Ik zal ten stelligste ontkennen dat een pilletje kan helpen. Ik ben er ook nog steeds bijna van overtuigd dat het een fijne placebo is, voorgeschreven door twee grote blauwe ogen onder onverzorgde borstelige grijze wenkbrauwen die aan meneer de dokter toebehoren. Maar de innerlijke rust, noem het berusting, zet zich thuis ongehinderd voort na een 4 dagen vakantie, fijne gesprekken met vrienden, een lief gebaar van vriendin Nadine, lange nachten slapen en geen beslommeringen of vermoeiende bezigheden.
Ik kondig aan wat lui te zijn, maar zo zit ik niet in elkaar, dus doe een wasje, een afwasje, drentel met 5 katten door de moestuin, oogst een volle mand tomaten, nog een volle met enorme courgettes, knuffel de hond en ga weer eens zitten voor een kwartier of wat. Dat niet alles in huis spik en span is zal me een saucisse wezen. Ik lees 'Kroeglopen' uit en schenk me nog een kleintje in, het leven is goed.
DQ laat zich zogen. Ja, dat klinkt wat verongelijkt. Maar heus; zijn buik laat meer geirriteerde huid zien en wat overgebleven natte haren als was zijn buik het hoofd van ene Lambik. DQ vindt echt al-les best, tot op gezoogd worden door Sooty en Merlin aan toe of eindeloos op de arm rond gezeuld worden door een kattengek als ik. Het beest ruikt ook zo lekker. Of ik hem over een maand of wat nog rond kan zeulen is de vraag, hij is nog geen 6 maanden, compact en echt al zwaar. Verder is het de gelukkigste kat ter wereld en verzorgd zijn aangenomen kleintjes met veel liefde en een mateloos geduld.
De kleintjes krijgen het kattenluik in de gaten en we dachten al verlost te zijn van de kattenbak. Maar siamees Merlin vindt toch echt dat zijn geur overal in moet zitten en blijft dus hier en daar moedig een plas doen, vaak echt opzettelijk als wij in de buurt zijn. Neemt niet weg dat we ze heel de dag door buiten zetten, weer of geen weer.
Gedrieen zijn ze vermakelijk. Ik maak de bamboe-goten schoon in de moestuin waardoor alle teilen weer volstromen. De drie sprinten erop af en gaan vissen, dammetjes bouwen met de voorpoten -tot aan de ellebogen in de goten liggen en kijken naar de overstroming, wat een pret-, Sooty presteert het om met één kant van het ranke zwarte lijfje door de goot te lopen en net op de rand van de teil te stoppen, Merlin rent langs de goot de gele acacia-blaadjes achterna tot hij tegen Sooty opbotst om samen naar boven te rennen waar DQ nog steeds tot de ellenbogen in de goot ligt te genieten in het hoge gras.
Normaal is Joppie de terrorist voor kittens en zeker voor poesjes, maar de oude je-weet-wel-kater is volledig zen en laat Sooty op zijn buik slapen. Geen gesabbel of geflikflooi met zijn staart, want dan slaat hij toe met onverwachte snelheid en enorme klauwen. Sooty peert hem wel, maar is niet zo onder de indruk.
Rust dus. De hoornaars hebben hun plek gevonden in de acacia naast de secadou waar ze niemand tot last zijn, vogels te over die proberen in te schatten wat de nieuwe katachtigen voor capaciteiten hebben terwijl ze hier en daar een hoornaartje te pakken nemen. Rust dus, maisonneriën is nog nooit zo fijn geweest!
zondag 30 september 2012
vrijdag 28 september 2012
korte vakantie
Met een flinke mok zwarte koffie word ik wakker op het
terras van de gite. De oude schuur is verbouwd tot split-level luxe onderkomen
waar ik mezelf kan laven als een swarovski-beeldje in een doos met
wattebolletjes. Zo vroeg in de ochtend verschuilt de zon zich nog achter de
heuvel, maar de ezeltjes van Pierre worden al langzaam wakker en staan
verspreid op de kort gegraasde weide allen met de flanken in de zon. Een
eigen-wijs knabbelt van een essentak die Pierre gesnoeid heeft. Wat hij
trouwens op een ladder doet met een kettingzaag, de baas is tegen de 80, gaat
iedere ochtend om half 10 met een krant de bosjes in gevolgd door zijn wat
valse eenogige hond Papi, om zich daar te ontlasten. Het blijkt dat het baasje
zich wat verwaarloost, geen badkamer heeft en zich misschien 4 keer per jaar
wast. Hoe? Dat is een raadsel, maar meer als een paar keer zal het niet zijn.
Als geuren kleuren zouden hebben…..
De kudde koeien die al terug gehaald zijn van de hoger
gelegen weiden, proberen de quad van de boer bij te houden. Al loeiend, want ze
hebben wel zin in ochtendgymnastiek nu ze zich opmaken voor de winter dicht bij
de stal. Zo dicht bij huis als ik nu zit is het toch een heel andere omgeving,
met uitzicht en een zonsondergang die voor prachtig avondrood zorgt. Voor langere
termijn is me dit toch te saai, zou het verkeer op het kleine weggetje me
storen, enkel trekkers, vrachtwagentjes en quads en zou het ontbreken van
natuurlijke duisternis me uit de slaap houden, want hier is natuurlijk
straatverlichting die het zicht op de sterren ontneemt.
Het kasteeltje staat aan het einde van een naamloze weg dat
net het predicaat landweg is ontstegen, omringd door drie huizen met evenveel
schuren. Een paar enorme naaldbomen en coniferen ontnemen het zicht op twee van
de drie ronde torentjes, het toegangshek allang verdwenen, de pilaren versiert
door kleurrijk mos met een enorme paardenkastanje die het licht wegneemt wat
eens de rozentuin geweest moet zijn. Schapen grazen af en toe het gras kort van
het veldje dat toegang geeft tot het tweede hek. Het is het meest schattige
kasteeltje dat ik ooit zag, en ik heb er vele gezien in Frankrijk. Onbekend
maakt onbemind en helaas zal het niet te koop worden aangeboden op de zo
treurige huizenmarkt, het is van 2 broers en een zus die het geen van drieën
kunnen opknappen of bewonen, maar het ook niet van de hand willen doen, het
kasteel is gedoemd tot verval. De houten lamellenluikjes hangen veelal nog in
hun scharnieren, waarschijnlijk omdat ze allemaal gesloten zijn. Het geheel
geeft een treurige uitstraling met de enorme scheur in een van de torens
begroeit met klimop, de verwaarloosde taxusstruiken die het zicht ontnemen van
de eeuwenoude muren. Dit is nou echt Frans erfgoed dat gekoesterd zou moeten
worden en misschien subtiel uitgebaat om het te onderhouden. Ik ken helaas geen
rijke mensen met een passie voor een spul als dit, zonde zonde zonde….
Ik ga een einde breien aan mijn korte vakantie, want dat is
het wel. Lekker luieren, BBC kijken, ja heus, er staat hier een grote TV,
uitslapen (dat kan natuurlijk thuis ook nu Emiel er niet meer is) en badderen
met een boekje. Als dank maak ik dit luxe onderkomen schoon voor de gasten die
morgen arriveren. Meer kan ik niet doen.
dinsdag 25 september 2012
pillen ten spijt
Ik probeer in slaap te vallen met een pilletje of twee, van die rustgevers die geen slaappil genoemd mogen worden, maar me wel zouden moeten helpen, wat ze onvoldoende doen, het zal wel aan mij liggen.
Vorige nacht lag ik nog verder in de kreukels, niet lichamelijk dan wel geestelijk, want een wrak mag ik mezelf wel noemen. Geeft niks toch, ieder mens heeft wel zijn momenten. Maar afgelopen 24 uur zijn weer een typisch dieptepunt.
Onmachtig als ik ben; ik word er agressief van en dat kan mijn huisje-boompje-beestje nu echt even niet velen. Liters tranen kan ik vergieten, maar de kitten-plas op mijn matras geeft al aan dat er iets gedaan moet worden, dus probeerde ik deze morgen mijn koffers te pakken om huis en haard rust te gunnen en bovenal mijzelf te redden van een ondergang. Ook Marc weet zich te weren door in stilte zijn ding te doen en verre uit mijn buurt te blijven... Wijs, want ik kan een draak zijn als ik met de rug te lang tegen de muur gedrukt wordt door omstandigheden die de mens te boven gaan. Dat koffers pakken kostte me 4 uur en nog zie ik me gedwongen een keuze te maken tussen drie auto's die me geen van drie veilig kunnen vervoeren. De rode is meer verworden tot een traktor die echt dienst moet doen als zodanig en lange ritten niet meer aankan, bevestigd door de garage die heel goed weet hoe Defendertjes van deze leeftijd zich kunnen houden. De Blauwe verdient een grondige beurt na 10 weken 'terrein' en een lege band. De L200 is en nog niet officieel geimporteerd en niet meer verzekerd.... Eigenwijs of ten einde raad, nood breekt wetten; ik moet weg anders gebeuren er ongelukken en ik maakte deze nooit in een auto, dus neem ik de gok! Ik laad de wagen met slaapgoed, twee koffers en vertrek toch in de L200, stilletjes en heimelijk, Marc begrijpt het en mij als geen ander na de vooraf gaande drama's. Eerst naar H in de hoop dat ze thuis is, ik kan er misschien mijn eerste nood kwijt in het Nederlands. Zo ver als ik ben kan ik in het Frans of Engels niet zo goed uit de voeten. Gelukkig is ze thuis met twee enorme bakken 'pleur' en een luisterend oor terwijl haar man ook in de penairie zit met een overleden vader in Engeland en dus niet thuis. Natuurlijk mag ik gebruik maken van de luxe gite tot zaterdag, maar 'pluk de dag' het is pas dinsdag. Ze stuurt me wel naar de huisarts die alles behalve een pillendraaier is om de zaak aan te kaarten en misschien een 'rustgevertje' waar ik wat op tegen ben, want ik wil het zelf zien op te lossen. (Misschien dom, maar ik heb mijn principes)
Na de bekende lunchpauze van landelijk Frankrijk rijd ik toch naar het centrum met de moed in mijn sportschoenen. -U begrijpt het al; ik zie er niet uit en moet veel schroom overwinnen me zo te vertonen in het dorp, het voelt als gezichtsverlies en ik voel me net een Japanner; liever dood dan dit... Toch geef ik gas en rijd het dorp in waar ik na de krappe bocht de nappies aantref, de gendarmerie in het blauw gestoken onlangs gefuseerd met de extremisten van een gemeente verderop die iedereen aanhouden einde van de maand, want dat bonnenboekje moet vol, de quota gehaald, gatver. Uiteraard vissen ze mij van de weg en sturen me aan de kant waar ze me proberen mijn gevarenlichten aan te laten doen. Maar zo van de kaart als ik al dagen ben begrijp ik echt niet wat ze bedoelen. Achteraf hilarisch, misschien de rustegevende pil, whatever. Een minuut later moet ik een tirade aanhoren van een vijftiger met gendarmerie-petje op die mij duidelijk maakt dat het verboden is met printjes van een tijdelijk kentekenbewijs rond te toeren. Die kan ik ter plekke door een garage solide laten maken, maar weet ik veel, dat is me niet verteld tijdens de technische controle of door een papiertje in de bus, hoe kan ik dit nu weten? Ik speel de beleefde onschuld wat een kwartier later blijkt te helpen doordat ik mijn rijbewijs terug krijg zonder boete. (Ze kunnen met geen mogelijkheid achterhalen dat de wagen onverzekerd is...)
Op naar de huisarts, al reeds drie keer volledig doorgezweet wat echt stinkt, geloof mij nou. Ik beland nog verder gestrest in de oververhitte ook doorgezweete wachtkamer van de huisarts die ik nooit zag afgelopen jaren. (Op dat vishaakje dwars door mijn vinger daargelaten, maar dat incident (2009) zijn de arts en ik al lang vergeten.) Ik mag mijn beurt afwachten wat een kleine drie kwartier duurt. Blij dat ik niet in een Franse cel zit door onverzekerd rijden of een torenhoge boete op zak heb, zal het mijn tijd wel duren en ik luister geduldig naar het gesnotter van een kind van nog geen jaar dat met de voetjes luidruchtig op de rand van een stoel trommelt en haar vader vermaakt die onzeker in schilderskleer zijn beurt afwacht en de zwaar ademende oude man die ik van gezicht ken. De rest van de wachtenden lijken hun adem in te houden door niets van hun klachten prijs te geven aan elkaar, we zijn allen bijna buren en in de kleine wachtkamer is het per definitie een schending van de privacy. Bij de huisarts binnenstappen lijkt al eng en te vergaand, de hoop op behoud van de privacy al reeds vergeven.
Ik worstel me door een magazine heen, gedrukt half februari dit jaar, dat verslag doet van de nog zittende aan decadentie verslaafde Sarkozy en de armoede van de burger die bijna standaard lijkt te zijn naast de dood van Whitney Houston. Daarna een kinderboek dat me meer leert dan die pulp-fictie van dat magazine, ik ben de naam zelfs al kwijt. De huisarts ontvangt me alsof ik kind aan huis ben, het lijkt hem niet te verbazen en ik doe in het kort mijn verhaal; stress, help, fysiek niks mis met mij, maar metaal; oei en zonder het 'ik groei'. Gelukkig prijs ik mij met deze man die geen pillendraaier is en met recepten smijt maar me wel weet te helpen met een lichte rustgever. Ook stelt het hem gerust dat ik even bij een vriendin logeer en mezelf zo de rust geef om van de put geen beerput te maken, maar ook zeker niks in een doofpot stop om erger te voorkomen.
Rustig ben ik allerminst als ik nog even proviand koop voor de komende 24 uur en terug rijd naar m'n toevluchtsoord. Ik stel Marc op de hoogte, in zoverre dat ik ok ben en voorlopig veilig en wel. Maar het voelt als gezichtsverlies, een afgang dat ik het toch net niet trek. Ik mis per definitie mijn kleine pluizige in het wild piesende katjes die knorrend in mijn nek komen liggen en een miauwtje geven om me te zeggen dat ik van hen ben. Maar ik kan hun jeugd en ondeugd niet goed meer hebben, ook de verantwoordelijkheden niet, de zorg over alles, die zorg die ik ook best los kan laten, maar wat me nu niet meer lukt. Jammer, maar het is even niet anders.
Terug in de luxe gite met een uitzicht waar u U tegen zou zeggen, de rust van de wind door wat bomen, de koeienbellen in de verte en de grazende ezeltjes op de voorgrond met de kipjes die tussen hun poten door scharrelen. Even is er rust en stilte, zelfs een TV met DVD en wat filmpjes, maar ik kijk er 1 met veel moeite. Niet dat ik te moe ben of dat de pillen werken, als die al werken, want ik zit nog met grote ogen achter het beeldscherm van de labtop, maar toch. De stoppen slaan door op de benedenverdieping van de gite; geen licht, ik doe het zonder, denk ik. Na een half uur en twee pilletjes lig ik doodleuk nog naar een half verlicht plafond te staren. Dan maar uit bed, dat fris naar wasmiddel ruikt en wollig donzig aandoet, wel wat anders als mijn klamme lakens thuis en een Emiel die we van de week (sorry Ton) vakkundig een kopje kleiner moesten maken door een gemiddeld kraaien van 12 uur per etmaal.
Onvoorstelbaar, ik ben nog steeds wakker, kraaiend en al, van binnen dan. Ik geef toe aan alles en toch blijft dat hoofd maar malen, om niks, want ik heb alles; de vrijheid, de rust, de steun en de vriendschap!
Het laat me raden.....
Vorige nacht lag ik nog verder in de kreukels, niet lichamelijk dan wel geestelijk, want een wrak mag ik mezelf wel noemen. Geeft niks toch, ieder mens heeft wel zijn momenten. Maar afgelopen 24 uur zijn weer een typisch dieptepunt.
Onmachtig als ik ben; ik word er agressief van en dat kan mijn huisje-boompje-beestje nu echt even niet velen. Liters tranen kan ik vergieten, maar de kitten-plas op mijn matras geeft al aan dat er iets gedaan moet worden, dus probeerde ik deze morgen mijn koffers te pakken om huis en haard rust te gunnen en bovenal mijzelf te redden van een ondergang. Ook Marc weet zich te weren door in stilte zijn ding te doen en verre uit mijn buurt te blijven... Wijs, want ik kan een draak zijn als ik met de rug te lang tegen de muur gedrukt wordt door omstandigheden die de mens te boven gaan. Dat koffers pakken kostte me 4 uur en nog zie ik me gedwongen een keuze te maken tussen drie auto's die me geen van drie veilig kunnen vervoeren. De rode is meer verworden tot een traktor die echt dienst moet doen als zodanig en lange ritten niet meer aankan, bevestigd door de garage die heel goed weet hoe Defendertjes van deze leeftijd zich kunnen houden. De Blauwe verdient een grondige beurt na 10 weken 'terrein' en een lege band. De L200 is en nog niet officieel geimporteerd en niet meer verzekerd.... Eigenwijs of ten einde raad, nood breekt wetten; ik moet weg anders gebeuren er ongelukken en ik maakte deze nooit in een auto, dus neem ik de gok! Ik laad de wagen met slaapgoed, twee koffers en vertrek toch in de L200, stilletjes en heimelijk, Marc begrijpt het en mij als geen ander na de vooraf gaande drama's. Eerst naar H in de hoop dat ze thuis is, ik kan er misschien mijn eerste nood kwijt in het Nederlands. Zo ver als ik ben kan ik in het Frans of Engels niet zo goed uit de voeten. Gelukkig is ze thuis met twee enorme bakken 'pleur' en een luisterend oor terwijl haar man ook in de penairie zit met een overleden vader in Engeland en dus niet thuis. Natuurlijk mag ik gebruik maken van de luxe gite tot zaterdag, maar 'pluk de dag' het is pas dinsdag. Ze stuurt me wel naar de huisarts die alles behalve een pillendraaier is om de zaak aan te kaarten en misschien een 'rustgevertje' waar ik wat op tegen ben, want ik wil het zelf zien op te lossen. (Misschien dom, maar ik heb mijn principes)
Na de bekende lunchpauze van landelijk Frankrijk rijd ik toch naar het centrum met de moed in mijn sportschoenen. -U begrijpt het al; ik zie er niet uit en moet veel schroom overwinnen me zo te vertonen in het dorp, het voelt als gezichtsverlies en ik voel me net een Japanner; liever dood dan dit... Toch geef ik gas en rijd het dorp in waar ik na de krappe bocht de nappies aantref, de gendarmerie in het blauw gestoken onlangs gefuseerd met de extremisten van een gemeente verderop die iedereen aanhouden einde van de maand, want dat bonnenboekje moet vol, de quota gehaald, gatver. Uiteraard vissen ze mij van de weg en sturen me aan de kant waar ze me proberen mijn gevarenlichten aan te laten doen. Maar zo van de kaart als ik al dagen ben begrijp ik echt niet wat ze bedoelen. Achteraf hilarisch, misschien de rustegevende pil, whatever. Een minuut later moet ik een tirade aanhoren van een vijftiger met gendarmerie-petje op die mij duidelijk maakt dat het verboden is met printjes van een tijdelijk kentekenbewijs rond te toeren. Die kan ik ter plekke door een garage solide laten maken, maar weet ik veel, dat is me niet verteld tijdens de technische controle of door een papiertje in de bus, hoe kan ik dit nu weten? Ik speel de beleefde onschuld wat een kwartier later blijkt te helpen doordat ik mijn rijbewijs terug krijg zonder boete. (Ze kunnen met geen mogelijkheid achterhalen dat de wagen onverzekerd is...)
Op naar de huisarts, al reeds drie keer volledig doorgezweet wat echt stinkt, geloof mij nou. Ik beland nog verder gestrest in de oververhitte ook doorgezweete wachtkamer van de huisarts die ik nooit zag afgelopen jaren. (Op dat vishaakje dwars door mijn vinger daargelaten, maar dat incident (2009) zijn de arts en ik al lang vergeten.) Ik mag mijn beurt afwachten wat een kleine drie kwartier duurt. Blij dat ik niet in een Franse cel zit door onverzekerd rijden of een torenhoge boete op zak heb, zal het mijn tijd wel duren en ik luister geduldig naar het gesnotter van een kind van nog geen jaar dat met de voetjes luidruchtig op de rand van een stoel trommelt en haar vader vermaakt die onzeker in schilderskleer zijn beurt afwacht en de zwaar ademende oude man die ik van gezicht ken. De rest van de wachtenden lijken hun adem in te houden door niets van hun klachten prijs te geven aan elkaar, we zijn allen bijna buren en in de kleine wachtkamer is het per definitie een schending van de privacy. Bij de huisarts binnenstappen lijkt al eng en te vergaand, de hoop op behoud van de privacy al reeds vergeven.
Ik worstel me door een magazine heen, gedrukt half februari dit jaar, dat verslag doet van de nog zittende aan decadentie verslaafde Sarkozy en de armoede van de burger die bijna standaard lijkt te zijn naast de dood van Whitney Houston. Daarna een kinderboek dat me meer leert dan die pulp-fictie van dat magazine, ik ben de naam zelfs al kwijt. De huisarts ontvangt me alsof ik kind aan huis ben, het lijkt hem niet te verbazen en ik doe in het kort mijn verhaal; stress, help, fysiek niks mis met mij, maar metaal; oei en zonder het 'ik groei'. Gelukkig prijs ik mij met deze man die geen pillendraaier is en met recepten smijt maar me wel weet te helpen met een lichte rustgever. Ook stelt het hem gerust dat ik even bij een vriendin logeer en mezelf zo de rust geef om van de put geen beerput te maken, maar ook zeker niks in een doofpot stop om erger te voorkomen.
Rustig ben ik allerminst als ik nog even proviand koop voor de komende 24 uur en terug rijd naar m'n toevluchtsoord. Ik stel Marc op de hoogte, in zoverre dat ik ok ben en voorlopig veilig en wel. Maar het voelt als gezichtsverlies, een afgang dat ik het toch net niet trek. Ik mis per definitie mijn kleine pluizige in het wild piesende katjes die knorrend in mijn nek komen liggen en een miauwtje geven om me te zeggen dat ik van hen ben. Maar ik kan hun jeugd en ondeugd niet goed meer hebben, ook de verantwoordelijkheden niet, de zorg over alles, die zorg die ik ook best los kan laten, maar wat me nu niet meer lukt. Jammer, maar het is even niet anders.
Terug in de luxe gite met een uitzicht waar u U tegen zou zeggen, de rust van de wind door wat bomen, de koeienbellen in de verte en de grazende ezeltjes op de voorgrond met de kipjes die tussen hun poten door scharrelen. Even is er rust en stilte, zelfs een TV met DVD en wat filmpjes, maar ik kijk er 1 met veel moeite. Niet dat ik te moe ben of dat de pillen werken, als die al werken, want ik zit nog met grote ogen achter het beeldscherm van de labtop, maar toch. De stoppen slaan door op de benedenverdieping van de gite; geen licht, ik doe het zonder, denk ik. Na een half uur en twee pilletjes lig ik doodleuk nog naar een half verlicht plafond te staren. Dan maar uit bed, dat fris naar wasmiddel ruikt en wollig donzig aandoet, wel wat anders als mijn klamme lakens thuis en een Emiel die we van de week (sorry Ton) vakkundig een kopje kleiner moesten maken door een gemiddeld kraaien van 12 uur per etmaal.
Onvoorstelbaar, ik ben nog steeds wakker, kraaiend en al, van binnen dan. Ik geef toe aan alles en toch blijft dat hoofd maar malen, om niks, want ik heb alles; de vrijheid, de rust, de steun en de vriendschap!
Het laat me raden.....
zondag 23 september 2012
Slow-cooking
Nee, Tien gaat niet mee met de trend van slow-cooking. Maar ik neem wel de tijd voor het eten. Ik doe het graag en nog niet eens zo heel lang. Voor mij geen kort-kokende rijst meer, want ik heb alle tijd. Kant-en-klaar eten is hier amper te krijgen en alle toevoegingen, tja, daar gaan we van aan het winden, boeren en andere toilet-ongemakken. Om op een matras te liggen dat trilt van de ongegeneerde trillingen met dito geluiden en geuren, nee dank u! Prefab sauzen en kruidenmixen, voorgesneden groente-mixen waar de vitamines zo goed als uit verdampt zijn, neen, non merci aussi!
Ik kan dan een mentale burn-out hebben, aan fysieke energie is geen gebrek. Ik begin weer energie te krijgen voor de gewone dingen; schrijven, lummelen, hard werken, te laat naar bed, filmpje en stenen sjouwen, opruimen en huishouden, heerlijk. Orde om me heen is orde in mijn hoofd, de voorbode van schrijf-plezier. Ik ben dan ook lid geworden van een online schrijfinstituut die scholing geven en kijk uit naar het moment dat ik mezelf een cursus kado kan geven. (Als lid krijg ik wat korting.) Tijdens het slow-cooken dek ik de tafel op z'n elvendertigste, begin ik aan deze log, neem ik een slokje wijn en knuffel DQ om me ook maar weer even te ergeren aan de haan die als vanouds een uur of 12 per dag spendeert aan kraaien en ik overdrijf niet, misschien zijn die 12 uren nog wel te weinig maar ik tel ze niet meer.
De pasta gaart zichzelf en vergt zo maar 5 minuutjes langer, wat zijn 5 minuten op een mensenleven. Eigen mini-komkommertjes schillen en snijden kost meer tijd, maar de smaak liegt er niet om. De grond uit eigen prei spoelen kost ook veel tijd, maar de geur en de smaak maken het de moeite waard! Groente smoor ik liever dan dat ik ze zo snel mogelijk gaar kook.
In de wereldkrant staat sinds een maandje een nieuwe colum van een Nederlander die met zijn gezin geremigreerd is naar Nederland. Na jaren in Italië gewoond te hebben is hij weer terug op vaderlandse bodem en had eens behoefte aan een echte italiaanse maaltijd. Zwaar gefrustreerd heeft hij in een supermarkt geprobeerd de ingrediënten te vinden, maar alles is 'geploft', van de sla tot en met het vlees. Ook moet er een naam gegeven worden aan gehakt, het is of italiaans gehakt, of mexicaans, of provencaals. De sla soorten zijn zonder smaak, voorgemixt en wederom met namen van diverse landen alsof de sla niet gewoon sla mag zijn. Voorgemixte voorgesneden groenten met sticker hoe snel het klaar is met naamlabel. Ik moest er hard om lachen, want een tomaat die je in Italië kan kopen, een krop sla die ik hier koop of uit de tuin pluk, het vlees dat duidelijk via de geur te kennen geeft wat voor dier het ooit was; het is haast onmogelijk.
Misschien dat daarom mijn macaroni in Nederland inderdaad in 13 minuten klaar is en hier een uur duurt en ik sloeg een snelle magnetron-rijst-koker af die ik van John had kunnen krijgen. 'Je hebt al in 7 minuten rijst hoor!' hoor ik hem nog zeggen. En dan? denk ik, dan zijn mijn groenten nog niet gaar en de boter voor het braden van vlees net gesmolten...?
Ik kan dan een mentale burn-out hebben, aan fysieke energie is geen gebrek. Ik begin weer energie te krijgen voor de gewone dingen; schrijven, lummelen, hard werken, te laat naar bed, filmpje en stenen sjouwen, opruimen en huishouden, heerlijk. Orde om me heen is orde in mijn hoofd, de voorbode van schrijf-plezier. Ik ben dan ook lid geworden van een online schrijfinstituut die scholing geven en kijk uit naar het moment dat ik mezelf een cursus kado kan geven. (Als lid krijg ik wat korting.) Tijdens het slow-cooken dek ik de tafel op z'n elvendertigste, begin ik aan deze log, neem ik een slokje wijn en knuffel DQ om me ook maar weer even te ergeren aan de haan die als vanouds een uur of 12 per dag spendeert aan kraaien en ik overdrijf niet, misschien zijn die 12 uren nog wel te weinig maar ik tel ze niet meer.
De pasta gaart zichzelf en vergt zo maar 5 minuutjes langer, wat zijn 5 minuten op een mensenleven. Eigen mini-komkommertjes schillen en snijden kost meer tijd, maar de smaak liegt er niet om. De grond uit eigen prei spoelen kost ook veel tijd, maar de geur en de smaak maken het de moeite waard! Groente smoor ik liever dan dat ik ze zo snel mogelijk gaar kook.
In de wereldkrant staat sinds een maandje een nieuwe colum van een Nederlander die met zijn gezin geremigreerd is naar Nederland. Na jaren in Italië gewoond te hebben is hij weer terug op vaderlandse bodem en had eens behoefte aan een echte italiaanse maaltijd. Zwaar gefrustreerd heeft hij in een supermarkt geprobeerd de ingrediënten te vinden, maar alles is 'geploft', van de sla tot en met het vlees. Ook moet er een naam gegeven worden aan gehakt, het is of italiaans gehakt, of mexicaans, of provencaals. De sla soorten zijn zonder smaak, voorgemixt en wederom met namen van diverse landen alsof de sla niet gewoon sla mag zijn. Voorgemixte voorgesneden groenten met sticker hoe snel het klaar is met naamlabel. Ik moest er hard om lachen, want een tomaat die je in Italië kan kopen, een krop sla die ik hier koop of uit de tuin pluk, het vlees dat duidelijk via de geur te kennen geeft wat voor dier het ooit was; het is haast onmogelijk.
Misschien dat daarom mijn macaroni in Nederland inderdaad in 13 minuten klaar is en hier een uur duurt en ik sloeg een snelle magnetron-rijst-koker af die ik van John had kunnen krijgen. 'Je hebt al in 7 minuten rijst hoor!' hoor ik hem nog zeggen. En dan? denk ik, dan zijn mijn groenten nog niet gaar en de boter voor het braden van vlees net gesmolten...?
zaterdag 22 september 2012
Mosterd na de maaltijd
Marc bouwde twee bedrijven op gedurende 25 jaar van zijn leven, maakte al snel 100 uur per week, hij had er lol in en was gedreven. Alles ging heel goed en dat heel dure huis lag dus binnen handbereik, dat kocht hij met zijn toenmalige vriendin en het geld bleef rollen. Het huis vertegenwoordigde overdaad en de rest van het leven was echt Hollands; doe maar gewoon, dat is gek genoeg.
Na een jaartje vrijgezel te zijn geweest kwam ik en geld of rijkdom interesseren me niet, dus dat hij op zijn 40ste wilde stoppen met werken, de boel wilde verkopen om ergens, hier dus, een eenvoudig leven te leven maar wel in alle vrijheid klonk mij goed in de oren. Zo geschiedde september 2008.
De mondiale crisis ving aan halverwege oktober datzelfde jaar en wij stonden hier nog in het stof te vieren dat we een huisje in Frankrijk hadden gekocht, voor ooit als permanente nieuwe plek. Het dure huis in Nederland stond al een jaartje te koop, zulke objecten hebben de tijd nodig om een nieuwe eigenaar te vinden. Het kapitaal -zo durf ik dat net te noemen, want we spreken hier niet over miljoenen- hadden we bij een heusedegelijke vermogensbeheerder vast gezet, in het volste vertrouwen natuurlijk. Maar als die crisis mondiaal is kun je het nog zo goed hebben aangepakt; weg is weg en op is op. Met lede ogen hebben we aangezien hoe de huizenmarkt in elkaar klapte en met de overtreffende trap van zulke ogen zagen we dat er zich niets herstelde.
Dat huis in Nederland zou nog wel even te koop staan, het leven hier is toch goedkoper met het bronwater, eigen hout om te stoken en een met de hand uitgehakte moestuin op een helling van 40%. Mensen vergissen zich en de kwaliteit van leven hier is nou eenmaal stukken beter als in overbevolkt gebied, maar niet gratis.
We zijn nu in totaal 5 jaar verder, het geld is op, het huis staat nog te koop, alle kleine investeringen die we hier hadden willen doen om te kunnen starten met eenvoudig leven hebben we niet kunnen doen, de daken lekken nog en de (tijdelijke) banen die we hier kunnen krijgen leveren 9 euro 40 centimes per uur op, terwijl we niet aan de daken kunnen werken, want we verven plafonds of raamkozijnen bij gemeentegenoten.
Tijd om vooruit te denken en oude idealen te laten schieten, tijd om heel creatief te worden. Nu heb ik totaal geen sjoege van bedrijfsmatig denken en heb ik geen idee hoe je van weinig iets meer kan maken. Ik blijf steken op de sociale zekerheid die west-europese landen hebben opgebouwd en spoedde me afgelopen juli naar het arbeidsbureau om klusjes te gaan doen voor particulieren voor een enkele krent in de pap. Toch in de veronderstelling dat ik zo pensioen opbouw en aanspraak kan maken op bijstand indien ooit nodig.
Oeps, vergissing, ik schijn wel iets van een arbeidsverleden op te bouwen, maar dat garandeert geen recht op deze zaken.
Verder kijken dan maar? Het arbeidsbureau (Pole d'Emploi) adviseert me kundig over de RSA, de Sociale Dienst van Frankrijk, maarrrr... ze hebben geen idee hoe dat zit en werkt voor de buitenlanders, oei lastig! In dit gedeelte van de Aveyron zijn zo weinig vreemdelingen, dat ze volledig in het duister tasten hoe we in aanmerking kunnen komen voor de juiste hulp. Toch trekken ze alles uit de kast en vullen een dikke stapel formulieren in, maken een afspraak voor me in Rodez om me daar aan te melden en geven ze me een lange lijst mee met papieren waar ik ter aanvulling zorg voor moet dragen. Het past ons beide echt niet; zo'n traject. Al helemaal niet in Frankrijk, want de burocratie kan dan in Nederland ook wel erg zijn, hier voor vreemdelingen die de taal en de procedures nog niet goed kennen is het een waar drama, per definitie!
Marc steunt me in deze, maar ziet zichzelf de hand nog niet ophouden, hij is de creatieve denker en belt een Franse bedrijfsadviseur cq accountant om een afspraak te maken. Hij gaat proberen ons huisje hier van onze naam af te krijgen, zodat de bank waar we een hypotheek van hebben in Nederland ons hier niet op straat -ehm het bospad- kan zetten. Het huis in Nederland is een verloren zaak, na 5 jaar is het geld dat niet in aandelen en opties zat -of hoe het ook mag heten- gewoon op. De bank gaat het huis 'terugnemen' als zijnde een betaling, uiteraard, maar de waarde van het spul is zo gekelderd, gehalveerd, dat ze nog altijd niet tevreden zullen zijn en hun tentakels zijn net zo lang als de reis van daar naar hier.
Een stichting, vereniging, solide bedrijf waar we grond en een pand voor nodig hebben misschien, alles van onze naam af, spullen opslaan, auto's op andermans naam.
We maken ons beide op voor noodweer.
Ik klaag niet snel, echt niet, maar nu dus even wel! Een overheid die als dokter de banken injectie's blijft geven, bezuinigingen oplegt en meer van zulke beslissingen neemt, maar toch echt veelal over de rug van de belasting betalende burger, zullen net zo lang door gaan tot ze 'hun' geld hebben. En ik zal wel volledig naast de pot piesen, maar die achterlijke bonussen worden in stand gehouden, stropdassen in Brussel die uit verveling computerspelletjes doen maar wel een salaris krijgen waar wij twee maanden de hypotheek van zouden kunnen betalen en bijvoorbeeld ouderen die de vergrijzing vormen krijgen minder zorg dan ze verdienen na het opbouwen van een door de oorlog verwoest vaderland.
Hard werken levert vaak geld op, nog frequenter niet veel meer dan een modaal inkomen met schulden en veranderende omstandigheden nog minder. (Langer doorwerken en ow ja; bestaat die sociale zekerheid over 20 jaar nog wel??) Oei, ik groei, zou het kapitalisme moeten zeggen en niets is minder waar. Had Marc het maar in een oud matras gestopt, toen.... Ik hou niet van mosterd na de maaltijd!
Na een jaartje vrijgezel te zijn geweest kwam ik en geld of rijkdom interesseren me niet, dus dat hij op zijn 40ste wilde stoppen met werken, de boel wilde verkopen om ergens, hier dus, een eenvoudig leven te leven maar wel in alle vrijheid klonk mij goed in de oren. Zo geschiedde september 2008.
De mondiale crisis ving aan halverwege oktober datzelfde jaar en wij stonden hier nog in het stof te vieren dat we een huisje in Frankrijk hadden gekocht, voor ooit als permanente nieuwe plek. Het dure huis in Nederland stond al een jaartje te koop, zulke objecten hebben de tijd nodig om een nieuwe eigenaar te vinden. Het kapitaal -zo durf ik dat net te noemen, want we spreken hier niet over miljoenen- hadden we bij een heuse
Dat huis in Nederland zou nog wel even te koop staan, het leven hier is toch goedkoper met het bronwater, eigen hout om te stoken en een met de hand uitgehakte moestuin op een helling van 40%. Mensen vergissen zich en de kwaliteit van leven hier is nou eenmaal stukken beter als in overbevolkt gebied, maar niet gratis.
We zijn nu in totaal 5 jaar verder, het geld is op, het huis staat nog te koop, alle kleine investeringen die we hier hadden willen doen om te kunnen starten met eenvoudig leven hebben we niet kunnen doen, de daken lekken nog en de (tijdelijke) banen die we hier kunnen krijgen leveren 9 euro 40 centimes per uur op, terwijl we niet aan de daken kunnen werken, want we verven plafonds of raamkozijnen bij gemeentegenoten.
Tijd om vooruit te denken en oude idealen te laten schieten, tijd om heel creatief te worden. Nu heb ik totaal geen sjoege van bedrijfsmatig denken en heb ik geen idee hoe je van weinig iets meer kan maken. Ik blijf steken op de sociale zekerheid die west-europese landen hebben opgebouwd en spoedde me afgelopen juli naar het arbeidsbureau om klusjes te gaan doen voor particulieren voor een enkele krent in de pap. Toch in de veronderstelling dat ik zo pensioen opbouw en aanspraak kan maken op bijstand indien ooit nodig.
Oeps, vergissing, ik schijn wel iets van een arbeidsverleden op te bouwen, maar dat garandeert geen recht op deze zaken.
Verder kijken dan maar? Het arbeidsbureau (Pole d'Emploi) adviseert me kundig over de RSA, de Sociale Dienst van Frankrijk, maarrrr... ze hebben geen idee hoe dat zit en werkt voor de buitenlanders, oei lastig! In dit gedeelte van de Aveyron zijn zo weinig vreemdelingen, dat ze volledig in het duister tasten hoe we in aanmerking kunnen komen voor de juiste hulp. Toch trekken ze alles uit de kast en vullen een dikke stapel formulieren in, maken een afspraak voor me in Rodez om me daar aan te melden en geven ze me een lange lijst mee met papieren waar ik ter aanvulling zorg voor moet dragen. Het past ons beide echt niet; zo'n traject. Al helemaal niet in Frankrijk, want de burocratie kan dan in Nederland ook wel erg zijn, hier voor vreemdelingen die de taal en de procedures nog niet goed kennen is het een waar drama, per definitie!
Marc steunt me in deze, maar ziet zichzelf de hand nog niet ophouden, hij is de creatieve denker en belt een Franse bedrijfsadviseur cq accountant om een afspraak te maken. Hij gaat proberen ons huisje hier van onze naam af te krijgen, zodat de bank waar we een hypotheek van hebben in Nederland ons hier niet op straat -ehm het bospad- kan zetten. Het huis in Nederland is een verloren zaak, na 5 jaar is het geld dat niet in aandelen en opties zat -of hoe het ook mag heten- gewoon op. De bank gaat het huis 'terugnemen' als zijnde een betaling, uiteraard, maar de waarde van het spul is zo gekelderd, gehalveerd, dat ze nog altijd niet tevreden zullen zijn en hun tentakels zijn net zo lang als de reis van daar naar hier.
Een stichting, vereniging, solide bedrijf waar we grond en een pand voor nodig hebben misschien, alles van onze naam af, spullen opslaan, auto's op andermans naam.
We maken ons beide op voor noodweer.
Ik klaag niet snel, echt niet, maar nu dus even wel! Een overheid die als dokter de banken injectie's blijft geven, bezuinigingen oplegt en meer van zulke beslissingen neemt, maar toch echt veelal over de rug van de belasting betalende burger, zullen net zo lang door gaan tot ze 'hun' geld hebben. En ik zal wel volledig naast de pot piesen, maar die achterlijke bonussen worden in stand gehouden, stropdassen in Brussel die uit verveling computerspelletjes doen maar wel een salaris krijgen waar wij twee maanden de hypotheek van zouden kunnen betalen en bijvoorbeeld ouderen die de vergrijzing vormen krijgen minder zorg dan ze verdienen na het opbouwen van een door de oorlog verwoest vaderland.
Hard werken levert vaak geld op, nog frequenter niet veel meer dan een modaal inkomen met schulden en veranderende omstandigheden nog minder. (Langer doorwerken en ow ja; bestaat die sociale zekerheid over 20 jaar nog wel??) Oei, ik groei, zou het kapitalisme moeten zeggen en niets is minder waar. Had Marc het maar in een oud matras gestopt, toen.... Ik hou niet van mosterd na de maaltijd!
donderdag 20 september 2012
foto's
Wat foto's zoals gebruikelijk na een tijd van worstelen met een camera die niet voor niets goedkoop werd aangeboden. Voor mijn archieven levert het apparaat acceptabele plaatjes op. Ik deel er een paar van een een mooie zonnige dag. De kittens hebben het erg naar hun zin op het strand. Als strandtent gebruiken ze een houten kratje van 30x30x8 cm. DQ is aan de maat ondanks dat hij compact gebouwd is en pas 5 maanden, toch blijkt er ruimte voor alle drie! Sooty en Merlin drinken graag licht gezouten (zee)water en lopen rondjes over de wat zacht opgeblazen rand. Sooty steelt de show door op haar gemak op de rand te gaan liggen, haaks nog wel, om dan met beide poten tot haar ellebogen wat te hengelen naar blaadjes in het water. Ze lijkt water in het algemeen net zo best te vinden als zand, aarde of de vacht van DQ. Het zand is gewoon een verlengde van de kattenbak, ook al is het een laagje van nog geen centimeter, het kan de pret niet drukken, ook de onze niet.
Minimeer spiegelt net zo mooi en niet alleen de bergen en het bos....
Ze gaapt alleen maar, als je het niet zou weten lijkt ze een afschrikwekkend monster van nog geen 1,5 kg.
Zie je wel, het past best.
Merlin zal blauwe ogen houden, hij is mooi, heel mooi, maar het boeit hem niet. Schoothangen, spinnen en luieren, das pas boeiend.
Een gewaarschuwd mensendier telt voor twee, dat u het weet hè!
Dit alles onder toeziend oog van de Felix Domesticus Patriarch, of zoiets!
the body guards
Rust houden, niks doen; wat kan dat toch extreem moeilijk zijn. Survival-modus loslaten, ow ja, loslaten, waar ik tussen mijn oren wel goed in ben maar lijfelijk gezien een baby lijk. En passant word ik een binnenvetter genoemd en ik dacht nog wel zo expressief en open te zijn. Maar ze heeft zo verschrikkelijk gelijk, ik lijk m'n vader wel, ergens, heel stiekem.
Ik geef toe, ik kan een binnenvetter zijn, als IK inschat dat het geen zin heeft me erover te uiten en dat doe ik net even te vaak en niet bewust. Dat 'IK' van mij is een ego dat zich te pas en te onpas laat gelden en naar ik hoop zal veranderen gezien wat inzichten van dit jaar (zie vorige log).
2012 is een bizar jaar voor mij. Er gebeurd weinig aan de buitenkant, maar onderhuids is het een wervelwind aan subtiele veranderingen met enorme gevolgen, ach vooruitgang en groei zijn betere woorden.
Mijn lijf is het er allemaal niet mee eens, het bevecht mijn IK, mooi zo!
Zondag op maandag heb ik verkeerd op mijn rechterschouder gelegen. Die schouder werkt dus niet mee met wat mijn ik besluit te gaan doen. Ergens begin van deze week gaat er een zenuw zeuren, de zenuw tussen duim en pols. Onverwachte belasting pikt de zenuw niet en laat dus alles los dat ik met links vast wil houden. De vriesblaren willen niet in slippers, dus ff snel in en uit lopen en 'even' wat doen zit er niet in. Gisteravond gaan we een wandelingetje maken naar de bruggen waar we een klein dammetje gebouwd zien met in het ontstane vijvertje wat rivierkreeftjes en die wil ik nu wel eens van dichtbij zien. Dus klauter ik de rotsen af op de voet gevolgd door onze viervoeter die heel blij is dat we compleet zijn en zo meer aandacht krijgt. (Ik ben geen hondenmens en zal het nooit worden....) Ook Marc volgt ons en voor ik er ergin in heb glijdt mijn linker voet uit en verdraait mijn knie in de hoop overeind te blijven. Nu heeft die knie geen mediale band meer en mist de band tussen knie en scheenbeen een derde deel om de achterste kruisband gecorrigeerd te krijgen. Spieren hebben het gemis aan banden gecompenseerd, maar ze zijn tegen deze rare plotselinge beweging niet opgewassen. Onder luid gekrijs zak ik dus met een verdraait been in elkaar op de rotsen tussen het water. Foute plek voor een valpartij!
Marc trekt zijn shirt uit en doopt hem in het koele water om hem om mijn knie te winden. Mijn schoenen en sokken trekt hij uit en ik probeer mijn been correct te bewegen, doe ter plekke wat oefeningen om de schade te inventariseren. Dat valt mee, de felle pijn trekt snel weg en ik kan na een kwartiertje weer lopen, voorzichtig aan. De 1,5 km naar huis gaan goed, maar knie is erg geschrokken en moe.
We kijken een film met het pootje hoog, maar dan is die knie verstijfd.
Ik kan niet lekker liggen zoals ik dat gewend ben en het levert me een rotnacht op met koffie en katjes op bed om een uur of 10. Ik kan niet meer normaal lopen, alleen op mijn tenen, wat een symboliek!!
Mijn lijf bewaakt me en leert me het lesje van rust houden. Berusting; the body guards, als je maar wilt luisteren. Dat wilde ik niet, op tijd...... Dan maar de lappenmand!
Inzicht en bewustwording zijn de snelste genezers; ik moet blijven bewegen, bewust lopen en de hele dag door. Geen dikke knie en pijnloos, wauw!! :-) Ik ben een gelukkig mens.
Ik geef toe, ik kan een binnenvetter zijn, als IK inschat dat het geen zin heeft me erover te uiten en dat doe ik net even te vaak en niet bewust. Dat 'IK' van mij is een ego dat zich te pas en te onpas laat gelden en naar ik hoop zal veranderen gezien wat inzichten van dit jaar (zie vorige log).
2012 is een bizar jaar voor mij. Er gebeurd weinig aan de buitenkant, maar onderhuids is het een wervelwind aan subtiele veranderingen met enorme gevolgen, ach vooruitgang en groei zijn betere woorden.
Mijn lijf is het er allemaal niet mee eens, het bevecht mijn IK, mooi zo!
Zondag op maandag heb ik verkeerd op mijn rechterschouder gelegen. Die schouder werkt dus niet mee met wat mijn ik besluit te gaan doen. Ergens begin van deze week gaat er een zenuw zeuren, de zenuw tussen duim en pols. Onverwachte belasting pikt de zenuw niet en laat dus alles los dat ik met links vast wil houden. De vriesblaren willen niet in slippers, dus ff snel in en uit lopen en 'even' wat doen zit er niet in. Gisteravond gaan we een wandelingetje maken naar de bruggen waar we een klein dammetje gebouwd zien met in het ontstane vijvertje wat rivierkreeftjes en die wil ik nu wel eens van dichtbij zien. Dus klauter ik de rotsen af op de voet gevolgd door onze viervoeter die heel blij is dat we compleet zijn en zo meer aandacht krijgt. (Ik ben geen hondenmens en zal het nooit worden....) Ook Marc volgt ons en voor ik er ergin in heb glijdt mijn linker voet uit en verdraait mijn knie in de hoop overeind te blijven. Nu heeft die knie geen mediale band meer en mist de band tussen knie en scheenbeen een derde deel om de achterste kruisband gecorrigeerd te krijgen. Spieren hebben het gemis aan banden gecompenseerd, maar ze zijn tegen deze rare plotselinge beweging niet opgewassen. Onder luid gekrijs zak ik dus met een verdraait been in elkaar op de rotsen tussen het water. Foute plek voor een valpartij!
Marc trekt zijn shirt uit en doopt hem in het koele water om hem om mijn knie te winden. Mijn schoenen en sokken trekt hij uit en ik probeer mijn been correct te bewegen, doe ter plekke wat oefeningen om de schade te inventariseren. Dat valt mee, de felle pijn trekt snel weg en ik kan na een kwartiertje weer lopen, voorzichtig aan. De 1,5 km naar huis gaan goed, maar knie is erg geschrokken en moe.
We kijken een film met het pootje hoog, maar dan is die knie verstijfd.
Ik kan niet lekker liggen zoals ik dat gewend ben en het levert me een rotnacht op met koffie en katjes op bed om een uur of 10. Ik kan niet meer normaal lopen, alleen op mijn tenen, wat een symboliek!!
Mijn lijf bewaakt me en leert me het lesje van rust houden. Berusting; the body guards, als je maar wilt luisteren. Dat wilde ik niet, op tijd...... Dan maar de lappenmand!
Inzicht en bewustwording zijn de snelste genezers; ik moet blijven bewegen, bewust lopen en de hele dag door. Geen dikke knie en pijnloos, wauw!! :-) Ik ben een gelukkig mens.
woensdag 19 september 2012
'wees jij maar de minste'
De titel van deze log is een aanrader van mijn oma. Niet aan mij natuurlijk, ik verloor haar op te jonge leeftijd en herinner oma alleen nog als een oudere vrouw met krullenpruik die waggelend door een te kort been ons kleinkinderen van ranja voorzag. De aanrader was aan mijn moeder, de jongste uit een nest van drie, die net zo spring-in-het-veld was als ik, ook goedlachs en spontaan, maar met haar zus niet zo gewenst als de oudste, de zoon. Als mijn moeder voor haar positie vocht, haar eigen plek opeiste, was daar niet zoveel ruimte voor en raadde haar moeder aan een stapje terug te doen, bescheiden te zijn, nederig misschien ook wat gezien het tijdsbeeld te begrijpen was en toch vooral 'de minste'. Was, niet is en toch is het ook mij haast met de paplepel ingegoten. Ook ik heb een oudere broer, maar in die context heeft mijn moeder het nooit hoeven plaatsen. Een slimme meid is tenslotte op haar toekomst voorbereid. Wat voor mij inhield dat het wijs is onafhankelijk en zelfstandig te zijn. En dat ben ik, dacht ik.
Toch is dat 'wees jij maar de minste' enorm gaan etteren. Voornamelijk in mijn relatie's met sterke persoonlijkheden, zoals Marc zich heeft laten kennen. Ergens diep van binnen zit de gedienstigheid in mij besloten als een duveltje dat niet met zijn tijd is meegegaan. Nu heb ik een hoge mate aan zorgzaamheid in me huizen, waar niks mis mee is zolang ik maar die zorgzaamheid voor mezelf voorop blijf plaatsen, en daar zit hem de kneep; dat lijkt een onmogelijke opgave. Zodra ik mezelf voorop plaats is er iets in mij dat me mijn plek wijst, 'terug jij, eerst de ander'. Hoe ergerlijk als je maatje dat nou juist niet wil, ik als ego ook niet, maar mijn wezen dat toch doet? Tot vervelends toe cijfer ik mezelf weg, altijd en overal.
Bewustwording scheelt een berg maar werkt niet als zaligmakend of de absolute oplossing. Een ingesleten patroon maakt het me meer dan moeilijk vast te houden wat ik me, tussen de bedrijven door, heb eigen gemaakt afgelopen zomer zonder echtgenoot om me heen die precies weet wat, wanneer en hoe hij leven wil.
Het is enkel ik die het me afneemt en mezelf keer op keer doet verliezen. Een bewijsdrang, een geldingsdrang die me soms lijkt aan te sturen om de ander te laten zien dat ik het heus wel zelf kan. Er klopt niets van, want ik hoef een ander niet te laten zien dat ik sterk genoeg ben, of slim genoeg, of misschien alleen de moeite waard om voor te gaan. Afgelopen zomer heb ik de basis hier prima in stand weten te houden, maar dat was natuurlijk niet genoeg, voor mezelf. Meer, mooier, beter, verbeterd, ten koste van.... uiteraard; mezelf. Om even sterk en slim en goed te zijn als een man, mijn man, is juist niet zo slim geweest, ook niet sterk van mezelf en zeker niet goed. Toegeven aan wie ik wel ben blijkt veel sterker en ook slimmer, maar dat komt niet uit de lucht vallen. Lief's manier om me juist uit mijn eigen verdomhoekje te krijgen is negatieve motivatie, iets dat bij hem werkt, maar bij mij niet.
11 Jaar geleden kreeg ik van een vriendin ter afsluiting van een lange moeilijke groei-periode een dik boek kado; De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estés. Nog te vol van het geleerde en te druk met de doorstart van mijn leven als vers gescheiden jonge vrouw, kwam het boek terecht in mijn gestaag groeiende boekenkast op de plank met boeken over vrouwen, mystiek, psychologie en aanverwante boeken op onderwerp gesorteerd. Ja, ook toen had ik een periode waarin het lezen van boeken even moeilijk was. Alleen dunne romans gingen nog wel, maar de dikke pillen en zware kost moesten wachten. Het boek verhuisde steeds mee, de titel en de cover stootte me een beetje af, want de rennend dansende dames met beide één ontblootte borst en het woord 'ontembaar' kwamen me wat al te wild en onaangepast voor. Uiteraard een vooroordeel, de tijd was waarschijnlijk nog niet rijp om me eraan te vergrijpen.
Maart dit jaar werd ik geraakt door een 8-regelig Frans gedichtje. Een gedicht dat totaal los staat van mijn vrouw-zijn, de minste of wilde vrouwen die hand in hand met ontblootte borst rond dansen en toch vroeg Marc me nog geen twee weken later wat er met mij aan de hand was. Zoveel energie dat ik had, vrijer ik me voelde, initiatieven die ik nam en tegengas die ik hem 'opeens' leek te bieden. Tijd voor wat zelfonderzoek!
En wéér botste ik tegen het feit aan dat ik maar de minste moest zijn en de ander, wie dan ook, voorrang bood. Een gebed zonder einde om daar tegen te strijden, dacht ik. De strijd is inderdaad een zonde, overbodig, maar het loslaten daarvan blijkt een must. Hoe? Geen idee, nog steeds niet, maar het lezen van dit boek is als hypnotherapie, want het werkt ongemerkt, het gaat vanzelf, alleen kost het tijd, heel veel tijd. Het lezen zelf mag zijn tijd krijgen, 550 bladzijden met relatief zware kost is niet 1-2-3 gedaan al is het op een verhalende en vertellende wijze geschreven. De tijd die de inhoud van dit boek, de boodschap die Clarissa Estés over wil brengen, nodig heeft om zich te manifesteren is op zijn zachtst gezegd tijdrovend, maar niet minder de moeite waard.
Ik zou het bijna verplicht willen stellen aan jonge vrouwen die net beginnen aan hun leven in de huidige veeleisende maatschappij. Misschien ook wel aan (jonge) mannen die vrouwen wat beter willen leren begrijpen.
Dit boek, het gedicht dat mij in maart onder ogen kwam, mijn huidige extreem moeilijke situatie, de ruimte die ik nam door de reis die Marc zichzelf gaf (en hetzelfde boek in één ruk in stilte uit kon lezen), het kleine stukje aardse paradijs waar ik verkoos te leven en de ondersteuning van Marc maken het mij onmogelijk terug te vallen in het de minste zijn. Wat strijd oplevert, voornamelijk in mezelf, want dat oude duveltje schreeuwt moord en brand als ik de afwas laat staan of niet op mijn mobiel kijk tijdens het brem knippen terwijl de zon me zegt dat het al midi is; kooktijd. (Thuis staat er een warme hap met rauwkost op tafel en zit een glimlachende echtgenoot op me te wachten terwijl de was aan de lijnen wappert!)
Nog maakt het me erg kwetsbaar. Er hoeft maar één situatie om de minste te roepen of mijn kern biedt zich al aan. Voorlopig ben ik nog te moe, noem het een burn-out, whatever (labeltjes blijven handig). Voorlopig weet ik me 'kwetsbaar' in het nieuwe, als een baby moet ik voorzichtig met mezelf zijn, maar vooral lief, heel lief. Geen puf? Niet doen. Geen zin? Niet doen. Geen concentratie? Lekker laten liggen en morgen toch weer een nieuwe dag!
Nooit meer de minste! Ouderwetse kul.
Dames, Heren; lezen dit boek!!
De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estés
ISBN 90 230 0849 9
eerste druk 1994
Uitgeverij Altamira-Becht
Eerst weten waar het over gaat? Klik dan op deze link
Het is geen goedkoop boek, maar voor deze prijs ben en voel je je nooit meer de minste!!
Toch is dat 'wees jij maar de minste' enorm gaan etteren. Voornamelijk in mijn relatie's met sterke persoonlijkheden, zoals Marc zich heeft laten kennen. Ergens diep van binnen zit de gedienstigheid in mij besloten als een duveltje dat niet met zijn tijd is meegegaan. Nu heb ik een hoge mate aan zorgzaamheid in me huizen, waar niks mis mee is zolang ik maar die zorgzaamheid voor mezelf voorop blijf plaatsen, en daar zit hem de kneep; dat lijkt een onmogelijke opgave. Zodra ik mezelf voorop plaats is er iets in mij dat me mijn plek wijst, 'terug jij, eerst de ander'. Hoe ergerlijk als je maatje dat nou juist niet wil, ik als ego ook niet, maar mijn wezen dat toch doet? Tot vervelends toe cijfer ik mezelf weg, altijd en overal.
Bewustwording scheelt een berg maar werkt niet als zaligmakend of de absolute oplossing. Een ingesleten patroon maakt het me meer dan moeilijk vast te houden wat ik me, tussen de bedrijven door, heb eigen gemaakt afgelopen zomer zonder echtgenoot om me heen die precies weet wat, wanneer en hoe hij leven wil.
Het is enkel ik die het me afneemt en mezelf keer op keer doet verliezen. Een bewijsdrang, een geldingsdrang die me soms lijkt aan te sturen om de ander te laten zien dat ik het heus wel zelf kan. Er klopt niets van, want ik hoef een ander niet te laten zien dat ik sterk genoeg ben, of slim genoeg, of misschien alleen de moeite waard om voor te gaan. Afgelopen zomer heb ik de basis hier prima in stand weten te houden, maar dat was natuurlijk niet genoeg, voor mezelf. Meer, mooier, beter, verbeterd, ten koste van.... uiteraard; mezelf. Om even sterk en slim en goed te zijn als een man, mijn man, is juist niet zo slim geweest, ook niet sterk van mezelf en zeker niet goed. Toegeven aan wie ik wel ben blijkt veel sterker en ook slimmer, maar dat komt niet uit de lucht vallen. Lief's manier om me juist uit mijn eigen verdomhoekje te krijgen is negatieve motivatie, iets dat bij hem werkt, maar bij mij niet.
11 Jaar geleden kreeg ik van een vriendin ter afsluiting van een lange moeilijke groei-periode een dik boek kado; De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estés. Nog te vol van het geleerde en te druk met de doorstart van mijn leven als vers gescheiden jonge vrouw, kwam het boek terecht in mijn gestaag groeiende boekenkast op de plank met boeken over vrouwen, mystiek, psychologie en aanverwante boeken op onderwerp gesorteerd. Ja, ook toen had ik een periode waarin het lezen van boeken even moeilijk was. Alleen dunne romans gingen nog wel, maar de dikke pillen en zware kost moesten wachten. Het boek verhuisde steeds mee, de titel en de cover stootte me een beetje af, want de rennend dansende dames met beide één ontblootte borst en het woord 'ontembaar' kwamen me wat al te wild en onaangepast voor. Uiteraard een vooroordeel, de tijd was waarschijnlijk nog niet rijp om me eraan te vergrijpen.
Maart dit jaar werd ik geraakt door een 8-regelig Frans gedichtje. Een gedicht dat totaal los staat van mijn vrouw-zijn, de minste of wilde vrouwen die hand in hand met ontblootte borst rond dansen en toch vroeg Marc me nog geen twee weken later wat er met mij aan de hand was. Zoveel energie dat ik had, vrijer ik me voelde, initiatieven die ik nam en tegengas die ik hem 'opeens' leek te bieden. Tijd voor wat zelfonderzoek!
En wéér botste ik tegen het feit aan dat ik maar de minste moest zijn en de ander, wie dan ook, voorrang bood. Een gebed zonder einde om daar tegen te strijden, dacht ik. De strijd is inderdaad een zonde, overbodig, maar het loslaten daarvan blijkt een must. Hoe? Geen idee, nog steeds niet, maar het lezen van dit boek is als hypnotherapie, want het werkt ongemerkt, het gaat vanzelf, alleen kost het tijd, heel veel tijd. Het lezen zelf mag zijn tijd krijgen, 550 bladzijden met relatief zware kost is niet 1-2-3 gedaan al is het op een verhalende en vertellende wijze geschreven. De tijd die de inhoud van dit boek, de boodschap die Clarissa Estés over wil brengen, nodig heeft om zich te manifesteren is op zijn zachtst gezegd tijdrovend, maar niet minder de moeite waard.
Ik zou het bijna verplicht willen stellen aan jonge vrouwen die net beginnen aan hun leven in de huidige veeleisende maatschappij. Misschien ook wel aan (jonge) mannen die vrouwen wat beter willen leren begrijpen.
Dit boek, het gedicht dat mij in maart onder ogen kwam, mijn huidige extreem moeilijke situatie, de ruimte die ik nam door de reis die Marc zichzelf gaf (en hetzelfde boek in één ruk in stilte uit kon lezen), het kleine stukje aardse paradijs waar ik verkoos te leven en de ondersteuning van Marc maken het mij onmogelijk terug te vallen in het de minste zijn. Wat strijd oplevert, voornamelijk in mezelf, want dat oude duveltje schreeuwt moord en brand als ik de afwas laat staan of niet op mijn mobiel kijk tijdens het brem knippen terwijl de zon me zegt dat het al midi is; kooktijd. (Thuis staat er een warme hap met rauwkost op tafel en zit een glimlachende echtgenoot op me te wachten terwijl de was aan de lijnen wappert!)
Nog maakt het me erg kwetsbaar. Er hoeft maar één situatie om de minste te roepen of mijn kern biedt zich al aan. Voorlopig ben ik nog te moe, noem het een burn-out, whatever (labeltjes blijven handig). Voorlopig weet ik me 'kwetsbaar' in het nieuwe, als een baby moet ik voorzichtig met mezelf zijn, maar vooral lief, heel lief. Geen puf? Niet doen. Geen zin? Niet doen. Geen concentratie? Lekker laten liggen en morgen toch weer een nieuwe dag!
Nooit meer de minste! Ouderwetse kul.
Dames, Heren; lezen dit boek!!
De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estés
ISBN 90 230 0849 9
eerste druk 1994
Uitgeverij Altamira-Becht
Eerst weten waar het over gaat? Klik dan op deze link
Het is geen goedkoop boek, maar voor deze prijs ben en voel je je nooit meer de minste!!
zondag 16 september 2012
Vriesblaren
Hoe kom je aan vriesblaren in Zuid-Frankrijk tijdens de zomerhitte? Heel eenvoudig;
Zorg dat je per ongeluk gestoken wordt door een wesp (of ander groter geel-zwart insect). Het hebben van een allergie voor deze steken scheelt de helft.Afgelopen maandag liep ik bij het 'chateau' op hoge sandalen en stond even stil, wat mijmerend bij de L200. Zo'n prikbeest had ervoor gekozen mijn tenen te beklimmen, dat mag natuurlijk, maar drie van de zes pootjes had hij tijdens mijn mijmeringen onder de rand van de slippers geplaatst. Zodra ik dus een stap achteruit zet kwamen die bekneld te zitten en daar hebben ze zo hun verweer tegen, STEEK! Dit was uiteraard een half uurtje voor ik Ben weg zou brengen naar Rodez, een 90 minuten sturen in de Rode, voeten onmisbaar voor het besturen van deze wagen in de warmte, om daar wat rond te struinen, hem af te zetten en weer die 90 minuten naar huis aan het einde van een warme dag.
Ik loop gauw het huis in, pak de tube Rescue zalf, cold-packs, azijn en een keukenpapiertje. (Ik koop twee keer per jaar van die grote rollen industrie-papier en gebruik deze voor alles, maar voornamelijk als keukenpapier, ideaal en een schijntje vergeleken bij het driedubbel gekussende super absorberende papier in zo aantrekkelijk mogelijke verpakkingen.) Posteer me op de bank en dep eerst het kleine rode gaatje aan het begin van de teen naast de grote met azijn. (Azijn, ook zo'n weergaloos goedje. Eén van de beste en goedkoopste (schoonmaak)middeltjes naast soda, multifunctioneel.) Ik bedenk me nog dat het beter zou zijn Nadine te bellen en haar te vragen Ben naar het station te brengen, maar eigenwijs als ik soms ben, bijt ik even door, smeer wat zalf op het gaatje en ga eerst even met een klein coldpack met mijn voet omhoog zitten om te kijken wat mijn snelle reactie voor effect heeft op mijn voet.
Ik besluit toch zelf maar achter het stuur te kruipen, met dat kleine koude kussentje in mijn sandaal onder de klittebandjes. Nog niet op de helft van de route gaat mijn voet branden en stop op een parking. Het koude ding is een warm ding geworden en ik vervang het met een grotere die ik in een coolbox heb meegenomen.
In de departementale hoofdstad aangekomen is ook dat ijzige ding volledig warm, bah, dit schiet niet op. Ook de afdruk van de sandaal staat al in mooi relief in mijn voet gedrukt, maar die is te verdoofd om het te voelen. Ik zie het door de stad een rondje lopen op zoek naar een leuk restaurantje niet zitten, dus blijven we op het terras zitten van iets dat voor een stationsrestauratie door moet gaan. Ik leg mijn voet hoog op de stoel naast me, draai een derde coldpack om terwijl Ben me trakteert op een koude cola en we wachten tot de keuken open gaat, om 1900 uur om precies te zijn. Eerder kunnen we hier niet terecht voor een warme hap, dat u het weet! Tijdens het eten van een wat uitgedroogde confit de canard met uitstekende frites, zie ik twee tenen blauwig wit worden, niet de gestoken teen, maar ik negeer dit want ik ben al blij dat ik de steek niet voel en mijn voet niet twee keer zo groot is geworden.
Die voet houd ik koel en hoog en na het afscheid tijdens de schemering moet die voet op het gaspedaal en sjees ik naar huis. Ik vergeet al het voorgaande, ik wil maar één ding; naar bed.
De avond erop, dinsdagavond, kijk ik een filmpje met mijn voeten op de poef. Van de steek zelf heb ik (nog) geen last, maar twee tenen branden alsof er een vuurtje onder gestookt wordt. Ze zien er ongeschonden uit en weer negeer ik het branden, want het zal de warmte wel zijn waar mijn voeten vaker last van hebben, het houd me zelfs vaak uit mijn slaap.
De ochtend erop tijdens een warme douche, de oogstmijt... weet u nog?, wrijf ik over de pijnlijke tenen en haal ik twee blaren open. Nog met verbazing kijk ik ernaar en spoel het blaarvocht weg. Ik begrijp het nog steeds niet. De dag erop gaan ze zeer doen, ja die blaren zijn open en wat dan nog?? De wespensteek zelf voel ik nog steeds niet, de voet is wel wat dik, maar als dat alles is.
Vriesblaren doen verschrikkelijk zeer!!!! Ik speur internet af op zoek naar een verzachtende behandelmethode, maar het enige dat ik vind zijn sites over en van bergbeklimmers die met deze aandoening in een ziekenhuis belanden. Ik ben dus zo stom geweest uit angst voor tijdelijke invaliditeit, om twee tenen te bevriezen met coldpacks!!!
Dat heb ik weer.
zaterdag 15 september 2012
Benieuwd
Ja uiteraard, u als lezer zal wel heel nieuwsgierig zijn hoe het nu allemaal verlopen is en gaat, z'n gangetje? Of een tranentrekkende situatie?
Ik kan en wil nog geen conclusies trekken, maar geen van twee kan ik u verzekeren, geen drama's en geen gangetje. Kort door de bocht ben ik ambivalent, overgevoelig voor de oude situatie('s), spring ik van energiek, blij & vrij tot uitermate gefrustreerd en verdrietig en probeer tussen alles door mijn pijn te verwerken en te voorkomen dat ik terugval in mijn oude doen. We hebben beide niet het vertrouwen dat hij het hier trekt op langere termijn wat geheel te wijten is aan dit paradijs dat zo ontzettend veel zwaar handwerk bevat (onoverzichtelijk voor twee handige sterke gezonde mensen zonder poen) in een bergklimaat. Als de lust, het vertrouwen en de handen die we tekort hebben ontbreken wordt het per definitie een hachelijke zaak. Om hier eerlijk over te zijn valt ook niet mee, en toch wil hij dit plekje behouden, omdat het juist alles heeft wat een reiziger als thuisbasis zoekt. Dit natuurlijk naar aanleiding van alle andere reizigers die hij ontmoette tijdens zijn tocht.
Onze financiële sores zijn verdubbeld door een curator die echt heel hard zijn best doet om ons nog verder uit te kleden terwijl we alleen nog maar wat goedkope slippers aan de voeten hebben, bij wijze van spreken. Van een kale kip valt niet te plukken, maar zo kaal blijken we niet te zijn, villen die M&M, kan best.
Terwijl ik probeer mijn nieuwe balans te zoeken is Marc nog bezig thuis te komen. De Blauwe, waar ik niks meer van wil weten door mijn geschiedenis met die wagen, moet uitgeruimd en schoon gemaakt worden, zijn wasjes gedraaid en alle souvenirs krijgen een plek. Ik kan hem dus nog niet al te veel betrekken in mijn dagelijks leven, nog niet alle taken zijn verdeeld zoals het hoort en ik barst nog steeds van de fysieke energie, terwijl mijn hoofd uitgeput lijkt en ik dus voor mijn doen extreem vroeg naar bed ga.
Wat afgelopen maanden me wel hebben opgeleverd, is dat ik echt mijn eigen ritme heb, mijn eigen ding doe zonder me van de wijs te laten brengen door wat of wie dan ook. Dat stelt ons beide gerust, er wordt toch wel gedaan wat er gedaan moet worden, ik behoud mijn energie en ga dus ook verder met de betaalde klussen zoals het verven van de laatste balken bij de familie R, waar ik echt blij van terug kom.
Deze ochtend ging ik ein-de-lijk brem knippen, ook dat geeft me energie -en blaren-, ik spot een ree die gevlucht is voor de jagers verderop in de gorges en de spechten tikken er lustig op los op zoek naar slaperige insecten. Het leven blijft hier mooi, maar ons pakketje complexiteit in alles (relatie, financieel en het in stand houden van dit aardse paradijsje is tergend en blijft zwaar.
Dus; geen conclusie's, niet z'n gangetje en geen drama's....
Toch hoop ik dat dit korte logje jullie nieuwsgierigheid enigszins heeft bevredigd.
Ik kan en wil nog geen conclusies trekken, maar geen van twee kan ik u verzekeren, geen drama's en geen gangetje. Kort door de bocht ben ik ambivalent, overgevoelig voor de oude situatie('s), spring ik van energiek, blij & vrij tot uitermate gefrustreerd en verdrietig en probeer tussen alles door mijn pijn te verwerken en te voorkomen dat ik terugval in mijn oude doen. We hebben beide niet het vertrouwen dat hij het hier trekt op langere termijn wat geheel te wijten is aan dit paradijs dat zo ontzettend veel zwaar handwerk bevat (onoverzichtelijk voor twee handige sterke gezonde mensen zonder poen) in een bergklimaat. Als de lust, het vertrouwen en de handen die we tekort hebben ontbreken wordt het per definitie een hachelijke zaak. Om hier eerlijk over te zijn valt ook niet mee, en toch wil hij dit plekje behouden, omdat het juist alles heeft wat een reiziger als thuisbasis zoekt. Dit natuurlijk naar aanleiding van alle andere reizigers die hij ontmoette tijdens zijn tocht.
Onze financiële sores zijn verdubbeld door een curator die echt heel hard zijn best doet om ons nog verder uit te kleden terwijl we alleen nog maar wat goedkope slippers aan de voeten hebben, bij wijze van spreken. Van een kale kip valt niet te plukken, maar zo kaal blijken we niet te zijn, villen die M&M, kan best.
Terwijl ik probeer mijn nieuwe balans te zoeken is Marc nog bezig thuis te komen. De Blauwe, waar ik niks meer van wil weten door mijn geschiedenis met die wagen, moet uitgeruimd en schoon gemaakt worden, zijn wasjes gedraaid en alle souvenirs krijgen een plek. Ik kan hem dus nog niet al te veel betrekken in mijn dagelijks leven, nog niet alle taken zijn verdeeld zoals het hoort en ik barst nog steeds van de fysieke energie, terwijl mijn hoofd uitgeput lijkt en ik dus voor mijn doen extreem vroeg naar bed ga.
Wat afgelopen maanden me wel hebben opgeleverd, is dat ik echt mijn eigen ritme heb, mijn eigen ding doe zonder me van de wijs te laten brengen door wat of wie dan ook. Dat stelt ons beide gerust, er wordt toch wel gedaan wat er gedaan moet worden, ik behoud mijn energie en ga dus ook verder met de betaalde klussen zoals het verven van de laatste balken bij de familie R, waar ik echt blij van terug kom.
Deze ochtend ging ik ein-de-lijk brem knippen, ook dat geeft me energie -en blaren-, ik spot een ree die gevlucht is voor de jagers verderop in de gorges en de spechten tikken er lustig op los op zoek naar slaperige insecten. Het leven blijft hier mooi, maar ons pakketje complexiteit in alles (relatie, financieel en het in stand houden van dit aardse paradijsje is tergend en blijft zwaar.
Dus; geen conclusie's, niet z'n gangetje en geen drama's....
Toch hoop ik dat dit korte logje jullie nieuwsgierigheid enigszins heeft bevredigd.
woensdag 12 september 2012
dinsdag 11 september 2012
Gemis van de Zee
Er waren en zijn een hele lijst aan redenen waarom Marc op reis ging. Eén daarvan was dat hij de zee zo miste. Hij woonde 35 jaar aan zee, 10 minuutjes fietsen. Altijd de verre horizon, de zeewind met de zilte geur, wuivend gras met wegschietende konijnen, badgasten, surfers, de schuimkoppen en later diezelfde vlokken rollend voor de branding uit over het strand. De stormen waardoor je huid geprikkeld wordt en je oren gezandstraald, je kon leunen op de wind, de geluiden die soms het praten maakte tot schreeuwen, juist ook tijdens de winter een podium om er even alles uit te gooien, diep adem te halen en weer verder te gaan met het soms moeilijke leven.
Die zee, die eindeloze zoute vlakte, bedreigend of juist kabbelend en een spa voor je huid, zuiverend.
Die zee, die hier niet is, die miste hij. Hetgeen hij vermoedde toen we net verhuisd waren, en het werd waarheid; het gemis vrat aan hem.
Ondanks dat ik er tegenop zie om vanaf morgen een nieuwe start te hebben samen, -en nog wat andere factoren die meespelen-, wil ik graag een lichtvoetige noot toevoegen door het achterterras om te toveren in een strand met zout zeewater. Een CD-rom met de beste oceaan-geluiden is onderweg per post evenals twee flesjes oceaan-geur. Ik mis natuurlijk nog een strakke vlakke lege horizon, daar kan ik zo 1-2-3 niet aankomen. Wat ik wel kan doen is het laatste kinderbadje kopen in de super, met zo'n opblaasbare rand, 60 cm diep en een doorsnede van 2,5 meter. Deze vullen met water (reservoir is nu leeg, maar dat stroomt vannacht wel weer vol) en een flinke zak oud strooizout dat we toch nooit gebruiken. Het geheel omringen met wat scheppen zand. Misschien nog wat details die ik vanuit mijn dromen vannacht opdiep als aanvulling; een oud knal oranje windscherm, fel gekleurde emmertjes en wat grappig oud klein tuingereedschap als een harkje en een pootschopje, een gekleurde handdoek over een stoel.
Helaas werkt het weer niet mee komende dagen, maar het gebaar zal aanslaan en dat badje kan weer in de doos voor volgend jaar. (In de hoop dat hij in Scandinavië genoeg zee heeft gezien om een winter in dit gat te zitten zonder horizon en (zee)wind.)
Morgen een foto van het strand in de gorges ten zuiden van het Centraal Massief.....
Die zee, die eindeloze zoute vlakte, bedreigend of juist kabbelend en een spa voor je huid, zuiverend.
Die zee, die hier niet is, die miste hij. Hetgeen hij vermoedde toen we net verhuisd waren, en het werd waarheid; het gemis vrat aan hem.
Ondanks dat ik er tegenop zie om vanaf morgen een nieuwe start te hebben samen, -en nog wat andere factoren die meespelen-, wil ik graag een lichtvoetige noot toevoegen door het achterterras om te toveren in een strand met zout zeewater. Een CD-rom met de beste oceaan-geluiden is onderweg per post evenals twee flesjes oceaan-geur. Ik mis natuurlijk nog een strakke vlakke lege horizon, daar kan ik zo 1-2-3 niet aankomen. Wat ik wel kan doen is het laatste kinderbadje kopen in de super, met zo'n opblaasbare rand, 60 cm diep en een doorsnede van 2,5 meter. Deze vullen met water (reservoir is nu leeg, maar dat stroomt vannacht wel weer vol) en een flinke zak oud strooizout dat we toch nooit gebruiken. Het geheel omringen met wat scheppen zand. Misschien nog wat details die ik vanuit mijn dromen vannacht opdiep als aanvulling; een oud knal oranje windscherm, fel gekleurde emmertjes en wat grappig oud klein tuingereedschap als een harkje en een pootschopje, een gekleurde handdoek over een stoel.
Helaas werkt het weer niet mee komende dagen, maar het gebaar zal aanslaan en dat badje kan weer in de doos voor volgend jaar. (In de hoop dat hij in Scandinavië genoeg zee heeft gezien om een winter in dit gat te zitten zonder horizon en (zee)wind.)
Morgen een foto van het strand in de gorges ten zuiden van het Centraal Massief.....
De vrienden van M&M
We hadden best veel vrienden. Een fiks aantal van hen hadden ook zo af en toe contact met Marc alleen, sommige natuurlijk frequent, omdat het zaken betrof.
Ik had tot taak onze zaken te behartigen afgelopen weken, ook die van hem en naar mijn weten is zijn aparte hotmail-adres voor een enkeling, ja echt; een enkeling, of twee, maximaal.
Morgen komt hij thuis en ik maak vandaag her en der de balans op in mijn bovenkamer. De meeste van onze vrienden, de vrienden van M&M zag ik lijfelijk de revu passeren en anders kreeg ik daar regelmatig bericht van. (Wat uitzonderingen daargelaten.)
Het blijft verbazingwekkend dat NIEMAND die zich een vriend van ons beide noemde hem ook maar één berichtje stuurde of aan mij vroeg hoe hij te bereiken was.
Nu weet ik ook wel dat Marc niet lang van stof is of van babbelen houdt, nu realiseer ik me ook dat de vrienden die met mij hebben gecommuniceerd, ervoor kozen maar één kant van het verhaal te horen. Niet dat ik mijn handen in onschuld was, ik heb hem tenslotte niet altijd de handen boven het hoofd gehouden, want ik wilde het graag zelf droog houden, u begrijpt me hopelijk wel.
Maar nogmaals; NIEMAND stuurde hem een berichtje om te vragen waar hij zat, met zichzelf dan wel te verstaan. Niemand met de vraag waar hij nou helemaal mee bezig is. Ik heb hem dus meerdere malen verdedigd. Waar het op neer komt is dat IK dat dus mocht doen, terwijl ik ook wel wat anders aan mijn hoofd had. Er was ook NIEMAND die mij steunde door hem eens te vragen waarom hoe en wat. Niets over zijn drijfveren, zijn problemen, zijn moeilijkheden en zijn wensen, doelen, verlangens en het waarom. Ook dit komt volledig voor mijn rekening, morgen, en de komende tijd. Er is niemand die mijn, ehm laten we het feedback noemen, feedback bevestigt, wat mij extra kwetsbaar maakt, want ik ben 'maar de enige die het zegt'. En vreemde ogen dwingen, vrienden hebben in deze gevallen meer dan dwingende ogen en het komt M&M ten goede en juist de vriendschap die we met mensen hebben. Tenminste, dacht te hebben, want sorry hoor, ik kan misschien wat kribbig, moe en gestressd zijn, ronduit zenuwachtig, maar dan nog.
Er is geen sprake van kiezen tussen de ene M of de andere, totaal niet relevant als men meegeleefd zou hebben met ons als geheel, als vrienden van de M&M eenheid welteverstaan.
Ik heb het natuurlijk niet over MIJN vrienden, die altijd al alleen met mij in contact stonden. Nee, juist die mensen die zo close waren met onze eenheid als M&M die morgen weer op één en hetzelfde dak verblijft en onder hetzelfde nummer te bereiken is.
Als ik nu mijn nieuwe kans pak, mijn nieuwe insteek poneer aan de grote tafel in de kamer, is er ook NIEMAND die mij gesteund heeft afgelopen tijd en hem een beetje in kan schatten en daarnaast ook kan steunen om beide kanten van het verhaal open en eerlijk op tafel te leggen. Marc heeft geen enkele steun ontvangen van de buitenwereld, van één van onze vrienden.
Ik zal dan wéér de enige zijn 'die het zegt' en daar wordt doorgaans minder waarde aan gehecht. Ik zie de bui al hangen en ga het hier extra moeilijk mee krijgen.
Nu heb ik een paar vrienden-van-de-M&M hiernaar gevraagd, het antwoord luidt steevast hetzelfde; hij had maar een hulpvraag uit moeten zetten en 'eerst zien hoe hij het doet, bij mij, met mij....' Wat ik als vriend van ons beide echt nergens op vind slaan.
Zo, dit moest eruit. Ik ga met typpex aan de slag en de delete-knop werkt ook nog uitstekend. Ik voel me door hen dik in de steek gelaten.
(Wat niet garandeert dat de nieuwe kans die de M&M zichzelf biedt vanaf morgen succesvol is, maar de vrienden van M&M, ach, laat ook maar .....)
Ik had tot taak onze zaken te behartigen afgelopen weken, ook die van hem en naar mijn weten is zijn aparte hotmail-adres voor een enkeling, ja echt; een enkeling, of twee, maximaal.
Morgen komt hij thuis en ik maak vandaag her en der de balans op in mijn bovenkamer. De meeste van onze vrienden, de vrienden van M&M zag ik lijfelijk de revu passeren en anders kreeg ik daar regelmatig bericht van. (Wat uitzonderingen daargelaten.)
Het blijft verbazingwekkend dat NIEMAND die zich een vriend van ons beide noemde hem ook maar één berichtje stuurde of aan mij vroeg hoe hij te bereiken was.
Nu weet ik ook wel dat Marc niet lang van stof is of van babbelen houdt, nu realiseer ik me ook dat de vrienden die met mij hebben gecommuniceerd, ervoor kozen maar één kant van het verhaal te horen. Niet dat ik mijn handen in onschuld was, ik heb hem tenslotte niet altijd de handen boven het hoofd gehouden, want ik wilde het graag zelf droog houden, u begrijpt me hopelijk wel.
Maar nogmaals; NIEMAND stuurde hem een berichtje om te vragen waar hij zat, met zichzelf dan wel te verstaan. Niemand met de vraag waar hij nou helemaal mee bezig is. Ik heb hem dus meerdere malen verdedigd. Waar het op neer komt is dat IK dat dus mocht doen, terwijl ik ook wel wat anders aan mijn hoofd had. Er was ook NIEMAND die mij steunde door hem eens te vragen waarom hoe en wat. Niets over zijn drijfveren, zijn problemen, zijn moeilijkheden en zijn wensen, doelen, verlangens en het waarom. Ook dit komt volledig voor mijn rekening, morgen, en de komende tijd. Er is niemand die mijn, ehm laten we het feedback noemen, feedback bevestigt, wat mij extra kwetsbaar maakt, want ik ben 'maar de enige die het zegt'. En vreemde ogen dwingen, vrienden hebben in deze gevallen meer dan dwingende ogen en het komt M&M ten goede en juist de vriendschap die we met mensen hebben. Tenminste, dacht te hebben, want sorry hoor, ik kan misschien wat kribbig, moe en gestressd zijn, ronduit zenuwachtig, maar dan nog.
Er is geen sprake van kiezen tussen de ene M of de andere, totaal niet relevant als men meegeleefd zou hebben met ons als geheel, als vrienden van de M&M eenheid welteverstaan.
Ik heb het natuurlijk niet over MIJN vrienden, die altijd al alleen met mij in contact stonden. Nee, juist die mensen die zo close waren met onze eenheid als M&M die morgen weer op één en hetzelfde dak verblijft en onder hetzelfde nummer te bereiken is.
Als ik nu mijn nieuwe kans pak, mijn nieuwe insteek poneer aan de grote tafel in de kamer, is er ook NIEMAND die mij gesteund heeft afgelopen tijd en hem een beetje in kan schatten en daarnaast ook kan steunen om beide kanten van het verhaal open en eerlijk op tafel te leggen. Marc heeft geen enkele steun ontvangen van de buitenwereld, van één van onze vrienden.
Ik zal dan wéér de enige zijn 'die het zegt' en daar wordt doorgaans minder waarde aan gehecht. Ik zie de bui al hangen en ga het hier extra moeilijk mee krijgen.
Nu heb ik een paar vrienden-van-de-M&M hiernaar gevraagd, het antwoord luidt steevast hetzelfde; hij had maar een hulpvraag uit moeten zetten en 'eerst zien hoe hij het doet, bij mij, met mij....' Wat ik als vriend van ons beide echt nergens op vind slaan.
Zo, dit moest eruit. Ik ga met typpex aan de slag en de delete-knop werkt ook nog uitstekend. Ik voel me door hen dik in de steek gelaten.
(Wat niet garandeert dat de nieuwe kans die de M&M zichzelf biedt vanaf morgen succesvol is, maar de vrienden van M&M, ach, laat ook maar .....)
maandag 10 september 2012
update
Eerst even over de oogstmijt (<-- link);
Ik ben inderdaad de pineut. Over mijn hele lijf zitten de minuscule larfjes die zich dus zo razendsnel verspreiden. Heet douchen doe ik al, scrubben dus ook. Voor sommige van de kleine krengen ben ik te laat. Kleding gaat einde van de dag in de was, niks geen 'half vuile kleer' of 'dat kan ik morgen nog wel een dag aan'. Met beddengoed doe ik twee nachtjes. Iets met Deet erin ga ik morgen kopen en magnesiumvlokken, nee, vanmiddag al, want het is net half 7 in de ochtend na een wel heel onrustige nacht. Dat ik Deet verschrikkelijk vind stinken, dat het als gif aandoet op mijn huid? Kan me echt niet schelen, want september is nog niet op de helft en het is dit jaar erger dan ooit. Waarschijnlijk door het vakantie vieren waarbij ik in zonnig zomerweer me er niet toe kan zetten me zo warm aan te kleden. Ook niet praktisch, dat doe ik enkel als ik lekker aan het werk ben buiten of in een relatief koel huis waarbij lange broek en shirt met lange mouwen beter is als een zomerse outfit.
DQ actie op het juiste moment (<-- filmpje);
Het is al moeilijk inslapen door de jeuk over mijn hele lichaam, gezien de oogstmijt een voorkeur heeft voor dunne huid, en die heb ik bijna overal. (Alleen mijn rug, voeten en onderbenen moeten ze niet.) We gaan laat naar bed, want we zitten lekker buiten tot laat wat te babbelen en vergeten de tijd. Na een uur of 2 slapen word ik wakker door iets dat kapot valt beneden op de tegelvloer. Iets dat klinkt als 'in duizend stukjes', dus sta ik op, trek mijn slippers aan -liever geen glas in mijn voeten midden in de nacht-, kijk hoe laat het is -03:36- en strompel naar beneden. Niks rond de eettafel. Niets in de keuken. Niets op het terras, waar de waxinelichtjes een hoornaarlontje krijgen en zo het glas te heet geworden kan zijn dat dan uit elkaar spat. Ik kan me natuurlijk best vergissen met de tegelvloer binnen of het natuurstenen terras, zo slaperig als ik nog ben. Tot ik het typische meuw hoor van DQ en ik draai me naar hem om, waar hij ook moge zitten; op de blokkast voor de pendule, waar hij naar me knipoogt en gaapt. Jawel, net als op het filmpje. Onder de kast op de vloer liggen de witte stukjes van het beeldje. Het was een ezeltje dat graast op een plat vervloeide ondergrond. Een beeldje dat ook al in de kast stond van mijn grootouders en onlangs mijn kant op kwam, gekoesterd en bewonderd.
Ik ken mezelf, ik weet dat het nooit meer dat ezeltje wordt, maar ga er toch een keer een puzzeltje van maken met drie tubes secondenlijm, het zal een filmisch beeld opleveren, dat kan ik u beloven.
Een foto van het eindresultaat is gegarandeerd.
Le Cauchemar
Met Marc al in Frankrijk maar nog niet thuis, heeft tot gevolg dat ik erg bezig ben met zijn thuiskomst. Onrust zorgt voor onrustige nachten, onrust als in stress denk ik, in mijn geval de oorzaak van nachtmerries die altijd iets met de realiteit te maken hebben.
Na DQ's tergende actie ga ik terug naar bed. Een lange dag wacht en ik wil erg graag een beetje normaal geslapen hebben ondanks deze onderbreking en een blik zonder veger met 100 witte stukjes keramiek.
Ik was gewoon thuis, as usual, maar het was erg druk in huis. Projectontwikkelaars, deurwaarders en lijkenpikkers (het lijk is in dit geval een failliete M&M), stropdassen, glimmende schoenen, snelle jongens met de iPads en iPhones, u kent ze wel. Marc nog nergens te ontdekken in deze mierenhoop in mijn huisje wat doorgaans een oase van rust is. Verbaasd en verwonderd struin ik wat door het woonhuis, wat in deze droom veel ruimer aandoet en een hoog plafond heeft. Het gaat zachtjes regenen, de hemel trekt dicht. Iets dat ik normaliter van binnenuit niet goed kan zien. Ik volg wat van die gladakkers naar buiten, waar zij onverminderd doorgaan met druk babbelen en telefoneren terwijl ze grote zwarte plu's vasthouden. De regen is een stortbui geworden en ik ga even in de schuur kijken of de lekbakjes nog wel op de juiste plaats staan. Ik schiet in een paniekerige staat, want de gaten in de vloer van de eerste verdieping vertoond enorme gaten met daarboven in het dak nog grotere gaten, of wat daar nog van over is. Ik begin te rennen door die schuur, kan geen teil emmer of bakje vinden, ja één, die ik nutteloos onder een kleiner gat plaats. Ik ren door, bezweet en extra doorweekt door de koude plens hemelwater, ren weer naar buiten om Marc te zoeken, schreeuw en roep, kijk door de grijze deken van regen heen en zie enkel de jachtige snelle jongens, de zwarte paraplu's en alle gebouwen die er opeens uitzien als ruines, balken open en bloot zich vol zuigend met water, muurtjes die omvallen en grond die sneller weg spoeld dan voor mogelijk, omdat er geen steen nog iets tegen houdt. Marc is nergens te bekennen terwijl het huis voor mijn neus beetje bij beetje in elkaar zakt.
Reden genoeg me voor de 2e keer te wekken tijdens deze korte nacht. Dat het 'maar' een nachtmerrie is, troost me niet. Het is half 6 en ik ga mijn bed maar uit, want de haan heeft mee-gemerriëd en kraait al even.
De hoornaars;
Nee, ze doen echt niks, ze brommen alleen vervaarlijk en zijn in grote getale aanwezig, omdat gast Ben die de auto brengt, me afleidt en samen met mij echt vakantie viert, natuurlijk graag buiten zit om van de sterrenpracht en de nachtelijke stilte te genieten. Ik doe graag eens mee en we hebben wel een beetje licht nodig, dus steken we kaarsjes aan en gaat de deur op een kier. Een kleine lamp is binnen aan en de vorige avonden was er zo een enkele geel-zwarte brommer die zich te pletter vliegt in een glaasje met een waxinelichtje. Het is een barmhartige dood om in vloeibaar kaarsvet te belanden. Normaal creperen ze gedurende enkele dagen om van uitputting een natuurlijke dood te sterven tijdens het begin van de herfst. Ze zoeken licht in de hoop om de duisternis van de dood te vermijden en vliegen naar elk lichtpuntje, en masse. De voordeur staat op een kier voor de katten, zodoende vliegen ze naar binnen en verzamelen zich rond de lamp en op de muur. Ze putten zichzelf wat sneller uit en op blote voeten lopen in de huiskamer is ook om deze reden geen succes; als je erop trapt boren de angels zich je voeten in. Ik blijf erbij dat het onnodig is om de nesten te vernietigen en laat ze begaan.
Biefstuk;
Gisteren stond er biefstuk, salade en gebakken aardappeltjes op het menu. Ik steek de BBQ aan met restjes zaaghout, maak de laatste kooltjes op en Ben en ik schuiven aan onder de tonelle en wachten het laatste minuutje voor ze a pointe gaar zijn. Hij kijkt naar het huis en de gorges en ik naar het bos met mijn rug naar het huis toe. Als we op het achterterras zitten laat ik Castel er ook bij, voor haar gezellig, want de katten zijn ook allemaal van de partij. Plots hoor ik gegrom en voor ik kan bedenken of het katergebrom of hondengegrom is en me snel omdraai op de plastic tuinstoel zie ik nog een halve biefstuk uit de bek van Castel hangen. Die heeft ze doodleuk achter mijn rug om (het is een domme hond die geen kunstjes wil leren om de mens te dienen) van het hete rooster gepikt heeft. Mijn voet in slipper kan haar nog net een extra zetje geven, omdat ze heel erg goed weet dat ze fout is en Ben een schuldgevoel geeft, want hij had er erg in om haar te roepen. Maar net als dat DQ nu eenmaal een kat is met kattenstreken, is Castel gewoon een hond. Ze laat zich de hele avond niet meer zien.
De L200;
LUXE!!!! Onvoorstelbaar! Dat ben ik echt al lang niet meer gewend. Nu is Ben ook geschoold als rij-instructeur en daar wil je niet graag naast zitten als bestuurder van een voertuig als je al jaren lang je rijbewijs hebt. Toch gaat me goed af. Alleen het rijdt wel heel erg soepel, de auto is erg stil, de neus indrukwekkend wat nog een vertekend beeld geeft van de breedte van de wagen. We gaan even naar het stadje, lopen een rondje, ik krijg van Anette een rondleiding door haar kamers-te-huur die tijdens de winter wat goedkoper zijn om ze toch verhuurd te krijgen en Ben spreekt even een woordje Duits met haar. Anette is een Duitse die hier al 35 jaar woont en geheel verfranst is, maar haar roots niet verloochend. We doen een bakje koffie, halen een boodschapje en ik krijg de sleutels in handen voor de rit naar het kasteeldorpje.
Ben volgt al heel lang mijn weblog, is een vriend in Secondlife en neemt zijn kans waar om dit alles nu eens in het echie te zien. De auto is weergaloos, alles zit erop en eran en ik ben er heel blij mee. Voorlopig mag de L200 op non-actief tot hij een Frans kenteken heeft en dan nog is het een auto voor nood en lange ritten. 15 jaar oud, ziet 'ze' eruit als een nieuwe wagen en ik kan mijn geluk niet op. Vanmiddag de Controle Technique, waar ik me allerminst zorgen om maak.
Ik ben inderdaad de pineut. Over mijn hele lijf zitten de minuscule larfjes die zich dus zo razendsnel verspreiden. Heet douchen doe ik al, scrubben dus ook. Voor sommige van de kleine krengen ben ik te laat. Kleding gaat einde van de dag in de was, niks geen 'half vuile kleer' of 'dat kan ik morgen nog wel een dag aan'. Met beddengoed doe ik twee nachtjes. Iets met Deet erin ga ik morgen kopen en magnesiumvlokken, nee, vanmiddag al, want het is net half 7 in de ochtend na een wel heel onrustige nacht. Dat ik Deet verschrikkelijk vind stinken, dat het als gif aandoet op mijn huid? Kan me echt niet schelen, want september is nog niet op de helft en het is dit jaar erger dan ooit. Waarschijnlijk door het vakantie vieren waarbij ik in zonnig zomerweer me er niet toe kan zetten me zo warm aan te kleden. Ook niet praktisch, dat doe ik enkel als ik lekker aan het werk ben buiten of in een relatief koel huis waarbij lange broek en shirt met lange mouwen beter is als een zomerse outfit.
DQ actie op het juiste moment (<-- filmpje);
Het is al moeilijk inslapen door de jeuk over mijn hele lichaam, gezien de oogstmijt een voorkeur heeft voor dunne huid, en die heb ik bijna overal. (Alleen mijn rug, voeten en onderbenen moeten ze niet.) We gaan laat naar bed, want we zitten lekker buiten tot laat wat te babbelen en vergeten de tijd. Na een uur of 2 slapen word ik wakker door iets dat kapot valt beneden op de tegelvloer. Iets dat klinkt als 'in duizend stukjes', dus sta ik op, trek mijn slippers aan -liever geen glas in mijn voeten midden in de nacht-, kijk hoe laat het is -03:36- en strompel naar beneden. Niks rond de eettafel. Niets in de keuken. Niets op het terras, waar de waxinelichtjes een hoornaarlontje krijgen en zo het glas te heet geworden kan zijn dat dan uit elkaar spat. Ik kan me natuurlijk best vergissen met de tegelvloer binnen of het natuurstenen terras, zo slaperig als ik nog ben. Tot ik het typische meuw hoor van DQ en ik draai me naar hem om, waar hij ook moge zitten; op de blokkast voor de pendule, waar hij naar me knipoogt en gaapt. Jawel, net als op het filmpje. Onder de kast op de vloer liggen de witte stukjes van het beeldje. Het was een ezeltje dat graast op een plat vervloeide ondergrond. Een beeldje dat ook al in de kast stond van mijn grootouders en onlangs mijn kant op kwam, gekoesterd en bewonderd.
Ik ken mezelf, ik weet dat het nooit meer dat ezeltje wordt, maar ga er toch een keer een puzzeltje van maken met drie tubes secondenlijm, het zal een filmisch beeld opleveren, dat kan ik u beloven.
Een foto van het eindresultaat is gegarandeerd.
Le Cauchemar
Met Marc al in Frankrijk maar nog niet thuis, heeft tot gevolg dat ik erg bezig ben met zijn thuiskomst. Onrust zorgt voor onrustige nachten, onrust als in stress denk ik, in mijn geval de oorzaak van nachtmerries die altijd iets met de realiteit te maken hebben.
Na DQ's tergende actie ga ik terug naar bed. Een lange dag wacht en ik wil erg graag een beetje normaal geslapen hebben ondanks deze onderbreking en een blik zonder veger met 100 witte stukjes keramiek.
Ik was gewoon thuis, as usual, maar het was erg druk in huis. Projectontwikkelaars, deurwaarders en lijkenpikkers (het lijk is in dit geval een failliete M&M), stropdassen, glimmende schoenen, snelle jongens met de iPads en iPhones, u kent ze wel. Marc nog nergens te ontdekken in deze mierenhoop in mijn huisje wat doorgaans een oase van rust is. Verbaasd en verwonderd struin ik wat door het woonhuis, wat in deze droom veel ruimer aandoet en een hoog plafond heeft. Het gaat zachtjes regenen, de hemel trekt dicht. Iets dat ik normaliter van binnenuit niet goed kan zien. Ik volg wat van die gladakkers naar buiten, waar zij onverminderd doorgaan met druk babbelen en telefoneren terwijl ze grote zwarte plu's vasthouden. De regen is een stortbui geworden en ik ga even in de schuur kijken of de lekbakjes nog wel op de juiste plaats staan. Ik schiet in een paniekerige staat, want de gaten in de vloer van de eerste verdieping vertoond enorme gaten met daarboven in het dak nog grotere gaten, of wat daar nog van over is. Ik begin te rennen door die schuur, kan geen teil emmer of bakje vinden, ja één, die ik nutteloos onder een kleiner gat plaats. Ik ren door, bezweet en extra doorweekt door de koude plens hemelwater, ren weer naar buiten om Marc te zoeken, schreeuw en roep, kijk door de grijze deken van regen heen en zie enkel de jachtige snelle jongens, de zwarte paraplu's en alle gebouwen die er opeens uitzien als ruines, balken open en bloot zich vol zuigend met water, muurtjes die omvallen en grond die sneller weg spoeld dan voor mogelijk, omdat er geen steen nog iets tegen houdt. Marc is nergens te bekennen terwijl het huis voor mijn neus beetje bij beetje in elkaar zakt.
Reden genoeg me voor de 2e keer te wekken tijdens deze korte nacht. Dat het 'maar' een nachtmerrie is, troost me niet. Het is half 6 en ik ga mijn bed maar uit, want de haan heeft mee-gemerriëd en kraait al even.
De hoornaars;
Nee, ze doen echt niks, ze brommen alleen vervaarlijk en zijn in grote getale aanwezig, omdat gast Ben die de auto brengt, me afleidt en samen met mij echt vakantie viert, natuurlijk graag buiten zit om van de sterrenpracht en de nachtelijke stilte te genieten. Ik doe graag eens mee en we hebben wel een beetje licht nodig, dus steken we kaarsjes aan en gaat de deur op een kier. Een kleine lamp is binnen aan en de vorige avonden was er zo een enkele geel-zwarte brommer die zich te pletter vliegt in een glaasje met een waxinelichtje. Het is een barmhartige dood om in vloeibaar kaarsvet te belanden. Normaal creperen ze gedurende enkele dagen om van uitputting een natuurlijke dood te sterven tijdens het begin van de herfst. Ze zoeken licht in de hoop om de duisternis van de dood te vermijden en vliegen naar elk lichtpuntje, en masse. De voordeur staat op een kier voor de katten, zodoende vliegen ze naar binnen en verzamelen zich rond de lamp en op de muur. Ze putten zichzelf wat sneller uit en op blote voeten lopen in de huiskamer is ook om deze reden geen succes; als je erop trapt boren de angels zich je voeten in. Ik blijf erbij dat het onnodig is om de nesten te vernietigen en laat ze begaan.
Biefstuk;
Gisteren stond er biefstuk, salade en gebakken aardappeltjes op het menu. Ik steek de BBQ aan met restjes zaaghout, maak de laatste kooltjes op en Ben en ik schuiven aan onder de tonelle en wachten het laatste minuutje voor ze a pointe gaar zijn. Hij kijkt naar het huis en de gorges en ik naar het bos met mijn rug naar het huis toe. Als we op het achterterras zitten laat ik Castel er ook bij, voor haar gezellig, want de katten zijn ook allemaal van de partij. Plots hoor ik gegrom en voor ik kan bedenken of het katergebrom of hondengegrom is en me snel omdraai op de plastic tuinstoel zie ik nog een halve biefstuk uit de bek van Castel hangen. Die heeft ze doodleuk achter mijn rug om (het is een domme hond die geen kunstjes wil leren om de mens te dienen) van het hete rooster gepikt heeft. Mijn voet in slipper kan haar nog net een extra zetje geven, omdat ze heel erg goed weet dat ze fout is en Ben een schuldgevoel geeft, want hij had er erg in om haar te roepen. Maar net als dat DQ nu eenmaal een kat is met kattenstreken, is Castel gewoon een hond. Ze laat zich de hele avond niet meer zien.
De L200;
LUXE!!!! Onvoorstelbaar! Dat ben ik echt al lang niet meer gewend. Nu is Ben ook geschoold als rij-instructeur en daar wil je niet graag naast zitten als bestuurder van een voertuig als je al jaren lang je rijbewijs hebt. Toch gaat me goed af. Alleen het rijdt wel heel erg soepel, de auto is erg stil, de neus indrukwekkend wat nog een vertekend beeld geeft van de breedte van de wagen. We gaan even naar het stadje, lopen een rondje, ik krijg van Anette een rondleiding door haar kamers-te-huur die tijdens de winter wat goedkoper zijn om ze toch verhuurd te krijgen en Ben spreekt even een woordje Duits met haar. Anette is een Duitse die hier al 35 jaar woont en geheel verfranst is, maar haar roots niet verloochend. We doen een bakje koffie, halen een boodschapje en ik krijg de sleutels in handen voor de rit naar het kasteeldorpje.
Ben volgt al heel lang mijn weblog, is een vriend in Secondlife en neemt zijn kans waar om dit alles nu eens in het echie te zien. De auto is weergaloos, alles zit erop en eran en ik ben er heel blij mee. Voorlopig mag de L200 op non-actief tot hij een Frans kenteken heeft en dan nog is het een auto voor nood en lange ritten. 15 jaar oud, ziet 'ze' eruit als een nieuwe wagen en ik kan mijn geluk niet op. Vanmiddag de Controle Technique, waar ik me allerminst zorgen om maak.
woensdag 5 september 2012
De burgemeester
Alleen op verzoek of in geval van calamiteiten en dorpsfeestjes zie ik de burgemeester. Hij draagt zorg voor de 550 zielen die hier wonen, verspreid over 6 dorpjes, dat maakt hem een kleine punaise op het prikbord van zovele gemeentes in geheel Frankrijk. Maar goed, als we die man nodig hebben is hij er wel. Zo ging ik gisteren, na het mezelf een schop onder de kont gegeven te hebben, naar le Marie om een onderhoud te hebben met de burgervader. Er lag namelijk een joekel van een rots op het geasfalteerde bospad - hoe noem je een geasfalteerd bospad? weg? weggetje? nog steeds bospad? - en ik wil al een tijd dat het pad vanaf de buren, waar het asfalt ophoudt, een keer glad getrokken wordt met degelijke watergeulen op de cruciale plekken om het regenwater af te voeren om erger uitslijten van het pad te voorkomen. Ook wil ik graag klagen , zoals het een Nederlandse betaamt, dat er te hard gereden wordt door de EDF die ware races houdt met een 60 km per uur waar maar 30 is toegestaan. Of de burgemeester wat kan uithalen tegen de EDF is de vraag, maar het proberen waard, toch?
Dus stap ik le Marie binnen waar ik de secretaresse tref en achter gesloten deuren de burgemeester-in-bespreking. Niks erg, ik laat haar een notitie maken met de twee zaken die ik graag geregeld zie en verlaat zonder verwachtingen het pand tegenover de kroeg waar ik sigaretten koop, een koffie en een praatje maak met de eigenaresse, altijd goed; jezelf even laten zien, maakt niet uit in welke staat van zijn of met of zonder wat te vertellen.
Vandaag hang ik het niet-storen-bordje op het hek, maar dat ziet de burgemeester natuurlijk niet als hij me belt, dus probeer ik aan de telefoon uit te leggen waar het me om gaat en hij komt na vieren langs, zegt hij me toe. Dus maak ik een wandeling zijn richting uit, zodat hij niet de moeite hoeft te nemen het bordje te negeren. Hij rijdt een klein grijs pukkeltje met smalle bandjes die zich echt aan de 30 km/uur moet houden anders gaat zijn wagentje stuk. Het zal de auto van zijn vrouw wel zijn, maar dat doet er niet toe. Ik ben al blij dat zijn maatje er niet bij is, gewoon even onder elkaar. Met mijn huidige uitstraling en energie werkt dat nou eenmaal beter. Hij stapt uit en we begroeten elkaar formeel, dat wil zeggen géén kussen, alleen de formele hand en ik vind het prima zo. We kletsen zowaar een half uur, over van alles en nog wat. Ik heb van die dagen dat ik absoluut niet uit mijn woorden kom en geen zin kan bouwen, maar vandaag doe ik het werkelijk uitstekend. Ook al aan de telefoon, wat me een dik compliment van de burgervader oplevert en mijn tong los maakt. Ook de zijne trouwens, want hij heeft gehoord van C&E die uit elkaar zijn, een in 2007 geemigreerd stel uit Engeland die in het kasteeldorpje een oud huis hebben opgeknapt tot gallery en gites. Zij is definitief terug naar de UK en ik vroeg me al af wat C zou doen met het prachtig gerenoveerde spul, te koop zetten dus, ook al heeft dat weinig zin gezien de huizenmarkt. Ik kan hem perfect uitleggen hoe het nu precies zit met M&M, wat hem veel deugd doet, hij is blij dat mijn makker terug komt en moet erg lachen om de koppelpogingen van mijn nieuw gemaakte vrienden die ook wel weten dat hier alleen wonen gedoemd is te mislukken. Ik verlink de EDF-medewerkers, die er een sport van maken zo snel mogelijk door de gorges te rijden met een snelheid van 60 km/uur of harder op de rechte stukken, ook dat ik al enkele bijna-ongelukken met die gasten had. (Er staan bordjes met 'max. 30 km/uur.) Ik prijs de postbode voor zijn keurige rijgedrag en vraag terloops naar de werkzaamheden aan de overkant, zodat we weten wanneer de weg weer veilig is, een half jaartje zegt hij me toe, dat wordt een jaar, maar dat geeft niks. Ik ken m'n pappeheimis inmiddels wel.
Al met al bak ik zoete broodjes met de eenvoudige man en weet ik me gegarandeerd van een gevlakt bospad met degelijke watergeulen ergens begin volgend jaar. (Je moet hier niks te snel af willen dwingen, dan werkt het dus niet, het toverwoord is 'geduld', zoals mijn vriend in Toulouse placht te benadrukken tijdens ieder gesprek.) Het enige dat de burgemeester nog wil weten is of M&M elkaar in de haren gaan vliegen als er flink materieel uitgerukt wordt om aan mijn wensen te voldoen, want hij weet dat Marc het bospad onaangeroerd wil zien. Ik verzeker hem dat als het niet geasfalteerd en verlicht wordt het wel snor zit en ik zijn vertrouwen geniet als het gaat om het basisonderhoud van ons spulletje. Ook slaakt hij een zucht van verlichting als ik hem nogmaals zeg dat Marc volgende week thuis komt. Die opluchting heeft vast ook wat te maken met het feit dat C&E uit elkaar zijn en dat huis te koop staat, nooit een goed beeld gevend van zijn gemeente als zoiets leeg staat en voor hoelang??
De enorme vermoeide dip van vanochtend werd opgelost door een chat met een Secondlife vriendin die vaak rond haar lunchtijd gewoon even vraagt hoe het met me is. De schat. Ze motiveert me om een lekker recept te verzinnen en een heerlijke maaltijd te maken die me de energie geeft voor de dagelijkse beslommeringen. Ook al laat ik de afwas voor wat ie is, morgen weer een dag. Ik oogst boontjes, doe een wasje, kook dus lekker voor mezelf wat me voed met de juiste woorden om de burgemeester voor me in te nemen. Ook weer weg, die emotie's, ongemak, vermoeidheid (na, ok, een gedeelte ervan dan....) en lamlendige gevoel van het moeten. D.! veel dank lieverd :-)
Dus stap ik le Marie binnen waar ik de secretaresse tref en achter gesloten deuren de burgemeester-in-bespreking. Niks erg, ik laat haar een notitie maken met de twee zaken die ik graag geregeld zie en verlaat zonder verwachtingen het pand tegenover de kroeg waar ik sigaretten koop, een koffie en een praatje maak met de eigenaresse, altijd goed; jezelf even laten zien, maakt niet uit in welke staat van zijn of met of zonder wat te vertellen.
Vandaag hang ik het niet-storen-bordje op het hek, maar dat ziet de burgemeester natuurlijk niet als hij me belt, dus probeer ik aan de telefoon uit te leggen waar het me om gaat en hij komt na vieren langs, zegt hij me toe. Dus maak ik een wandeling zijn richting uit, zodat hij niet de moeite hoeft te nemen het bordje te negeren. Hij rijdt een klein grijs pukkeltje met smalle bandjes die zich echt aan de 30 km/uur moet houden anders gaat zijn wagentje stuk. Het zal de auto van zijn vrouw wel zijn, maar dat doet er niet toe. Ik ben al blij dat zijn maatje er niet bij is, gewoon even onder elkaar. Met mijn huidige uitstraling en energie werkt dat nou eenmaal beter. Hij stapt uit en we begroeten elkaar formeel, dat wil zeggen géén kussen, alleen de formele hand en ik vind het prima zo. We kletsen zowaar een half uur, over van alles en nog wat. Ik heb van die dagen dat ik absoluut niet uit mijn woorden kom en geen zin kan bouwen, maar vandaag doe ik het werkelijk uitstekend. Ook al aan de telefoon, wat me een dik compliment van de burgervader oplevert en mijn tong los maakt. Ook de zijne trouwens, want hij heeft gehoord van C&E die uit elkaar zijn, een in 2007 geemigreerd stel uit Engeland die in het kasteeldorpje een oud huis hebben opgeknapt tot gallery en gites. Zij is definitief terug naar de UK en ik vroeg me al af wat C zou doen met het prachtig gerenoveerde spul, te koop zetten dus, ook al heeft dat weinig zin gezien de huizenmarkt. Ik kan hem perfect uitleggen hoe het nu precies zit met M&M, wat hem veel deugd doet, hij is blij dat mijn makker terug komt en moet erg lachen om de koppelpogingen van mijn nieuw gemaakte vrienden die ook wel weten dat hier alleen wonen gedoemd is te mislukken. Ik verlink de EDF-medewerkers, die er een sport van maken zo snel mogelijk door de gorges te rijden met een snelheid van 60 km/uur of harder op de rechte stukken, ook dat ik al enkele bijna-ongelukken met die gasten had. (Er staan bordjes met 'max. 30 km/uur.) Ik prijs de postbode voor zijn keurige rijgedrag en vraag terloops naar de werkzaamheden aan de overkant, zodat we weten wanneer de weg weer veilig is, een half jaartje zegt hij me toe, dat wordt een jaar, maar dat geeft niks. Ik ken m'n pappeheimis inmiddels wel.
Al met al bak ik zoete broodjes met de eenvoudige man en weet ik me gegarandeerd van een gevlakt bospad met degelijke watergeulen ergens begin volgend jaar. (Je moet hier niks te snel af willen dwingen, dan werkt het dus niet, het toverwoord is 'geduld', zoals mijn vriend in Toulouse placht te benadrukken tijdens ieder gesprek.) Het enige dat de burgemeester nog wil weten is of M&M elkaar in de haren gaan vliegen als er flink materieel uitgerukt wordt om aan mijn wensen te voldoen, want hij weet dat Marc het bospad onaangeroerd wil zien. Ik verzeker hem dat als het niet geasfalteerd en verlicht wordt het wel snor zit en ik zijn vertrouwen geniet als het gaat om het basisonderhoud van ons spulletje. Ook slaakt hij een zucht van verlichting als ik hem nogmaals zeg dat Marc volgende week thuis komt. Die opluchting heeft vast ook wat te maken met het feit dat C&E uit elkaar zijn en dat huis te koop staat, nooit een goed beeld gevend van zijn gemeente als zoiets leeg staat en voor hoelang??
De enorme vermoeide dip van vanochtend werd opgelost door een chat met een Secondlife vriendin die vaak rond haar lunchtijd gewoon even vraagt hoe het met me is. De schat. Ze motiveert me om een lekker recept te verzinnen en een heerlijke maaltijd te maken die me de energie geeft voor de dagelijkse beslommeringen. Ook al laat ik de afwas voor wat ie is, morgen weer een dag. Ik oogst boontjes, doe een wasje, kook dus lekker voor mezelf wat me voed met de juiste woorden om de burgemeester voor me in te nemen. Ook weer weg, die emotie's, ongemak, vermoeidheid (na, ok, een gedeelte ervan dan....) en lamlendige gevoel van het moeten. D.! veel dank lieverd :-)
spiegologisch
Ik zit net aan de eerste kop koffie na een nacht van 8 uur slapen met een relaxte Cros op het voeteneind. Alleen maar relaxed omdat de deur dicht is en er geen klein grut zijn rust komt verstoren. Ik droom over het schilderen van oude huizen, over 'opa' die ik jarenlang verzorgde in Nederland met net zo'n monumentaal pandje, die -toen hij dit nog kon- altijd aan het verven was. Om wat te doen te hebben, het nog kon, om bezig te blijven. Na de scheiding met mijn eerste man ging ik mijn appartement verven, van plafond tot muren tot de vloer die van vurenhouten planken gemaakt was. Met precisie sjabloneerde ik toen een ingewikkeld Celtisch patroon als band op de muren van mijn slaapkamer, met speciale verf in 5 tinten. Een waar monnikenwerk, maar uitermate effectief als bezinning, reflectie, verwerking van de scheiding en het me weer eigen maken van mijn huisje waar we toch samen die jaren hadden doorgebracht. Een paar jaar daarna volgde een vriendje die me juist uit die flat jaagde naar de volgende, mijn eerste eigen flat, klein maar fijn in een rustig dorp. Ook daar ging ik weer aan het verven. Kleurde mijn nieuwe wereld, schiep rust en een fris nieuw begin. Beide keren met een enorme berg energie, zin en motivatie, goede voornemens, een nieuwe start.
Deze derde keer van het me losmaken van een partner, gebeurt dit wéér. En voor mij is het logisch, mijn manier om een nieuwe start te maken, bijna om symbolische redenen alleen, neem ik de kwasten ter hand, dus het lakwerk aan de ramen van Nadine, het plafond bij les Toulousiennes en de enorme berg verfwerk die hier al gedaan is en nog gedaan moet worden. De blikken verf laat ik in de woonkamer staan, voor de momenten dat ik iets anders wil doen dan zwaar sjouwen en doen.
Nu die droom over dat verven van dat oude huis vanochtend, na weer een lange nacht die bijna vreemd aanvoelen, want vanaf april ongeveer slaap ik niet zoveel meer. Ik ben blijkbaar moe! En dan valt het kwartje. Dit keer is het anders, want mijn eerste man kwam niet terug en dat ex-vriendje ook niet, Marc wel en sinds ik weet wanneer ongeveer slaap ik dubbel zo lang, letterlijk.
Ik ben moe, gewoon heel erg moe van afgelopen maanden, van de duwtjes in de rug die ik mezelf moest geven. (Ja soms, soms leg ik mezelf de klem van het 'moeten' op.) Dit doen, dat doen, zus regelen en zo aanpakken, niks vergeten en de basis van de beesten en het huis. Ow, nog even hier dit en daar dat tussen de gasten door, mijn geluk niet op kunnen door de rustperiode die zo voelde, omdat Marc nu eenmaal teveel spanning met zich meedroeg. (Ik geef de crisis en het effect op onze situatie de hoofdschuld, het is een wrange klem die ons beide heel langzaam aan het draineren geweest is en ons van onze rust heeft beroofd, onze voornemens, onze verwachtingen, ons plan om zelf-voorzienend te gaan leven.)
Zijn thuis komen ergens volgende week was niet gepland, we hebben elkaar los gelaten om onszelf de ruimte en de tijd te geven voor onszelf te gaan zonder de ander daarmee te hoeven lastig vallen, wat goed was en is. Maar nu lijkt het alsof ik de meest zware klusjes en werkzaamheden weer aan hem kan geven, alsof ik de tijd heb moe te zijn en daaraan toegeven kan. "hij komt toch weer thuis" is de gedachte waarmee ik mijn psyche voor de gek houd. Ik wil hem namelijk niet opzadelen met alles wat net te zwaar of te moeilijk is, en veel waar ik al aan begonnen ben, al is het het regelen van een schoon pad naar de bron toe om lauzes op te halen met hulp van Roger met zijn trekkertje. In princiepe is hij hier niet nodig en is er voor alles wel een passende oplossing. Ik 'wacht' op Marc en stel me zo weer afhankelijk op. Niet vreemd of fout, want de mensen hier vinden het niet meer dan logisch, maar toch, die vermoeidheid zegt me alles, dat ik me wel en weer op hem kan verlaten.
Toch baart de vermoeidheid me zorgen, het is weer een vorm van afhankelijkheid die eraan ten grondslag ligt, alsof ik voor gemak kies met een gemene ondertoon van dat hij nu maar even een maand of wat moet gaan buffelen. Ik vind het nergens op slaan, maar zo werkt het blijkbaar tussen mijn oren.
Ook kon ik niet slapen gisteren, althans het duurde wat langer als normaal, ik heb liggen malen en ontdek dat ik alles behalve klaar ben met de vele redenen van onze huwelijkse rustpauze van 10 weken. Loop regelrecht tegen de pijnlijke momenten aan, de rommel die ik niet heb geuit, niet kan uiten, waar ik geen weg mee weet, de gedane zaken die geen keer kunnen nemen, maar die me wel overgevoelig maken voor kleine klonten modder die ik graag zou willen gooien, uiteraard in zijn richting. Hinderlijke gedachte en ik beticht mezelf ook van een mate van kinderachtigheid dat ik hier behoefte aan heb. Alsof het wat oplost of scheelt.
Misschien moet ik vandaag de zware klussen voor lief laten, letterlijk, en gewoon maar weer een kwast ter hand nemen? Lekker spiegologisch doen.....
Deze derde keer van het me losmaken van een partner, gebeurt dit wéér. En voor mij is het logisch, mijn manier om een nieuwe start te maken, bijna om symbolische redenen alleen, neem ik de kwasten ter hand, dus het lakwerk aan de ramen van Nadine, het plafond bij les Toulousiennes en de enorme berg verfwerk die hier al gedaan is en nog gedaan moet worden. De blikken verf laat ik in de woonkamer staan, voor de momenten dat ik iets anders wil doen dan zwaar sjouwen en doen.
Nu die droom over dat verven van dat oude huis vanochtend, na weer een lange nacht die bijna vreemd aanvoelen, want vanaf april ongeveer slaap ik niet zoveel meer. Ik ben blijkbaar moe! En dan valt het kwartje. Dit keer is het anders, want mijn eerste man kwam niet terug en dat ex-vriendje ook niet, Marc wel en sinds ik weet wanneer ongeveer slaap ik dubbel zo lang, letterlijk.
Ik ben moe, gewoon heel erg moe van afgelopen maanden, van de duwtjes in de rug die ik mezelf moest geven. (Ja soms, soms leg ik mezelf de klem van het 'moeten' op.) Dit doen, dat doen, zus regelen en zo aanpakken, niks vergeten en de basis van de beesten en het huis. Ow, nog even hier dit en daar dat tussen de gasten door, mijn geluk niet op kunnen door de rustperiode die zo voelde, omdat Marc nu eenmaal teveel spanning met zich meedroeg. (Ik geef de crisis en het effect op onze situatie de hoofdschuld, het is een wrange klem die ons beide heel langzaam aan het draineren geweest is en ons van onze rust heeft beroofd, onze voornemens, onze verwachtingen, ons plan om zelf-voorzienend te gaan leven.)
Zijn thuis komen ergens volgende week was niet gepland, we hebben elkaar los gelaten om onszelf de ruimte en de tijd te geven voor onszelf te gaan zonder de ander daarmee te hoeven lastig vallen, wat goed was en is. Maar nu lijkt het alsof ik de meest zware klusjes en werkzaamheden weer aan hem kan geven, alsof ik de tijd heb moe te zijn en daaraan toegeven kan. "hij komt toch weer thuis" is de gedachte waarmee ik mijn psyche voor de gek houd. Ik wil hem namelijk niet opzadelen met alles wat net te zwaar of te moeilijk is, en veel waar ik al aan begonnen ben, al is het het regelen van een schoon pad naar de bron toe om lauzes op te halen met hulp van Roger met zijn trekkertje. In princiepe is hij hier niet nodig en is er voor alles wel een passende oplossing. Ik 'wacht' op Marc en stel me zo weer afhankelijk op. Niet vreemd of fout, want de mensen hier vinden het niet meer dan logisch, maar toch, die vermoeidheid zegt me alles, dat ik me wel en weer op hem kan verlaten.
Toch baart de vermoeidheid me zorgen, het is weer een vorm van afhankelijkheid die eraan ten grondslag ligt, alsof ik voor gemak kies met een gemene ondertoon van dat hij nu maar even een maand of wat moet gaan buffelen. Ik vind het nergens op slaan, maar zo werkt het blijkbaar tussen mijn oren.
Ook kon ik niet slapen gisteren, althans het duurde wat langer als normaal, ik heb liggen malen en ontdek dat ik alles behalve klaar ben met de vele redenen van onze huwelijkse rustpauze van 10 weken. Loop regelrecht tegen de pijnlijke momenten aan, de rommel die ik niet heb geuit, niet kan uiten, waar ik geen weg mee weet, de gedane zaken die geen keer kunnen nemen, maar die me wel overgevoelig maken voor kleine klonten modder die ik graag zou willen gooien, uiteraard in zijn richting. Hinderlijke gedachte en ik beticht mezelf ook van een mate van kinderachtigheid dat ik hier behoefte aan heb. Alsof het wat oplost of scheelt.
Misschien moet ik vandaag de zware klussen voor lief laten, letterlijk, en gewoon maar weer een kwast ter hand nemen? Lekker spiegologisch doen.....
dinsdag 4 september 2012
z'n gangetje
Op aanraden van Marc maakte ik het bovenstaande bordje. Om aan het hek of de voordeur te hangen. Voor die gevallen dat ik me echt 100% op het schrijven wil storten. Het ging nog niet eens zozeer om het hebben van dit signaal naar de buitenwereld toe. Meer om het creatieve proces van het maken van zo'n bordje. Knullig ding, maar het werkt wel :-)
De katjes zijn een hoofdstuk apart met alle drie hun eigen karakter. DQ is een heel tam rustig wollig dier met nog steeds een gekromd rond half slappe zwiebelstaart. Hij soest en slaapt, speelt alleen met Merlin en Sooty omdat zij hem niet met rust laten, maar verder is het een dooie sul die iedereen luidkeels op een holletje komt groeten. Als ik dus even weg ben geweest, als er bezoek is en 's ochtends als ik naar beneden kom na een lange donkere stille nacht. Hij is een schat van een grote broer die de kleintjes in de gaten houdt en af en toe wat met ze speelt. Vaker haalt hij ze over in katzwijm te gaan, de meest luie kat die ik ooit zag en zeer vredelievend. Ook voor de hond is DQ zo lief dat het echt vertederend is.
De katjes zijn een hoofdstuk apart met alle drie hun eigen karakter. DQ is een heel tam rustig wollig dier met nog steeds een gekromd rond half slappe zwiebelstaart. Hij soest en slaapt, speelt alleen met Merlin en Sooty omdat zij hem niet met rust laten, maar verder is het een dooie sul die iedereen luidkeels op een holletje komt groeten. Als ik dus even weg ben geweest, als er bezoek is en 's ochtends als ik naar beneden kom na een lange donkere stille nacht. Hij is een schat van een grote broer die de kleintjes in de gaten houdt en af en toe wat met ze speelt. Vaker haalt hij ze over in katzwijm te gaan, de meest luie kat die ik ooit zag en zeer vredelievend. Ook voor de hond is DQ zo lief dat het echt vertederend is.
Dat Merlin een heel mooi katertje is mag gezegd. Tis ook een luie donder en heel erg aanhankelijk naar mensen toe. Als hij even vergeet dat ik besta speelt hij wat met zusje lief om zo snel mogelijk verder te pitten, maar zodra hij mij in de smiezen heeft is het gedaan met de rust, want de uk moet op schoot en anders naast het toetsenbord waar hij me lang aan gaat zitten staren, oogcontact zoekt om me een neus te geven en te spinnen. Zijn motortje stopt nooit. Ook heeft hij een passie voor water, gaat graag met me onder de douche om in de douchebak tussen mijn voeten in te gaan zitten, jawel; zitten!, om daar wat water te drinken dat via mijn enkels in de bak loopt, raar beest!
Sooty daarentegen is van een ander slag; Rank, beweeglijk, eigenwijs, ook heel lief als het haar uitkomt, snel gestresst door harde en onverwachte geluiden en bewegingen, alert en snel, nog steeds de onverslagen acrobate. Ze is moeilijk te fotograferen zo zwart als ze is, maar niet minder fotogeniek als broertje Merlin. Hun namen passen hen prima en ik heb er eigenlijk geen kind aan. Als ik ze maar uit de slaapkamer houd, want ik krijg mijn matras niet in de wasmachine.....
Werkzaamheden; de schuur moet eraan geloven. Opruimen, sorteren, dingen weggooien, schoonvegen voor zover dat zin heeft, vleermuizen verjagen (de aanhouder wint) en de kachel schoonmaken, de schoorsteen van de rode ketel natuurlijk ook. Helaas zijn de delen gaan roesten door het branden van nattig hout, dus moet ik erop uit om een elleboogbocht te kopen om het deel te vervangen waar gaten in geroest zijn.
Ik heb een begin gemaakt met het afgraven van het keukendak. Tijdens flinke buien, sneeuw en smeltwater regent het in de keuken en wel zo hard dat een teiltje niet voldoende is. Nu die rand al vrij is begrijp ik de lekkage beter, het eco-dak heeft de afgelopen 30 jaar teveel eco en te weinig dak waardoor het water onder de dakgoot terecht komt en zo vrij spel heeft de keuken in te lopen. Nu is dit snel verholpen, maar vraag me niet hoe dat vrijgraven gaat. Het is drama, want de grond en stenen moet ik boven mijn macht op de muur scheppen, als het dak gerenoveerd is, moet die grond ook weer terug, een ecodak is een ecodak... En stenen en aarde naar beneden scheppen is altijd makkelijker als omhoog, nietwaar?
Andere klus is het vrij zagen en maaien van het bronpad richting de ruine die we kochten voor de dakstenen en de eiken op het perceel. Zonder goed pad kan er geen trekkertje overheen. Dat het te maaien pad 200 meter is, is nog niet indrukwekkend, wel als het een hellingshoek heeft van 30 graden of steiler en diepe kuilen heeft vol met die oude bramen, maar goed, die klus is geklaard, het pad kan wat gevlakt en daarna kunnen we eindelijk die lauzes op ons terrein krijgen.
(De lauze-stenen hebben we opgestapeld en provisorisch afgedekt naast de ruine, onder zeil en balken met een oude tafel ervoor. Na de diefstal van een aantal vierkante meters hebben we op deze wijze aangegeven dat er een eigenaar is die ernaar taant. Vergeten ruines worden letterlijk steen voor steen gestolen....)
Ik heb tevens geprobeerd de dakdekker uit te hangen. Gerommel en een plof zei me dat er een grote lauze van het woonhuisdak af gleed die een vervelend gat achterliet. Nu hing de haakladder al op het dak van het benedenhuis, maar dat zegt niks. Het logge lange ding moet een huis hoger gesjouwd worden, ow nee, eerst van dat dak af natuurlijk. Nu heeft zo'n ladder aan de ene kant twee haken zodat hij over de nok kan hangen en aan de andere kant van die haken zitten twee wieltjes om hem op het dak naar de nok te laten rollen. Maar wat een gehannes zeg! Ik kom dus boven met het ding, op het achterterras en weet ineens waarom het zo'n gedoe is; ik heb nog een ladder nodig om bij de dakrand te komen, die ladder moet een 'trapje' hebben om tegen de muur te leunen anders sloopt hij de dakgoot. Eerst dat trapje zoeken, ergens in schuur (2 verdiepingen), dat bevestigen op de juiste manier (geen sinecure), dan die ladder recht plaatsen op een scheef terras (stenen eronder werkt niet altijd!!), dan die ladder op en zorgen dat ik goed sta om dan die lange haakladder het dak op te duwen in de hoop dat die wieltjes geen andere lauze-stenen laat kletteren. Ver boven mijn macht, maar die haakladder hangt goed over de nok naast het gat, na een uur gezucht en gemompel. Ladder weer af op zoek naar de werkgordel, juiste hamers en spijkers (speciale gegalvaniseerde 78 mm lange spijkers met een grote platte kop), een ijzerdraadje of wat en een tangetje. Dan het moeilijkst; op de grond in de voorraad de juiste maat lauze-steen zoeken, met op de juiste plek het gat voor de spijker, niet te dik, niet te iel, niet te smal en maar hopen dat ie past, want zo'n geweldige steenhouwer ben ik niet en al helemaal niet op een ladder op een steil dak. Bloed zweet en tranen en het resultaat ziet er niet uit. Misschien okee voor één regenbuitje, een kleintje dan hoor. Helaas komt dit dus op het lijstje te staan waar Marc zich in vast moet bijten.
Zulke klussen zijn hier te over. Allemaal zwaar en ze kosten allemaal een berg tijd en energie. (Even het dak op voor 1 daksteen kostte me twee uur en het resultaat is ver beneden peil.) Iets waar de emigrant-in-spe met oog op een leuk oud huisje in the middle of nowhere zich per definitie in vergist. Als je een berg poen hebt is het makkelijk, maar mensen met geld kopen meestal een huis van een ander kaliber, in plaats van een spulletje dat een levenswerk zal zijn.
Ik blijf er zin in hebben en pak alles aan waar ik op dat moment energie en zin in heb. Dat niet alles lukt is niet erg, ik ben blij bezig te zijn en de keuze te hebben, elke nieuwe dag weer.
Eind deze week komt de auto. De tijd vliegt, want als de gast weer naar huis is komt Marc thuis. De angst om samen weer in dezelfde val te trappen is weg. Het lijkt vreemd, want er is niets gebeurd dat die angst heeft geelimineerd, misschien de lange nachten die ik slaap en het vertrouwen in mezelf dat het altijd goed komt, ik weet het niet. Het doet er ook niet toe. We willen graag als maatjes voor dit spul zorgen, genieten van de beestenboel, de stilte en de ruimte. Vredig zoals bijna alle dagen voor hij zijn reis ondernam, zonder woorden samen de dingen aan pakken en toch onszelf blijven, bij onszelf blijven. Op een andere manier, met een andere basis, rijker, wijzer, sterker en beide onafhankelijker. De mensen hier reageren allemaal hetzelfde; met een blije blik, geruststelling (het scheelt hen een zorg, gekoppel en ritjes naar Martine in haar up in de gorges) en opmerkingen als 'zie je nou wel, natuurlijk komt hij terug'. Mensen zijn lief, maar dan moet je wel uit je isolement stappen en jezelf durven te laten zien.
Het geluk heb ik al en zal ik niet snel meer kwijt raken, het zit in me. Het is de moed die ik heb te leven, voluit en de beloning is het geluk zelf.
zondag 2 september 2012
.
Wat kan ik toch lekker slapen opeens, uren, lange nachten, heerlijk! De dagen worden korter, de nachten frisser en het buitenwerk wordt zo gemakkelijker. De things-to-do lijstjes zijn net als de nachten, maar veel taken op deze lijstjes zijn kort en arbeidsintensief.
Van de week moest ik even doorzetten om het slagmes op de bosmaaier te zetten en zo het zwaar verwaarloosde bronpaadje schoon te maaien om Roger gelegenheid te geven het iets te vlakken. Anders kan hij me niet helpen met het naar huis halen van 1,5 kub lauze-stenen waaronder twee hele grote die heel waardevol zijn. Dat paadje is zo steil, zo slecht en zo vol met jarenoude bramenbossen, dat ik uitgeput met een leeg tankje eindig bijna onderaan, bijna de klus geklaard. En zo liggen er nog tientallen andere klusjes, 'zo gedaan' maar voordat je eraan begonnen bent, ben je altijd een paar uur verder.
Mijn hersens draaien overuren, want er zijn dingen die niet uitgesteld kunnen worden, dingen die niet belangrijk zijn, dingen die ik uit kan stellen tot de M&M compleet is of juist NIET, omdat ik ze zelf wil doen, al is het maar een beginnetje.
Ik verwacht deze maand een gast die mij zijn auto verkopen wil. Geweldig dat hij hem komt brengen na het jarenlang volgen van de weblog. Ook in oktober hoop ik nog helpende handen te mogen vergasten. Nu nog een degelijke manier vinden om het hele jaar door gasten te ontvangen voor toch weer die helpende handen. Het concept is perfect, alleen de manier waarop we mensen aantrekken kan anders. Het loopt waarschijnlijk vanzelf.
Een winter voor wij verhuisden, kwam er een jong Brits stel wonen in het kasteeldorpje. Ze knapten de schuren op waarin nu een gite gevestigd is, of twee, en een galerie. Dat scheen wel aardig te lopen. We hebben het echt geprobeerd, om vrienden te zijn; zelfde generatie, beide stellen vreemdeling, beide de taal nog moeten leren en onthand mbt de financien. Maar helaas, na één etentje bij ons hebben we niets meer van hen vernomen en zagen we hem alleen in de auto altijd onderweg van hier en daar voor het werk en de boodschappen. Zij zat altijd thuis, ik zag haar in al die jaren nooit op de markt, ze rijdt geen auto en een gewoon gesprek was niet mogelijk; hij zegt er geen drie en zij kan er geen drie zeggen, in het Frans dan.
Roger vertelt me donderdag op een nog druk marktplein dat 'zij' definitief terug is naar Engeland. Een vreugdesprankje in zijn ogen zegt dat 'hij' voor mij een goede partij is, want hij werkt net als ik en wij samen komen overal. Nee bedankt en het lag voor de hand, maar nogmaals, nee bedankt... Inwendig lig ik in een deuk, ook voor een partner wordt gezorgd. Niet dat ik dat wil natuurlijk, maar het is erg lief, zeker als het van Roger afkomt. (Nadine is een koppelaarster die ook dienst kan doen als voorpagina van een lokaal krantje, dat ik hier na 2 maanden nog alleen zit is aan mezelf te 'wijten'....)
Van de week moest ik even doorzetten om het slagmes op de bosmaaier te zetten en zo het zwaar verwaarloosde bronpaadje schoon te maaien om Roger gelegenheid te geven het iets te vlakken. Anders kan hij me niet helpen met het naar huis halen van 1,5 kub lauze-stenen waaronder twee hele grote die heel waardevol zijn. Dat paadje is zo steil, zo slecht en zo vol met jarenoude bramenbossen, dat ik uitgeput met een leeg tankje eindig bijna onderaan, bijna de klus geklaard. En zo liggen er nog tientallen andere klusjes, 'zo gedaan' maar voordat je eraan begonnen bent, ben je altijd een paar uur verder.
Mijn hersens draaien overuren, want er zijn dingen die niet uitgesteld kunnen worden, dingen die niet belangrijk zijn, dingen die ik uit kan stellen tot de M&M compleet is of juist NIET, omdat ik ze zelf wil doen, al is het maar een beginnetje.
Ik verwacht deze maand een gast die mij zijn auto verkopen wil. Geweldig dat hij hem komt brengen na het jarenlang volgen van de weblog. Ook in oktober hoop ik nog helpende handen te mogen vergasten. Nu nog een degelijke manier vinden om het hele jaar door gasten te ontvangen voor toch weer die helpende handen. Het concept is perfect, alleen de manier waarop we mensen aantrekken kan anders. Het loopt waarschijnlijk vanzelf.
Een winter voor wij verhuisden, kwam er een jong Brits stel wonen in het kasteeldorpje. Ze knapten de schuren op waarin nu een gite gevestigd is, of twee, en een galerie. Dat scheen wel aardig te lopen. We hebben het echt geprobeerd, om vrienden te zijn; zelfde generatie, beide stellen vreemdeling, beide de taal nog moeten leren en onthand mbt de financien. Maar helaas, na één etentje bij ons hebben we niets meer van hen vernomen en zagen we hem alleen in de auto altijd onderweg van hier en daar voor het werk en de boodschappen. Zij zat altijd thuis, ik zag haar in al die jaren nooit op de markt, ze rijdt geen auto en een gewoon gesprek was niet mogelijk; hij zegt er geen drie en zij kan er geen drie zeggen, in het Frans dan.
Roger vertelt me donderdag op een nog druk marktplein dat 'zij' definitief terug is naar Engeland. Een vreugdesprankje in zijn ogen zegt dat 'hij' voor mij een goede partij is, want hij werkt net als ik en wij samen komen overal. Nee bedankt en het lag voor de hand, maar nogmaals, nee bedankt... Inwendig lig ik in een deuk, ook voor een partner wordt gezorgd. Niet dat ik dat wil natuurlijk, maar het is erg lief, zeker als het van Roger afkomt. (Nadine is een koppelaarster die ook dienst kan doen als voorpagina van een lokaal krantje, dat ik hier na 2 maanden nog alleen zit is aan mezelf te 'wijten'....)
zaterdag 1 september 2012
Mascotte zijn
Van de lente begon Nadine er al over; het grote verjaardagsfeest van haar man begin september, een feest met zijn hele familie en haar beste vriendin hier, c'est moi!
Sinds de 28ste ben ik een soort van abuis. Ik kom moeilijk op gang, moet alles opschrijven, voel me slaperig en warrig terwijl ik sinds die dag hele lange nachten slaap zonder een half boek te lezen. Boeken lezen... dat lukt even niet meer, wat me een signaal geeft dat ik op moet passen, wakker moet blijven, alert en toch mezelf moet blijven om mijn hart te volgen.
Terwijl ik rustig wakker word, een wasje ophang en kleding uitzoek voor het feest vanmiddag, passeren afgelopen twee maanden de revue. Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb teveel afleiding gehad, ik dacht dat mijn tijd om uit te rusten en rustig de winter in te glijden in alle stilte nog wel zou volgen. Maar nu weet ik beter, vanaf vandaag heb ik nog twee weken om te bestendigen wat nu nog zo pril lijkt; een zelfstandigheid die me zo lief is, de keuze de rust te pakken, alle geluiden uit te zetten en te doen en laten wat en wanneer ik het wil. In aanwezigheid van Marc of niet, leven en laten leven in een mogelijke harmonie omdat we er beide voor kiezen. Alleen die harmonie, weten we eigenlijk wel waarvoor we kiezen? Waarschijnlijk niet, wat ons bang maakt terwijl we vertrouwen hebben in onszelf en elkaar, het komt goed, hoe dan ook.
Terwijl ik mijn krullen met speltjes op mijn hoofd vastzet en subtiel mijn oogleden accentueer, mijn nagels lak en sierraden om- en aandoe bedenk ik me dat de angst om hier samen mijn leven te blijven leven en hij het zijne eigenlijk klinkklare onzin is. Onze neuzen staan nog steeds dezelfde kant uit, als we maar naar 'onze' essentie blijven kijken. Dat zet niet de losse schroeven onder ons huwelijk vast, maar dat hoeft van ons beide niet. Dat we weten dat ze los zitten is al een verademing, ook dat de passende sleutel niet bestaat om ze vast te draaien, het brengt een hoop rust.
On y va, met mooi goed in de Rode om me als een mascotte te laten zijn in deze familie die me zal 'aannemen' als beste vriendin van Nadine. Ze is niet in beste doen, ik bespeur iets dat ze later bevestigd, ze gaat even gebukt onder schuld. Ze heeft een beoordelingsfout gemaakt met betrekking tot vertrouwen, het vreet aan haar maar ze wil er niet echt over praten tijdens het feest voor haar man waar ze al maanden mee bezig is.
De plastic tafels staan al klaar, de punten van de tafelkleden liggen verwaaid op tafel, de paar al aanwezige kinderen proberen weer kreeftjes te vangen, Nadine wil niet gaan zitten en is de kapitein van het familieschip die als een bezige bij heen en weer aan het rennen is. (Ze doet wat ze kan om hem een fijn feest te geven. Vorig jaar verloor hij 'weer' een zoon en hij is niet verschoond van de ouderdom die het hem onmogelijk maakt door te leven zoals hij al zoveel decennia gewend is.) Meer en meer familie drupt binnen, met vereende krachten worden er 12 meloenen in partjes gesneden, het brood met botte messen gesneden, de kinderen leggen de plakjes ham en eend op borden met een wiskundige precisie, terwijl twee mannen zich ontfermen over de vuurplaats waar worstjes gebraden gaan worden. Die liggen klaar in hun roosters op het gras, maakt allemaal niet uit hier. Iedereen doet wat en is in de weer, iedereen maakt een praatje met iedereen en even je eigen weg zoeken is de normaalste zaak van de wereld. Niemand hoeft aan tafel te blijven zitten of verwacht van de ander dat de salade wordt doorgegeven, alles gaat vanzelf, rommelig maar zeer compleet. Het lijkt de natuur zelf wel en dat maakt het grote verschil met familie-aangelegenheden die ik in Nederland heb bijgewoond; de ongedwongenheid van de Fransen die een feestje vieren; wat een verschil.
Ik als vreemdelinge, als iemand die niet alles lijkt te begrijpen en zich nog niet goed uiten kan en geen familie is maar toch genodigd, wordt met vriendelijkheid in de gaten gehouden of ik het wel naar m'n zin heb.
Alle momenten dat ik niet word aangesproken probeer ik de diverse gesprekken te volgen terwijl de wespen de 4 enorme schalen meloen hebben ontdekt en alle wespen in de omgeving hebben geroepen voor een waar feestmaal. Wespenvangers worden snel in elkaar geknutseld van twee lege petflessen, maar de siroop moet het afleggen tegen de meloen en het is voorzichtig eten. Niemand raakt in paniek of is geergerd, ik eindig als allergisch voor de steken van deze insecten precies tussen de valletjes in en eet rustig door terwijl een wesp of twee even uitrusten op mijn pols en armen. Door de relaxte houding van iedereen aan tafel doet het me weinig, die beestjes om mijn oren en op mijn vork, je gaat anders eten en het blijft lekker, die superzoete meloentjes als voorgerecht met een glas champagne ernaast.
Het Franse gebabbel dat ik wel opvang maar niet versta voelt als thuis, ik kan me wentelen in anonimiteit, word wel gezien maar niet begrepen wat in mijn huidige situatie wel heel relaxed is. Steeds korte flitsen met de vraag of dit ook mogelijk is met mijn echtgenoot, ik betwijfel het, zeker na afgelopen maanden waarin hij er niet was, zoveel gemist en toch ook weer niet.
Al die mensen die langs kwamen, bleven pitten, de feestjes gemaakt door mijn gasten zelf met hun vakantiestemming die mij afleidde van mijn essentie. Ik vergeet ook de hitte niet, terwijl ik met een geleende trui een wesp in tweeën gesplitst zie worden door de schoonzoon van het feestvarken aan het hoofd van alle tafels met pijp in de mond en een onverwoestbare glimlach waar veel intelligentie en charme in huizen. Het mes scheidt de wesp zijn voor en achter. Voor vliegt door terwijl achter op het bord van zijn zoon nog de angel in en uit trekt. Een vies gezicht zo tussen de taboulé en stukjes saucisse, maar goed, één wesp minder. Het is onaangenaam koud sinds gisteren, zodat ik deze avond vuur maak in de schouw.
Ik ervaar weer een 'writersblock', al die prachtige zinnen glijden als fijn zand tussen mijn vingers door, omdat ik nog niet hele dagen met mijn recorder op mijn mobiel rond loop of met een kladblok en een pen. Verder zit mijn hoofd vol, of ik nu lange nachten slaap of niet :-( , ik laat het desalniettemin los. Ik vermaak me prima, eet en geniet van al het pure eten. -Geen sausjes, geen toeters en bellen, mooie wijn en koffie gezet met bronwater van M&M, want dat lijkt goud waard en het moet gezegd; de koffie is verrukkelijk!-
Ik voel me de mascotte van hier. Ik ga op een grappige positieve manier over de tong, word met zoveel vriendelijkheid en enige omzichtigheid bejegend, mensen denken aan me, vragen naar me en zijn lief voor me. Ik houd me vast aan het feit dat ik niet hoef te denken 'waar heb ik dit aan verdiend', want ik ben het zelf die dit naar me toe trekt en ik koester hen, de regio, toch de wat ouderwetse mentaliteit, de cultuur dus het gemak waarmee mensen met elkaar om kunnen gaan. (Want ieder huisje zijn kruisje, mensen zijn mensen, overal. Maar de manier waarop de vreemdelinge Tien gezien wordt is hartverwarmend.)
Na vieren verlaat ik de verjaardag. Ik weet niet goed hoe ik aan moet geven dat ik naar huis ga, maar mijn gedrentel in de keuken valt op, zodat ik de seconde stilte inpik en gedag zeg, zo ongedwongen als ik kan.
Door het nimmer eentonige landschap, over het bijna vlakke plateau, rijd ik naar huis waar Castel op de oprit ligt te wachten. Ze komt wandelingen te kort en het spijt me. Ik beloof haar beterschap als M&M weer volledig is, maar het voelt als een schrale troost naar de trouwe hond toe.
Ik zit tussen wat werelden in. De moderne wereld, het plattelandsleven, tussen conventioneel en onconventioneel getrouwd zijn, tussen mezelf en deel van een stel, tussen culturen en belevingswerelden. Misschien bevestigd het alleen maar mijn mens-zijn, in welke wereld, in welk land of in welke relatie ik sta dan ook? Wat wil ik gedaan hebben voor hij weer thuis is, als het nog voelt als thuis tenminste. Niets is zeker en het niet weten is ergens weer de geruststelling dat ik geen teleurstellingen hoef te incasseren.
Weet u wat er morgen komt? Soms voel ik me een mascotte van het nu. Ik ben me altijd zo bewust van het heden, voel me schuldig naar mezelf toe als ik teveel aan de toekomst denk en slap en weemoedig als ik aan het verleden refereer.
We zijn zo gewend om aan morgen te denken, zaken dicht te timmeren -Nederlanders zijn daar zeer sterk in!! en het leidt af van het leven NU.- En hier, hier draait het meer om het nu, valt er weinig te plannen, lopen de dingen altijd anders terwijl het over het algemeen zo extreem voorspelbaar is, het leven. Misschien is dat de kunst wel; acceptatie van het voorspelbare van morgen en ontvankelijk blijven voor het onvoorspelbare van vandaag!
Mascotte zijn is best wel leuk, het voelt bevoorrecht. De sprong in het diepe kunnen nemen ook, het is de vrijheid waar ik in spring met de wetenschap dat ik Diploma A als lintje aan mijn badpak gespeld heb.
Sinds de 28ste ben ik een soort van abuis. Ik kom moeilijk op gang, moet alles opschrijven, voel me slaperig en warrig terwijl ik sinds die dag hele lange nachten slaap zonder een half boek te lezen. Boeken lezen... dat lukt even niet meer, wat me een signaal geeft dat ik op moet passen, wakker moet blijven, alert en toch mezelf moet blijven om mijn hart te volgen.
Terwijl ik rustig wakker word, een wasje ophang en kleding uitzoek voor het feest vanmiddag, passeren afgelopen twee maanden de revue. Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb teveel afleiding gehad, ik dacht dat mijn tijd om uit te rusten en rustig de winter in te glijden in alle stilte nog wel zou volgen. Maar nu weet ik beter, vanaf vandaag heb ik nog twee weken om te bestendigen wat nu nog zo pril lijkt; een zelfstandigheid die me zo lief is, de keuze de rust te pakken, alle geluiden uit te zetten en te doen en laten wat en wanneer ik het wil. In aanwezigheid van Marc of niet, leven en laten leven in een mogelijke harmonie omdat we er beide voor kiezen. Alleen die harmonie, weten we eigenlijk wel waarvoor we kiezen? Waarschijnlijk niet, wat ons bang maakt terwijl we vertrouwen hebben in onszelf en elkaar, het komt goed, hoe dan ook.
Terwijl ik mijn krullen met speltjes op mijn hoofd vastzet en subtiel mijn oogleden accentueer, mijn nagels lak en sierraden om- en aandoe bedenk ik me dat de angst om hier samen mijn leven te blijven leven en hij het zijne eigenlijk klinkklare onzin is. Onze neuzen staan nog steeds dezelfde kant uit, als we maar naar 'onze' essentie blijven kijken. Dat zet niet de losse schroeven onder ons huwelijk vast, maar dat hoeft van ons beide niet. Dat we weten dat ze los zitten is al een verademing, ook dat de passende sleutel niet bestaat om ze vast te draaien, het brengt een hoop rust.
On y va, met mooi goed in de Rode om me als een mascotte te laten zijn in deze familie die me zal 'aannemen' als beste vriendin van Nadine. Ze is niet in beste doen, ik bespeur iets dat ze later bevestigd, ze gaat even gebukt onder schuld. Ze heeft een beoordelingsfout gemaakt met betrekking tot vertrouwen, het vreet aan haar maar ze wil er niet echt over praten tijdens het feest voor haar man waar ze al maanden mee bezig is.
De plastic tafels staan al klaar, de punten van de tafelkleden liggen verwaaid op tafel, de paar al aanwezige kinderen proberen weer kreeftjes te vangen, Nadine wil niet gaan zitten en is de kapitein van het familieschip die als een bezige bij heen en weer aan het rennen is. (Ze doet wat ze kan om hem een fijn feest te geven. Vorig jaar verloor hij 'weer' een zoon en hij is niet verschoond van de ouderdom die het hem onmogelijk maakt door te leven zoals hij al zoveel decennia gewend is.) Meer en meer familie drupt binnen, met vereende krachten worden er 12 meloenen in partjes gesneden, het brood met botte messen gesneden, de kinderen leggen de plakjes ham en eend op borden met een wiskundige precisie, terwijl twee mannen zich ontfermen over de vuurplaats waar worstjes gebraden gaan worden. Die liggen klaar in hun roosters op het gras, maakt allemaal niet uit hier. Iedereen doet wat en is in de weer, iedereen maakt een praatje met iedereen en even je eigen weg zoeken is de normaalste zaak van de wereld. Niemand hoeft aan tafel te blijven zitten of verwacht van de ander dat de salade wordt doorgegeven, alles gaat vanzelf, rommelig maar zeer compleet. Het lijkt de natuur zelf wel en dat maakt het grote verschil met familie-aangelegenheden die ik in Nederland heb bijgewoond; de ongedwongenheid van de Fransen die een feestje vieren; wat een verschil.
Ik als vreemdelinge, als iemand die niet alles lijkt te begrijpen en zich nog niet goed uiten kan en geen familie is maar toch genodigd, wordt met vriendelijkheid in de gaten gehouden of ik het wel naar m'n zin heb.
Alle momenten dat ik niet word aangesproken probeer ik de diverse gesprekken te volgen terwijl de wespen de 4 enorme schalen meloen hebben ontdekt en alle wespen in de omgeving hebben geroepen voor een waar feestmaal. Wespenvangers worden snel in elkaar geknutseld van twee lege petflessen, maar de siroop moet het afleggen tegen de meloen en het is voorzichtig eten. Niemand raakt in paniek of is geergerd, ik eindig als allergisch voor de steken van deze insecten precies tussen de valletjes in en eet rustig door terwijl een wesp of twee even uitrusten op mijn pols en armen. Door de relaxte houding van iedereen aan tafel doet het me weinig, die beestjes om mijn oren en op mijn vork, je gaat anders eten en het blijft lekker, die superzoete meloentjes als voorgerecht met een glas champagne ernaast.
Het Franse gebabbel dat ik wel opvang maar niet versta voelt als thuis, ik kan me wentelen in anonimiteit, word wel gezien maar niet begrepen wat in mijn huidige situatie wel heel relaxed is. Steeds korte flitsen met de vraag of dit ook mogelijk is met mijn echtgenoot, ik betwijfel het, zeker na afgelopen maanden waarin hij er niet was, zoveel gemist en toch ook weer niet.
Al die mensen die langs kwamen, bleven pitten, de feestjes gemaakt door mijn gasten zelf met hun vakantiestemming die mij afleidde van mijn essentie. Ik vergeet ook de hitte niet, terwijl ik met een geleende trui een wesp in tweeën gesplitst zie worden door de schoonzoon van het feestvarken aan het hoofd van alle tafels met pijp in de mond en een onverwoestbare glimlach waar veel intelligentie en charme in huizen. Het mes scheidt de wesp zijn voor en achter. Voor vliegt door terwijl achter op het bord van zijn zoon nog de angel in en uit trekt. Een vies gezicht zo tussen de taboulé en stukjes saucisse, maar goed, één wesp minder. Het is onaangenaam koud sinds gisteren, zodat ik deze avond vuur maak in de schouw.
Ik ervaar weer een 'writersblock', al die prachtige zinnen glijden als fijn zand tussen mijn vingers door, omdat ik nog niet hele dagen met mijn recorder op mijn mobiel rond loop of met een kladblok en een pen. Verder zit mijn hoofd vol, of ik nu lange nachten slaap of niet :-( , ik laat het desalniettemin los. Ik vermaak me prima, eet en geniet van al het pure eten. -Geen sausjes, geen toeters en bellen, mooie wijn en koffie gezet met bronwater van M&M, want dat lijkt goud waard en het moet gezegd; de koffie is verrukkelijk!-
Ik voel me de mascotte van hier. Ik ga op een grappige positieve manier over de tong, word met zoveel vriendelijkheid en enige omzichtigheid bejegend, mensen denken aan me, vragen naar me en zijn lief voor me. Ik houd me vast aan het feit dat ik niet hoef te denken 'waar heb ik dit aan verdiend', want ik ben het zelf die dit naar me toe trekt en ik koester hen, de regio, toch de wat ouderwetse mentaliteit, de cultuur dus het gemak waarmee mensen met elkaar om kunnen gaan. (Want ieder huisje zijn kruisje, mensen zijn mensen, overal. Maar de manier waarop de vreemdelinge Tien gezien wordt is hartverwarmend.)
Na vieren verlaat ik de verjaardag. Ik weet niet goed hoe ik aan moet geven dat ik naar huis ga, maar mijn gedrentel in de keuken valt op, zodat ik de seconde stilte inpik en gedag zeg, zo ongedwongen als ik kan.
Door het nimmer eentonige landschap, over het bijna vlakke plateau, rijd ik naar huis waar Castel op de oprit ligt te wachten. Ze komt wandelingen te kort en het spijt me. Ik beloof haar beterschap als M&M weer volledig is, maar het voelt als een schrale troost naar de trouwe hond toe.
Ik zit tussen wat werelden in. De moderne wereld, het plattelandsleven, tussen conventioneel en onconventioneel getrouwd zijn, tussen mezelf en deel van een stel, tussen culturen en belevingswerelden. Misschien bevestigd het alleen maar mijn mens-zijn, in welke wereld, in welk land of in welke relatie ik sta dan ook? Wat wil ik gedaan hebben voor hij weer thuis is, als het nog voelt als thuis tenminste. Niets is zeker en het niet weten is ergens weer de geruststelling dat ik geen teleurstellingen hoef te incasseren.
Weet u wat er morgen komt? Soms voel ik me een mascotte van het nu. Ik ben me altijd zo bewust van het heden, voel me schuldig naar mezelf toe als ik teveel aan de toekomst denk en slap en weemoedig als ik aan het verleden refereer.
We zijn zo gewend om aan morgen te denken, zaken dicht te timmeren -Nederlanders zijn daar zeer sterk in!! en het leidt af van het leven NU.- En hier, hier draait het meer om het nu, valt er weinig te plannen, lopen de dingen altijd anders terwijl het over het algemeen zo extreem voorspelbaar is, het leven. Misschien is dat de kunst wel; acceptatie van het voorspelbare van morgen en ontvankelijk blijven voor het onvoorspelbare van vandaag!
Mascotte zijn is best wel leuk, het voelt bevoorrecht. De sprong in het diepe kunnen nemen ook, het is de vrijheid waar ik in spring met de wetenschap dat ik Diploma A als lintje aan mijn badpak gespeld heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)