zondag 31 oktober 2010
Salamandre de Corse
Een oude foto van vorig jaar met een nieuwe telling na het berijden en belopen van het bospad in het donker tijdens mist en regen. Voornamelijk op het asfalt met opgeheven kop en bovenlichaam, misschien moet ik voorlichaam zeggen, geen idee. Ze lichten haast op door hun markante tekening van git zwart met fel giftig geel. Weer slalom ik over het pad in z'n één om ze niet plat te rijden. Afgewisseld door de onvoorspelbaar springende padden is het een enerverend ritje naar huis. Geen gerem voor reëen dit keer.
Ik tel zo even 37 vuursalamanders op de ruime kilometer vanaf waar het asfalt begint, ophoudt, tot op het terras van de voordeur en iets minder padden in alle maten die nog meer stuurcorrecties opleveren. We lopen samen even een stukje terug in de regen om ze eens rustig gade te slaan. Ze zijn actief, er zit er niet één zomaar stil en draaien hun kop zodra we er even naast gaan staan.
In de wolken en de vette miezer geeft het ons weer een ireëel gevoel dat we hier wonen, ons plekje, ons zo gewoon aan het worden.
Ik neem het er weer van deze middag om weer naar het fitness-wellness centrum te gaan. 'Le Centre' zoals ze het hier eenvoudig noemen. Hartelijke eigenaren, rustige sfeer en ontspannen. Met een chloor-koppie, zoals ik dat noem, rij ik voorzichtig naar huis om geen wild aan te rijden. Ik zie altijd wel wat en in de mist sta ik nooit op tijd stil, ik geniet extra van de nacht zo zwart, de flarden mist, het kasteeltje dat op een wolk drijft om daarna onder die wolk te rijden en de gorges in te schieten. Mooi hier, ook met dit weer!
Leeg zwembad
Terwijl de mannen de dakplaten halen voor de zwembadoverkapping, krijg ik een mailtje van N dat ze thuis is en wij welkom zijn om even langs te komen. Voor Marc leuk haar te ontmoeten en Lo Mur gonst in de natte kou, een vide grenier gaat gewoon door en omdat het bijna Toussaint is (allerheiligen) staan de straten vol met chrysantenverkopers en zie je de fleurige planten overal, op achterbanken van auto's, naast mensen die wat staan te praten, in het café en op het muurtje bij de supermarkt. Marc leent een x aantal antiekboeken van N. Ze bekleed oude meubelen en heeft veel inspiratie voor zijn antiek-creaties in de virtuele wereld.
Ze laat ons haar huis zien in het centrum. Een toer door het 8 verdiepingen tellende pand uit de 13e eeuw met de meest prachtige kamers, schouwen waar je in kunt staan met een tradionele broodoven. Een helaas dichtgebouwd binnenpleintje met een balustrade dat ooit de 'grande entree' was, twee mooie boompjes, een waterput en stenen trap naar de oude voordeur met stenen ornamenten. De garageboxen die het dicht gemaakt hebben staan op hun lijstje om te kopen van de eigenaars om deze weg te breken en de oude entree in ere te herstellen. De trumeau (een groot schilderij boven een schouw, vaak in houtwerk gevat dat een vast onderdeel in oude huizen is en niet verhuisd 'kan' worden) is verplaats naar het trappenhuis, het is enorm en prachtig. Het houtwerk eromheen met ook weer schilderijen erop staat gedemonteerd op één van de zolderverdiepingen en moet eens gerestaureerd worden. Maar in zo'n pand ben je altijd bezig.
Een torentje naast de oude entree geeft in de top een prachtig uitzicht over het stadje en de wijdse omgeving. Na de kerk het één na hoogste punt. De kamers staan vol met frans antiek, de mooieste spullen, beeldjes, tapijten, canapé's, sinaasappelboompjes en andere planten, moderne sfeervolle decoratie's en hoge ramen die niet meer traditioneel zijn om meer licht te vangen. Jammer, maar wel noodzakelijk in dit bijzondere pand ingeklemd in de nauwe straatjes van dit middeleeuwse stadje.
Nog moe en vol van de indrukken gaan we bijtijds naar huis. Ik denk na over haar voorstel en de enthousiaste uitnodiging om eind van de middag naar het omnisport centrum in Brommat te gaan voor een introductieles in Qi Gong. Iets dat wat lijkt op Tai Chi en yoga.
Ik raap moed bijeen, het is weer een nieuwe ervaring, nieuwe mensen, een gebouw dat ik nog niet weet te vinden en onduidelijke informatie maken me altijd onzeker.
Maar het is dichterbij dan gedacht en een nieuw complex waar ik nou juist zo'n behoefte aan had.
Het blijkt verbouwd te zijn afgelopen jaar, uitgebreid. Een zwembad met wat speelmogelijkheden voor kinderen, een stoomcabine en een eenvoudige kleine sauna. Je kunt er gebruik maken van de fitnesszaal, squashen, een terras maakt het mogelijk te zonnen of je Tai Chi buiten te doen en een frisse zaal met uitzicht op beboste hellingen maakt van yoga of andere groepsactiviteiten een rustgevend feest. Deze week is er iedere dag een andere introductieles. Een maandkaart voor het complex kost 20 euro. Daar zit de toegang in, gebruik van alle faciliteiten en de lessen of meedoen met aquagym. Dit complex is voor de mensen die hier wonen, het is eenvoudig en niet groot, maar biedt meer dan ik had durven hopen. Gek genoeg is het in december en januari dicht, maar mij gaan ze daar regelmatig zien.
Als ik binnenkom moet ik me even orienteren, het zwembad is afgeladen met mensen in alle leeftijden en ik verheug me al op een plons in het water. Ik vraag wat informatie om me dan naar boven te laten brengen naar het zaaltje waar N en andere dames van de oude yoga-group al tegen de wand aan zitten. Die hebben al gezwommen en gefitnesst.
Na de vermoeiende introductieles kom ik beneden in de hoop een baantje van 15 meter te kunnen trekken, maar het zwembad is leeg op een badmeester van formaat in kleine zwembroek na. Het is een knappe man die zo uit een jaren 70 film is weggestapt. Het meisje van de receptie zegt dat het zwembad gesloten is terwijl ze anderhalf uur daarvoor zei dat het complex tot 8 uur open is. Ze trekt spontaan haar schoenen en sokken uit en loopt naar de badmeester. Ze komt haastig teruglopen over de natte tegelvloer terwijl drie meisjes met natte haren uit de kleedruimtes komen. Ik zie het somber in voor mijn zwemwens, maar ik mag gewoon nog even gaan zwemmen... Na het omkleden in een badpak dat ik al 2 jaar niet aangehad heb, loop ik het stille water in en drijf op mijn rug naar het grotere diepe gedeelte. Een heel zwembad voor mezelf alleen met het pikkedonker buiten, het bubbelbad dat niet bubbeld, de waterjet's die geen water spuiten, de badmeester die inmiddels met een oudere gekleede man staat te praten, de geluiden van een leeg zwembad en de nog niet helemaal geverfde muren geven me een gek gevoel. Net niet echt, niet bepaald realistisch, maar de baantjes zwemmen, het chloorwater in mijn ogen, de geur en de geluiden doen me goed. Een klein kwartiertje is genoeg, heerlijk. In de stille kleedhokjes met alleen een ventilator kleed ik me om. Die momenten alleen op nieuwe plekken in dit 'andere' land geven de meest gewone ervaringen een nieuw gevoel mee. Opgefrist rijd ik naar huis.
De film die we besluiten te kijken blijkt 4 uur te duren, Steven King weet de spanning er maar net in te houden, ik ben de enige die de film uitzit.
Morgen een werkdag met de gewone wasjes, hout hakken, koken en opruimen voor de boeg.
vrijdag 29 oktober 2010
Plus & Min
Weer thuis, moe en wel erg ongesteld, murw gekletst door onze grote vriend die overloopt van energie en enthousiasme met een vleug italiaans temperament.
Maar even bij het begin beginnen.
Dinsdag gaan we tegen 10 uur pas weg en veronderstelden een rit van ongeveer 5 uurtjes. Ik ben heel vroeg opgestaan en hoopte ook rond 8 uur weg te rijden. Het eerste half uur in de auto laten we onze zorgen en het huis waar het hoort en ik weet weer waar een zonnebril goed voor is; vergeten. Dus kijk ik heel de rit met toegeknepen ogen in de zon. Dat levert me 's avonds heel dikke en vermoeide ogen op.
De rit duurt zeker 7 uur zonder omwegen en alle snelle wegen moeten we gebruiken zonder van het toeren te kunnen genieten.
Maar het laatste uur onder Carcassonne is werkelijk schitterend. De herfstkleuren op de hellingen, de valleien, rotsformaties, luchten, dorpjes en rivieren, adembenemend!
Het 30 huizen tellende gehucht met één in- en uitgang is betoverend in de schemering, de ontvangst warm, de gite onverwacht heel ruim, een bad om m'n vermoeide lijf in te laten rusten met een kruidige Kneipp-olie en de katten die om eten en knuffels komen vragen. Een lichte pasta-maaltijd om 22 uur verwarmde ons nog meer en heerlijk ligt het matras in het stille kamertje naast de kerk.
Het kerkje, moet ik zeggen, is altijd open, onder het stof en oud. Het wordt bij elkaar gehouden door enorme stalen smalle platen die met de grootste moeren en bouten die ik ooit gezien heb bij elkaar gehouden worden en zo voorkomen dat dit gebouwtje instort. De houten preekstoel aan de muur hangt er verzakt bij, evenals het heel smalle trapje naar boven, de 4 enorme schilderijen zijn haast onzichtbaar door het vuil en de wandschilderingen zijn versleten, vocht heeft al decennia langs de gewelven gedropen en geeft karakter aan het traditionele bouwwerkje dat verstild ademt.
Het kleine fonteintje op het pleintje werkt niet meer, het heeft een kathaarse uitstraling door de afwezigheid van versierselen of andere pracht en praal.
Het dorpje is een verstopt juweeltje, de helft is buiten het hoogseizoen onbewoond, een kwart bewoond door voornamelijk Nederlanders en de rest zijn de locals met een sterke binding met de omgeving. Spreeuwen bevolken de kerktoren met de mooie grote klok en als ik de luid-ketting zie hangen binnen, kan ik me nog maar net beheersen. Hoe zou dat klinken hier in dit dal??
Ik mis het geroep van de uilen en de bomen, zo omringd door gebouwen, nee, geen dorpskern zou me zo kunnen boeien dat ik er wonen wil na twee jaren in het bos.
Woensdag laten onze lieve vrienden ons de omgeving zien. Marco verteld honderduit, kent alle weggetjes, gebouwen, bezienswaardigheden, rivieren, rotsen, dolmen, plekjes, restaurants en andere bijzonderheden in de hele regio tot aan de middellandse zee, die we kunnen zien achter de smog van Perpignan.
M'n lief en ik betalen 5 euro voor de zware klim naar een Kathaarse kasteelruine hoog op de top.
Vanaf de toren zien we nog 3 kasteeltjes, althans, wat er nog van rest na de uitroeiing van deze eigenwijze gelovigen die vervolgd zijn door de katholieke kerk en inquisitie. De Haute-Corbière heeft vele schatten, hippies (misschien op zoek naar verlichting of de Heilige Graal) kastelen, waarvan we Chateau de Quéribus van binnen en buiten bewonderen, warm water bronnen met het ziltige ondoorzichtige water waar je moe gelopen voeten in kunt baden tot je weer kilometers verder kunt, zuilvormige coniferen en eindeloze wijnvelden die nu verkleuren in alle tinten van de herfst.
Iedere druivensoort verkleurd anders, een lust voor het oog. De gorges zijn al net zo indrukwekkend, de wegen erdoorheen zo niet nog indrukwekkender gemaakt en de Hermitages verstopt in de rotsen, inmiddels gesloten maar zichtbaar vanaf een parkeerplaats.
Ver in de middag zijn we vergeten te eten, alles is dicht op woensdagmiddag en uit ellende duiken we in Prades een supermarkt in en scharrelen allemaal wat bij elkaar tot we een heuse picknick kunnen gaan houden hoog in de bergen op een stenen picknickplaats. Grove grote stenen vormen 2 zitjes waar ik het '-jes' beter af kan laten, reuzenpicknick met voornamelijk mieren die er hun route hebben.
Het smaakt goed en we praten over globale wereldproblematiek, de 'toestand' in onze landen van herkomst en ons idee hierover in de toekomst.
Dan nu een flink uur naar de gite terugrijden en onze gastheer kletst maar door.... Vermoeiend, leuk, levendig, maar zo vermoeiend!
Zij hebben een echte italiaanse maatijd in gedachten; aardappels, pasta, een grote groene kool en een kilo kaas!!!! Ik had hen en mezelf belooft een monchou-taart te maken maar in plaats van de onvindbare zachte franse roomkaas heeft zij echte topkwaliteit mascarpone meegebracht; dat gaat ook goed. Je begrijpt het al, rond half elf aan de zware kost met middernachterlijke heftige taart toe valt zwaar, maar LEKKER!!!!!!
Dus weer laat naar bed, weer moe en de nacht gaat als een groot zwart gat aan ons voorbij. 's Ochtends koffie met taart en een heerlijk bad.
We vertrekken weer te laat en ik zit me in alle bochten op de weg te verbijten van de pijn, overal, drama. Ik wil thuis zijn, maar ook nog even door avonturieren met Marc, terwijl we rond 6 uur in Aurillac willen zijn voor een noodreparatie aan de auto en zijn pc op willen halen die ook problemen heeft met de zware programma's die we nodig hebben voor ons werk. Geen tijd om ook maar een bakje koffie te zetten, racen tegen de klok, stakingen in twee steden veroorzaken oponthoud, trekkertjes oefenen ons geduld, wegpiraten maken ons wakker terwijl oudjes achter het stuur ons de stuipen op het lijf doen jagen omdat ze met 20 per uur durven in te voegen op de snelweg of op de remmen gaan voor iedere bocht om nog even te wachten tot de wegwerkmannen ons weer doorlaten omdat tweebaans tijdelijk éénbaans is.
Tegen de schemer trappen we bij de landrover garage op de rem en daar neemt de bevlogen man ruim de tijd voor onze auto en ook voor zijn burocratie die Marc tussen twee kantoortjes laat lopen of hij een boodschappenjongen is met een portemonnee. Dan door naar de pc-zaak waar weer een bevlogen knul zijn werk erg goed doet tegen nog betere facturen, maar hoe je het went of keert, ver na sluitingstijd staan we buiten met een opgewaardeerd werkstation; een pleister op de wonde. In het donker rijden we naar huis waar Harry ons opwacht in een opgeruimd huisje-boompjes-beestjes, het vuur in de schouw brandt en ik kijk nog even niet naar alle dingetjes die oudere mannen nu eenmaal doen als ze alleen zijn en voor zichzelf moeten zorgen.
Ik heb pijn, overal in m'n lijf, maar vooral mijn buik, Marc is stuk van het rijden, het racen, voor Harry is het hier wel erg stil zonder het randstedelijk geruis en ik besluit dat ik de vrienden die hier zouden komen eten vandaag af ga bellen, want bruin trekt het even niet.
Deze ochtend ga ik even naar de brievenbus en krijg een heuse stille klapband in de rode landrover. Ik hoor niets en merk het pas op de terugweg omdat ik niet meer kan sturen. (SHIT!!!!!) Dus mijn dag gaat ten onder aan de nawerking van het hectische uitje wat eigenlijk een mini-vakantie had moeten zijn, pech, pure pech (klapband), vrienden mislopen omdat ik het echt niet opbrengen kan, ontzettend vervelend ongesteld zijn en de rommel van een oude man die op ontroerende wijze zichzelf overvraagd en zijn best doet in ons huisje. Met pijn in het hart ruim ik het bakvet op dat langs de muur, over de handdoek op de grond gelekt is van een vergeten-af-te-wassen-pan die aan de haak is opgehangen, de glasscherven die net niet goed genoeg onder de koelkast zijn weggemoffeld, opgeruimd vaatwerk (vergeten of alleen afgespoeld??) en zoek vergeefs naar m'n twee ronde pollepels. Ik zuig het huis, dweil, verschoon bedden, werk een was weg van de grote stapel en doe m'n best lief en aardig te blijven.
Eerlijk; het valt niet mee, maar het is aandoenlijk te zien hoe groot Harry zich houdt, hoe hij nog wel meekan in het zware werk en gewoon doorgaat en zich door niets van de wijs laat brengen.
De dag eindigt met een rustig moment, ieder achter ons eigen pc'tje, even geen geklets, maar toetsenbordgetik dat rustgevend werkt, een borreltje, kado'tje van Harry en een enorme storm buiten die hondje Miska de stuipen op het lijf jaagt, Cros hyperactief maakt en ons buiten laat checken of er niets weg en of kapot kan waaien.
dinsdag 26 oktober 2010
maandag 25 oktober 2010
Hérisson
Heilig Huisje
Het glas dat sneuvelt verlaat mijn kookkunsten en een instelling op mijn pc is plots gewijzigd of er openen zich spontaan programma's die ik nooit geinstalleerd heb.
En mijn ratio weet het natuurlijk glansrijk te passeren als klinkklare onzin dat mijn emoties zich zo aan me opdringen als gasten iets doen (of laten) dat niet in mijn huisje past. Of op mijn terras, de oprit is al te ver weg van m'n huisje.
En elke keer als er gasten zijn, onafhankelijk van wie dat dan ook is!!! loop ik tegen de onhebbelijkheid aan dat mijn emoties sneller en heftiger zijn als mijn verstand, die het wel weet te luwen mits ik de tijd neem de dingen te relativeren.
Ik hecht blijkbaar enorm veel emotionele waarde aan de meest simpele en praktische zaken, die echt niet zo belangrijk zijn als mijn beleving doet voorkomen.
Ik vind het werkelijk belachelijk van mezelf dat ik zo heftig kan reageren op de kleinste verstoring van mijn orde en het lijkt alsof ik voor het eerst mooi speelgoed heb gekregen en op de dag dat ik het voor mijn verjaardag kreeg er mijn broertje ermee vandoor zie gaan en het stuk zie maken. Maar mijn leven en mijn huisje-boompje-beestje is toch zeker geen pas gekregen speelgoed?? Stuk kan hier weinig, het robuuste granieten onderkomen met zijn stenen dak. Al zou je het in de fik willen steken, dan zul je van goede huize moeten komen en een kilo semtex mee moeten nemen. M'n servies is een allegaartje en met 10 hectare bos zitten we niet echt snel zonder warmte. Na een gesprek met m'n lief kan ik heel misschien concluderen dat gasten zich niet kunnen realiseren hoeveel energie het zelf-voorzienende leven mij kost. Liefdevolle energie, dat zeker. Maar als je je schoonpapa verlekkerd ziet kijken naar je laatste restje droog hout en ikea-tas met aanmaak-sprokkelhoutjes en en-passant zegt dat 'dat zeker niet genoeg is voor de drie dagen dat hij hier alleen zal zijn'.... Auw. Ik kan alleen maar zeggen dat wij een maand doen met die ene ikea-tas sprokkelhoutjes en vaak een extra trui aantrekken na één volle verwarmingsketel. Ik zet het met goede bedoelingen 'afgewassen' ontbijtbordje-met-jamresten dat ik tussen de schone vaat heb uitgevist gewoon weer voor hem neer voor de avondboterham, het is van geen enkel belang. Maar toch het gevoel zelf als ik het nog vieze bordje bespeur tussen die schone vaat, maakt van mij op sommige momenten een krampachtig wezen dat niet duldt dat er iemand aan haar peperkoekhuisje zit. Alsof Hans & Grietje hier niet welkom zijn. (Het bewijst weer wel dat ik geen enge heks ben, dat lucht wel wat op.)
Maar feit blijft; ik hecht te veel emotionele waarde aan eenvoudige praktische zaken van geen enkele waarde voor mijn bestaan hier. Misschien wordt er een speldje geprikt in mijn zelf gecreëerde utopia die geen utopia is, maar een harde realiteit die alleen draait om praktische waarde waar weinig plaats is voor emotie.
Ik blijf ertegen knokken. Ik weet dat het verre van reëel is. Dat het me niet lukt de ratio voorrang te geven boven die bliksemsnelle emotie van het moment die met een 10 minuten al weer plaats heeft moeten maken voor de liefde voor mijn gasten, mijn leven, mijn lief en alles dat hier ons leven zo mooi maakt.
Ik denk even terug aan het mailtje dat ik kreeg vandaag. Een ander emotioneel lief mens, een mooi mens dat me laat weten dat ook andere mensen grote zorgen delen, hier ook alleen in staan, maar wel omringd door liefde dat het leven ondanks alles zo mooi en de moeite waard blijft.
Vlak voor dat Marc naar bed gaat moet ik het hem ronduit zeggen; dat ik hem waardeer om wie hij is en zeer zeker ook zijn vader bewonder op wie hij lijkt. Echte mensen om me heen troosten me, want echte mensen zijn vaak onwerkelijk in hun zijn op het extreme af, maar nog steeds echt.
Misschien moet ik niet blijven vechten tegen die prikkels, die Hans & Grietje handjes die van mijn peperkoekhuisje snoepen. Laat ze maar de spekkies van de dakrand eten, want daardoor weet ik dat ik in een peperkoekhuisje woon in een bos waar je broodkruimels nodig hebt om thuis te komen terwijl het hier wemelt van de vogels.
Die vogels hier eten geen broodkruimels, geloof mij nou, die doen zich nu te goed aan bessen en zaden.
zondag 24 oktober 2010
Nootjes pellen
Tis een saaie trage sombere rustige dag met drie keer afwassen, een beetje hangen en een aanrecht vol potten met eigengemaakte goedjes.
Het recept;
500 gram gepelde verse kastanjes (uurtje laten koken, afgieten/uit laten lekken in een vergiet en fijn stampen of malen tot puree)
150 gram pelpinda's
150 gram walnoten
150 gram hazelnoten
Alle nootjes fijnmalen/-hakken tot de oliën vrijkomen
Door de kastanjepuree mengen
Zet een pan op heel laag vuur en vul deze met;
100 tot 150 gram roomboter
200 ml notenolie of zonnebloemolie
2 zakjes vanillesuiker
250 gram bruine basterdsuiker &
250 fijne kristalsuiker (minder mag ook)
Snuf zout
reep fondantchocolade (puur)
75 gram cacao (beetje naar inzicht)
Voeg als het al warm is pas een flinke scheut room toe.
Verwarmd dit al roerend tot boter en suiker gesmolten zijn en er een mooi egaal papje ontstaat. Suiker kan vervangen worden door honing, een suikervervanger of vruchtensuiker, omdat dit papje niet mag koken en zo de suikers niet verloren gaan.)
Voeg het notenkastanjemengsel en de chocoladepap samen in een grote kom en roer dit goed door elkaar. Als het nog te grof is, even met de staafmixer fijner malen. Pas op je witgeverfde keukenmuren.
Vul potjes of wekpotten met dit goedje. Bewaar het koel en donker.
Bij inname van grote hoeveelheden is er een risico op gewichtstoename en hart- en vaatziekten, verhoging van de bloeddruk en hyperactiviteit.
meer zielen, meer vreugd
Het kapot-gewaande lasapparaat van Marc is nu ook verhuisd, een zeer waardevol stuk voor op deze plek. Een hele lange stevige ketting voor het bomenwerk komt ook als een groot geschenk. De honden zijn overgelukkig elkaar weer te zien, dikke maatjes. En Harry is blij met zijn eigen ruime kamer; de bar.
Tijdens de boodschappen vrijdag merk ik wel dat er gestaakt wordt doordat er geen loodvrij meer te krijgen is. Gelukkig kunnen wij onze tank gewoon volgooien. Ook de lader voor de accu's is binnen, dus ons uitje naar vrienden kan waarschijnlijk doorgaan. Ik kan met de Super-punten van mezelf en van P de handycam ook ophalen en ik probeer het hele kleine apparaatje uit. Geluid en beeld zijn fantastisch vergeleken bij de camera waar ik mooie foto's mee maak. Alleen er zit geen hoes of tasje bij en het is zo'n klein licht kwetsbaar apparaatje, dat ik er echt wat op moet vinden voor het gebruik.Terwijl de mannen al aan het verwerken van de 4 gezaagde eiken beginnen, ga ik aan de slag op mijn kamertje, wat al snel veranderd in een chaotisch naaiatelier.
Na uren frutsen en rommelen, een gebroken naaimachinenaald en divers oponthoud door mijn onkunde heb ik 's avonds wel een gevoerd tasje met twee vakjes voor de camera en snoertjes. Het ziet er niet zo jedat uit, maar functionaliteit gaat hier altijd boven esthetiek.
De mannen vermaken zich goed, waar ze zoveel energie vandaan halen om even 4 eiken in mootjes te hakken, al het hout netjes op te stapelen en die enorme takkenberg te verbranden is me een raadsel.
We zijn al door het werk heen wat we voor Harry alleen hadden bedacht en zullen dus iets nieuws moeten verzinnen.... werk maken.
Het weer is onvoorspelbaar;
De ene dag is het zo warm en zonnig dat het nog steeds nazomeren genoemd kan worden. Dan volgt er een nacht dat het zo koud is dat het hartje winter lijkt, om vervolgens over te gaan in een sombere bewolkte dag zonder regen die ons dwingt lichten en kaarsen in huis aan te doen en de schouw brandende te houden. Met een volgende nacht waarin je in je ondergoed een wandeling kunt gaan maken zonder dat je het koud krijgt om het te verruilen voor regenkleding omdat het dan weer koud, nat & somber is... Er is geen pijl op te trekken, ook niet met Meteo France, buienradar en de weersverwachtings-tekeningetjes in de kranten. (Die kloppen nooit helemaal, zeker niet omdat we zo 'diep' in de gorges wonen waar de bergen de wolken altijd weer een andere kant op sturen dan je denkt dat ze heen gaan.)
Vandaag hadden we weer wat bomen willen vellen, maar zolang het blijft regenen rommelen we lekker binnen na het lang uitslapen en rustig wakker worden.
donderdag 21 oktober 2010
FF rooien
Ik loop A tegen het lijf en we duiken het cafe in voor een warme kop koffie. Ik krijg een koopje van Rene de knoflookman; 6 kilo voor 5 euro met een gouden tip om de teentjes geschild gewoon in te vriezen, zodat ik ze langer goed kan houden, want hij stopt er mee voor dit seizoen. Met de cabine van de kleine vrachtauto in de wind zit hij te verkleumen achterin tussen de kratten met de laatste restjes knoflook. Hij ruikt er niet naar als ik hem met drie zoenen begroet, de wagen ruikt niet naar knoflook en toch IS deze man een bol knoflook. Een schat, dat moet ik hem nageven. Ik koop een kan wijn onder de 5 graden en het farcou-stalletje wordt in deze kou druk bezocht.
Ik verdoe een half uur met handen schudden, zoenen, 'ca-va?' vragen en antwoorden en rij voor niets langs een gesloten diesel-tank bij de garage. Dat was te verwachten.
Moe en weer sociaal helemaal opgeladen zak ik af naar huis, kook een lekkere hap en na het uitbuiken en de afwas is het toch tijd wat werk te maken voor Harry tijdens de dagen dat we er niet zijn; hout hakken.
De geplande 4 eiken laag op de helling van onze 'camping' mogen om, puur voor het hout. Het zal nog drie jaar moeten drogen, maar uitstellen is zinloos.
Ik vel de twee grootste met de grote kettingzaag. Het blijft me een enorme kick geven om grote eiken om te zagen.
Waarom dat zo gaaf is?
Een vrouw die zo'n enorme kettingzaag soepel hanteert, de kleine subtiele 'krak' die je hoort door je gehoorkappen en het geluid van de kettingzaag heen. Het rustig de zaag uit de velsnede halen, op de rem, stapjes achteruit en rustig achterover leunen om het gevaarte te zien vallen. Heeeeel langzaam, krakje voor kraakje zie je de boom centimeter voor centimeter in beweging komen, om als de vaart er eenmaal in zit, de kolos met een mooie klap om te zien vallen, om nog even op te veren door het stugge hout van de zijtakken.... En een manman die met een brede grijns en een al draaiende kettingzaag staat te kijken, ehm glunderen, om na de val de boom klein te zagen, terwijl ik de stam in mootjes klaarzaag voor de kloofbijl.
Na 2 uur is het wel een beetje 'arme Harry', de chaos is er aardig compleet en nog net werkbaar. Castel laat ik wennen aan oorkappen op haar kop. Na 3 minuten vindt ze het best en met de rode kleppen om haar nek gaat ze besjes staan eten tussen de bramen. Moe maar voldaan laten we het nu donker worden.
Weer een maandje warmte voor 2013.
Ter controle over m'n werk kijk ik de stomp na die als het goed is een heel mooi plaatje laat zien en me verteld of ik het goed heb gedaan.
woensdag 20 oktober 2010
Foto's
Maar ik moet toch verder waar ik mee bezig was, het schoonspuiten van de muur rond het zijraam. Je kunt van tevoren niet echt goed bedenken hoe je een granieten grove muur met nog grover voegsel kan ontdoen van bijenwas (tussen de luiken en het raam en deels binnen hebben honingbijtjes kans gezien een mooi gebouw te plaatsen, omdat het 6 jaar lang gesloten is geweest.) lekkagestrepen, stof en vettige roetaanslag. De stoomreiniger die m'n ouders meebrachten biedt uitkomst. Nog iets vlekkerig, (of authentiek, het is maar hoe je het bekijkt) droogt de muur op, maar wel zonder de heel vieze vette plekken en zonder bijenwas.
Ik kan 's middags dus verder met het verven van deze muur. Let wel; met een penseeltje gaat het het beste, de voegen. Wat een gepriegel, maar ik wil voorkomen dat het mooie graniet te veel witte vlekken krijgt. Het resultaat mag er zijn, maar alleen op dit muurtje, het lijkt wel een tekenfilmhuisje en we moeten er niet aan denken dat de hele kamer dit frisse contrast vertoont, te wit.
Terwijl ik eind van de ochtend aan de telefoon zit, komt Marc me roepen om even naar Cros te kijken die een couleuvre heeft gevangen van een 60 centimeter lang. Niet zo'n indrukwekkende grote slang, gelukkig maar, maar toch iets waar hij beter iets meer respect voor zou moeten opbrengen. Maar wij kennen Cros beter en weten dat het zinloos is hem de slang af te nemen.
Castel bemoeit zich er ook tegen aan. Zodra ze door heeft dat slang te traag is door de kou en zich steeds dood houdt, durft ze het dier in de bek te pakken. Maar het enthousiasme van Cros is ongeëvenaard. Samen ermee spelen vindt Cros maar niks en hij houdt zich op de achtergrond tot Castel zich weer af laat leiden door iets anders. Slang blijkt slimmer dan de twee bij elkaar, want zolang slang zich dood houdt, verliest ook Cros uiteindelijk na 2,30 uur zijn interesse in het niet meer bewegende dier, zodat slang een warm en veilig heenkomen kan zoeken. Vermoedelijk wel met wat gaatjes in het ranke lijf.....
Harry komt vrijdag met zijn hond Miska voor een vakantie deze kant uit. Hij kan niet niksen en zo verzinnen wij klusjes die hij alleen kan doen. Wij grijpen de kans om sinds twee jaar er relaxt een paar dagen tussenuit te gaan, omdat de dieren verzorgd achterblijven. Een italiaans stel dat we via Secondlife ontmoet hebben zoekt al jaren een huis en plekje zoals wij hier hebben in het zuiden van Frankrijk. Na hun eerste bezoek hier bij ons, blijken we veel gemeen te hebben, veel raakvlakken. (In Secondlife spreken we elkaar nauwelijks, aldaar geen raakvlakken in wat we daar doen.) Voor de zoveelste keer reizen ze door Katharen-land en weten deze week een huis waar ze al eerder in geinteresseerd waren en kunnen verblijven. Ze hebben een kamer over en de uitnodiging stond al gelijk vast zodra ze wisten dat ze zouden komen. We kijken dus erg uit naar de 3 dagen dat we begin volgende week echt erop uit gaan. Niet om te werken, niet om te avonturieren, maar om vrienden te zien.
Zoals gebruikelijk als je in het 'niets' woont, zul je er een paar dagen voor uit moeten trekken om naar vrienden te gaan. De trip naar italië is te lang en te duur, maar een rit van ruim 4 uur is goed te doen.
Nu maar hopen dat het brandstof-probleem is opgelost en dat we de lader voor de accu binnen hebben.... Ik hoor het mezelf nog zeggen "Er valt hier niets te plannen"....
maandag 18 oktober 2010
Blaffende hond
Het is ijzig koud, vooral de wind maakt het winters, ze blaast niet hard maar wat ze waait is doordringend en we hebben samen heel de dag de bibbers, dus de kachel gaat 's middags al aan en niet meer uit tot laat.
Ik sta al een week rond 7 uur op, in het donker, en dat breekt me op vandaag. Tevens is het restaurant-eten van gisteren niet goed gevallen en mijn buik rommelt en borrelt en laat me ruiken wat er morgen uit moet, bah! Dus verlaat ik na het eten de kamer en ga op bed liggen waar ik na twee bladzijden al wegzak in een bijna-dutje. Aai houdt de wacht.
Heel in de verte hoor ik een hond flink blaffen zoals waakhonden nou eenmaal doen. Weer jagers? Op maandagmiddag??
De telefoon beneden wekt me en ik loop naar beneden waar ik me warm bij de schouw. Als Marc later binnenkomt, die is stenen gaan zoeken langs het bospad voor de muur achter de secadou, vraag ik hem naar de jagers.
"Nee, dat was Castel!" Wauw, wat was er dan voor enorme dreiging of spel waar ze zich zo over opwond? De slager uit Lo Mur met zijn vrouw die om het hoekje van het hek kwamen gelopen, omdat ze dachten dat dit huis misschien het geboorteplekje was van zijn moeder.... Maar van dat complex is al heel lang niets meer over en is overwoekerd door een bamboe-bos en bramen waar de everzwijnen zich verschuilen, ondoordringbaar. Castel ziet het huis en het terrein nu afgeschermd door een hek, wat haar zoveel duidelijkheid verschaft dat ze als een woesteling net zo lang blafte zonder te kwispelen, dat de slager en zijn vrouw terugdeinsden! Gelukkig was Marc ter plekke om hen uit te leggen dat 'ze niks doet', maar de schrik zat er even goed in. Wij blij en het slagersechtpaar blij. Castel ook, want ze kreeg natuurlijk complimentjes, knuffels en na haar maatje die vanochtend vertrok met zijn vrouw, zag ze de bui wel weer hangen dat er even niets zou gebeuren.
Nu maar hopen dat m'n schoonvader deze maand nog komt met zijn hond Miska. Die geeft kwa blaffen het goede voorbeeld. Verder niet hoor, Miska wordt als mens gezien en heeft menseninprenting en gedraagt zich naast het geblaf als mens. Het liefst zou ze schoenen aankrijgen tijdens de wandelingen door het bos over aangeharkte paden.... Maar ja, dit mensje heeft een baas en een leiband. Castel heeft een hondenleven en een mooi hondeleven!
zondag 17 oktober 2010
Twee
Ze brengen voor ons een klassieke bekende franse film uit 1973 mee (La Grande Bouffe) die we gisteravond keken in onze thuisbios en vanavond verrassen we hen met de film-met-popcorn 'Micmacs de Tire-Larigot'. Deze laatste is een juweeltje en als je een filmliefhebber bent is dit een ware must om gezien te hebben. We kletsen, discussieren, lachen en zijn ernstig, we lummelen en hebben onze momentjes voor onszelf. Wat voor mijn vader na een al lange wandeling uitmondt in het halen van zijn camera (op de camping 200 meter verderop) met Castel in zijn kielzog die hem als een rattevangster van Hamelen meelokt naar de rivier, waar hij op de terugweg verdwaald en de meest moeilijk te beklimmen helling naar het bospad als terugweg neemt, klimmend op een puinhelling door de bramen en doornstruiken heen om lachend thuis te komen met een uitgerende heel blije hond. Pa heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op dieren, Pipo incluis. (De witte kater van 19 jaar die altijd schichtig is, bang voor vreemden en panisch voor vreemde mannen, maar na 24 uur is het Pipo zoals Pipo ook is als we gewoon samen zijn. M'n vader zou Castel best als zijn hond willen hebben, maar op een flat met een poes die alles haat wat niet mijn ouders zijn, gaat dat voor een boshond met ultieme vrijheid niet werken.) Maar genieten doen we allemaal.
Twee volle dagen is echt genieten en veel van wat ik hoopte met ze te kunnen doen kan ook in twee dagen. Zelfs het cement-achtige streekgerecht van Aligot met Saucisse valt in goede aard.
De winter is echt in aantocht, na een zonnige wandeling aan het einde van het stuwmeer, drijven de donkere wolken door de gorges en brengen een ijskoude wind mee die onze warmgelopen lijven verkild. Thuis gaan de kachels aan, de kaarsen en worden de glazen gevuld en de popcorn gepopt om na de film ons bed op te zoeken.
Morgenochtend vertrekken ze voor een ritje Pyreneën om via de west kust van Frankrijk naar huis te rijden. Via Lourdes, iets dat je gezien moet hebben als je toch in de buurt bent.
zaterdag 16 oktober 2010
Weerzien
Alle boodschappen laden we ook nog uit. Mijn oom had nog een heel oud kacheltje staan en met onze passie voor echte oude houtkacheltjes en hun betrokkenheid kwam het zo dat dit prachtige oude warmtebronnetje werd verhuisd naar Frankrijk. Deze krijgt op zijn tijd een waardevol plekje.
We keuvelen de avond door bij het haardvuur en lopen mee naar de tent om ze welterusten te wensen. Cros laat zich dan ook zien, maar blijft op veilige afstand.
We weten nu zeker dat Frankrijk als toeristenland een feit achterhoudt; midgets. De mugjes die bekend staan om hun meedogenloze aard en hele volksstammen verdrijven uit gebieden om het te claimen om hun bestaansrecht veilig te stellen. De rotinsectjes van 1 a 2 milimeter vliegen als wolkjes om ons heen en het stof lijkt ze te verdoezelen. Alle bultjes die we hebben zijn niet meer afkomstig van een onbekende soort. Gewone midgets leven dus ook in Frankrijk, maar goed dat ik dit nooit geweten heb.
vrijdag 15 oktober 2010
Tegenslag
Ik douche me, kleed me netjes aan en pak spullen voor de weekendboodschappen, de vuilniszakken en de te ruilen zaagbroek.
De rode auto start niet, accu leeg....
De blauwe dan maar, die een half gedemonteerde deur heeft, want die is van binnen compleet weggeroest. Die heeft twee accu's, één voor de extra's als radio, raampjes, koelkast en 12V-lader voor apparaten die je op reis bij je hebt. De ander is gewoon de start-accu. Als die leeg is zit er toch een knopje in om de wagen te starten op die extra accu, dus altijd een rijdende auto voor handen....
Dachten we.
Niet dus!
3 Lege accu's is een drama als je een vangnetje voor een lage zwaar beladen auto in gedachten had, boodschappen moet halen en je achterbak met drie vuilniszakken gevuld is. En ik heb nog steeds geen ezeltje om daar dan maar mee naar boven te gaan met 4 kilometer per uur....
mmmmmm Dit belooft een heel bijzondere dag te worden!
donderdag 14 oktober 2010
Ledigheid
"Ledigheid is des duivels oorkussen."
Is het 'ledigheid' om de tijd te hebben na te denken? Is het 'ledig' om te weten wat je voelt?
Is het 'des duivels' om bij tijd en wijle naar buiten te gaan, het bos in te stappen, of het strand op, om eens uit te waaien, al wandelend je gedachten te ordenen? Je dingen af te vragen en wat weerspiegeling te vinden in jezelf door je verbonden te weten met de wereld om je heen? De wereld waarin je verkiest te leven, of het een stad, dorp, een gebergte, vallei of een bos is?
'Vroegah', in Nederland, moest ik de auto pakken, of de fiets, om het dorp uit te gaan, of de stad, en de rust te zoeken in de natuur die ik nodig had. Vaak in die natuur geen 10 minuten rust of stilte, misschien als ik wat langer reisde naar de rust, die uithoek van het strand of de Biesbosch. De één hectare siertuin voldeed al heel snel niet meer met de altijd grasmaaiende buurman, de ventweg aan de andere kant van de sloot met daar tegenover de veel bereden dijk, de industrie en A15 en het altijd maar zich aan me opdringende tuinwerk; snoeien hier, scheuren en splitsen daar, vellen zus of toch maar zo en de kippen die solidair met de slakken de hosta's kopjes kleiner maakten.
Nu sta ik in de stilte als ik de deur uitstap, iedere deur. Het werk is niet zo opdringerig, wat nu niet kan, komt morgen wel en er is niets of niemand die me zegt dat een beetje bedenktijd slecht voor me uitpakt.
Ik ga lopen als ik me niet fijn voel, ergens over in zit of iets moet laten bezinken, zo ook vandaag. Ik ben wat nerveus en ik weet waarom. Het bezoek van mijn ouders zit me niet lekker. Ze hebben niets gepland, maar komen in principe maar 1 dag om de rest van hun weekje wat wandelingen in de Pyreneën te maken. Het is prachtig daar, zeker de moeite van de lange rit waard. Ze brengen ook een enorme lading spullen voor ons mee die niet op de post kunnen, dus een hele klus en geen sinecure op het bospad. (Het vangnet in de vorm van een grote rode 4x4 staat natuurlijk klaar.) Maar 1 dag is te kort om eens bij te praten, om te acclimatiseren, om ze te laten beleven wat we hier doen, hoe ik leef hier en waarom het me zoveel goed doet. We kunnen niets samen doen, geen klusje op maat en ik kan van alles verzinnen, maar het gaat allemaal van die ene dag af, met 2 nachtjes...
Ik weet niet zo goed wat normaal is of wat niet. Als je in Australië woont, komt familie natuurlijk langer langs, de reis is te lang om er een dag, of 2, van te maken. Ik mis het met elkaar meeleven, vergeet dagelijks mijn skype open te zetten, omdat ik dan gebonden ben aan huis en dan alleen het bovenhuis. Een brievenbus is 20 minuten rijden, dus even wat op de post doen is anders als 'aan het einde van de straat'. Onze situatie weerhoudt ons er van om regelmatig naar Nederland te reizen. Samen een weekje weg kan al helemaal niet door het gebrek aan huisoppas in Frankrijk voor de dieren. Nog afgezien van de kosten en de conditie van de auto's.
Ik denk even verder terwijl ik Castel als een woest verscheurend beest een boomstronk zie verscheuren en de zon de ochtendnevels boven het water zie oplossen.
Mijn schoonmoeder was teleurgesteld over onze beslissing te emigreren naar een wel heel simpele oude bedoening, mijn broer laat nooit wat van zich horen, als m'n zwager met zijn gezin deze kant opkomt omdat zijn schoonvader hier 50 kilometer vandaan woont, blijft hij met hangen en wurgen een middagje en gaat met tegenzin terug naar zijn schoonouders. Als hij de dag erop naar de markt gaat in Lo Mur weten wij van niets en loop ik ze tegen het lijf, maar tijd voor een kop koffie is er niet. Van tantes, ooms, nichten of neven verwacht ik niets, misschien zou ik dat van directere familie ook niet moeten doen, maar ik kan het niet helpen.
Misschien heb ik me verheugd op eerdere oude uitspraken van mijn ouders, toen nog in de veronderstelling dat ik natuurlijk wel minimaal drie keer per jaar zelf naar Nederland kan reizen in een LandroverCamper, wat bij nader inzien dus echt niet kan, hoe graag ik misschien ook zou willen. En hun plan om toch ook 3 keer per jaar een weekje langs te komen. Een avond met gekeuvel, een hele dag om me vast klaar te maken voor een vertrek de dag erop valt me gewoon zwaar, ik kan er niets anders van maken, hoe ik ook mijn best doe er blanco in te staan en te zien of we het zo kunnen hebben met elkaar dat ze er een paar dagen van maken. Het lukt me niet om mezelf hier, tijdens de klauter-wandeling, blanco in te zetten en te zien hoe het loopt.
"Maar jij hebt alle tijd om na te denken" hoor ik mams nog zeggen een tijdje geleden aan de telefoon. Ik bespeur de ondertoon dat het niet goed is voor de mens en ik vraag me voor de zoveelste keer af of ze gelijk zou kunnen hebben, die ledigheid. Dat ze daar misschien aan willen ontkomen als ze hier te lang zijn, of ze dan ook hun eigen gedachten horen, die hen van slag kan brengen?
Zijn we dan zo bijzonder dat we er juist van genieten de tijd te hebben onszelf te horen leven, te ervaren met iedere vezel en toch met open ogen de dingen zien zoals ze zijn, ondanks het isolement waarin we ervoor kiezen veel ruis buiten te sluiten? Die ruis die ons meer kwaad dan goed deed?
Ik zou graag een mooie wandeltocht met ze willen maken. Rustig over de markt struinen, een middagje een grotere stad in, eventjes en spontaan een restaurantje pikken tussen de middag voor een menu-du-jour en 's avonds een wijntje teveel in dikke truien rond een open vuur buiten. Een dagje kleine klusjes zoals dat naaiklusje waar ik in vastloop en het maken van kastanje-muffins, eikels roosteren voor de koffie en relaxt een ochtend babbelen in de herfstzon met zelf gebakken appeltaart. Het is net als Edith die zoveel dingen in 2,5 week wilde doen, terwijl ze daar eigenlijk ruim een maand voor nodig had. Ik wil zoveel doen en neig naar het alles-in-1-dag proppen, zo graag zou ik wat meer willen delen dan op één dag kan.
En ik wil ook niet op de zaken vooruit lopen, maar het voelt gewoon niet goed, die ene dag en heel misschien twee.
De andere kant ken ik ook; de weken met mijn schoonvader. Ook geen makkelijke situatie met een hond extra die druk en speels is, als de dood voor katten en de bank confisceert met goedvinden van pa, terwijl wij het beiden eigenlijk helemaaaal niet goed vinden en Castel in d'r up zoals gebruikelijk haar dag leeft. Maar die man neemt zijn 'kind' mee, is verder alleen, tegen de 70 en onverwacht prima ingesteld op het hier zijn en meerommelen. Die man werkt zich een bult, wil wat betekenen en geniet op zijn wijze van de omgeving. Gaat wandelen, doet zijn middagdutje (luid snurkend) en zorgt voor gespreksstof als wij zonder zitten. Als het genoeg is geweest is het ook goed en hoeven we maar een krimp te geven en vertrekt zoals ie kwam. En het is nog niet eens mijn eigen pa!
Ik laat me afleiden door een paddenstoelentuin in een gazon van heldergroen mos dat als een dik kleed op een dode boom groeit en laat het allemaal even los, eventjes maar. Zodra ik weer thuis ben ziet Marc aan me dat ik gewoon nerveus ben en niet weet wat ik ermee aan moet. Dat korte tijdsbestek waarin ik maanden in wil halen. Hij vangt dit lief op, zit me niet op de huid en stimuleert me goede en leuke dingen te doen.
Ik ga het enige vlakke stukje strak en kort maaien voor het nieuwe tentje van m'n ouders. Het is prima kampeerweer en het plekje is uitzonderlijk met een vrij uitzicht over de gorges, een bankje en een vuurplaats in de eerste bocht van het stalpad. Ik hark al het braammaaisel aan de kant, want vloerdoek van kleine tentjes, daar heb ik nooit een hoge pet van op. Gelukkig hebben we de grote kamer over als alles tegenzit met de kampeerkriebels.
Ik haal toch morgen meer boodschappen voor 4 personen voor het hele weekend en maak het hier aangenaam en netjes. Ik kijk enorm naar ze uit, daar veranderd die ene dag niets aan.
Ik ga ze knuffelen, zo leeg mogelijk, zo blanco als ik kan, zonder een oorkussen te zijn voor elke duivelse gedachte!!
ps
Mijn computer is hoogst waarschijnlijk zojuist overleden. Eén van de drie ventilatoren die erin huizen maakt al een tijdje een onbeschrijfelijk kabaal terwijl het hele werkblad meetrilt. De zovele stroomstoringen waardoor het systeem uitvalt zouden daar de reden van kunnen zijn. Mede met 'dank' aan de EDF. Dus even geen of incidenteel nieuws. Ik laat het monster een nachtje afkoelen, maar ik vermoed dat het echt over en uit is met de zwaar belastte machine....
woensdag 13 oktober 2010
mugjes of mitches
De herfstgeuren zijn verslavend, de ochtendluchten fris, helder, kleurrijk, het licht prachtig en de muggenbulten van een andere planeet.
We worden op de meest vreemde plekken gestoken, de bulten zien er hetzelfde uit en smeren met welk cremetje dan ook baat niet. Als Marc geprikt wordt, of het nu een daas, mug, wesp of erger is, na een klein kwartier zie je er niets meer van en hij heeft geen jeuk.
Ik smeer er een zalfje op en probeer eraf te blijven de week die erop volgt. Het viel ons afgelopen seizoen al mee hoe weinig vervelende steekinsecten ons op zijn komen zoeken.
Maar de kleine mugjes waar we nu mee te maken hebben lijken nog het meest op mitches, eenzame midgets die op eigen initiatief los van hun collectief je huid weten te bereiken, dwars door dikke sokken, sweaters of haargroei heen en prik doen om nog een paar weken op de meest onmogelijke momenten je eraan te herinneren dat ze bestaan. Ook Marc heeft er een week last van en we vragen ons maar weer eens af wat het nu precies zijn, terwijl we 's nachts in het duister naar het nachtkastje grijpen in de hoop dat het licht uit kan blijven en we de bultjes even in kunnen smeren met het één of ander. Ja, de bultjes houden je uit je slaap, verstoren de nachtrust, zoooo vervelend.
Marc is af en toe wat kwijt. We vinden het meestal weer terug, op hele rare plaatsen zoals de lange waterpas in de bar, een schroevendraaier in de kamer boven de broodoven??? of een washandje in de schuur naast de kettingzagen. Some is weg ook echt weg, zoals met de kettingen en de oude ploeg. Dus de eerste gedachte die er in ons opkomt als we iets niet kunnen vinden is 'gestolen!'. Heel vervelend, want onze hersenen bakken daar gelijk een emotie bij die geen rijstijd nodig heeft en die emotie blijft dan net zo lang hangen tot je het weer teruggevonden hebt.
Vandaag was het de grootste zwaarste uitschuifladder die we misten... Die zie je niet over het hoofd en laat je niet zomaar ergens slingeren....
Ehm, wij dus wel. Bij de stal waar we de ladder hebben gebruikt om die zware telefoonpalen de helling op te krijgen. Maar voor me dat weer te binnen schiet hebben we wel al een half uurtje lopen zoeken naar iets heel groots en ons met een rotgevoel afgevraagd of we niet weer bestolen zijn. Ik hoop dat dit zakt in de toekomst.
Marc is een heel eind met de muur achter de secadou, heeft weer wat dragers van de dakconstructie can de schuur vervangen en de muur eronder dichtgemetseld. Ik ruim wat rommel op, we krijgen bezoek van mijn ouders en al die rondslingerende rommel ligt me opeens in de weg.
Het weer blijft komende dagen prachtig, dus een mooie wandeling heb ik al uitgezocht.
dinsdag 12 oktober 2010
Bijzondere ontmoetingen
Passen moet ik thuis maar en kom maar eens terug voor de betaling madame... Dus ermee naar huis, op de pof. Gretig haal ik de broek uit de mooie doos.... Potverdire, die broek weegt 5 kilo of meer, heeft ook op de achterbenen zaagbeveiliging, wat de stof onbuigzaam dik en zwaar maakt en door de knieën gaat niet!
De vuilniszak moet in de container en ik moet boodschappen doen. Ik douche me nog even en fris stap ik in de auto, nagekeken door een trouwe Lady Vagebond met oortjes van 'ik pas wel op de baas'.
Zodra ik ter hoogte van het kasteeldorpje ben besef ik me dat ik èn de zaagbroek èn de vuilniszak vergeten ben.
Na twee regenachtige dagen hebben we hier het allermooiste herfstweer wat je je voor kunt stellen. Ben ik daarvan van de kook dat ik juist die twee dingen vergeet?
Ik denk dus dat ik tijd over heb zodra ik boven ben om half 11 en drink een café creme op het terras. Le patron komt een babbeltje maken en rookt een sigaret en uiteraard flirt meneer zoals alleen de franse mannen dat kunnen. Tot een dame van de yoga-groep de hoek om komt lopen en maar gelijk aan m'n tafeltje plaats neemt na het begroeten van Le patron alsof het een heel goede vriend is.
Na een aantal keren yoga, kende ik de vaste groep wel van gezicht. Geen namen, want het is geen theekransje. Twee dames vallen me op en zijn dat blijven doen. De yoga-docente, die een kwaliteit geeft waar je u tegen zegt, en een dame van net in de 60. (Gokje, dat weet je nooit bij deze yoga-die-hards.) Ze is een beetje een alternatief figuur in geweven hippie-achtige kleding met een chicago-hoedje op, of een malle gebreide muts. Ze maakt grapjes, is los, spontaan en vrij, vrijgevochten misschien. Maar ze misstaat een beetje bij de groep door het vlotte voorkomen, een deken voor de eind-meditatie in plaats van een slaapzak, komt vaak later en sluipt soms eerder weg. Deze twee vrouwen blijven boeien, beide op hun eigen manier, contact krijg ik niet, helemaal niets. Een hobby, 'animation', zoals dansles, een koor of yoga doe je voor jezelf. Het wordt hier niet beleeft als sociale aangelegenheid, je komt naar yoga en zodra het klaar is ga je naar huis.
De zeer jeugdige dame komt de hoek omzetten met ferme tred en strijkt dus na een hand en twee zoenen gelijk aan mijn tafeltje. Na één zin schakelt ze over op het engels en ik sta weer eens paf. Haar engels is zo goed als perfect met het altijd charmante accent waarvan de fransen zich kunnen bedienen. Le patron zie ik alleen nog een kopje koffie voor haar neerzetten. We zijn gelijk diep in gesprek, alsof we elkaar al jaren kennen. Verontrustende onthullingen komen me ter ore, over de aard van de mensen hier. Over haar leukere weetjes; wie ze is, wat ze doet. Ik kan zeggen wat ik wil, op mijn hart heb, me afvraag en ik krijg de tijd niet te betalen voor de koffie, ze troont me al mee naar haar atelier waar ze antieke meubels restaureert en ik haar echtgenoot en een collega of vriend begroet. We kletsen maar door, een aantrekkingskracht van twee kanten, e-mail-adressen wisselen we uit en ze gaat op zoek naar een alternatief voor yoga.
Iedereen van de groep heeft een brief gekregen dat yoga dit jaar niet plaatsvindt, met de reden daarin vermeld. Maar ik heb geen brief gekregen, N. verklaart dit; ons adres. Onbekend maakt onbemind, zeker hier.
Nu ben ik al wat vatbaar voor indrukken, sferen en gevoelens, dus deze heme snelle maar ontzettend indrukwekkende kennismaking na het elkaar zovele malen gezien te hebben met een gepaste franse plattelandsafstand doet me duizelen. Ze woont en werkt om de hoek van het cafe en kent Le patron zeer goed. Als ik nogal onder de indruk weer buitensta, ik heb nu nog een 25 minuten over voor de boodschappen en eten kopen voor alle huisdieren, loop ik terug naar het cafe om mijn koffie te betalen, maar mijn hand met munten wordt weer dichtgedrukt en ik word bedankt en krijg een heel vriendelijk 'au revoir'. Weer de koffie voor niets, ik voel me verwend.
Rennen naar de super en pas als ik naar huis rijd, heb ik tijd om dit te laten bezinken.
Ik zeg het vaak tegen m'n lief. In een isolement wonen dwingt je eruit te gaan en de mensen op te zoeken. Zo leer je toch de mensen kennen die je nodig hebt. De mensen die je pad kruisen omdat ze je wat te leren hebben, een andere vorm van boodschappen doen, een andere manier om uit het leven te halen wat voor jou bestemd is.
Ik weet nog niet goed wat ik met de nadere kennismaking aanmoet. Dat dit een mens is waar ik wat mee deel dat ik hier mis, is zeker.
Thuis heb ik al een e-mail van haar en eerlijk gezegd verheug ik me op een avondje meidenbabbel.
maandag 11 oktober 2010
ramppuzzel
zondag 10 oktober 2010
Cubieke Tien
10-10-'10
Martine werd Tien
Tien was ook vaak Tientje
Tien schreef 10elien
Of Mar10e
Een tientje blijft 10
10 werd persoonlijk
Hield het op 10
10
Deze data komen maar 12 keer per eeuw voor. Het is nu 10 oktober 2010, volgend jaar één etmaal 11 november 2011. Dan mag nummer 12 deze eeuw afmaken.
Dit etmaal dat net begonnen is, komende 24 uren zijn dus een beetje speciaal voor mij. Deze datum is er maar één keer per eeuw, een Tien-dag....
We hebben al wat dingen verzonnen; 10 ezelhekpalen zetten op een heel steile helling tussen al het groen dat maar prikken en schrammen kan, 10 kilometer gaan wandelen of 10 keer terug naar bed samen om de zondagochtend 10 keer te kunnen genieten....
Laat ik eerst maar eens gaan slapen.
(geen 10 uur, dat haal ik niet meer)
zaterdag 9 oktober 2010
Cros weer!
Terwijl Marc een konijnenhok inricht als veilige rustige leefplek voor deze hummel, laat ik de spoelbak half vol lopen met hand warm water en ecologisch afwasmiddel. Ik houd het ukkie vast aan z'n nekvel en doop het beestje onder tot z'n nek en kam het hele vachtje uit, wat niet makkelijk is bij zo'n klein beestje. Het protesteert niet, heeft Cros nooit gedaan bij behandelingen of verzorging. Wel als hij een stoeipartij dreigt te verliezen of een bepaalde ruimte niet in mag.
Cros heeft een passie voor water, met name als het stroomt. Als we met een tuinslang in de weer zijn, ligt hij het stroompje op te wachten en valt het aan zodra het in zijn buurt komt.
Cros mag natuurlijk niet op het aanrecht, maar dat zal hem een zorg zijn, wat niet weet wat niet deert. Laat hij nou in de spoelbak springen waar ik net aardappels in heb afgespoeld, zich behaaglijk wassen en dan gaan liggen pitten met zijn kop op de rand terwijl ik groente sta te snijden met m'n rug naar hem toe.
Cros is raar, Cros is echt niet normaal kat. Cros is gewoon anders dan welke kat die we ooit meegemaakt hebben. We trekken hem voor, maar dat is niet aan hem besteed, het interesseert hem gewoon niet. Het levert veel plezier, lachsalvo's en mooie plaatjes op.
vrijdag 8 oktober 2010
DMCA
Wij hebben na 3,5 jaar SecondLife (2e leven) daar erg veel ervaring mee op gedaan. Intellectueel eigendom kan makkelijk gestolen worden. Creaties die je op internet deelt door ze op internet beschikbaar te maken is intellectueel eigendom. Of het nu een gedicht is, een verhaal, tekst op een weblog, een foto, maakt niet uit. Copyright zet je er op of niet, het is en blijft je eigendom. Wat wij maken in die bizarre wereld van bits&bites zijn net zo goed creaties, intellectueel eigendom wat we verkopen met digitale dollars, die omgezet kunnen worden naar echte dollars. We hebben onze verkoopvoorwaarden, die als formulier in iedere verpakking worden meegeleverd. Dat noemen ze een TOS, Terms of Service.
De laatste jaren hard nodig, business in die wereld is geen kattenpis meer. Er gaat gemiddeld zo'n 1.166.000 amerikaanse dollars per 24 uur om in dit 'spelletje', dus het koppie erbij houden is geen overbodige luxe. Onze klantenkring is groot, ook hun loyaliteit. Er wordt daarnaast ook gejat, gekopieert, nagemaakt, valsgespeeld, net als in het echte leven. Het "I'll sue you!!" is een veelgebruikte zin tegenwoordig.
Wij krijgen regelmatig tips van mensen die zien dat onze spullen worden doorverkocht, een schending op ons copyright. Om dit ongedaan te maken moeten we dan een Digital Millennium Copyright Act (DMCA) naar LindenLab sturen. Het bedrijf dat SecondLife is en leidt. Zo'n DMCA is een formulier waarin je aantoont dat je copyright geschonden is, dat er diefstal is gepleegd, je voegt de bewijzen bij (wat niet eenvoudig is en ons een uur of wat kost) en faxt!! dit naar LindenLab in Seattle. Mailen kan blijkbaar niet, wat ons altijd heeft bevreemd, maar a la.
Ik schrik dan ook behoorlijk als ik een mail binnenkrijg met in grote letters in het onderwerp DMCA. Het blijkt van Blogger te komen. Blogger is heel accuraat met het in de gaten houden dat hun gebruikers zich aan de regels houden.
Een DMCA is een amerikaanse wet die zijn tentakels wereldwijd uit heeft staan. Een DMCA is niets anders als een kennisgeving dat je illigaal gebruik hebt gemaakt van andermans intellectueel eigendom.
Ik lees met het rood op de kaken de mail en klik de site aan waar ik blijkbaar een afbeelding van heb gebruikt waar copyright op zit. Ik ben me van geen schuld bewust en schrik natuurlijk dat ik zoets heb gedaan. Ik vergelijk mezelf met de mensen die in SecondLife andermans spullen copieren en te koop aanbieden, helen, hoe je het ook noemen wilt.
In dezelfde mail staat ook de link naar mijn blogbericht dat niet in de haak is. Ik klik het aan en kom uit op een bericht over een restaurant dat bekend staat om hun forel, maar geen forellen serveert. Inderdaad is één van de forellenplaatjes verdwenen en gemarkeerd met een klein rood kruisje. Marc staat inmiddels mee te lezen en te kijken, we schieten alletwee in de lach om zoiets lulligs. Een officiele DMCA indienen naar een particulier weblogje van weinig betekenis, zonder economische waarde (het spaart misschien 2 lezers een abonnement op een krant uit) met geen enkel belang mijnerzijds om de foto of het plaatje te gebruiken, misbruiken of er een winst op te maken.
Dit, terwijl onze spullen door hackers en andere slim maar toch zieke types op sites illigaal te downloaden worden aangeboden!! Daar kun je niets tegen doen, zulke slimme hackers krijgt een bedrijf dat over andermans intellectueel eigendom waakt, niet te pakken. Dit contrast dus, dat ik een kennisgeving en een waarschuwing krijg om zoiets onbenulligs, terwijl hackers die ons bestelen er lachend en vloekend mee wegkomen. (We zijn beiden op deze site, dit forum geweest en zien met eigen ogen hoe wij en collega's in SecondLife daar bestolen worden. Dat is ronduit cru, zonder bourgeois!)
De foto, of het plaatje, ik weet het eigenlijk niet eens meer, was vrij te downloaden, gevonden op google.image, waar mijn foto's ook op staan, ook vrij te downloaden. Datgeen wat ik upload naar het WorldWideWeb, deel ik. Als iemand een foto van me gebruikt, is dat niets anders dan een complimentje. Ik begrijp ook dat er geschaad kan worden. Maar ik weiger mee te gaan in deze gekte van het aantekenen van een particulier, die een dagboek bijhoudt op internet en dat opleukt met foto's en afbeeldingen.
Bedenk me opeens dat ik Het briefhoofd van de Franse regering op mijn weblog heb gecopieerd... Oops.
Kijkers
Ze zijn heel lekker, maar ik laat ze staan.
Aan de overkant hoor ik steeds een man roepen, het lijkt of hij om de minuut 'Jan' roept. Even knijp ik hem, misschien is het een jager die castel en of mij ziet lopen en niet goed thuis kan brengen wat er loopt. Jagers zijn ook mensen, en er gaat nogal eens wat mis. Ik loop niet in een felrode jas, zo vroeg wordt er nooit gejaagd. Castel heeft het er ook niet op, gelukkig staat de persoon aan de overkant van de rivier en al zou hij denken dat we wild zijn -dat zijn we ook wel een beetje af en toe- dan nog is de afstand te groot.
Gisteren zijn we oud hout gaan halen bij P, de auto gaat zowat door de assen en bij gebrek aan energie staat de auto nu nog op de oprit. Die ruimen we rustig leeg en ruimen nog meer rondslingerend hout op.
Ik maai voor de laatste keer rond het huis, kook een hapje en na de afwas naai ik een tunneltje in het schaduwdoek a 11 meter lang om er daarna een koord in te rijgen voor het bevestigen aan de nok van de zwembadoverkapping. Later blijkt dat het tunnelzoompje aan de verkeerde kant van het doek zit. Morgen maar weer opnieuw dan. En zo vergaat de tijd, verwelkt het alsof het een daglelie is...
's Avonds krijgen we telefoon van de huisoppas; er zijn kijkers geweest.
We kunnen onze oren niet geloven na meer dan 2,5 jaar, kijkers voor ons huis!!!!!
En één kijker is geen koper, maar wel een beweging in de trage stroperige afgekoelde huizenmarktsoep.
Dat is even niet te bevatten. Makelaar en oppas hebben expres niets laten horen voor de kijkers zouden komen om ons niet blij te maken met een dode mus. Kijkers waren serieus geinteresseerd, hebben in alle kasten en de koelkast willen kijken, maar hadden wel de intentie het huis te slopen en er een nieuw voor in de plaats te zetten, apart... Maar wij hadden dus wel Kijkers.....
woensdag 6 oktober 2010
Prikkels
De dagen jagen voort, net als de mannen uit het dorp die hier met honden en geweren het bospad onveilig maken, zo dat we niet gaan wandelen met Castel. Marc ontmoet een 85 jarige man op een stoel met op schoot het jachtgeweer. Hij wacht, maar een dorpsgenoot schiet het 65 kilo wegende zwijn. De ene dag is het aangenaam warm met een zwoele nacht. Dan steekt er een stormwind op, die de noten uit de boom waait en als mini-bommetjes de groenten torpederen. Minder herfstkleuren als voorgaande jaren, de droogte heeft veel blad al verdord dat nu door de wind van de bomen waait. De nachten zijn vochtig en na de stormdag volgt een regendag om daarna weer plaats te maken voor een heerlijke nazomerdag.
We schonen de entree op. Hier bedoelen we mee dat we de steile helling tussen onze oprit en het bospad gaan dunnen van jonge kleine en kromme bomen. Ze zijn ingegroeit met bramen die tot meters hoog rond de stam omhoog zijn gegroeit. Ik voel me een berggeit-met-bepakking en sjouw de heggeschaar omhoog. Langs het oude schapengazen hekje snoei ik alle bramen weg om misschien deze winter dit hekwerk een beetje te renoveren. Niet voor de ezels, daar zijn we nog niet aan toe, maar voor het aanzicht, dat we ons niet schuil houden achter een verwaarloosde boel. De acacia's die elkaar verdringen om het zonlicht te bereiken, scheuren snel uit als het van de lange dunnen boompjes worden en deze klus is eens goed voor heel veel jaren.
Het oranje vintage-wekkertje is binnen. Marc is er heel erg blij mee! En we lachen om het lieve kleine ding, wat een gekregen wekkertje al niet kan doen!
Voor het boodschappen doen drinken we een kopje koffie in de Bistro van 'le Patron'.
Ik blik tijdens deze pais & vree terug, zie om naar twee lastige maar prachtige jaren en er vallen me veel dingen op. Veel veranderingen in mij, m'n lief, onze relatie, hoe we in de wereld staan en ons erin bewegen. Onze levensvisie die heel zoetjes en geleidelijk veranderd, de natuur die in seizoenentaal spreekt en het ene jaar een overschot aan insecten laat zien om juist dit jaar weinig vliegen los te laten en de wespen die de hornaars moeten missen, zodat deze enorme insecten wat meer fruit moeten eten. We lachen meer, we zijn rustiger. We leggen ons iets sneller neer bij juist die zaken waar we te nietig voor zijn om ze te veranderen en zien de creativiteit groeien waarmee we daar mee om kunnen gaan.
"Jullie hebben de tijd om na te denken" hoor ik m'n mams nog zeggen. Dat is waar en mij een weldaad. Zo vluchtig moest ik door het leven in Nederland, geen tijd om het leven waar te nemen, geen tijd om me bewust te zijn van de dingen. Geen tijd om te leren zien waar mijn grenzen liggen, wat bij me past kwa werk, studie, hobbies en vrienden, uitgaan of die soap dagelijks volgen. Het doet me goed.
Daarom ga ik net na het eten met een boek het bos in en blijf daar twee en een half uur op het wat verwaarloosde Krasse Knarrenpad zitten. Op een open plekje waar de zon me warm straalt als een kacheltje, niet gefilterd door de bomen. Nog net onder de tamme kastanjes zie en hoor ik ze vallen, die stekelige gemene zacht uitziende ronde bollen, meesten nog groen die op de bosbodem openknappen en soms hun inhoud prijsgeven als roodbruine glanzend gladde nootvruchtjes; tamme kastanjes. Ik schil er een paar door mijn duimnagel in het mooie velletje te zetten en peuter ze schoon om daarna die pure smaak te proeven, het smaakt naar bos en zoetig. Slokje uit de beek moet ook kunnen na zoveel regen en de laatste vliegen, vlinders en een enkele bloem genieten met me mee. Tussen de letters in mijn boek door, bekijk ik zo'n lege stekelbol eens beter. Het lijken twee wijd opengesperde bekken van een egel zonder lijf met alle stekels op z'n kop. Een 2 koppig minimonster dat me terug laat denken aan vorige herfst, toen ik met de helft van mijn voet naast mijn slipper ga staan en dwars door de sok heen ontelbare huidkleurige stekels in mijn voet krijg. Dagen daarna probeert m'n lief nog met een koplampje en een pincet de stekeltjes uit mijn voet te krijgen, maar met het blote oog zijn ze in de huid niet te zien.
De muilen van deze minimonsters zijn niet bedekt met enge vieze tanden of een rode bloeddoorlopen tong, maar bekleed met een beige groenachtige vacht die zijdezacht aanvoelt en de kastanjes een tijdje heeft gestreeld, gepolijst, opgepoetst en heeft beschermt tegen regen en wind. De tegenstelling tussen binnen en buiten kan niet groter en het is een prachtgezicht.
Het wonderbaarlijke is dat ik onder tamme kastanjes zit en de stekelbollen met een flinke vaart, nog gevuld, op de bosbodem afkomen en met een flinke plof van alles op zich spietsen, maar mij netjes mishouden. Een onzichtbare paraplu lijkt me te beschermen tegen deze genadeloze projectielen, ik moet er niet aan denken er één met die vaart op mijn hoofd te krijgen.
Ik strek me uit op het paadje en doe een dutje; nazomeren op m'n eigen bospaadje tussen mos en klimop die de bosbodem bedekt met het geruis van het beekje met haar watervallen op de achtergrond en de vogels.... Ik heb niet alleen de tijd om na te denken, ik heb de tijd om te leven. Ook al heb ik geen cent te makken en kopen we kleding bij Emmaus, ook al werken we achter een PC in een virtuele nepwereld en zien we geen euro terug van al die moeite en zijn we liever buiten bezig. Een mens heeft toch niet zoveel nodig en tijdens mijn dutje voel ik de bevestiging hiervan nog eens extra tot me doordringen, via de zon, de heerlijke herfstgeur van een loofbos, de vogels en het water, de aarde onder mijn uitgestrekte lijf, mijn voeten steunend op een met mos overdekte gevallen boompje.
Prikkels, zintuiglijke prikkels, die van alles met je doen, waar we meestal geen tijd voor hebben, geen aandacht aan schenken om ze als een stemmetje vanuit je hart te horen. Ze worden gemaakt, gestuurd en aangewakkerd door de wereld om ons heen. Ik werd er knettergek van; verkeersgeluiden, verlichte gebouwen, industrie en stank, het compacte en het asfalt, de TV met haar schreeuwerigheid, de dreiging, de domme lol, het moeten van zoveel dingen die we allemaal maar als vanzelfsprekend zien, werken en meer dan veel meer.
Ik heb het wel gezien en iets in mij heeft altijd gezegd daaruit weg te zullen gaan, zo lang als dat ik het nodig heb.
Hier lig ik dan op m'n gemaakte paadje, twee voet breed met hindernissen omdat dat niet anders kon op dit terrein. We hebben zo ontzettend veel gedaan dat het onherkenbaar lijkt op de oude foto's van toen we het hier te koop aantroffen. Het is leefbaar, bewoond en toch zo natuurlijk gebleven.
Er is veel veranderd, tussen het typische van de M&M eenheid tot de grootste verschillen, het mag bestaan en dat doet ons meer als dat we hadden kunnen bedenken.
Ik besef me dat mijn geluk te sturen is door niets te verwachten van het leven. Ik ervaar zoveel als een kado, juist datgene wat ik op al die momenten nodig had. Nu is dat hier en nu, huisje, bomen en beestjes in een bos in Frankrijk, waar ik toch al mijn vakanties als kind genoten heb.
We eten ons brood, met smaak, en gaan maar weer even aan de slag achter de PC's na een half uurtje vuur-staren samen in de schouw. Het is nog steeds af en toe een onwerkelijk leven dat ik niet in woorden om kan zetten. Net een stekelige bol met de prikkelzoet zachte inhoud die bescherm is gegroeit gebed in een vachtje.
Slaap zacht, je landt op vruchtbare aarde, door de zon beschenen, besprenkeld door het beekwater, lekker.