Stelt u zich eens voor;
Met liefde, toewijding en enthousiasme stort je je in de diepte, samen met je maatje. Vol vertrouwen in eigen kunnen en elkaar. Ieder huisje zijn kruisje, dus ook wij kregen en krijgen veel voor onze kiezen waar we onmachtig tegenover staan. Hier ook stilte en tijd te over je volledig bewust te zijn van alles en elkaar, de veelal onoverkomelijke sores al tig keer nauwkeurig op een rijtje gezet.
Er verandert niets. De tijd tikt door.
Het is zoiets als bunjeejumpen. Samen letterlijk face to face aan de enkels gebonden aan het elastiek. Met als dieptepunt, of heet dat nou hoogtepunt als het elastiek tot het uiterste is uitgerekt?, die koele rivier die onder de hoge brug stroomt. Waar je dan net even met je kop induikt om verfrist en waarschijnlijk even ademloos weer uitgetrokken te worden, door dat elastiek.
Wij hangen er nu zo'n 6 jaar in. Face to face, met een volledig uit gelubberd elastiek.
Het voelt als verzopen worden. Niet gewoon verzuipen, want we zijn beide echt goede zwemmers. Nee, verzopen worden.
Telkens vecht je om even adem te happen. We zien de bodem en zijn moe. De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet. Met de moed der wanhoop zien we vaak ook wat er wel is, waar we het mee moeten doen. Vandaar ook dat volle kot met zijn weckpotten, volle vriezer en andere conserven.
Gezonde dieren en een solide dak, centrale verwarming en altijd wat te doen.
Dit na het naar adem snakken en hopen dat er enige rek uit de hemel komt vallen.
Uitgeput als we zijn blijven we voet bij stuk houden hier en samen te willen zijn. Verder te gaan waar we gebleven zijn, een oud spoor oppakken na een dwaaltocht van wat jaren. Die ene M in harmonie samen laten zijn met de andere M. Zonder verwachtingen, met respect voor elkaars tekortkomingen en acceptatie voor elkaars limieten.
Maar het lukt me niet.
Een spiraal die me naar beneden blijft trekken waardoor ik elke dag op hetzelfde punt beland;
Ik kan niet meer. Ik kan niet meer op een normale manier opkomen voor mezelf.
Ben zijn attitude beu. Het is namelijk nooit goed en of genoeg. Als het dat wel is wordt dit afgedaan als 'normaal', het hoeft niet bevestigd te worden.
Ook mis ik zijn terugkoppeling over de dingen die ik met hem deel. Gewoon uitgesproken en gevraagd, geschreven of gemaild. Zelden komt hij op de dingen terug die ik aankaartte, zelden een compliment, zelden een blije 'ja',
Ik kan me niet meer aan de indruk onttrekken dat mijn man zich zo ver heeft gedistantieerd van de wereld, dat ook die wereld die ik ben, tot me neem en mee naar huis, niet welkom is.
Alle zogenoemde symptomen van chronische stress lijkt ons beide verziekt te hebben. Tot aan de uitputting dat je de ander liever laat stikken. Anders stik je zelf, u mag het zeggen.
De zo menselijke beschermingsmechanismen zijn verschillend van mens tot mens.
Marc kan niet omgaan met de mijne, ik inmiddels wars van zijn totale fysieke en sociale isolement.
Ik liet me graag afleiden. Door vrienden op bezoek, werkende gasten die vrienden poogden* te worden, facebook als zijnde de compensatie van vrienden in de buurt, een Nederlandse krant voor wereldnieuws zodat ik me verbonden blijf voelen met de wereld buiten de gorges. (* Marc en vriendschappen zijn een complexe materie die ik niet begrijp.)
Afleiding dus.
De balans na 1 week geen facebook is frappant.
Alles, maar ook echt alles, dat ik met de mantel der liefde bedekte afgelopen 2 jaar, komt eruit. Vooral woede over eigen falen dicht bij mezelf te blijven en me niet meer ontvankelijk op te stellen voor een man met ook geknakte vleugels. Ingehouden woede, verdriet om het verlies waar zo moeilijk mee te dealen valt zonder goede hulp, de nog altijd groeiende machteloosheid omdat je echt niet meer bij elkaar terecht kunt (nog steeds in ademnood bungelend aan dat elastiek), de verwondering van wat er (nog steeds) is, de wanhoop elkaars innerlijke conflicten te zien en niets te kunnen verzachten. Pijnlijk is de breuk die we beide voelen, niet wensten, nooit gewild hebben, toch gekregen.
Misschien dat de huisarts morgen een lans kan breken.
Uitzending gemist 'Paradis' documentaire
pfff, weet niet wat ik moet zeggen. Misschien mail ik je binnenkort als ik woorden vind....."kop op, neus in de wind" (zei mijn oma altijd, maar dan moet het wel eerst waaien...:-))
BeantwoordenVerwijderenik denk dat niemand weet wat te zeggen op dit schrijfsel, realitycheck?
Verwijderende grootste bedrijven ism de politiek doen aan 'climate-control' op wereldlijke economische schaal, dus geen wind of stormen, daarnaast heeft het isolement mijn lief stevig in zin greep, mijn attitude van het laten leven houdt geen stand...
Wetenschap versus Natuur: WHEN I heard the learn’d astronomer;
BeantwoordenVerwijderenWhen the proofs, the figures, were ranged in columns before me;
When I was shown the charts and the diagrams, to add, divide, and measure them;
When I, sitting, heard the astronomer, where he lectured with much applause in the lecture-room,
How soon, unaccountable, I became tired and sick; 5
Till rising and gliding out, I wander’d off by myself,
In the mystical moist night-air, and from time to time,
Look’d up in perfect silence at the stars.
Thought you'd liked the poem.... science versus nature: hop head straight, schoulders straight, you can take the world and all the problems that life brings. But life could take you down, but also up! It's time for a happy time. Hanging there on a bungee with heads in the water all the time is not a steady ground. Poem from The Great Astronomer: From Leaves of Grass is a poetry collection by the American poet Walt Whitman (1819–1892). Though the first edition was published in 1855, Whitman spent his entire life writing and re-writing Leaves of Grass,revising it in several editions until his death. This resulted in vastly different editions over four decades—the first a small book of twelve poems and the last a compilation of over 400 poems. The poems of Leaves of Grass are loosely connected and each represents Whitman's celebration of his philosophy of life and humanity. This book is notable for its discussion of delight in sensual pleasures during a time when such candid displays were considered immoral. Where much previous poetry, especially English, relied on symbolism, allegory, and meditation on the religious and spiritual, Leaves of Grass (particularly the first edition) exalted the body and the material world. Influenced by Ralph Waldo Emerson and the Transcendentalist movement, itself an offshoot of Romanticism, Whitman's poetry praises nature and the individual human's role in it. However, much like Emerson, Whitman does not diminish the role of the mind or the spirit; rather, he elevates the human form and the human mind, deeming both worthy of poetic praise. With one exception, the poems do not rhyme or follow standard rules for meter and line length. Among the poems in the collection are "Song of Myself", "I Sing the Body Electric", "Out of the Cradle Endlessly Rocking". Later editions included Whitman's elegy to the assassinated President Abraham Lincoln, "When Lilacs Last in the Dooryard Bloom'd".
BeantwoordenVerwijderenthank you Ix! ighly appreciated!
Verwijderenleven is een golf vorm als het goed is, kwestie van de golf juist te berijden, soms val je en ben je nat. maar vallen is gewoon leren te staan. het wordt ernstig als je blijft liggen.
BeantwoordenVerwijderengezien onze dynamiek is het nog niet al te ernstig....
Verwijderenmet de beide koppen onderste boven hangend in het water aan het touw van het lot. Zonder idee om het tij te keren ziet er als een one way tour uit......
Verwijderenzoiets als 'samen uit - samen thuis'
Verwijderenzo voelt het ook
so now between 40's and 50's ... sometimes hot, some years cold to the bone. I have learned that; drunk, stupid or stoned. It will always be just me, I'm always alone
BeantwoordenVerwijderenjust ... be ... me ... ;-)
Verwijderenfollow the right path on the queste for yourselve and you might find that , sometimes, losing someone is winning yourselve some favors
BeantwoordenVerwijderen