Leghokjes

Het gaat binnenkort toch echt gebeuren;
Eieren van eigen kippen en kipfilet en pootjes van de kipjes van de kippen....

De spaghetti is nog niet ontward....

Kortom, het kippenhok schiet aardig op. We gaan Jeane en Robert vragen of zij een goed adres weten. Zij hebben hele grote kippen die ook lekkere eitjes leggen en weten er alles van als kleine boeren zijnde.

Lente foto's

Tis wat vroeg zo op de laatste dag van februari. Ik kijk al weer uit naar het gedicht dat Herman misschien gaat bloggen morgen.
Maar na een heel rustig wandelingetje door de moestuin kom ik de meest onwaarschijnlijke dingen tegen.
Kijk, geniet en bewonder;

Zomaar ergens tegen de muur.
Een slang!!

Vergeet-me-nietjes roze van de kou.

(En niet blauw van de kou)

De eerste tekenen van leven in rabarber.....

Paardebloem, een trotse!

Opviolijken!!!

De eerste van de honderden die nog zullen volgen.

The small WoodMovie

Even ter afleiding gaan we weer eens hout de helling aftrekken met onze nieuwe kabel....

Spaghetti

Al klussende aan het kippenhok, komt Marc erachter dat er 1 lichtschakelaar in het hok zit voor twee lampen. Te weten een peertje dat binnen aan een draadje hangt en een felle verschijner die buiten aan de schuur is bevestigd. Dus beide lampen gaan branden als je die ene knop indrukt.

Nu we toch bezig zijn, moet dat echt veranderd worden.

Marc haalde enen en tweëen op de mts voor het vak 'electriciteit'. Ik kan prima logisch denken en heb er ook geen verstand van, maar wel een frisse blik die nog wel eens voor heel goede ideëen zorgt. Maar m'n lief wil het eerst zelf uitvinden, ook al blijft hij blokkeren op aansluitschema's, wirwar van vrolijk gekleurde draadjes en het verschil tussen de schakelaars in Nederland en Frankrijk.

Natuurlijk kruipt hij internet op om te zoeken naar de juiste manier van aansluiten om geen kortsluiting te veroorzaken. Natuurlijk doe ik hetzelfde en denk mee. Ik besluit de enige andere dubbele schakelaar in huis met een intern onderzoek te bezwaren, ook al is dit ooit niet goed aangesloten door m'n lief. Het ene lampje kan pas branden als je de andere lamp ook aandoet. Andersom doen geen van de twee het. Maar hier zit tenminste een 'binnenhuis' in dat er hetzelfde uitziet als die Marc nu wil gebruiken voor het kippenhok.

Op internet vinden we fantastische plaatjes, schema's en in diverse talen, wauw!! Maar de schakelaars zien er 'hollands' uit en komen absoluut niet overheen met het ding dat Marc in zijn handen geklemd houdt. Verder lopen de draadjes hier ook anders en er staan nergens dezelfde afkortingen of letters als op de internet aansluitschema's voor wisselschakelaars....

Terwijl ik meedenk, meezoek en probeer het op een rij te krijgen, blijft m'n schat herhalen dat hij er niet uit komt, 'ja-maren' en me onderbreken.

Ik geef het op, dit is me te warrig en ik word een beetje boos on top of de boosheid die me vanochtend ten deel viel na het ontvangen van een mail van onze huisoppas. Waarin we eigenlijk beschuldigd worden van het feit dat de oppas in de problemen verkeert en 'zij er niet toe doen in onze beleving'.

Dit terwijl ik er afgelopen maand twee keer ben geweest, er gekletst is, bijgepraat en, voor zover mogelijk, toch alles besproken is om deze ook warrige situatie zo helder mogelijk te krijgen. Een trap na en een dolk in onze rug, terwijl wij het naar eer en geweten en beste kunnen geregeld hebben zonder er ook maar iemand een nadeel van te laten ondervinden. Ja, wij zelf!, in verband met die torenhoge hypotheek.

De wirwar, de spaghetti, de draadjes en lijntjes -en deze in de dubbele zin des woords- blijken alleen maar ontward te kunnen worden door een draadtang, of misschien zelfs een betonschaar! En nog zijn we met z'n allen aan het proberen geen kortsluiting te veroorzaken.

Ik heb echt gefaald in deze! Ik trek even mijn handen terug van het helpen van m'n lief met de dubbele schakelaar en ga zo koken, Spaghetti natuurlijk!

Ploffertjes

Vorige week vrijdagavond krijg ik 's avonds laat nog een dringende boodschap op de mail; van m'n lief of ik roomboter, echte poedersuiker en poffertjesmix mee wil nemen.

Ik ga er speciaal voor naar de supermarkt. Weer thuis vergeet ik dat ik de twee pakken kocht, dat de roomboter hoog in de koelkastdeur ligt en er twee bussen poedersuiker hoog achterin de voorraadkast staan... Maar Marc vergat het allerminst....

We eten poffertjes vanavond in plaats van net ontdooid brood. Hij stuift de keuken in en rats, flats, meng, schud en strooi, de pan op hoog vuur en daar gaat ie hoor....... We eten ze saampjes uit één bord snel op voor ze koud worden met twee glazen koude melk, mmmmmm das lekker na zoveel jaren!

Het blijken toch meer ploffertjes te zijn.............

Het geluid op de achtergrond is de afzuigkap, net een vliegveld, maar afzuigen doet ie goed!

wandelen met ezels

Tijdloos grijs

De dag begint nat, de terrassen nat, de bomen nat en het geluid van druppels op afgevallen bruin blad. De wolken rusten nog uit op ons terrein en het is stil op een enkele vogel na die de lente ruikt.
Ik moet naar de markt, een lege koelkast, geen eigen brood meer in de vriezer, pakketjes die gefrankeerd moeten worden en een koffiedate met H om wat Hollandse boodschapjes te geven.
De rode landrover voelt maar vreemd na de lange ritten in de blauwe, onwennig om weer als vanouds naar de markt te rijden. Daar tref ik een lege bistro aan met alleen een zwijgzaam heerschap die zonder koffie staat te mokken. Hij zegt in ieder geval geen gedag. Ook le Patron is er blijkbaar even niet, dus sluit ik de deur en ga maar in de rij staan bij de groentekraam. De lucht is zacht, hier geen wolken die nog moeten opstijgen, maar zowaar een zonnestraal die de groenteman een glimlach ontlokt terwijl hij met passie de klanten helpt.
Daarna 10 minuten in de rij voor brood en terwijl er voorgedrongen wordt, wind ik me op en ben al van plan er wat van te zeggen, maar terwijl ik de woorden sta te zoeken hoe onbeleeft ik het vind, speuren mijn ogen het plein af op zoek naar H en bedenk me dat ik nog even de bank binnen moet om een afspraak te maken. Voor ieder wissewasje maak je hier een afspraak, dus ok, nu dan ook maar weer.
Met een tas vol brood en de ergenis al lang voorbij, stap ik het pand binnen en wordt gelijk geholpen. Net na mij stapt een breedgeschouderde gendarme de bank binnen met het handwapen opzichtig aan zijn koppel. Ik heb denk ik echt te veel films gezien, want er schieten gelijk allerlei dingen door mijn hoofd. Het gevoel alsof je in de film meespeelt, maar dan met een te hoog realiteitsgehalte. Verder het zo opzichtig aanwezig zijn van het leger, de gendarmerie is tenslotte defensie en geen justitie. Het dwingt toch respect af en verder ..... het is zo'n stoere vent! Dus doe ik mijn uiterste best me niet steeds om te draaien om deze man aan te gapen alsof hij echt zo van het witte doek komt.
Ik haast me het gebouw uit met het afspraken-papiertje.
H mis ik, wat voor ons beide frustrerend is, want we komen al weinig in het stadje en wonen een dik half uur van elkaar af terwijl haar auto geen stoere hoge stevige 4x4 genoemd kan worden.
Thuis kook ik een lekkere hap, was af en kan mezelf niet binnen houden. De dag is nog steeds grijs, de hemel dus ook, met nog donkerere wolken die nauwelijks bewegen, want er staat geen wind. De dreiging van regen blijft, het ruikt vochtig en toch zoemen er bijen en vliegen vlinders van viool tot viool.
Ik ga de fruitbomen snoeien, let op, wel twee die niet hoger zijn dan 3 meter, maar toch moet ik erin, want de ladder komt niet daar waar ik snoeien wil. Marc bouwt verder aan de muur, het kippenhok heeft al een luikje en de helft is al met gaas bekleed. Omdat ik toch bij de broodoven met de pruim en appel bezig ben, besluit ik de gevonden kleine notenboom uit te spitten die in een hoekje achter de oven tegen de muur groeit.
Na 10 minuten graven met de hand en spitten, heb ik spijt van deze onderneming. Een oer hollandse spade komt niet door graniet steentjes of scherven van oude borden heen. De grond is meer steentjes dan aarde, dus zweet ik m'n trui vol en haal nog maar eens diep adem.
Uiteindelijk heb ik het zielige boompje uit de grond, flink beschadigd, maar toch poot ik hem terug op een open helling aan de andere kant van de moestuin. Ik verplant nog de Lavas en Koriander, zodat daar een compostbak kan komen en dan vind ik het werken wel genoeg.
Met modder en aarde overal -ja als ik bezig ga buiten, dan ben ik net een everzwijntje dat met liefde wroet- krijg ik mezelf nog niet naar binnen. De lucht is nog dezelfde als eind van de ochtend, geen wind en de temperatuur is zacht genoeg om zonder jas een ommetje te maken.
Dit grijs is zo tijdloos. Ik kan echt het tijdstip van de dag niet bepalen, geen idee waar de zon zou kunnen staan, hoe laat het is, geen idee!
Dat maakt zo'n grijze dag bijzonder, het is een eindeloze dag, één zonder einde, alsof de tijd stop gezet is en ik door het vacuum loop op weg naar de stal om eens te kijken hoe we dat met een ezelhek op kunnen lossen. Zelfs Castel heeft niet door dat ik aan de wandel ben, wat het nog tijdlozer en stiller maak. Zelfs die vogel van vanochtend hoor ik niet.
Al mijmerend bij de stal zie ik toch echt iets vliegen; een vleermuisje!! Eind februari? Een vleermuis? Na tientallen rondjes boven de stal weet ik het zeker, die is wakker en zoekt naar mugjes die voor mij onzichtbaar zijn. Ik ben het echt even kwijt, ergens in de middag van 24 februari weet ik nog net waar ik ben, maar daar is alles mee gezegd.
Tijdloos grijs, stilte met minimale beweging, kaal nog en toch kleur, bladloos en toch bloemen, winters nog en toch een wakkere winterslaper....
Stop de tijd maar, ik heb genoeg te doen.

lopende zaken

De lente is 'lopende zaak' nr.1

Boven de maagdelijk witte viooltjes.

Onder een tapijt van violette en paarse viooltjes.

De sering staat nu al dik in knop!

Tijdens de winter spoelen hellingen nogal uit door de vorst en de neerslag. Deze joekels van rotsen hebben gelukkig mijn groene kool niet geplet.

Het is een gebed zonder einde om de moestuin strak en glad te krijgen. Dus accepteren we de aarde en de rotsen, de stenen en de bramen, naast het onkruid wat de grond los en rijk houdt.

Het muurproject van m'n lief. Naast de Secadou -tuinhuisje en Castel's villa- verhoogt hij steentje voor steen de muur zodat we alle grond die achter de schuur, het zwembad en het 'chateau' ligt, kwijt kunnen. Een gedeelte van de oprit wordt zo breder en verloren ruimte krijgt dan eindelijk nut. Een zitje in de schaduw van de acaciabomen of ruimte om langs de auto te lopen met een kruiwagen. Maar dit is echt een zoveel-jaren-project....

Het kippenhok!!

Het aangebouwde minischuurtje naast de schuur was voorheen de plek waar alle zwembad spullen stonden; pompen en leidingen, filtertanks, schepnet, babybadje en ander buiten-speelgoed. Wij hebben geen kinderen of zwembad en de ruimte is te klein om hem als opslag te gebruiken. Ook stoten we ons hoofd, want de eerste dwarsbalk die je tegenkomt is op een 1.4 meter hoogte geplaatst. Een vloertrekker is nu bevestigd als stootrandje, maar zelfs dit werkt niet.

De helft wordt voor de kipjes, van die grote boeren kippen die lekker zijn en eieren leggen. Een haan van formaat mag voor de kuikens zorgen en zal ook wel wat waaks zijn. Tevens voor mij een goede wekker. Nu nog die ene dwarsbalk weghalen zonder dat de boel instort, kippengaas plaatsen en de kleine gaten dichten, zodat ook de kuikens veilig zijn. Dan stokken bevestigen tussen de twee andere dwarsbalken en een luikje voor het rapen van eieren. Aan de achterkant van het hok komt het luikje om de dames en heer te laten scharrelen overdag.

Het kostte me een hele middag en chaos in m'n hoofd. Ik heb zo veel inspiratie dat ik bijna direct zou willen starten met het maken van diverse decoraties. Marry, Bea, Conny, Inge, Carina, ma; veel dank voor jullie hulp!!!!!

Hyacinten!!!!

Emigreren = Veranderen

Dit laatste bezoek aan Nederland maakt voor mij de veranderingen in mij heel goed duidelijk.

Waar ik dacht nog een kind te zijn, of althans niet volwassen, blijk ik toch echt gegroeid, veranderd. Een andere blik op mensen, leefomgeving, maatschappij. Een ander idee over vooruitgang, politiek en werken, andere blik op het ooit zo vertrouwde en bekende waar ik nooit bij stil stond, omdat het nu eenmaal zo was.

Ik was alles behalve flexibel, ik was alles behalve bestand tegen de drukte of stress. (Nu zal ik op de lange duur nog niet bestand zijn tegen het drukke van de Randstad, maar voor een paar weken is het heel goed te doen.) Ik nam voorheen mezelf ook te serieus, in het verkeer, in contact met anderen en in m'n dagelijks doen èn laten.

Na ruim 2 jaar in het welkome isolement van een frans bos in een gorges dicht bij een stuwmeer, vallen me 'mijn' verschillen van toen en nu heel erg op. Ik zie mijn ouders anders, zij zijn gewoon dezelfde gebleven. Ik zie verbanden ook anders, niet meer als vanzelfsprekend en onveranderlijk. Ik kijk alsof 'van buitenaf' naar situaties en zet ze niet meer af tegen ons leven hier, het is tenslotte niet te vergelijken. Ik zie ook wat ik doorstaan heb in dat hectische bestaan en mijn familie en vrienden nog leven in wat ik van me af heb geschud.

En het zal niet voor iedere emigrant gelden, ook niet voor alle emigranten naar Frankrijk. Het is tenslotte ook de regio die je kiest en hoe je in het Franse leven wenst te staan. In de Nederlandse enclave Morvan zal het wat minder zijn, weer anders. Wij kozen voor een isolement kwa ligging van het huis, dus of er hier nu veel of weinig Nederlanders wonen, contacten hebben we niet zoveel. Genoeg, blijkt uit wat we nodig hebben en wat er hier is.

Wij zijn makkelijker geworden, flexibeler, rustiger, bewuster, denken meer na voor we iets doen, hebben de tijd gecreëerd dichter bij onszelf te komen, wat ons in laat zien wie mensen zijn en waarom er dingen niet verliepen zoals gewenst. Waarom de dingen gaan en komen en waarom juist op dat moment, of juist niet....

Alles wat ooit vanzelfsprekend, logisch en juist was, is hier op z'n kop gezet, veranderd of genuanceerd. Het roer om is ook letterlijk het roer om op alle fronten.

De daginvulling is veranderd, het werk en hoe we met het werk omgaan, wat we eten en wanneer we eten, onze nachtrust (met de matrassen van P&W nog beter als voorheen), onze stoelgang, we zijn nooit meer ziek (griep of verkouden zijn is ons volkomen vreemd), gaan heel zuinig om met energie, kopen minder (veeeel minder), kijken geen tv (dat is nog de grootste rust, iedere dag weer) wat ons nog minder laat consumeren, ervaren kou en warmte anders, kunnen genieten van de regen omdat de moestuin dat nu eenmaal nodig heeft, en vinden de franse zomerzon eerder een last dan een zegen. Ook een wijntje tussen de middag lijkt heel goed te vallen en weerhoud me er niet van 's middags keihard aan de slag te gaan.

Het grootste verschil waar ieder mens van zou onthaasten is 'De Franse Slag'!!

Het makkelijke van 'met de franse slag' is het relaxte rommelen. Ik durf te beweren dat deze slag op het gehele platteland van Frankrijk gehanteerd wordt. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Werkt het linksom niet? Dan doen we het gewoon rechtsom.

Frankrijk is net zo overgeregeld als Nederland. In Nederland lijkt alles 'keurig geregeld' terwijl in la douce France alles rommelig en over-burocratisch is. Nou vind ik het niet allemaal even keurig in Nederland en zijn alle veilige regels meer om het in toom te houden, geen excessen alstublieft en doet u maar gewoon, das gek genoeg.

Gek genoeg, vind ik het gewoon om alles te doen zoals het goed voelt, wat ook gek genoeg, vaak verboden is in Nederland. Wat je hier met gezond verstand zo geregeld hebt, is in Nederland onmogelijk en of niet toegestaan. Of je doet gek natuurlijk! Terwijl ik me op de Nederlandse wegen echt serieus afvroeg of ze daar niet een beetje gek geworden zijn? Maatregel na maatregel, geen moeite wordt gespaard de wegen file-arm te krijgen. Maar inderdaad; waarom een campagne en nieuwe borden, media-aandacht en meer voor die paar stukken snelweg waar je 130 per uur mag? De verkeerspolitie opdracht geven op die stukken wegen pas te gaan flitsen boven de 130 lijkt me stukken efficienter en goedkoper? Ook de campagne om te leren ritsen blijkt over de balk gesmeten belastinggeld. Men wil perse in de spits nog voor dat de doorgetrokken strepen ophouden in- en uitvoegen?????

(De Fransen kunnen niet invoegen, die doen dat rustig met 50 per uur, ook als er een vrachtwagen nadert op volle snelheid. Relaxt is het wel en als je het eenmaal weet, nog duidelijk ook.)

Nu ben ik van huis uit wel een ordedier zonder vast ritme. Hier kan ik de orde loslaten en zal ik me een ritme aan meten om mee te kunnen. Het gaat allemaal vanzelf!

Illustratie '50 reasons not to change' zal ik aanvullen met '50 reasons to change'... Met de franse slag natuurlijk, rustig aan en morgen weer een dag.

Auto-entrepreneuse

Of zoiets,
want de enige post van vorige week is een bevestiging en officieel nummer dat ik auto-entrepreneuse ben!!!!
Hoera, hoera hoera en dat in nog geen 2 weken!!!!
Wat nou franse burocratie en stroperigheid??

En natuurlijk weet ik niet van de hoed en de rand.
Ben ik er nog niet uit hoe ik m'n omzet op moet geven aan de belasting hier, via internet, dat wel.
En ik heb geen idee van de kleine letters, wel hoeveel ik mag verdienen als zelfstandige in een vrij beroep. Ook het percentage belasting dat ik moet betalen.
Maar daar kom ik al werkende wijs wel uit.

Nu nog uitvissen hoe het zit met de standaard verzekering voor ziektekosten, de Carte Vitale, die bij deze bedrijfsvorm hoort.

10 centimeter

Toen; hoe we het aantroffen in 2008!

Nu

Na de eerste warme lange knuffel en het in elkaars ogen staren met blijdschap, het uitgebreid begroeten van katten en hond, het de auto laten zien (Marc schiet in de lach van de hoeveelheid wetende dat alle kastjes ook nog eens prop vol zitten.) vergeet ik bijna naar de keuken te kijken. Bij binnenkomst moet ik me nog beheersen om de keuken niet als prioriteit in te rennen, hoe geconditioneerd kan een vrouw zijn in 2011??, maar na de begroeting ben ik die hele vernieuwde verhoogde keuken vergeten. Dus zegt Marc met een kwinkslag dat ik maar eens wat drinken in moet gaan schenken, pas dan valt het kwartje....

Ik ben trots!!!!! Een afzuigkapje dat zo goed werkt dat het lijkt of ik langs een vliegveld sta te koken met een plankje erboven voor de losse spullen die grijpklaar moeten zijn, het opgehangen keukenmes, verhoogd blad natuurlijk, afgewerkt met dubbele strips en 4 lades die netjes op rolletjes open en dicht gaan zonder dat ze stroef blijven hangen. Dat het geheel nu 10 centimeter hoger is zijn we gelijk vergeten, zo hoort een keuken!

De gerookte makreel van de Dordtse markt smaakt ons voortreffelijk, de gekookte maaltijd van deze middag nog veel beter, mèt magere vruchtenyoghurt van de Hollandse super.... Erg!

Weekje weg

Het weekend in de Hooge Veenen.... correctie Belgische Eifel is intens;
M'n neefje is als m'n grote broer, maar dan drie jaar oud. Mijn ouders zijn idolaat van het ventje en zijn niet de enige. Als Haags binnenstad-jochie komt hij alleen in de natuur terecht als opa en oma oppassen. Als het aan hem ligt blijft hij in de modder zitten, met steentjes sjouwen of stokken hanteren alsof het een zwaard is. In het huisje dat 'opa en oma' huurden, is hij helemaal op z'n gemak. De ezeltjes Sanne en Lotte, waarmee ik nog uit wandelen ging (foto's volgen misschien later) moeten het ontgelden in die zin dat ze steeds geroepen worden. M'n neefje staat aan het hekwerk geplakt met z'n knuistjes over het prikkeldraad, in de mouwen van zijn jas voelt hij het niet. Het bos is in dit gebied van ongekende schoonheid; mistig en vochtig, prachtig stil ook met eindeloze wandelpaden. De zon piept er even door en zet de mossige bosgrond in een aparte gloed. Dit gebied vind ik op z'n mooist swinters; als het nat en koud is. De eigenaren van Krachtpunt zijn ook zelf-voorzienend bezig. Dat schept een band, geeft inspiratie, ideëen en de bevestiging dat wat wij proberen te creëren ook echt goed is.
Ik zie mijn broer van de andere kant. Niet de snelle geslaagde jongen zoals de 'anderen' hem voorbij zien stuiven, maar een uitgeputte man die vecht tegen de bierkaai, altijd pech heeft met werkelijk alles in zijn leven en ondanks alles zijn best blijft doen, maar zonder al te veel resultaat. De moeder van de kleine is -met alle respect nog wel- niet in staat om haar zoontje een stabiele basis te geven. Ze doet maar wat en het ventje lijkt een speeltje, een pop. Dat valt extra op als we met z'n allen in een klein huisje zitten. Zo klein dat ik in de auto moet slapen, wat ik alles behalve erg vind!!!! Het is een 5-personen Vakantiewoning, dus zijn alle bedden bezet. Ik slaap met alle liefde in mijn huisje-op-wielen. Tijdens een heel mooie wandeling van 5 km met elkaar is het manneke onvermoeibaar, ik wandel en klets met m'n broer, wat goed is. Het ontroerd me, de grote man die ik 11 jaar niet zag of mocht kennen. Ik als zusje die redelijk terecht gekomen is, maar anders dan m'n grote broer. Ik heb hem losgelaten. Dat is blijkbaar DE nuance die ik ervaar. Ik schreef dat ik niet weet of ik van hem houd. Ik houd wel van m'n broer, maar heb hem alleen losgelaten. Hij raakt me niet meer, hij is hij en daar kan ik het mee doen. Wat me wel raakt is wat zijn strijd en de kleine bij mijn ouders teweegbrengen. Dit is meer dan zwaar en het blijft me bij als een zwart-wit contrast.

M'n slaapplek is prima, stiller dan binnen in Krachtpunt en niet zo warm als in het ook houtgestookte huis. (Dat heb je met een kleine, krakende bedden en pappa en mamma die uit de drukte, na hun werk nog 'ff' een rit maken van 3 uur.)

Eerst wilde ik maandagochtend pas gaan rijden naar Nederland. Maar het zou me veel gehaast schelen als ik de zondagavond benut. Het weekend in de Belgische Eifel was 'af' en een heel goede overgang. Iets drukker, veel talig en het gezin bij elkaar dat dat ongeveer 20 jaar geleden voor het laatst was.....

