Ik hang de was nog even op buiten en pak de lunch in. (restje macaroni, komkommer, pan, gasstelletje, wijn, fris, koffie en koekjes) Marc laadt de auto in met alle werkspullen.
Met een wat zwaar gemoed omdat we de kleine Cros los in huis laten lopen en onze andere 4 katten het er niet zo mee eens zijn, verlaten we om half 10 het huis. Voor het eerst samen op pad met onze franse auto. Het is nog heel raar niet meer zo op te vallen, omdat het kenteken frans is en we zo ook verschoond blijven van bumperklevers die het niet zo op toeristen hebben. Een ander minder leuke bijkomstigheid is dat de gendarmerie wat strenger optreedt bij landgenoten dan bij de toeristen.... Maar ach, te hard kan onze landrover niet en als we de gordel dragen is er niets aan de hand. Zelfs de autoverzekering is al rond.
Na een koude start (wie doet wat, wie is de leider en hoe verdelen we de taken om elkaar niet in de weg te lopen) loopt het gesmeerd. We vinden het heerlijk samen zo wat te rommelen/werken. We vullen elkaar goed aan en dat we dit nu voor een ander doen in plaats van voor onszelf thuis maakt voor ons weinig uit. Castel rent wat rond of doet een dutje onder de auto. Omdat het huis vrij hoog op de heuvels staat is het een flink 'tochtgat'. Dit noodzaakt mij om de achterkant van de auto uit de wind te zetten en zo op de gasbrander de macaroni op te warmen.
Er staat een picknick-tafel en ik kan zelfs de tafel dekken. De lunch smaakt goed en de meloen is heerlijk zoet als toetje. We kunnen zo oefenen als we zelf een afscheiding voor de ezels gaan maken. En na de middag hebben we er zelfs zo'n vaart in dat we verder komen als gedacht en het moeilijk is om te stoppen. Maar het 1e weiland is al af en we zijn te moe om een begin te maken aan het 2e.
We ruimen de spullen op en laden nog een oude verroeste ploeg op het geleende aanhangertje. Dat vinden we zeer decoratief bij ons en de eigenaren zien die rommel graag opgeruimd. Als Castel weer bij ons in de buurt is ruiken we hele vieze poep. Ze heeft in een zeer verse koeienvlaai liggen rollen en ziet er bijna groen van. Die moet dan maar achterin de bak van de auto in plaats van op schoot voorin...
Als we bijna klaar zijn met op- en inladen zien we een zeer oud auto'tje langzaam voorbij rijden en het vehicel stopt bij het net geplaatste hek. Het rijdt iets terug en parkeert in z'n achteruit op de oprit. Het boertje dat eruit stapt is nog veel ouder als de auto en we vermoeden dat dat de eigenaar is van het stuk weiland dat we net met prikkeldraad omsloten hebben. Het boertje zoekt eerst een steen op de grond om achter een band van zijn auto te leggen. Dat de remmen het niet zo goed meer doen verbaasd ons niets. Dat die auto nog rijdt verbaasd ons namelijk wel. Onder andere de bumper is met een stro-touwtje aan het chassis gebonden. Langzaam komt de oude man op ons toe geschuifeld. We geven elkaar de hand. De man moet ver in de 80 zijn, draagt een oud donkerblauw op de draad versleten vest, bruin petje waar de rafels aanhangen en een bruine veel te grote broek die omhoog gehouden wordt door dito bretels. Een zeldzaam beeld. Erg groot is het boertje ook niet en van een tandarts zal deze man ook nog niets begrepen hebben met die ene tand die hij nog bezit. We zijn wel blij dat hij frans spreekt en niet enkel Pattois (dialect van de langue d'oc). Eerst een praatje pot en zodra hij weet wat voor vlees hij in de kuip heeft legt hij uit dat 3 draden wat weinig is. 4 is beter want de kalveren kruipen daar niet onderdoor. Maar gut, verders is hij best tevreden. Hij is goed bij de 'pinken' en verteld over de slechte tijd. Met 30 koeien en een stier onderhoudt hij zichzelf en zijn vrouw. De kalveren verkopen ze, maar dit jaar heeft hij nog niets verkocht. De winter was heel streng, dus er zijn minder dieren geboren en de crisis raakt ook hier het dagelijks leven. Hij kijkt wel gelukkig uit zijn oude gerimpelde ogen als hij verteld dat afgelopen nacht er weer een kalfje is geboren dat nu al bij mamma-koe in de wei loopt. Na wat gebabbel over het land, het vee en zijn terrein en leven rijden we een stukje achter hem aan tot het 2e weiland wat we de volgende keer nog moeten maken. Daar werpt Marc eens een goede blik in de auto. Hij moet zijn uiterste best doen niet van verbazing achterover te vallen. Als er kippen in gezeten hadden had je niet kunnen bedenken dat deze auto nog rijden kan. De boer heeft hooi gehaald en dit ligt overal in de wagen. Er zit geen handvat meer op de versnellingspook. Op het stro liggen boodschapjes, een emmer met veevoer en 1 ei. De wagen is nog nooit schoongemaakt en de stoelen onzichtbaar. Toch rijdt de boer hier nog overal mee naartoe. En wij maar zeuren over lekkende koelvloeistof, bandenspanning of een loszittende antenne of slangenklem! Hij legt ons nog goed uit waar hij woont en nodigt ons zonder schroom of verlegenheid uit om eens een x wat te komen drinken. Dat vinden we echt heel erg leuk. Juist bij deze mensen leren we het frankrijk kennen waar we toch verliefd op zijn geworden. Waarschijnlijk willen we enkel iets waar alcohol in zit, want we vermoeden dat we wel eens ziek kunnen worden van alles dat geen alcohol heeft. Maar misschien zijn we nog erg bevooroordeeld en smaakt die verse koemelk als natuurlijk goud! Ook dit verhaal wordt vervolgd.
Thuis red ik het net de was binnen te halen voor het gaat regenen. We 'oogsten' onze eerste eigen groenten; radijsjes en veldsla. Marc bakt vis-sticks en ik bak wat brood op. (net ontdooid is het heel erg lekker het brood nog 15 minuutjes in de oven te verwarmen)
Cros heeft het huis voor zich alleen gehad. 3 katers en 1 poes zitten verontwaardigd zonder eten buiten, want in huis met dat kleine pestjong is teveel van het goede.
De kleine ligt prins-heerlijk op de bank te slapen. Zodra we er weer zijn wordt het wakker en gaat luid piepend en mauwend achter onze voeten aan. Alleen Shadow accepteerd een beetje gewurm van de kleine maar moet wel met handen-geaai zoetgehouden worden.
Weer een dag met een gouden randje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten