De vraagbaak en een broodtrommel

Ooit kocht ik wat oude 2e hands boeken die naast de koffietafel in een Remonstrantse kerk werden verkocht. De prijzen varieerden van 20 centen tot een euro of 3. Soms kocht ik boeken voor de kaft, of de titel, zonder het ooit te lezen. Ze verhuisden mee, ook naar Frankrijk om hier in dozen nog wat te staan.

We zijn beide gek op boeken, al voor we ervoor kozen de TV de deur uit te doen. De verzamelingen zijn samengevoegd en tijdens lange winteravonden vonden en vinden we nog altijd ongelezen werk. Jaren geleden zocht ik er alle groenboeken uit, alle boeken over voor mij boeiende spiritualiteit, religie, filosofie en bewaarde deze apart van alle anderen. Ook de kookboeken kregen een plankje in de kamer en daar bewaarde ik ook een verzamelwerkje dat ik nergens anders wist te plaatsen zonder het definitief uit het oog te verliezen. De 'Vraagbaak voor de vrouw'. Jaartal van uitgave ontbreekt. Het zal dan ook maar 1 uitgave kennen en is meer een encyclopedie voor de (huis)vrouw, vermoedelijk jaren 60.  Het stamt nog uit het postcode-loze tijdperk. Je kon de 12 deeltjes sparen middels de zegeltjes op de Sunil zeep. 3 Zegeltjes per deel die beginnen bij de A van Aanbranden en eindigen bij de Z van Zwezerik.

Zomaar een avond jaren geleden plukte ik het uit verveling uit de kast naast de schouw. Terwijl het vuur in de haard knettert spreid ik wat boekjes uit op tafel en sla er een open. Het lezen van de teksten klinken als het voorlezen van het polygoon journaal, zeker als je alle letters gearticuleerd rustig uitspreekt. Werkelijk alles dat een huisvrouw tegen zou kunnen komen in haar werkende leven, staat erin vermeld. Hilarisch om hardop voor te lezen. Over kamperen -voor de huisvrouw- tot aan elk mogelijke vlek te verwijderen uit textiel -door de huisvrouw-. Van inmaken tot bloedarmoede naar bouclé -betrekking hebbende op de huisvrouw- en terug naar adstringerend poeder -voor de huisvrouw-. 

Mijn oog valt op brood bij de B, deeltje 2. 

'Enkele wenken', leest het dik gedrukt, 'over het bewaren van brood. 1. Vers brood moet men bewaren op een droge koele plaats, in een afgesloten trommel. (Het bestaan van de broodtrommel verklaard?) 2. U zult uw kennissen graag laten zien, hoe schoon uw huis is, maar mogen zij ook in uw broodtrommel kijken? Of voelt u zich misschien een beetje schuldig bij het zien van die oude broodrestjes en kruimels in uw trommel? (Geen van twee lijkt me, en niet om die reden, we hadden er geen, de keuken al zo klein.) 3. In de broodtrommel moet u wèl ontbijtkoek bewaren, maar niet uw beschuit. (Even heel bot met een knipoog; we eten hier geen beschuit en ontbijtkoek eenmaal met een open verpakking houdt het net 2 dagen vol, dan is 't op.) 4. Leg bij warm weer het brood niet in de broodtrommel. (Er staat niet waar dan wel het brood te plaatsen bij warm weer.) 5. Oud brood lijkt weer op vers brood wanneer u het opwarmt in een niet te hete oven (van te voren korte tijd in een vochtige doek wikkelen). Oude sneetjes kunt u ook opstoven boven kokend water. De sneetjes zijn voor alle beesten behalve de katten. Oud brood eten we trouw op, of getoast, want ons brood is niet zomaar brood.

Ondanks mijn kritiek hebben we al die jaren met veel plezier en krampen van het lachen de deeltjes af en toe diagonaal doorgenomen. Het stukje over brood is voor ons dubbel leuk. Stukje 'Brood' is een ode en dringend verzoek toch terug te keren naar bruin brood in plaats van het steeds legere zoetere snellere wittebrood dat zacht is -als vissenvoer-. Laten wij nu het Franse brood ook vissenvoer vinden om er een broodmaaltijd van te genieten. We bakken het dus zelf in de grote oven, kennen de waarde van brood, over duizenden jaren heen is brood een soort van universeel en staat symbool voor in contact staan met de ander, betaal- ruilmiddel, verbroedering en leven. Na jaren eigen brood, het grootste deel van het jaar dus niet vers, maar uit de vriezer, blijkt na 2 maanden wat droger te worden. Logisch, niets aan te doen. (Vaker bakken is geen optie.) Sinds het stukje over die broodtrommel, zegt Marc het regelmatig; "We moeten eens een broodtrommel vinden."

Het blijft leuk en nog erg informatief ook. Zo wat voor jezelf proberen te zorgen in zo breed mogelijke zin doet je stuiten op hoe men het vroeger deed. Erg betrouwbaar en volledig is het niet (meer), google doet het beter. En omdat ik een hekel heb aan (internet)shoppen, kom ik zelden in steden, bij voorkeur niet in grote steden. Daar zie ik mijn weerzin terug tegen het leven om te consumeren, of iets dat erop lijkt. Veelal dingen die wij mensen niet nodig hebben. Zeer zeker niet bijdragen aan geluk of contact. Of dit nu contact met jezelf is of je omgeving. 

Onverwacht ga ik een dagje stadten met een vriendin. Eerste keer in meer dan 10 jaar. Of eerlijk gezegd, kan ik 'een dag de stad in met een vriendin' niet heugen. Zij bezorgt me een contact in de quad-business, ik maak haar verder wegwijs hier & daar. Samen weten we Emmaus te vinden, een soort kringloopwinkel, alleen om even rond te kijken. Ik ga er nooit weg zonder iets. Favoriet is de kleding, je hebt er ook net een appel en een ei voor in de super of de zomermarkt. 

Mijn oog valt op een eenvoudige houten broodtrommel... Verliefd, al is de keuken nog zo klein, een broodtrommel is wel zo fijn! Sunil Zeep.

Bijpraten

Soms gaan veranderingen tot op het bot, door het gaatje in plaats van tot het gaatje. Je leeft maar 1 keer en het gaat nog snel ook. In mijn geval is de input vaak te veel omvattend het ook diezelfde dag te verwerken. Al gaat het om de meest eenvoudige dagelijkse dingen.
We leden oponthoud in onze ontwikkeling. Van de Franse taal tot aan sociaal, persoonlijk en fysiek. Teren op oud vermogen, tegen jezelf aanlopen en dan weer even terug om vooruit te komen. Randgebeuren van het leven kreeg voorrang. Lieten we het nemen. Voor ons gevoel is er veel beslecht.
Zo is inmiddels een curator tot op het bot ontmoedigd en hebben wij de de poten om op te staan. Er groeit een soort van gras over oude Nederlandse bankzaken. Dit na volledige transparantie van mijn kant met tig documenten en een lange brief die eigenlijk zegt "dit of een grasmatje".

We zijn de periode van integreren nu wel voorbij. Bestempeld tot l'étrangers d'ici leven we ons leven naast het steeds meer verbonden raken met de natuur om ons heen, de lokale cultuur en wat hier als normaal wordt geacht. Dat valt niet altijd mee om uit je bubbel te stappen de wereld in. Die ik met belangstelling volg via internet, de TV zal ik altijd blijven schuwen.
Ons huisje boompje beestje heeft een dynamische vorm gekregen, uiteraard door haar organische aard. Alles is steen, hout, aarde, lucht, hitte en kou, water. We voegen ons op alle vlakken en creëren in de overgebleven vrije ruimte. Praktisch is dit op aards vlak; Een beetje uitkering, een beetje witte zelfstandige bedrijvigheid, een beetje ruilhandel, zo duurzaam mogelijk, een beetje donker gerommel in de marge. Mentaal is dat huis, tuin, dieren, het leven hier dat voor alles gaat en dat slokt tijd en toewijding. Vrije tijd voor jezelf is zeer spaarzaam. Niet erg, het is alles toch bijzonder en mooi en anders wel leerzaam, hoe pijnlijk ook.

Onderwijl is er hier veel hetzelfde gebleven en veel verzorgd. Nooit is iets hier echt af, maar sommige dingen beginnen erop te lijken. 

De moestuin is prachtig aan het worden, en jawel, nog niet klaar. Uitbreiding met een nieuwe kas die deels walipini* is. (*een deels ondergrondse kas) Een proefveldje voor nieuwe gewassen, om te kijken of het bestand is tegen de grond en het klimaat. Ik ga het mezelf niet al te moeilijk maken, maar wens wel variëteit. We leerden dat een walnoot in je moestuin niet zo'n best idee is, dus breiden we uit richting de andere kant dat aan zal sluiten met het terrein voor ezels en Varken.

Met ons ezeltuig gaat het uitstekend. Sarko de Grijze heeft nu een pakzadel en leert er mee werken. Nog wat technische hobbels te nemen met de maatvoering van het zadel en de adolescentie van Sarko. Ollie is nog het veulen dat toch aardig wat initiatief kan vertonen. Beste maatjes en zeker als het om het ontgroenen van een varken gaat.

Sinds een week hebben we Big, later als ie groot is heet ie Mister Big. Eén leek ons praktischer en is goedkoper, nog goedkoper. Hij heeft een bloemkooloor en leed een zonnesteek die eerste dag hier buiten. Schaafwondjes van ezeltanden tonen aan waarom hij voorlopig liever in het stro vertoeft. Wroeten leert ie later wel, gelijk heeft ie.

De kipjes hebben een ren. Gesloten. We zijn vorig jaar begonnen met het handmatig draaien van eieren in een kleine couveuse. Door gefokt als leghennen nu zijn broeden ze niet. Van alle gekregen bevruchte krielkip-eieren hebben we 1 krieltje over die.... niet broeds is. Oma Kaalnek, drie andere kipjes en Haan #9. Marters, buizerds, vossen, losgebroken jachthonden, slangen, ziektes en het hakbijltje deed vele vele hanen  en kippen sneuvelen. Haan #9 bleek de beste na het verliezen van zijn staart door een aanval van een vos. (Een heuse zoektocht in de regen met de hond in het donker bracht dit aan het licht.) Voor ons eigen kippenvlees zorgen blijkt te resulteren in het moeten hebben van een ren. Zo gingen we proletarisch shoppen voor gaas. Dat is een verhaal apart... De rust die de ren met 1 haan geeft is bijzonder. Geen gekraai, geen verliezen meer als we 's avonds nog steeds dwangmatig tellen of ze allemaal binnen zijn en we hoeven ze niet tig keer per dag uit de moestuin te jagen.
Katjes alles chill, hond gezond en zo rommelen we hier verder.

Soppen bij de familie Ravelac (echte naam bij mij bekend) en het grote huis van m'n vrienden gaat wekelijks tussen de bedrijven gewoon door. Groenklussen ook wel mondjesmaat. Ik wil zoveel mogelijk extern werk afbouwen om thuis meer tijd te hebben. Maar de facturen moeten ook betaald. Ik ben lenig en kan de spagaat wel aan. Van financiële shit word ik nog flexibeler dan ik al was. Lief renoveert, construeert, bedenkt, voert uit, doet altijd wat, stopt nooit. Kleine projecten, 3D projecten (it still pays off), grote projecten als de kas of de kippenren, er moet wat te doen zijn, te maken, te creëren. En alles is nog goed, praktisch, solid of gewoon prachtig mooi.

Ik krijg steeds meer rust in wie ik ben, ik neem de ruimte, de vrijheid. Leverde ook genoeg in afgelopen jaren, maar wat eenmaal van mij was, kan ik me toch ook weer toe-eigenen. Op ook mijn eigen verzoek en voor alle trouwe lezers die me al zo lang volgen, was dit 'even bijpraten'.

Levensvreugde

Je hebt Droom, die soms hand in hand loopt met Fantasie 

Inspiratie kan gezelschap hebben van Intuïtie

Moed is onafscheidelijk van Doen 

Als Pure Intentie maar de basis is en Kans ook de kans krijgt

Verlangen en Passie zorgen voor de chemie 

Zo vormen ze allemaal samen een schitterende realiteit. 

Misschien nog zintuigen en een hart om het waar te nemen als het eenmaal zover is 

Observaties

Sleutelbloem
Ze staan er om en om te wuiven in hun rozet van bladeren op de taluds die de wegen scheiden van de weilanden. Thuis zijn ze al uitgebloeid. De oogst van vorig jaar met nat weer geplukt, dus het drogen van de bloem die zo lekker is in pannenkoeken was verloren aan de schimmel. De wind is niet zo fris meer, de zon schijnt fel, het gevaarlijke aprilzonnetje. Er glipt een kleine slang weg die op een open plek in het gras lag wakker te worden. Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor het storen. Ik pluk maar een tiental meters sleutelbloem uit het gras met paardenbloemen. Mijn hand gaat ernaar geuren, of het is de tas die onder mijn neus bungelt, al snel vol genoeg, voldoende. Voor in de kruidenthee.

Bij & Brem
Nu de kippenren een feit is, is het pluimvee gedwongen zich te begeven op het oude terras boven achter de schuur en richting het oude zwembad. Marc heeft koste nog moeite gespaard achter de schuur een nette goot te maken voordat de dakplaten erop gingen. Die goot schoon maken van zand, tak, eikels en blad nis nooit makkelijk geweest. Echt loopruimte is er niet. Ik klem mezelf tussen rotswand en dakstenen en platen om tussen mijn benen door acrobatisch met veger en blik boodschappentassen te vullen met wat ik er aantref. De kippen graven en graven maar. Ook op die rotswand boven de schuur. Plok, tok, boink, pats. In no time ligt die goot vol met veel zand, erg veel steentjes -die pokken harder op de dakplaten- fiksere takken en het blad en de eikels lichting 2016. Dit keer 6 boodschappentassen vol die ik getrouw terug naar hun ren sjouw. Wel zo ver dat ze diezelfde lading niet weer naar benee kunnen harken. De rotshelling biedt ook ruimte aan mos, plantjes en premature eiken. En één bremstruikje dat dit jaar voor het eerst bloemen heeft. Niet voor ons dat struikje daar. Wel voor de kleine Bij die ik ontwaar tijdens een korte pauze van dit stoffige rotsklusje. Ik kijk hoe Bij van bloem tot bloem vliegt. Leer het verschil tussen 'al bezocht' en 'nog niet bezocht'. De laatste zijn maar voor de helft open, de half gekrulde meeldraden met hun oranje voetjes zijn nog niet zichtbaar. Bij weet hoe het moet. Gaat bovenop de onderste bloemlip zitten, trappelt met zijn achterste pootjes op de 2 nauw op elkaar aansluitende bloemblaadjes en  poeff de bloem springt open en de meeldraden flappen eruit met de oranje stoffige voetjes op de rug van Bij. Bij lijkt te bedanken voor hij verder vliegt.
Ik peuter ook met twee heel kleine stokjes op de bloembladeren... niks. Ook met mijn vingers krijg ik het enkel met voor de bloem grof geweld voor elkaar deze de meeldraden te laten tonen. Vernuftig is Bij.

Vinken
Ik weet dat ook vogeltjes in de lente op hol slaan. Ze sloven zich uit, houden poetsen-lokroep-poetsen-lokroep uren vol, aan 1 stuk op 1 en dezelfde tak. Vooral de koolmees laat zich zo zien. Hij keurde wel de nestkast af. Die hangt hier al jaren, hoog, veilig en beschut. Maar de vogeltjes hebben er geen zin in. Misschien omdat moeder natuur ook voorziet in zat andere mogelijkheden voor uitbreiding.
Onbezonnen als ze nu zijn, vallen er soms wat ten prooi aan onze katten. De vinken maken het erg bont. Die zijn zo strijdvaardig de beste dame te veroveren, dat ze elkaars territorium terroriseren wat vorige week bijna uitmondde in de aanvaring met een mens. Te zeggen, ikzelf. Ik zag ze net op tijd in mijn ooghoek, want al dat gekwetter in een zonnig ontwakend bos overstemt veel. Dook weg en die vinken leken mij niet eens te hebben opgemerkt. Met elkaar al vliegend op de vleugel. Sarko draait ook de oren en kijkt omhoog. (Niets ontgaat hem, Ollie, z'n maatje, is de dromer.

Vlinders
Onvoorstelbaar veel dit jaar al. Een enorme diversiteit. Ongestoord door de vele andere kleine vliegers dartelen ze ongemoeid van water, naar hout, naar bloem en warme steen. Ook met gemak tussen de in de lucht graaiende kattenklauwen door. Er sneuvelde wel een koningspage in de emmer met zeep en nog af te wassen cakevormen. Een rotklus. Terwijl we even buiten op het terras zitten zien we weer een koningspage op en later in die emmer vliegen. Een ingezeepte vlinder. Afspoelen of niet. Ik zet het gedoopte insect op de rand van een stenen bak. Daar hopen we dat hij schoon is opgedroogd zonder ernstige schade. De zeep is gewone groene zeep, we zullen het nooit weten. Er vliegen er gewoon te veel van rond.
Ook tijdens een rustmoment met boek en schrift met de voeten in de bergbeek, zie ik ze ruzie maken in vlucht, ik zie bijna wolkjes vleugelstof. Oranjetipje vs. Citroenvlinder.

https://www.afanja.nl/lichtlijnig/

Zweefvlieg
Ze zien er een beetje uit als wespen, prikbeesten dus. Maar het verschil is enorm groot en heel makkelijk te zien. Voornamelijk door het zweven, als helicoptertjes. Ze zonnen graag en zeker als er in de buurt ook water is, en wat te eten. Ze landen vaak op mensen. Vingers hebben hun voorkeur, overzichtelijk oppervlak, ready to take off. Maar als je ze laat gaan ze uitvoerig met hun zuigstampertjes je huid af. Zout, denk ik. En anders is het toch rommel voor m'n vingertop en iets te nassen voor de kleine zwever.