We hebben gisteren de buren maar even opgezocht om over de brievenbus-toestand te praten. Het werd natuurlijk weer een gezellige ochtend met een uitnodiging om te blijven eten. Maar we hadden beiden werk te doen. Ik zou moeten gaan maaien en Marc zou of de couvreur gaan helpen om het vak te leren of hij zou het afsluiten van de weg uitdenken. Eerst zou ik even met hem een perceelprint gaan geven aan de eigenaar van het weggetje. Dat resulteerde in een korte wandeling over zijn terrein tussen de weilandjes vol schapen door op zoek naar zijn ezeltjes. Een gezellige kleine boerderij met kippen, jachthondjes, katten, schaapjes (met lammetjes) en werkende echtgenote en buren. Zo'n 'elevage' willen wij graag ook. Wel met minder weiland, want dat hebben we niet en is onmogelijk te creeeren in verband met ons schuine terrein. Maar wie weet.
Marc heb ik in ons dorpje afgezet om wat te werken en zijn wandeling naar huis duurde 3,5 uur omdat hij 3 mensen tegenkwam met wie hij natuurlijk even is blijven kletsen. Het mini-dorpje naast het onze heeft een bekendheid in de wijde omgeving. Hij is een genezer, met name van huidklachten/-ziekten. Als één van je dieren of jijzelf gebeten wordt door een adder of gestoken door een bij of wesp schijnt hij a la minute je te kunnen genezen. We hebben nog maar 1 scepticus ontmoet hier. De rest van alle mensen die we gesproken hebben geloven heilig in zijn genezende krachten. Het is een charismatische man die zeer veelland hier bezit. Hij verzameld alles dat mooi of nuttig is van steen, ijzer of hout. Zijn konijntjes en zijn kippen eet hij niet. Ze lopen voor zijn plezier los op zijn erf. Castel vond het moeilijk er niet achteraan te zitten, maar ze was weer heel gehoorzaam, de schat. André (de genezer) heeft Marc zijn muurtjes laten zien. Uiteraard bouwt hij die zelf. Hij was ooit boer met veel koeien, maar inmiddels gepensioneerd. De wat oudere locals hier kennen ons huis en haar geschiedenis en zo beetje bij beetje leren we ons nieuwe plekje steeds beter kennen inclusief de ongeveer 300 jaar oude geschiedenis.
De uitnodiging voor het eten bij de buren hebben we terugegeven voor vandaag. Het weer was ideaal voor het uitpoten van groente en pardoes was het half twaalf. Ik liep in werkkleer met mijn net-uit-bed-haar en heb me enorm moeten haasten om de boeuf-bourgignon, aardappelpuree en salade bijtijds op tafel te krijgen.
Het was erg goed om eens rustig met hen informeel te babbelen en samen te zijn. De parallel met mijn ouders is heel groot en dat scheelt veel. Het is fijn dit stel in de buurt te hebben. Ook hun chambres-d'hotes zal ik proberen als 'link' op deze weblog toe te voegen. Ook de gîte van H&T ga ik vermelden. Na het geven van veel groenteplantjes voor hun moestuin, ik heb toch veels te veel, namen we afscheid. Vrijdag gaan we hen bezoeken in hun dorpje om de chambres d'hotes te zien, ik vertel er later meer over.
Samen zijn we met heel veel moeite het pad langs onze bron opgereden tot de splitsing om daar van een oud hekwerk een afsluiting te maken. Dat viel niet mee, maar we hebben heerlijk gewerkt en het hek staat er. Foto's volgen!! Omdat we nu zelf niet meer 1-2-3 naar beneden kunnen zijn we omgereden via een piste door het bos. Castel hebben we achter de auto aan laten rennen. Ze raakte ons kwijt en na veel roepen en fluiten kwam ze helemaal doorgezweet en uitgeput met haar tong op de pootjes naar ons toe. Als een hond blij kan kijken dan weten we nu hoe dat eruit ziet. Ze leert genieten van haar nieuwe leven. Het doet ons erg goed haar te zien opknappen. (gister na het bezoek bij de buren, alwaar ze in de ezelmest heeft liggen rollen hebben we haar gewassen. Wat een ervaring voor haar, ze vond het koude water verschrikkelijk, maar daarna was ze zo opgefrist en uitgelaten...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten