donderdag 14 november 2013

herfstplaatjes


Het zijn niet alleen de kleuren die bekoren. Het licht doet er een schep bovenop. 

Nog steeds frambozen te oogsten 

Le chateau, voor nu lauze-hakplaats, opslag van timmerhout en zorgenkindje. DQ boven in de vensterbank, Sarko wennend aan het kort aangebonden leren wachten.

DQ, een maf beest, maar al memorabel voor zijn 18 maanden.

Gewoon; het schuurdak

Het draait nu allemaal om deze 'geitebreier'


 de 3 foto's boven maken het beeld hieronder

zondag 10 november 2013

Crowdfunding


Ik heb net de stap gewaagd naar de nieuwe vorm van bedelen, want dat is het toch; Crowdfunding.  Ik heb er gruwelijk de pest aan mag u weten. En weten is meten, dat lukt me wel na ruim 4 maanden, het welzijn van een (huis)dier inschatten. En niks ervan, het zal me niet gebeuren dat ik te laat aan de bel trek. Beter voorkomen dan genezen, nietwaar?

Sarko is in een gezin opgegroeid, spelend met 3 zussen, vrij en blij met moeders in de wei.
Ik heb afgelopen 5 jaar een volledig ezelskelet gevonden tijdens het vrijmaken van terrein. Het harde maar ‘natuurlijke’ drama dat zich ooit op ons terrein heeft voltrokken is een duidelijke waarschuwing. Weer ‘meten is weten’. Een ezel kan niet zonder gezelschap van een soortgenoot van ongeveer hetzelfde kaliber. Hij moet een makker hebben, ook om voor ons een fijn maatje te zijn.  Ons terrein is niet geschikt voor een pony of een paard, voor ezels is dit een midden Europees paradijs.
Hij is moedig genoeg het allemaal zelf te doen, te leren om met ons te werken in het bos, maar zijn basisbehoefte, zijn recht, is om het niet alleen te hoeven doen.

De link van het project overal delen vergt uiteindelijk de meeste energie. Ik wil er niets van verwachten. Weet niet wat zoiets kan doen, durf niets te hopen ook. Soms is het leven uitermate simpel, durven lopen en pas dan denken aan rennen, zoiets…

Vandaag hebben we ons weer flink wat keren door de modder gewaagd. Katten volgen nieuwsgierig om als toetje een fikse bui op de koppen te krijgen. Een zwijnenstal is niets vergeleken met de huidige staat van het pad. De langdurige regen, wroetende varkens juist op het pad naar de stal en daar omheen. Want daar zijn de gevallen vertrapte kastanjes nog wel op te wroeten. Experiment ‘varkens evenveel vrij als ezeltje’ niet helemaal geslaagd. De gehoefde speelse roze tanks kiezen de makkelijke weg; het vlakke pad. Ook grote bij elkaar gelegde stenen voor muurtjes e.d.  duwen ze met gemak de helling af richting rivier. En bedankt hè, toekomstige hammen! Maar voor nu zien we Sarko nooit ver weg van de varkens, bij gebrek aan beter.
Temeer een reden dat anders te doen als de varkens er niet meer zijn en Sarko samen is met zijn maatje. Tijd en middelen om voor de varkens iets anders te ‘rommelen’ op z’n Frans met de M&Mse slag. 

Met die varkens schiet het trouwens niet zo op. Ze zijn misschien nog maar 60 kilo, compact en gespierd en heel gelukkig met alle modder, wortels en ander bossig eten. Felix, de dorpsoudste van het kasteeldorp, kwam even aanwaaien van de week om de varkens te zien. Hij snapte gelijk waarom ze nog niet groot genoeg waren om te slachten komende maand. Onze varkens krijgen geen ‘krachtvoer’. Gewoon dat wat verwende zwijnen krijgen en nodig hebben; elkaar, alle etensresten en extra er bovenop plus 2 hectare bio-bos.

Over het weer gesproken. De avonden zijn het tegenovergestelde van de dagen. Een sikkelmaan met een kleurige halo beschijnt fel een dikke regenwolk die in de gorges ligt te slapen, waardoor het lijkt of er een stad onder de wolk verscholen ligt, met wit schijnsel van beneden, feeëriek hoe het de sterrenhemel erboven lijkt te verdiepen. Een ver kabbelen van de rivier, ver beneden het terras. De bergbeek al gezwollen bijna bulderend. En de uilen zijn terug, om de paar minuten een signaal dat ver draagt. Fris en droog met een spel van contrasten door het licht van de nacht. Mooi!


Iedere dag iets doen wat je moeilijk vind. Daar houd ik me al een 12 jaar aan, gouden leefregel die dynamiek belooft.

Het rommelen




Een cottage in het bos. 

Inmiddels getest, goed bevonden, geperfectioneerd en afgewerkt; Extra circulatie-systeem van ijzeren buizen met een computerventilator. De warmte van het open vuur gaat nu niet alleen meer recht omhoog de schoorsteen door om de opwarming van dit stukje aarde wat te ondersteunen. De tegelvloer is minder koud, de warmte blijft langer hangen, zeker als de CV ook aanstaat. Lief heeft leren lassen en oefent zo met de kleine klussen.


'Zicht' op ons huis vanaf het bospad. Mits u te voet bent, vanuit de auto is het nauwelijks te zien.

We hadden al eerder een zandglijbaan, op een ladder waar een bakje op paste waar precies 1 emmer in paste dat langzaam naar beneden kon glijden via een touw. Dit is een beter systeem-D. Kruiwagens kunnen hier gekiept worden. De moestuin is meer een schuine zandhelling die uitspoelt en waar weinig anders wil groeien dan klimop, brandnetels en bramen. Nu met ezelmest kunnen we serieus aan de slag om de grond te verbeteren.

Nu nog een onbeschrijfelijke zoot; de BuitenBadkamer. Badombouw moet nog afgewerkt worden na het 180 graden draaien van het bad (tenminste zicht op de sterrenhemel met een warme choc met slagroom in de hand). Dan een soort van afwerking achter het bad dat los geplaatst zal worden, planken voor een drankje en lampje. Nog een kleding- en handdoekenrek, een andere afvoer voor douche en bad geïntegreerd in de straat van natuursteen. Ach ja, zo blijven we lekker rommelen.

Marc rommelt aan een vensterbank. Van de restjes dikke eiken planken die gebruikt zijn voor de wenteltrap. Nu van ruw graniet, dan van erg mooi 'eigen' hout dat een diepe kleur zal krijgen door het insmeren met een mengsel van lijnolie (50), terpentine (50) , dopje ammoniak.

zaterdag 9 november 2013

De taalbarrière


Het kostte deze donderdag erg veel moeite een plek aan tafel te bemachtigen voor een hapje en een praatje.
Ik had de hele dag het liefst mijn snor willen drukken, ik heb mezelf tenslotte een soort thuisvakantie toebedeeld, even zo weinig mogelijk input, geen sociaal gedoe. 
Maar omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om mevrouw Ravelac en IJskonijn te laten zitten met de rommel makende mannen en een erg vieze wc, omdat ik de varkens het hoogtepunt van de dag gun middels een emmer met non-bush-food -Tien raapt de koolbladeren van de straat in de regen onder de altijd maar weer zelfde praatjes pot-, omdat ik tijdens de laatste week dat het centrum open is nog ene keer die sauna in wil om daarna yoga te beoefenen met dames die me graag zien komen als vogelvrij verklaarde -ik kan hen onmogelijk uitleggen wat deze 2e familie die maar 8 maanden bestaat, voor me is gaan betekenen afgelopen jaren-. 
Daarom dan toch maar de stilte uit, de auto in tijdens regen die geen miezer is, maar ook geen paraplu waard. (Ik als Nederlandse ´vreemdeling´ mag namelijk veel meer fouten maken. Ik kom ermee weg -per ongeluk- om stomme dingen te zeggen en te doen. Ik ben een nar en een clown in de vermomming van een normaal mens, voor eeuwig Nederlandse of Britse, daar zijn er hier nu eenmaal veel meer van. Mijn bokkenpruik of extraverte buien worden als entertainment geabsorbeerd als een compensatie voor de televisie.)

Ik ben laat, ´s ochtends eerst de ezel, koffie, spullen pakken voor een lange dag weg met als dagafsluiting zwem- en yogaspullen. Ik breng eerst een urenbriefje naar het arbeidsbureau, dan even door naar de dierenarts om een afspraak te maken voor een eerste echte check-up voor Sarko. Gewoon… hoeven, gebit, vacht, die dingen waaraan je kunt zien of een dier gezond is. Maar ik krijg verontwaardigd weer 0 op rekest! Het zal wellicht te maken hebben met de actie van de dierenartsen in Frankrijk. Ze mogen namelijk niet meer te allen tijde alle soorten antibiotica voorschrijven en dreigen dan maar helemaal te stoppen met, ja heus, dierenarts zijn. Nee, ze zijn alleen bereid te komen als er echt iets mis is, vaak te laat natuurlijk.
Ik durf te concluderen dat we een gezond ezeltje hebben dat enkel een maatje nodig heeft.
En daar gaat het even om! We kunnen afwachten of Sarko´s moeder komende lente weer een zoon krijgt, die is uiteraard van harte welkom hier, dat weet Michel ook wel. Maar toch, de kosten. Ezels worden hier niet weg gegeven, dan gaan ze nog eerder naar de slager en onderwijl staan hierdoor vaak ezels te verpieteren.
Goed. Crowdfunden dan een idee. Ik dacht het wel. Hoe heet dat in het Frans?

Deze donderdag is Nadine ergens rond Nice om haar moeder thuis te brengen na een 2 maandelijkse logeerpartij. Haar Lief, JP, is net even wat ouder dan haar moeder, zoals ik maar net 1 jaar ouder ben dan haar zoon. Wat een voedingsbodem voor roddels die toch aan me voorbij gaan, daar heb ik me al bij neergelegd. Ik vroeg Nadine ooit hoe ik hier te boek sta in een canton met maar een ruime 3000 inwoners. Ze kletst zich er positief uit en ik geloof haar. Niet op haar vele woorden, want luisteren doet ze niet zo goed. Wel omdat ze bevestigt wat de mensen hier me laten zien. 
Normaal sluit ik tijdens de woensdag even kort of het uitkomt dat ik een stoel bezet aan de lange robuuste eettafel, per email in het Engels, wel zo makkelijk. Als ze er niet is, verlaat ik me ouderwets op de telefoon. Die wordt woensdag niet opgenomen. Donderdagochtend ook niet. Ik geef het even op en rijd toch naar boven voor de markt en een kleine boodschap. Voor een bijna wekelijks rondje waar de garage ook bij hoort. 
-De Mitsubishi L200 had ik daar gedumpt om de verkoop ervan aan hen over te laten met bijna 10% commissie. Het makkelijke rommelgehalte van het leven hier is haast aandoenlijk. Verkocht in no time, betaling middels 2 verschillende cheques en wat cash in grote coupures, aan me overhandigt in een gekreukte enveloppe, alles van waarde doodleuk aan elkaar geniet. En ja, dan haal je je schouders op, lacht eens lief en krijgt een vette Franse knipoog retour. Als ik zou kunnen, zou ik hem lachend in acceptabel Frans uitleggen dat een transactie en werkwijze als deze praktisch ondenkbaar is in Nederland. Maar helaas, ik moet het weer doen met mijn gezicht, ogen vooral.-

Om hier en daar uit te leggen dat ik iedereen serieus neem en echt, heus, toch, wel een maatje zoek voor mijn ezeltje, ben ik er toch op gebrand te tafelen met JP en Max, want die kan me wel helpen met vertalen, van Engels naar Frans. De meeste mensen die ik op de markt niet ontlopen kan, vragen me altijd over ezeltje Sarko. Ons kent ons, daar moet je in mee.
Nadat ik afgepoeierd ben bij de dierenarts, trotseer ik de regen om te kijken of 1 van de 2 thuis is om mijn komst aan te kondigen. Een extra mond is extra inkopen. Zelfs Danielle de poets is al naar huis, met achterlating van 2 borden, 2 servetringen en 2 glazen.
Ik zal op de markt moeten gaan zoeken naar 1 van de 2. Terwijl ik in de rij sta zie ik een bekend silhouet nippen aan een apero; JP. Die zit met Pierre en Monique –klanten van mij- en nog een voor mij onbekend stel te proosten op een weekje vrijheid zo zonder vrouw. Terwijl mijn groenten en wat fruit onder de linde staan te schuilen, wandel ik het ruime café binnen met het hoge plafond, waardoor het geluid van rammelende kopjes schel klinkt en ik conversaties helemaal niet meer volgen kan. De laatste hindernis; mezelf uitnodigen voor de maaltijd in het gezelschap van zijn intimi, het blijft een verzoeking, niet leuk. 
Hiërarchie is hier nog van belang. De oud burgemeester die 20 jaar lang als een dictator zijn werk deed, was ook De Dokter, hoofd van de school, chef van de pompiers. Men knipt en buigt nog altijd voor de bijna blinde JP. In het gezelschap van Pierre, als gevierd gepensioneerd journalist 'van hier', en de eigenaar van het niet te missen kasteel net buiten het canton, voel ik me nog erger een vreemde eend in de bijt. 
Voor ik iedereen aan tafel heb begroet, staat er al een bak koffie en een stoel op me te wachten, krijg ik warme handdrukken van de eigenaren van datzelfde kasteel met het aanbod een dagje aanmaakhoutjes te komen zagen. 'Als je even geen werk hebt, toch een schnabbel, nietwaar?' Ach ja, dat mogelijk Franse bekrompen boeren achterland is zo slecht nog niet voor ons.

Ik weet na de maaltijd –garnalen en vis- nog steeds niet wat het Franse woord is voor crowdfunding. Wel zeker is dat JP en Max heel anders zijn als ik in hun gezelschap verkeer dan met Nadine als gangmaker. De behoefte voor enige te maken gang lijkt hen dan opeens vreemd en de sfeer is een stuk rustiger, anders, gewoner. De tafelgesprekken korter, minder opgesmukt, het gaat eens niet over 'die of gene, zus van hem en achterneef van haar'. Bevrijd van de standaard vragen -varkens en ezeltje, werk en Nederland- geniet ik van de garnalen met vis.

Toch is de taalbarrière een onmogelijk te nemen hindernis, moet ik het er maar bij laten als ik zie niet begrepen te worden. ‘Ooit’ en ‘er komt een dag’…. 

******************************************************************************
Dat geldt niet voor het crowdfunden voor Sarko’s maatje. Dat project moet er komen, net zo een speelmakker voor een geweldig mooi en lief dier als Sarko is.
Nu eerst; een goede tekst schrijven voor de betere crowdfunding websites. 
Iemand nog degelijke suggesties?


dinsdag 5 november 2013

Sloten

Soms krijg ik op m'n kop van Lief. 
Dan zijn 7 sloten bij lange niet voldoende, de uren in een etmaal niet genoeg, doe ik heel veel van een beetje en niets helemaal zoals het moet.
Inclusief pruilende lip, een stampende voet, moet ik mokkend toegeven. Aan zijn gelijk en mijn rechten.
Een informatie-reductie; maar 10 keer per dag mijn email bekijken en zo weinig mogelijk beantwoorden, maximaal een uurtje op dat facebook 'on' en 'zin' tot me nemen, alleen de artikelen van De Correspondent lezen als ik ze ook echt wil lezen, er de tijd voor neem, met aandacht.
Het is geen werkweer voor bomenklussen, ook dat werkt in mijn 'voordeel', want zo ontkom ik niet aan verplichte rust. Mijn elleboog is me dankbaar. 
Alsof ik op de ic lig wordt ik gemonitord door Marc. Die wil graag dat ik een tijdje naar mijn eigen stem ga luisteren in plaats naar die van die grote boze buitenwereld. 

Ik dwing mezelf om naar sofrologie te gaan maandagavond. Om het terrein af te gaan in het donker, in de stromende regen, om een half uur te rijden voor een uur 'ff uitbalanceren' is geen pretje. Ik voel me misplaatst op de smalle kronkelwegen, 'het zwarte gat' zoals we het hier altijd noemen. Dit bij gebrek aan verlichting van de wegen. In het donker blijkt het bos van zichzelf en het wild te zijn, niet van ons mensen, die van allerlei toeters en bellen nodig hebben om te denken dat dat de enige manier is om de soort te laten voortbestaan. Maar al weken niet geweest, is dit de laatste week dat het centrum nog open is, ik neem het ervan. Deze keer wordt de sessie gericht op het leegmaken van te volle borden, het hoofd schoonvegen van rommel. Ik tref het toch maar weer. Daarna weer door de stromende regen naar de auto rennen om het zwarte gat weer te trotseren. Die kleine gitzwarte wereld die ontzag in blijft boezemen, enkel groot licht dat een tipje van de sluier oplicht.

Thuis is het behaaglijk warm, sfeervol verlicht, rust. Dat blanco word.doc dat heel de dag open staat op de trage laptop naast mijn naaimachinemisschiene, blijft leeg, terwijl mijn hoofd niet kan wennen aan het terzijde laten liggen van die 7 sloten. Volhouden, zolang ik nodig heb om in te zien dat 2 sloten echt meer dan genoeg zijn.


zaterdag 2 november 2013

Dualiteit

Er wordt me soms voorzichtig gezegd dat mijn wereldbeeld wat negatief is. Voorzichtig, omdat ik natuurlijk best snel op de kast zit en ik op z'n Frans best een pittige discussie aan wil gaan waarin ik nog wel eens doorschiet. Ik maak het ook af hoor, op z'n Frans, dat betekent dat je lachend elkaar de kroeg in trekt om het gezegde nog eens te bezegelen met een Ricard, of 3.
Dat we met elkaar op deze aardbol niet in een utopie leven zal niemand betwisten. En zo zwart-wit als dat ik ben, iets wat niet meer voorzichtig gebracht hoeft te worden - ik geef het gelijk volmondig toe, vraag ik me af of we dan wel in een dystopie leven?
(Soms leer ik een nieuw woord. Nog niet eens een Frans woordje dit keer. Bij nader inzien logisch dat het tegenovergestelde van utopie bestaat. Het wordt geschreven als dystopie, maar eerlijk is eerlijk, ik had er nog nooit van gehoord.)
In Rob Wijnberg's artikel 'Fictie' wordt de dystopie me wat tastbaarder, voor zover mogelijk. Hij zit beangstigend dichtbij, raakt net te veel facetten die me steken om zijn tekst te filteren, als het nieuws zo snel en vluchtig. Toegegeven is dit één kant van mijn wereldbeeld. Zoals de titel van dit log al suggereert, er zal ook wel een ander wereldbeeld zijn dat recht van bestaan geeft aan de dystopie. Als in ieder goed boek met een knap neergezette hoofdfiguur. Zo'n type die je niet helemaal mag, maar die je wel moet blijven volgen, tot de laatste pagina.
'Ik', zei de gek.
'Ik dans op de carrousel van het leven, juist in de stilte huist mijn lijden.' Ik gebruik deze rede als excuus om zwart-wit te zijn en mijn dualiteit simpelweg te omarmen. Een excuus om achter mijn keuzes te staan, wat de consequenties ook mogen zijn. Fouten bestaan wel, maar ik erken ze niet als zodanig. Eerder een kans om te groeien, verder te gaan, net als de wereld,los van het beeld dat men erbij mag vormen.
Dat zogenaamd fouten maken maakt een mens vrij, om te leven en te zijn.
Mijn leven is een gewoonte, maar gewoon wordt het leven nooit. Dat maakt mijn andere wereldbeeld, het wit, het licht, tot de utopie. Want zeg nou zelf; Op mijn leeftijd midden in een bos wonen waar de natuur nog de dienst uitmaakt, omringt met een vredig spulletje beestenboel (haan#5 rest in peace). En alles voorhanden voor een goed leven dat ik zelf vorm kan geven. Mijn vrijheid, die een hoge prijs heeft, maar gelukkig geef ik niet om geld. Ik geef om wat ik zie en ervaar. De vrijheid heeft ook zijn zwarte kant die ik toesta om er te zijn.
Ik ben geen engeltje, ik ben het alle twee. Morgen hoeft niet te bestaan, zo ik recht van bestaan geef aan mijn utopia, leven in het hier en nu. Wanneer anders?