar deze ochtend is een vreemde. Eerst het idee dat ik me 'verslapen heb' en dat het na 11 uur is terwijl de cijfers op het display zeggen net na half 9. En dan nu sneeuw bij heldere hemel, de wonderen zijn de wereld niet uit. Terwijl ik nog wat slaperig de koffiepot omspoel, pak ik een nieuw pak koffie dat ik open knip en het pardoes ondersteboven op de koffiepot houd, fout. Het moet in het lege blik en maar drie schepjes in de pot zelf. Net op tijd, wakker! Terwijl vlokjes dartelen in het nu wel schrale licht van die bal vuur, schenk ik nog koffie bij en troon het spelende gepeupel dat koergeluidjes maak mee naar buiten. Een rare dag, een voorgevoel, niet plus niet min. En toch 'moet' ik hetzelfde doen als al die andere donderdagen; boodschapje, eten bij Nadine en JP, werken bij vrouwtje Ravelac om daarna tenminste een uurtje yoga te doen. Zucht. Ik heb er wel eens geen zin in. Met de zon op de cottage zou ik liever tussen de ontluikende lentebloemen wat werken. Maar hé, iedere dag mijn bed in en uit rollen wanneer het me belieft, daar mag best 1 dag in de week tegenover staan dat ik het stille isolement compenseer met Frans gebabbel en een helpende hand. En die verse groenten, daar kunnen geen gevriesdroogde tegenop, even doorzetten dan maar.

De Ezel

Tijdens de koop van ons huis hebben we goed kennis kunnen maken met de vorige eigenaar. Een echte kletsmajoor, een 'parleur', veel geblaat weinig tot geen wol met een achtergelaten herinnering bij de locals als een man die voornamelijk in de weer was met erg veel zwart geld in een gouden klip, te vaak tevoorschijn gehaald vanuit zijn binnenzak van een gekreukt colbert. 

Hij had ooit een ezeltje lopen hier om het terrein een beetje toegankelijk te houden. De dichtstbijzijnde buur was Robert, die geiten hield, geen elektriciteit of telefoon had en te boek stond als een rasechte ouderwetse l'homme sauvage. Met zijn kinderlijk verstand, zijn flaporen en scheel ziende ogen had hij zo de annalen in kunnen gaan als voorbeeld van hoe inteelt-mensen eruit zien. Hij kwam ook nooit ergens, deed aan niets mee, leefde van en met zijn geiten en had alleen contact met Christian als de praatjesmaker zich af en toe liet zien. Dat ezeltjes sterven als ze alleen leven is wel bekend, maar Christian moet gedacht hebben dat wat geiten voldoende waren en hield er geen rekening mee dat geiten of een Robert niet het eeuwige leven hebben. Door welke omstandigheden dan ook, de parleur zette dit huis te koop en ging er gemakshalve maar vanuit dat geiten en Robert er wel voor zouden zorgen. Even bellen zat er natuurlijk niet in, want Robert had geen telefoon. Even langsgaan en zijn eigen huis een beetje toonbaar houden voor de verkoop ook niet, laat staan voor het dier zorgen dat zich niet twee keer stoot aan dezelfde steen. Wat een ezel nu juist zo slim maakt, maar het af moet leggen tegen het idee dat ezels dom zouden zijn. 

De kletsmajoor verhaalde met de tranen in zijn ogen dat zijn ezeltje gestorven was, maar zei er natuurlijk niet bij dat dat kwam door de eenzaamheid, want wat weten die stadgasten uit Nederland nou?

Vele malen heb ik de eerste bocht van het stalpad gemaaid, de enige echt vlakke plek op ons terrein, rotsig en kurkdroog waardoor er veel kruiden groeien die geuren als je erover loopt om de oude appelboom te bereiken. Ik vond er de ribben, de rugwervels, beenderen van de poten en de onderkaak, maar de schedel ontbrak. Erg vreemd hebben we dat gevonden; alle beenderen vinden, tot hele kleine botjes aan toe, maar geen schedel. Voor de zoveelste keer maai ik de bramen, de bosrank en wat brem weg en mijn oog spot toch die schedel. 

We zullen de complete schedel een mooi plekje geven. Ook al doet het luguber aan, 'Ezel' heeft zijn geschiedenis, geeft een waarschuwing en een les; ook ezels kunnen sterven van eenzaamheid!