Het komt in mij heel langzaam opzetten. Iedere dag een beetje meer. Door het contact met familie en vrienden wordt dit gevoel versterkt, de Nederlandse instanties als zorgverzekeraar en belastingdienst zwakken dit weer af. Maar dat is aflopende zaak hoe meer we in Nederland afronden. Ik, Marc niet zozeer, voel me schuldig omdat ik iedereen in de steek laat. Althans, zo voelt het. We kunnen zo weinig betekenen voor familie en vrienden. Als een ouder ergens hulp voor nodig heeft kunnen we die hulp niet bieden. Als broer of zus een arm om de schouder nodig heeft staan wij onmachtig zoveel kilometers verderop. Mijn 'laatste' nederlandse klant belde me onlangs op. Of ik al terug was in Nederland. Ehm... hoe zeg je dat je helemaal niet terug komt? Net nou hij een goede deal met me had gesloten voor zijn jaarlijks tuinonderhoud? (ik heb destijds wijselijk mijn mond gehouden over de voorgenomen emigratie, omdat we helemaal niet wisten wanneer we konden verhuizen. we hadden ons voorgenomen dit pas te doen als ons huis verkocht zou zijn.) Ik blijf het gevoel houden mensen teleur te stellen, dat zit natuurlijk echt in mij en is bovendien onnodig, maar dat neemt het gevoel niet weg. We hebben de moeilijkste weg gekozen door op een zeer slecht (economisch) moment onze keuze door te zetten. We hebben het onszelf heel erg moeilijk gemaakt. We dragen enkel verantwoording voor onszelf en toch blijft het knagen dat ik iedereen die ik 'achterlaat' in de steek heb gelaten.
Alsof we , van alle gemakken voorzien, aan het feesten zijn in een villa met zwembad in een luxe compound in Spanje. Ik ben benieuwd wat er met dit schuldgevoel in de toekomst gaat gebeuren. Dus een post die 'Wordt Vervolgd'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten