facebook

Ik ben de tel kwijt dat Marc facebook hekelde, en dit altijd zal blijven doen. Tot aan hooglopende ruzie aan toe ervoer hij het als taak mij van dat sociale netwerk af te krijgen. Als het even kon met dagelijkse toespelingen, de suggestie wekkende dat ik door facebook zo geindoctrineerd leek dat niets meer uit mijzelf kwam. Och nee, het was toch alles ingegeven door facebook.
Door 'andere schapen' die ook niks beter te doen hebben en zich enkel kunnen manifesteren middels likes en comments, gedeelde tegeltjespraat, bevestiging of ontkenning, de gemene deler van het klootjesvolk dat dom gehouden wordt door de televisie &! facebook, wat hiermee de vorming van je mening opeens een heel subjectief gebeuren maakt.
(Wat niet alleen mij maar ook mijn toch dierbare vrienden op facebook als schapen wegzet. En bedankt!)

Natuurlijk heb ik een sociaal netwerk nodig, maar dan het liefst toch in 'real life', met echte mensen die je bij hun echte naam kent en waar je bij terecht kunt. Facebook valt dan al snel af.
Ik ben geen fan van grote menigten, heb altijd maar een paar vrienden gehad, te tellen op 1 hand. Het duurde op facebook ruim 4 jaar voordat de 'ticker' verscheen. Wat zoiets wil zeggen dat je 100 of meer facebookvrienden hebt. (Voor de niet-facebookende lezer; een facebookvriend is echt wat anders dan de dierbare vriend die een sneltoets heeft in je Iphone.) Door via-via, deze weblog en de door mij gedeelde activiteiten over beestenspul en andere hapklare brokjes op facebook, bleek dit specifieke en wonderlijke sociale netwerk van deze tijd mij contacten te verschaffen die ook in het echte leven zo waardevol bleken en bleven, dat ik me niet zomaar los wilde maken van die zo op het eerste gezicht enorme en vage schijnwereld.

Ik leef tenslotte in een isolement. Dit eerst enkel fysiek, want reserves genoeg de slurpende 4x4 met bed te pakken om mijn moeder een knuffel te gaan geven 1100 kilometer noordwaarts. Ook was een vliegticket zo geboekt en kon ik zo vaak ik wilde erop uit. Het ook psychische isolement werd er stilletjes aan toegevoegd, ik kon niet ff weg, ritje zus, bezoekje zo. De crisis at alles op wat zo'n sociaal netwerk onklaar maakte.
Hiep hiep, daar is zoiets als facebook.

Maar schijn kan bedriegen.

Ik deelde op facebook meer als met Marc. Logisch, gezien zijn interesse in de wereld en de ander beperkt blijft tot het letterlijke hier en nu. Ik las en keek, deelde van de ander en van mijzelf. Had er dagelijks mijn lach & lol en uiteraard contact op luchtige wijze met vrienden*, discussies en een vracht aan herkenning & erkenning. (*Uit het echte leven en echte vrienden geworden middels facebook met een bijna eervolle vermelding in onze stokoude telefoonklapper.)

Om hier 'in real' gestalte te geven aan een sociaal netwerk bezoek ik de markt, ging ik wel eens naar het wellness-centrum -voordat manlief begon te klagen over de 80 € diesel extra per maand om naar dat centrum te rijden a 3 keer per week- en probeer ik zo vaak ik kan mee te doen aan de lokale festiviteiten of andere happenings die het gemeenschapsgevoel in stand moeten houden. (Weet dat dit 's winters beperkt is tot de markt.)
Dat dat niet meevalt in een groot gebied met maar 3000 permanente inwoners, waarvan het overgrote deel 65+ is en Frans spreekt met een Patois-accent, zou logisch moeten klinken. Komt bij dat de meeste van hen 's winters binnen zijn, en blijven, en 's zomers druk druk druk met vakantie vierende kinderen die met hun kinderen een ware invasie teweegbrengen in de anders zo stille en gesloten dorpjes.
(Sommige van deze dorpjes zijn zo gesloten en somber dat je er tijdens een mistige avond niet wilt komen. Prachtige decors voor foute horror-films klasse B.)

Voor nu dus even geen sociale netwerken.

Het werkt.
Ik kom tot rust, wil niet meer heel de dag door 'ff checken', liken, reageren, delen met weer reacties van anderen en weer een mailbox vol meldingen dat er iemand geliked heeft of anderszins me van mijn huidige hier afleid.
Ik schrijf weer.
Niet om over naar huis te schrijven, maar voldoende ter geruststelling. Van me af schrijven in een heus dagboek, dit volledig ongenuanceerd. Ik vind het na een 16 dagen schokkend om terug te lezen, maar beter dit dan juist hier niet aan toe komen en er toch voor kiezen om ff snel wat leuke plaatjes op facebook te gooien en me daarna soms op te winden over de reacties erop.

Men mist me, kreeg ik een aantal keren per email te lezen.
Ik mis jullie ook, allemaal! Maar nu even niet!

Misschien interessant voor u als (non) facebooker
Vind-mij-leuk-en-ik-zal-zeggen-wie-je-bent
Leer-jezelf-en-anderen-kennen-met-behulp-van-je-Facebook-likes  (link misschien niet voor niet-leden van De Correspondent