De vrouw van de slager, zij blijkt toch echt de baas, stopt me bakjes met gerechten toe als ik bijna klaar ben met werk. De slager met zijn oorkondes voor de beste bloedworst, de beste paté en meer soortgelijke ingelijste getuigenissen van vakmanschap, bestiert een familiebedrijf en kan al lange tijd geen goede spoelkeukenmedewerker vinden.
Eigenlijk had ik er nul aandacht of energie voor, dacht ik, om een vriend, die zich verveelde maar geen Frans spreekt, voor wat weken aan te bieden als hulp in zeer drukke tijden; augustus. Dat verliep goed en 1 credit bij de slager verdient. Doorgebeten en mezelf aangeboden en nu een tijdelijk een contract.
Zomaar via via een werkadres erbij twee jaar geleden, dan bouw je iets op. Geen idee wie het waren, nu wel. Zij huurden een enorm huis, een mansion bijna, om er zeker van te zijn rustig vakantie te kunnen vieren in hun omgebouwde schuur er vlak achter. Parijzenaren, een leuk stel, die mannen. Ik hielp mee om hun feest op te zetten en maakte dat grote huis schoon en klaar voor vrienden en familie, alle hotels en kamers in de regio ook vol met gasten, een groots feest. Langzaam begin ik een beeld te vormen van hen, hun leefwereld en mijn rol hierin zo af en toe tijdens hun vakantie's en in m'n up tijdens tuinwerk rond de schuur. Ik en Marc mochten ook op het feest komen en zo gingen we samen in onze trouwkleding van 2006.
Precies één week later barstte de bom in huize M&M en belande als key-keeper en house-sitter in hun schuur, wat een luxe vakantiehuisje is geworden. Te veel in hun privacy kreeg ik het huisje dat half af is naast hun huisje, wifi, chemisch toiletje, koelkast, verwarming, goed bed en privacy. Een vriendin leent me een oventje en een gasstel, water kan ik buiten tappen, een stortdouche kan ik binnen halen. Drukte tijdens augustus luwt en ook de mannen van de schuur gaan terug naar hun leven in Parijs. Ze laten het grote huis voor me achter, die mansion, om te wonen zolang ik nodig heb, met gesloten beurs tref ik de boel verlaten als ik terug kom van mijn eerste werkdag bij de slager. Sleutels uitgespreid op tafel, er is een stofzuiger doorgehaald en keuken is altijd als om door een ringetje te halen. Het grote huis is netjes bewoonbaar achtergelaten en kent absolute stilte. Wat een gift.
De mensen observeren, het leven gaat door, de wereld draait verder, het is Nieuws maar de schokgolf ontbreekt. Ik vervang Annette weer, zij runt een gite en appartementen. Augustus, volgeboekt, erg veel werk, vindt zij. Ze heeft gelijk. Ze zet reserveringen stop voor het appartement en regelt voor de eerste 3 weken een ander om de gite te runnen. Wind uit mijn zeilen, want ik vaar nogal hard.
Mijn Franse vriendin is meestal nauwelijks bereikbaar tijdens augustus, maar fijntjes en ontspannen trekt ze me de weken door, legt me in de watten, geeft me de meest luxe lokale hapjes mee en helpt waar ze kan met kleine dingetjes, een tisane-moment om wat te babbelen en wat wijze woorden, want die is niet van gister.
Een nieuwe vriendin hier neergestreken anderhalf jaar geleden. Stond op de stoep ergens maart dit jaar. Ik wenste me in het begin van het leven in Frankrijk een vriendin toe. Eén op een half uurtje rijden, niet te dicht bij, net te ver weg. Ze moest wel Nederlandse zijn, praat nou eenmaal makkelijker, en beetje van mijn leeftijd en graag ook de neus dezelfde kant uit. Dat is veeleisend, maar 9 jaar later is ze er wel.
Een nieuw leven in een oude jas waarvan de zakken zijn leeggehaald. Behoudend wat goed is, geen rommel erbij halend, geen modder nodig. Het maakt het me makkelijk en ik weet me gedragen door de omgeving.
Alles gaat vanzelf als ik vertrouwen heb in dat alles op mijn pad komt wat ik nodig heb, op het juiste moment. De ervaring leerde me hetzelfde, het schrapt verlangens, kijken naar wat er (nog) niet is. Ik houd het graag bevattelijk en alles is al goed. Ik hoef niet alles alleen te doen, wel veel zelf. Gedragen worden zonder dat je erom vraagt kon toch wel eens helemaal bij jezelf liggen. Want zodra de eigen kracht weer groeit na rust, blijkt iedereen je als vanzelf weer voorzichtig los te laten.
Een nieuw leven in een oude jas waarvan de zakken zijn leeggehaald. Behoudend wat goed is, geen rommel erbij halend, geen modder nodig. Het maakt het me makkelijk en ik weet me gedragen door de omgeving.
Alles gaat vanzelf als ik vertrouwen heb in dat alles op mijn pad komt wat ik nodig heb, op het juiste moment. De ervaring leerde me hetzelfde, het schrapt verlangens, kijken naar wat er (nog) niet is. Ik houd het graag bevattelijk en alles is al goed. Ik hoef niet alles alleen te doen, wel veel zelf. Gedragen worden zonder dat je erom vraagt kon toch wel eens helemaal bij jezelf liggen. Want zodra de eigen kracht weer groeit na rust, blijkt iedereen je als vanzelf weer voorzichtig los te laten.