Het is hier zomers warm, begin van de nachten zijn nog heerlijk fris om 's ochtends te ontwaken en pas naar buiten te stappen met dichte schoenen en een trui.
Na 11 uur is het op of onder het dak niet meer uit te houden, terwijl de tijd dringt en het gat op het dak steeds groter wordt. Drie uurtjes per dag, meer heeft Lief niet, terwijl van het één het ander komt en niet alleen de nok gerepareerd wordt.
De werkruimte is een drama en de machines, verlengsnoer en lauzes zijn verspreid over een noktafeltje, twee daktafeltjes, het dakkappelletje en het tafeltje op de haakladder. Om even het gat in te springen op de planken op zolder is net even te hoog en het gat te smal terwijl de vorige eigenaar met lange spijkers de lauzestenen heeft vastgespijkerd, die door de draagplanken heensteken. Eén verkeerde beweging en je hebt een spijkerpunt in je kop. Het gezwoeg is goed hoorbaar..... Tot de zon de nok bereikt, dan is het grillstand 5 en de maat vol.
De herfst is toch echt al zichtbaar. We oogsten nog eens walnoten bij de boom 2 kilometer verder op het bospad en ik raap de eerste tas kastanjes tijdens het afkoelen van een typische Tien-bui. Ik voel me dan opgejaagd, doe-niks-goed (voor mijn gevoel, niet het zijne) en alles dat ik aan pak mislukt of ik heb er na 5 minuten geen zin meer in. Doordat ook mijn concentratie te wensen over laat, probeer ik maar zo weinig mogelijk grote dingen uit mijn handen te laten komen en maak ik geen plannen. Ik rommel wel zo'n beetje mee aan.
Ik voel me ook net een toiletjuf. Voor de katten dan wel te verstaan. Aai piest gewoon waar ze wil als de bak even vies buiten staat te wachten op verschoning of ze sluit zich in, in de kamer boven om er niet meer uit te kunnen. De deur geeft wel mee met dat bollige lijf van haar, maar die deur opentrekken met één fluizig pootje gaat dan weer niet, en eerst poept ze de boel onder waarna ze gaat staan miauwen om eruit gelaten te worden. Shadow is in de war, probeert zijn plas op te houden tot één van ons in de buurt is en dat gaat 's nachts wel eens te lang duren. Opa gaat dan maar gewoon zitten, dus stap ik daar met blote voet in als ik 's ochtends in die hoek een lamp aan wil doen; ook goedemorgen! Gatver. Haarballen en andere kotsplasjes ruim ik al op of ik even een dood insect opruim van de vloer. Dit gaat zo hele dagen door, maar het is niet anders met 5 katten in huis. Ook dat we tegen onze principes in toch muizengif hebben gekocht voor op zolder en alle andere spleten en kieren waar zo'n zakje doorheen past. Katten zijn dol op 'plasjes doen op glaswol' en Cros heeft dit ons letterlijk onder de neus gewreven.
Tussen al het gebui en gezwoeg van M&M door, zien we wel de prachtige verkleuringen in de bossen om ons heen. De herfst komt en gaat prettig langzaam om komende maand na een fikse regenperiode met veel wind lege bomen achter te laten en het blauw van de lucht nog mooier uit te laten komen.
We blijven boontjes oogsten, 4 soorten, courgettes waar die van de Carrefour 3 keer in passen, kijken uit naar die paar kooltjes die de aanval van punaises hebben overleeft, eten prei, aardappeltjes, aardbeien en frambozen, tomaten en selderij van eigen land. Ik zaai vast winterspinazie in en we vertroetelen de pompoenen. De paprika's gaan langzaam kleuren en misschien dat de drie pepertjes ook nog wel een herfst-tintje willen krijgen.
We verwerken vandaag tussen neus en lippen door kilo's boontjes, een grote volle emmer appels en de kastanjepuree staat klaar voor de choco-notenpasta, terwijl ik cashews en hazelnoten brand. De walnoten liggen te drogen, als die krakend droog zijn, maak ik de pasta en kan het recept internet op.
De herfst is al prachtig, het wordt nog mooier, met grotere contrasten, sterkere geuren -eens gaat het toch weer regenen-, een keur aan paddestoelen en wat meer tijd voor het zagen van... jawel: hout voor de verwarming.
Het blijkt dat je uit het bos van je eigen gemeente droog hout mag sprokkelen. Dus binnenkort is het tijd voor een bezoekje aan het gemeentehuis met een goede kaart, om te weten te komen waar we dus hout mogen halen.
Die buien & perikelen, zouden die komen door de herfst? Nemen we afscheid van een groeizaam jaar als we de oogst op zien gaan, de bladeren zien vergelen, verdorren en vallen? Is het omdat het centrum vier maanden lang geen toevlucht meer bieden kan, omdat het dichtgaat per eind oktober? Is het nog de hitte en de muggenplaag die ons stekje schijnt te bezoedelen? Ben ik gewoon seizoens-moe?
Heerlijk om te weten; 'Het gaat altijd weer over en voorbij!'
vrijdag 30 september 2011
dinsdag 27 september 2011
Uitersten
Tijdens het wakker worden, wil de internetverbinding niet vlotten en zit ver onder de 1Mb. Dus even mezelf wakker-werken gaat niet lukken. Dan maar net even na negenen de zolder op met bijbehorende verkleedpartij, wat ik schoon van de waslijn haal.
-Na ieder glaswolbad kleedde ik me buiten uit, droeg met een volle hand ver voor me uitgestrekt, vies en bezweet de was linea recta naar de trommel en loop op mijn tenen richting douche, waar ik ruim de tijd voor nam, ongeacht wat voor tijd het was. (Kooktijd, theetijd, helpende-hand-geventijd, oogsttijd, etc)-
De andere helft van de zolder kan van glaswol wisselen na het uitvegen van alle vlakjes schrootjesplafond, waar ik tussen een enkele kier licht uit mijn slaapkamer opvang. De zon schijnt genadig fel op het stenen dak, maar het eerste uur heb ik dat nog niet door. Het is een vloeken, stoten, schrammen en zuchten, een gewurm die een goede gymnast me met moeite na zou doen. Ik kom 1 keer van de zolder af voor een korte pauze, maar als Lief ook het dak weer opklimt, volg ik hem gelijk naar de andere kant. Ik word gaargestooft en hij knapperig gegrilt, zo zou je het kunnen zien!
Ook moet er nieuw glaswol bij en de twee hele oude rollen in hun verpakking komen weer van pas. Wie wat bewaart heeft wat.Maar die rol is alles behalve handzaam en de pauze te kort. De rol is als lood, 3x 10x0.5m glaswol is dus wèl zwaar. Ik kijk niet naar de tijd voor ik het af heb.
1 Uur zie ik pas weer een tijd op een pc scherm.
Ik ben helemaal stuk, ook na een lange douche. Mijn lijf doet overal zeer, ik voel me alles behalve goed en een flink bord roerei met brood en melk wil niet helpen. Ik ben gaar en ik heb de kriebels. Na een slaapje in een fris koel bed zit en dwarrel ik nog een uurtje door het huis en maak me klaar voor Ontspannings Yoga. Lang niet naartoe geweest, maar ik voel een enorme drang lief voor mezelf te zijn op een actieve manier. We zijn maar met drie dames, het is ontspannen hard werken, maar dit was zooo lekker. We praten nog een half uur na met Daniël, de helft van het stel dat dit centrum bestuurt als een kleine hechte gezellige familie -wonderlijk om dat hier aan te treffen zo op het platteland-. Ik vloei in het gesprek mee, er wordt van alles aan me gevraagd. Een wederkennismaking, omdat het moment ervoor geschapen lijkt om mij de kans te geven me uit te drukken in het frans. Catherine zit naast me, die ken ik ook al vanaf 2009 en niets wijst erop dat ik nou persé die Hollandse ben, maar meer gewoon Tien die nog lastig uit haar woorden komt. Ik ervaar dus eigenlijk alle tijd om hier te vergroeien met het wat achtergestelde leeggelopen plattelandsleven.
H zei me laatst "ik zie je oud worden", waarmee ze bedoelde te zeggen dat ik langzaam maar zeker een breiend, inmakend, jam en saus kokend vrouwtje met een bloemetjesjurk aan in kaplaarzen wordt, fronsend kijkend naar het snelle jachtige gedoe van die moderne mens. Ik moest toen al lachen en geef haar geen ongelijk. Ik denk er sindsdien vaak aan, en blijf om het beeld glimlachen.
Daarna even naar de super voor crackers, choconotenpasta-fondant-chocolade -jaja, daar komt de herfstdelicatesse weer- en haal, zo lief voor mezelf!, een bak prefab tagliatelle, want ik heb geen zin in brood en 'on top' vergeet ik brood eruit te halen voor de avondboterham. Er is geen brood meer om 7 uur, dus die boodschappentas blijft bijna leeg. Sinds ik de yoga zaal uitstap voel ik me a heel groggy, mijn ogen willen alleen maar dicht, de luchtlijkt feller dan normaal. Ik stoot me tegen verschillende auto-onderdelen, maar kom netjes en beschaafd thuis.
Ik ruik iets lekkers als ik het terras oploop met Castel jumping high om me te begroeten.
De bank staat gedraaid naar bioscoop-stand en Lief staat zelfgemaakte friet te bakken met kip-dingen en eigen kroketten maatje XXL (oops). Ik word volledig in de watten gelegd! Wauw, dan ben ik dus even jarig!
Nu ligt hij al lang op 1 oor, maar ik zit hier nog te stuiteren van de energie.
Wat nou? "Yoga Détante"!! Pure pep....
Schone Zolder
-Na ieder glaswolbad kleedde ik me buiten uit, droeg met een volle hand ver voor me uitgestrekt, vies en bezweet de was linea recta naar de trommel en loop op mijn tenen richting douche, waar ik ruim de tijd voor nam, ongeacht wat voor tijd het was. (Kooktijd, theetijd, helpende-hand-geventijd, oogsttijd, etc)-
De andere helft van de zolder kan van glaswol wisselen na het uitvegen van alle vlakjes schrootjesplafond, waar ik tussen een enkele kier licht uit mijn slaapkamer opvang. De zon schijnt genadig fel op het stenen dak, maar het eerste uur heb ik dat nog niet door. Het is een vloeken, stoten, schrammen en zuchten, een gewurm die een goede gymnast me met moeite na zou doen. Ik kom 1 keer van de zolder af voor een korte pauze, maar als Lief ook het dak weer opklimt, volg ik hem gelijk naar de andere kant. Ik word gaargestooft en hij knapperig gegrilt, zo zou je het kunnen zien!
Ook moet er nieuw glaswol bij en de twee hele oude rollen in hun verpakking komen weer van pas. Wie wat bewaart heeft wat.Maar die rol is alles behalve handzaam en de pauze te kort. De rol is als lood, 3x 10x0.5m glaswol is dus wèl zwaar. Ik kijk niet naar de tijd voor ik het af heb.
1 Uur zie ik pas weer een tijd op een pc scherm.
Ik ben helemaal stuk, ook na een lange douche. Mijn lijf doet overal zeer, ik voel me alles behalve goed en een flink bord roerei met brood en melk wil niet helpen. Ik ben gaar en ik heb de kriebels. Na een slaapje in een fris koel bed zit en dwarrel ik nog een uurtje door het huis en maak me klaar voor Ontspannings Yoga. Lang niet naartoe geweest, maar ik voel een enorme drang lief voor mezelf te zijn op een actieve manier. We zijn maar met drie dames, het is ontspannen hard werken, maar dit was zooo lekker. We praten nog een half uur na met Daniël, de helft van het stel dat dit centrum bestuurt als een kleine hechte gezellige familie -wonderlijk om dat hier aan te treffen zo op het platteland-. Ik vloei in het gesprek mee, er wordt van alles aan me gevraagd. Een wederkennismaking, omdat het moment ervoor geschapen lijkt om mij de kans te geven me uit te drukken in het frans. Catherine zit naast me, die ken ik ook al vanaf 2009 en niets wijst erop dat ik nou persé die Hollandse ben, maar meer gewoon Tien die nog lastig uit haar woorden komt. Ik ervaar dus eigenlijk alle tijd om hier te vergroeien met het wat achtergestelde leeggelopen plattelandsleven.
H zei me laatst "ik zie je oud worden", waarmee ze bedoelde te zeggen dat ik langzaam maar zeker een breiend, inmakend, jam en saus kokend vrouwtje met een bloemetjesjurk aan in kaplaarzen wordt, fronsend kijkend naar het snelle jachtige gedoe van die moderne mens. Ik moest toen al lachen en geef haar geen ongelijk. Ik denk er sindsdien vaak aan, en blijf om het beeld glimlachen.
Daarna even naar de super voor crackers, choconotenpasta-fondant-chocolade -jaja, daar komt de herfstdelicatesse weer- en haal, zo lief voor mezelf!, een bak prefab tagliatelle, want ik heb geen zin in brood en 'on top' vergeet ik brood eruit te halen voor de avondboterham. Er is geen brood meer om 7 uur, dus die boodschappentas blijft bijna leeg. Sinds ik de yoga zaal uitstap voel ik me a heel groggy, mijn ogen willen alleen maar dicht, de luchtlijkt feller dan normaal. Ik stoot me tegen verschillende auto-onderdelen, maar kom netjes en beschaafd thuis.
Ik ruik iets lekkers als ik het terras oploop met Castel jumping high om me te begroeten.
De bank staat gedraaid naar bioscoop-stand en Lief staat zelfgemaakte friet te bakken met kip-dingen en eigen kroketten maatje XXL (oops). Ik word volledig in de watten gelegd! Wauw, dan ben ik dus even jarig!
Nu ligt hij al lang op 1 oor, maar ik zit hier nog te stuiteren van de energie.
Wat nou? "Yoga Détante"!! Pure pep....
Schone Zolder
maandag 26 september 2011
Telefoon Oorlog
Dat het niet zo lekker loopt bij FranceTelecom, oftewel Orange, weten veel mensen buiten Frankrijk ook. Dat SFR, een andere aanbieder van telefonie & internet, de oorlog heeft verklaard aan hier eerder genoemd bedrijf weten alle fransen. Zij, wij als inwoners van dit prachtige land ook, worden hier bijna dagelijks mee lastig gevallen.
Vanaf het moment dat we hier ADSL hebben, wat Marc 18 maanden kostte om dit voor elkaar te krijgen, worden we gemiddeld 1 keer per dag gebeld door één van beide strijd voerende partijen om toch maar met hen in zee te gaan of te blijven, wordt ons fantastische aanbiedingen gedaan en de belofte dat we van 1Mb -snelheid van het internet- naar 3 en misschien 5Mb kunnen.
Omdat we steeds professioneler gebruik maken van het internet en een bedrijf hebben opgericht vonden we het tijd worden eens te zwichten voor het aangaan van de strijd, mee te deinen in deze oorlog-op-hoog-&-droog-nivo met het vooruitzicht op minimaal 2Mb of hoger. De strijdbijl wordt opgepakt en we draaien warm voor het bloedvergieten op psychisch nivo.
Moedig kruipt hij in de telefoon met beide aanbieders en spendeert uren aan de telefoon om wijs te worden uit alle zogenoemde voordelen en te ondernemen acties.
We ontvangen al snel een modem van SFR, maar net even te laat voor het reactievermogen van de andere partij die SFR te slim en te snel af is en ons wint als nieuwe klant, goedkoper uit zijn we dan al.
Zonder bevestiging op papier -de brievenbus puilt niet uit met enveloppen met beide logo's- wordt ons 09-nummer simpelweg geschrapt en ontdekken we de afgelopen week dat één van onze telefoons de prullenmand in kan. (Een oud bruin krakend gebakje met krulsnoer) Terwijl iedereen alleen maar dat 09-nummer van ons heeft, want dat is, nee, was de stabiele lijn die het altijd deed. Nu gaat dit toestel wel over, maar het nummer is gewijzigd in het nummer van het oude gebakje.
Op één papiertje van FranceTelecom staat dat de uiterste leverdatum van een nieuwe modem die de snelheid van 2 of meer Megabites aankan uiterlijk 24 september geleverd gaat worden. Tot die tijd 'geduld svp'.
Dat hebben we.
Maar vandaag is het 26 september en geen modem, dus belt Lief FranceTelecom, cq Orange, maar weer eens op met alle moed die hij bezit.
Volgens de ene afdeling van firma List & Bedrog kunnen wij niet meer krijgen dan die 2Mb. Alle mondelinge aanbiedingen ten spijt; het kan gewoon niet. Dat onze snelheid nu schommelt van 0.2 tot 1.5 Mb is tot daar aan toe, maar "u bent verkeerd voorgelicht meneer". Door je eigen collega's dan toch zeker???? "Nee meneer, u behoeft geen andere modem voor een signaal van 2Mb of meer, dat is echt onzin." Die modem waar we dus nu 3 weken, of 4?, op hebben zitten wachten met goede hoop, is niet eens verstuurd. Volgens de andere -zakelijke- afdeling van dit bedrijf in (tele)Communicatie -jawel, heus, zo het dit nu eenmaal- kan het wel, alleen moet er dan iets in de centrale gewijzigd worden. Een plastic kast die aan een paal in het gehucht boven ons in het dorp staat tegenover de kerk. Dat zou gebeuren, afgelopen weken. Als Lief zegt dat hij dit zelf kan testen en dat er in de afgelopen kleine maand niets gedaan is, hoort hij bij wijze van spreken de persoon aan de andere kant zijn schouders ophalen, de ogen ten hemel slaan en bevestigen dat dit wel vreemd is. Punt.
SFR en FT/Orange blijven ons dagelijks bellen met diezelfde fantastische aanbiedingen. Ze luizen de burger erin en zijn vervolgens niet in staat om zich aan de afspraken te houden, ook al worden de telefoongesprekken opgenomen en bewaard!
VOLKOMEN ZINLOOS!!!
We betalen gemiddeld per maand nu alleen een paar euro's minder, dat is ons enige gewin. SFR heeft kosten gemaakt ons een modem op te sturen, om die met dezelfde vaart retour te krijgen. Orange is een abonnement armer en wat inkomsten door de wijziging van ons abonnement. De branche is weer twee ontevreden klanten rijker, het komende effect op hun telefonische verkopers, die hun best zitten te doen op een call-center voor een appel en een ei, is een therapie-sessie bij een top-psycholoog waard.
Alsof de oorlog voerende partijen de zelfmoord-cijfers bij medewerkers van France Telecom alweer vergeten zijn.
Wij voelen ons, en met ons vele, vele en vele andere fransen, beduveld en bedrogen, misleid en belazerd!
Voor ons voorlopig geen wijzigingen meer en gewoon te boek met maar één telefoonnummer. Het 05-nummer loopt nu ook via de modem en tijdens onweer zullen we ons moeten behelpen met onze prepaid mobieltjes die hier nauwelijks ontvangst hebben. Ook 's Nachts, dus echt in geval-van-nood telefoontjes, zijn wij enkel met goed geluk en rustig weer alleen bereikbaar op onze mobiele telefoons.
Back to Basic, laten we het daar maar op houden.
Vanaf het moment dat we hier ADSL hebben, wat Marc 18 maanden kostte om dit voor elkaar te krijgen, worden we gemiddeld 1 keer per dag gebeld door één van beide strijd voerende partijen om toch maar met hen in zee te gaan of te blijven, wordt ons fantastische aanbiedingen gedaan en de belofte dat we van 1Mb -snelheid van het internet- naar 3 en misschien 5Mb kunnen.
Omdat we steeds professioneler gebruik maken van het internet en een bedrijf hebben opgericht vonden we het tijd worden eens te zwichten voor het aangaan van de strijd, mee te deinen in deze oorlog-op-hoog-&-droog-nivo met het vooruitzicht op minimaal 2Mb of hoger. De strijdbijl wordt opgepakt en we draaien warm voor het bloedvergieten op psychisch nivo.
Moedig kruipt hij in de telefoon met beide aanbieders en spendeert uren aan de telefoon om wijs te worden uit alle zogenoemde voordelen en te ondernemen acties.
We ontvangen al snel een modem van SFR, maar net even te laat voor het reactievermogen van de andere partij die SFR te slim en te snel af is en ons wint als nieuwe klant, goedkoper uit zijn we dan al.
Zonder bevestiging op papier -de brievenbus puilt niet uit met enveloppen met beide logo's- wordt ons 09-nummer simpelweg geschrapt en ontdekken we de afgelopen week dat één van onze telefoons de prullenmand in kan. (Een oud bruin krakend gebakje met krulsnoer) Terwijl iedereen alleen maar dat 09-nummer van ons heeft, want dat is, nee, was de stabiele lijn die het altijd deed. Nu gaat dit toestel wel over, maar het nummer is gewijzigd in het nummer van het oude gebakje.
Op één papiertje van FranceTelecom staat dat de uiterste leverdatum van een nieuwe modem die de snelheid van 2 of meer Megabites aankan uiterlijk 24 september geleverd gaat worden. Tot die tijd 'geduld svp'.
Dat hebben we.
Maar vandaag is het 26 september en geen modem, dus belt Lief FranceTelecom, cq Orange, maar weer eens op met alle moed die hij bezit.
Volgens de ene afdeling van firma List & Bedrog kunnen wij niet meer krijgen dan die 2Mb. Alle mondelinge aanbiedingen ten spijt; het kan gewoon niet. Dat onze snelheid nu schommelt van 0.2 tot 1.5 Mb is tot daar aan toe, maar "u bent verkeerd voorgelicht meneer". Door je eigen collega's dan toch zeker???? "Nee meneer, u behoeft geen andere modem voor een signaal van 2Mb of meer, dat is echt onzin." Die modem waar we dus nu 3 weken, of 4?, op hebben zitten wachten met goede hoop, is niet eens verstuurd. Volgens de andere -zakelijke- afdeling van dit bedrijf in (tele)Communicatie -jawel, heus, zo het dit nu eenmaal- kan het wel, alleen moet er dan iets in de centrale gewijzigd worden. Een plastic kast die aan een paal in het gehucht boven ons in het dorp staat tegenover de kerk. Dat zou gebeuren, afgelopen weken. Als Lief zegt dat hij dit zelf kan testen en dat er in de afgelopen kleine maand niets gedaan is, hoort hij bij wijze van spreken de persoon aan de andere kant zijn schouders ophalen, de ogen ten hemel slaan en bevestigen dat dit wel vreemd is. Punt.
SFR en FT/Orange blijven ons dagelijks bellen met diezelfde fantastische aanbiedingen. Ze luizen de burger erin en zijn vervolgens niet in staat om zich aan de afspraken te houden, ook al worden de telefoongesprekken opgenomen en bewaard!
VOLKOMEN ZINLOOS!!!
We betalen gemiddeld per maand nu alleen een paar euro's minder, dat is ons enige gewin. SFR heeft kosten gemaakt ons een modem op te sturen, om die met dezelfde vaart retour te krijgen. Orange is een abonnement armer en wat inkomsten door de wijziging van ons abonnement. De branche is weer twee ontevreden klanten rijker, het komende effect op hun telefonische verkopers, die hun best zitten te doen op een call-center voor een appel en een ei, is een therapie-sessie bij een top-psycholoog waard.
Alsof de oorlog voerende partijen de zelfmoord-cijfers bij medewerkers van France Telecom alweer vergeten zijn.
Wij voelen ons, en met ons vele, vele en vele andere fransen, beduveld en bedrogen, misleid en belazerd!
Voor ons voorlopig geen wijzigingen meer en gewoon te boek met maar één telefoonnummer. Het 05-nummer loopt nu ook via de modem en tijdens onweer zullen we ons moeten behelpen met onze prepaid mobieltjes die hier nauwelijks ontvangst hebben. Ook 's Nachts, dus echt in geval-van-nood telefoontjes, zijn wij enkel met goed geluk en rustig weer alleen bereikbaar op onze mobiele telefoons.
Back to Basic, laten we het daar maar op houden.
Kijken en bekeken worden
We hebben erg hard gewerkt van de week. Zo hard, dat we alle twee los van elkaar op zo'n mooie, toch erg warme nazomerdag geen poot uit willen steken. We spreken uit dat we eruit willen, gewoon eventjes, een middag, met lekkers, sapje, kleedje, in de Blauwe naar een voor anderen onbereikbare plek om daar samen te zijn en te genieten van eigenlijk alleen elkaar. Bekeken door vogels en insecten, maar dat is niet storend.
Na de maaltijd was ik niet af, zet ik de afwas netjes weg op het aanrecht, dat kan sinds de keuken is opgeknapt, en pakken we de spullen. De zachte band van de 3 ton wegende auto wordt even opgepompt met de compressor, het koelboxje gaat mee met sap, perziken en een zak spekjes & chips. Dekens genoeg in de kasten van de auto, anti-muggenspul en een creme voor na het geprik, want Lief heeft op een stafkaart in een vallei van de Lot een ruine gevonden die diep in het landschap verscholen ligt aan een blauw lijntje dat een bosbeek is, temidden van ontelbare zwarte lijntjes die aanduiden dat dat paden zijn. Of ze nog bestaan en berijdbaar zijn, moeten we daar zien uit te vissen. Of de ruine een ruine is of een berg met mos begroeide stenen ook.
Omdat dit geen avontuur wordt, maar gewoon een ingelaste lichte picknick, trek ik een dun gebloemd rokje aan met een topje en draag leren slippers. Maar toch sta ik al snel op één van die bospaden in deze frivole outfit takken en bomen weg te zagen met een uitklapbaar handzaagje, hilarisch gezicht.Maar we kunnen daarna wel door. Geen mens te zien. Ook geen wild trouwens, en wel hun sporen. Maar na 5 keer uitstappen om samen nog veel meer omgevallen bomen en dikke takken van de weg te zagen, houdt het pad toch echt op -keurig volgens de kaart-, zien mijn benen er geprikt uit door de brandnetels, heb ik al drie muggen doodgeslagen en is er geen ruine te zien. Ja, een berg met mos begroeide stenen langs een stroompje waar je met één sprong overheen bent. Het terrein rond dit stroompje is lastig begaanbaar. Al helemaal als je geen normale schoenen aan hebt. Er staat een knoepert van een populier, die ooit bevrijd is van de wurgende greep van hedera-bomen, die stammen zijn lang geleden doorgezaagd. De boom torend hoog uit boven de andere bomen en struiken alsof alleen die boom een herkenningspunt moet blijven voor de mensen, ooit moet het hier kaal geweest zijn om vrij toegang te geven tot de beek die lieflijk kabbelt en kronkelig haar weg zoekt tussen de steile hellingen. Een berg grond lijkt het waar we aan de andere kant van de beek tegenaan kijken. Tussen de oude brandnetels door -die nog goed kunnen prikken- banen we ons een weg die grondberg op. Pas op die verhoging zien we de muren van wat een minikasteeltje lijkt te zijn geweest, maar dan staan we er al vlak voor, nog geen 4 meter. Van verderaf is het gebouw niet te zien doordat het één is geworden met de omgeving die als muren je insluiten. Ondanks de zonneschijn is het hier donker te noemen. En die muggen hoeven zich niet te verheugen op een goed maal, dat hebben ze al achter de rug voor we bij de muren staan van een heel mooie ruine, op de paar na die we plat kunnen slaan.
Ja, goede plek, de geluidjes van de beek, de vogels en verder de stilte, de geuren van het mos, de zon op vergelend blad en de vochtige aarde. De auto staat daar waar we echt niet verder konden en met veel moeite zie ik het witte dak, terwijl er nog geen 15 meter tussen zit."Hier komt nooit iemand." denken we zeker te weten. Lief legt het kleed op een bed van maagdenpalm langs de muur waar als stroompjes water klimoptakjes geklemd zitten die bleek afsteken tegen de donkere muur met wat stralen licht die ze grijs doen kleuren. We bewonderen het gebouw zonder dak. Het had ooit een mooie entree met een boog als toegang waardoor je in een ronde toren binnentrad om met een stenen wenteltrap naar boven te kunnen. De raamkozijnen verraden een statig pand, de nisjes, de ovale kijkgaten van amper 15x9 centimeter in het grove gesteente uitgehakt. Het is betrekkelijk klein voor zo'n verfijnd gebouw en het woongedeelte ligt vol met grote bouwstenen waartussen jonge bomen ielig naar het licht reiken. Niets komt daar nog binnen, behalve wat licht en regen. Om de ruine heen zijn wat wildpaadjes die ook wel door jagers belopen worden, maar nu is het stil, verlaten. Denken we!
Het bos is van ons en we geven ons eraan over, en aan elkaar. Heel in de onzichtbare verte horen we belletjes, van jachthonden die een helling afstruinen. Het geluid van de belletjes komt wel dichterbij, maar het geluid is bedrieglijk in een nauwe vallei als dit. De wildernis laat steeds meer belgeluidjes door en we proberen ons er niet aan te storen. Dan een mannenstem die roept, de honden aan lijkt te sporen met typische geluiden als 'huh', 'bbrrr', 'alalalalll'.
Pas als we het idee hebben dat al die honden -door het gerinkel van al die halsbelletjes lijken het er wel 10- ons omringen, zijn we tè afgeleid om ons nog op elkaar te richten. We kijken elkaar aan met een blik van 'hebben wij dit?!!' en daarna turen we het bos in op zoek naar de lichtgevende halsbanden of de fel oranje veiligheidsvestjes en petten van jagers. Er schiet natuurlijk van alles door ons heen, onze harten gaan tekeer, omdat we hier gezien kunnen worden, of aangeschoten, of flink besnuffeld door de jachthonden die er hier angstaanjagend uit kunnen zien met ver uit de bek hangende tongen en wilde ogen, vieze poten door het struinen door het bos opgejut door de eigenaren. Het getingel van de belletjes lijkt op berggeiten op de kale toppen van hoogegebergte en klinkt misplaatst in dit benauwde dichte sprookjesbos. Het is in ieder geval overal om ons heen wat ons nog allerter maakt. Als ze ons maar zien en niet aanzien voor wild.
We zitten aan de noordkant van de ruine en kijken tussen de takken en gebladerte door op zoek naar honden of mensen, als we eindelijk langs ons heen de honden zien. Een allegaartje aan rassen, een stuk of zes, allemaal met belletje om de nek, neuzen aan de bosgrond, kwispelende staarten en ze rennen onder ons langs aan weerszijde van de 'terp' met ruine. De honden doen hun werk alsof ze opsporingshonden zijn op zoek naar iemand die ze moeten vinden. In alle stilte, want ze blaffen niet één keer struint dat om ons heen, langs ons en nog turen we door het bos op zoek naar de jagers die we wel horen, maar niet kunnen zien. Opeens staan er drie honden op het kleedje waar we half bloot ons beschermd wanen door anti-muggenspul. Ze bekijken ons niet eens, ze snuffelen en draaien zich alweer om. Nee, mensen interesseert ze niets. Na een tijdsbestek van een dik half uur horen we een jager zo dichtbij alsof hij in je nek staat te hijgen van het volgen van de honden over dat verraderlijke terrein. Het mag er dan uitzien als een sprookje, het is ook een sprookjesbos met wilde dieren, brokken rots die een verborgen diepte in kunnen storten als je erop gaat staan, bomen die omvallen, steekinsecten, bramen en netels en de kans dat je toch op een mooie zomermiddag een dumdum-kogel uit een jachtgeweer in je donder krijgt, want je draagt geen feloranje goed.Eindelijk, ja dan toch verschijnt er een man in jachtgoed gestoken met zo'n 'veilig' vestje. We kijken, gespannen, hij kijkt terug met de handen in zijn zij. Wat ziet hij? Wij kunnen zijn hoofd niet zien terwijl er maar een meter of 15 tussen ons is, misschien minder. De jachtpaadjes lopen langs de ruine, maar hij steekt, gewapend met een wandelstok in plaats van een geweer, de beek over en blijft zijn honden aansporen om door te zoeken. De honden komen nog een paar keer even kijken en vinden het waarschijnlijk maar vreemd om twee zeer oninteressante mensen -ze lusten geen appelsap en spekjes- te vinden in plaats van ree of zwijn. De jager is het wild dus enkel aan het opdrijven en neemt er zijn tijd voor. We zijn gezien, want hij nam een omweg. Wij gaan verder met waar we voor het bos zijn ingedoken, wel met een extra dimensie, we voelen ons wild, op twee benen.
Een geweerschot heel dichtbij doet ons wel schrikken, maar de blaffende honden zijn niet dichtbij, wat vertekent het bos de geluiden toch, verraderlijk, net een echt sprookje!
Eind van de middag zijn we een heel bijzondere ervaring rijker. We zochten absolute privacy en kregen die niet. We waren te gast in een hard echt sprookje inclusief entourage. We genoten er toch van en met een auto bedolven door blad en tak keren we terug over de paadjes naar de hoofdweg -ook niet meer dan een pad, maar dan in betere staat- waar we opgewacht worden door een kleine 4x4 die de uitrit blokkeert en drie jagers met geweer die ons dwingen te stoppen en vragen of wij het waren die schoten. Nee dus, wij deden 'niks' hoor! "Hebben we iemand gezien?" Ja, een man met een stok en 6 honden. "Schoot hij dan?" Nee, ook niet, een stok kan niet schieten.
En zo wurmen we de landrover langs de 4x4 en gaan huiswaarts waar we ons klaar moeten maken voor de voorbereidingen voor een heus TV interview over M&M Creations dat volgende week opgenomen wordt en uitgezonden op een internet-TV-station dat programma's maakt voor iedereen die actief is in Virtuele Werelden.
Maar het kost ons beide wat moeite om erin te komen. De middag sp(r)ookt nog door onze gedachten, de indrukken waren talrijk, alsof we het gedroomt hebben, het was niet echt, toch?
Na de maaltijd was ik niet af, zet ik de afwas netjes weg op het aanrecht, dat kan sinds de keuken is opgeknapt, en pakken we de spullen. De zachte band van de 3 ton wegende auto wordt even opgepompt met de compressor, het koelboxje gaat mee met sap, perziken en een zak spekjes & chips. Dekens genoeg in de kasten van de auto, anti-muggenspul en een creme voor na het geprik, want Lief heeft op een stafkaart in een vallei van de Lot een ruine gevonden die diep in het landschap verscholen ligt aan een blauw lijntje dat een bosbeek is, temidden van ontelbare zwarte lijntjes die aanduiden dat dat paden zijn. Of ze nog bestaan en berijdbaar zijn, moeten we daar zien uit te vissen. Of de ruine een ruine is of een berg met mos begroeide stenen ook.
Omdat dit geen avontuur wordt, maar gewoon een ingelaste lichte picknick, trek ik een dun gebloemd rokje aan met een topje en draag leren slippers. Maar toch sta ik al snel op één van die bospaden in deze frivole outfit takken en bomen weg te zagen met een uitklapbaar handzaagje, hilarisch gezicht.Maar we kunnen daarna wel door. Geen mens te zien. Ook geen wild trouwens, en wel hun sporen. Maar na 5 keer uitstappen om samen nog veel meer omgevallen bomen en dikke takken van de weg te zagen, houdt het pad toch echt op -keurig volgens de kaart-, zien mijn benen er geprikt uit door de brandnetels, heb ik al drie muggen doodgeslagen en is er geen ruine te zien. Ja, een berg met mos begroeide stenen langs een stroompje waar je met één sprong overheen bent. Het terrein rond dit stroompje is lastig begaanbaar. Al helemaal als je geen normale schoenen aan hebt. Er staat een knoepert van een populier, die ooit bevrijd is van de wurgende greep van hedera-bomen, die stammen zijn lang geleden doorgezaagd. De boom torend hoog uit boven de andere bomen en struiken alsof alleen die boom een herkenningspunt moet blijven voor de mensen, ooit moet het hier kaal geweest zijn om vrij toegang te geven tot de beek die lieflijk kabbelt en kronkelig haar weg zoekt tussen de steile hellingen. Een berg grond lijkt het waar we aan de andere kant van de beek tegenaan kijken. Tussen de oude brandnetels door -die nog goed kunnen prikken- banen we ons een weg die grondberg op. Pas op die verhoging zien we de muren van wat een minikasteeltje lijkt te zijn geweest, maar dan staan we er al vlak voor, nog geen 4 meter. Van verderaf is het gebouw niet te zien doordat het één is geworden met de omgeving die als muren je insluiten. Ondanks de zonneschijn is het hier donker te noemen. En die muggen hoeven zich niet te verheugen op een goed maal, dat hebben ze al achter de rug voor we bij de muren staan van een heel mooie ruine, op de paar na die we plat kunnen slaan.
Ja, goede plek, de geluidjes van de beek, de vogels en verder de stilte, de geuren van het mos, de zon op vergelend blad en de vochtige aarde. De auto staat daar waar we echt niet verder konden en met veel moeite zie ik het witte dak, terwijl er nog geen 15 meter tussen zit."Hier komt nooit iemand." denken we zeker te weten. Lief legt het kleed op een bed van maagdenpalm langs de muur waar als stroompjes water klimoptakjes geklemd zitten die bleek afsteken tegen de donkere muur met wat stralen licht die ze grijs doen kleuren. We bewonderen het gebouw zonder dak. Het had ooit een mooie entree met een boog als toegang waardoor je in een ronde toren binnentrad om met een stenen wenteltrap naar boven te kunnen. De raamkozijnen verraden een statig pand, de nisjes, de ovale kijkgaten van amper 15x9 centimeter in het grove gesteente uitgehakt. Het is betrekkelijk klein voor zo'n verfijnd gebouw en het woongedeelte ligt vol met grote bouwstenen waartussen jonge bomen ielig naar het licht reiken. Niets komt daar nog binnen, behalve wat licht en regen. Om de ruine heen zijn wat wildpaadjes die ook wel door jagers belopen worden, maar nu is het stil, verlaten. Denken we!
Het bos is van ons en we geven ons eraan over, en aan elkaar. Heel in de onzichtbare verte horen we belletjes, van jachthonden die een helling afstruinen. Het geluid van de belletjes komt wel dichterbij, maar het geluid is bedrieglijk in een nauwe vallei als dit. De wildernis laat steeds meer belgeluidjes door en we proberen ons er niet aan te storen. Dan een mannenstem die roept, de honden aan lijkt te sporen met typische geluiden als 'huh', 'bbrrr', 'alalalalll'.
Pas als we het idee hebben dat al die honden -door het gerinkel van al die halsbelletjes lijken het er wel 10- ons omringen, zijn we tè afgeleid om ons nog op elkaar te richten. We kijken elkaar aan met een blik van 'hebben wij dit?!!' en daarna turen we het bos in op zoek naar de lichtgevende halsbanden of de fel oranje veiligheidsvestjes en petten van jagers. Er schiet natuurlijk van alles door ons heen, onze harten gaan tekeer, omdat we hier gezien kunnen worden, of aangeschoten, of flink besnuffeld door de jachthonden die er hier angstaanjagend uit kunnen zien met ver uit de bek hangende tongen en wilde ogen, vieze poten door het struinen door het bos opgejut door de eigenaren. Het getingel van de belletjes lijkt op berggeiten op de kale toppen van hoogegebergte en klinkt misplaatst in dit benauwde dichte sprookjesbos. Het is in ieder geval overal om ons heen wat ons nog allerter maakt. Als ze ons maar zien en niet aanzien voor wild.
We zitten aan de noordkant van de ruine en kijken tussen de takken en gebladerte door op zoek naar honden of mensen, als we eindelijk langs ons heen de honden zien. Een allegaartje aan rassen, een stuk of zes, allemaal met belletje om de nek, neuzen aan de bosgrond, kwispelende staarten en ze rennen onder ons langs aan weerszijde van de 'terp' met ruine. De honden doen hun werk alsof ze opsporingshonden zijn op zoek naar iemand die ze moeten vinden. In alle stilte, want ze blaffen niet één keer struint dat om ons heen, langs ons en nog turen we door het bos op zoek naar de jagers die we wel horen, maar niet kunnen zien. Opeens staan er drie honden op het kleedje waar we half bloot ons beschermd wanen door anti-muggenspul. Ze bekijken ons niet eens, ze snuffelen en draaien zich alweer om. Nee, mensen interesseert ze niets. Na een tijdsbestek van een dik half uur horen we een jager zo dichtbij alsof hij in je nek staat te hijgen van het volgen van de honden over dat verraderlijke terrein. Het mag er dan uitzien als een sprookje, het is ook een sprookjesbos met wilde dieren, brokken rots die een verborgen diepte in kunnen storten als je erop gaat staan, bomen die omvallen, steekinsecten, bramen en netels en de kans dat je toch op een mooie zomermiddag een dumdum-kogel uit een jachtgeweer in je donder krijgt, want je draagt geen feloranje goed.Eindelijk, ja dan toch verschijnt er een man in jachtgoed gestoken met zo'n 'veilig' vestje. We kijken, gespannen, hij kijkt terug met de handen in zijn zij. Wat ziet hij? Wij kunnen zijn hoofd niet zien terwijl er maar een meter of 15 tussen ons is, misschien minder. De jachtpaadjes lopen langs de ruine, maar hij steekt, gewapend met een wandelstok in plaats van een geweer, de beek over en blijft zijn honden aansporen om door te zoeken. De honden komen nog een paar keer even kijken en vinden het waarschijnlijk maar vreemd om twee zeer oninteressante mensen -ze lusten geen appelsap en spekjes- te vinden in plaats van ree of zwijn. De jager is het wild dus enkel aan het opdrijven en neemt er zijn tijd voor. We zijn gezien, want hij nam een omweg. Wij gaan verder met waar we voor het bos zijn ingedoken, wel met een extra dimensie, we voelen ons wild, op twee benen.
Een geweerschot heel dichtbij doet ons wel schrikken, maar de blaffende honden zijn niet dichtbij, wat vertekent het bos de geluiden toch, verraderlijk, net een echt sprookje!
Eind van de middag zijn we een heel bijzondere ervaring rijker. We zochten absolute privacy en kregen die niet. We waren te gast in een hard echt sprookje inclusief entourage. We genoten er toch van en met een auto bedolven door blad en tak keren we terug over de paadjes naar de hoofdweg -ook niet meer dan een pad, maar dan in betere staat- waar we opgewacht worden door een kleine 4x4 die de uitrit blokkeert en drie jagers met geweer die ons dwingen te stoppen en vragen of wij het waren die schoten. Nee dus, wij deden 'niks' hoor! "Hebben we iemand gezien?" Ja, een man met een stok en 6 honden. "Schoot hij dan?" Nee, ook niet, een stok kan niet schieten.
En zo wurmen we de landrover langs de 4x4 en gaan huiswaarts waar we ons klaar moeten maken voor de voorbereidingen voor een heus TV interview over M&M Creations dat volgende week opgenomen wordt en uitgezonden op een internet-TV-station dat programma's maakt voor iedereen die actief is in Virtuele Werelden.
Maar het kost ons beide wat moeite om erin te komen. De middag sp(r)ookt nog door onze gedachten, de indrukken waren talrijk, alsof we het gedroomt hebben, het was niet echt, toch?
vrijdag 23 september 2011
Crime de grenier
Het blijft een 'crime' om het glaswol op zolder deels te verwijderen, uit te schudden, op maat te knippen, in de verste hoekjes te proppen terwijl je op je buik op twee smalle planken moet liggen, want op een vloer van schrootjes kun je niet staan of leunen. Ik pak eerst m'n bed in met een grote hoes, want er zitten veel knoestjes en naadjes in de schrootjes en om in glaswolstof te slapen vind ik net even te masochistisch. -ik heb er een handje van, maar er zijn grenzen- Dan zaak me zo te kleden dat ik zo min mogelijk risico loop op irriterende prikjes de komende 24 uur. Toevallig zijn de beste werkkleer die ik heb legergroen en het mond- en neuslapje van Marc, uit zijn diensttijd. De handschoentjes zitten fijn strak over de manchetten van het shirt heen dat met zijn kol ook mijn nek redelijk beschermd.
Ik moet toegeven dat ik wèl op een terroriste lijk en ben blij dat ik niet zo iets aanhang of een voorliefde heb voor guerilla in welke vorm dan ook. Toch hoort het geweer bij het plaatje, het lag ook op zolder, tussen het glaswol en de vele vele vele skeletten van knaagdieren in allerlei grootte.
Ik ben al op de helft. Nog 1 keer het glaswol-werk en een laatste keer afronden door de planken te vervangen door enkele betere spijkerloze dakplanken om ons ten alle tijden toegang te kunnen verschaffen tot deze ruimte die alleen dienst kan doen als opslag voor lichte spullen die muizen niet blieven en de katten.
(Cros heeft vannacht aardig huisgehouden gezien diverse bloedplasjes die het glaswol kleuren.)
Nu maar hopen dat dit plaatje geen reden is voor veiligheidsdiensten ons op een rode of zwarte lijst te zetten.
donderdag 22 september 2011
Foto's
Het licht was vanochtend onbeschrijfelijk mooi, het is echt herfst met de vochtige al koude nachten, de zon die de mist oppeuzeld en daar de tijd voor neemt. De plofjes van de kastanjes die vallen naast de tikjes die de eikels veroorzaken tijdens dezelfde beweging als die stekelige bolletjes. Het is nog te vroeg voor de kenmerkende passende geuren als paddenstoelen en vallend blad.
Zonnehoed in de ochtendmist. Ze zijn al aan het verdorren wat ze niet minder mooi maakt.
Een dag rust geef ik mezelf van het ontdoen van die smerige, vieze, vuiligheid op zolder!
Typisch herfst...
Ook in het kleine perenboompje heeft een soort spin er een waar kunstwerk van gemaakt. Voor onze ogen is het chaos, voor haar een soort voorradenkot.
Het leukste winkeltje van het stadje; de kruidenier.
Joppie & Cros op het dak van het zwembad. Ze zien mij, terwijl ze genieten van het licht, de geluiden en elkaar.
De heksenbol doet het nog net, want ik laat de ipomee er overheen groeien zo het wil. Ipomee zaait zich ieder jaar zelf uit en heeft zo minder te lijden aan de slakken die de kiemplantjes zo lekker vinden. Een uiteindelijk makkelijke éénjarige bloeier met prachtig heldere bloemen.
De goudsbloemen, waarvan ik de bloemblaadjes oogst en droog voor het maken van een neutrale maar echte biologische creme.
De Amaranthus doet hetzelfde als de Ipomee, uitzaaien om overal op te komen en hoe later in het seizoen, hoe grotere bloemslierten die langer als een halve meter worden. Ik droog er enkele voor decoraties.
Nu gaan de aardbeien het pas echt goed doen. Een bakje per dag en groot!!!
Zonnehoed in de ochtendmist. Ze zijn al aan het verdorren wat ze niet minder mooi maakt.
Een dag rust geef ik mezelf van het ontdoen van die smerige, vieze, vuiligheid op zolder!
Typisch herfst...
Ook in het kleine perenboompje heeft een soort spin er een waar kunstwerk van gemaakt. Voor onze ogen is het chaos, voor haar een soort voorradenkot.
Het leukste winkeltje van het stadje; de kruidenier.
Joppie & Cros op het dak van het zwembad. Ze zien mij, terwijl ze genieten van het licht, de geluiden en elkaar.
De heksenbol doet het nog net, want ik laat de ipomee er overheen groeien zo het wil. Ipomee zaait zich ieder jaar zelf uit en heeft zo minder te lijden aan de slakken die de kiemplantjes zo lekker vinden. Een uiteindelijk makkelijke éénjarige bloeier met prachtig heldere bloemen.
De goudsbloemen, waarvan ik de bloemblaadjes oogst en droog voor het maken van een neutrale maar echte biologische creme.
De Amaranthus doet hetzelfde als de Ipomee, uitzaaien om overal op te komen en hoe later in het seizoen, hoe grotere bloemslierten die langer als een halve meter worden. Ik droog er enkele voor decoraties.
Nu gaan de aardbeien het pas echt goed doen. Een bakje per dag en groot!!!
dinsdag 20 september 2011
Vide Grenier
Nu Marc op de nok van het bovenhuis bezig is en er aangenamere temperaturen op zolder zijn, kan ik niet achter blijven nu ik bevrijd ben van de gehaktmolen.
De zolder waar we een enkelloops jachtgeweer vonden, veel slangenvellen, skeletjes, maar meer glaswol dat reeds verteerd is door alle nog levende muizen en ratten, lekbakjes en teilen, planken, poep en pies van die kleine knagers en lege zakjes ratten- en muizengif.
De horizontale balken die het dak deels dragen en waar het schrootjesplafond aan hangt zijn bedolven onder twee lagen los glaswol dat ook bij stukjes in de kleinste hoekjes is gepropt. Geen idee in welke staat ze zijn! Het is meer een woeste glaswolzee dan een zolder. Ik houd van vieze en lastige klusjes op z'n tijd en na het gebuik van afgelopen dagen wil ik wat doen. Ik duik dus de 'grenier' op waar je alleen in het midden bijna rechtop kunt staan.
Ik durf wel te stellen dat alle echt oude franse huizen zo'n zolder hebben, en anders één ruimte die je nog niet als stal zou willen gebruiken, voor de kippen nog te stoffig. Ik heb er inmiddels al redelijk wat gezien, ook in nog ergere toestand. Halverwege de ochtend kruip ik met een extra petje op naar boven. Eerst de grove rommel eruit, dan verder zien. Twee rollen ongebruikte glaswol zijn in dezelfde staat als wat uitgerold ligt, de muizen kruipen overal. Ik pak ze in in twee vuilniszakken die ik dicht tape en laat ze het plafond van het trapgat afglijden. Het plafond van het trapgat is schuin zoals de trap is en gemaakt van dunne houten platen met latjes waar je net over naar boven kunt, omdat we niet zo zwaar zijn.Voor etenstijd kruip ik onder de douche. Dit doe ik eind van de middag ook als ik 2 uurtjes achterin ben begonnen aan de schoorsteenkant van de zolder. Ik heb een stofpak uit de verpakking gehaald. Dit scheurde bij mijn kont open toen ik voor het eerst na de maaltijd de zolder opkroop, bij m'n kont notabene. Dus je begrijpt, ik heb stekeltjes in m'n derrière... Ach ja!
De ontdekking van een wespennest maakte veel goed. Het was niet zo'n klein nest ook, toch zeker 45 bij 45 cm! Een enorme bol, heel oud, breekbaar en leeg. Flinterdunne celwandjes overtrokken met een lichtgrijze papierlaag, ingenieus, wat een prachtig bouwwerk. En zo mooi gebleven, had ik die deken van glas er niet afgetrokken.
Minder prachtig was het geweest als er nog leven in het bolwerk gezeten had. Maar niet zo naief om wel op mijn hoede te zijn voordat ik mijn handen ergens aan brand.
De bedoeling is dat ik balk voor balk bloot ga leggen, het ergste vuil weghaal, om dan het glaswol (voor zover nog bruikbaar!) weer terug te leggen tussen de balken in, in plaats van er kris kras dwars overheen-doe maar lekker met de franse slag.
Ik houd m'n hart vast, dit is wel errug vies!
Deze Vide Grenier levert ook alleen maar troep omdat ik te laat ben komen opdagen.
maandag 19 september 2011
Buik
De log van eergisteren mondde uit in een dagje hard werken. Zoveel mogelijk aan kant hebben en zo dus vakantie creëeren. Marc heeft energie teveel, werkt dus nog meer als anders en heeft 's nachts zoveel energie over dat hij niet slapen kan.
Nu weet ik dat veel mensen ziek zijn bewaren voor hun vakantie-tijd. Het verklaard alles waarom ik eergisteren me, ondanks de behoefte aan vakantie, zo heb uitgeslooft om rust te creëeren. Gisteren werd duidelijk waarom ik alles even zo zat was; maanstonde! Het woord 'ongesteld' vind ik een vreemd woord. Meestal voel ik me zeer goed gesteld namelijk. De weken ervoor, fysiek en emotioneel, verschilt per maand. Dus ook de supplementen die ik in huis heb komen maar af en toe de kast uit. Fysiek is het tijdens de maanstonde zelf ook al wisselend. Soms energie voor Tien en nergens last van. Soms een beetje last van mijn buik en rusteloos.
Maar gisteren was die eerste dag een drama. Het voelt als een gehaktmolen die onregelmatig gedraait wordt. Ik vergeet een pijnstiller te eten, voorzie een beeldje in Secondlife van een mooie brons-texture, belangeloos voor een vriend. Wil niet lopen, want dat doet erg zeer. Opnieuw is die periode verergerd om vervolgens maanden weer rustig aan te doen, juist energie te verschaffen in plaats van te kosten.
De gehaktmolen draait door in mijn buik. Ik wil best koken, maar dat doet ook zeer.
Ik draai wel een hapje in elkaar, want Lief werkt zich een bult. Ik eet voor een muis of 6 en laat alle pannen en borden (altijd schoon leeg, dat mag gezegd!) op tafel staan, omdat ik na de laatste hap linea recta naar boven loop over de krakende stokoude ingesleten trap van zwaar bijna zwart hout en plof op bed.
Zacht, warm, vertrouwd dommel ik weg voor een uurtje.
Maar die buik blijf ik vasthouden, in bed, en ook de rest van de dag. Auw!?
Mijn moeder, haar wijlen moeder, haar zus en een kennis in Nederland van wie we gisteren een mailtje kregen; allemaal vrouwen die met de buik tobben of heel ziek zijn. Tweëede dag van deze maanstonde is de gehaktmolen nog steeds actief. Weliswaar op iets lagere toeren. Ba, wéér die buik, ik denk aan jullie!
We zijn plotsklaps in de herfst beland. Het is fris buiten, nog wel heel lekker als er drie zonnestralen door de wolken gloeien. Omdat ik niet lekker ben, het veel regent en het hout er Nu is, maakt Lief een vuur in de schouw. Kunnen we het effect zien van een schoorsteen als deze vegen. Ook met probleemblokken op het vuur of nog vochtig hout, trekt de schoorsteen eindelijk gewoon goed. Vandaag draait lief ook een testrondje CV. Dus het hele huis is aangenaam warm, waardoor even buiten zijn ook heerlijk is.
Ik plof even op een schoon, net door de zon gedroogd buitenbed en Marc gaat een stukje lopen om "het bos te drinken" zoals we vaak zeggen.
Een tweehonderd meter voor de bruggen, waar de twee riviertjes bij elkaar het meer in stromen, heeft eeuwen een dorp gestaan dat begin vorige eeuw is 'opgeruimd' door de EDF om het stuwmeer te kunnen bouwen. Grote blokken wit graniet liggen daar nog op ruggen weggeschoven in de brede oever die vaak overspoeld wordt door een vloedgolf aan water dat je niet aan kan zien komen door het struikachtige waterbos dat in de afgelopen decennia is ontstaan. Je kunt het wèl horen, maar bedacht ben je er nooit op. Sinds er geen mensen meer wonen, zo laag bij de barrage, is het alarm uitgezet, stilte. We struinen daar graag rond, er woont veel wild en de vegetatie is zo divers dat het een lust voor al je zintuigen is. Zo ook vanmiddag als Castel Marc ver vooruit is en over de moerasachtige bosgrond snuffelt en jaagt. Marc is op zoek naar misschien vergeten walnotenbomen. Onze reus is kort gezet vorige herfst, dus dit jaar zal deze oogst karig zijn. Maar waar dorpen gestaan hebben, staan vaak ook verwilderde fruitbomen of walnoten, net als kastanjebomen, die hier toch heel grote vruchten laten vallen. Bij de groeve langs het stuk geasfalteerd bospad staan er ook twee. Maar je moet wel zo vliegensvlug zijn, want niet de mensen rapen ze, maar de eekhoorns. Vorige week hebben we met een lang bamboestengel een mandbodempje eruit getikt. Dat is wat weinig. Diezelfde middag rijden we naar het stuk van het bos waar nog drie notenbomen staan, waarvan één toch aan het pad zelf. Maar noten rollen naar beneden na het vallen en ze belanden op een zeer verraderlijke helling, volgegroeid met bramenstruiken die al jaren hun gang mogen gaan. De andere twee staan nog lager en nog linker. Onderweg naar deze twee loopt Marc over de moerassige grond vlak langs het meer. Hij denkt iets te horen en draait zich om. De doodlopende plas, een zijarm van de rivier staat vaak droog en grote kuilen in de modder die een patroon hebben van de vacht van wilde zwijnen laten zien hoe ver je weg kunt zakken. Maar deze plas is nu een kolkend meertje geworden. Over een stenenrug bereikt Lief het droge, al roepend naar Castel die nog aan de verkeerde kant van de stroom lijkt te zijn.
Ze komt nat en onder de modder uitgelaten blij wèl aanstormen terwijl het meer in korte tijd aanzwelt van half leeg, tot helemaal vol.
Door de wind en de regen heeft de noot aan het bospad wel weer veel noten laten vallen en Marc trekt zijn shirt uit om die dicht te knopen en zo te vullen met weer een berg walnoten. Die drogen in een mand op de verwarming in de kamer.
Het bos drinken is heerlijk, maar het kan ook teveel zijn.
M&M Creations gaat komende maanden 'professioneel'. Naast het auto-entrepreneurschap zijn we bezig met het (deels laten) maken van een website met webshop. Het zal nog maanden duren voor alles in de lucht is en draait. Maar het begin is er.
Vakantie? Wat is dat?
Nu weet ik dat veel mensen ziek zijn bewaren voor hun vakantie-tijd. Het verklaard alles waarom ik eergisteren me, ondanks de behoefte aan vakantie, zo heb uitgeslooft om rust te creëeren. Gisteren werd duidelijk waarom ik alles even zo zat was; maanstonde! Het woord 'ongesteld' vind ik een vreemd woord. Meestal voel ik me zeer goed gesteld namelijk. De weken ervoor, fysiek en emotioneel, verschilt per maand. Dus ook de supplementen die ik in huis heb komen maar af en toe de kast uit. Fysiek is het tijdens de maanstonde zelf ook al wisselend. Soms energie voor Tien en nergens last van. Soms een beetje last van mijn buik en rusteloos.
Maar gisteren was die eerste dag een drama. Het voelt als een gehaktmolen die onregelmatig gedraait wordt. Ik vergeet een pijnstiller te eten, voorzie een beeldje in Secondlife van een mooie brons-texture, belangeloos voor een vriend. Wil niet lopen, want dat doet erg zeer. Opnieuw is die periode verergerd om vervolgens maanden weer rustig aan te doen, juist energie te verschaffen in plaats van te kosten.
De gehaktmolen draait door in mijn buik. Ik wil best koken, maar dat doet ook zeer.
Ik draai wel een hapje in elkaar, want Lief werkt zich een bult. Ik eet voor een muis of 6 en laat alle pannen en borden (altijd schoon leeg, dat mag gezegd!) op tafel staan, omdat ik na de laatste hap linea recta naar boven loop over de krakende stokoude ingesleten trap van zwaar bijna zwart hout en plof op bed.
Zacht, warm, vertrouwd dommel ik weg voor een uurtje.
Maar die buik blijf ik vasthouden, in bed, en ook de rest van de dag. Auw!?
Mijn moeder, haar wijlen moeder, haar zus en een kennis in Nederland van wie we gisteren een mailtje kregen; allemaal vrouwen die met de buik tobben of heel ziek zijn. Tweëede dag van deze maanstonde is de gehaktmolen nog steeds actief. Weliswaar op iets lagere toeren. Ba, wéér die buik, ik denk aan jullie!
We zijn plotsklaps in de herfst beland. Het is fris buiten, nog wel heel lekker als er drie zonnestralen door de wolken gloeien. Omdat ik niet lekker ben, het veel regent en het hout er Nu is, maakt Lief een vuur in de schouw. Kunnen we het effect zien van een schoorsteen als deze vegen. Ook met probleemblokken op het vuur of nog vochtig hout, trekt de schoorsteen eindelijk gewoon goed. Vandaag draait lief ook een testrondje CV. Dus het hele huis is aangenaam warm, waardoor even buiten zijn ook heerlijk is.
Ik plof even op een schoon, net door de zon gedroogd buitenbed en Marc gaat een stukje lopen om "het bos te drinken" zoals we vaak zeggen.
Een tweehonderd meter voor de bruggen, waar de twee riviertjes bij elkaar het meer in stromen, heeft eeuwen een dorp gestaan dat begin vorige eeuw is 'opgeruimd' door de EDF om het stuwmeer te kunnen bouwen. Grote blokken wit graniet liggen daar nog op ruggen weggeschoven in de brede oever die vaak overspoeld wordt door een vloedgolf aan water dat je niet aan kan zien komen door het struikachtige waterbos dat in de afgelopen decennia is ontstaan. Je kunt het wèl horen, maar bedacht ben je er nooit op. Sinds er geen mensen meer wonen, zo laag bij de barrage, is het alarm uitgezet, stilte. We struinen daar graag rond, er woont veel wild en de vegetatie is zo divers dat het een lust voor al je zintuigen is. Zo ook vanmiddag als Castel Marc ver vooruit is en over de moerasachtige bosgrond snuffelt en jaagt. Marc is op zoek naar misschien vergeten walnotenbomen. Onze reus is kort gezet vorige herfst, dus dit jaar zal deze oogst karig zijn. Maar waar dorpen gestaan hebben, staan vaak ook verwilderde fruitbomen of walnoten, net als kastanjebomen, die hier toch heel grote vruchten laten vallen. Bij de groeve langs het stuk geasfalteerd bospad staan er ook twee. Maar je moet wel zo vliegensvlug zijn, want niet de mensen rapen ze, maar de eekhoorns. Vorige week hebben we met een lang bamboestengel een mandbodempje eruit getikt. Dat is wat weinig. Diezelfde middag rijden we naar het stuk van het bos waar nog drie notenbomen staan, waarvan één toch aan het pad zelf. Maar noten rollen naar beneden na het vallen en ze belanden op een zeer verraderlijke helling, volgegroeid met bramenstruiken die al jaren hun gang mogen gaan. De andere twee staan nog lager en nog linker. Onderweg naar deze twee loopt Marc over de moerassige grond vlak langs het meer. Hij denkt iets te horen en draait zich om. De doodlopende plas, een zijarm van de rivier staat vaak droog en grote kuilen in de modder die een patroon hebben van de vacht van wilde zwijnen laten zien hoe ver je weg kunt zakken. Maar deze plas is nu een kolkend meertje geworden. Over een stenenrug bereikt Lief het droge, al roepend naar Castel die nog aan de verkeerde kant van de stroom lijkt te zijn.
Ze komt nat en onder de modder uitgelaten blij wèl aanstormen terwijl het meer in korte tijd aanzwelt van half leeg, tot helemaal vol.
Door de wind en de regen heeft de noot aan het bospad wel weer veel noten laten vallen en Marc trekt zijn shirt uit om die dicht te knopen en zo te vullen met weer een berg walnoten. Die drogen in een mand op de verwarming in de kamer.
Het bos drinken is heerlijk, maar het kan ook teveel zijn.
M&M Creations gaat komende maanden 'professioneel'. Naast het auto-entrepreneurschap zijn we bezig met het (deels laten) maken van een website met webshop. Het zal nog maanden duren voor alles in de lucht is en draait. Maar het begin is er.
Vakantie? Wat is dat?
zaterdag 17 september 2011
Vakantie
Dag in dag uit, opstaan rond half 8, systemen aan, koffie zetten en drinken, kipjes naar buiten, bedenken wat ik ga doen vandaag. Lief die sales checkt van de virtuele wereld, naar de keuken loopt, ontbijt maakt en nuttigd, dan naar het toilet, terwijl ik met Farmville nog wakker zit te worden.
Dan hoor ik hem zijn werkschoenen aandoen en vraag ik stevast "wat ga je doen?" waarop het antwoord ook bijna altijd hetzelfde is de laatste tijd; "het dak op". Meestal stimuleert me dat om ook in de kleren te gaan en naar buiten. Meesjouwen, rondje moestuin waar ik vaak mezelf verlies in het onderhoud, snoeien, maaien en oogsten. En anders na weer binnen te komen het huishouden te doen. -Eindeloos verhaal, maar dat weet iedereen met een huishouden en wie heeft dit niet?-
Soms ben ik alles een beetje zat en gelukkig eventjes.
Gisteren zo'n dag; Lange lijst met zuigen en dweilen, eten maken en afwassen en ander werk, even geen dutje want ik kon die nacht ervoor niet slapen en hanewaak wat af. Dus even doorzetten om lekker op tijd tussen de lakens te kruipen. De tomatenplanten moeten de grond uit, er zit weer dezelfde ziekte in als vorig jaar. Ik kan de muren rond het huis weer hedera-vrij maken, terras vegen, hekwerk renoveren, bramen wegsnoeien en heb belooft om het huis van vrienden uit Parijs, dat aan de overkant tussen de bomen verscholen ligt te fotograferen. Ze laten er een stuk aanbouwen en het is op het ogenblik een complete kaalslag. Eind van de middag naar het centrum en dakplaten halen bij Bernard.
Ik doe uiteindelijk niets. Ja, eten koken. Maar de afwas staat er nu noch!
Ik heb van alles een beetje; beetje hoofdpijn, beetje buikpijn, beetje beenzwakte, dat gevoel of er cement in je benen en armen zit in plaats van botten en spieren. Ik zweet als een otter, het is ook niet een beetje warm vandaag.
Ik ben gewoon een beetje moe van alles, even. Ik wil vakantie vieren, thuis zijn en eens even niets hoeven doen. Geen stof zien, vooral veroorzaakt door 5 lieve kattenbeesten die hier en daar een vies uitziende haarbal (haardrol) deponeren. Geen vieze hondepoten tegen je net schone kleer, niet in kippenpoep stappen, omdat Castel het niet begrijpt hoe ze dat pluimvee van het terras af moet houden.
Opeens door schone facetraampjes naar buiten kijken alsof de vliegen hun eigen strontjes wegzemen. Geen werk in de virtuele werelden waarbij de pixels voor je ogen zweven alsof het dat stof is dat je toch niet wegkrijgt uit een huis als dit.
Ik wil vakantie! Niet op een rustig strand met de bries door mijn haren en langs blote schouders. Ik wil vakantie! Niet naar de uitgestrekte hoogvlakten in Schotland die bestreken en gestreeld worden door koele mist en druilerige neerslag, ook al houd ik heel veel van dat soort weer en uitzichten. Ik wil vakantie! Niet bij Katwijk aan Zee. Maar gewoon hier en thuis.
Dat ik opsta rond 9 uur en er een ontbijt buffetje op me wacht, niet uitgebreid maar toch wel met uitgeperste sinaasappelsap en een eitje. Om daarna in een fijne luie stoel een boek te pakken en een rondje te wandelen om naar de vogels te luisteren. Daarna een rustig tafeltje met een maaltijd naar wens, niet te veel, want ik heb vakantie en dan doe ik lekker weinig. 's Middags een toer door de omgeving, terwijl ik zelf natuurlijk niet hoef te sturen, want dat goede wijntje smaakte voortreffelijk. Niet die goedkope troep van de markt natuurlijk. Om dan eind van de middag een stuk te zwemmen zonder geplaagd te worden door nèt te koud water en miljoenen gevleugelde beestjes die het allemaal op mijn bloed en zweet voorzien hebben. 's Avonds een etentje met meer gezelschap dan Lief alleen en zonder franse conversatieles.
Ik wil vakantie....
Dan hoor ik hem zijn werkschoenen aandoen en vraag ik stevast "wat ga je doen?" waarop het antwoord ook bijna altijd hetzelfde is de laatste tijd; "het dak op". Meestal stimuleert me dat om ook in de kleren te gaan en naar buiten. Meesjouwen, rondje moestuin waar ik vaak mezelf verlies in het onderhoud, snoeien, maaien en oogsten. En anders na weer binnen te komen het huishouden te doen. -Eindeloos verhaal, maar dat weet iedereen met een huishouden en wie heeft dit niet?-
Soms ben ik alles een beetje zat en gelukkig eventjes.
Gisteren zo'n dag; Lange lijst met zuigen en dweilen, eten maken en afwassen en ander werk, even geen dutje want ik kon die nacht ervoor niet slapen en hanewaak wat af. Dus even doorzetten om lekker op tijd tussen de lakens te kruipen. De tomatenplanten moeten de grond uit, er zit weer dezelfde ziekte in als vorig jaar. Ik kan de muren rond het huis weer hedera-vrij maken, terras vegen, hekwerk renoveren, bramen wegsnoeien en heb belooft om het huis van vrienden uit Parijs, dat aan de overkant tussen de bomen verscholen ligt te fotograferen. Ze laten er een stuk aanbouwen en het is op het ogenblik een complete kaalslag. Eind van de middag naar het centrum en dakplaten halen bij Bernard.
Ik doe uiteindelijk niets. Ja, eten koken. Maar de afwas staat er nu noch!
Ik heb van alles een beetje; beetje hoofdpijn, beetje buikpijn, beetje beenzwakte, dat gevoel of er cement in je benen en armen zit in plaats van botten en spieren. Ik zweet als een otter, het is ook niet een beetje warm vandaag.
Ik ben gewoon een beetje moe van alles, even. Ik wil vakantie vieren, thuis zijn en eens even niets hoeven doen. Geen stof zien, vooral veroorzaakt door 5 lieve kattenbeesten die hier en daar een vies uitziende haarbal (haardrol) deponeren. Geen vieze hondepoten tegen je net schone kleer, niet in kippenpoep stappen, omdat Castel het niet begrijpt hoe ze dat pluimvee van het terras af moet houden.
Opeens door schone facetraampjes naar buiten kijken alsof de vliegen hun eigen strontjes wegzemen. Geen werk in de virtuele werelden waarbij de pixels voor je ogen zweven alsof het dat stof is dat je toch niet wegkrijgt uit een huis als dit.
Ik wil vakantie! Niet op een rustig strand met de bries door mijn haren en langs blote schouders. Ik wil vakantie! Niet naar de uitgestrekte hoogvlakten in Schotland die bestreken en gestreeld worden door koele mist en druilerige neerslag, ook al houd ik heel veel van dat soort weer en uitzichten. Ik wil vakantie! Niet bij Katwijk aan Zee. Maar gewoon hier en thuis.
Dat ik opsta rond 9 uur en er een ontbijt buffetje op me wacht, niet uitgebreid maar toch wel met uitgeperste sinaasappelsap en een eitje. Om daarna in een fijne luie stoel een boek te pakken en een rondje te wandelen om naar de vogels te luisteren. Daarna een rustig tafeltje met een maaltijd naar wens, niet te veel, want ik heb vakantie en dan doe ik lekker weinig. 's Middags een toer door de omgeving, terwijl ik zelf natuurlijk niet hoef te sturen, want dat goede wijntje smaakte voortreffelijk. Niet die goedkope troep van de markt natuurlijk. Om dan eind van de middag een stuk te zwemmen zonder geplaagd te worden door nèt te koud water en miljoenen gevleugelde beestjes die het allemaal op mijn bloed en zweet voorzien hebben. 's Avonds een etentje met meer gezelschap dan Lief alleen en zonder franse conversatieles.
Ik wil vakantie....
vrijdag 16 september 2011
en wéér...
Onderop een zwart gat, dat is een verdwenen plank voor de bovenste rijen lauzes.
De lauze op de voorgrond heeft nog wel een verroeste spijker, maar als je goed kijkt, hangt ook die spijker in het niets. Niet blazen hoor!!
Daar achter die lauze het zwarte papier (Papier goudronné oftewel 'geasfalteerd papier' onder het mom van het eenvoudig houden van de taal) en zie;
Er steekt nog een verroeste spijker uit met een topje van cement. Well of geen lauze aan die spijker? That's the question!
Daar naast een noksteen, zo'n mooie oude gebakken noksteen. Die ligt nog...
Op een 2 meter van het einde van de nok, achter de fotografe het andere einde en de schoorsteen met de helling naar het bospad, ligt een lauze. Die ligt daar maar, precies op het ronde randje van een net zo versleten noksteen als die Lief er al heeft afgesloopt. Die komt wel op z'n plek.
Maar ja, dat uitzicht dan ook hè....
En dan de werkbank-ter-plaatse, je moet toch wat!Lief heeft wel twee daktafels geleend om in het vervolg lauzes op te kunnen leggen en zelf op te kunnen staan. Gemaakt van wat spijkers en populieren houten planken. Ze zien er gammel uit, maar de expert blijft beweren dat daar wel heel veel kilo's op kunnen. Het fijne aan onze dakdekkende vriend is toch wel dat we zoveel belangeloos mogen lenen en materiaal voor inkoopsprijs kunnen krijgen. Een voorwaarde zo iemand te kennen als je alles zelf wilt doen.
Mooi hoor, hoe het 'zelf moeten doen' toch vaak weer omslaat naar het 'zelf willen doen'!
woensdag 14 september 2011
Schouw & Schoorsteen
De koe wordt bij de horens gevat, de spullen zijn geleend en ik hoor een hoop herrie deze ochtend als Marc al op de nok zit en de lauze-deksteen eraf haalt. De dag is daar! De schoorsteen wordt geveegd sinds... hoeveel jaren???
Het uitzicht is wel weer fantastisch, toch net even anders als op de grond, terwijl het niet hoog is.
Op z'n gemak met mij als aangever van de spullen, veegt Lief de schoorsteen. Daarna sloopt hij de verroeste pennen die de deksteen dragen eruit. Die zijn echt niets meer waard. Nieuwe stijltjes -een oude hekspijl- staan klaar en hij metselt gelijk de gescheurde kieren aan de buitenkant netjes dicht met hitte bestendig cement.
Na de schoorsteen moet de schouw zelf volgen. Lief wil dit hachelijke klusje het liefst laten zitten. Laat ik nou verzot zijn op de meest ondankbare en vieze klusjes. Dus zoek ik een best pak uit waar we er twee van vonden tussen de rommel van de vorige eigenaar. Een nieuw regenpak van oerdegelijke ouderwetse kwaliteit. De kleur zegt ook wel weer wat. Een soort legersjaaltje knoop ik over mond en neus en Marc stopt het in het pak zelf. Kaplaarzen en een veiligheidsbril -die natuurlijk gelijk beslaat, zo veilig izzie- met in één hand een staalborstel. Zo zal ik dit varkentje wassen.
Het is een mooi gezicht om Lief zo lekker bezig te zien met achter hem de ochtendzon. Dat we dit nu eindelijk aanpakken is ons beide een opluchting. Maar ik verplicht mezelf ook om de rest van de middag met de schouw in de weer te gaan. Ik wil toch proberen de grove granietstenen en al even grof voegsel aan de buitenkant een beetje op te lichten met wat chemische vetoplossende troep en de stoomreiniger. Het is zo zwart wat er af blijft komen, dat ik na een paar uur me bedenk dat ik dit nog wel een keer of 20 zou moeten herhalen met bete'r spul of het kan laten zandstralen en opnieuw voegen. Iets dat we 'ooit' wel willen doen, maar niet nu.
Lichter is het wèl geworden, de schoorsteen en de binnenkant van schouw & schoorsteen zijn schoon genoeg en wij zakken eind van de middag voldaan uit, nadat ik twee kippen heb 'opgeraapt' in de moestuin en de dames verontwaardigd bij Haan² op de oprit weer neerzet.
Het uitzicht is wel weer fantastisch, toch net even anders als op de grond, terwijl het niet hoog is.
Op z'n gemak met mij als aangever van de spullen, veegt Lief de schoorsteen. Daarna sloopt hij de verroeste pennen die de deksteen dragen eruit. Die zijn echt niets meer waard. Nieuwe stijltjes -een oude hekspijl- staan klaar en hij metselt gelijk de gescheurde kieren aan de buitenkant netjes dicht met hitte bestendig cement.
Na de schoorsteen moet de schouw zelf volgen. Lief wil dit hachelijke klusje het liefst laten zitten. Laat ik nou verzot zijn op de meest ondankbare en vieze klusjes. Dus zoek ik een best pak uit waar we er twee van vonden tussen de rommel van de vorige eigenaar. Een nieuw regenpak van oerdegelijke ouderwetse kwaliteit. De kleur zegt ook wel weer wat. Een soort legersjaaltje knoop ik over mond en neus en Marc stopt het in het pak zelf. Kaplaarzen en een veiligheidsbril -die natuurlijk gelijk beslaat, zo veilig izzie- met in één hand een staalborstel. Zo zal ik dit varkentje wassen.
Het is een mooi gezicht om Lief zo lekker bezig te zien met achter hem de ochtendzon. Dat we dit nu eindelijk aanpakken is ons beide een opluchting. Maar ik verplicht mezelf ook om de rest van de middag met de schouw in de weer te gaan. Ik wil toch proberen de grove granietstenen en al even grof voegsel aan de buitenkant een beetje op te lichten met wat chemische vetoplossende troep en de stoomreiniger. Het is zo zwart wat er af blijft komen, dat ik na een paar uur me bedenk dat ik dit nog wel een keer of 20 zou moeten herhalen met bete'r spul of het kan laten zandstralen en opnieuw voegen. Iets dat we 'ooit' wel willen doen, maar niet nu.
Lichter is het wèl geworden, de schoorsteen en de binnenkant van schouw & schoorsteen zijn schoon genoeg en wij zakken eind van de middag voldaan uit, nadat ik twee kippen heb 'opgeraapt' in de moestuin en de dames verontwaardigd bij Haan² op de oprit weer neerzet.
dinsdag 13 september 2011
maandag 12 september 2011
74
Grootse plannen had ik. En dito verwachtingen natuurlijk. Ik draag zorg voor de bossen brem, vergeet niets aan inkopen voor deze dag, kijken samen even nieuwsgierig naar de maanstand en houden het weer in de gaten. Ik werk wat voor op het huishouden en boen de vloer en stof het huis. Op tijd naar bed met een Poolish-pap die inzakte -niets mis mee hoor, met Poolish kan alles- zodra het de kaasdoek raakte die over de kuip gespannen zit met houten wasknijpers.
Normale tijd het bed uit en verder voorbereiden door de tafel vrij te maken, het oude tafelzeil vast tapen, zodat het tijdens het kneden van de grote zware hompen niet weg kan schuiven.
Maar het gekke is;
Er zit me van alles tegen. Het is koud en heeft gisteren even flink geregend. (Wat niets van de cementen renovatie-kunststukken op het broodovendak heeft weggespoeld, het lijkt wel Gaudí!) De wolken hangen laag in de gorges en er lijkt wel zon door te breken, maar die mag al heel snel weer plaats maken voor een dun maar koel wolkendek. Er blijkt te weinig brem te zijn en deels nog nat van na de lekkage. Ook alle bamboetakjes van het dunnen in dat bosje of andere sprieten die veel warmte af kunnen geven, zijn te nat. Dus Als de oven eenmaal goed warm is, moet het brood gerezen zijn, zonder zonneschijn met een bries. Om op een rustige manier optimaal gebruik te maken van de broodoven hebben we ook veel en veel meer takkenbossen nodig. De oven zelf is in perfecte staat. Het blijft een authentiek voorrecht zo'n broodoven naast je huis te hebben staan, van jou... Het pizza-verhaal komt al wat in het gedrang, want we kunnen de oven niet lang warm houden. Marc maakt vuur in de schouw, de platen gaan gevuld op alle stevige stoelen in de breedte en de rest op tafel. Ze rijzen weinig en traag.
En Lief maar herhalen heel de ochtend "We gaan gewoon mooie broden bakken vandaag" terwijl ik met gefronste wenkbrauwen en donker kijkend broodjes sta te kneden, plekje geef op plaat of tafel en versier. Bijna al het meel is van vorig jaar, deels gekregen. Zodra ik de broodjes wat zie rijzen, durf ik Lief wel te geloven. Ik flans als troost eind van de ochtend een kleine pizza in elkaar en bak hem doodleuk in de combi-magnetron, geniet van een wijntje, muziekje, ren even naar beneden om hem uit te nodigen voor een pizza'tje. Dus verrast en blij met zo tijdig een warme hap, gaan de eerste platen brood de oven in. -De pizza is door de ingrediënten grandioos en de keuken het keukentje van een klein napolitaans restaurantje.-
We hoeven maar 1 keer naar beneden 35 minuten later voor 3 grote platen perfect brood. Dat geeft deze burger moed. Ook aan cakes heb ik gedacht. Eigen eieren uiteraard, de boor met mengspatel erin en de schoonste emmer ooit. Ook deze cakes zien er stuk voor stuk fantastisch uit als ik ongeveer na 40 minuutjes voor de zoveelste keer dat smalle rotspaadje naar de broodoven afdaal. De één na laatste keer voor vandaag dat ik dat paadje moet lopen. Ook Lief heeft het helemaal gehad; die heeft echt kilometers achter de rug met ladders, emmers cement, grote hogedrukspuit( een merk-ding), stenen en lauzes, balken en planken om het dak te repareren en dan na het afsluiten gisteren van deze klus, een marathon huis-broodoven.
De vriezer heeft gelukkig een standje-hoger en de extra ruimte vulden we afgelopen maanden al met water gevulde plastic melkflessen. (Die gooien we niet weg, net als de fromage-blanc bakken. De flessen kunnen drijven en die afsluitbare bakken zijn geniaal.) Dat scheelt een berg energie en dat mag ook wel.
Uiteraard zijn we versleten 's avonds, eten we eerst de helft van het kleinste cake'je op en daarna bijna een heel vers brood. Dan zakken we met koffie en de andere helft van de cake op de bank voor een filmpje....
Negen uur vanavond en Lief valt om van vermoeidheid.
Ik schrijf nog even, 'k moest ook maar eens gaan, na
74 broden,
3 2-persoons pizza's,
13 cakes
en een plaat gedroogde pepers.
zondag 11 september 2011
Keek op afgelopen week
Ik loop er dagelijks meerdere keren langs. Dan vallen mijn ogen op het vachtje dat met de binnenzijde omhoog ligt op het rattenvachtje. Vrij van stof, vettigheid en ongediertje, maar het ligt daar maar. Het is niet onaardig, mijn 2e proef op de som met een diertje dat toch echt te lang dood op de weg heeft gelegen. Tijdens het opspannen, nadat het een nachtje in de amoniak heeft moeten weken, bleken er al stukjes vacht uit te vallen, spijtig. Ook kreeg ik met het schoonschrapen veel van het bindweefsel er niet af, alsof het te verkleeft was met de huid. Ik wilde er toch een foto van publiceren om te laten zien dat het een bruikbaar vachtje heeft opgeleverd ondanks het gebrek aan een vers dood dier en tijd om het perfect te doen.Inmiddels heb ik wel alruin gevonden, dit wordt ook gebruikt om huiden te prepareren. Het is nu dus wachten op een snelle allerte Castel. Een relatief vers kadaver oprapen van de weg zal ik niet snel meer doen, veel moeite is dan toch voor niets.
De pompoenplanten gingen als een 'jekko' dit seizoen. Na het afvallen van een kleintje, het afmaaien van nog zo een mini en heel veel regen later, heeft alleen de pompoenplant op het achterterras -die heel laat in het jaar pas uit de kas de volle grond in mocht- een e-n-o-r-m-e pompoen, een gele, precies volgens de foto op het zakje zaad.Dat wordt dus smullen van pompoensoepen a la Tien en andere lekkere winterse pruttelgerechten. Ik hoop dat het zaad bruikbaar is volgend jaar.
Onze huiswinkel groeit gestaag. Van diversen op zoet-zuur tot tomatensaus, van appelmoes tot ingewikkelde choco-notenpasta. Van de laatste komen er weer verse potjes bij, want de kastanjes gaan al vallen. Ik wacht nog even op de grote exemplaren, die je zo vers in je mond kunt stoppen. We zullen ons komende maanden de kick moeten vreten aan jam, jam en nog eens jam. Helaas zijn er een paar flessen appelsap bestemd voor de goot; er zit een dun laagje schimmel op. Andere flessen, die zonder schimmel natuurlijk, smaken ontzettend lekker. Zeker die met Munt.Na veel googlen, try & error en kilo's soda, blijkt het reëel dat je een paar procent van al je eigen brouwsels weg moet gooien. Of de bosaardbeienjam nog lekker is, proeven we zodra de vlokken op zijn. De jam van deze vruchtjes, zo arbeidsintensief om te plukken, wordt namelijk altijd wat bruin. Ook al bewaar je het koel, droog en donker en voeg je voldoende suiker en citroen toe. Samen met de gewekte en diep gevroren boontjes en de pizza en het brood dat er morgen nog bijkomt, kunnen we heel lang winkelen in eigen kot. Ik ben toch wel heel trots op dit resultaat na 2.5 jaren moestuinen. 2009 Was de helling merendeels nog bos met een pure zandbodem bedekt met hedera en ander tuig-dat-welig-tiert. Vorig jaar bleek het voor vele (moes)tuinen een drama te zijn geweest met, zeker hier in de regio, karige oogsten. En iedereen mag schelden op afgelopen zomer tot hij of zij een ons weegt; wij en de moestuin hebben een fantastische zomer achter de rug, met een nog mooiere lente.
Twee weken geleden flapte ik de vraag er zomaar uit tegen de groenteman op de markt. "Kan u aan rode pepers komen". Meneer klimt gelijk in de telefoon en vraagt terloops of ik grote wil en hoeveel. Hij weet niet hoeveel kilo er in een doosje gaan, maar dat het geen bananendoos betreft is zeker, dus bestel ik een doosje. Ik schrijf een geel memo'tje 'Pepers ophalen donderdag!!!' en plak dit op de pc-kast. Natuurlijk plakt zo'n memo bij ons in huis niet, dus dwarrelt het wat over het bureau, blijft het wel een keer plakken aan de pluisstaart van Cros en belandt zo een keer of vier op de grond. Waar ik het vervolgens opraap om het naast mijn muis te leggen. De donderdag erop bedenk ik me of ik naar de markt moet voor het één of ander. "Nee, alles in huis." Dus blijf ik zitten en ga door met mijn ding. De dag erop schiet het 's avonds door mijn hoofd dat ik de groenteman laat zitten met een hele doos rode pepers. Want er is dus echt géén belangstelling voor deze vrucht, oops....En daar maak ik me dus 6 dagen druk over. Wat zeg ik tegen de groenteman als ik me er toch weer moet vertonen volgende week?
Geloof me, ik verzin de meest lullige smoesjes, vervroeg en vererger mijn kiespijn en bedenk dat een leugentje om bestwil toch niet zo heel veel kwaad kan? .... Nee, dat kan het wel, zeker hier. Dus schoorvoetend, met een lange lijst van regeldingen, vertrok ik afgelopen donderdag naar de markt waar het een heel stuk rustiger is, nu de toeristen allemaal naar huis zijn. Ik kan eindelijk weer normaal over het pleintje lopen en zie weer locals die de markt juist tijdens de drukke maanden schuwen. De groenteman is erg bezig, zijn vrouw ook, maar die staat wat te ordenen aan de buitenkant van de kraam. Dus laat ik wijs zijn en dit als eerste 'afronden'. Kwasi bezorgd vraag ik haar of haar man boos was vorige week. Net zo kwasi stoot ze me aan met haar schouder, maakt een zwiep-gebaar met haar hoofd naar haar man en bevestigd dat hij laaiend was dat ik niet op kwam dagen om de pepers te kopen. Terwijl ik haar gebaar volg alsof het een zichtbaar stukje energie is dat over de groenten zweeft, vallen mijn ogen op een bijna volle doos grote glanzende rode pepers! Ze hebben er in een hele week net een pondje van verkocht.
Het is eigenlijk teveel, die 3,5 kilo, maar ze zien er prachtig uit, ik kan ze op olie zetten, drogen, sambal van maken en in zoetzuur gebruiken. (Ja, er liggen nog 10 komkommers in de koelkast en een erg grote courgette.)
Zodoende sta ik deze zondagochtend met chirurgen-handschoentjes aan in de keuken heel voorzichtig mijn best te doen om zonder teveel te spetteren, zonder te wrijven over een twintigtal muggenbulten (ggggrrrrrrrrr) en zonder te knoeien op werkblad of goed geboende vloer, de zaadlijsten eruit te frutteren. De blender is een erg fijne uitvinding om ze zeer fijn te 'snijden' en pas halverwege de middag staan de kleinste potjes die ik nog leeg heb op hun kop af te koelen. Het is pittig spul, maar wel erg lekker als smaakmaker. Sambal is hier wel te koop, maar dit zijn de pepers, rauw vermalen zonder enige toevoeging. Ik voeg de laatste gekregen sjalotjes toe, veel verse knoflook, verse citroensap, ketjap manis, citroengras, gember, zout en wat suiker. Ehm, veel suiker!
KuchKip
Ze is wat trager dan haar zussen en ook wel een beetje een buitenbeentje. Als enige ziet zij kans twee keer per dag uren zoet te zijn in de moestuin. Ze scharrelt voornamelijk in, op en rond de vrachtwagen-compostbanden waar ze zich te buiten gaat aan restjes en insecten, de bofkont. Waar ze minder mee boft is dat ze klinkt alsof ze bronchitis heeft. Als ze uit de moestuin gejaagd wordt, is dat toch te ver omhoog en blijft ze zwaar ademend zitten om zich op te laten pakken. Als we met een restje rijst naar de voederplek lopen, komt ze als laatste hijgend aan om met veel moeite op de muur te springvliegen en al happend naar lucht pikt ze haar graantjes mee. Ze ziet er niet slechter uit als de andere twee dames, krijgt dezelfde vitaminen en is verder net zo brutaal om de terrasregels met poten te treden. Wat we met KuchKip aanmoeten weet ik niet. Laten kippen denk ik. Of zij het is die geen eieren legt of ze in het bos achter laat voor de wezel en hermelijn, weten we ook niet. In het wat donkere leghok kan ik niet zien of zij het is en we hebben geen tijd om tot in de middag bij het hok te gaan zitten.
Tussen al die bedrijvigheid hier door geniet Lief van het renoveren van de daken, het gaat hem goed af. Het broodovendak is nu zelfs klaar en ik bespeur zelfs enig plezier in hem tijdens het moeilijke werk. (In de hoop dat de stortbui van net het vanmiddag aangesmeerde cement niet volledig heeft uitgespoeld...) De nok van het woonhuis is het volgende project. Hoopte Marc vorig jaar herfst al dat het schuurdak af zou zijn, zelfs dit jaar zal dat dak pas volgend jaar klaar kunnen zijn, als de hulptroepen uitblijven. (Schat? Je hebt ze toch wel gevraagd? Wie? Ow, de hulptroepen... Ehm, nee hoor, dat zou jij toch doen? Jij bent van het sociale, ik van het praktische. Maar die daken zijn jouw ding, ik weet niet eens hoe ik ze moet bereiken! Gemopper volgt en er volgen geen hulptroepen)
Deze maand komt er wel schot in dubbelglas ter vervanging van twee raampjes die zo slecht zijn, dat ik ze niet meer durf te zemen. En de belofte van Lief staat; de schoorsteen wordt geveegd. Dat gaan we samen doen, waarschijnlijk met heel veel pret en verwondering van wat eruit gaat komen. Het drama van 's avonds in het donker het dak opmoeten omdat er gloeiende restjes het droge bos inwaaien mag niet meer voorkomen als we weer eens fijn groot vuur 'bouwen'.
Iedere avond zijn we moe, zo niet stuk van de dag. Morgen een stapje erger, want het is hoog tijd om broden te bakken om de vriezer goed vol te krijgen. Ook de pizza (een halve vierkante meter) vergt voorbereiding; Ik gril vast pijnboompitjes, bak gehakt rul en bak spekjes uit. Na de avondboterham valt de schemering al in en moeten we ons haasten om de cement-kuip te ontsmetten en de Poolish te maken. In de kuip liggen twee baby-hagedisjes die nog net herkenbaar zijn als gedroogde diertjes. Opgerold ligt een klein slangetje met witte wangen vermagerd ons aan te kijken. Zodra Marc de kuip kiept, is het beestje als een speer vertrokken. Die redt het wel.
Na anderhalf uur is de Poolish al verdrievoudigd.
Nu maar hopen dat het vannacht niet over de rand loopt. De bende zou onbeschrijflijk zijn, want we zetten de kuip altijd op de ruwe houten tafel om te voorkomen dat dieren met 4 of 6 poten op en in de kuip kruipen....
De pompoenplanten gingen als een 'jekko' dit seizoen. Na het afvallen van een kleintje, het afmaaien van nog zo een mini en heel veel regen later, heeft alleen de pompoenplant op het achterterras -die heel laat in het jaar pas uit de kas de volle grond in mocht- een e-n-o-r-m-e pompoen, een gele, precies volgens de foto op het zakje zaad.Dat wordt dus smullen van pompoensoepen a la Tien en andere lekkere winterse pruttelgerechten. Ik hoop dat het zaad bruikbaar is volgend jaar.
Onze huiswinkel groeit gestaag. Van diversen op zoet-zuur tot tomatensaus, van appelmoes tot ingewikkelde choco-notenpasta. Van de laatste komen er weer verse potjes bij, want de kastanjes gaan al vallen. Ik wacht nog even op de grote exemplaren, die je zo vers in je mond kunt stoppen. We zullen ons komende maanden de kick moeten vreten aan jam, jam en nog eens jam. Helaas zijn er een paar flessen appelsap bestemd voor de goot; er zit een dun laagje schimmel op. Andere flessen, die zonder schimmel natuurlijk, smaken ontzettend lekker. Zeker die met Munt.Na veel googlen, try & error en kilo's soda, blijkt het reëel dat je een paar procent van al je eigen brouwsels weg moet gooien. Of de bosaardbeienjam nog lekker is, proeven we zodra de vlokken op zijn. De jam van deze vruchtjes, zo arbeidsintensief om te plukken, wordt namelijk altijd wat bruin. Ook al bewaar je het koel, droog en donker en voeg je voldoende suiker en citroen toe. Samen met de gewekte en diep gevroren boontjes en de pizza en het brood dat er morgen nog bijkomt, kunnen we heel lang winkelen in eigen kot. Ik ben toch wel heel trots op dit resultaat na 2.5 jaren moestuinen. 2009 Was de helling merendeels nog bos met een pure zandbodem bedekt met hedera en ander tuig-dat-welig-tiert. Vorig jaar bleek het voor vele (moes)tuinen een drama te zijn geweest met, zeker hier in de regio, karige oogsten. En iedereen mag schelden op afgelopen zomer tot hij of zij een ons weegt; wij en de moestuin hebben een fantastische zomer achter de rug, met een nog mooiere lente.
Twee weken geleden flapte ik de vraag er zomaar uit tegen de groenteman op de markt. "Kan u aan rode pepers komen". Meneer klimt gelijk in de telefoon en vraagt terloops of ik grote wil en hoeveel. Hij weet niet hoeveel kilo er in een doosje gaan, maar dat het geen bananendoos betreft is zeker, dus bestel ik een doosje. Ik schrijf een geel memo'tje 'Pepers ophalen donderdag!!!' en plak dit op de pc-kast. Natuurlijk plakt zo'n memo bij ons in huis niet, dus dwarrelt het wat over het bureau, blijft het wel een keer plakken aan de pluisstaart van Cros en belandt zo een keer of vier op de grond. Waar ik het vervolgens opraap om het naast mijn muis te leggen. De donderdag erop bedenk ik me of ik naar de markt moet voor het één of ander. "Nee, alles in huis." Dus blijf ik zitten en ga door met mijn ding. De dag erop schiet het 's avonds door mijn hoofd dat ik de groenteman laat zitten met een hele doos rode pepers. Want er is dus echt géén belangstelling voor deze vrucht, oops....En daar maak ik me dus 6 dagen druk over. Wat zeg ik tegen de groenteman als ik me er toch weer moet vertonen volgende week?
Geloof me, ik verzin de meest lullige smoesjes, vervroeg en vererger mijn kiespijn en bedenk dat een leugentje om bestwil toch niet zo heel veel kwaad kan? .... Nee, dat kan het wel, zeker hier. Dus schoorvoetend, met een lange lijst van regeldingen, vertrok ik afgelopen donderdag naar de markt waar het een heel stuk rustiger is, nu de toeristen allemaal naar huis zijn. Ik kan eindelijk weer normaal over het pleintje lopen en zie weer locals die de markt juist tijdens de drukke maanden schuwen. De groenteman is erg bezig, zijn vrouw ook, maar die staat wat te ordenen aan de buitenkant van de kraam. Dus laat ik wijs zijn en dit als eerste 'afronden'. Kwasi bezorgd vraag ik haar of haar man boos was vorige week. Net zo kwasi stoot ze me aan met haar schouder, maakt een zwiep-gebaar met haar hoofd naar haar man en bevestigd dat hij laaiend was dat ik niet op kwam dagen om de pepers te kopen. Terwijl ik haar gebaar volg alsof het een zichtbaar stukje energie is dat over de groenten zweeft, vallen mijn ogen op een bijna volle doos grote glanzende rode pepers! Ze hebben er in een hele week net een pondje van verkocht.
Het is eigenlijk teveel, die 3,5 kilo, maar ze zien er prachtig uit, ik kan ze op olie zetten, drogen, sambal van maken en in zoetzuur gebruiken. (Ja, er liggen nog 10 komkommers in de koelkast en een erg grote courgette.)
Zodoende sta ik deze zondagochtend met chirurgen-handschoentjes aan in de keuken heel voorzichtig mijn best te doen om zonder teveel te spetteren, zonder te wrijven over een twintigtal muggenbulten (ggggrrrrrrrrr) en zonder te knoeien op werkblad of goed geboende vloer, de zaadlijsten eruit te frutteren. De blender is een erg fijne uitvinding om ze zeer fijn te 'snijden' en pas halverwege de middag staan de kleinste potjes die ik nog leeg heb op hun kop af te koelen. Het is pittig spul, maar wel erg lekker als smaakmaker. Sambal is hier wel te koop, maar dit zijn de pepers, rauw vermalen zonder enige toevoeging. Ik voeg de laatste gekregen sjalotjes toe, veel verse knoflook, verse citroensap, ketjap manis, citroengras, gember, zout en wat suiker. Ehm, veel suiker!
KuchKip
Ze is wat trager dan haar zussen en ook wel een beetje een buitenbeentje. Als enige ziet zij kans twee keer per dag uren zoet te zijn in de moestuin. Ze scharrelt voornamelijk in, op en rond de vrachtwagen-compostbanden waar ze zich te buiten gaat aan restjes en insecten, de bofkont. Waar ze minder mee boft is dat ze klinkt alsof ze bronchitis heeft. Als ze uit de moestuin gejaagd wordt, is dat toch te ver omhoog en blijft ze zwaar ademend zitten om zich op te laten pakken. Als we met een restje rijst naar de voederplek lopen, komt ze als laatste hijgend aan om met veel moeite op de muur te springvliegen en al happend naar lucht pikt ze haar graantjes mee. Ze ziet er niet slechter uit als de andere twee dames, krijgt dezelfde vitaminen en is verder net zo brutaal om de terrasregels met poten te treden. Wat we met KuchKip aanmoeten weet ik niet. Laten kippen denk ik. Of zij het is die geen eieren legt of ze in het bos achter laat voor de wezel en hermelijn, weten we ook niet. In het wat donkere leghok kan ik niet zien of zij het is en we hebben geen tijd om tot in de middag bij het hok te gaan zitten.
Tussen al die bedrijvigheid hier door geniet Lief van het renoveren van de daken, het gaat hem goed af. Het broodovendak is nu zelfs klaar en ik bespeur zelfs enig plezier in hem tijdens het moeilijke werk. (In de hoop dat de stortbui van net het vanmiddag aangesmeerde cement niet volledig heeft uitgespoeld...) De nok van het woonhuis is het volgende project. Hoopte Marc vorig jaar herfst al dat het schuurdak af zou zijn, zelfs dit jaar zal dat dak pas volgend jaar klaar kunnen zijn, als de hulptroepen uitblijven. (Schat? Je hebt ze toch wel gevraagd? Wie? Ow, de hulptroepen... Ehm, nee hoor, dat zou jij toch doen? Jij bent van het sociale, ik van het praktische. Maar die daken zijn jouw ding, ik weet niet eens hoe ik ze moet bereiken! Gemopper volgt en er volgen geen hulptroepen)
Deze maand komt er wel schot in dubbelglas ter vervanging van twee raampjes die zo slecht zijn, dat ik ze niet meer durf te zemen. En de belofte van Lief staat; de schoorsteen wordt geveegd. Dat gaan we samen doen, waarschijnlijk met heel veel pret en verwondering van wat eruit gaat komen. Het drama van 's avonds in het donker het dak opmoeten omdat er gloeiende restjes het droge bos inwaaien mag niet meer voorkomen als we weer eens fijn groot vuur 'bouwen'.
Iedere avond zijn we moe, zo niet stuk van de dag. Morgen een stapje erger, want het is hoog tijd om broden te bakken om de vriezer goed vol te krijgen. Ook de pizza (een halve vierkante meter) vergt voorbereiding; Ik gril vast pijnboompitjes, bak gehakt rul en bak spekjes uit. Na de avondboterham valt de schemering al in en moeten we ons haasten om de cement-kuip te ontsmetten en de Poolish te maken. In de kuip liggen twee baby-hagedisjes die nog net herkenbaar zijn als gedroogde diertjes. Opgerold ligt een klein slangetje met witte wangen vermagerd ons aan te kijken. Zodra Marc de kuip kiept, is het beestje als een speer vertrokken. Die redt het wel.
Na anderhalf uur is de Poolish al verdrievoudigd.
Nu maar hopen dat het vannacht niet over de rand loopt. De bende zou onbeschrijflijk zijn, want we zetten de kuip altijd op de ruwe houten tafel om te voorkomen dat dieren met 4 of 6 poten op en in de kuip kruipen....
M&M Creations
Ja, soms heb je fans, echte fans. Een doorgewinterde resident van verschillende virtuele werelden maakte dit filmpje. Zonder ons medeweten en dus totaal onverwacht kregen we deze link van de oprichters van SpotOn 3D; een virtuele wereld waar we naar toe aan het verhuizen zijn. (Dus de 'Mall' is nog niet eens compleet!)
M&M Creations and SpotOn3D.com Videos - Pakistan Tube - Watch Free Videos Online
M&M Creations and SpotOn3D.com Videos - Pakistan Tube - Watch Free Videos Online
zaterdag 10 september 2011
Een vers weekend
Het is altijd weer goed om signalen te krijgen van m'n lijf en dan even stil te staan bij wat er aan de hand is. Dingetje hier, dingetje daar, even kiespijn erachteraan. Zo zit m'n lief onder de schrammen, blauwe plekken, insectenbeten en wondjes en worden we samen gedwongen even stil te staan bij de dagelijkse hectiek van inmaken, blancheren, daken repareren, onderhoud en huishouden.
Ik heb maar 8 uur veel pijn gehad in mijn kaak waarvan ik toch zeker 5 uur geslapen heb. Niks geen 'bellen naar de tandarts' of 7 ritjes heen en terug a 3 kwartier. (Er zit er één op 30 minuten rijden, maar het is me in februari 2009 al gezegd en vorige week door diverse mensen; niet naar die tandarts gaan, 'dat is meer een slager'.) Dus de pijnstillende ontstekingsremmer en het stilstaan halverwege de levensrun is gelukkig afdoende.
De strijd voor de officiele inschrijving in het systeem van de Sécurité Sociale gaat gewoon door. De uittreksels van onze geboorteregisters die ik in maart dit jaar kocht en opstuurde naar deze instelling, zijn deels aangekomen en wederom krijg ik een brief dat ik deze bescheiden op moet sturen, met klem, met een retourenveloppe. Op aanraden van H ga ik niet bellen en print alles uit dat op dit traject betrekking heeft om de dikke enveloppe aangetekend te versturen. Reactie over een maand of 4? En ik moet eerlijk toegeven; hierin is het in Frankrijk maar ouderwets geregeld. Geef de cliënten een contactpersoon en een emailadres naast de gebruikelijke lijst adressen... -Beste paarden staan altijd op stal.-
Om het weekend in te luiden ga ik naar sofrologie met de cabine van de auto vol met werkspullen deels in een mand, lekker frans; een mand gevuld met kettingzaag, werkkleding, zaagbril en oorkleppen. Nadine heeft schade in haar appelboom. De grootste die ze heeft die zwaar gebukt gaat onder mooie grote appels waarvan de meeste nog niet rijp zijn. Een uurtje werk, denk zij. Ik denk een dik half uur, maar als ik, opgepept door de sofrologie, de zaag aan trek en start met het hek eronder vrijzagen, blijkt dat het een 20 minutenklusje is en zj zich vergist met betalen.
Ik zeg niks, ze helpt me zo ontzettend veel, vaak, met alles. Ik vind het uitje al lang best en ik kikker ervan op dat bomenwerk me steeds makkelijker afgaat, al oefen ik nauwelijks!
Zonder pijntjes, zonder ongemakken, zonder gedoe gaan we dit weekend in.
3.5 Kilo pepertjes die ik bestelde en een week te laat afhaalde bij de groentekraam wil ik nog verwerken. Tomaten plukken voor de saus, komkommers op zoetzuur zetten, de vloer dweilen -gespikkeld door proestende, zieke en gefrustreerde poezenviezigheid- die laatste lauzes op het broodovendak, het hek langs het bospad en de was mogen wachten tot na de maandboodschappen. We hopen op mooi weer, het brood is bijna op en we hebben trek in eigen pizza door H die me liet proeven van die van haar.
Ja, drukdrukdruk, maar dan wel op een ontspannen manier.
Ik heb maar 8 uur veel pijn gehad in mijn kaak waarvan ik toch zeker 5 uur geslapen heb. Niks geen 'bellen naar de tandarts' of 7 ritjes heen en terug a 3 kwartier. (Er zit er één op 30 minuten rijden, maar het is me in februari 2009 al gezegd en vorige week door diverse mensen; niet naar die tandarts gaan, 'dat is meer een slager'.) Dus de pijnstillende ontstekingsremmer en het stilstaan halverwege de levensrun is gelukkig afdoende.
De strijd voor de officiele inschrijving in het systeem van de Sécurité Sociale gaat gewoon door. De uittreksels van onze geboorteregisters die ik in maart dit jaar kocht en opstuurde naar deze instelling, zijn deels aangekomen en wederom krijg ik een brief dat ik deze bescheiden op moet sturen, met klem, met een retourenveloppe. Op aanraden van H ga ik niet bellen en print alles uit dat op dit traject betrekking heeft om de dikke enveloppe aangetekend te versturen. Reactie over een maand of 4? En ik moet eerlijk toegeven; hierin is het in Frankrijk maar ouderwets geregeld. Geef de cliënten een contactpersoon en een emailadres naast de gebruikelijke lijst adressen... -Beste paarden staan altijd op stal.-
Om het weekend in te luiden ga ik naar sofrologie met de cabine van de auto vol met werkspullen deels in een mand, lekker frans; een mand gevuld met kettingzaag, werkkleding, zaagbril en oorkleppen. Nadine heeft schade in haar appelboom. De grootste die ze heeft die zwaar gebukt gaat onder mooie grote appels waarvan de meeste nog niet rijp zijn. Een uurtje werk, denk zij. Ik denk een dik half uur, maar als ik, opgepept door de sofrologie, de zaag aan trek en start met het hek eronder vrijzagen, blijkt dat het een 20 minutenklusje is en zj zich vergist met betalen.
Ik zeg niks, ze helpt me zo ontzettend veel, vaak, met alles. Ik vind het uitje al lang best en ik kikker ervan op dat bomenwerk me steeds makkelijker afgaat, al oefen ik nauwelijks!
Zonder pijntjes, zonder ongemakken, zonder gedoe gaan we dit weekend in.
3.5 Kilo pepertjes die ik bestelde en een week te laat afhaalde bij de groentekraam wil ik nog verwerken. Tomaten plukken voor de saus, komkommers op zoetzuur zetten, de vloer dweilen -gespikkeld door proestende, zieke en gefrustreerde poezenviezigheid- die laatste lauzes op het broodovendak, het hek langs het bospad en de was mogen wachten tot na de maandboodschappen. We hopen op mooi weer, het brood is bijna op en we hebben trek in eigen pizza door H die me liet proeven van die van haar.
Ja, drukdrukdruk, maar dan wel op een ontspannen manier.
woensdag 7 september 2011
Verrassing
Zo af en toe komt er een pakket dat trouw door de postbode aan huis bezorgd wordt als het niet in de brievenbus past, die ons begroet zoals je beste vrienden begroet en Castel een aai over de bol geeft.
Soms, wanneer of waarom weten we niet, gaan de pakketten niet via de gewone post, maar eerst naar een distributie om dan aan diverse chauffeurs meegegeven te worden voor bezorging. Ons adres is niet bekend bij hen. Wel dat van de buren, maar aan hen is het niet geadresseerd.
Vorig jaar wachtte ik weken op een partij linten van een nederlandse webshop. Toen was ik genoodzaakt op goed geluk zo'n distributeur te bellen om aan te geven dat ik wat verwachtte en ons telefoonnummer aan hen doorgaf.
Laten ze dat nummer nu netjes bewaard hebben, want Lief werd vanochtend gebeld, toen ik nog in diepe rust was zo'n 25 km verderop, om te vragen waar we wonen. Wauw, het heeft nog effect ook dat ik vorig jaar met veel moeite doorgaf dat we echt bestaan.
Mams heeft ons weer een groot plezier gedaan en veel moeite om de enorme doos vol te krijgen. 'Lucht versturen kost ook geld, dus laat ik dat maar opvullen' moet ze gedacht hebben. Altijd weer een feestje en wij genieten daar nog lang van na.
Het zal wel raar klinken, maar ga uit de doeken doen waar we zo blij mee zijn;
Naai-elastiek en -garen, appelboor en mesje, een sierradenkistje dat sentiment biedt en de inhoud is leuke kitsch voor kerstdecoraties, een boek, krant en tijdschrift, echte rookworsten, stroopwafels, spekjes en dropjes, pijnboompitjes, geurbolletje voor in de linnenkast, bloembollen, kaasstengel-vlinder-dinges, nog meer en een lieve kaart.... smelt.
Ik ben nog niet helemaal thuis, die ene nacht voelde als een week vakantie.
Zodra m'n mail doorgekeken is wil ik aan de slag achter de pc terwijl het buiten druilerig en koud weer is. Maar Marc heeft andere plannen, want die wil verder aan het hekwerk langs het pad, nog twee paaltjes de grond in en misschien verder met het prikkeldraad (wat in het frans hetzelfde woord kent als bramen; Ronce). Muah, kan ook wel ouderwets lekker zijn om je lijf en leden af te beulen in de regen met zoete hond in de buurt die onder je toeziend oog stukjes paal steelt of gaat liggen pitten terwijl haar vacht zilver oplicht door de kleine druppeltjes druilerigheid die op haar blijven liggen alsof ze is ingesmeerd met olie.
De kaasstengels neem ik mee naar buiten waar Marc me lachend vraag wat ik daar nou toch mee wil gaan doen met grove werkhandschoenen aan en een draaiende kettingzaag bij de hand. Ontbijt en lunch in één. Ja, ik weet het, niet goed, slecht zelfs... Maar even geen tijd of zin om op het ontdooien van brood te wachten of een te oude melige appel in mijn knuist te houden en te knabbelen op steentjes en stukjes modder.
Ik zet het pakje met knabbels op een paal, want Castel is ook niet gek en stelen kan ze als de beste.
Dit weer vinden we heerlijk, prachtig, zalig! En het werkt zo lekker dat de palen er zo in staan en de 4 draden prikkeldraad ook eigenlijk zo op die palen zijn gefietst. We doen wel wat dingen verkeerd, want de bovenste draad hangt al weer slapjes zodra de onderste vastgespijkerd zit, maar ja, dat is hetzelfde als een M&M-trap, en die doet het ook nog prima! We worden nat en vies en het deert ons niet. Marc zet blij zijn tanden in de laatste stengels en ik snoei de oprit nog 'even' schoon van acacia-opschot. Dit spul groeit rustig een meter per maand!! Terwijl ik dit laatste klusje op me neem is Marc alle klusspullen aan het opruimen en het vuur in de schouw aan het aanwakkeren. Ik droom en knip en geniet van de regen die steeds heftiger wordt, voel hoe er twee druppels via mijn nek over mijn rug naar beneden glijden en zie een wolk de gorges in drijven; heerlijk, nog steeds. Laat maar komen die herfst, en de winter.
Soms, wanneer of waarom weten we niet, gaan de pakketten niet via de gewone post, maar eerst naar een distributie om dan aan diverse chauffeurs meegegeven te worden voor bezorging. Ons adres is niet bekend bij hen. Wel dat van de buren, maar aan hen is het niet geadresseerd.
Vorig jaar wachtte ik weken op een partij linten van een nederlandse webshop. Toen was ik genoodzaakt op goed geluk zo'n distributeur te bellen om aan te geven dat ik wat verwachtte en ons telefoonnummer aan hen doorgaf.
Laten ze dat nummer nu netjes bewaard hebben, want Lief werd vanochtend gebeld, toen ik nog in diepe rust was zo'n 25 km verderop, om te vragen waar we wonen. Wauw, het heeft nog effect ook dat ik vorig jaar met veel moeite doorgaf dat we echt bestaan.
Mams heeft ons weer een groot plezier gedaan en veel moeite om de enorme doos vol te krijgen. 'Lucht versturen kost ook geld, dus laat ik dat maar opvullen' moet ze gedacht hebben. Altijd weer een feestje en wij genieten daar nog lang van na.
Het zal wel raar klinken, maar ga uit de doeken doen waar we zo blij mee zijn;
Naai-elastiek en -garen, appelboor en mesje, een sierradenkistje dat sentiment biedt en de inhoud is leuke kitsch voor kerstdecoraties, een boek, krant en tijdschrift, echte rookworsten, stroopwafels, spekjes en dropjes, pijnboompitjes, geurbolletje voor in de linnenkast, bloembollen, kaasstengel-vlinder-dinges, nog meer en een lieve kaart.... smelt.
Ik ben nog niet helemaal thuis, die ene nacht voelde als een week vakantie.
Zodra m'n mail doorgekeken is wil ik aan de slag achter de pc terwijl het buiten druilerig en koud weer is. Maar Marc heeft andere plannen, want die wil verder aan het hekwerk langs het pad, nog twee paaltjes de grond in en misschien verder met het prikkeldraad (wat in het frans hetzelfde woord kent als bramen; Ronce). Muah, kan ook wel ouderwets lekker zijn om je lijf en leden af te beulen in de regen met zoete hond in de buurt die onder je toeziend oog stukjes paal steelt of gaat liggen pitten terwijl haar vacht zilver oplicht door de kleine druppeltjes druilerigheid die op haar blijven liggen alsof ze is ingesmeerd met olie.
De kaasstengels neem ik mee naar buiten waar Marc me lachend vraag wat ik daar nou toch mee wil gaan doen met grove werkhandschoenen aan en een draaiende kettingzaag bij de hand. Ontbijt en lunch in één. Ja, ik weet het, niet goed, slecht zelfs... Maar even geen tijd of zin om op het ontdooien van brood te wachten of een te oude melige appel in mijn knuist te houden en te knabbelen op steentjes en stukjes modder.
Ik zet het pakje met knabbels op een paal, want Castel is ook niet gek en stelen kan ze als de beste.
Dit weer vinden we heerlijk, prachtig, zalig! En het werkt zo lekker dat de palen er zo in staan en de 4 draden prikkeldraad ook eigenlijk zo op die palen zijn gefietst. We doen wel wat dingen verkeerd, want de bovenste draad hangt al weer slapjes zodra de onderste vastgespijkerd zit, maar ja, dat is hetzelfde als een M&M-trap, en die doet het ook nog prima! We worden nat en vies en het deert ons niet. Marc zet blij zijn tanden in de laatste stengels en ik snoei de oprit nog 'even' schoon van acacia-opschot. Dit spul groeit rustig een meter per maand!! Terwijl ik dit laatste klusje op me neem is Marc alle klusspullen aan het opruimen en het vuur in de schouw aan het aanwakkeren. Ik droom en knip en geniet van de regen die steeds heftiger wordt, voel hoe er twee druppels via mijn nek over mijn rug naar beneden glijden en zie een wolk de gorges in drijven; heerlijk, nog steeds. Laat maar komen die herfst, en de winter.
2e x Kiespijn
Foto genomen februari 2009!
Eergisteren bijt ik in een enigszins gevriesdroogde boterham terwijl ik probeer in te schatten wanneer het weer een mooie warme nazomerdag wordt om weer brood te bakken, als ik een zeurende pijn voel onder de achterste kies in mijn onderkaak. Verrek, wéér kiespijn! Griep in aantocht? Verkoudheid misschien, "Lief, ben jij ook wat zwak, ziek of misselijk?" "Beetje brak geweest, meer niet hoor." Ok, het ligt uitsluitend aan mij en terwijl ik de hap met zoveel zaden en pitjes en salami doorslik voel ik langs de rij met kiezen over een verdikking aan de buitenkant van die ver weg gelegen kies. Ik krijg het gelijk op de zenuwen, want februari, maart en de eerste week van april 2009 was het alles behalve feest met mijn bek vol tanden -en kiezen-. (Klik titel voor link naar één van die logs over 1e x kiespijn.)
In een paar uur verergert het zo dat ik met een leuke dosis Ibuprofen naar bed ga. Om midden in de nacht wakker te worden van de pijn -ja, die pillen doen het maar even- en weer met mijn tong te voelen wat er met dat bobbeltje gebeurt is terwijl ik ongerust lag te slapen met aan weerszijden van mijn benen katers in katzwijm. Het kleine heuveltje dat zachtjes tegen mijn wang en kies aandrukt is een flinke bobbel geworden, maar nog dicht en stevig alsof er in de kaakholte geen ruimte is voor zoiets als een flinke reactie van mijn lijf. Waarom nu en waarom ik wéér???
Terwijl ik uitslaap tot laat slinkt de bobbel een beetje, en stel ik een tandarts bezoek een dag uit. Eerst ga ik mondspoelspul halen, poets twee keer mijn tanden en hoop ik er het beste van, want ik heb mezelf een logeeruitje bij H belooft en ik zie haar zo weinig dat zelfs een beginnende kiespijn me niet op andere gedachten brengen kan. Flink verdooft vertrek ik om boodschappen te halen, een uurtje yoga te doen waar ik gelegenheid krijg mijn ongerustheid te uiten, want de 'ca va?'-vraag pak ik met beide handen aan. De pijnstiller werkt te goed om normaal met de yoga mee te doen, alsof ook mijn oren en begripsvermogen verdooft zijn. Daarna rijd ik door naar H, waar we onder het genot van rode wijn zelf gebakken pizza eten en bijpraten na zo'n lange tijd. Hoe verder de avond vordert, hoe minder ik voel en hoe vlakker de bobbel wordt, alsof lijflief de ontsteking afvoert en er korte metten mee maakt. Na een heerlijke ongestoorde stille nacht zonder de verplichting op tijd eruit te moeten om de dag te starten en te werken sta ik verkwikt op -ondanks een echte 'bad-hair-day'- om eens bij goed licht in mijn mond te gluren. Bijna niks meer van te zien, geen druk meer, geen pijn, gewoon al bijna foetsie!
Ik wil niet op de zaken vooruit lopen. Heb niets 'achter de kiezen' en verwacht ook niets 'voor mijn kiezen te krijgen'. Het is wel weer een flink signaal dat ik ter harte neem; rustig aan Tien!
Eergisteren bijt ik in een enigszins gevriesdroogde boterham terwijl ik probeer in te schatten wanneer het weer een mooie warme nazomerdag wordt om weer brood te bakken, als ik een zeurende pijn voel onder de achterste kies in mijn onderkaak. Verrek, wéér kiespijn! Griep in aantocht? Verkoudheid misschien, "Lief, ben jij ook wat zwak, ziek of misselijk?" "Beetje brak geweest, meer niet hoor." Ok, het ligt uitsluitend aan mij en terwijl ik de hap met zoveel zaden en pitjes en salami doorslik voel ik langs de rij met kiezen over een verdikking aan de buitenkant van die ver weg gelegen kies. Ik krijg het gelijk op de zenuwen, want februari, maart en de eerste week van april 2009 was het alles behalve feest met mijn bek vol tanden -en kiezen-. (Klik titel voor link naar één van die logs over 1e x kiespijn.)
In een paar uur verergert het zo dat ik met een leuke dosis Ibuprofen naar bed ga. Om midden in de nacht wakker te worden van de pijn -ja, die pillen doen het maar even- en weer met mijn tong te voelen wat er met dat bobbeltje gebeurt is terwijl ik ongerust lag te slapen met aan weerszijden van mijn benen katers in katzwijm. Het kleine heuveltje dat zachtjes tegen mijn wang en kies aandrukt is een flinke bobbel geworden, maar nog dicht en stevig alsof er in de kaakholte geen ruimte is voor zoiets als een flinke reactie van mijn lijf. Waarom nu en waarom ik wéér???
Terwijl ik uitslaap tot laat slinkt de bobbel een beetje, en stel ik een tandarts bezoek een dag uit. Eerst ga ik mondspoelspul halen, poets twee keer mijn tanden en hoop ik er het beste van, want ik heb mezelf een logeeruitje bij H belooft en ik zie haar zo weinig dat zelfs een beginnende kiespijn me niet op andere gedachten brengen kan. Flink verdooft vertrek ik om boodschappen te halen, een uurtje yoga te doen waar ik gelegenheid krijg mijn ongerustheid te uiten, want de 'ca va?'-vraag pak ik met beide handen aan. De pijnstiller werkt te goed om normaal met de yoga mee te doen, alsof ook mijn oren en begripsvermogen verdooft zijn. Daarna rijd ik door naar H, waar we onder het genot van rode wijn zelf gebakken pizza eten en bijpraten na zo'n lange tijd. Hoe verder de avond vordert, hoe minder ik voel en hoe vlakker de bobbel wordt, alsof lijflief de ontsteking afvoert en er korte metten mee maakt. Na een heerlijke ongestoorde stille nacht zonder de verplichting op tijd eruit te moeten om de dag te starten en te werken sta ik verkwikt op -ondanks een echte 'bad-hair-day'- om eens bij goed licht in mijn mond te gluren. Bijna niks meer van te zien, geen druk meer, geen pijn, gewoon al bijna foetsie!
Ik wil niet op de zaken vooruit lopen. Heb niets 'achter de kiezen' en verwacht ook niets 'voor mijn kiezen te krijgen'. Het is wel weer een flink signaal dat ik ter harte neem; rustig aan Tien!
maandag 5 september 2011
Rozegeur & ...
En alles behalve maneschijn....
Van dat laatse inderdaad weinig, want het is doorgaans bewolkt 's nachts en of het regent pijpestelen!! De schoongeborstelde stukken dak spoelen wel fijn schoon van steenstof en andere organische troep, maar dat legt wel alle lekkages bloot.
Ik ben een avondmens, dus zodra het tegen de nacht aan begint te spetteren, ga ik in de weer met oude handdoeken en dweilen. Lief doet wat hij kan; eerst dat broodovendak, dan de nok van het woonhuis, om daarna verder te kunnen met het schuurdak, tussen de buien door uiteraard.
We pakken ook nog even de erfafscheiding aan door 7 palen te plaatsen langs het pad. Dat is werkelijk een drama. Repak is de substantie niet te noemen die verstopt ligt onder het mossige gras. Eerder iets dat erop lijkt, gemaakt.... nee, zijnde graniet stenen in alle maten die je je voor kunt stellen. Dus ook stukken rots, wat we niet kunnen zien als we met een grondboor en stootijzer aan de gang gaan. Ik graaf met een gehandschoende hand de kleine putjes uit om te voelen of we op een grote (steen) zitten of gruis. Veelal rotsen dus en er verschijnen zo meerdere putjes zonder inhoud, zweet druppels (Natuurlijk gaat precies de zon schijnen als wij buiten iets zwaars moeten doen.) op het pad en in het gras tussen de nog niet verdampte regen druppels en afgeknipte bramenslierten op het pad. Ik zaag nog een boompje met als doel om er een paaltje van te maken, maar dat boompje wil de helling af en niet op richting bospad en gare erfafscheiding. Natuurlijk dragen we geen zaagkledij, beschermingsbrillen en loopt m'n lief in ontbloot bovenlijf. Maar alles gaat goed en van de boom blijven er twee kronkelige paaltjes over die wel bruikbaar zijn. Het harde werken met machines in de broeiierige stilte van het franse bos valt ons zwaar. Tevens de vliegjes die zo graag je lichaamsvocht drinken en zich echt niet weg laten wuiven door een hand of 3.
Het is een uitzonderlijk natte zomer waar we ons echt over verbazen. Iedere dag wel spetters of stromende regen in de avond vergezeld van onweer. Niks geen rozegeur, ook die struiken hebben het niet zo best gedaan dit jaar.
Als ontbijt snoep ik iedere dag een flinke hand vol frambozen met weinig smaak vergeleken met de wilde frambozen die ik plukte met Nadine. Toch is het een feest te kunnen ontbijten met fruit uit eigen tuin!
Alle momenten die we buiten kunnen werken doen we ons best de boel te onderhouden. Lief de gebouwen, ik het terrein, huishouden en de moestuin. We hebben nog nooit de oprit zo mooi groen gezien, het is warempel een strak gazon te noemen, terwijl het normaal zomers en 's winters een kaalgelopen boel is.Ook het achterterras kreeg vandaag een goede beurt tussen het appelsap-stomen door.De gevonden platte stenen die Marc heeft uitgelegd vorige winter zijn overgroeit met gras en kruiden en we lopen ze stuk. Tevens kan het buitenbed niet goed rechtstaan en ik ben de bende zat. Dus een uurtje stenen stapelen langs de muur van het huis en een maaibeurt doet wonderen!
Cros is erg veel buiten. Maar de nacht brengt hij het liefst door op mijn kamer, waar hij zich neervlijdt om direct in slaap te vallen. -Na een grondige wasbeurt uiteraard.- Toch moet ik hem missen. Een aantal avonden regent het hier toch onverwacht en dan kan het draakje met zwart-bonte koe-vacht niet op tijd het huis bereiken. Dus slaapt de uk 's nachts ergens in een bijgebouw en overdag tussen de troep op het bureau wat wel op de lachspieren werkt, want het interesseert hem werkelijk niets waar hij ligt, als het maar op het bureau tussen ons in is! Met hooi in zijn staart en modder in de haren op zijn onderbuik geplakt.Wakker maken of verplaatsen van katerdier heeft geen enkele zin. Met toegeknepen slaperige oogjes sukkelt hij gewoon weer terug naar de kantoorbende om zich neer te vlijen tussen paperassen, boeken, memo's, pen en potlood, lucifers, glazen en camera's. Wat een portret!!
Opa-kat Shadow spant de kroon wat zeuren betreft. Shadow heeft geen 'Alzheimer Light' (geen grapje!) maar de 'heavy'vorm en vergeet wanneer hij net blikbrokjes heeft gehad of uitgebreid geknuffeld is. Hij laat ook af en toe even ruiken dat hij oud is; hij stinkt verschrikkelijk, echt ver-schrik-ke-lijk uit zijn bek!! Dit terwijl Pipo, die reden heeft tot stinken met wegrottende oortjes niet zo goed te ruiken is, z'n ding doet en helemaal niet stinkt. Hoewel zijn oortjes er wel erg slecht uitzien. We kunnen overwegen het dier lastig te vallen met pilletjes die we in zijn strot moeten duwen en andere ongemakken (eens in de week een rit dierenarts, wat betekend een uur in de auto!), maar Pipo = Pipo en zolang hij niet anders doet dan anders, genieten we van elkaars aanwezigheid. Aai is haar isolement zat, 'annonce' bij de dierenarts op het prikbord of niet, ze komt weer uit het washok om hele dagen op de bank knorrig voor zichuit te kijken met een extreem allerte blik in de scherpe katteogen. De katten katten wel, stoicijns, heerlijk!
Terwijl het broodovendak best wel opschiet en er weer een pan met appels staat te stomen, werken we ons een bult in de virtuele werelden om nog een beetje inkomsten te genereren.
Ik heb het voornemen bij het Mode d'Emploi (Arbeidsbureau) aan te geven dat ik een bedrijfje heb in de hoop van de herfst toch wat meer tuinklanten te krijgen. Het zou toch mooi zijn, die paar extra klussen! Maar ik heb er weinig hoop op en netwerk zoveel ik kan tijdens de uurtjes die ik in het 'centre de bien-etre' doorbreng. Ik wil toch wat, nietwaar?
Nee, geen rozegeur en maneschijn, wel het gevoel dat je ervan krijgt en dat zelfs door het harde werken zonder al te veel zichtbaar resultaat!
Van dat laatse inderdaad weinig, want het is doorgaans bewolkt 's nachts en of het regent pijpestelen!! De schoongeborstelde stukken dak spoelen wel fijn schoon van steenstof en andere organische troep, maar dat legt wel alle lekkages bloot.
Ik ben een avondmens, dus zodra het tegen de nacht aan begint te spetteren, ga ik in de weer met oude handdoeken en dweilen. Lief doet wat hij kan; eerst dat broodovendak, dan de nok van het woonhuis, om daarna verder te kunnen met het schuurdak, tussen de buien door uiteraard.
We pakken ook nog even de erfafscheiding aan door 7 palen te plaatsen langs het pad. Dat is werkelijk een drama. Repak is de substantie niet te noemen die verstopt ligt onder het mossige gras. Eerder iets dat erop lijkt, gemaakt.... nee, zijnde graniet stenen in alle maten die je je voor kunt stellen. Dus ook stukken rots, wat we niet kunnen zien als we met een grondboor en stootijzer aan de gang gaan. Ik graaf met een gehandschoende hand de kleine putjes uit om te voelen of we op een grote (steen) zitten of gruis. Veelal rotsen dus en er verschijnen zo meerdere putjes zonder inhoud, zweet druppels (Natuurlijk gaat precies de zon schijnen als wij buiten iets zwaars moeten doen.) op het pad en in het gras tussen de nog niet verdampte regen druppels en afgeknipte bramenslierten op het pad. Ik zaag nog een boompje met als doel om er een paaltje van te maken, maar dat boompje wil de helling af en niet op richting bospad en gare erfafscheiding. Natuurlijk dragen we geen zaagkledij, beschermingsbrillen en loopt m'n lief in ontbloot bovenlijf. Maar alles gaat goed en van de boom blijven er twee kronkelige paaltjes over die wel bruikbaar zijn. Het harde werken met machines in de broeiierige stilte van het franse bos valt ons zwaar. Tevens de vliegjes die zo graag je lichaamsvocht drinken en zich echt niet weg laten wuiven door een hand of 3.
Het is een uitzonderlijk natte zomer waar we ons echt over verbazen. Iedere dag wel spetters of stromende regen in de avond vergezeld van onweer. Niks geen rozegeur, ook die struiken hebben het niet zo best gedaan dit jaar.
Als ontbijt snoep ik iedere dag een flinke hand vol frambozen met weinig smaak vergeleken met de wilde frambozen die ik plukte met Nadine. Toch is het een feest te kunnen ontbijten met fruit uit eigen tuin!
Alle momenten die we buiten kunnen werken doen we ons best de boel te onderhouden. Lief de gebouwen, ik het terrein, huishouden en de moestuin. We hebben nog nooit de oprit zo mooi groen gezien, het is warempel een strak gazon te noemen, terwijl het normaal zomers en 's winters een kaalgelopen boel is.Ook het achterterras kreeg vandaag een goede beurt tussen het appelsap-stomen door.De gevonden platte stenen die Marc heeft uitgelegd vorige winter zijn overgroeit met gras en kruiden en we lopen ze stuk. Tevens kan het buitenbed niet goed rechtstaan en ik ben de bende zat. Dus een uurtje stenen stapelen langs de muur van het huis en een maaibeurt doet wonderen!
Cros is erg veel buiten. Maar de nacht brengt hij het liefst door op mijn kamer, waar hij zich neervlijdt om direct in slaap te vallen. -Na een grondige wasbeurt uiteraard.- Toch moet ik hem missen. Een aantal avonden regent het hier toch onverwacht en dan kan het draakje met zwart-bonte koe-vacht niet op tijd het huis bereiken. Dus slaapt de uk 's nachts ergens in een bijgebouw en overdag tussen de troep op het bureau wat wel op de lachspieren werkt, want het interesseert hem werkelijk niets waar hij ligt, als het maar op het bureau tussen ons in is! Met hooi in zijn staart en modder in de haren op zijn onderbuik geplakt.Wakker maken of verplaatsen van katerdier heeft geen enkele zin. Met toegeknepen slaperige oogjes sukkelt hij gewoon weer terug naar de kantoorbende om zich neer te vlijen tussen paperassen, boeken, memo's, pen en potlood, lucifers, glazen en camera's. Wat een portret!!
Opa-kat Shadow spant de kroon wat zeuren betreft. Shadow heeft geen 'Alzheimer Light' (geen grapje!) maar de 'heavy'vorm en vergeet wanneer hij net blikbrokjes heeft gehad of uitgebreid geknuffeld is. Hij laat ook af en toe even ruiken dat hij oud is; hij stinkt verschrikkelijk, echt ver-schrik-ke-lijk uit zijn bek!! Dit terwijl Pipo, die reden heeft tot stinken met wegrottende oortjes niet zo goed te ruiken is, z'n ding doet en helemaal niet stinkt. Hoewel zijn oortjes er wel erg slecht uitzien. We kunnen overwegen het dier lastig te vallen met pilletjes die we in zijn strot moeten duwen en andere ongemakken (eens in de week een rit dierenarts, wat betekend een uur in de auto!), maar Pipo = Pipo en zolang hij niet anders doet dan anders, genieten we van elkaars aanwezigheid. Aai is haar isolement zat, 'annonce' bij de dierenarts op het prikbord of niet, ze komt weer uit het washok om hele dagen op de bank knorrig voor zichuit te kijken met een extreem allerte blik in de scherpe katteogen. De katten katten wel, stoicijns, heerlijk!
Terwijl het broodovendak best wel opschiet en er weer een pan met appels staat te stomen, werken we ons een bult in de virtuele werelden om nog een beetje inkomsten te genereren.
Ik heb het voornemen bij het Mode d'Emploi (Arbeidsbureau) aan te geven dat ik een bedrijfje heb in de hoop van de herfst toch wat meer tuinklanten te krijgen. Het zou toch mooi zijn, die paar extra klussen! Maar ik heb er weinig hoop op en netwerk zoveel ik kan tijdens de uurtjes die ik in het 'centre de bien-etre' doorbreng. Ik wil toch wat, nietwaar?
Nee, geen rozegeur en maneschijn, wel het gevoel dat je ervan krijgt en dat zelfs door het harde werken zonder al te veel zichtbaar resultaat!
zaterdag 3 september 2011
Zijn rechter is mijn rechter
Lekkage nummer 6 heeft toch wel even prioriteit. De schuur ligt er stilletjes bij op de lauze-werkplaats na. Een lange lat met peil-spijkers zonder kop ligt naast het lage muurtje aan de huiskant van het paadje met stapels lauzestenen. Per maat een fromage blanc dekseltje met de maat erop geschreven met merkstift. Iedere lauze die nagekeken, schoongeboend en gemeten is wordt op het juiste stapeltje gezet om te wachten op een plekje op één van de daken.
M'n lief heeft een werkplek geinstalleerd aan de muur en op het broodovendak. De speciale haakladder draagt een lauze-stoeltje -voor de platte stenen die als eerste weer op het dak kunnen- dat voorbij de dakrand ophoudt.(Zo'n haakladder heeft geen voetjes, die hoort zomaar te eindigen op het dak en anders in het luchtledige. Ze hebben twee stevige haken aan de ene kant van de top en twee wieltjes aan de andere kant van de top om hem of over de nok te hangen en anders te verrijden op het dak.) De cementmolen staat op de oprit, de voorraad stenen om een gat te vullen (een individu heeft het dak-uit-het-zicht zo improvisorisch opgeknapt -ooit- dat het met spoed gereparaeerd moet worden) onder het dak van de oven zelf en de hogedrukspuit en het verlengsnoer links daarvan, dus via de haakladder kun je daar onmogelijk bij. Voor ieder steentje moet Lief van ladder naar ladder klimmen en voor ieder emmertje cement van ladder naar ladder, naar de grond, omhoog via het steile kronkelpaatje de moestuin uit om helemaal boven op de oprit de emmer te vullen en dan dezelfde route terug met een hele zware emmer met cement. Dus moeten we dit echt samen doen, en kruip ik in mijn kaplaarzen in de veronderstelling dat ik alleen maar stenen aan hoef te geven. Maar de ladder waar ik op plaats mag nemen is door het schoonspuiten van het verteerde en verweerde dak ontzettend vies en nat, de stenen moet ik pakken door links, rechts en door de laddersporten heen te grijpen naar de voorraad, waarna ik ze eerst schoon moet spoelen in een emmer water die aan hetzelfde balkJE hangt als waar Lief met zijn linkervoet op steunt. Met wiebelende linkerhand smijt Lief het cement in een gat dat alleen ik goed kan zien. Met de hand frummel ik het natte cement in de kleine hoekjes en pas stenen.(Daar gaan mijn pasgelakte nagels!) Als hij de stenen en hun draaiing goed heeft gekeurd volgt er nog meer cement. Ik druk de steen erin, hij tikt ze aan met de achterkant van een bijltje dat hij ook gebruikt om rot hout weg te hakken dat hij aantreft op en in de balkenconstructie's. Het genoemde zweeftoestel is een apparaat dat op zonne-energie werkt en zware vrachten op hoogte in de lucht houdt. Helaas staat het ding in de garage ter reparatie en is het een fantasie-apparaat. Toch maar met de hand dan, spierkracht en geduld.
Zijn 'rechter' is dus nu 'mijn rechter' en dit is vaker het geval.Samen rommelen, en ow ow ow, wat kunnen we dat toch goed!
Toch weer dat water....
Prei
Paprika
Een plaatje
Geen 'hot-stones' maar gemaakt van een restje cement.
Het 'chateau'
Niet echt lekker....
We kregen vandaag post aan huis. De postbode toetert nu maar van tevoren, zodat hij niet zelf het hek open en dicht hoeft te doen, als we thuis zijn tenminste. Ik schiet in een broek die ik na het mee-metselen even niet meer aan heb om hem tegemoed te lopen op de oprit, terwijl Castel hem blij en blaffend begroet. Een nieuwe modem van SFR, terwijl Lief deze offerte geannuleerd heeft, want France Telecom -of Orange- zegt het beter te kunnen, én een kaartje van een bloglezeres die me tot tranen toe wist te raken door op mijn verjaardag een zelf gemaakt boekje naar me op te sturen waar zoveel aandacht en liefde inzat, dat de tranen echt waren en de ontroering groot.-->Ze, bloglezeres die ook in Frankrijk woont, moest aan mij denken toen ze 'Boontjes doppen' las en een ansicht herinnerde die ze nog had liggen. Zulk soort ansichtkaarten zijn hier veel te koop, maar deze vind ik wel uniek. Ze omschreef de details al op een begeleidend schrijven; de handen van de oudjes, de modderige schoenen, het opgelapte stoeltje van mevrouw, de gezichtsuitdrukkingen van het stel, de ambiance die ons niet vreemd aandoet. Het leven is mooi, lijkt des te meer uit de expressie van mensen die het niet breed hebben, al veel gezien en beleeft hebben en met weinig eindigen.
Dat wij, 'jongeren', hier maar goed naar mogen kijken en de les die te lezen valt in hun ogen tot ons door laten dringen. Je hebt niet zoveel nodig!
(Als het broodovendak maar in orde is, brood en water, voldoende toch?!)
M'n lief heeft een werkplek geinstalleerd aan de muur en op het broodovendak. De speciale haakladder draagt een lauze-stoeltje -voor de platte stenen die als eerste weer op het dak kunnen- dat voorbij de dakrand ophoudt.(Zo'n haakladder heeft geen voetjes, die hoort zomaar te eindigen op het dak en anders in het luchtledige. Ze hebben twee stevige haken aan de ene kant van de top en twee wieltjes aan de andere kant van de top om hem of over de nok te hangen en anders te verrijden op het dak.) De cementmolen staat op de oprit, de voorraad stenen om een gat te vullen (een individu heeft het dak-uit-het-zicht zo improvisorisch opgeknapt -ooit- dat het met spoed gereparaeerd moet worden) onder het dak van de oven zelf en de hogedrukspuit en het verlengsnoer links daarvan, dus via de haakladder kun je daar onmogelijk bij. Voor ieder steentje moet Lief van ladder naar ladder klimmen en voor ieder emmertje cement van ladder naar ladder, naar de grond, omhoog via het steile kronkelpaatje de moestuin uit om helemaal boven op de oprit de emmer te vullen en dan dezelfde route terug met een hele zware emmer met cement. Dus moeten we dit echt samen doen, en kruip ik in mijn kaplaarzen in de veronderstelling dat ik alleen maar stenen aan hoef te geven. Maar de ladder waar ik op plaats mag nemen is door het schoonspuiten van het verteerde en verweerde dak ontzettend vies en nat, de stenen moet ik pakken door links, rechts en door de laddersporten heen te grijpen naar de voorraad, waarna ik ze eerst schoon moet spoelen in een emmer water die aan hetzelfde balkJE hangt als waar Lief met zijn linkervoet op steunt. Met wiebelende linkerhand smijt Lief het cement in een gat dat alleen ik goed kan zien. Met de hand frummel ik het natte cement in de kleine hoekjes en pas stenen.(Daar gaan mijn pasgelakte nagels!) Als hij de stenen en hun draaiing goed heeft gekeurd volgt er nog meer cement. Ik druk de steen erin, hij tikt ze aan met de achterkant van een bijltje dat hij ook gebruikt om rot hout weg te hakken dat hij aantreft op en in de balkenconstructie's. Het genoemde zweeftoestel is een apparaat dat op zonne-energie werkt en zware vrachten op hoogte in de lucht houdt. Helaas staat het ding in de garage ter reparatie en is het een fantasie-apparaat. Toch maar met de hand dan, spierkracht en geduld.
Zijn 'rechter' is dus nu 'mijn rechter' en dit is vaker het geval.Samen rommelen, en ow ow ow, wat kunnen we dat toch goed!
Toch weer dat water....
Prei
Paprika
Een plaatje
Geen 'hot-stones' maar gemaakt van een restje cement.
Het 'chateau'
Niet echt lekker....
We kregen vandaag post aan huis. De postbode toetert nu maar van tevoren, zodat hij niet zelf het hek open en dicht hoeft te doen, als we thuis zijn tenminste. Ik schiet in een broek die ik na het mee-metselen even niet meer aan heb om hem tegemoed te lopen op de oprit, terwijl Castel hem blij en blaffend begroet. Een nieuwe modem van SFR, terwijl Lief deze offerte geannuleerd heeft, want France Telecom -of Orange- zegt het beter te kunnen, én een kaartje van een bloglezeres die me tot tranen toe wist te raken door op mijn verjaardag een zelf gemaakt boekje naar me op te sturen waar zoveel aandacht en liefde inzat, dat de tranen echt waren en de ontroering groot.-->Ze, bloglezeres die ook in Frankrijk woont, moest aan mij denken toen ze 'Boontjes doppen' las en een ansicht herinnerde die ze nog had liggen. Zulk soort ansichtkaarten zijn hier veel te koop, maar deze vind ik wel uniek. Ze omschreef de details al op een begeleidend schrijven; de handen van de oudjes, de modderige schoenen, het opgelapte stoeltje van mevrouw, de gezichtsuitdrukkingen van het stel, de ambiance die ons niet vreemd aandoet. Het leven is mooi, lijkt des te meer uit de expressie van mensen die het niet breed hebben, al veel gezien en beleeft hebben en met weinig eindigen.
Dat wij, 'jongeren', hier maar goed naar mogen kijken en de les die te lezen valt in hun ogen tot ons door laten dringen. Je hebt niet zoveel nodig!
(Als het broodovendak maar in orde is, brood en water, voldoende toch?!)
Abonneren op:
Posts (Atom)