donderdag 14 november 2013

herfstplaatjes


Het zijn niet alleen de kleuren die bekoren. Het licht doet er een schep bovenop. 

Nog steeds frambozen te oogsten 

Le chateau, voor nu lauze-hakplaats, opslag van timmerhout en zorgenkindje. DQ boven in de vensterbank, Sarko wennend aan het kort aangebonden leren wachten.

DQ, een maf beest, maar al memorabel voor zijn 18 maanden.

Gewoon; het schuurdak

Het draait nu allemaal om deze 'geitebreier'


 de 3 foto's boven maken het beeld hieronder

zondag 10 november 2013

Crowdfunding


Ik heb net de stap gewaagd naar de nieuwe vorm van bedelen, want dat is het toch; Crowdfunding.  Ik heb er gruwelijk de pest aan mag u weten. En weten is meten, dat lukt me wel na ruim 4 maanden, het welzijn van een (huis)dier inschatten. En niks ervan, het zal me niet gebeuren dat ik te laat aan de bel trek. Beter voorkomen dan genezen, nietwaar?

Sarko is in een gezin opgegroeid, spelend met 3 zussen, vrij en blij met moeders in de wei.
Ik heb afgelopen 5 jaar een volledig ezelskelet gevonden tijdens het vrijmaken van terrein. Het harde maar ‘natuurlijke’ drama dat zich ooit op ons terrein heeft voltrokken is een duidelijke waarschuwing. Weer ‘meten is weten’. Een ezel kan niet zonder gezelschap van een soortgenoot van ongeveer hetzelfde kaliber. Hij moet een makker hebben, ook om voor ons een fijn maatje te zijn.  Ons terrein is niet geschikt voor een pony of een paard, voor ezels is dit een midden Europees paradijs.
Hij is moedig genoeg het allemaal zelf te doen, te leren om met ons te werken in het bos, maar zijn basisbehoefte, zijn recht, is om het niet alleen te hoeven doen.

De link van het project overal delen vergt uiteindelijk de meeste energie. Ik wil er niets van verwachten. Weet niet wat zoiets kan doen, durf niets te hopen ook. Soms is het leven uitermate simpel, durven lopen en pas dan denken aan rennen, zoiets…

Vandaag hebben we ons weer flink wat keren door de modder gewaagd. Katten volgen nieuwsgierig om als toetje een fikse bui op de koppen te krijgen. Een zwijnenstal is niets vergeleken met de huidige staat van het pad. De langdurige regen, wroetende varkens juist op het pad naar de stal en daar omheen. Want daar zijn de gevallen vertrapte kastanjes nog wel op te wroeten. Experiment ‘varkens evenveel vrij als ezeltje’ niet helemaal geslaagd. De gehoefde speelse roze tanks kiezen de makkelijke weg; het vlakke pad. Ook grote bij elkaar gelegde stenen voor muurtjes e.d.  duwen ze met gemak de helling af richting rivier. En bedankt hè, toekomstige hammen! Maar voor nu zien we Sarko nooit ver weg van de varkens, bij gebrek aan beter.
Temeer een reden dat anders te doen als de varkens er niet meer zijn en Sarko samen is met zijn maatje. Tijd en middelen om voor de varkens iets anders te ‘rommelen’ op z’n Frans met de M&Mse slag. 

Met die varkens schiet het trouwens niet zo op. Ze zijn misschien nog maar 60 kilo, compact en gespierd en heel gelukkig met alle modder, wortels en ander bossig eten. Felix, de dorpsoudste van het kasteeldorp, kwam even aanwaaien van de week om de varkens te zien. Hij snapte gelijk waarom ze nog niet groot genoeg waren om te slachten komende maand. Onze varkens krijgen geen ‘krachtvoer’. Gewoon dat wat verwende zwijnen krijgen en nodig hebben; elkaar, alle etensresten en extra er bovenop plus 2 hectare bio-bos.

Over het weer gesproken. De avonden zijn het tegenovergestelde van de dagen. Een sikkelmaan met een kleurige halo beschijnt fel een dikke regenwolk die in de gorges ligt te slapen, waardoor het lijkt of er een stad onder de wolk verscholen ligt, met wit schijnsel van beneden, feeëriek hoe het de sterrenhemel erboven lijkt te verdiepen. Een ver kabbelen van de rivier, ver beneden het terras. De bergbeek al gezwollen bijna bulderend. En de uilen zijn terug, om de paar minuten een signaal dat ver draagt. Fris en droog met een spel van contrasten door het licht van de nacht. Mooi!


Iedere dag iets doen wat je moeilijk vind. Daar houd ik me al een 12 jaar aan, gouden leefregel die dynamiek belooft.

Het rommelen




Een cottage in het bos. 

Inmiddels getest, goed bevonden, geperfectioneerd en afgewerkt; Extra circulatie-systeem van ijzeren buizen met een computerventilator. De warmte van het open vuur gaat nu niet alleen meer recht omhoog de schoorsteen door om de opwarming van dit stukje aarde wat te ondersteunen. De tegelvloer is minder koud, de warmte blijft langer hangen, zeker als de CV ook aanstaat. Lief heeft leren lassen en oefent zo met de kleine klussen.


'Zicht' op ons huis vanaf het bospad. Mits u te voet bent, vanuit de auto is het nauwelijks te zien.

We hadden al eerder een zandglijbaan, op een ladder waar een bakje op paste waar precies 1 emmer in paste dat langzaam naar beneden kon glijden via een touw. Dit is een beter systeem-D. Kruiwagens kunnen hier gekiept worden. De moestuin is meer een schuine zandhelling die uitspoelt en waar weinig anders wil groeien dan klimop, brandnetels en bramen. Nu met ezelmest kunnen we serieus aan de slag om de grond te verbeteren.

Nu nog een onbeschrijfelijke zoot; de BuitenBadkamer. Badombouw moet nog afgewerkt worden na het 180 graden draaien van het bad (tenminste zicht op de sterrenhemel met een warme choc met slagroom in de hand). Dan een soort van afwerking achter het bad dat los geplaatst zal worden, planken voor een drankje en lampje. Nog een kleding- en handdoekenrek, een andere afvoer voor douche en bad geïntegreerd in de straat van natuursteen. Ach ja, zo blijven we lekker rommelen.

Marc rommelt aan een vensterbank. Van de restjes dikke eiken planken die gebruikt zijn voor de wenteltrap. Nu van ruw graniet, dan van erg mooi 'eigen' hout dat een diepe kleur zal krijgen door het insmeren met een mengsel van lijnolie (50), terpentine (50) , dopje ammoniak.

zaterdag 9 november 2013

De taalbarrière


Het kostte deze donderdag erg veel moeite een plek aan tafel te bemachtigen voor een hapje en een praatje.
Ik had de hele dag het liefst mijn snor willen drukken, ik heb mezelf tenslotte een soort thuisvakantie toebedeeld, even zo weinig mogelijk input, geen sociaal gedoe. 
Maar omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om mevrouw Ravelac en IJskonijn te laten zitten met de rommel makende mannen en een erg vieze wc, omdat ik de varkens het hoogtepunt van de dag gun middels een emmer met non-bush-food -Tien raapt de koolbladeren van de straat in de regen onder de altijd maar weer zelfde praatjes pot-, omdat ik tijdens de laatste week dat het centrum open is nog ene keer die sauna in wil om daarna yoga te beoefenen met dames die me graag zien komen als vogelvrij verklaarde -ik kan hen onmogelijk uitleggen wat deze 2e familie die maar 8 maanden bestaat, voor me is gaan betekenen afgelopen jaren-. 
Daarom dan toch maar de stilte uit, de auto in tijdens regen die geen miezer is, maar ook geen paraplu waard. (Ik als Nederlandse ´vreemdeling´ mag namelijk veel meer fouten maken. Ik kom ermee weg -per ongeluk- om stomme dingen te zeggen en te doen. Ik ben een nar en een clown in de vermomming van een normaal mens, voor eeuwig Nederlandse of Britse, daar zijn er hier nu eenmaal veel meer van. Mijn bokkenpruik of extraverte buien worden als entertainment geabsorbeerd als een compensatie voor de televisie.)

Ik ben laat, ´s ochtends eerst de ezel, koffie, spullen pakken voor een lange dag weg met als dagafsluiting zwem- en yogaspullen. Ik breng eerst een urenbriefje naar het arbeidsbureau, dan even door naar de dierenarts om een afspraak te maken voor een eerste echte check-up voor Sarko. Gewoon… hoeven, gebit, vacht, die dingen waaraan je kunt zien of een dier gezond is. Maar ik krijg verontwaardigd weer 0 op rekest! Het zal wellicht te maken hebben met de actie van de dierenartsen in Frankrijk. Ze mogen namelijk niet meer te allen tijde alle soorten antibiotica voorschrijven en dreigen dan maar helemaal te stoppen met, ja heus, dierenarts zijn. Nee, ze zijn alleen bereid te komen als er echt iets mis is, vaak te laat natuurlijk.
Ik durf te concluderen dat we een gezond ezeltje hebben dat enkel een maatje nodig heeft.
En daar gaat het even om! We kunnen afwachten of Sarko´s moeder komende lente weer een zoon krijgt, die is uiteraard van harte welkom hier, dat weet Michel ook wel. Maar toch, de kosten. Ezels worden hier niet weg gegeven, dan gaan ze nog eerder naar de slager en onderwijl staan hierdoor vaak ezels te verpieteren.
Goed. Crowdfunden dan een idee. Ik dacht het wel. Hoe heet dat in het Frans?

Deze donderdag is Nadine ergens rond Nice om haar moeder thuis te brengen na een 2 maandelijkse logeerpartij. Haar Lief, JP, is net even wat ouder dan haar moeder, zoals ik maar net 1 jaar ouder ben dan haar zoon. Wat een voedingsbodem voor roddels die toch aan me voorbij gaan, daar heb ik me al bij neergelegd. Ik vroeg Nadine ooit hoe ik hier te boek sta in een canton met maar een ruime 3000 inwoners. Ze kletst zich er positief uit en ik geloof haar. Niet op haar vele woorden, want luisteren doet ze niet zo goed. Wel omdat ze bevestigt wat de mensen hier me laten zien. 
Normaal sluit ik tijdens de woensdag even kort of het uitkomt dat ik een stoel bezet aan de lange robuuste eettafel, per email in het Engels, wel zo makkelijk. Als ze er niet is, verlaat ik me ouderwets op de telefoon. Die wordt woensdag niet opgenomen. Donderdagochtend ook niet. Ik geef het even op en rijd toch naar boven voor de markt en een kleine boodschap. Voor een bijna wekelijks rondje waar de garage ook bij hoort. 
-De Mitsubishi L200 had ik daar gedumpt om de verkoop ervan aan hen over te laten met bijna 10% commissie. Het makkelijke rommelgehalte van het leven hier is haast aandoenlijk. Verkocht in no time, betaling middels 2 verschillende cheques en wat cash in grote coupures, aan me overhandigt in een gekreukte enveloppe, alles van waarde doodleuk aan elkaar geniet. En ja, dan haal je je schouders op, lacht eens lief en krijgt een vette Franse knipoog retour. Als ik zou kunnen, zou ik hem lachend in acceptabel Frans uitleggen dat een transactie en werkwijze als deze praktisch ondenkbaar is in Nederland. Maar helaas, ik moet het weer doen met mijn gezicht, ogen vooral.-

Om hier en daar uit te leggen dat ik iedereen serieus neem en echt, heus, toch, wel een maatje zoek voor mijn ezeltje, ben ik er toch op gebrand te tafelen met JP en Max, want die kan me wel helpen met vertalen, van Engels naar Frans. De meeste mensen die ik op de markt niet ontlopen kan, vragen me altijd over ezeltje Sarko. Ons kent ons, daar moet je in mee.
Nadat ik afgepoeierd ben bij de dierenarts, trotseer ik de regen om te kijken of 1 van de 2 thuis is om mijn komst aan te kondigen. Een extra mond is extra inkopen. Zelfs Danielle de poets is al naar huis, met achterlating van 2 borden, 2 servetringen en 2 glazen.
Ik zal op de markt moeten gaan zoeken naar 1 van de 2. Terwijl ik in de rij sta zie ik een bekend silhouet nippen aan een apero; JP. Die zit met Pierre en Monique –klanten van mij- en nog een voor mij onbekend stel te proosten op een weekje vrijheid zo zonder vrouw. Terwijl mijn groenten en wat fruit onder de linde staan te schuilen, wandel ik het ruime café binnen met het hoge plafond, waardoor het geluid van rammelende kopjes schel klinkt en ik conversaties helemaal niet meer volgen kan. De laatste hindernis; mezelf uitnodigen voor de maaltijd in het gezelschap van zijn intimi, het blijft een verzoeking, niet leuk. 
Hiërarchie is hier nog van belang. De oud burgemeester die 20 jaar lang als een dictator zijn werk deed, was ook De Dokter, hoofd van de school, chef van de pompiers. Men knipt en buigt nog altijd voor de bijna blinde JP. In het gezelschap van Pierre, als gevierd gepensioneerd journalist 'van hier', en de eigenaar van het niet te missen kasteel net buiten het canton, voel ik me nog erger een vreemde eend in de bijt. 
Voor ik iedereen aan tafel heb begroet, staat er al een bak koffie en een stoel op me te wachten, krijg ik warme handdrukken van de eigenaren van datzelfde kasteel met het aanbod een dagje aanmaakhoutjes te komen zagen. 'Als je even geen werk hebt, toch een schnabbel, nietwaar?' Ach ja, dat mogelijk Franse bekrompen boeren achterland is zo slecht nog niet voor ons.

Ik weet na de maaltijd –garnalen en vis- nog steeds niet wat het Franse woord is voor crowdfunding. Wel zeker is dat JP en Max heel anders zijn als ik in hun gezelschap verkeer dan met Nadine als gangmaker. De behoefte voor enige te maken gang lijkt hen dan opeens vreemd en de sfeer is een stuk rustiger, anders, gewoner. De tafelgesprekken korter, minder opgesmukt, het gaat eens niet over 'die of gene, zus van hem en achterneef van haar'. Bevrijd van de standaard vragen -varkens en ezeltje, werk en Nederland- geniet ik van de garnalen met vis.

Toch is de taalbarrière een onmogelijk te nemen hindernis, moet ik het er maar bij laten als ik zie niet begrepen te worden. ‘Ooit’ en ‘er komt een dag’…. 

******************************************************************************
Dat geldt niet voor het crowdfunden voor Sarko’s maatje. Dat project moet er komen, net zo een speelmakker voor een geweldig mooi en lief dier als Sarko is.
Nu eerst; een goede tekst schrijven voor de betere crowdfunding websites. 
Iemand nog degelijke suggesties?


dinsdag 5 november 2013

Sloten

Soms krijg ik op m'n kop van Lief. 
Dan zijn 7 sloten bij lange niet voldoende, de uren in een etmaal niet genoeg, doe ik heel veel van een beetje en niets helemaal zoals het moet.
Inclusief pruilende lip, een stampende voet, moet ik mokkend toegeven. Aan zijn gelijk en mijn rechten.
Een informatie-reductie; maar 10 keer per dag mijn email bekijken en zo weinig mogelijk beantwoorden, maximaal een uurtje op dat facebook 'on' en 'zin' tot me nemen, alleen de artikelen van De Correspondent lezen als ik ze ook echt wil lezen, er de tijd voor neem, met aandacht.
Het is geen werkweer voor bomenklussen, ook dat werkt in mijn 'voordeel', want zo ontkom ik niet aan verplichte rust. Mijn elleboog is me dankbaar. 
Alsof ik op de ic lig wordt ik gemonitord door Marc. Die wil graag dat ik een tijdje naar mijn eigen stem ga luisteren in plaats naar die van die grote boze buitenwereld. 

Ik dwing mezelf om naar sofrologie te gaan maandagavond. Om het terrein af te gaan in het donker, in de stromende regen, om een half uur te rijden voor een uur 'ff uitbalanceren' is geen pretje. Ik voel me misplaatst op de smalle kronkelwegen, 'het zwarte gat' zoals we het hier altijd noemen. Dit bij gebrek aan verlichting van de wegen. In het donker blijkt het bos van zichzelf en het wild te zijn, niet van ons mensen, die van allerlei toeters en bellen nodig hebben om te denken dat dat de enige manier is om de soort te laten voortbestaan. Maar al weken niet geweest, is dit de laatste week dat het centrum nog open is, ik neem het ervan. Deze keer wordt de sessie gericht op het leegmaken van te volle borden, het hoofd schoonvegen van rommel. Ik tref het toch maar weer. Daarna weer door de stromende regen naar de auto rennen om het zwarte gat weer te trotseren. Die kleine gitzwarte wereld die ontzag in blijft boezemen, enkel groot licht dat een tipje van de sluier oplicht.

Thuis is het behaaglijk warm, sfeervol verlicht, rust. Dat blanco word.doc dat heel de dag open staat op de trage laptop naast mijn naaimachinemisschiene, blijft leeg, terwijl mijn hoofd niet kan wennen aan het terzijde laten liggen van die 7 sloten. Volhouden, zolang ik nodig heb om in te zien dat 2 sloten echt meer dan genoeg zijn.


zaterdag 2 november 2013

Dualiteit

Er wordt me soms voorzichtig gezegd dat mijn wereldbeeld wat negatief is. Voorzichtig, omdat ik natuurlijk best snel op de kast zit en ik op z'n Frans best een pittige discussie aan wil gaan waarin ik nog wel eens doorschiet. Ik maak het ook af hoor, op z'n Frans, dat betekent dat je lachend elkaar de kroeg in trekt om het gezegde nog eens te bezegelen met een Ricard, of 3.
Dat we met elkaar op deze aardbol niet in een utopie leven zal niemand betwisten. En zo zwart-wit als dat ik ben, iets wat niet meer voorzichtig gebracht hoeft te worden - ik geef het gelijk volmondig toe, vraag ik me af of we dan wel in een dystopie leven?
(Soms leer ik een nieuw woord. Nog niet eens een Frans woordje dit keer. Bij nader inzien logisch dat het tegenovergestelde van utopie bestaat. Het wordt geschreven als dystopie, maar eerlijk is eerlijk, ik had er nog nooit van gehoord.)
In Rob Wijnberg's artikel 'Fictie' wordt de dystopie me wat tastbaarder, voor zover mogelijk. Hij zit beangstigend dichtbij, raakt net te veel facetten die me steken om zijn tekst te filteren, als het nieuws zo snel en vluchtig. Toegegeven is dit één kant van mijn wereldbeeld. Zoals de titel van dit log al suggereert, er zal ook wel een ander wereldbeeld zijn dat recht van bestaan geeft aan de dystopie. Als in ieder goed boek met een knap neergezette hoofdfiguur. Zo'n type die je niet helemaal mag, maar die je wel moet blijven volgen, tot de laatste pagina.
'Ik', zei de gek.
'Ik dans op de carrousel van het leven, juist in de stilte huist mijn lijden.' Ik gebruik deze rede als excuus om zwart-wit te zijn en mijn dualiteit simpelweg te omarmen. Een excuus om achter mijn keuzes te staan, wat de consequenties ook mogen zijn. Fouten bestaan wel, maar ik erken ze niet als zodanig. Eerder een kans om te groeien, verder te gaan, net als de wereld,los van het beeld dat men erbij mag vormen.
Dat zogenaamd fouten maken maakt een mens vrij, om te leven en te zijn.
Mijn leven is een gewoonte, maar gewoon wordt het leven nooit. Dat maakt mijn andere wereldbeeld, het wit, het licht, tot de utopie. Want zeg nou zelf; Op mijn leeftijd midden in een bos wonen waar de natuur nog de dienst uitmaakt, omringt met een vredig spulletje beestenboel (haan#5 rest in peace). En alles voorhanden voor een goed leven dat ik zelf vorm kan geven. Mijn vrijheid, die een hoge prijs heeft, maar gelukkig geef ik niet om geld. Ik geef om wat ik zie en ervaar. De vrijheid heeft ook zijn zwarte kant die ik toesta om er te zijn.
Ik ben geen engeltje, ik ben het alle twee. Morgen hoeft niet te bestaan, zo ik recht van bestaan geef aan mijn utopia, leven in het hier en nu. Wanneer anders?


donderdag 31 oktober 2013

tot jezelf komen


Volgens afspraak stonden we vanochtend om half 9 bij le Mas, hoog op de bergrug met een magnifiek uitzicht over de omgeving van de gorges. Enig minpunt de centrale met de ontelbare masten en hoogspanningsleidingen. 'Even' een klusje; 5 flinke groepen tamme kastanjes wegzagen en twee flinke jongens van naaldbomen. Voor de aanplant van het zachte hout werd destijds subsidie afgegeven. Met de afstand van de aanplant en huizen werd even minder nauw gekeken waardoor bij bosbranden en stormen ook dit huis grotere risico's loopt. Meneer is een zwaar gehandicapte man, komt ook haast onverstaanbaar uit zijn woorden. Zij een moedertje van in de 60, de dochter moet het gezin dan maar managen met een drukke baan en koters. Van haar echtgenoot ontbreekt ieder spoor. Verder ziet huis en tuin er keurig uit. Op die schoon te zagen helling na dan. Met een verraderlijke ondergrond verstopt onder takken, mos en rottend hout. Voor de Parijzenaars het spul kochten heeft de eigenaar alles van de helling geflikkerd wat je je maar indenken kan. Kleiduiven, bedspiralen, flessen en keulse potten, oud ijzer, dakgoten, prikkeldraad, plastic in allerlei soorten en maten, tapijt en autobanden. Samen met de ingestorte stenen muurtjes en de heerlijk geurende maar natte bosbodem is het een hele uitdaging om verantwoord te werken. Dit natuurlijk even los van een tennisarm, ik doe op halve kracht mee, voornamelijk met links. 
Ik wilde zo nodig gewoon netjes werken voor wat poen om met open ogen het (zorg-/belasting-/sociaal-) systeem in te stappen en wat terug te doen voor de Fransen om ons heen die ons een warm welkom heetten vanaf dag 1. Ik doe dus alles en heb mijn vaste personeelslid bij me. De 3 zagen schoon en scherp, de auto de avond ervoor gepakt, niets vergeten en kliekjes uit de vriezer om een lunchpakket samen te stellen. (Gasbrander, borden, fruit en rauwkost, drinken, koekje of cake-je, niets laat ik aan het toeval over. <-- Dat doet het weer wel voor me.) Lief heeft een broertje dood aan systemen en stelsels, hoe sociaal of democratisch ze zich ook voordoen.
We moeten echt nog in leren schatten hoeveel werk een klus is in de omstandigheden van hier. Marc schat het te makkelijk in en gaat te laag zitten met de prijs. Ik zie op tegen iedere klus, simpel gevalletje plankenkoorts, en ben dus te duur. Al doende leert men, voortaan de prijs gezet naar keurig 'au milieux'. 
Het loopt dus uit, niet getreurd, als altijd uitgerust voor een verlenging van de werkzaamheden.
De zware 2 meter stammen van de kastanjes moeten de helling eerst af om ze in te laden en boven achter een muur weer uit te laden. Voor dochterlief die dat met een elektrische kettingzaag in mootjes moet 'bakken'. Zij liever dan ik! De eerste naaldboom is voor Lief een lesje 'flinke velling', zo half in een muur met een kromme stamvoet, maar verder recht omhoog. Onbetrouwbaar om de richting zelf te bepalen, dat gaat deze boom voor hem doen, denkt hij. Net voordat hij tegen zijn grens aanloopt uit respect voor deze knoepert, stop ik met bijsturen. En boom valt exact waar ie wezen moest. Naaldboom 2 is een rotzak. Die hopt van zijn voet af om rechtstandig te weifelen waar hij nou toch eens wil gaan liggen. Twijfelachtig leunt hij aan bij 5 andere hutje-mutje naaldbomen. Daar zijn we klaar mee, balen. Maar de 50 meter kabel die achterin de Rode om de reserveband gewikkeld ligt biedt uitkomst. Ik en de Rode trekken de kerstboom zo ff onderuit.

Stuk zijn we na 6 uurtjes. De bottleneck was de concentratie om geen ongelukken te krijgen. De moeite waard, want er komt meer werk uit. Bijna 'comme l'habitude'.
Net als onze cottage achterlaten in de vroege uurtjes, om de beesten op te laten passen en te doen waar we goed in zijn; Samen buiten werken en samen verwerken. Want de afgelopen maanden zijn indrukwekkend geweest. De desillusie van de workawayers Jack en Alex, het vreugdevolle en bijzondere weerzien met Robyn en Simon, om dan een mid-week twee wel heel bijzondere vrienden eventjes hier te hebben (soms heeft een pijnlijk gedeeld verleden een mooie 'connectie' tot gevolg.) en daarna weer een weekje Robyn met haar been in het gips en het immer chaotische dromerige 62 jarige kind; Simon. 
Weer het huis voor onszelf hebben herstelt de M&M niet snel. Een klus inplannen de dag na het voorlopig laatste vertrek van vrienden, werkt als een speer; direct resultaat en het geeft m'n Lief een kickstart voor de werkwinter. Terwijl we met oorkleppen op ons staande houden op de helling en uiterst geconcentreerd ons werk doen, weten we dat we beide aan het verwerken zijn. Veel nieuwe indrukken, een verbinding voelen met onze vrienden van ver en nu dit samen zonder woorden kunnen delen. Later tijdens de avondboterham komt het eruit, leuk.

Elke dag hier is altijd anders, vol verrassingen, nooit saai. Het kan de verbinding zijn die ik ervaar met alles, zonder uitzonderingen. Het blauw van de lucht is vandaag namelijk weer anders als gisteren als de wolk in de gorges is verdampt en verwaait. Iedere herfst is anders, het groen niet iedere dag hetzelfde groen. De beesten doen er een schep bovenop. Ze hebben allemaal karakter en spreken boekdelen voor wie het wil zien. De katten komen in ieder geval tot rust. Die doen weer als vanouds en er een schepje bovenop. De varkens worden vet, spelen iedere ochtend,zo uitgelaten zijn ze dat je op bent en een aai geeft. M'n kind, die ezel, is een vent om rekening mee te houden, maar de wederzijdse liefde blijft groeien. 

Ik denk dat het eindelijk tijd is de winter in te dwalen, de rust te ervaren, het harde werk en toch de stilte van de lange nachten. Samhain, Toussaint, Halloween, het is me om het even, ik snap de oude geesten wel. 
Het is tijd om te aarden, komende lente ga ik wel weer dartelen.

zondag 27 oktober 2013

Bingo

Het rijtje vol na 5 stuks?
Hanen welteverstaan?
Ja heus, R.I.P.
# 5, taai als ze zijn, mooi en perfect als deze was.
Grijs en Goud, een beauty, sterk op de flinke jonge hanenpoten, lustte hij wel een addertje net op het gras.
Dat werd hem vroeg in de middag fataal.
Het addertje beet hem van binnenuit in de krop, dood.
Na 5 minuten stuiptrekken was het gedaan met Haan #5.
Op naar haan #6. sodeju

#1 viel 8 weken na aankoop dood van zijn stok (Gekocht bij Point Vert)
#2 hakte ik de kop af, met genoegen (bleek zo dominant dat hij mij aanviel als zijnde zwakke nieuwe chick nadat ik 2 weken een Hollandse chick was geweest)
#3 moest het ook in 2 delen met de dood bekopen (in verband met het non-stop kraaien, met nadruk non-stop)
#4 is gepakt door ontsnapte jachthonden die hier wel een schaapke, een geitje en anders best een haantje lusten
#5 is eenvoudigweg 'gepakt' door een adder

BINGO!
#6 ?????


gatver, nummer 5 dood, hanen hebben hier een vet probleem... :-(

Verleiding en Verslaving

Zondag 8 september was er opeens het stoppen met roken. Met de opmerking dat ik er hier niet al te veel over kwijt wilde, zeker geen regelmatige update. Daar is mijn weblog nu eenmaal niet geschikt voor. 
De heel bijzondere en bijna afhankelijk makende chocolade (staat voor eten) en een wijntje maken een hoop goed.

Nee, voor uw informatie; ik rook niet (meer). 

Lief vlucht de schuur in waar hij de tabak kunstig heeft verstopt en af en toe een nieuwe plek zoekt voor het dure domme spul. Ik ben nog niet genezen en op de zwakke momenten speur ik de planken en open kasten in de schuur af. Dit zonder succes.
Ik ruik wel eens een vlaag. Heb ik koffie in de handen, dan vind ik het lekker ruiken. Is het nog vroeg of ben ik met wat anders bezig, dan vind ik het verontrustend ruiken. Ambivalente geuren, bestaan die?
Hij ruikt ronduit vies na het inhaleren van tabak, zo ook kleding, zo ook de hele schuur. 
Dan doet de hout gestookte verwarmingsketel het beter.

Verleiding en Verslaving kunnen dicht bij elkaar liggen. Vrijwillig neem ik alle Verantwoordelijkheid op me.

vrijdag 25 oktober 2013

SpeechLess

Wat mijn ogen af en toe te horen krijgen, maakt me sprakeloos...



Merci lieve 'Haas'

Kak tot onbewuste Kunst verheven

Ik zie zo de schoolfoto voor me van Diederick als 11 jarige, uit 1983 ongeveer. Van die foto's waar je nu van in een deuk schiet om het zo naakt getoonde tijdsbeeld. Maar Diederick zou Diederick niet zijn, die is in 50 jaar geen spat veranderd. De lachende, toen al naïef onschuldige brede vlezige mond die me doet denken aan een mop over een breedbekkikker. De voor toen normale enorme bril met fors donker montuur op de grote blauwe ogen. Toen al een breed hoofd, als volwassen man bijna grotesk door zijn lengte, het blonde dikke golvende haar in een bob maakt het niet te missen beeld compleet. Die schoolfoto laat me als een kinderachtige pestkop grinniken en god straft meteen... Toen waarschijnlijk en nu nog steeds. (Ik ben nooit de pestkop geweest, stond aan de andere kant van de onzichtbare muur brug.)
Eveline, die door Diederick kortaf Eef wordt genoemd, zal toen een muizenkoppie gehad hebben, wat sproetjes misschien, sluik dun stijl haar. Aan Diederik blijven plakken, beide net niet geschikt om de Gooise Kak ook bij te benen wat carrières betreft.
Oud geld is wat er blijft kleven, oude valse Sjiek, Kak, maar dan getekend als karikatuur van zichzelf. Zij met een knalrood bijna echt leren jack op een strakke spijkerkuitbroek, elastisch uiteraard, blote iele enkels gestoken in half hoge gehakte ook rode sandalen. Het geverfde haast witte haar strak in een paardenstaart, twee pikzwarte getekende sierranden onder de pony die vroeger echte wenkbrauwen waren. 
'Jij bent toch ook Nederlander??' blèrt ze met Hollands volume door de kleine Carréfour heen. Iets diep van binnen krimpt ineen. Mijn 'exterieur' kan het nog net opbrengen niet te reageren, doen alsof ik geen Nederlands versta, de notre, ook in de supermarkt. Ik krijg dan wel voorrang boven Parijse toeristen, maar dat maakt me nog niet 'van hier'. Nog niet en dat komt door de 10 minuten die volgen op de vraag of ik uit Nederland kom, maar dan anders gesteld.
Terwijl Eef zich hoopt te 'updaten', knik en a-haa ik op de juiste momenten. Na 5 jaar met Fransen communiceren leer je non-verbaal even niets-zeggend te zijn als de persoon tegenover je, zonder door de mand te vallen dat je er niet veel van begrijpt. (Een filmpje over een fantastisch voorbeeld van hoe het moet.) Ze babbelt over de korte termijn, hoe lang ze nog vakantie genieten, wanneer ze weer voor wat weken terug komen. Het zal wel, ik kijk schuw om mee heen of het personeel me niet ziet, want oh la la, ik schaam me stiekem een heel klein beetje voor mijn in Nederland geboren en nog woonachtig zijnde medemens, terwijl ik het misschien hele leuke mensen zou        ... kunnen       ... vinden     ....zucht. 
Maar gotgloeiende; praat niet zo schel en hard dwars door de super heen, we staan niet op het CS van Amsterdam!
Diederik staat achter haar, hij lijkt snel afgeleid. Het blauw-wit gestreepte poloshirt met daarbovenop een gebruinde nek, brede bek, nog steeds een dik donker montuur, blonde dikke haren met slag, een wat wezenloze glimlach die niets zegt, maar net zo min iets verbergt, lastig. Zijn ogen laveren van de dames naar de kaas en boterschappen tot met gemak over diezelfde naar de verse kaas- en vleesafdeling.
Wat een Kak, tot Kunst verheven. De bruggen stralen me tegemoet met de vreemde bijkomstigheid dat er enkel een bijna mongoloïde eerlijkheid schuilt in hoe Diederick & Eef Hollander-in-Frankrijk zijn. Haast aandoenlijk te noemen, schattig... toch? Vast wel. Leuk voor een reality docudrama, zij & ik blijven les étrangères, niets aan te doen. Ondertussen blijf ik volhardend in niemandsland dwalen, nie Nederlander, nie Française, nog niet.
Ik had de blonde boom van een vent op de markt al naar me zien kijken met een blik van 'die blonde meid ken ik'. Nu kent meneer me he-le-maal niet, maar blijk ik vorig jaar?.... met hem gepraat te hebben. Ik kan het me niet heugen. Zeker niet nu ze ook het omroepsysteem in de supermarkt kunnen overschreeuwen door alleen maar te vragen hoe het er nu mee staat.
Ze willen echt eens langs komen, in de pruimen of komkommertijd, tijdens hondsdagen of wanneer ze er klaar voor zijn. 'Tuurlijk, altijd welkom', verder zeg ik niets. Ze komen er nooit, zeker niet op espadrilles en hakken...
Kak, echt tot Kunst verheven. Prachtig!

woensdag 23 oktober 2013

De dekking

De oude maar peperdure versterker met dito enorme luidspreker set begon vorig jaar zomer kuren te vertonen. Het ging van kwaad tot erger. Marc heeft zich er al die tijd niet bij neer kunnen leggen dat goede muziek steeds minder te beleven viel met de kuren van deze stereo. Het ding is nu onvervangbaar duur en we compenseren een TV-loos bestaan met muziek en films. (Trouwens, één van de beste beslissingen ooit; die TV eruit.)
Twee keer eerder, nog niet door de wol geverfd, brachten we een computer naar de stad ter reparatie door het inslaan van de bliksem. We dachten nog een tijdje dat we weg konden komen met de stekkers eruit halen, op tijd, dachten we. Gelukkig was de verzekering via Credit Agricole niet de lulligste en vergoedde twee maal de reparatiekosten. Wel met de waarschuwing dat we een beveiliging ervoor moesten plaatsen a 120 euro.
(Als het onweer nog voorbij de bocht is, slaat deze al in waar onze meterkast hangt, ergens langs het bospad, recht tegenover de EDF.)
Lief krijgt het verlangen naar muziek, mooi geluid, niet van zich af gezet. Een 2 weken geleden was het weer een nachtje met onweer, zondagochtend belt Lief de verzekering op. Ik moet lachen, zondagochtend, zijn plannetje zo aan me verteld. Ik rol alleen met de ogen en ben zeer verbaasd dat we om 9 uur 's avonds op ons mobiel een telefoontje krijgen waardoor Marc gelijk naar buiten loopt en het felle licht daar aandoet.
Niet veel later blaft Castel en stapt Marc binnen met een ouder echtpaar achter zich aan. Ik steek mijn hand uit en stel me met een vragend gezicht voor. Het mannetje van de verzekering met vrouw die het duister en de kleine bochtige wegen en een nog erger bospad getrotseerd heeft om zijn werk te doen. 'Zij' kijkt rond, wil wel even gaan zitten, maar geen water of thee. Hij kijkt naar de HK en de luidsprekers, die zijn niet te missen na een blik door de ruimte.
U mag weten; Lief kan niet liegen. De man vraagt wanneer we onweer hadden. Marc kijkt voor hulp naar mij en ik kan weer glimlachend terugdenken aan die zondagochtend. Logisch, toch? Dat het apparaat al ruim een jaar niet naar behoren functioneert laten we ongezegd. Na 10 minuten vangt hij de thuisreis weer aan, een 75 minuten op zijn minst.
De dekking wordt erop nagekeken en alles blijkt geen probleem. Ook niet als blijkt dat Marc de factuur al lang niet meer heeft.
Behalve dan dat het oude model HK niet meer gemaakt wordt en er maar met moeite een Franse leverancier te vinden is.
De verzekering checkt-dubbel-checkt onze gegevens, adres, betalingsverkeer, of e-mails wel zijn aangekomen, alles dat er te controleren valt en de terugkoppeling met Marc is fantastisch.

Nee, de Franse boerenburgerbank met haar extra's is zo verkeerd nog niet, u hoort ons niet klagen.

foto's


Qua mooie luchten moeten we het hier van de ochtenden hebben, die momenten van de dag die een avondmens minder vaak meemaakt als de vroege vogel. Omdat Sarko door mijn open slaapkamerraam mijn Nokia-wekker kan horen, roept hij me als een hongerige baby uit bed iedere dag. Ik laat hem wel vaak een snooze of 3 wachten, het is geen baby meer maar een vroege puber!

Dan volgt vaak een wandeling. Een kleiner stukje als Merlin meeloopt. 'We' rapen kastanjes. Niet om te eten, we vinden ze op geen enkele makkelijke manier lekker. Maar hond, ezel en varkens eten zich er dik aan. Inmiddels staat de stand op acht 10 liter emmers vol. Gedroogd in de hangmat tijdens de storm. Op de helft voor de winter voorraad voor de dieren.

Lardon & Jambon hebben al geen zin trek meer om rond 6 uur naar de goot te komen om hun dagelijks brood te krijgen. (We geven ze ergens tussen stal en goot eten door het in de bramen te mikken, ze wroeten zo het terrein begaanbaar.) Ze rennen dan als twee uitgelaten kinderen knorrend en piepend achter de persoon-met-de-zwarte-emmer aan. Indien niet lastig verspreid op nog onbegaanbare helling, jaagt Sarko de varkens weg en schuift aan. Hij trekt er desnoods een sprintje voor wat een hilarisch gezicht is. Die slungelige ledematen, flapperende vrolijke oren en de ondeugende maar lieve blik in de ogen. 

Uiteraard, heel erg veel paddenstoelen. Geen idee welke er allemaal wel/niet eetbaar zijn. Een grondige speurtocht kost al snel 2 uur, dat kunnen we niet missen van de dag. Ooit en later.

Jaja, BIO slakkenkorrels. Effectief met toch twee proefondervindelijke 'leugens'. 
1 Dat de slakken na het nuttigen van een korreltje voldaan naar hun schuilplaats terug glibberen om daar al slapende te sterven. NON, pas vrai. Ter plekke zien we ze creperen. Als je je moestuin serieus neemt en je daar ook even 'zen' kan zijn, vallen je zulke dingen op na 4 jaar geen kolenoogst.
2 Dat het ongevaarlijk is voor zoogdieren, huisdieren en egels die met een plaatje worden afgebeeld op de strooidoos. Egels eten slakken, dat wist ik. Hoe zit het met vogels en andere slakkenetende nuttige diertjes? Voor de 2e keer heeft een muis het in het koppetje gehaald een gaatje bovenin de doos te eten, erin te vallen en aan tafel te gaan door slakkenkorrels te eten. De 2e keer, dus geen toeval dat muizen deze slakkenkorrels lekker vinden. Maar tijdens het zich naar buiten wurmen door een zelf gemaakt gaatje #2, heeft de muis het loodje gelegd. Wat nou als 1 van onze katten kans ziet die muis te verorberen?  
Ik ben nog niet klaar met het verhaal van de fabrikant. Dat dit een domme muis is, een uitzondering. Dat de korrels opgeborgen moeten worden waar er niets anders bij kan dan... slakken.... ?

 
Het stookseizoen is weer begonnen. Open vuur met knoestig hout levert bijzondere plaatjes op. 3 in 1 is ronduit een vreemd beeld.

Zusteren

Een aaneenschakeling van gebeurtenissen als nooit tevoren. 
Van drastisch overstuur tot zorgzame vriendin die wel even een 'dinner party' in elkaar flanst in de beperkte keuken in een gite van een Brit die ik allerminst tot mijn vrienden zou willen rekenen. Een ezel die ook maar gewoon natuurlijk gedrag vertoond en me iedere ochtend na 1 bak koffie al compleet gesloopt heeft tijdens een ochtendwandeling. Lief die van veel sociaal relationele zaken gewoon geen kaas gegeten heeft. Een warme stormwind die bij fikse vlagen ons verscholen hutje weet te vinden en de -uiteraard- plastic tuinstoelen over de moestuin-helling verspreid. 
Nee, het leven wordt er niet makkelijker op in het zo mooie zuiden van Frankrijk.
Ik schrijf maar eens een keer over een aaneenschakeling van gebeurtenissen van een ander.

Na een fantastische mid-week met vrienden waarvan we alle vier de drie volle dagen lijken in te drinken, zie ik 's avonds een berichtje dat ze onderweg naar huis zijn; Simon en Robyn. Het bericht is 's middags al verstuurd, maar die stokoude mobiel van mij doet voornamelijk dienst als wekker en zodoende ligt het ding de boeken op het nachtkastje gezelschap te houden. Ik stuur haar snel een bericht terug, tegen middernacht.

Wat ik niet weet is dat wanneer ze mijn antwoord leest, ze in een hotel in een stad  met kleren aan in het bed ligt, flink onder invloed van de pijnstillers, alleen. Simon in zijn huisje zonder water, elektriciteit en nog steeds een lege kaart in zijn SFR prepaid.

Ze waren terug van een conferentie uit Portugal, wat weken vakantie met de kinderen in het zelfde land om voor de laatste 2 weken van een lange vakantie naar Australië terug te reizen. Nog even fijn samen 'kamperen' en avontuurlijk improviseren. De mannen (mijn Lief en de hare) lekker werken, de dames aan de 'girly things'. Bepakt en bezakt voor de eerste week sluiten ze de huurauto af die aan het einde van het lintdorpgehucht geparkeerd staat. Verder gaat de weg niet. Een paar kilometer een pad dat nattig mals gras afwisselt met rotsig en verraderlijke passages. Zeker met zware bepakking, beide in de 60, gewend aan het stadsleven, na een reis van 20 uur non-stop. 
Het heeft veel geregend. Terwijl ze haar lievelingsdier bonjour toeroept, de twintigtal koeien achter het hek die het stel nieuwsgierig gadeslaan, glijdt ze onderuit en breekt haar been. 
Ze zijn ervan overtuigd dat je met een lege prepaid kaart ook geen 112 kunt bellen, ze proberen het dus ook niet. Simon gaat op zoek naar een stevige stok om haar te helpen steunen. Ervan overtuigd dat ze pas boven hulp kunnen bellen. Eén kilometer duurt 45 minuten, de pijn voor Robyn moet ze als tig keer zo lang hebben ervaren. Ook bij de auto, waar ze de mensen die daar woont ook wel kennen na zovele jaren, besluit Simon haar zelf naar het ziekenhuis te rijden. Och arme...
Daar wordt gedaan wat ze in ieder ziekenhuis doen; een mooi gipsje aanleggen met een paarse buitenkant. Ze hebben duidelijk naar haar voorkeur gevraagd. Dokter #1 zei haar al een nachtje in het ziekenhuis toe, rust en zeker weten. Simon gaat naar huis, is gerustgesteld en kan verder niets doen. Dokter #2 een pietsies later, zegt dat ze 'naar huis kan', dit tegen 9 uur in de avond na een hele lange dag. Leg dat maar eens uit in het Franglais. Dat je er alleen te voet kan komen, er geen enkele faciliteit is en je ook geen krukken hebt. Je belkaart ook leeg is, net als die van je man en die wat eerder naar huis is gegaan, want 'ik mocht blijven hier'.
Dokter #2 begrijpt dat de patiënt en hij elkaar niet zo goed begrijpen als dokter #1 of de overdracht is er bij in geschoten. Hij haalt er een zuster bij wiens Engels nog slechter is. Zij begint heel hard en lllangggzzaaammm te praten dat ze 'naar huis moet'. Met andere woorden; Dit bed moet zo leeg zijn, wij schoppen u het ziekenhuis uit. 
Staat ze dan, zonder krukken op de stoep van het ziekenhuis. En nog steeds belt ze ons niet. Ze laat de receptie een taxi bellen om haar naar een avondapotheek te brengen voor de aanschaf!! van krukken en anti-trombose injecties voor 2 weken en de stevigste dosis pijnstillers-zonder-morfine waar ik ooit van gehoord heb. 1200Mg Ibuprofen per dag /naar gelieve meer en 4000Mg paracetamol.... Ruim 200 euro armer en de taxi nog wachtend op de stoep, laat ze zich naar een hotel rijden waar ze uitgeput op bed zakt en mijn berichtje krijgt.
Dan overkomt mij nog wel eens wat, maar dit lijkt me erger dan een pijnlijk drama. 
Twee dagen erna breng ik een ziekenbezoek terwijl ze in het zonnetje op het eikenhouten parket zit te breien. De gite is een chaos van kleding, spullen in reisformaat, zakjes en tasjes en een doorwoeld bed. Na een dikke knuffel laat ik haar het verhaal doen. Ik val van de ene in de andere verbazing, moet haar echt een lief standje geven dat ze haar vrienden zo dichtbij niet om hulp heeft gevraagd. Ik zet daarna een mok thee en zie de krukken liggen. Maatje lange lat en ze is juist een klein vrouwtje met haar Aboriginalbloed. Die moeten flink ingekort en verklaard de enorme pijn in haar oksels tijdens het gebruik van die ondingen. (Ik heb er ervaring mee, helaas.) Ook heeft ze geen idee de trapjes in de gite op te lopen, eraf gaat nog, net. Einde van de middag komt Simon terug met de belangrijkste boodschappen en een bonnetje om het beltegoed in beider telefoons aan te vullen. (Dat kan via internet, wifi is dus voldoende, ook dat weten ze (nog) niet.) Robyn straalt als ze hem laat zien dat ze nu wel uit de voet kan met die krukken. Want ook deze gite is multi-split-level, ze moet wel. 

Ze moet hier nog naar de huisarts. Om te regelen dat haar bloed geprikt wordt 2 keer per week, en een brief voor de verzekering om de vlucht om te zetten naar Business Class, dan kan het been tenminste gestrekt. Nu doktert er hier een erg charismatische man en ik bied aan samen te gaan. Dan is Simon even vrij van dienst, het was hem ook allemaal wel wat veel van het goede, warrig als hij kan zijn, bedachtzaam traag als het eruit ziet. 
Zo belanden we in een overvolle wachtkamer, waar ik denk een bekend koppie te zien. Een oudere dame, maar Robyn is nog een jonkie vergeleken bij de cliënten en ik voel me piep. We 'texten' eerst de mannen om ze elkaar te laten treffen voor het plaatsen van een stempel onder Simon's schoorsteen. De boel begint eng te verzakken, koste wat het kost! Duizend verlegen verontschuldigingen van ons naar de ons besmuikt aanstaren en het hoofd maar af en toe weg draaien. Maar ons gebabbel, haar gebrei -altijd en overal- en mijn toch bekende Hollandse kop met warrig woeihaar maakt de tongen gezellig los. Het bekende gezicht is de moeder van de 'vader' van Sarko, de electriciën. Ze kende ook Simon's moeder die hier tot haar 80ste 6 maanden per jaar in het huisje verbleef. Te voet naar het dorp ging, een slordige 15 km, om boodschappen te doen. Het huisje gekocht nadat haar man er dood neerviel de dag dat ze er waren met het hele gezin om het besluit te nemen het te kopen. Als eerbetoon. Robyn vond na haar overlijden het dagboek van zijn moeder, dat exact een jaar na zijn overlijden is bijgehouden. Hij ligt hier in het kasteeldorpje begraven. Simon kan het (nog) niet lezen. Op Robyn heeft het een diepe indruk gemaakt. Sindsdien komt ze hier net zo graag als Simon, ze leert de mensen kennen die zijn moeder hebben gekend, de puzzel wordt langzaam compleet. 
De huisarts hier is niet van de pillendraaierij. Een doos met tissues heeft nog net de ruimte op het veel te volle bureau. Het is ingepakt als een gewatteerd stoffen huisje waar de schoorsteen dienst doet als dispenser voor de tissue's. Ernaast ontwaar ik een asbak en mint-snoepjes, voor de patiënten. Terwijl ik Robyn en de arts eerst samen laat zwemmen, neem ik de praktijk met genoegen in me op. Tijdens de drie keren dat ik hier kwam in 5 jaar, begin ik het karakter steeds innemender worden door de gepaste, zeer correcte en professionele maar toch informele sfeer waarin je mee getrokken wordt. Maar die praktijk eens rustig rondkijken lukt natuurlijk niet. Ik blijk niet de enige als we weer buiten staan met de beoogde brief. Ook een zuster 'komt bij u thuis' voor het bloed prikken. 'Is die gite te vinden in dat dorp?' Als je een gite in een dorp van 20 mensen niet kunt vinden? Hoe moet ze dan ooit volgende week ons stulpje vinden voor de 2e en laatste keer? Maar meneer de dokter overruled de dames, eerst morgen, dan dat spulletje ergens beneden en vergeten. Afrekenen als vanouds, cash of per cheque aan de dokter zelf. Robyn is stom verbaasd en begrijpt het aanvankelijk niet. Een dokter cash betalen? Weer wat geleerd.
Op het arbeidsbureau helpen ze haar ook met het inscannen van alle papieren voor de verzekering en vluchtmaatschappijen. Alle openbare gebouwen zijn hier prima toegankelijk voor gehandicapten, dat zie ik als een absolute pre op het verder haast zo middeleeuwse karakter van dit Franse platteland.
Hun laatste 4 dagen spenderen ze bij ons, tenminste maar 1 trap en gezelschap, de zorgen en vriendschap gedeeld. 
Ze verbaasd zich over hoe vriendelijk iedereen hier toch is voor hen, vreemden. Ik lach haar toe op een samenzweerderige manier, 'you got it, Robyn!'

Ik zal dus aan het zusteren zijn komende week, leuk!

Net zoiets als dat de grootste supermarkt (Met wel 10 kassa's als ik me niet vergis ;-) in de regio (45 minuten rijden) gewoon een dag dicht gaat in verband met een sterfgeval. Niet omdat de manager een hart-aanval had gekregen, nee, het was een magazijnmedewerker. Ik hoop niet 'de mijne'. De kleine man-met-boeventronie die me al 5 jaar naar het juiste gangpad stuurt als ik weer eens iets zoek. Schuchter maar zo vriendelijk voor de vreemdeling.  
Ik moet wel een logje als LINK toevoegen om ook de andere kant van het vreemdeling in Frankrijk zijn te laten zien. Ook dit is het Frankrijk hier.

zondag 20 oktober 2013

c'est la vie

Een tennisarm, ja heus
Veel regen, modderbad als terrein
Een puberale (lees; hitsig & onhanteerbaar) ezel die wel raad weet met de tennisarm, NOT
Een week onverwacht vrienden over de vloer
Een andere vriendin-in-den-vreemde die nu hier met een gipspootje in een gite zit (ik wil zusteren)
Een berg werk, as usual
Bomenwerk gepland; het regent, het regent, de pannetjes lauzes worden nat

En voor mij weer wat complexe zaken waar ik me in vastbijten wil.
Ik heb niets te willen, het komt zoals het gaan moet, maar toch.

C'est la Vie!

maandag 14 oktober 2013

Schotland & Frankrijk

Elke nacht als Marc al op 1 oor ligt, ga ik achter het huis en boven de keuken een kwartiertje op een rots zitten. Meestal gevolgd door 1 of meer katten die zo hun eigen momentje met me hebben. Onderwijl jagen ze, op muizen, geluiden, vallende kastanjes, elkaar of krekels. Die lieten gisterennacht niet van zich horen, het was winters koud, maar zo helder dat ik me serieus af kon vragen of ik ooit zo'n sterrenpracht had gezien. Deze nacht zijn ze weer terug, het is zacht buiten, heel vochtig na de langdurige regenval van vandaag. Een dun wolkendek verbergt af en toe de sikkel, maar de kracht blijft door schijnen. In de kloof, zo net onder het huis, geconcentreerd boven de rivier, ligt nog een wolk. Of is het mist? De pieken van grote dennen steken er duidelijk tegen af. Twee verschillende waterstromen geven twee verschillende geluiden, samen met de krekels de stilte overmeesterd.
Afgelopen dagen was het somber, koud, erg nat, mistig, mooi. Ik moet steeds aan Schotland denken. Tijdens zulke dagen, dat je je binnen terug trekt, er al vroeg weer een vuur brand in de schouw. Elke keer dat ik uit het keukenraam kijk zie ik de miezer, of erger, met een achtergrond van mist en vaag het bos aan de overkant. De bossen zijn nog erg groen, samen met de extreem hoge luchtvochtigheid geeft dat wat vage grijs-groen tinten, meer kleur valt er niet te bespeuren. 
Ik dacht aan de zee, de enorme kustlijn van Schotland. Tot het meest noordelijke puntje, John o'Groats. Die dag was het mistig, nul uitzicht, eind september, alle toeristische gebouwen dicht, een gure wind en leeg, geen mens te zien. Die reis in de Blauwe van 4 weken lang, heeft diepe indruk gemaakt. Zo iets als IJsland, maar dat zal nooit competitie kunnen zijn als dat Schotland is voor mij als Nederlander in Frankrijk. IJsland heeft te weinig bos en oude bomen en is me net té ruig, té jong.
Nee, dan Schotland. Ik luisterde vandaag naar een cd zeegeluiden, golven, kust, wind en meeuwen. Brandde ocean-breeze geurolie en smeerde het koken uit om maar uit dat raam te kunnen blijven kijken. Heimwee kan het niet zijn, het was slechts 1 vakantie. En ook de pittige momenten ben ik niet vergeten. Het was bijvoorbeeld te nat om in een Landrover Defender 110 te wonen, afzien dus. 
Als ik geschaakt zou worden door een Schot (Hilarisch natuurlijk, zal mijn grote fantasie wel zijn.), zou ik, denk ik, niet twee keer achterom kijken. En dat is vreemd, want ik kan me helemaal geen leven voorstellen op een andere plek, in een ander huis, met een andere partner. 







En dan kijk ik weer eens foto's. Dan zie ik veel van hetzelfde. Drystone walls, beekjes en watervallen,  bossen en weiden, zelfs hooglanden als hier de Aubrac. Uiteraard, ik zit goed hier, en nu. En vrouwen worden niet geschaakt, dat gebeurt met meisjes, niet met vrouwen. En toch, Schotland. Het dwingt mijn hart zich niet te vestigen...

zaterdag 12 oktober 2013

Mammalou

Vorig jaar zomer ging ik op een snikhete dag met onze makelaar ter plaatse naar een historisch stadje om het opknappen van een tuin te inventariseren en de klant een offerte op te sturen. De keukendeur van het betreffende huis dat verkocht moet, is nauwelijks bereikbaar. Alle ruimtes in huis blijken een puinhoop en zijn net zo moeilijk toegankelijk als de tuin van een slordige 1000m2. Ik stuur mevrouw via de makelaar een offerte en daar blijft het bij, het wordt stil en ik vergeet de hele dame. Ook het contact met de makelaar verwatert.
Mevrouw heet bijna 'Mammalou', daar houd ik het in deze log maar even op.
Een ruime maand geleden word ik mobiel gebeld. 'Allo ...... allo?.....' Weg is de verbinding. Dit gaat nog een aantal malen zo door. Het zal wel, mobiele bellers neem ik minder serieus als die telephone fixe.
Ze zet door en tijdens een moment met de slechtste verbinding ooit sta ik haar buiten op het terras wederom te woord. De hemel zij geprezen, ze zegt haar naam en die vage beller is benoemd. Er gaat een lampje branden, madame Mammalou!
Of ik toch weer eens langs wil komen voor een offerte. Ze zal de week erop de reis van Parijs naar het 's winters lege stadje maken en voor twee weken blijven. Om orde op zaken te stellen.
Twee weken? Orde op zaken??
Ik ken de chaos in dat huis, de tuin, de rommel en viezigheid, het luilekkerland voor de ratten... En zo ook de slangen waar de buren over klagen. (Liever slangen dan ratten, maar dan kan persoonlijk zijn.) Die buren zijn ook iets in de richting van Parijzenaren. Beider huizen superstrak gerenoveerd, het mocht een Frank kosten zogezegd. Uiteraard met een strak gazon, gekochte hagen en een sjiek ijzeren krulprul-hekwerk. Oh! zou ik bijna het zwembad vergeten dat nu al bedekt is met een zeil. Welk blad daar in moet waaien is mij in de lege steriele tuin een raadsel, maar goed.
Ik vraag haar een keer of 4 of ze s.v.p. ons huisnummer wil gebruiken, dat praat makkelijker. Ook dat kwartje neemt zijn tijd. De afspraak gemaakt om een offerte aan te bieden, ter plekke, spijkers met kop graag! (Twee dagen later doen M&M ff die tuin, een wereld van verschil, het ijs gebroken, vreemdelingen onder elkaar.)
Terwijl Marc met haar in de cave een begin maakt en het met bakken uit de herfstlucht komt vallen, bekijk ik alle foto's nog eens. In iedere ruimte, kamer, hal of zolderruimte; rommel, spullen, stof, plakband, kranten, vuilniszakken, dozen, verpakte meubels en andere haast niet te definiëren spullen, troep, rommel, ballast. Ze zit al jaren vast in het gegeven van dat huis in niemandsland waar zij alleen maar iemand kan zijn en zo miskend wordt. 
Nu had de makelaar destijds al verteld dat mevrouw iemand zocht om haar te helpen het huis ook op te ruimen en schoon te maken zodat er überhaupt foto's gemaakt kunnen worden voor op een website, daar komt Mammalou nu op terug.
Het is een dame van een stuk in de 60 die net als vorig jaar met een dood-zieke kat zeult. Alles draait om katerkind van 17. Kinderloosheid doet ook iets moois met mensen.    Verder heeft ze na een ongeval, ooit, een geheugenprobleem opgelopen. Een excuus voor het rommelige leven dat ze blijkt te hebben, een focus van nul. Maar dat herken ik nu als de beste, het scheelt ergernissen.
Samen met haar zus, die verder niets van pa en zijn nalatenschap van doen wil hebben en haar eigen rijkdom vergaard heeft maar wel mede verantwoordelijk is, probeert ze hier in het afgelegen zuiden orde op zaken te stellen. Het huis te ontdoen van de vieze rommel, het te verkopen om verder te gaan. Dit zonder de ballast van pa die ze beide sinds hun late tienerjaren niet meer gezien hebben, maar nadrukkelijk aanwezig is in de vorm van een erg oud verwaarloosd huis met tuin, vol gestouwd met spullen, zijn spullen.
Ze kennen hier niemand, zijn hier les étrangères, net als M&M. Toch anders, wij wonen hier, weten van de hoed en geen rand, de gezusters geen van beide. Of we iemand kennen om de waardevolle spullen op te kopen, voor op Leboncoin, vide de greniers, een brocante misschien?? Of wij naast het opknappen van de tuin ook het huis op willen ruimen, schoon willen maken, netjes en representatief voor de verkoop?









M&M doen hun best.
Mammalou is hier eenzaam, kent heg nog steg, wil van de ballast af. Haar verleden als wereld op zich op de tengere nek, die in al die rommel is gaan zitten over haar dikke 60 jaren. In het stof dat overal aan kleeft. Het bouw- en verzamelstof van papa die op zijn zachtst gezegd toch een vreemde geweest moet zijn gezien de 'nalatenschap' van art deco meubels, al dan niet gedemonteerd in tape, afgeplakte deuren met diezelfde tape, alles getapet, verpakt, opgeborgen, het varkensvet in Keulse potten.
Maar u mag weten dat de nood haar hoog zit, moedeloos laat ze haar vaders huis zien. Een kleine dame die niet gek is, wat warrig misschien, woont tijdelijk op de ook vervuilde 2e etage zonder warm water, armoei troef.
En toch is het een krachtig mens met het golvende half lang grijzend haar in een slordig staartje dat in rap Frans via vele omwegen ons duidelijk maakt dat het haar allemaal boven het hoofd is gegroeit, au secours! Ik voel meewarigheid, sympathie hoe ze voor haar surrogaatkind zorgt, een eenogige rode kater, graatmager van ouderdom met een vet-abces op een heup. Hij is de test of M&M oké zijn om zich op te verlaten. Het dier krult zich op midden op de kleine keukentafel. Tussen drie grote kommen waar dampende groene thee in zit. Hij laat zich alle aandacht welgevallen... We zijn binnen bij Mammalou.

Rommel

Rommel jagen = In groot vuilcontainers speuren naar bruikbare spullen, huizen opruimen en schoonmaken om bruikbaar afval te verdienen, andere verlaten dumpplekken afstruinen.
Rommel verzamelen = Uitzoeken, schoonmaken, sorteren en een plek geven om het daarna nog eens tig keer te verplaatsen samen met andere rommel.
FB rommel = Onzin en zogenaamd 'nieuws', weetjes en zogenaamde 'feiten', schatttttige poezenpicks vs gruwelijkheden in woord, video en foto's van all over the globe, wijsheden van Ghandi of de Dalai Lama, recepten en vakantiefoto's die geconsumeerd kunnen worden alsof je TV kijkt terwijl je ook de krant leest en wat babbelt met vrienden.
Correspondent & corresponderen = Een digitale krant die voorbij gaat aan de waan (en het nieuws) van de dag & brieven schrijven (met de hand) om veel moeite te doen die nog echt op te sturen met snailmail; La Poste genoemd. Het effect op de ontvanger is er niet minder om, de periode tussen posten en reactie krijgen is subliem. Het kan een leuke mindfuck zijn, wat het kopen van een abonnement op iets dat nog niet bestaat ook is geweest als arme kerkrat zijnde.
Van rommelen tot rust komen = Het ordenen en opruimen van huis en erf, afvinken van things-to-do-lijstjes die hier altijd wel rondslingeren, huishouden doen, administratie, boompje zagen, wandeling met Sarko en derden, mailtje sturen, beetje surfen, afwasje na een kook-avontuur, siësta houden ook al stroomt het van de koude regen, fik stoken om juist rommel te ruimen en een kus stelen zo tussendoor.
Van rommel in je hoofd stoppen onrustig worden = Te weinig 'nee' zeggen tegen o.a. boom- en tuinbezitters die veel te lang gewacht hebben met een prof inschakelen, Sarko stierlijk verwennen waardoor things-to-do-lijstjes erg lang worden en blijven liggen, FB-en zijnde een spons-zonder-filter, (fout) denken dat de buitenwereld het beter weet dan ik zelf, de essentie loslaten en uit de geliefde leegte glippen zonder dat je er erg in hebt, dingen 'moeten' zonder los te laten.

Het nachtkastje


Voor het slapen gaan lees ik. 
Altijd.
Zo lang als dat mijn ogen willen, nog niet eens het verstand dat het verhaal moet absorberen. Zodoende lees ik vaak de avond erop 1 tot 2 pagina's voor een 2e keer, want ik ben snel afgeleid. Is het niet door katten dan wel door wat er aan de andere kant van het horretje gebeurt en de eindeloze stroom van gedachten...
Het hebben van een digitale krant doet trouwens geen afbreuk aan de leesdrift die onlosmakelijk verbonden is met mijn waak- en slaapritme.
Als ik een boek uit heb verdwijnt het meestal naar een plank in de bibliotheek. Sommige blijven achter. Om een tijdje stof te vangen, te bezinken, bij de hand te hebben. Ik zweer bij het papier, E-book, Kindle of digitale top-kranten ten spijt, ik wil gewoon een ezelsoor kunnen leggen of er een mini-post-it op kunnen plakken zonder de stekkers in het contact te hoeven stoppen, te wachten tot de modem verbinding heeft en de ventilator te horen draaien die het oude bakbeest nu eenmaal produceert.
Stapeltje rechts is gelezen, stapel links verlangd mijn ogen te voelen langs de regels vol echte ouderwetse drukinkt. Ook een bijbel ontbreekt niet.
(Over de inhoud van het nachtkastje zal ik niet uitweiden...)

Wist u dat de inhoud van een boekenkast enorm veel zegt over de eigenaar ervan? Ergens blij dat ik dat niet leesbaar kan fotograferen. De keuze voor komende maanden is wel leesbaar gefotografeerd, wat zegt deze u?