Niet alleen voor de nop, maar ook uit interesse naar de rest van hun leven en de chambres-d'hotes aldaar. Een 5-tal gebouwen bij elkaar met in het midden een ommuurd bloemenveldje met een heel oud stenen kruis ervoor.
Alle drie de honden komen blaffend op ons af lopen. Tosca, een lelijk klein beestje met een kattig koppie en spitse snoet grijpt het eerste onderbeen dat ze te pakken krijgt, wel met de bedoeling geknuffeld te worden. lassie, oma dik en goed doorvoed, strompeld meer door ouderdom maar is wel het meest waakzaam.
Eerst laat Mauricette ons het huis zien met de daarin gelegen kamers voor gasten. Super eenvoudig, maar huiselijk en goed verzorgd. zeer frans en wat traditioneel. verwacht geen moderne luxe, maar alles dat een mens nodig heeft in zo'n accomodatie.
De badkamer heeft een net bad, toilet en wastafel. Zelf hebben ze enkel een eenvoudige douche met naast de douchebak het toiletje.
De gezamelijke woonkamer is typisch Aveyron met een brede diepe schouw die gesteund wordt door een zware kastanje-houten balk. Naast de houtkachel aan weerszijden een zitbankje, al net zo traditioneel. (zie foto)
Daar nuttigen we een aperatief, gentiane-likeur en een vermut. Wat zoutjes en pinda's die naar geitenkaas 'rieken' maar dat mag de gastvrije pret niet drukken. Kosten nog moeite sparen ze om ons te voorzien van goed informatie om hun kamers aan te prijzen. Als je als buitenlander een echt frans onderkomen wilt is dit geweldig!
De keuken is net als de woonkamer, gemeenschappelijk en typisch frans. Overal familiefoto's en een weids uitzicht over het erf en de heuvels daarachter. Het eten is heerlijk, echt van deze streek. Truffade met saucisson. Truffade zijn gebakken aardappeltjes met gesmolten kaas uit de regio. De saucisson gemaakt met het beroemde vlees uit de l'Aubrac.
We merken dat Mauricette en Rene het erg leuk vinden om 'echte' buitenlanders als gast te hebben. We begrijpen elkaar ook al zoveel beter als in het begin van ons contact. Na het eten biedt Mauricette een bos seringen aan, witte en lila, omdat ze 2 prachtige grote struiken heeft staan. Zo komen we ook in de (groente)tuin achter het huis met een veldje gras ervoor dat ook weer bezaaid is met alle kleuren veldbloemen.
(De bermen staan op de hoogvlakten ook vol met alle kleuren van de regenboog) Op de terugweg komen we in de schuur om de snoeischaren weg te leggen. Marc detecteerd direct het piepende geluidje van een katje. Ik smelt en Marc wil het diertje ook wel even zien. In een kunstof kattemand staat het katje met een doek over de bak met de opening naar de muur.
Donker, alleen, koel (koud?) en zonder drinken of eten. (is het op en vergeten aan te vullen?) maar deze hondenliefhebbers weten niet goed raad met het jonge ding. Marc denkt 1 ding; "redden dit bolletje vieze vlooienwol", maar hij zegt het niet. Ik blijf smelten...
Hij of zij zit vol klitjes en viezigheid en schreeuwt om aandacht. Ik zet het toch maar terug in de bak, bij de auto vraagt Marc of ik het hebben wil. Ik realiseer me niet echt snel dat het bij ons beter af zou zijn en marc haalt me over door te zeggen dat we 5 katten hadden. Sparky, onze oude rode kater is vorig jaar maart overleden.
Na aandringen en het argument dat ze hondenmensen zijn kan ik stoppen met smelten. Het katje wordt snel in een doosje gedaan en we krijgen de brokjes en de kattenmelk mee. In de auto blijft het mauwen en klimt steeds uit de doos, de wurm. Ik houd het maar vast zover het gaat. Het sabbelt aan m'n vingers en m'n vel waar het maar kan en wurmt zich verder op zoek naar iets te sabbelen met enige voedingswaarde. Ouder als 5 weken is het katje absoluut niet.