Dus rijd ik in het donker zondagavond naar de Drechtsteden waar ik in een warm appartement beland waar ik geen schouwvuur of kachel aan hoef te steken en een druk op de knop genoeg is voor een lekkere bak koffie! De skyline blijft mij lief!

Vorige week maandag wordt ik wakker op bekend, maar niet eigen terrein. Terwijl ik een eerste sigaret rook op het balkon moet ik echt even een extra keer in mijn ogen wrijven. De skyline is verrijkt met deze ark....... http://www.arkvannoach.com/ (Voor de mensen die hun virus-programma niet vertrouwen of het zekere voor het onzekere nemen; lees even de onderstaande reacties op dit blogbericht voor je op deze link klikt!)

Zodra ik de slaapkamer van mijn ouders betreed, val ik haast om van verbazing. Eén hoek staat barstensvol dozen, de tv is ermee ingebouwd alsof het een kerstboom is. Ik had een oproepje geplaatst op deze weblog, voor oude afgedankte kerstspulletjes. Eén lezer heeft destijds wat opgestuurd en toch tref ik 10 keer meer aan dan die ene toegezegde doos. Zelfs één van mijn tantes, die toch echt wel wat anders aan haar hoofd heeft, heeft voor een mand met spullen gezorgd. Hoe ga ik dat allemaal meekrijgen? Want ik moet nog inkopen doen, voorraden halen, Makro-shoppen (alles in grote hoeveelheden) en spullen uit ons huis in NL meenemen.... Maar weer; waar hebben we dit toch aan verdiend? Wij vertrokken, misschien zelfs tegen beter weten in? En toch zoveel hulp, liefs en nog meer helpende mensen die ons niet vergeten!Daar wordt dit mens echt heel stil van....

Een andere oude vriendin, ook een C., doet er nog een schepje bovenop als ik haar bel dat ik een 'gaatje in mijn program' heb deze week. We duiken haar schuurzolder op, wat m'n leenauto'tje (Corsa) vol maakt. Maar ach, hoe kan het anders, vol is in Nederland niet vol, maar standaard.

Ook m'n schoonvader heeft bij onze gezamelijke vriend en fan Cees wat geritseld, die op zijn beurt weer wat ritselde, zodat de auto verzwaard wordt met een tas met kettingen en trekhaken, te zwaar voor de boodschappentas die doormidden scheurt als ik hem met twee handen in de auto probeer te tillen. Nog zo'n tas met administratie dat eens onze kant uitmoet.
Verder ontving ik deze week ook weer!!! een doosje van mijn naamgenote; zeep! Wauw. En een ontzettend mooi boekje met lieve tekst van Krachtpunt. Het kan niet op; ik ben gewoon deze hele week als 'jarig'!

Ik bezondig me aan het kopen en verhuizen van een doos vlokken, een doos rookworstjes, poffertjesmix en nog meer van die oerhollandse dingen.

Vol = vol

De auto kan en mag niet voller. Alle kastjes zitten vol en voorin staat mijn bagage en de zware kettingen met daaronder de kapotte lierkabel die vervangen is door een liertouw. Hoger kon ik het niet opstapelen, bij een noodstop op de weg, zouden alle spullen op schoot liggen. De tocht naar huis duurt lang, maar verloopt zo goed in een gerepareerde wagen, dat ik glunderend en niet moe thuis kom waar Castel het niet meer heeft van blijdschap en m'n lief me lang vasthoudt alsof ik maanden ben weggeweest.

Thuis komen, het zal nog wel een weekje duren ;-)

thuis zijn

Het is raar om na een vlekkeloze tocht exact 12 uur later over het bospad te rijden. Het lijkt of er iets, of veel, veranderd is. Iets heel essentieels dat ik ervaar en wat ik wil zien in de bomen en struiken langs het pad, iets dat zich zou moeten manifesteren in de spiegeling van het nu bruine rivierwater dat stil ligt te wachten op de volgende pompronde om de regio van stroom te voorzien. Maar hier is alles hetzelfde, tot aan de buitelingen van Castel aan toe die haar geluk niet op kan dat alles weer is zoals het was, net als de bomen en de struiken langs het bospad.
Half 7 vertrok ik, half 7 kom ik thuis, met een glunderend gezicht, trots dat ik het weer gekund heb, in me up al die kilometers, door de grote steden, de periferique interieur, op de heenweg een voor mij onbekende route met tegenslag. Het toch ook 'thuiskomen' in de Drechtsteden, nieuwe mensen ontmoet, oude vrienden gezien, opa geknuffeld zonder stil te staan bij het verleden. De ontmoeting met C. na 15 jaar en gelijk weer samen helemaal in een deuk liggen, om dan via een kleine omweg de diepte in te kunnen, als vanzelfsprekend ook heel persoonlijke dingen te bespreken, van die zaken die toen nog geen rol speelden, maar nu van wezelijk belang zijn in dat volwassen leven.
De overweldigende liefde die me ten deel viel van iedereen. Mensen op afstand, kennissen van mijn ouders, nieuwe mensen die me zo warm hebben omarmt zonder dat ik erom vroeg, mensen die mij zien, een man die me zei me te gaan missen nog voor ik vertrok. De bergen kerstballen en ingredienten voor mooie stukken die ik al in mijn hoofd heb, P. die met me naar de Makro ging en zich vrij en veilig voelde zich te uiten. Mijn broer die ik mocht zien ontdaan van opsmuk en dagelijkse stress en beslommeringen, gewoon in het Nu, wat mij diep trof en mijn eerdere blogbericht bijna gedateerd maakt. Het hele gezin samen als een oude eenheid, maar verzwaard door de afgelopen jaren, ook de toegevoegde meerwaarde van een kindje, neefje, zoontje, kleinkind, wat een goud, wat een pracht, wat een liefde, onbeschrijfelijk. In alles dat ik deed, een ieder die ik zag. Ook de jacht, het snelle, de haast, het compacte, dat trillingsgetal dat zo hoog ligt in de Randstad, het gedrag op de dichtgeslibte wegen, in de super bij de kassa en het elkaar niet gedag zeggen als je een klein winkeltje binnenstapt.
Een wereld mij zo bekend en vertrouwd die me nu zo vreemd voorkomt doordat IK veranderd ben.
Thuis komen, het zal nog wel een week duren!

vol

Zo'n klein weekje Nederland is zo om, de momenten gaan langzaam, de tijd, de dagen vliegensvlug. Ik zit vol, echt stampvol indrukken, gedachten en ideëen. De wegen zijn hier ook vol, anders vol als rond franse grote steden. Het landschap is vol, met van alles en nog wat, ook met bomen en weilanden, alleen zie je er hier weinig van in de Randstad. Mijn hoofd doet vrolijk mee en past zich aan, lekker vol.... Nog één dagje, de laatste kooploodjes, dingen die we nodig hebben die we echt niet vinden kunnen in onze regio.
Volgende week heel veel blogberichtjes en foto's, dat volle stroomt er daar uit alsof de bron overloopt of de sluizen van het stuwmeer opengaan. Hier kan ik het niet kwijt, geen ruimte, te vol.....

Art 4 Life

Soms komt het bloggen, in ons geval, heel dicht bij. Meestal met hele bijzondere ontmoetingen, puur virtueel of juist ook in het hier en nu. Naast het echtpaar van www.krachtpunt.net dat ik heel onverwacht mocht ontmoeten, vandaag was het Mizzel. Met de link naar haar vak en leven had ik een excuus haar eens te ontmoeten. We leven al lang met elkaar mee, het was zeer ongecompliceerd. Tot aan het huiselijke van Jan Steen aan toe met een Bordeau-pup kauwend op mijn enkels, vingertoppen en knie, snoep ik mee van de surinaamse indische chinees. De inmiddels gerenoveerde tattoeages beginnen wat te schrijnen, maar ik negeer het gevoel en ben blij met deze aktie. Heel vrij, omdat ik weer van die mooie mensen mag ontmoeten.


Thuis plof ik voor de TV en poes komt op schoot....
Ik besef me dat 'de Televisie' niet meer weg te denken is, niet als toonzetter, als massa-indoctrinatie-kastje, als drijvende kracht van de economy, als vervanging van 'zelf leven'.
Ik ben blij dat we er geen hebben, wat een rust voor ons wezen, wat een ruimte voor relevantie in plaats van ehm.... ellende en onzin in de extreemste vormen.....

Helder

Ja.

Klik op 'Helder'

Vakantie

Er gebeurt veel. En toch ook weer niet.
Ik zou alle indrukken willen verwoorden. En toch ook nog even niet.
Ik zou over een gezinsdrama willen schrijven, beter even nog niet.

De reis is door mijn sturende handen geglipt door mooie muziek. Sinead O'Conner, Gaelic Greensleeves, pittige beats en Bach met zijn passiemuziek hebben ervoor gezorgd dat ik de tel kwijtraakte wat de te vreten kilometers betreft. Naar Belgie bijna net zoveel als naar de Drechtsteden. Gelijke zielen ontmoet, het-roer-om maar dan in een realistisch self-supporting jasje. Net zo helend en net zo zwaar, net zo nodig. Een wandeling met twee ezeltjes, jong en in opleiding. Een neefje van drie dat de wereld al overziet en de mens nog beter. Verband voelen, onderdeel van een gezin zijn, de geur van de zee. Mijn huis in Nederland, toch echt mijn huis, maar niet werkelijk, het is al los van mij.
Het verkeersbeeld, de hoofdpijn en onzuivere lucht. Groot licht opeens, wat doe ik fout? Het gaat vast niet snel genoeg. Een ark en stad in de nacht of opa met een goede kleur op de wangen die zit te ginnengappen met een nieuw maatje. De reclameboodschappen op de TV, een medium dat me volkomen vreemd aandoet, de indruk die ik van dat kastje heb is groter als de indruk die 'het nieuws' op me maakt. Andere stilte in het extreem goed geisoleerde appartement aan de rivieren. De oudste stad van Nederland met een ark? De giraffe houdt de uitkijk vast, alsof het nog meer dieren verwacht.
Vakantie...... Ik hoef het niet, maar als ik het heb, gaat het erin als koek.
Dus even weinig blog, opennaarnederland.....

Koken

Ik kan al weer koken!!!!!

Dat had nog heel wat voeten in de aarde;
M'n lief wordt wakker met een hoofdpijn, altijd wat dagen na het gebruik van de kettingzaag in windstil weer waar de benzinedampen blijven hangen, heeft hij last van stekende pijn in zijn hoofd. Zo erg dat hij om 6 uur vanochtend naar boven kwam, buitenom uiteraard, om pijnstillers te halen. Dus een late start. Niet voor mij, want ik ben aan het voorslapen en sta dus iedere dag een uur eerder op.
Toen was de zuurstoffles leeg voor het lassen van de waterleiding om de wasbak (& werkblad) 10 cm te verhogen, of is het 15? Met zijn hoofd in de zon gaat hij de weg niet op, dus ik kon nog even gaan keuken-shoppen in de stad a 50 minuten rijden, waar ik mee tot na lunchtijd moet wachten, want de winkels zijn tot na 14 uur dicht. Ik ben door deze ingelaste klus wel zoveel tijd kwijt, dat ik blij ben 'van de lijstjes' te zijn. Ik zou anders belangrijke dingen vergeten om te pakken en voor te bereiden......
Het gasfornuis moet nog gekit worden, maar dat is voor even een warme hap koken niet zo belangrijk. Morgen weer een dag.

Die voor mij dan om 5 uur begint.... Oef, zei het avondmens.....

Keukenproject

Soms heb ik goede ideëen en 'vroegah' sprak ik die niet snel uit naar m'n lief. Dat hij in z'n up gaat sjouwen met een dik 3m lang mdf-blad, in en uit, passen en meten, draaien en nog eens het huis door, vind ik niet zo'n goed idee. Dus net voor de lunch, oppert hij toch om al vast te beginnen. "Al zit het lange blad er maar vast in"... Ja tuurlijk lieve schat. Dus na het eten, was en droog ik af en haal de kasten leeg onder het blad, maak ruimte en zie de bende. De pannenkast is vaak bezocht door een muis die teleurgesteld afdroop, want pannen zijn niet echt lekker of fijn nestmateriaal. Aan de linkerkant van het werkblad stond ooit een afwasmaschine, die liet een gat achter, waar we een tussenwandje achter aantreffen met het gootsteenkastje dat een vachtje heeft van Crosharen. Die heeft hier dus erg vaak rondgescharreld zonder ons weten. Verder heb ik veels te veel troep laten staan en bewaard van de vorige eigenaar. Vooral spuitbussen tegen beestjes in huizen. Verroeste gifspuiten, plakkerige flessen, bah.

Alles gaat op de grond en tafel in de woonkeuken, ik houd een breed looppad vrij. Het gasfornuis, de spoelbak -van steen- liggen er zo uit en op de vloer, buiten en binnen. Dan het sloopwerk van het blad. De tegeltjes zijn gehard en komen heel netjes van het blad af dat er verrot en vaak doorweekt uitziet, volgezogen, gescheurd, ingedroogd, verteerd. Het is nodig!

Dan komt het Mr.Bricolage gehalte om de hoek zetten. Altijd als mijn lief klust, meet hij, denkt hij na, meet na en meet nog een keer, maakt schetsjes, schrijft alles op en loopt de vier-daagse naar de schuur om spullen te pakken, maar! Lief vergeet wel eens waar hij bit-houdertjes laat, bitjes zelf en andere gereedschappen. Hij vindt zijn decoupeerzaag en het eerste gat voor de spoelbak gaat erin. Dat komt minder nauw, maar er gaat al wat mis terwijl ik rommel, sop, zuig en dingen weggooi. Het zaagje in de decoupeerzaag wil best een decimeter rechtop het mdf in, maar daarna buigt het zaagje schuin af en zaagt dus ook schuin! Hoogst frustrerend! En weer vragen we ons af of zijn goede decoupeerzaag niet nog in NL ligt. Maar daar hebben we nu niks aan. De frustratie over de scheve zaag loopt hoog op. Ik probeer de werksfeer te redden, maar dat valt niet mee en jaloers kijk ik naar Pipo die, ondanks het oortjes-zonverbod, toch heel de dag op de tuintafel, in zijn Piponest en op het barterras ligt te genieten met dichtgeknepen oogjes en ontspannen lijfje van de hete zonnestralen...

Ook de muren staan niet haaks op elkaar, geen van de drie waar werkblad komt, de tegeltjes zijn niet strak op de muren geplakt zo'n 30 jaar geleden, dus hoe goed je ook meet, die bladen passen nooit superstrak in elkaar en tegen de muren. Marc wil het gewoon netjes doen en meet en past en meet en we versjouwen het lange blad, inmiddels met gat, maar weer naar buiten op de schragen. Het maakt bij de grove houtconstructie voor een schuurdak niet veel uit, met het strakke spierwitte mdf-spul wel en dit tot grote frustratie van m'n lief. Tot dat de decoupeerzaag bijna de gorges in verdwijnt en tranen aan toe, want het zaagje trekt scheef in het mdf, wat resulteert in het hoekstukje naast de koelkast dat volledig verzaagd is. Hij kan nog 1 keer dat stuk helemaal opnieuw doen uit de rest dat we nog hebben, maar koppig en standvastig als hij kan zijn, gaat het net en maar net goed. Het verzaagde vlak zit op de plek van het gasfornuis, dat moet er toch nog uit. Om half 8 's avonds is hij nog non-stop gedreven in de weer. Ik heb mijn takenpakket verlegd en steek de kachel aan, schipper en steun, denk extra mee, houd het haardvuur brandende voor de ketel, thee! Geen warm water en geen gas, ik improviseer wel en haal water uit de buitenkraan en gebruik het vuur als gasfornuis. Ik zuig het zaagsel op binnen, veeg de straat aan buiten en sjouw de frietpan naar de schuur, want we moeten eten. Ouderwets is het friet & Startrek op de bank, heerlijk even pauze.

Ik ben zoooo trots op mijn lief aan het einde van de avond. Ondanks rotmachines, onvindbare spullen, het niet op de milimeter nauwkeurig kunnen werken door een scheef huis en perfectionisme, het doorleven van trots en het loslaten van enige koppigheid, ligt het hele werkblad er al in op de nette en nodige 90 cm hoogte. We zijn een prachtteam en wat kunnen we toch veel samen. Wat ben ik trots op m'n lief die niks belooft, maar doet wat hij zegt. Ik ben blij met mijn eigen flexibiliteit zo voor mijn vertrek. (Altijd nerveus voor zo'n lange rit en een tijd weg van huis in m'n up.)

Nu, 7 uur 's ochtends, maak ik koffie op een campingbrander, het vuur in de schouw moet nog kooltjes vormen voor de grote ketel. Al heel gelukkig kijk ik even in de keuken-to-be, wauw!

Ik maak nog een filmpje van deze klus, maar voor nu alleen foto's.

Of we ook vandaag tussen de middag warm eten hebben, valt te bezien. De afwerking, het verven van de kastpaneeltjes, het wegbreken van de afzuigkap, komt allemaal later en als verrassing als ik weer thuis ben......

Weg en keuken

Tijdens deze prachtige dagen blijft al het werk niet liggen. Ik zal een beetje vooruit moeten werken, want ik ga er 2 weekjes vandoor.
M'n moeder wil graag haar verjaardag vieren met het hele gezin en heeft diesel-hulp voorgesteld om de rit te kunnen maken naar het vakantiehuisje. Dat zal eenzelfde rit worden als mijn geboortegrond en dat weekend zal ik logischerwijs uitbreiden met een regelvakantie naar Nederland. Dus de 'Blauwe' laten maken door een specialist, lekker naar de kapper (de maan staat er goed voor), wat vrienden opzoeken, m'n opa een knuffel gaan geven, mijn oude tattoeage op laten knappen, shoppen voor al die dingen die ik hier niet krijgen kan of gewoon te duur zijn.
Dus moet ik vooruit werken in virtuele werelden, maar ook het echte leven. Alle was weg, voldoende eten in huis voor m'n lief en wat extra spullen aan de kant, want Marc gaat de keuken ophogen. Het werkgedeelte!!
Geen afwas-rugpijn meer, niet meer mijn hoofd stoten aan de rond gemetselde te lage geimproviseerde afzuigkap, of de kastjes, 4 extra lades erbij op de plek waar nu een gat zit en ik de lege flessen drop, witte kastpaneeltjes en een spierwit werkblad van MDF in plaats van 6x6cm gemetselde tegeltjes met gebroken voegjes en vieze gaten, een waterpas gasfornuis en hetzelfde fantastische uitzicht op de gorges....
Als ik weg ben zal het huis een chaos zijn met de helft van de keuken in de woonkeuken en diezelfde woonkeuken als werkplaats. De MDF-platen vervoeren was al chaos, ik wilde ze op het dak van de auto, m'n lief achterin de auto naast, onder en tussen de boodschappen. Dat leverde een gekibbel op, op de al drukke en nauwe parkeerplaats voor de winkel. Maar M&M zou M&M niet zijn als dat gekibbel al snel verstomt en we de boodschappen gaan halen.
Nu staan de bladen, 5 meter in totaal, in de al rommelige volle woonkeuken en tref ik voorbereidingen om de rommel even achter me te laten voor 2 weekjes er tussenuit, waar ik even mag snoepen van een vloerverwarmd huis, mijn poezekind van toen mag verzorgen, wat nu het poezedier van mijn ouders is en uitgebreid in bad te gaan; een feest dus!
En thuiskomen in de chaos, want 'ff in je up een keuken ophogen'????
Maar we zullen er beide van genieten, het is er tijd voor.

Warmte

Iedereen is er nu wel een beetje aan toe; warmte. Terwijl ik 's ochtends nog met het gaskacheltje onder het bureau wat zit te werken, omdat het zonder veel te koud is. Zo zit ik 's middags op het laagste trapje op een steen tussen de bonenveldjes te kijken naar Cros die vlinders probeert te vangen. In de verte een vogel, verder is het erg stil. Aai kauwt wat grassprietjes en kijkt steeds behoedzaam omhoog of Joppie dichterbij komt die loerend bij de secadou zit. Ik trek voor het eerst sinds maanden mijn sokken weer eens uit. Even mijn huid laten proeven van de zon en de warmte. De truien volgen snel, lekker, zo ik daar in mijn hemdje zit. Ik stroop de broekspijpen wat op van de buitensportbroek, zo'n broek die gevoerd is met fleece.
Muohhhhh witte benen!!!! En 'ohhhhh' zeg ik tegen al die blonde lange beenharen. Ook die benen heb ik al lang niet meer in daglicht van dichtbij gezien.
Na het was ophangen besluit ik toch wat aan die benen te gaan doen en ik ga een teiltje warm water halen, scheerspullen en positioneer me behaaglijk op de brede muur boven de moestuin met het prachtige uitzicht. De zon maakt de rivier van zilver, de lucht is heiig en er staat geen wind. Pipo komt onderweg naar het klimop-nest een kopje geven met de goede kant van zijn kop. Daarna rolt hij zich op in het nestje van de hedera op de hoek van de muur waar de hoeksteen ontbreekt en hij verzonken lijkt te liggen op een zachte ondergrond van takjes en blad. Castel ligt naast me op de straat, Cros kijkt vanaf de broodoven omhoog naar wie wat waar aan het doen is. Aai blijft op de drempel van het middenhuis zitten en Marc heeft een uniek uitzicht;
Zijn vrouw die omringt door de dieren op de muur in de zon haar benen zit te scheren en later dat hemd ook nog eens uittrekt. Die zon op mijn huid is werkelijk hemels! Wederom al die zoemende insecten al om ons heen, ik zie zelfs een bij! Ik verwen die droge gladde witte benen en mijn armen met een geurende olie van een welbekend antroposofisch merk, een kado aan mezelf na de kerstmarkten.
Een hele mooie zon dag. Een dag met een gouden randje!

Ik weet het al zeker, de lente komt er echt aan!

DE Voorbode

We zien frisse citroenvlinders. Er zoemen zwarte hommels met hun blauw metallieke vleugels, nog wat loom en slaperig. Een zweefvlieg is net als de vlinders op zoek naar bloemen. Ik stuur 7 wantsen naar buiten, die zich al heel de winter ophouden in de woonkamer. Ze zoemen heel wat af als ze de gloeilampzon proberen te bereiken en vliegen als kamikaze-piloten tegen van alles op. Ook wij moeten het regelmatig ontzien. Niet interessant voor de katten, want wantsen verspreiden een zeer vieze bittere geur als ze zich bedreigd voelen. Ook wij deinzen achteruit na het insect te hebben verwijderd uit ons haar of kraag. Vliegjes en mugjes die dansen in de zonnestralen. Truien gaan uit; het is warm!!

We buiken uit terwijl we een slome wandeling op slippers maken na het eten en komen uit bij de rivier. Castel duikt het water in, want een stok in het water vervuild het oppervlak en deskundig vist ze hem eruit. Onderweg naar boven zien we de bloemen waar drie soorten vlinders voor wakker zijn geworden; Speenkruid, bosviooltjes, wezerik, paardenbloemen, veronica en meer heel klein spul laat al stuifmeel los.

De voorbode van de lente is hier gearriveerd. Ik stuur de bode naar het Noorden en naar het Westen!!

Franse Groente

Wat is dat toch met franse groenten???

De bloemkool smaakt nergens naar, waterig misschien. De franse komkommers ook niet en graai ik er altijd drie mee als ze uit Holland blijken te komen, of ze nu duur zijn of niet. De Tomaten daarintegen zijn zo smaakvol dat ik ze als fruit eet, zonder opsmuk. De spruitjes komen alleen op de markt als ze groot zijn, zo groot mogelijk. Terwijl de kleintjes veel meer smaak hebben. Het zijn minikolen, dat zijn spruitjes natuurlijk altijd, maar ze zijn echt gemiddeld! zo'n 6 cm groot!!Pompoen is hier een gewone seizoensgroente en toch is het duur. Alle soorten kool, maar geen ... boerenkool. (Een groot gemis toch wel.) Snijbonen hebben altijd het label 'import' en als ze van franse herkomst zijn, zijn ze wel bedoeld de witte bonen eruit te halen, je eet niet die nog niet rijpe platte fijngesneden hele boonhulzen...

Franse groenten.... We eten ze iedere dag, toch kan ik niet goed wennen aan de andere smaak van dezelfde groente.

Rommeltjes

Na 4 uur geconcentreerd werken is het na het eten toch echt tijd om buiten iets te doen.
Het zwembad is ons een doorn in het oog. Marc heeft de overkapping klaar, maar er ligt inmiddels meer blad en zaagsel in het zwembad als buiten op de oprit. De trappaal is zorgvuldig ontdaan van krullen en hapers, ook die liggen voor een groot deel in het zwembad en niet meer onder de paal zelf die ligt te drogen op de rand. De niet verkochte of weggeven rommelmarktspullen liggen pal voor het trapje op twee planken en onder zeil. De stapel lauzestenen is de slangenberg, een overwinterplaats voor salamanders, padden en slangen. Houten stoeltjes, ketels, tonnen en dozen, stukjes zeil, gevallen spijkers en moeren, stukken kachelhout die per ongeluk erin zijn gevallen, ijzer en draadijzer, een stapel oude balken, een zwembad trapje en een glijbaantje, een golfsurf-plankje en drie kisten met aanmaakhoutjes. Ow, niet te vergeten een rioolbuis, een gedemonteerd frans! konijnenhok (vossenproof), buis om leidingen mee te beschermen, een hogedrukspuit en een oud antiek stuk bijenkorf.... Wel ja. Dit alles onder het blad, zaagsel en vocht, ook al heeft het al een dikke maand niet geregend.

Na 4 uur ploeteren en uitzoeken weet ik er dit van te maken. En al dat werk eigenlijk alleen maar voor.... Een overkapte waslijn!!! Die komt er!

Ik heb ze een beetje wakker gemaakt. Nog net niet geplet door vallende lauzen.... Meneer pad en mevrouw salamander dicht tegen elkaar aan. Een baby-salamander er vlakbij met het koppie tussen het blad. In een hoekje achter de trap maak ik een droog nestje, met zaagsel, blad en stenen en ik draag ze er voorzichtig naar toe. Ik dek het gezinnetje af met een huisje van lauzen. Lief!!!

Tussen de rommelmarktspullen kom ik weer het bergje horloges tegen.... Niet van ons, wij leven met een andere tijd. Na aankoop van het spul had de vorige eigenaar teveel rommel om het snel weg te halen. Hij is een aantal bijzondere dingen vergeten. Een bakelieten kruisje van 9 cm met verzilverde uiteinden en een fijntjes gegoten zilveren Christus uit 1912. Een mandje met prentjes en een zakje met heel veel zakjes.... In ieder zakje zat een sierraad of een horloge met een briefje erbij. De reparatie-voorraad van een juwelier. Hoe die man eraan kwam is ons een raadsel. Maar de sierraden zijn echt niks waard.

De horloges ook niet. En steeds verplaatste ik ze maar, van de schuur naar de eettafel... Van de eettafel terug in de zakjes naar het onderhuis. Vandaar in een doos naar de rommelmarkten, en weer mee terug naar huis om ze even op te slaan in het zwembad. Nu dus maar weer eens verplaatst naar de eettafel.

Omdat we steeds weer van die gekke kleine prulletjes tegenkomen en die allemaal bewaren, willen we ook deze 'rommel' niet wegdoen. De feves (uit de koningscakes) staan op de schouw, een plastic taartbeeldje van kerst een jaar geleden staat in een holte in de schouw. In de schuur is ieder kiertje gevuld met een gevonden dingetje. Aan de balken in de woonkeuken hangen er nog meer; een leger-eetset-blik, een sleutel, een fluitje, een worstendroog-rekje, een kaasplank en een werpster. Dan kunnen er wel wat horloges bij zo hier en daar.

Symbolisch moeten ze blijven, onze tijd is niet die van een ander. De tijd is ook subjectief en toch zo hetzelfde als je op de klok kijkt. Het is nu wel tijd om naar bed te gaan.

Het regent opeens???

een Nieuwe dag

Deze dag begint weer zonnig, na een sluier-uurtje. We halen eerst de bestelde staalkabel op van 8mm. De oude van 6mm waar we bomen mee de helling aftrekken, was twee keer gebroken wat wonderwel weer goed afliep voor ons. We hebben nog steeds (bescherm)engels hier.
Samen met bevestigingsmaterialen voor lussen, haken en ogen en een alternatief nieuw werplijntje komen we aan het eind van de ochtend terug. Marc duikt de schuur in om er een trekkabel van te maken en ik leef me uit op het koken van een goede maaltijd. We broeden beide op een manier die boom toch veilig om te krijgen.
Hij met het gebruik van het nieuwe lijntje met een steen eraan, ik door te voelen of ik in staat ben wel met de klimijzers de boom in te gaan tot het stuk waar hij dood is. Zo kan ik wel alle takken aan de zuidkant er vast afzagen en een treklijn zelf vastmaken.
We geven de moed dus niet op.

Gisteravond moest het er toch ook nog van komen dat ik een 2e poging waagde me in te schrijven als autoentepreneur. Om het juiste webformulier van de URSSAF te vinden was al een hele toer. Nu is het wachten op de bevestiging van deze organisatie en het definitieve nummer. Dan werken we officieel en houden we ons aan de Franse wetten, een rust.
Bijkomend voordeel; een sociale verzekering!

Verder is het woensdag-wasdag....

Boos

Ik ben niet snel boos. Ik zoek er simpelweg de redenen en excusen niet voor en kijk vaak eerst of het wel de moeite waard is om echt boos te worden. Het vreet zoveel energie. Vaak blijk ik bij nader inzien ook niet boos, maar onmachtig of verdrietig.
Maar als ik boos ben, ben ik Boos!
Ik werd gisteren heel stilletjes aan boos. We gaan levende eiken vellen. Eiken die hutje mutje op een puinhelling staan. Zo'n helling waar je over het puin naar beneden zou kunnen skieën, laat staan omhoog kunt lopen en ik ben al geen held op hellingen, in de bergen en op rare oppervlakten. Iedere paar meter die je doet, wordt weer met de helft afgeknabbeld door de glijpartijen naar beneden. Maar zagen omhoog, katrol, treklijn (een bijna nieuwe klimlijn van 50 m. met beschadiging, dure spullen), werplijntje met zakjes om die treklijn bovenin de dode toppen te krijgen, olie en brandstof, helmen, fluitje en tas met drinken, koekje, pleisters en al niet meer. Dit alles via een oud gebogen laddertje die we tegen een stijle rotspartij aanzetten, anders is de helling niet te bereiken. Ik ben heel zuinig op de goede spullen die we hebben en nog zuiniger op onszelf, dus krijg ik m'n lief zover dat hij een helm draagt. ("Waarom, ik sta toch onder de boom?" Wil hij weten. "Daarom juist!" is mijn antwoord. Vallende eikentakken uit een dode kroon komen heel erg hard aan...) Stuk voor stuk willen ze niet de helling op vallen, de noordkant, ik zou ook de kant op willen van het bospad. Dat is de zuidkant en het bospad is naar 1 kant plat. Maar daar staan wat palen met een nieuwe heel dure telefoonlijn, en de bomen zijn hoog genoeg om bij een val dwars door die lijn te gaan. Ook daar wil ik zuinig op zijn.
Marc ook, maar die wil gewoon 'wat bomen vellen'. En eigenwijs!!!!
Hij heeft een zaagafwijking, als het blad er horizontaal in moet, zet hij hem er toch scheef in wat de boom minder snel en mooi doet vallen, de boom gaat draaien of gewoon de kettingzaag klem zet. Ik probeer hem nog wat aan te sturen, maar die bomen geven niet mee en willen stuk voor stuk de verkeerde kant uit. Dus de treklijn gaat via een katrol aan een boom verop de helling -zwaaaaaar- naar de andere kant, oppassen om niet in Castel haar professioneel gedraaide drol te stappen of de lijn erin te deponeren, en we trekken met de hand. Maar de treklijn is klimlijn en half dynamisch, dus die rekt mee. En eiken zijn zwaar, lieve lezers.
Dus eik nummer 1 ligt niet zomaar. We geven op. Marc gaat een handliertje halen. Een kwartiertje later is hij terug en bevestigd hij het Mr. Bricolage-liertje. Dit geval was betaalbaar, maar de kwaliteit is slecht! Na veel gefoeter en het verplaatsen van het liertje komt de boom.... Boefffffff. Nummer 2 mag gewoon vallen, want die heeft al geen top meer en vormt geen gevaar voor de telefoonlijn. Eik nummer drie wil ook niet. Dus weer klauteren we omhoog, proberen de treklijn erin te krijgen zonder al te veel zijtakken ertussen. De paalsteek lukt snel, dus ik koel weer wat af van de ergernis dat Marc zo eigenwijs is met zagen wat ons zoveel gedoe en energie kost en we spullen moeten gebruiken die er niet geschikt voor zijn en duur.
Lunchpauze....
We komen geen steek verder met dat huis in Nederland. Dus tijd voor actie in de vorm van 'verkoop per inschrijving'. Wat een belachelijke 3500 euro kost. Wat er ook uitkomt, de notaris heeft 1200 euro nodig????? M'n lief is dit aan het regelen, voor in maart. Maar de huisoppas vindt dit niet zo'n prettig idee! Want hun spullen staan daar in huis en dan zien al die nieuwsgierige mensen dat, dus die wil eruit zijn voor die datum. Marc belt en belt, telefoneert nog wat en belt en mailt. De afstand is in dit geval lastig, we kunnen geen handen schudden en ogen zien om mee te communiceren. Het belemmert de grip die we op de situatie zouden willen hebben. Ook kunnen we onze huisoppas niet geruststellen of laten voelen dat er geen andere oplossing is. Ook hun situatie is niet rooskleurig en wij zitten -in hun beleving- in een Hans en Grietje huisje op een fijne plek. Dat snappen we wel, maar het neemt het water aan onze lippen niet weg. Ook laat het het water geen centimeter zakken, dus ontstaat er wrijving.
Marc wil proberen te voorkomen dat er onmin ontstaat, maar in deze omstandigheden kan dat niet en ik probeer hem daarvan te overtuigen. M'n boosheid begint al enige vaste vorm te krijgen, gebaseerd op onmacht.
Marc haalt in één van de telefoongesprekken het gedrag van onze bank aan. Rabobank Nederland heeft nu al drie keer in een paar maanden tijd geprobeerd om ons te forceren tot contracten-breuk. Met dreigende brieven zeggen ze gewoon dat we bepaalde dingen moeten doen of juist niet mogen doen. Verklaring van uitmuntend (financiëel) gedrag of niet. Dus moeten wij de soms 15 jaar oude contracten erbij pakken, de hypotheek zelf en noem maar op, om erachter te komen dat zelfs de Rabobank z'n boekje te buiten gaat. Het schaadt het vertrouwen, maakt ons bozer en bozer. Het zijn geen leuke geintjes meer en dat nog wel van een bank waar je je centen naartoe brengt in het volste vertrouwen en contracten tekent, die je niet meer tot op de laatste letter nauwkeurig leest. Als m'n lief hen er fijntjes op wijst dat dit niet volgens de regels is, is het antwoord al drie keer hetzelfde; "ow ja, meneer, das waar, u heeft gelijk, maar als ik u was moet u toch proberen om dat zo en zo te doen....." Ja, kom nou zeg!!
Na het eten was ik af, haal de was af en pak mijn spullen om naar Marc te gaan die al weer aan het ski-zagen is. Nog net hoor ik de telefoon, andere helft van de huisoppas, wij spreken elkaar nooit en er moet een brandje geblust voor onze lieven dat veel duidelijkheid verschaft en een nieuw raadsel opwerpt. Ongerust klim ik de helling op.
Marc inmiddels zonder helm. "I rest my case." En weer gaat het niet. Helling op en skiënt eraf voor de treklijn met handtakel, werplijn, waarvan het tonnetje niet wil blijven staan... Wil ook skiëen en rollen en het lichte lijntje blijft achter alles haken dat daar uitsteekt, braampjes, brem, eikentakjes, stenen.... Eik nummer 4 gaat ook niet, dus de handlier moet weer aan de treklijn. Nu met een dun prusik-touwtje, maar ok, ik geef toe. De handlier is van dermate slechte kwaliteit dat na het oprollen van het spoeltje, het geval niet afrollen wil. (Het zou echt verboden moeten worden, als zo'n dingetje uit elkaar spat ben je meer dan alleen een oog kwijt. Levensgevaarlijk spul!! En het wordt gewoon verkocht!) Steeds glijden de steentjes onder je voeten weg en steeds moet je weer die meter omhoog klimmen om dan op het schuine vlak een goede plek te vinden waar je even kan blijven staan om kracht te zetten.
De handlier ergert ons zo, dat het ding uit elkaar in stukjes wordt geschud, Marc gaat de grotere halen die ergens beneden achterop het terrein aan het ezelhek vast zit dat we aan het renoveren waren.
De boosheid groeit meer en meer in ons alletwee.
Onderwijl probeer ik op dit terrein een werplijntje in eik nummer zoveel te slingeren... 6 Pogingen, 6 maal die helling aftrappen voor een standplekje, 5 maal naar de boom om het werplijntje uit de brem te halen en te ontwarren, ik ben zo moe.... en 'n beetje boos. Wat een gedoe, waarom nou deze eiken? Waarom niet een paar die gewoon vallen mogen? Waarom nou dat gepruts met te dure spullen die er niet voor zijn gemaakt of met spullen die te goedkoop zijn, dat ze uit elkaar vallen als je ermee bezig bent? Marc neemt het werpen over voor de één nalaatste eik. Ik probeer hem nog te zeggen dat je de lijn niet te strak moet houden, omdat de zakjes zich dan om kleine takjes winden a 5 keer en je dan de lijn en het zakje kwijt bent. Maar nee hoor, eigenwijs. Er hangen dus al snel mijn enige twee zakjes in de dode wiebeltop. Hij trekt en trekt terwijl het lijntje in zijn handen snijdt. Ook daar is het lijntje niet voor bedoeld en het breekt.
Ik wordt bozer, gebroken werplijn en twee! verloren zakjes. Die boom moet dus om, voor ik de zakjes terug heb. Hij bindt een steentje aan het gebroken eind en gaat door met pogingen om een treklijn in de boom te krijgen. Ik zaag ondertussen zijtakken af van een gevelde eik. Dat werkt veiliger en de boom is makkelijker de helling af te trekken, in de toekomst. Die takken moet ik zo wel opzij leggen, want daar val je over, als je al niet spontaan valt op die helling. 'Zo' ja, even naar zijn pogingen kijken en meedenken. Ik durf die boom niet in met ijzers, te dood daar waar ik moet zijn. Bij zijn verdere pogingen blijft het lijntje steeds in die gezaagde zijtakken hangen, en dat brengt hem over de top en uit zijn boosheid. "Ik ben boos" roept hij. "Ja echt?" denk ik nog. Ik maak het goed door alle takken weg te slepen, al glijdend en foeterend. Maar ik ben blijkbaar te laat. Hij blijft boos.
Nu ben ik echt gewoon boos!
Door dat eigenwijze gedoe zijn die dure waardevolle spullen stuk en kunnen we nu niet verder. Dus pak ik mijn kleine zaagje, doe de hoes om de ketting en verlaat de helling zonder wat te zeggen. Thuis por ik de kachel op, leg blokken op het schouwvuur en stap onder de douche met een tirade tussen de oren voor als 'lief' ook naar huis komt. Als ik uit de douche stap, stapt hij de badkamer binnen met een guitig gezicht. Dat gezicht heeft een grappige pruillip en een zachte uitdrukking in zijn ogen. Met afhangende schouders zegt hij "Die eik die wil niet om Tien. Hij wil gewoon niet, goede maanstand of niet, na gesprekken met de boom, Tien, hij wil niet".
Weg tirade, weg boosheid, snel en zacht trek ik bij terwijl ik me afdroog in de behaaglijk warme badkamer.
We doen 'film-met-chips' en zijn moe. Heel moe. Van het boos-zijn, van het vechten tegen de bank-bierkaai, van de puinhelling en de omstandigheden. Het is vroeg tijd voor een helende slaap in een donker en stil bos, waar de uilen je je droom in roepen. Waar je wakker wordt in een vredig huisje en het Hans en Grietje vuur aansteekt. Waar de koffie uit de cafétière altijd goed smaakt en de katten je een môge-kopje komen geven. Wat wil ik nou nog meer?


Een nieuwe dag, alles nieuw, mooi.