De liefdesbekers, met gouden randje, die we kregen van Arno en Heleen werken echt!!!
Dank lieve 2!!!
maandag 30 maart 2009
Frankrijk ten voeten uit
Frankrijk ten voeten uit;
Terwijl ik op de stoel van de tandarts lig is Marc een nieuw zaagblad kopen bij een boeren bedrijf even verderop. Hij is daar even zoet, dus terwijl ik buiten stap is hij nog niet terug. Ik had 2 marktkraampjes zien staan in het dorpje die erg druk bezocht werden, dus nieuwsgierig geworden liep ik daar maar even heen. Meneer Coudouel en zijn vrouw, belangrijk stel uit het historisch dorpje dicht bij ons, stonden achter de kraam bezaaid met takjes, een campinggas stelletje en een volledige administratie. Samen met anderen waren ze fruitboompjes ter plekke aan het enten. Wat bleek, deze vereniging maakt zich hard voor het herstellen en verspreiden van oude regionale fruitrassen. Voor 5 euro kon je daar vers-geente fruitbomen kopen. Je boompjes naar keuze worden geent op een wilde appelsoort, je naam en adres waar je ze plant worden nauwkeurig op een lijst genoteerd om later te kunnen zien of ze aanslaan en of ze fruit geven. De appels kun je oogsten in de herfst en pas de lente erop eten. Je moet ze inkuilen gedurende de winter, net als aardappels en winterpeen of witlof.
Dus 45 minuten later zaten we pas weer in de auo met 2 fruitboompjes en weer wat contacten rijker. Meneer C. heeft dezelfde tandarts en dat schept ook weer een band. Overal je neus laten zien en niet schromen met iedereen te kletsen zorgt voor een heel welkom gevoel. Ze vinden het hier geweldig als je geinteresseerd bent in de regio en hun manier van leven.
Ik ben nog steeds verdiept in het boek "Waarom de fransen zo frans zijn" waarin het nationalistische karakter van de fransen verklaard wordt. Waarom de fransen, nog, geen engels spreken, waarom ze hun 'frans-zijn' bewaken en koesteren. Over een nationale identiteit gesproken. Knap gedaan voor zo'n grote natie als Frankrijk. De maatregelen die de franse overheid hiertoe neemt liegen er ook niet om.
Het toont ons aan dat de typische franse conservatieve houding hier toch veel aan bijdraagt. Ik wil niet te veel klagen over Nederland, maar dat 'we' geen echte nederlandse identiteit kennen is logisch als je het afzet tegen Frankrijk met haar traditionele feesten, activiteiten en een overheid die er veel aandacht aan schenkt met goedkeuring van het volk. (denk aan Jose Bove met zijn anti-globaliseringsbeweging of de aandrang tot staken wat hier nog effect heeft)
Terwijl ik op de stoel van de tandarts lig is Marc een nieuw zaagblad kopen bij een boeren bedrijf even verderop. Hij is daar even zoet, dus terwijl ik buiten stap is hij nog niet terug. Ik had 2 marktkraampjes zien staan in het dorpje die erg druk bezocht werden, dus nieuwsgierig geworden liep ik daar maar even heen. Meneer Coudouel en zijn vrouw, belangrijk stel uit het historisch dorpje dicht bij ons, stonden achter de kraam bezaaid met takjes, een campinggas stelletje en een volledige administratie. Samen met anderen waren ze fruitboompjes ter plekke aan het enten. Wat bleek, deze vereniging maakt zich hard voor het herstellen en verspreiden van oude regionale fruitrassen. Voor 5 euro kon je daar vers-geente fruitbomen kopen. Je boompjes naar keuze worden geent op een wilde appelsoort, je naam en adres waar je ze plant worden nauwkeurig op een lijst genoteerd om later te kunnen zien of ze aanslaan en of ze fruit geven. De appels kun je oogsten in de herfst en pas de lente erop eten. Je moet ze inkuilen gedurende de winter, net als aardappels en winterpeen of witlof.
Dus 45 minuten later zaten we pas weer in de auo met 2 fruitboompjes en weer wat contacten rijker. Meneer C. heeft dezelfde tandarts en dat schept ook weer een band. Overal je neus laten zien en niet schromen met iedereen te kletsen zorgt voor een heel welkom gevoel. Ze vinden het hier geweldig als je geinteresseerd bent in de regio en hun manier van leven.
Ik ben nog steeds verdiept in het boek "Waarom de fransen zo frans zijn" waarin het nationalistische karakter van de fransen verklaard wordt. Waarom de fransen, nog, geen engels spreken, waarom ze hun 'frans-zijn' bewaken en koesteren. Over een nationale identiteit gesproken. Knap gedaan voor zo'n grote natie als Frankrijk. De maatregelen die de franse overheid hiertoe neemt liegen er ook niet om.
Het toont ons aan dat de typische franse conservatieve houding hier toch veel aan bijdraagt. Ik wil niet te veel klagen over Nederland, maar dat 'we' geen echte nederlandse identiteit kennen is logisch als je het afzet tegen Frankrijk met haar traditionele feesten, activiteiten en een overheid die er veel aandacht aan schenkt met goedkeuring van het volk. (denk aan Jose Bove met zijn anti-globaliseringsbeweging of de aandrang tot staken wat hier nog effect heeft)
Tandarts 3
kiespijn 3
Het 6de bezoek aan de tandarts viel erg mee. De 2e anti-biotica-kuur heeft ervoor gezorgd dat de ontstekingen geen pijn meer doen. De kleine zwelling naast de kies zit er nog wel, maar de kies moest echt dicht om te voorkomen dat er toch weer vuil in terecht komt. De zenuwkanalen zijn gevuld en het voelt raar en kwetsbaar aan. Ik blijf nog even met links eten.... Komende donderdag voor de laatste x terug om de vulling weer te plaatsen met alle hoop dat het voorlopig de laatste keer is dat ik naar haar toe moet. Voor al die behandelingen en medicijnen ben ik 140 euro's armer. Maar nog een schijntje vergeleken bij wat ik in Nederland kwijt zou zijn geweest. Nu kreeg ik toch al niets meer vergoed voor de maandelijkse premie aldaar (a 122 euro per maand). Hier krijg je gratis een sociaal verzekeringsnummer. Als ik de dame bij de bank echt goed begrepen heb, wordt met dat nummer (sofi/bsn) ook veel vergoed van medische onkosten???? Zodra we dan toch in de departementale hoofdstad moeten zijn gaan we ook bij dat hoofdkantoor eens verder informeren....
Verder is m'n tandarts hier ontdooid, in zoverre dat we informele gesprekjes hebben en ze haar zachte kant laat zien. Ontzettend lief mens en bevlogen in haar werk.
Het 6de bezoek aan de tandarts viel erg mee. De 2e anti-biotica-kuur heeft ervoor gezorgd dat de ontstekingen geen pijn meer doen. De kleine zwelling naast de kies zit er nog wel, maar de kies moest echt dicht om te voorkomen dat er toch weer vuil in terecht komt. De zenuwkanalen zijn gevuld en het voelt raar en kwetsbaar aan. Ik blijf nog even met links eten.... Komende donderdag voor de laatste x terug om de vulling weer te plaatsen met alle hoop dat het voorlopig de laatste keer is dat ik naar haar toe moet. Voor al die behandelingen en medicijnen ben ik 140 euro's armer. Maar nog een schijntje vergeleken bij wat ik in Nederland kwijt zou zijn geweest. Nu kreeg ik toch al niets meer vergoed voor de maandelijkse premie aldaar (a 122 euro per maand). Hier krijg je gratis een sociaal verzekeringsnummer. Als ik de dame bij de bank echt goed begrepen heb, wordt met dat nummer (sofi/bsn) ook veel vergoed van medische onkosten???? Zodra we dan toch in de departementale hoofdstad moeten zijn gaan we ook bij dat hoofdkantoor eens verder informeren....
Verder is m'n tandarts hier ontdooid, in zoverre dat we informele gesprekjes hebben en ze haar zachte kant laat zien. Ontzettend lief mens en bevlogen in haar werk.
keek op de week
0-sterren camping / 1000-sterren camping
We kregen bezoek, niet geheel onverwacht. Het stel van wie we onze blauwe landrover hebben gekocht is op de terugweg van een lange reis door Marokko. Als bijna laatste tussenstop leek het hen leuk om even bij ons langs te komen. Eindelijk een gelegenheid onze 0-sterrencamping officieel te openen. En hier bezoek ontvangen, gasten die komen overnachten, is altijd feest. We hebben nog geen fijn gastenverblijf. De kamer boven is wel netjes, maar de bedden zijn slecht en er zijn geen sanitaire voorzieningen of privacy. Het 'Chateau' is nog een opslagplaats, dus voor reizigers in een omgebouwde 4x4 is het een feest. Een vlak stuk om de camper/4x4 te parkeren, warme douche, stilte en rust en een goedgevulde tafel voor diner en ontbijt maken het wel compleet. De tijd ging hard en het was bijzonder fijn feedback te krijgen over de plek die we gevonden hebben om te leven. Dat doorgewinterde reizigers die zoveel gezien hebben van de wereld ons plekje en de regio zo mooi vinden was een groot compliment. Onze ervaring gedeeld zien, dat het slapen in een auto in de buurt van stromend water, stilte, een warme douche en duizenden sterren, meer waard is dan een luxe 5 sterren hotel!
Reizigers ontvangen is voor ons het summum en we hopen zeker dat we in de toekomst mensen op deze wijze mogen ontvangen om hen een rustpuntje te bieden.
Lente;
Eindelijk regent het weer regelmatig. De groene knoppen van de bomen staan op springen. Door het vocht en de bewolking krijgen alle kleuren meer diepte. Het gras is heel diep groen en de bloemen vallen op door hun felle kleuren.
Wilde teunisbloem, vergeet-me-nietjes, stinkende gouwe, wilde helleboris, esdoorn-bloemen, longkruid, bosviooltjes, blauwkousjes, veronica, voederwikke, gipskruid, paardebloemen, boterbloem, boerenwormkruid, knollathyrus, speenkruid, bosaardbei, veldereprijs, kleine maagdenpalm, Ulex minor (stekelige wilde brem), paarse lissen, prunussen, gaspeldoornbloesem en wilde appelbloesem. De mei-orchis zal nog even moeten wachten...
De waterloopjes van bamboe doen het uitstekend. We kunnen zo de gehele helling die groentetuin wordt, van water voorzien. Tijdens de vochtigheid moeten we het ervan nemen door de bergen weggekapte braam te verbranden. We hebben geen ervaring met het platbranden van hellingen. En je moet een vergunning hebben. Ondanks dat er hier geen haan naar je kraait (we hebben nog geen kippen /haan) durven we het niet aan. 1 foutje en we hebben een wel heel groot probleem, ook de brandweer kan hier niet komen om te blussen.
De meeste groente in het kasje komen al boven de grond, alle bloemenzaden laten zich al zien. Verder is het koud, rond de 5 to 10 graden. Boven heeft het nog een beetje gesneeuwd.
Het internet, de levering hiervan, laat op zich wachten. Ik steek mijn nek uit voor werk en het komt spontaan op mijn pad. Zomerwerk op een camping, schoonmaken van een gite, mensen die voor me informeren of het plaatselijke hoveniersbedrijf nog een vakvrouw nodig heeft.
Marc heeft de secadou nu af. We zijn erg trots op zijn geklaarde klus. Met beperkte middelen, zeer weinig kennis van zaken en 2 rechterhanden is het dak voorzien van zwart papier, nieuwe en oude lauzes en een afvoergeul voor het regenwater. De couvreur bekijkt het geheel goedkeurend. Marc is welkom om een paar dagen met hem mee te werken en te kijken. We hebben geen geld om hem in te huren om al onze daken te renoveren, maar de kunst afkijken is goud waard. Zeker nu blijkt dat zelfs het dak van de stal er erbarmelijk bijligt en het varkenskot een nieuwe steunbalk nodig heeft.
Soms zakt de moed ons ook in de schoenen. Een ongelukje met een dode boom die op de kettingzaag valt noodzaakt ons een nieuw blad te kopen. Weer onkosten... En zoveel andere klussen om te klaren.... Maar verliefd zijn we nog steeds op deze mooie plek en het nieuwe leven tussen een volk (lees plattelanders) waar we makkelijker mee uit de voeten kunnen. Eigenwijs als zij zijn kunnen wij bij onszelf blijven. Wij zijn wij en zo bejegenen fransen elkaar ook. Doen zoals het hoort kent men hier niet. Je doet je dingen zoals je wilt. In de grote lijn houdt je je aan de wetten en daar is alles mee gezegd. Dit vlaggetje gaat niet op als je in bebouwd gebied woont, in een dorpskern of stad!!! Dan is de sociale controle te groot.
Met Castel gaat het iets beter. We bieden haar bergen speelgoed aan als ze aan de ketting moet, omdat we weg gaan voor een dagje. Ze is gek op plastic rommel of oude botten. Ze negeert de katten vaker dan dat ze ernaar lonkt en we vinden haar steeds liever worden.
De kolonie vuursalamanders zijn blij met hun vernieuwde leefomgeving. Hun kroost groeit hard in de overloopbakken van de bron.
Aai en Castel staan steeds vaker neus aan neus zonder escalatie. We hopen dat ze vriendjes worden, want Aai en Castel willen altijd graag mee uit wandelen in de bossen.
Stalletje
Met opgebouwde energie ben ik toch maar aan het schoonmaken van de stal begonnen. De buitenkant welteverstaan, want het mest wat makkelijker uit als je niet steeds in de bramen blijft hangen. Vele bramentakken hebben een doorsnede van 4 centimeter. De bosmaaier met slagmes blijkt een waardevol ding. De immens grote hazelaar achter de stal heeft ervoor gezorgd dat het dak bezaaid was met mos, hedera, dode takken en weer de bramen. Om de stal goed licht te geven zodat het mos minder kans krijgt heeft Marc deze helemaal platgezaagd.
Een enorm werk. Het resultaat is er naar. Nu hebben we ruimte om de stal op te ruimen en uit te mesten. Zelfs de auto kan er bij (bij de benedendeur) om de grote zware rommel eruit te halen. Zowel Aai als Castel wilden er graag bij zijn. In vrede hebben ze beide er heel de middag rondgestruind. Ik moest Aai alleen gaan halen toen wij al helemaal opgeruimd weer boven aan een wijntje zaten. Ze is toch de held op poezenpoten hier. Dus in de toekomst zal ze wel vaker mee gaan wandelen als we Castel haar uitje 'bos' geven.
In princiepe wilden we op zondag niet werken met machines, maar we laten toch af en toe onze principes varen. Jammer en toch ook wel weer goed om het ijzer te smeden als het heet is.
maandag 23 maart 2009
La Vie
Ondanks de anti-biotica, waar de meest bizarre bijwerkingen bij op kunnen treden, jeukten m'n handen zo om aan de slag te gaan dat ik besloot toch de boom weg te halen. De boom is de helft van een acacia met een dubbele stam van een jaar of vijftig. Hij hangt vol met Vogellijm (mistletoe of gui in het frans). Tevens wordt ons zicht vergroot en staan er een stuk of vijf jonge acacia's onder, dus nieuwe aanwas genoeg.
Helaas voor de franse lijster, te herkennen door zijn harde ratelroep, die daar fourageerde en zo ook de gui goed wist te verspreiden. Vogellijm is een parasiet die de bomen op lange termijn kapot maakt door de wortels die alle voeding uit de boom trekken. 's middags was de boom weg en de doorkijk is echt super. Zo hebben we ook meer licht en ruimte in de groentetuin.
Castel is een probleem aan het worden. De meest simpele dingen kan ze niet leren. Niet tegen mensen opspringen of stoppen met achter het wild aanrennen. Als ze zou luisteren naar correcties is het geen probleem, maar het lijkt een oost-indisch dove kat. (een zware belediging voor een hond) Ze kent het fenomeen 'hek' maar toch negeert ze ze als wij ons even omdraaien. Ze is zo aanhankelijk dat ze heel de dag achter je aanloopt. Ze kan zichzelf niet vermaken. Ze bijt alles stuk dat ze tegenkomt en steelt kauwbare troep uit de prullenbak in de schuur. Ze blijft azen op de katten en zeker als we niet in de buurt zijn moeten ze het ontgelden. We hebben geen know-how, tijd en energie haar goed te trainen, wat ze echt nodig heeft, en ze blaft niet als er bezoek komt. Onze laatste hoop is gevestigd op de vorige eigenaar, om hem om advies te vragen. Wordt dus vervolgd.
Franse feestjes;
ingredienten: een stel fransen die elkaar niet vaak zien, een paar onbekenden, redelijke temperatuur en een goede ambiance. Hussel het geheel bij elkaar en het resultaat is ongekend. Het jonge parijse stel was voor een paar dagen werk even naar de gorges gekomen. Aan de rook uit de schoorsteen konden we zien dat ze er weer even waren. Via email had ik ze laten weten dat we het heel leuk zouden vinden ze weer eens te zien, dus het voorstel had ik al laten vallen om elkaar op te zoeken en te eten samen. Clara had dit idee verder uitgewerkt door alle buren uit de gorges uit te nodigen. En wat vrienden van hen uit Parijs die er toch waren om mee te werken.
Rond half 8 was het zoeken voor een geschikte parkeerplaats op de helling van 14 graden in het pikkedonker. Maar eenmaal binnen was het feestje al in volle gang. Een informeel samenzijn, allen met een glas in de hand, warm welkom, gelach en gepraat en het werk bewonderend. (van hun schuur wordt een woning gemaakt) De huizen hier zijn enorm groot en verdeeld in heel veel kleinere ruimtes. Maar plek voor een geimproviseerde tafel voor twaalf is er altijd. De dames brachten een dessert mee. De vrouw van de oud-burgermeester, ik en onze 'buuf' Mauricette hadden ons best gedaan. Een rijstevlaai (het baksel was zowaar gelukt) 2 pruimen/abrikoos-taarten en iets waarvan ik de naam niet weet maar verschrikkelijk!! lekker is. Vanaf binnenkomst tot weggaan is het feest met een hoofdletter. Men lacht en plaagt, kletst en verwonderd zich. Er wordt niet geklaagd of over gezondheid en anderen gesproken. Er worden liedjes gezongen, de dames solo dus de volgende keer studeer ik er 1 in, en foto's gemaakt. De afwas is opgestapeld tot aan het plafond van de keuken. (niet zo moeilijk met 12 gasten en een laag plafond)
Aan het einde van de maaltijd gaat de drankkast open en je kan het zo gek niet bedenken of het staat erbij. Van bronwater tot de meest illigale eigen brouwsels met 80%. Van jong (23) tot oud (80+) wordt er geproost en getoast en iedereen rijdt gewoon 'keurig' naar huis. Aandoenlijk om de buurman te zien zoeken naar de kanten van de weg met een gangetje van 20 per uur. Maar geen dronken mensen??!!!! Zou er iets in het eten zitten? Het brood misschien?
De dag erna barstte mijn kiespijn los, afgezien daarvan hadden Marc en ik geen kater, hoofdpijn of andere klachten. De rozige after-party voelde echt aan als een feestje.
Ik kijk de zaden uit de grond en de kas werkt uitstekend. Vele bloemenzaden hebben hun eerste 'loof' al laten zien. Het beloofd een ware vlindertuin te worden. In het voortuintje stond verwilderde passiebloem zonder bloemen en een grote laurierstruik. Verder sprietjes van het blauwe druifje. Wij dachten nog; dat wordt niets meer. Maar wat blijkt, we hebben nog nooit zoveel blauwe druifjes met zo'n diepe kleur bij elkaar gezien. Een waar blauw feest! De wilgen zijn bijna uitgebloeid, de fortsytsia die we gesplitst hebben doen het alle 4 en alle bomen laten al hele kleine groene knopjes zien. Als het hier weer eens regent zal het in 1 week groen zien en zijn we van ons uitzicht af.
Het water dat Christian hier overal naar bakken heeft geleidt heeft me geinspireerd om een waterloop van bamboe te maken. Het splitsen is een makkie en het weghalen van de tussenschotjes een geduldklusje met een beiteltje en schuurlinnen. Het resultaat is fantastisch. De bakken en teilen die we hier gevonden hebben dienen als opslag en om de gieter in te dopen. En het streelt het oog! Het scheelt heel veel lopen en zo droog als het nu is is geen uitzondering. Zeer de moeite waard om daar tijd in te stoppen.
En zo rommelen we wat aan......
Helaas voor de franse lijster, te herkennen door zijn harde ratelroep, die daar fourageerde en zo ook de gui goed wist te verspreiden. Vogellijm is een parasiet die de bomen op lange termijn kapot maakt door de wortels die alle voeding uit de boom trekken. 's middags was de boom weg en de doorkijk is echt super. Zo hebben we ook meer licht en ruimte in de groentetuin.
Castel is een probleem aan het worden. De meest simpele dingen kan ze niet leren. Niet tegen mensen opspringen of stoppen met achter het wild aanrennen. Als ze zou luisteren naar correcties is het geen probleem, maar het lijkt een oost-indisch dove kat. (een zware belediging voor een hond) Ze kent het fenomeen 'hek' maar toch negeert ze ze als wij ons even omdraaien. Ze is zo aanhankelijk dat ze heel de dag achter je aanloopt. Ze kan zichzelf niet vermaken. Ze bijt alles stuk dat ze tegenkomt en steelt kauwbare troep uit de prullenbak in de schuur. Ze blijft azen op de katten en zeker als we niet in de buurt zijn moeten ze het ontgelden. We hebben geen know-how, tijd en energie haar goed te trainen, wat ze echt nodig heeft, en ze blaft niet als er bezoek komt. Onze laatste hoop is gevestigd op de vorige eigenaar, om hem om advies te vragen. Wordt dus vervolgd.
Franse feestjes;
ingredienten: een stel fransen die elkaar niet vaak zien, een paar onbekenden, redelijke temperatuur en een goede ambiance. Hussel het geheel bij elkaar en het resultaat is ongekend. Het jonge parijse stel was voor een paar dagen werk even naar de gorges gekomen. Aan de rook uit de schoorsteen konden we zien dat ze er weer even waren. Via email had ik ze laten weten dat we het heel leuk zouden vinden ze weer eens te zien, dus het voorstel had ik al laten vallen om elkaar op te zoeken en te eten samen. Clara had dit idee verder uitgewerkt door alle buren uit de gorges uit te nodigen. En wat vrienden van hen uit Parijs die er toch waren om mee te werken.
Rond half 8 was het zoeken voor een geschikte parkeerplaats op de helling van 14 graden in het pikkedonker. Maar eenmaal binnen was het feestje al in volle gang. Een informeel samenzijn, allen met een glas in de hand, warm welkom, gelach en gepraat en het werk bewonderend. (van hun schuur wordt een woning gemaakt) De huizen hier zijn enorm groot en verdeeld in heel veel kleinere ruimtes. Maar plek voor een geimproviseerde tafel voor twaalf is er altijd. De dames brachten een dessert mee. De vrouw van de oud-burgermeester, ik en onze 'buuf' Mauricette hadden ons best gedaan. Een rijstevlaai (het baksel was zowaar gelukt) 2 pruimen/abrikoos-taarten en iets waarvan ik de naam niet weet maar verschrikkelijk!! lekker is. Vanaf binnenkomst tot weggaan is het feest met een hoofdletter. Men lacht en plaagt, kletst en verwonderd zich. Er wordt niet geklaagd of over gezondheid en anderen gesproken. Er worden liedjes gezongen, de dames solo dus de volgende keer studeer ik er 1 in, en foto's gemaakt. De afwas is opgestapeld tot aan het plafond van de keuken. (niet zo moeilijk met 12 gasten en een laag plafond)
Aan het einde van de maaltijd gaat de drankkast open en je kan het zo gek niet bedenken of het staat erbij. Van bronwater tot de meest illigale eigen brouwsels met 80%. Van jong (23) tot oud (80+) wordt er geproost en getoast en iedereen rijdt gewoon 'keurig' naar huis. Aandoenlijk om de buurman te zien zoeken naar de kanten van de weg met een gangetje van 20 per uur. Maar geen dronken mensen??!!!! Zou er iets in het eten zitten? Het brood misschien?
De dag erna barstte mijn kiespijn los, afgezien daarvan hadden Marc en ik geen kater, hoofdpijn of andere klachten. De rozige after-party voelde echt aan als een feestje.
Ik kijk de zaden uit de grond en de kas werkt uitstekend. Vele bloemenzaden hebben hun eerste 'loof' al laten zien. Het beloofd een ware vlindertuin te worden. In het voortuintje stond verwilderde passiebloem zonder bloemen en een grote laurierstruik. Verder sprietjes van het blauwe druifje. Wij dachten nog; dat wordt niets meer. Maar wat blijkt, we hebben nog nooit zoveel blauwe druifjes met zo'n diepe kleur bij elkaar gezien. Een waar blauw feest! De wilgen zijn bijna uitgebloeid, de fortsytsia die we gesplitst hebben doen het alle 4 en alle bomen laten al hele kleine groene knopjes zien. Als het hier weer eens regent zal het in 1 week groen zien en zijn we van ons uitzicht af.
Het water dat Christian hier overal naar bakken heeft geleidt heeft me geinspireerd om een waterloop van bamboe te maken. Het splitsen is een makkie en het weghalen van de tussenschotjes een geduldklusje met een beiteltje en schuurlinnen. Het resultaat is fantastisch. De bakken en teilen die we hier gevonden hebben dienen als opslag en om de gieter in te dopen. En het streelt het oog! Het scheelt heel veel lopen en zo droog als het nu is is geen uitzondering. Zeer de moeite waard om daar tijd in te stoppen.
En zo rommelen we wat aan......
gedateerd
Helaas voor deze lijster even geen Vogellijm meer...
En we hadden al die bloemloze sprieten er nog uit willen halen..... gelukkig hebben we de lente afgewacht.
10 in actie. het blijft spannend om te doen, maar heel erg leuk en het resultaat is super!
Onderstaande 2 posts wilde ik de blog niet onthouden. Ze zijn wat oud ;-)
Pech
Wat een pech. Ik had nog zo gehoopt dat ik eindelijk van de kiespijn af zou zijn. De behandeling zou geen zeer doen, gezien de zenuw toch al dood was.... Helaas is het ontstane gat iets te snel met desinfecterend spul dichtgemaakt. Het abces stak de kop weer op. Wederom een dikke wang en erg veel pijn. Vrijdagochtend vroeg maar weer de tandarts gebeld en ik kon gelijk terecht. Ze zag gelijk het euvel en heeft de kies weer opengemaakt. Gelijk ruik en proef ik de troep die erin, eronder, erachter en in de wang zit. Dus nu even spoelen spoelen spoelen en open houden tot woensdag.
Als je een andere taal wil en moet leren is een gezondheidsklacht die niet te negeren valt toch wel een hele goede manier. Je zult je uit moeten drukken om duidelijk te maken wat er scheelt. De gezondheidszorg kent hier weinig wachtlijsten of inefficientie. De prijzen van de alledaagse medicatie is spotgoedkoop en de informatie cq service is verrassend goed!
Ik verzet het etentje met Chris en Emma, met zo'n mond kan ik niet genieten van eten en het is nog wat pijnlijk.
De lente is echt losgebarsten, wilgen, prunussen en esdoorns laten al dikke groene knoppen zien. De vlinders zijn al in grote getale aanwezig. De eerste gezaaide bloemen ontkiemen al en de temperatuur is als een koele zomerdag, maar dan met het landklimaat.
Iedere avond en zeker als het wat miezerd of regent zien we een zestal vuursalamanders bij de overloopbakken van de bron rondkruipen. We hadden al kleintjes in de bakken gezien. Ook dat de hoogste bak lekt aan de zijkant. Zo was er altijd een zijstroompje over de weg heen waar de kleintjes konden groeien. We vonden het zonde van het water, dus Marc heeft dat gat gedicht. Oops, allemaal baby-vuursalamandertjes die liggen te creperen op het droge. Dus alle hens aan de weg en voorzichtig de tientalle ukkies uit de goot gevist om ze te redden van een snelle verdrogingsdood. Alsof ik weer als kind aan de slootkant met kikkervisjes in de weer was.
Aan de lijst met gespot wild kunnen we ook eekhoorns toevoegen. Een grote rode heb ik zien scharrelen aan de kant van de weg.
Omdat ik best nog last heb m'n kaak laat ik het hele zware werk even voor gezien. De kas is inmiddels af met een heuse stormbestendige verankering, hopen we. Platte stenen van de groeve vormen een klein paadje en ik zaai vast wat bakjes in met kruiden. Een plastic blad van een tuintafeltje is omgekeerd ook een prima kweekbak, daar gaan de meloenen en komkommers in.
Verder experimenteer ik wat af in de mini-keuken. Een bladerdeegbodem met pudding en aardbeien doen het goed na een dag hard werken.
Ook het werk aan de secadou vorderd, maar och och, hoe moeten alle lauzes er nu weer op. De nummers zijn eraf geregend en we hebben geen printer om de foto er even bij te pakken....
(een week nadat ik deze post hebben we de printer gebruikt van de dame waar we een ruimte hebben gehuurd om in de toekomst te kunnen werken)
Wennen aan de pracht en de nieuwe omgeving doen we voorlopig niet. Afgezien van dat we het geweldig naar onze zin hebben blijven we veel geluksmomenten houden als we tijd nemen om ons heen te kijken.
Op deze mooie lente-zondag krijgen we nogmaals goed nieuws, wederom zijn we oom en tante geworden van Yuna Lente.... Worden we weer even stil van, want alles verliep goed en snel, maar we kunnen er niet voor hen zijn of even langs gaan... GEFELICITEERD met jullie gezinsuitbreiding lieve 3!!!!!
Ook de jonge Parijzenaars zijn weer een paar dagen aan de overkant. Na veel pech aan hun kant hebben ze een prachtig weekend uitgekozen om die 600 kilometers te rijden. Morgen zijn we uitgenodigd op de maaltijd, daar kijken we beiden naar uit; even wat jeugd om ons heen.
Door alle klusjes die we zo heel de dag door aanpakken vergeet ik vaak dat we tussen de middag graag stevige pot willen eten, dus bij de tijd blijven is helaas nog nodig. Wij mensheid lopen niet lang op enkel zonne-energie.
Maar door smiddags warm te eten heb je wel de rest van de dag genoeg energie om weer aan de slag te gaan. Ook tijd voor een wandeling of een slaapje, die fransen zijn zo gek nog niet!
De katten vinden een nieuw evenwicht met dit fijne weer en de hond. De achterdeur kan weer open (hadden we gebarricadeerd voor de ijskoude tocht die door de gaten en kieren stroomde), alleen Joppie vindt het hier niet leuk. Hij vergist zich in wanneer Castel naar buiten komt, stinkt uit zijn bek en is voor ons zelfs aan de schuwe kant. We maken ons wel wat zorgen, maar wie weet heeft hij alleen wat tijd nodig.
Gelukkig worden de avonden wat korter, maar we vullen ze nog steeds met spelletjes en keuvelen. We eten laat wat brood met kaas en worst. Alleen de hagelslag blijft nog over aan hollandse gewoonte :-)
Als je een andere taal wil en moet leren is een gezondheidsklacht die niet te negeren valt toch wel een hele goede manier. Je zult je uit moeten drukken om duidelijk te maken wat er scheelt. De gezondheidszorg kent hier weinig wachtlijsten of inefficientie. De prijzen van de alledaagse medicatie is spotgoedkoop en de informatie cq service is verrassend goed!
Ik verzet het etentje met Chris en Emma, met zo'n mond kan ik niet genieten van eten en het is nog wat pijnlijk.
De lente is echt losgebarsten, wilgen, prunussen en esdoorns laten al dikke groene knoppen zien. De vlinders zijn al in grote getale aanwezig. De eerste gezaaide bloemen ontkiemen al en de temperatuur is als een koele zomerdag, maar dan met het landklimaat.
Iedere avond en zeker als het wat miezerd of regent zien we een zestal vuursalamanders bij de overloopbakken van de bron rondkruipen. We hadden al kleintjes in de bakken gezien. Ook dat de hoogste bak lekt aan de zijkant. Zo was er altijd een zijstroompje over de weg heen waar de kleintjes konden groeien. We vonden het zonde van het water, dus Marc heeft dat gat gedicht. Oops, allemaal baby-vuursalamandertjes die liggen te creperen op het droge. Dus alle hens aan de weg en voorzichtig de tientalle ukkies uit de goot gevist om ze te redden van een snelle verdrogingsdood. Alsof ik weer als kind aan de slootkant met kikkervisjes in de weer was.
Aan de lijst met gespot wild kunnen we ook eekhoorns toevoegen. Een grote rode heb ik zien scharrelen aan de kant van de weg.
Omdat ik best nog last heb m'n kaak laat ik het hele zware werk even voor gezien. De kas is inmiddels af met een heuse stormbestendige verankering, hopen we. Platte stenen van de groeve vormen een klein paadje en ik zaai vast wat bakjes in met kruiden. Een plastic blad van een tuintafeltje is omgekeerd ook een prima kweekbak, daar gaan de meloenen en komkommers in.
Verder experimenteer ik wat af in de mini-keuken. Een bladerdeegbodem met pudding en aardbeien doen het goed na een dag hard werken.
Ook het werk aan de secadou vorderd, maar och och, hoe moeten alle lauzes er nu weer op. De nummers zijn eraf geregend en we hebben geen printer om de foto er even bij te pakken....
(een week nadat ik deze post hebben we de printer gebruikt van de dame waar we een ruimte hebben gehuurd om in de toekomst te kunnen werken)
Wennen aan de pracht en de nieuwe omgeving doen we voorlopig niet. Afgezien van dat we het geweldig naar onze zin hebben blijven we veel geluksmomenten houden als we tijd nemen om ons heen te kijken.
Op deze mooie lente-zondag krijgen we nogmaals goed nieuws, wederom zijn we oom en tante geworden van Yuna Lente.... Worden we weer even stil van, want alles verliep goed en snel, maar we kunnen er niet voor hen zijn of even langs gaan... GEFELICITEERD met jullie gezinsuitbreiding lieve 3!!!!!
Ook de jonge Parijzenaars zijn weer een paar dagen aan de overkant. Na veel pech aan hun kant hebben ze een prachtig weekend uitgekozen om die 600 kilometers te rijden. Morgen zijn we uitgenodigd op de maaltijd, daar kijken we beiden naar uit; even wat jeugd om ons heen.
Door alle klusjes die we zo heel de dag door aanpakken vergeet ik vaak dat we tussen de middag graag stevige pot willen eten, dus bij de tijd blijven is helaas nog nodig. Wij mensheid lopen niet lang op enkel zonne-energie.
Maar door smiddags warm te eten heb je wel de rest van de dag genoeg energie om weer aan de slag te gaan. Ook tijd voor een wandeling of een slaapje, die fransen zijn zo gek nog niet!
De katten vinden een nieuw evenwicht met dit fijne weer en de hond. De achterdeur kan weer open (hadden we gebarricadeerd voor de ijskoude tocht die door de gaten en kieren stroomde), alleen Joppie vindt het hier niet leuk. Hij vergist zich in wanneer Castel naar buiten komt, stinkt uit zijn bek en is voor ons zelfs aan de schuwe kant. We maken ons wel wat zorgen, maar wie weet heeft hij alleen wat tijd nodig.
Gelukkig worden de avonden wat korter, maar we vullen ze nog steeds met spelletjes en keuvelen. We eten laat wat brood met kaas en worst. Alleen de hagelslag blijft nog over aan hollandse gewoonte :-)
immigreren-integreren
Op geen enkele manier kun je je beter voorbereiden op immigreren en integereren dan gewoon doen. Al lees je alle boekjes en denk je nog zo goed te zijn voorbereid, toch zal alles weer anders zijn. Ongeacht het land waar je voor gekozen hebt, of stad of platteland.
Ben je gehecht aan wat je kent? Niet doen!
Het gras is echt hetzelfde (lees; de mensen zijn als alle mensen) alleen smaakt, ruikt en ziet er anders uit. Maar het is en blijft hetzelfde gras.
Veel huizen van buitenlanders hier zijn spik en span gemaakt zonder dat de eigenaar er ooit in heeft gewoond. Tijdens de vakantie ben je dan enkel bezig met het onderhoud. Ergens wonen wil altijd zeggen 'onderhouden'. Dat geldt ook voor je omgeving.
De taal hoef je niet na je 2e stap in den vreemde te beheersen. Men ziet je graag groeien, dan groeit de waardering enorm mee.
Wil je integreren? Doe zoveel mogelijk in je eigen nieuwe gemeente. Kleine boodschapjes, een wandeling en een praatje, ga naar de markt. Dat is De ontmoetingsplek bij uitstek. Aanwezig zijn op dorpsfestiviteiten, iemand helpen en hulp vragen. Vooral dat laatste!! Ook al weet je het zelf al heel goed, toch eens hulp vragen aan een naaste schept een band. De ander kan ook wat voor jou betekenen.
Als je al je spullen zelf meeneemt of uit Nederland laar komen laat je blijken dat het land waarvoor je gekozen hebt niet goed genoeg is. Logisch dat de locals je laten barsten als je ze echt een keer nodig hebt.
Durf fouten te maken. Men is net zo mens als jijzelf, ze hebben er bewondering voor dat je alles achterlaat en je leven ergens anders op wilt bouwen. Ze voelen zich vereerd dat je juist hun regio en hun gemeente hebt uitgekozen.
We hebben bijvoorbeeld veel gelezen hoe lastig het is een auto te importeren. Dus wilden we er in princiepe mee wachten. Maar de rode laro is hier veel gezien en het meest praktisch, dus toch maar eens informeren hoe dat zit.
We tanken al lang bij een garagebedrijf en worden daar altijd vriendelijk geholpen door een naamgenoot van me. Zij heeft bij onze vraag gelijk een lijstje gemaakt in word waar we moeten zijn, volgorde van handelen, juiste formulieren waarbij ze hulp aanbied met invullen en een lijst met alle paperassen die we nodig hebben.
Zelfs met de keuring worden we geholpen. Dus bijna verontwaardigd vraag je je dan af waar alle boeken en raadgevers zo moeilijk over doen.
Dit geldt eigenlijk voor alles in den vreemde. Zelf je nek uitsteken is veel meer terugkrijgen alsdat je durft te hopen.
Dus durf je je nek niet uit te steken en fouten te maken?? Niet emigreren.....
Ben je gehecht aan wat je kent? Niet doen!
Het gras is echt hetzelfde (lees; de mensen zijn als alle mensen) alleen smaakt, ruikt en ziet er anders uit. Maar het is en blijft hetzelfde gras.
Veel huizen van buitenlanders hier zijn spik en span gemaakt zonder dat de eigenaar er ooit in heeft gewoond. Tijdens de vakantie ben je dan enkel bezig met het onderhoud. Ergens wonen wil altijd zeggen 'onderhouden'. Dat geldt ook voor je omgeving.
De taal hoef je niet na je 2e stap in den vreemde te beheersen. Men ziet je graag groeien, dan groeit de waardering enorm mee.
Wil je integreren? Doe zoveel mogelijk in je eigen nieuwe gemeente. Kleine boodschapjes, een wandeling en een praatje, ga naar de markt. Dat is De ontmoetingsplek bij uitstek. Aanwezig zijn op dorpsfestiviteiten, iemand helpen en hulp vragen. Vooral dat laatste!! Ook al weet je het zelf al heel goed, toch eens hulp vragen aan een naaste schept een band. De ander kan ook wat voor jou betekenen.
Als je al je spullen zelf meeneemt of uit Nederland laar komen laat je blijken dat het land waarvoor je gekozen hebt niet goed genoeg is. Logisch dat de locals je laten barsten als je ze echt een keer nodig hebt.
Durf fouten te maken. Men is net zo mens als jijzelf, ze hebben er bewondering voor dat je alles achterlaat en je leven ergens anders op wilt bouwen. Ze voelen zich vereerd dat je juist hun regio en hun gemeente hebt uitgekozen.
We hebben bijvoorbeeld veel gelezen hoe lastig het is een auto te importeren. Dus wilden we er in princiepe mee wachten. Maar de rode laro is hier veel gezien en het meest praktisch, dus toch maar eens informeren hoe dat zit.
We tanken al lang bij een garagebedrijf en worden daar altijd vriendelijk geholpen door een naamgenoot van me. Zij heeft bij onze vraag gelijk een lijstje gemaakt in word waar we moeten zijn, volgorde van handelen, juiste formulieren waarbij ze hulp aanbied met invullen en een lijst met alle paperassen die we nodig hebben.
Zelfs met de keuring worden we geholpen. Dus bijna verontwaardigd vraag je je dan af waar alle boeken en raadgevers zo moeilijk over doen.
Dit geldt eigenlijk voor alles in den vreemde. Zelf je nek uitsteken is veel meer terugkrijgen alsdat je durft te hopen.
Dus durf je je nek niet uit te steken en fouten te maken?? Niet emigreren.....
vrijdag 20 maart 2009
kiespijn 2
3 lange weken non-stop ben ik al aan het tobben met kiespijn.
2 aparte abcessen doen mijn kaak opzwellen daar waar mogelijk.
pijnstillers, anti-biotica in 2 soorten, mondspoel-water, kruiden-theetjes, tandenpoetsen, flosborsteltjes en tandenstokers en 5 bezoeken aan de tandarts hebben me veel last bezorgd.
alle medicijnen hebben op mij altijd 1 of andere bijwerking en het werk hier verzoekt me iedere dag m'n grenzen te pareren.
zelfs het mes van de tandarts dat 1 abces heeft kunnen bereiken mocht niet voldoende baten.
Zat ben ik het, spuugzat, de ritten naar de tandarts, de pillen waar ik een hekel aan heb, maar zonder blijf creperen!!!
1 troost; het ergste heb ik gehad. volgende week nog terug en die week erop de laatste keer om de wortelkanaalbehandeling af te ronden. Mensenkinderen......
(had ik dan toch een touwtje aan de kies moeten binden en de deur hard dicht moeten smijten????
2 aparte abcessen doen mijn kaak opzwellen daar waar mogelijk.
pijnstillers, anti-biotica in 2 soorten, mondspoel-water, kruiden-theetjes, tandenpoetsen, flosborsteltjes en tandenstokers en 5 bezoeken aan de tandarts hebben me veel last bezorgd.
alle medicijnen hebben op mij altijd 1 of andere bijwerking en het werk hier verzoekt me iedere dag m'n grenzen te pareren.
zelfs het mes van de tandarts dat 1 abces heeft kunnen bereiken mocht niet voldoende baten.
Zat ben ik het, spuugzat, de ritten naar de tandarts, de pillen waar ik een hekel aan heb, maar zonder blijf creperen!!!
1 troost; het ergste heb ik gehad. volgende week nog terug en die week erop de laatste keer om de wortelkanaalbehandeling af te ronden. Mensenkinderen......
(had ik dan toch een touwtje aan de kies moeten binden en de deur hard dicht moeten smijten????
improviseren
internetcafe's die opeens 2 weken dicht zijn.
kiespijn waardoor telefoneren een te pijnlijke zaak is.
het gebruik van een cafe om te internetten geen usb-sticks toelaat
vermoeiende ritten naar het stadje verderop
+++++++++++++ maakt het me op het ogenblik te moeilijk om m'n posts te plaatsen of rustig mijn email te checken.
frustrerend is dit, maar het prachtige zomerse weer maakt een hoop goed.
kiespijn waardoor telefoneren een te pijnlijke zaak is.
het gebruik van een cafe om te internetten geen usb-sticks toelaat
vermoeiende ritten naar het stadje verderop
+++++++++++++ maakt het me op het ogenblik te moeilijk om m'n posts te plaatsen of rustig mijn email te checken.
frustrerend is dit, maar het prachtige zomerse weer maakt een hoop goed.
donderdag 12 maart 2009
wilde zwijnen
Alsof ze weten dat het jachtseizoen gesloten is; regelmatig komen we 's avonds in het donker een wild zwijn tegen op het weggetje. Vlakbij huis is het oude, waarschijnlijk wat dove, vrouwtje aan het snuffelen op de weg. Geweldig om deze dieren in hun omgeving te zien. Samen met de al gespotte vosjes en reeen, een haas hier en daar, de vuursalamanders en de enorme wouw die iedere dag op de thermiek boven de vallei en de rivier op zoek is naar vis. Deze roofvogel heeft een spanwijdte van 1.85 meter. Indrukwekkend zal het hier blijven.
Als ik zo op een ochtend met m'n mand naar de markt rij, klimt de auto uit de wolk waarin we wakker worden de zon in. De rijp op het dorre wintergras, de ruine aan de rand en de ochtend vogels die je voor je wielen weg ziet vliegen. De besneeuwde toppen van het gebergte en dan de wandelaar die vraagt hoever het lopen is naar het dorp boven. Met 1 woord; Magnifique!!
Als ik zo op een ochtend met m'n mand naar de markt rij, klimt de auto uit de wolk waarin we wakker worden de zon in. De rijp op het dorre wintergras, de ruine aan de rand en de ochtend vogels die je voor je wielen weg ziet vliegen. De besneeuwde toppen van het gebergte en dan de wandelaar die vraagt hoever het lopen is naar het dorp boven. Met 1 woord; Magnifique!!
La vie en France
Het is moeilijk te verwoorden hoe het leven hier voor ons veranderd is.
Iedere minuut die we kunnen werken we. Met name buiten, daar is het meeste te doen dat we zonder financiele middelen aan kunnen pakken. De grote dingen binnenshuis (houtkachel, dubbele beglazing, schilderen enzovoorts) moeten nog even wachten in verband met de kou, het vocht en de eeuwige geldkwestie.
Het verschil voor mensen die hier in het begin eens zijn geweest is nauwelijks zichtbaar, maar voor ons is het zeer groot. De helling vanaf het huis naar beneden is geheel vrij van al die hoge begroeiing en kleine boompjes. De gebouwen zijn allemaal vrij van begroeiing en de meeste rondslingerende rommel is opgeruimd.
Zonder houtkachel stoken we 10 kub per maand. Om dat tussen de buien door van de hellingen te plukken is niet gemakkelijk en kost veel tijd. Met een houtkachel verstook je de helft per maand. 10 kub droog hout zagen, kloven en versjouwen kost een volle week werk. (exclusief de brandstof en olie) Als het een weekje nat is buiten, zoals afgelopen week, is het zwaar het binnen warm te krijgen.
Bakken en braden helpt wel, maar kost weer gas. Dus zo zijn we lekker zoet.
Verder prijzen we ons gelukkig met lieve mensen, 'locals', die ons complimenteren met ons frans en helpen met alles waar we maar vragen over hebben. Zo dunbevolkt als het hier is , is ieder contact erg waardevol.
Het studio'tje dat we gaan huren blijkt te on-af en we krijgen aangeboden (en aangeraden) haar kantoor als werkruimte te gebruiken. Samen zijn we langs geweest om het wat verder te bespreken en om me voor te stellen. De reactie van haar hondje Maya is bepalend of zij ons mag en of de 'deal' wel doorgaat. Met vlag en wimpel slaag ik, want Maya kruipt bijna in me. De dame is een alleenstaande geleerde dame die nu in ruste in het dorpje woont.
Ze draagt erg oude kleding met scheuren en gaten, overal liggen papieren, boeken, cd's en aantekeningen. Eerst een klein glaasje cabernet sauvignon en terwijl ik kleine slokjes neem, anders is het glaasje zo leeg en dat staat zo gulzig, kijk ik om me heen. Van binnen is het huis zoals alle huizen hier, maar geen steentje te zien. Alles is afgetimmerd met 1 laag hout. Oude meubels met wollen kleden, schemerlampen uit half vorige eeuw en een brandend elektrisch kacheltje warmen de ruimte wat op.
De kleine raampjes bevinden zich boven ooghoogte, dus wel licht, maar geen uitzicht naar de prachtige vallei. Terwijl Marc en Danielle 'de zaken' bespreken, kijk ik rond en knuffel Maya.
Castel wilden we niet meenemen, Maya kan andere honden niet luchten of zien en we hadden nog meer te doen. We wilden Castel de boel laten bewaken, maar ze bleef achter de auto aanhollen. Omdat we haar het toch willen leren dat ze af en toe thuis moet blijven en haar niet op willen sluiten in haar superdeluxe hondenhok (bovenverdieping van de secadou), besloten we haar aan de ketting te leggen. De enige die we hadden was een erg zware 15 meter lange ketting. Dus helaas Castel, blijf maar hier met brokken, droge slaapplek maar wel aan de ketting.
Nog even naar het lieve creatieve britse stel. Ik wil ze graag eens te eten uitnodigen, gewoon zomaar, voor wat bits & bobs. Dat liep wat uit tot het donker werd. Thuis aangekomen had Castel zich met ketting en al vastgelopen in een stapel stenen waar ze geen kant meer op kon. Niet bij het water of haar eten en ook geen droge slaapplek; arm ding. Volgende keer anders.
Vanochtend was het zover, ik moest naar de tandarts. Andere kleinere ketting, wel voldoende ruimte om bij het water te komen. Bij terugkomst had ze toch de plastic tasjes met bestek dat lag te wachten op een beekbad, te pakken genomen.
Hierbij een vaas kapot laten vallen. Dus het bestek, het glas en de stukjes plastic lagen overal. Castel kan zich alleen dus uitstekend vermaken met dingen die niet goed voor haar zijn. Haar balletje lag onaangeroerd. (het bestek was over en dat was bevuild geraakt door het riool dat in het aanrecht was teruggestroomd. Ik had het in de beek schoon willen spoelen, te zijner tijd.)
Zo nu en dan zaai ik alvast wat in. Alle ruimte die ik al vrij heb gemaakt. Meeste bloemenzaden zitten al in de grond. Een paar soorten groente heb ik vast gezaaid in de 2 kleine terrasjes. Nu nog een flink stuk voor de aardappels en bonen. Het voorzaaikasje is bijna klaar.
De tandarts heeft de oude vulling en de dode zenuw verwijderd. Ruim een half uur met m'n mond open was het minst prettige. Het desinfecterende goedje dat in het gat is gepropt moet het een weekje goed en schoon houden, maar 's avonds komt de pijn terug. We hebben kunnen concluderen dat ik toch een allergische reactie op de antibiotica heb gehad. De dikke pijnlijke wang is pas gekomen na de eerste antibiotica-pil. Voorlopig ben ik dus genezen van de chemische troep.
Volgende week mag ik weer terug zodat ze alles netjes af kan dichten. Ik heb het gevoel alsof ik een karate-stoot op m'n kaak heb gehad.
donderdag 5 maart 2009
blauw druifje
dozen
Ik heb weer tijd gemaakt om wat dozen en kamers uit te zoeken. Weer iets verder gesetteld. Castel mag blijven, Samba gaat op de lange baan. Bijna Franse les zo, dus even wat foto's en volgende keer weer meer tekst.
Wel een afspraak voor de tandarts gemaakt, en dat ging prima aan de telefoon ... Weer een drempel overwonnen.
maandag 2 maart 2009
Contact
We hebben er beide wat moeite mee. We zijn ons ter dege bewust dat het inherent is aan emigreren. Of het nu naar Belgie is of Australie zal niet veel uitmaken. Of je gratis kunt bellen of de volle pond betaald voor de verbinding met het buitenland. Of je internet thuis hebt en heel de dag kunt mailen of eens in de 2 weken een internet-cafe aandoet, de stilte blijft gelijk.
Hoe we ons hierbij voelen, maakt het niet makkelijker. Natuurlijk is het logisch, uit het oog, uit het hart. En zeker ik heb me dat goed gerealiseerd voor we besloten te emigreren. Je voelt ook dat er aan je gedacht wordt, maar voor contact mis je toch het gemak van de kleinere afstanden. Het vertrouwde bellen met KPN en het mail sturen op je eigen tijd heeft het heel eenvoudig gemaakt. We zijn nu nog meer op elkaar aangewezen en op de nieuwe contacten hier. Wie je dacht dat vrienden waren, hier of daar!, blijken opeens van geen enkele waarde en juist ook andersom. Even bijpraten aan de telefoon is nauwelijks te doen door de slechte verbinding. Maar per email is ook best moeilijk. Je hebt iedereen wat anders te vertellen en voor een aandachtig geschreven persoonlijke brief per email neem ik alle tijd. Dat is vermenigvuldigd met het aantal contacten die ik wat van ons wil laten horen een dagtaak. Dat gaat niet als Frankrijk iedere dag 2 uur 'dicht' gaat. De pauzetijd die hier is tussen de middag is heel goed. Je hebt tijd om thuis te gaan eten en je op te laden voor de rest van de werkdag. Maar lastig is het wel als je voor een hele dag naar een stad gaat voor boodschappen en internet. Dus zoeken we het liefst de hoofdstad van ons departement op, Rodez heeft een prachtig stadscentrum en het is erg leuk er rond te struinen.
We missen het contact met onze familie en vrienden in Nederland dus wel degelijk. Ook omdat we dachten dat contact houden per email wel zou gaan.... Het scheelt ons in de toekomst wel ritjes naar Nederland. Dat klinkt cru, maar is reeel. De lege plekken zullen hier op een andere wijze ingevuld worden. Net zo fijn, warm en welkom, maar toch. We kunnen niet weten waarom het zo loopt, we accepteren het, en toch knaagt er nog dat laatste restje verdriet van het gemis en de voorlopige leegte.
Hoe we ons hierbij voelen, maakt het niet makkelijker. Natuurlijk is het logisch, uit het oog, uit het hart. En zeker ik heb me dat goed gerealiseerd voor we besloten te emigreren. Je voelt ook dat er aan je gedacht wordt, maar voor contact mis je toch het gemak van de kleinere afstanden. Het vertrouwde bellen met KPN en het mail sturen op je eigen tijd heeft het heel eenvoudig gemaakt. We zijn nu nog meer op elkaar aangewezen en op de nieuwe contacten hier. Wie je dacht dat vrienden waren, hier of daar!, blijken opeens van geen enkele waarde en juist ook andersom. Even bijpraten aan de telefoon is nauwelijks te doen door de slechte verbinding. Maar per email is ook best moeilijk. Je hebt iedereen wat anders te vertellen en voor een aandachtig geschreven persoonlijke brief per email neem ik alle tijd. Dat is vermenigvuldigd met het aantal contacten die ik wat van ons wil laten horen een dagtaak. Dat gaat niet als Frankrijk iedere dag 2 uur 'dicht' gaat. De pauzetijd die hier is tussen de middag is heel goed. Je hebt tijd om thuis te gaan eten en je op te laden voor de rest van de werkdag. Maar lastig is het wel als je voor een hele dag naar een stad gaat voor boodschappen en internet. Dus zoeken we het liefst de hoofdstad van ons departement op, Rodez heeft een prachtig stadscentrum en het is erg leuk er rond te struinen.
We missen het contact met onze familie en vrienden in Nederland dus wel degelijk. Ook omdat we dachten dat contact houden per email wel zou gaan.... Het scheelt ons in de toekomst wel ritjes naar Nederland. Dat klinkt cru, maar is reeel. De lege plekken zullen hier op een andere wijze ingevuld worden. Net zo fijn, warm en welkom, maar toch. We kunnen niet weten waarom het zo loopt, we accepteren het, en toch knaagt er nog dat laatste restje verdriet van het gemis en de voorlopige leegte.
tijd vliegt
Het prachtige weer maakt dat de dagen voorbij vliegen. De stilte is heerlijk, de rust is alleen wat verstoord door Castel-op-proef. Ze is super-onderdanig, heel lief, alleen moet ze nog zo wennen. De katten zijn smakelijk speelgoed, ze hebben het zwaar te voorduren. Aai vliegt het liefst zo hoog mogelijk een boom in en bedenkt zich pas na haar klimpartij dat ze er niet uit durft. Dus de ene speed-climb-ervaring die ik heb komt goed van pas. (zonder touwen of klimgordel in een boom klimmen) De 8 meters waren relatief makkelijk door het taaie harde hout van de tamme kastanje die ze uitgezocht had. Verder klimt Aai op het dak, waar we echt niet bij kunnen en die voor Aai ook eigenlijk te glad is om vanaf te lopen. Haar nageltjes doen weinig op de gladde lauzes (dikke stenen dakplaten). Joppie, voorheen Bin-Laden, is de angsthaas zelve met Castel op wacht bij de voordeur. Hij laat zelfs Aai met rust en komt 's avonds laat uitgelaten binnen spelen met de schaduwen op de vloer en het puntje van zijn eigen staart. Shadow is laconiek bij het gadeslaan van dit alles. Hij heeft Castel een tik op de neus gegeven om zijn bewegingsvrijheid te waarborgen en vindt plekjes om te slapen buiten. Slimme oude kater slaat zich overal met een bedachtzame trage rust doorheen. Pipo is geen kattekat. Pipo is met de fles grootgebracht en een weerzinwekkend grote hond gewend. Dus op gepaste afstand vermaakt hij zich overdag buiten ergens op de helling en zodra hij hoort dat Castel veilig achter slot en grendel de nacht door mag brengen komt hij, lieflijk knorrend en miauwend, binnen om te eten en te knuffelen. Castel is gewend aan aandacht van haar hondevrienden, 6 stuks, en is wat snel verveeld. Ze heeft nog veel te leren als ze kan blijven, maar we moeten er goed over nadenken. Ze zal moeten leren blaffen als we bezoek hebben, leren zichzelf te vermaken, leren zelf wat rond te struinen en niet meer tegen iedereen op te gaan staan als zijnde 'kus geven'. Of we haar dus houden is nog de vraag.
Van de week deed Marc een laatste rondje 's avonds met Castel en stuitte op een heuse bosbrand. Aan onze kant van de heuvel tussen het gehuchtje op de heuvel en ons. De wind stond richting het westen, dus voor ons geen gevaar, maar de pracht versus de vernietigende kracht geeft een vreemd gevoel. Het was een heel bijzonder gezicht, want het was aarde donker en de randen van de brand uitgestrekt over zoveel meters gaf een onwerkelijk aanzicht. Ze waren al wat weken bezig geweest met grasland platbranden op de hellingen, maar bij deze boer was er toch iets mis gegaan. Als je geen vergunning hebt is de rekening voor jou. De buren vertelde ons de dag erop dat de desbetreffende boer waarschijnlijk geen stookvergunning had.... oops. De brandweer kon natuurlijk niet overal erbij, dus de gehele omgeving was gealarmeerd. Maar de gendarmerie kon iedereen geruststellen, de brand is onder controle, gelukkig maar.
De temperatuur is 's middags in de zon een graad of 35. De koele bries, af en toe stevige winden, maken het erg goed te doen. Zo mag het altijd blijven.... Het stimuleerd om veel buiten te doen. Dus tot 7 uur 's avonds zijn we lekker aan het rommelen. Ik heb een lang werktuig gemaakt om de broodoven leeg te halen van as en een net zo grote brembezem om hem schoon te vegen. We brainstormen over een oplossing om daar ook een warme tocht-vrije ruimte te maken om grotere hoeveelheden deeg te laten rijzen. Steeds met gerezen deeg het paadje af naar beneden is geen doen.
De reparatie van de secadou is bijna voltooid. De betonnen dwarsbalk is gegoten en mag drogen. Daarna kan Marc de planken monteren zodat de lauzes-stenen er weer op kunnen.
De begane grond van de secadou heb ik uitgebaggerd. Dat scheelt een hoop ruimte en de groentetuin-spullen kunnen er dan in. Alle bakken zijn gevuld met nieuwe aarde en ingezaaid met bloemen, evenals de zonne-muren. Lathyrus, zonnebloemen, bloemenmix, margrieten, blauw-bloemige wingerd, goudsbloemen, noem maar op. Als proef vast wat knoflookteentjes in de aarde gestopt.
Verder ben ik al een paar dagen brood aan het bakken in de combi-magnetron. Allerlei nieuwe mixen en toevoegingen om te varieren.
Het verdoofde gevoel in mijn onderlip gaat niet weg. Dat zal de dode zenuw wel zijn. Ik verzamel moed om een afspraak met de tandarts te maken. De buren stellen me gerust, het zal allemaal mee gaan vallen.
Ze zijn een enorm lief stel, Mauricette ontfermd zich als een moeder over me. Ze is een zoon verloren en haar dochter woont flink ver weg. Het voelt heel goed zo, we lopen de deur ook niet plat bij elkaar. Wel zijn we weer op het eten uitgenodigd deze week. Een 'drukke' week met alle andere afspraken en dingen die we willen doen.
Bar la Poste heeft aangegeven dat als de brievenbus is geinstalleerd de postbode het best leuk vind de post te komen brengen. Dus een prachtige kronkelende eikentak wordt nu bewerkt als steunpilaar voor de brievenbus. Langs de weg, dus na het keren kan de postbode in zijn auto blijven zitten. Als we de staanders van het hek vervangen hebben gaan we het hek dichtdoen als we er beiden niet zijn. Dat maakt het voor iedereen duidelijk of het zin heeft het terrein op te rijden.
We hebben weer een optie een ruimte met internet te gebruiken, maar we moeten daar nog even achteraan. Kijken of het adsl is en of we de mensen daar niet te veel belasten. Ook weer britten, buren van Chris en Emma. Met 15 permanent bewoonde huizen ken je zo het hele dorp. We voelen ons hier welkom. Om dit wat kracht bij te zetten willen we binnenkort de rode laro importeren. Dan rijden we met een frans kenteken en laten we zien dat we geen bezoekende nederlanders zijn.
Van de week deed Marc een laatste rondje 's avonds met Castel en stuitte op een heuse bosbrand. Aan onze kant van de heuvel tussen het gehuchtje op de heuvel en ons. De wind stond richting het westen, dus voor ons geen gevaar, maar de pracht versus de vernietigende kracht geeft een vreemd gevoel. Het was een heel bijzonder gezicht, want het was aarde donker en de randen van de brand uitgestrekt over zoveel meters gaf een onwerkelijk aanzicht. Ze waren al wat weken bezig geweest met grasland platbranden op de hellingen, maar bij deze boer was er toch iets mis gegaan. Als je geen vergunning hebt is de rekening voor jou. De buren vertelde ons de dag erop dat de desbetreffende boer waarschijnlijk geen stookvergunning had.... oops. De brandweer kon natuurlijk niet overal erbij, dus de gehele omgeving was gealarmeerd. Maar de gendarmerie kon iedereen geruststellen, de brand is onder controle, gelukkig maar.
De temperatuur is 's middags in de zon een graad of 35. De koele bries, af en toe stevige winden, maken het erg goed te doen. Zo mag het altijd blijven.... Het stimuleerd om veel buiten te doen. Dus tot 7 uur 's avonds zijn we lekker aan het rommelen. Ik heb een lang werktuig gemaakt om de broodoven leeg te halen van as en een net zo grote brembezem om hem schoon te vegen. We brainstormen over een oplossing om daar ook een warme tocht-vrije ruimte te maken om grotere hoeveelheden deeg te laten rijzen. Steeds met gerezen deeg het paadje af naar beneden is geen doen.
De reparatie van de secadou is bijna voltooid. De betonnen dwarsbalk is gegoten en mag drogen. Daarna kan Marc de planken monteren zodat de lauzes-stenen er weer op kunnen.
De begane grond van de secadou heb ik uitgebaggerd. Dat scheelt een hoop ruimte en de groentetuin-spullen kunnen er dan in. Alle bakken zijn gevuld met nieuwe aarde en ingezaaid met bloemen, evenals de zonne-muren. Lathyrus, zonnebloemen, bloemenmix, margrieten, blauw-bloemige wingerd, goudsbloemen, noem maar op. Als proef vast wat knoflookteentjes in de aarde gestopt.
Verder ben ik al een paar dagen brood aan het bakken in de combi-magnetron. Allerlei nieuwe mixen en toevoegingen om te varieren.
Het verdoofde gevoel in mijn onderlip gaat niet weg. Dat zal de dode zenuw wel zijn. Ik verzamel moed om een afspraak met de tandarts te maken. De buren stellen me gerust, het zal allemaal mee gaan vallen.
Ze zijn een enorm lief stel, Mauricette ontfermd zich als een moeder over me. Ze is een zoon verloren en haar dochter woont flink ver weg. Het voelt heel goed zo, we lopen de deur ook niet plat bij elkaar. Wel zijn we weer op het eten uitgenodigd deze week. Een 'drukke' week met alle andere afspraken en dingen die we willen doen.
Bar la Poste heeft aangegeven dat als de brievenbus is geinstalleerd de postbode het best leuk vind de post te komen brengen. Dus een prachtige kronkelende eikentak wordt nu bewerkt als steunpilaar voor de brievenbus. Langs de weg, dus na het keren kan de postbode in zijn auto blijven zitten. Als we de staanders van het hek vervangen hebben gaan we het hek dichtdoen als we er beiden niet zijn. Dat maakt het voor iedereen duidelijk of het zin heeft het terrein op te rijden.
We hebben weer een optie een ruimte met internet te gebruiken, maar we moeten daar nog even achteraan. Kijken of het adsl is en of we de mensen daar niet te veel belasten. Ook weer britten, buren van Chris en Emma. Met 15 permanent bewoonde huizen ken je zo het hele dorp. We voelen ons hier welkom. Om dit wat kracht bij te zetten willen we binnenkort de rode laro importeren. Dan rijden we met een frans kenteken en laten we zien dat we geen bezoekende nederlanders zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)