Het vachtje zit vol vlooien en de oortjes zijn vies. Verder valt het erg mee.
Thuis verbieden we Castel te veel enthousiasme te tonen en rennen naar binnen om het katje de volle laag verdiende verzorging te geven.
We dopen het Cros, petit Cros. De naam van de gevers, onze buren.
Eerst kam ik het kleintje met een fijne vlooienkam, het vleit zich al spinnend (het franse werkwoord hiervoor is ronronner!!) tegen me aan. Maar de bak met warm afwaswater staat al klaar. Met biologisch afwasmiddel in de hoop dat we Cros een beetje schoon kunnen krijgen. Poes vindt het niet zo jedat maar weinig weerstand in het poeswarme water.
Zodra Cros doorweekt is zie ik alle grote doorvoedde vlooien al zitten. Ik kam en pulk ze uit de natte vacht. Natte katten zijn al lelijk, maar dit slaat alles. Een mini uitvoering van een uitgehongerde cremlin.
Met warm water spoel ik Cros helemaal schoon van sop en pluk de laatst zichtbare vlooien uit de haartjes en wikkel de uk in een handdoek. Rillen en spinnen gaan blijkbaar samen. Onderwijl heeft Marc een oud konijnenhok in 2 vakken verdeeld, leef- en kattebak, met drinken en eten en een handdoek. Ik voeg later een fleece-mutsje toe en we zetten het geheel voor de schouw.
Aai is wat voorzichtig en verontwaardigd. (waar hebben we in hemelsnaam dit gedrocht voor nodig, ben ik niet genoeg??)
Shadow is lief nieuwsgierig, voor 10 minuten, daarna is het nieuwtje er vanaf. Drinken wil de kleine nog niet. Dus vul ik een oud medicijnflesje met een klein spuittuutje met kattemelk. Het al wat droge hummeltje krijgt wat 'dwang'-vocht.
Het valt na al die heftige indrukken in het mutsje in slaap, later gaat het eten. Ze, we denken dat het een 'ze' is, zal het wel redden. Een wit poesje met een pikzwart neusje en wat zwart/grijze vlekken en een zwarte staart. beetje a la Pipo (1 van onze katers) maar dan met een hele staart in plaats van een halve.
De andere katjes uit dit nest zijn reeds verzopen. Waarom Cros niet, weten we niet. Misschien dachten ze het wel leuk te vinden of is Cros om een andere reden de dans ontsprongen. Wij hebben er weer een viervoetertje bij.
Om tot rust te komen duiken we even achter de pc thuis, af en toe horen we Cros nog een 'miauwtje' geven. De auto-uitlaat is los en moeten we nog vastzetten. castel mag nog even wat aandacht en het huishouden trouwens ook.
De postbode had vandaag aangetekende post; ons frans kentekenbewijs! Wauw wat snel, maar dit mag niet in de brievenbus. Verder 2 nederlandse zendingen. Een boekje van een vriendin uit NL, dank M.("We missen alleen de hema"!!!! supertof en nee, we sturen het niet terug! En onze nederlandse post dat we regelmatig van S. krijgen doorgestuurd.
We hadden de smalle bandensporen al gezien op het modderige terrein en de luiken waren dicht. (daar zit ook het kattenluik, de 4 katten hadden dus echt pech vanmiddag) De post, het boekje en een formuliertje waar en wanneer we het kentekenbewijs op kunnen halen lagen tussen de tralies achter de gesloten luiken.
Indien nodig komt de postbode dus gewoon de hele 3,5 kilometer hobbel-de-bobbel-piste afrijden!!! (en weer terug en dat kost hem toch zeker 25 minuten extra)
En de dag is weer om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten