Het oprichten van de assocciation-ter-behoud-van-het-cultuurhistorisch-erfgoed
zelf heeft weinig omhanden. Het is standaard werk, meer administratie als dat
er wat gebeurt. De inschrijvingsformulieren komen per post en met een
contributie van 10 euro per jaar hadden ze dat beter anders kunnen doen.
Op dat formulier ontwaar ik het woord
'obligations' wat ons vrijelijk verplicht onze handtekening niet te zetten. Naast het feit dat ons huis
officieel bij een ander gehucht hoort en wij een kilometer of 6 verderop wonen,
brengt het ons als lid snel in de problemen. We zouden bijvoorbeeld niet meer
de vrijheid hebben onze daken te renoveren met de middelen die we hebben. Dat
moet dan volgens de oude traditie wat onbetaalbaar is. Ook dient ons leventje
dan te moeten gehoorzamen. Bouwregels gestoeld op het behoud van historisch
erfgoed zijn nuttig voor het toerisme, die paar maanden per jaar, maar leveren
de boeren niks op. Ons ook niet trouwens, enkel extra kosten, vertraging in
verband met wachten op vergunningen en andere toestemming tot het opknappen van
ons boerderijtje. Die extra verenigingen met zijn statuten zijn een belemmering
om te leven zoals we willen. En we blijken de enigen niet.
Dat systeem, van regeltjes, clubjes en
wetten, belastingen en verzekeringen, de controle erop, is hier nauwelijks
aanwezig. Wat er zichtbaar is van datzelfde systeem is de armoede van de
bevolking. De boeren werken zo ze leven, maar 1 kalfje teveel betekent
onbetaalbare rekeningen van de overheid, een berg verplichtingen waaraan niet
voldaan kan worden.
In armoede leven is men hier gewend. Ter
compensatie doet men hier zijn eigen ding op eigen manier. Al eeuwen.
Er is hier weinig vertier, dus jagen en
vissen de mannen. Ook op terrein waar ze niet welkom zijn. Dit doet men al zo
lang en daar verandert een nieuwbakken vreemdeling niets aan. Tenzij je een hoog
hekwerk plaatst om 14 hectare steil ontoegankelijk bosterrein om dan direct
uitgekotst te worden door elke local die je tegen komt. En nodig hebt.
Men doet veelvuldig aan ruilhandel. Verboden
bij wet, maar ook daar heeft men lak aan. Vertier is ook het scheuren door de
bossen op 'moto's', quads en 4x4. Iedere winter maakt men nieuwe paadjes, ik
blijf verdwalen en zie zo hoe de oude wijnterrassen met hun kunstige muren van
droog gestapelde stenen verwoest worden. Geen haan die ernaar kraait, kom niet
aan die laatste restjes vermeack ende plezier.
De boer vreet niet wat ie niet kent.
Dat is niet alleen onwil en/of gebrek aan kennis en
ontwikkeling. Dat is inzicht dat de vooruitgang geen vooruitgang is. Voor hen
op lange termijn al helemaal niet, alleen meer regressie, zeker in de vrijheid van de mensen en hun bestaanszekerheid. Getuige de zelfmoorden onder de kleinschalige boeren die dat befaamde platteland wel in stand houden. Getuige het nog altijd leeglopen van de Aveyron.
Dat asfalt dat hier nu inmiddels al wat
decennia ligt heeft hen niet gebracht dat hen toegezegd is. Dat bracht voor hen
geen vooruitgang, geen leven boven dat bestaansminimum met 2 vakanties per jaar
en een auto die probleemloos afstanden af kan leggen die verder reiken dan de
andere kant van de brug.
Die goede weg waardoor dit gebied ontsloten
zou zijn bracht toeristen en eigenaren van buitenhuizen. Die eisen goede
winkels, op de markt vlekloze kasgroenten uit Nederland in plaats van de
modderige groenten van de ruilhandel, een dokterspraktijk in ieder dorp, een
hotel en een restaurant.
Die boeren op dat platteland hebben
eeuwenlang geïsoleerd geleefd. Ver van Parijs, aan de andere kant van de brug
is al een andere wereld. 'Trouw er geen vrouw, ze is een vreemde die raar
spreekt.' Konden hun eigen boontjes prima doppen, hoefden niet te luisteren
naar de stadse regels. Maar het komt dichterbij, dat systeem dat knabbelt aan
de vrijheid, de mensen hier dingen ontzegt die ze al eeuwen op dezelfde manier
doen.
Ook dat is cultuurhistorisch erfgoed. Wil je
dat beschermen, dan moet je zo weinig mogelijk ingrijpen, moderniseren, willen
'verbeteren'.
Die vooruitgang is geen vooruitgang. Niet
voor hier in ieder geval, niet voor het zo geliefde platteland van Frankrijk.
En laat de weerstand tegen dat
geknibbel-aan-de-vrijheid nu veel groter zijn dan menigeen 'niet d'ici' kan
bedenken. En wat kan een associatie van misschien 35 leden a 10€ per jaar nu
doen aan het opknappen, renoveren en in stand houden van een dorp-met-kasteel?
Postzegels kopen voor het opsturen van de notulen van de jaarvergadering?
Dat asfalt op het bospad. Dat strakke
weggetje waar je met 65 per uur overheen kan? Die vooruitgang die de eigenaar
van de buurezels zolang wenste. Ach, het heeft ervoor gezorgd dat
vuurbuiksalamanders en masse worden platgereden en naast een al evenzo platte
pad terechtkomen, voer voor de slangen. Oh nee, even vergeten dat ook slangen
geen zonnebad meer gegund is, want auto's rijden te hard waardoor de slang niet
snel genoeg het hazenpad kan nemen.
Het wordt het opeens wel erg druk langs het
pad waardoor wij geen wild meer spotten tijdens wandelingen.
Ook de Rode Wouw lijkt zijn vaste broedgebied
verlaten te hebben, geen begroeting tijdens een rustige midi, zo statig die twee paren cirkelend boven ons huisje.
Het bracht ons de TeLe-controleurs. Om te
checken of we de belasting niet oplichten door geen kijk- en luistergeld te
betalen en toch een kijkbuis te verafgoden.
Het bracht ons controle of we wel voldoen aan
de juiste bedrijfsvoering. Want ik wilde zo nodig een basisverzekering en door
het aangeven dat we geen TV hebben gingen we het belastingsysteem in.
Nu is het nog wachten op de overheid die ons
gaat verplichten een septic-tank aan te leggen. Wat hier bijna alleen mogelijk
is per helikopter of we moeten de berg onder het huis afgraven. Met dynamiet of
zo? Het is ronduit belachelijk. We hebben nauwelijks afval, en wat er uit
de buis van het huis het ravijn ingaat is zo organisch als maar kan. Maar
jaarlijks gaat de afvalbelasting met 8% omhoog. Dit zonder tekst en uitleg van
le Conseil.
Staat er verrek op een zaterdagmiddag een
delegatie op het terrein met een woest blaffende Castel. De burgemeester en
zijn hulpje plus de conseiller municipal die er voor de vorm en wet bij moet
zijn en zich dood schaamt. Roger, de kromme kleine maar oersterke rasechte Gaulois-met-Snor met maar 7,5 vingers is toch echt één van onze beste vrienden geworden en moet nu machteloos toezien hoe een oude gewoonte voor de geïsoleerde bewoners wordt gedwarsboomd door een heethoofd die 'anoniem' is gaan klagen bij de burgemeester. -Met oude gewoonte bedoel ik dat er van zulke dingen nooit een punt zijn gemaakt. Want we sluiten heel af en toe een klein
stukje bospad, ter hoogte van ons huis-met-brievenbus, af met een makkelijke
manier om het hek te openen voor die ene wandelaar of paddenstoelenzoeker. Een
paar uur, 1 keer per week. Om de ezels de bermen kort te laten grazen. Scheelt
brandstof voor de bosmaaier, scheelt de gemeente wat werk en onkosten, is leuk
voor wandelaars, voor de ezels, voor ons.-
Een onverlaat niet-van-hier weet dat het niet
mag, van de wet. Negeert het geplastificeerde bordje aan het draadhek waarop
staat het svp te sluiten met een telefoonnummer ter informatie. We zijn bijna
altijd thuis en mogen onze ezels gaan zoeken, omdat het hek open gezet wordt.
De delegatie is door die onverlaat op ons pad gestuurd om ons met het vingertje
erop te wijzen dat de 'weg' openbaar is en ik maar hooi moet gaan kopen (of
zelf maaien ergens en ophalen).
Dat is zoiets als verplicht worden je
brandhout te kopen terwijl je 14 hectare bos in eigendom hebt. Of waterschapsbelasting terwijl je een bron hebt die je zelf moet onderhouden, op eigen risico uiteraard. Vreest niet, 'waterschapsbelasting' bestaat in dit deel van Frankrijk niet.
Nee, die journalist die hier geboren is, jong
vertrok om journalist te worden, vrouw vond, kindertjes kreeg en op zijn 45e
opeens de kans hier een grootschalig project te wensen, heeft het mis. De
journalist die door iedereen zo ongeveer genegeerd wordt is de grootste
blaaskaak ooit die letterlijk met de voet tussen de deur zijn doel probeert te
bereiken. Zich hier 2x 'aan liet waaien' op een zondagmiddag en bleef hangen met
zijn directe vragen tot een uur of tien in de avond. Die ons zo op een wat
gênante manier van ons werk afhield, die perziken die op siroop moeten en het
dak van de stal. Het was een dagje droog.... Meneer de journalist die zijn
missie zo serieus neemt dat hij niet inziet dat hij niet van hier is en de
vrijheid van de zo arme bewoners af zal nemen als hij zijn plan gestalte weet
te geven met zijn E-Toerisme en zijn associatie ter behoud van het
cultuurhistorisch erfgoed van iets waar hij niets van lijkt te begrijpen. Want
woont in Parijs, heeft hier een huis geërfd, weet niets van hoe een pompoen
groeien moet, of het onvrijwillig slachten van een kalf te veel.
De Kluizenaar was er (toevallig) al die twee keren bij. Zwijgzaam als altijd zag ik de ogen af en toe priemen, de borstelige wenkbrauwen omhoog trekken en de woeste baard bewegen...
Nee, meneer de onderzoeksjournalist. 'Wij'
willen die vooruitgang niet. Wij wensen geen Mac.Do of treinstation en brede
wegen. Geen glasfiber en 3G, maar betaalbaar boeren, het recht en de vrijheid
zelf te beslissen en eigen verantwoordelijkheid te nemen voor wat we doen. Dit vast en zeker ook vanuit de mensen d'ici die niet tot 7 keer toe zich op de borst kloppen dat ze niet alleen Frans van geboorte zijn, maar ook d'ici. Rare kwast!
'Wij' willen de rust terug. Om te ruilen
zonder straf, te poepen in het bos en te leven zoals de natuur dat van ons
vraagt. Dat samenspel heeft vrijheid nodig. De innerlijke vrijheid je bestaan
te kiezen. Ik snap eindelijk waarom de boer niet vreet
wat hij niet kent.