Zijn ze niet ontzettend leuk, platte kleine slakjes. Het krioelt ervan op de muur naast het kantoor. Door de regen verschijnen er hele kleine algjes die de slakjes gretig naar binnen happen. Met tientallen glijden ze haast onzichtbaar over de muur en de straat.
Nog zo'n slijmerige wat snellere maar toch traag regen-dier is de pad. Die komen pas uit hun schuilplaats als het donker is. Ik reed pas in de avond over het pad naar huis en moest uitkijken om ze te ontwijken. Wat niet meevalt op ons weggetje gezien het links een greppel heeft en rechts steile afgronden met bomen, en soms niets dan stenen en heide. Ik hoop vanavond er weer een aantal aan te treffen om ze op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen, evenals de vuursalamanders. (ik kom snachts niet zo snel op het idee om m'n bed ervoor uit te gaan en in kamerjas met het fototoestel de natte wildernis in te lopen).
Ik ben wel even op de rem gaan staan, ben uitgestapt en in groot licht heb ik een heel grote pad lieflijk naar de berm gebonjourd. Enorm zijn ze, zo'n ruime 10 cm lang, dik en vatsig, nat en glad met bultjes in een donkerere kleur dan de rest van het dier. Prachtig, dat moet gezegd.
Ook was 'ons' zwijntje weer aan het fourageren op de weg. Het lompe wat trage mannetje vind het allemaal best als ik langs rij. Gemoedelijk loopt hij de berm in met zijn kont naar me toe. "het zal allemaal wel dat jullie mensen hier rijden, als jullie me hier maar laten snuffelen" hoor ik hem bijna denken.
Ik ben altijd blij dat we en een hond hebben en dat ik vaak in de auto zit. Alleen te voet een mamma-zwijn met kindertjes tegenkomen benauwd me enorm. De dames zijn juist dan heel alert en eerder agressief dan angstig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten