.

Pruimenbloesem

Vergeet-me-nietjes, hele velden vol.

Wilde kersebloesem

Miska in bad na een boswandeling.

lastig stuk lente

Een zee van blauw.

De lente gaat hier erg hard door de regen. Sinds kerstmis is het droog geweest, dus ondanks het afzien, de kou en alle nattigheid, zijn we toch blij met de regen. De kipjes moeten nog wel naar buiten en naar binnen geholpen worden. Ze snappen het nog niet helemaal. Ik ben verrukt over het gescharrel op het erf en Castel die het stel wel heel goed in de gaten houdt. Het zal het Border-Collie bloed wel zijn dat door haar aderen stroomt. Ik zag de opperkip -de donkerste- aan de verkeerde kant van het kippenhok schuilen, in haar up. Ik ga er rustig bijzitten op mijn hurken, maar opperkip doet of ik er niet ben. Ik aai de kip en ze vindt het allemaal prima, terwijl ze zachtjes door tokt. Castel komt ook kijken, vies en nat maar met opgetogen koppie besnuffelt ze de kip alsof het haar pup is. Kip vindt ook dit allemaal goed. Twee kippen vinden de stok zelf 's avonds. Het zijn dezelfde twee als die 's ochtends al boven voor het luikje zitten. Haan de Kok -of was het andersom?- is een angsthaas en niet mans genoeg te waken over zijn kippetjes. Het dier is nog heel jong en we vertrouwen erop dat dat wel goed komt.

Lady Vagebond en Freule Miska na een wandeling naar de rivier en een zwempartij. De halsband van Miska is droog, die wilde het water niet in in dit toch al natte weer. Castel draaft door de bossen als een wildebeest en duikt het water in zonder te twijfelen om alles wat ze drijvend aantreft eruit te trekken. Miska kan hier binnen maar niet wennen aan het feit dat ze niet op de bank mag, de katten haar verafschuwen en ze er dus niet bang voor hoeft te zijn en dat ze niet met haar voorpoten op tafel mag bedelen. Haar baas vindt het moeilijk mijn hondenhuisregels te accepteren en laat het continue gebedel om eten, piepen en blaffen gewoon toe. (Even nuanceren; als je niets meer hebt dan je trouwe viervoeter, maakt het allemaal niet zo uit.) Om gezeur van mijn kant te voorkomen draagt hij zijn ene gehoorapparaat wel, maar laat hem uitstaan. Zo hoort hij ook het gepiep van zijn viervoeter niet. Maar het brengt wel gezelligheid mee, extra handen, goede gesprekken (na het aanzetten van dat ene apparaatje) en een andere daginvulling voor ons driëen. Het natte koude weer is vorige week zondag begonnen. De kunst is dus weer vuur aan de gang te houden, wat eigenlijk niet lukt met nat hout. De woonkeuken is een modderbende, maar ook daar kan ik niks aan veranderen. Pipo heeft het niet zo op vreemde mannen en spendeert zijn tijd in de schuur op een oude deken of gewoon pontificaal buiten op een hoog plekje in de regen. Hij laat zich wel aanhalen door Harry en is bereid 's avonds in een handdoek gewikkeld op schoot te komen zitten terwijl we een filmpje kijken. Ik val bijna flauw van de stank die om hem heenhangt, veroorzaakt door zijn open kapotte weggevreten oortje. Maar de warmte en het zachte knorren van het dier, het 'op z'n gemak zijn' in deze onrustige nieuwe situatie, doet me teveel goed het beest op de grond te zetten. Eigenlijk -of eindelijk- zijn alle katten heel relaxt in het gezelschap van een hond en extra man in huis.

eikenhouten planken

We vonden een dikke 2 maanden terug oude dode gevallen eiken in het bos. Dood gegaan door de boktor die zo graag de kraamkamer bouwt in de toppen van deze prachtige bomen. Met de nieuwe trekkabel die we zelf in elkaar zetten -degelijk, dat wel- trekken we ze de helling af en liggen zodoende al een tijd op het bospad. 3 Flinke stamstukken met knoesten, inmiddels zonder bast. Het zou prima haardhout zijn, maar nog beter en nuttig zijn deze stammen als dikke planken. Voor een vloer, traptredes of als bouwhout. Maar hoe krijg je die loodzware dikke stamstukken in plakjes?? Een zagerij is er wel en die kennen Marc inmiddels die daar voor dakplanken -populierenhout- heen gestuurd is door de plaatselijke dakdekker. Als het regent zagen de mannen van de zagerij niet en werken ze binnen in de enorme hal met lintzagen en dergelijke.

Omdat zijn vader er is, hebben we twee sterke handen extra om te proberen de drie stukken in de auto te laden. Met een sling en een stootijzer, getrek en geduw, het achteruit laten zakken van de auto zodat de stammen vanzelf verder in de laadbak komen, krijgen we het in de miezer voor elkaar. Met open klep en uitstekende stammen gaan de mannen naar de zagerij die een half uurtje rijden naar het zuiden de hekken open heeft. Twee man werken aan het tot 4cm dikke planken zagen van de stamstukken. Dit kost even tijd, maar dan heb je ook wat. Afrekenen dan maar. 30 Euro kosten onze planken waar je een topvloer van kunt leggen na een licht schuurbeurtje. 30 Euro voor het hebben van een wenteltrap of het maken van een broodnodige boekenkast. Marc is overgelukkig en de zagers knikken hem vol begrip toe. Hij geeft de man 35 euro! Het is ook iets om trots op te zijn. Zulk hout kopen kost je ongeveer 400 euro en met een klein beetje eigen tijd en moeite meer als 10x minder. Minder is dus meer, zoals zo vaak het geval.

Ik heb nog nooit zulke prachtige planken gezien, zo puur en robuust, egaal van kleur en structuur en eigenlijk willen we niet wachten er iets van te maken. Maar het moet nog wat jaren drogen, dus worden ze in het zwembad gelegd en gaan we er af en toe naar kijken alsof het een schat is.

Regionale Politiek

Via Nadine leer ik de kandidaat kennen die zich verkiesbaar opstelt voor president van het Canton. 6 Gemeentes vormen dit canton. (Gemeentes, canton, departement, regio, land) Het is een heel goede vriend van haar en haar man en hij heeft veel invloed hier en buiten de regio, spreekt uiteraard goed engels en blijkt onomkoopbaar. Omdat ik naar de bank moet en haar wil gaan vragen om een andere afspraak om twee bomen te snoeien op haar binnenplaatsje, loop ik hem weer tegen het lijf. Ook haar man loopt buiten in de regen, op zoek naar haar nadat ik voor niets mijn hoofd om de voordeur naar binnen stak en hard riep, want ze zou thuis zijn. Het weer is zo slecht, dat ik beter een andere keer terug kan komen. Maar niet nadat we in de bistro even koffie drinken -dat doe je hier niet thuis natuurlijk!- en ik een lesje regionale politiek krijg. De kandidaat blijkt de verkiezing verloren te hebben en de stemming is ook ver beneden peil. Hij is nogal rechts, net als de rest van de regio. Maar mensen willen toch een zekere verandering, vooruitgang, verder komen dan dit conservatisme dat het hier wel traditioneel en aantrekkelijk voor toerisme maakt wat de regio weer voorziet van een gestage economie. Dus hebben de mensen voor de linkse kandidaat gestemd -tegen stemmen- zonder te weten wat dat nu precies in gaat houden. Impopulaire maatregelen en veranderingen zullen nu doorgedrukt kunnen worden, terwijl de mensen enkel tegen 'rechts' hebben gestemd. Le Patron kijkt verbaast hoe ik me met gemak wentel in dit gezelschap en zegt me gedag zoals altijd met een knipoog, maar houdt opeens een gepaste afstand. Ik heb eigenlijk een hekel aan politiek, maar in mijn achterhoofd houd ik er toch rekening mee dat ik deze mensen hard nodig zal hebben. Voor werk en goodwill. Het is toch enigszins hypocriet van me, maar eerlijk is eerlijk, het gaat hier toch ook om integreren en overleven en het hoort bij een leven in een geisoleerd gebied.

BusinessCard

Het bedrijfje 'M&M Creations' is al een paar weken een feit. Trots schrijf ik mijn eerste factuur uit en doe ik mijn best de cheque juist te deponeren in de goede brievenbus in het bankgebouw. De inschrijving als autoentrepreneur verliep snel, heel snel, en verschafte mij de juiste nummers en papieren om een zakelijke rekening te openen bij Credit Agricole, waar we ook onze andere rekeningen hebben. Voor iedere verandering of aanpassing willen ze een kopie van je paspoort hebben en al hebben ze al vier keer kopiëen gemaakt van het bewijs dat we hier wonen -kopie van een energie-rekening of telefoon- ze kunnen niets voor je doen als je die papieren niet nogmaals overlegd. Ik zeg tegen onze contactpersoon dat ze een kopie mag maken van de stapel kopiëen die ze al heeft in ons reeds dikke dossier. Ik krijg een cheque-boekje voor aankopen en een BusinessCard voor internet-transacties. Eerst moet de kaart geactiveerd worden door geld te storten op de rekening en er weer wat af te halen. Dus wacht ik geduldig op de komst van de pas en code. Ik stort met moeite 50 euro. Contanten mogen niet meer vastgehouden worden door de medewerkers van de bank, dus dien ik het briefje in een speciale enveloppe te doen met heel veel informatie erop. Ik doe mijn best de juiste enveloppe te vinden en sta een paar minuten te schrijven en te vertalen. Dezelfde avond zou het bedrag erop staan, zodat ik kan pinnen om de pas te activeren. Maar het duurt toch een aantal dagen en elke keer als ik boven kom krijg ik na het invoeren van de code dezelfde melding. "U kunt geen geld opnemen met deze pas, neem contact op met uw bank". Dit doe ik, maar ze begrijpen er niets van, dat de pas het niet doet. Heb ik wel de pincode juist ingevoerd? "Maakt u maar een afspraak met uw vaste contactpersoon hier." Maar ik kan niet voor ieder wissewasje 25 km gaan rijden! Ze beloven me, dat ze me belt. Ze belt niet, dus bel ik zelf met een algemeen nummer, waardoor ik op een hoofdkantoor van de bank terecht kom. Dankzij het geduld van de dame kan ze me beloven dat mijn contactpersoon me terug belt. Die belooft de blokkering op de pas op te heffen, maar ik moet wel ook zelf nog geld pinnen. Dit probeer ik de dag erop te doen, maar de pas is nog steeds geblokkeerd. Ik probeer een zakelijke rekening te openen en dit kost me 6 ritten naar de bank, 3 telefoontjes -ik ben wel apetrots dat ik door die telefoontjes heen kom- 3.5 weken en 30 euro. Gisteren was ik echt uit m'n hum over de franse manier van zaken. En geirriteerd doe ik m'n zakenordner met alle paperassen in een tas, alle bewijzen van dat ik hier woon en mijn paspoort en ga weer eens naar boven om het nogmaals te proberen en te laten weten dat ik alles behalve blij ben met dit uiterst trage en burocratische gedoe. De pas geeft gewoon toegang tot de rekening en pinnen gaat als altijd, gggrrrrrr. BusinessCard betekend op het franse platteland wat anders als in de grotere steden en dit verschil blijft me verbazen. Zoiets landelijks zou toch uniform moeten werken?

Harry

Deze man is wel eens een blogpost waard. Ik twijfel of ik het hem zal zeggen. Of ik dit wel publiceren wil of juist niet. Na een heel lange weg in het elkaar een beetje leren kennen, vind ik hem een bijzondere persoon. Bijzonder genoeg er toch eens voor mezelf wat over op 'log' te zetten.

Daar staat een huis....

M'n liefs dagen in Nederland zijn goedgemaakt door het liftavontuur, wat hij graag nog eens overdoet. Er is tijdens de open dag 1 kijker geweest die eerlijk tegen de makelaar zei dat het huis zelf zo ontzettend tegenviel. Dus we hikken tegen de trent aan van tegenwoordig; Als je geld hebt voor zo'n object (het geheel van huis, ligging, buitenruimte en gemeente) dan koop je een villa met een kleine onderhoudsvrije tuin. Geen plekje waar je het huis vervangd door een nieuwbouw villa. Hier kunnen we niets aan veranderen, dus leggen we ons erbij neer. Verhuur dan maar, aan geschoolde specialisten uit het buitenland die bereid zijn hutje mutje in het huis te wonen. Kans op het spreekwoordelijke uitwonen van het geheel ligt in het verschiet. Twee enorme geruststellingen; mijn schoonvader doet het zakelijke deel en houdt toezicht, een man met ervaring. De huidige oppas wil nog steeds de tuin blijven onderhouden als liefdewerk met redelijke vergoeding. Nu heb ik wel lopen vitten over de communicatie tussen de oppas en ons, hier zo ver weg. Toch wil ik daar nog wel wat over kwijt. M'n lief en zij kennen elkaar al zo hun hele leven en geen mens ter wereld kan begrijpen hoe zij elkaar begrijpen. Marc legt haar uit over wat deze weblog voor mij is en hoe de lezers en reacties weer tot de blog staan. Ze voelt zich miskent en terecht, want ook ik begrijp niet hoe zij weer in relatie staat tot mijn lief. En nu zie en voel ik raderen gaan draaien, maar die draaien nu echt voor niets hoor lieve lezers. Marc heeft een goed gesprek, face to face, dat haar veel duidelijkheid geeft en hem zijn hart doet luchten, om mij na zijn thuiskomst ook mijn plaatje helderder te maken. We kunnen dan goed harrewarren met z'n vieren, stel tot stel en apart, maar feit blijft dat zij van het onderhoud en de zorgen voor dat verdoemde huis in Nederland een topstukje heeft gemaakt en nog steeds doet. En niet voor toegezegde vergoeding, want wij kunnen helemaal niks meer toezeggen en dat weet zij ook, maar uit liefde voor het plekje, het huis, de planten en het gazon, de bomen en de vijver met stromende beek, het huis zelf en de sfeer eromheen. Ondanks de moeilijke communicatie ligt de tuin er schitterend bij, is het huis strak en glad en spik en span. Hoe ze dat voor elkaar krijgt gezien alle omstandigheden erom heen, het feit dat ze terug moeten naar hun -niet te verkopen- huisje in een binnenstad dat wel redelijk uitgewoond is door huurders, blijft me een mensenraadsel. Dus kan ik wel eens pissig zijn, beledigd en meer, zo dankbaar ben ik voor hun gedeeld verleden die haar dit laat doen en petje af voor Marc, die dit toch zo weet te regelen en mij zovele zorgen uit handen neemt. Eén ding kan en wil ik hem niet alleen laten doen; het klaarmaken van het huis voor 6 a 7 bewoners. Zes bedjes, zes bordjes, zes mokken en zes glazen, zes kussens en zes handdoeken en Harry uitvragen over hoe hij dat toch doet tijdens zijn 70-tigste levensjaar, om dat allemaal in de gaten te houden naast nog twee of meer van zulke huizen. Voor de aanleg van de 2e Maasvlakte heeft de regio heel veel vaklui nodig en Nederland heeft er blijkbaar niet genoeg in huis. Maar ja, nu zitten we hier met z'n twee in de wetenschap dat we tijdens april hier samen weg moeten om deze klus samen te klaren. Maar die kipjes dan? En de haan, die er toch uit moeten kunnen overdag, onder toeziend oog van Castel en de relaxte knipogende en zoesende Pipo-kat, die nu in de stromende regen toch nieuwsgierig blijkt te zijn naar al dat leven op het terrein en vlakbij de kipjes op de zwembadoverkapping zit toe te kijken. Nu nog iemand zien te vinden die hier een kleine week wil wonen.... In het kader van 'problemen bestaan niet, enkel oplossingen' blijven we informeren bij vrienden en familie. Daar staat een huis. En vaak denk ik "stond het er maar niet (meer)". Ik ben geen struisvogel, maar toch zou ik graag af en toe de kop eens flink diep in het zand steken, om daar af te koelen en mijn hersenen van extra bloed te voorzien, om eens verder te komen dan steeds te blijven hangen als we net een stap hebben gezet om verder te komen. Er staat nog steeds een huis.

De kip en het ei.wmv

De kip & het ei

Kok de Haan

Opperkip Kip 1 met op achtergrond Kippetje 2

Vandaag toch de guillotine maar open en afwachten, terwijl we de honden en katten in de gaten houden. Cros is buiten de enige die niets van honden aantrekt, blaffend en buitelend of niet. Hij heeft het al vlot in de gaten en gaat op het hout zitten wachten, dutten, wassen, dromen en kijken. Ik moet ze na een uur in het hok op de stenen bij de uitgang zetten. Haan en Opperkip komen schoorpotend de loopplank af en gaan er wat scharrelen. Kip 1 en Kip 2 doen daar niet aan mee. Hen zet ik een half uur later gewoon weer in de uitgang en met een zetje vertrekken ze uiteindelijk toch, om gadegeslagen en steeds bijna omsingeld door Cros in de gaten gehouden te worden. Ze blijven op de twee vierkante meter onder de loopplank en ingang van het hok. Ik zoek mee naar beestjes en lekkere plantjes wat ze zeer waarderen, eten uit mijn hand en kijken me steeds onderzoekend maar vol vertrouwen aan.

Als het tijd is ze naar binnen te doen wordt het spannend. Marc gaat in het hok met een bakje eten staan rammelen, maar ze reageren niet. Terwijl hij blijft rammelen, probeer ik ze alle vier in de ingang te zetten, wat met drie kipjes prima lukt want de Opperkip -de diepst rode, minst bevreesd en kipje de voorste- laat zich er al tokkend inzetten. Haan de Kok denkt er anders over, angsthaas of eigenzinnig? Hij vliegt de verhoging af op onbekend terrein bijna in de bek van Castel die gelijk toehapt en zich klaar maakt voor het vangen van een mals stukje haan. M&M moeten hard schreeuwen naar Castel voor ze de veren loslaat en haar hok induikt om daar heel plat te gaan liggen. Haan is woest en rent Castels hok in om die hond een lesje te leren. Marc komt tussenbeide en Haan loopt met geheven kop rustig te stappen voor de schuur. Samen drijven we hem het hok in en laten hem zelf over de rand bij de kipjes lopen. Pfffff dat is gelukt!

ca va bien

Ik schreef vanochtend vroeg een lange blogpost die daarna spoorloos verdween. 'Daarna' betekent na het schrijven, voor publicatie. Normaal slaat hij de concepten om de twee minuten op, dit keer is ook die back-up verdwenen. Kortom; Lief is thuis met zijn vader en trouwe viervoeter. Vandaag geen eitje, er is maar 1 kip een beetje aan de leg. Huis is helemaal top en Ca va bien, merci!

Bedankt

Bedankt voor al het meeduimen. Zijn lift avontuur was ook echt een avontuur. Het kostte hem twee hele dagen, veel staan en wachten en op van de indrukken komt hij rond 19 uur aan, waar hij bij zijn broer blijft pitten.
Ik ben gelukkig goed op de hoogte gehouden, geniet van zijn stem aan de telefoon en zijn verhalen.

Ik rommel en werk, relax en lees een boek in de zon zonder kleren aan. Boven op de markt is het nog fris door de wind die daar bijna altijd waait, maar wat wil je op zo'n 500 meter hoger als waar wij wonen. Ik kroel weer een kip, geen ei vandaag en geen kraai-oefeningen.
Op de markt loop ik Nadine tegen het lijf, alsof ze een verklikdienst heeft. Ze wil graag betalen, met een cheque natuurlijk, en trekt me haar atelier annex kantoortje in. Tussen verschillende enorme naaimachines, tafels vol met spullen, een oude klein aandoende schouw, boeken, draad, stoffen en nog te restaureren meubeltjes moet ze een stoel zoeken en kruipt zelf achter het kleinste bureautje ooit gezien. Het is er stoffig, donker en muf, maar haar aanwezigheid laat me dat alles snel vergeten. Haar franse geratel wisselt ze af met engels, wat niet meer zo nodig is, maar soms wel handig, omdat ik dan ook wat dieper in kan gaan op de dingen.
Ze spreekt zich vol lof uit over het werk wat we deden, zo snel, vakkundig en netjes en vraagt zich af waarom ze voor de vorige tuinman zoveel betaalde voor weinig. We zijn een echte 'biome' en dat ze dat zo goed ziet is tof. Ik zit halverwege een franse volzin, wat me tijd en concentratie kost, als er een man binnenkomt die er oud uitziet, zich wat traag beweegt en enge half fijngeknepen ogen heeft met een gemaakte voorzichtige glimlach op de lippen. De nieuwe canton president. Zo een man waar ze hier nog voor knippen en buigen, een mens dat zeer hoog in de regionale hierarchie staat en zo ook bejegend wordt. Ik herken hem gelijk van alle foto's in extra bulletins, de krantjes van de verkiezingstijd van afgelopen maanden en de twijfel die we hadden om te regelen dat we hadden kunnen stemmen, door de papieren die we in de bus kregen met zijn foto en verhaal erbij over de toekomst van de regio. Ik herken de strenge hierarchische samenleving niet, weet dat zij er hier wel is, maar kan me er niet op instellen en ook vol egards me daarin voegen en mijn plek kennen. Zo ouderwets, in mijn ogen, zo strict met de eigen onbeschreven communicatieve wetjes. Dus stamel ik dat ik meneer natuurlijk herken van alle berichten van afgelopen tijd, geen woord van gelogen, en schenk hem mijn breedste glimlach om zijn namen al kwijt te zijn voor hij zich omdraait. Een vriend van haar man die met nog een vriend staat te praten moet zich ook aan me voor komen stellen, weer een naam te onthouden.... Hij kijkt me stug aan en met moeite krijg ik een snelle onzorgvuldige hand. Nadine schreeuwt het bijna van de daken dat ik zo goed bomen kan snoeien, ze lijkt bijna trots, maar maakt gewoon reclame voor me. We nemen de tijd, krijgen een bak koffie bij de bistro en gaan onsweegs.
Mijn ochtend is al op als ik thuiskom en ik heb even tijd nodig de indrukken te verwerken.
Deze nieuwe dag begint net zo stralend als de afgelopen week. Huis en haard krijgen deze dagen de grote schoonmaak en daar gaat veel tijd inzitten. De haan is om half 8 al aan het oefenen, de kipjes zitten nog keurig op stok en castel is blij met de nieuwe dag.
Nederland buiten beschouwing gelaten, hebben we een prachtig leven vol mooie beloftes!

De duim omhoog

Aanstaande zaterdag is het Open Huizen Dag in Nederland en wij doen hier aan mee. Advertentie in het AD, van 11 tot 15 aanwezig zijn en de koper alvast signalen via de kosmos sturen dat het deze zaterdag toch echt gaat gebeuren. Al weten ze het zelf nog niet, we gaan er natuurlijk vanuit dat dit het laatste loodje is van de verkoop van ons huis. Het is nog permanent in de aanbieding ook, wat willen de aanstaande nieuwe eigenaren nog meer?

Maar de huisoppas zag het niet zitten er aanwezig te zijn. Stel dat het dorp uitloopt om te neuzen in hun spullen? Dus die kiezen voor die dag het hazenpad. De makelaar heeft nog meer huizen waar jij de kijkers moet ontvangen en die man kan zich ook niet in zovele splitsen, dus zit er niets anders op dat Marc, m'n schat, zichzelf over de torenhoge drempel duwt om helemaal naar Nederland te reizen om 4 uurtjes te wachten op DE koper.... M'n schoonvader zou wel even een grote bus lenen om de allerlaatse spullen te verhuizen, de laatste keer dat één van ons gedwongen naar Nederland moet om daar iets aan te gaan waar we naar verlangen het achter ons te kunnen laten. Maar helaas, het is hem niet gelukt. Huren is net even te duur, dus zuchten we eens diep en het was afgelopen dagen te kort dag iets anders te regelen. Weer een lesje 'loslaten'.

Nu is m'n lief snel uitgekeken op de dingen en nu het lente is, is hij erg toe aan een uitdaging. Iets doen wat hij niet kent, iets voor zichzelf, alleen. Hij heeft nog nooit een eind gelift, duim omhoog bij parkeerplaatsen, benzinestations of gewoon langs de snelweg. Ik maak de printjes met NL en een getekende hand-met-duim en één met NORD erop. In plastic verpakt gaan ze met een koordje op een karton op de rugzak met spullen voor een paar dagen. Heen, kijkdag en weer naar huis in het gezelschap van zijn vader en zijn broer. Ik heb me er overdreven zorgen over gemaakt, waarschijnlijk veels te veel films gezien in mijn leven. Plus de spanning in hem om voor 4 uur naar Nederland te moeten en het niet kunnen combineren met de allerlaatste verhuizing, die we ook los zouden kunnen laten, want wat er in NL is en te koop, is hier ook te vinden. Alleen zijn immigranten nu eenmaal veel langer bezig om dezelfde wegen te bewandelen als de autochtonen, je blijft jaren, zoniet je hele leven, nieuwe dingen ontdekken als je uit je vaderland weg bent.

Vanochtend staan we om half 6 op, zijn spullen zijn gepakt, het weer is prachtig, we hebben goed geslapen, dus een topdag voor die duim omhoog.

8 Uur zet ik hem af voorbij St.Flour, de oprit loopt hij zelf waar hij ruim een uur moet wachten tot hij een lift krijgt van 20 km naar het eerste benzinestation. Ik had hem daar eigenlijk af willen zetten, maar dat hoefde niet. Zijn feestje, helemaal. Veiligheidsvest aan, strohoed op en verzorgde liftbordjes op de rug. Een relatief opvallende maar toch nette verschijning langs de weg. We drinken nog een bak koffie uit een thermoskan en ik rijd weg richting het viaduct na een claxon of drie. Ik ga nog niet naar huis, want ik waag de gok dat het bedrijf van de vorige eigenaar van ons huis open is, of gaat, dus rij ik door naar de zuiderlijker gelegen afslag. Can't Affaire is nog dicht, hè jammer. Geen idee hoe laat het is, dus rijd ik door naar het centrum in de hoop een grote supermarkt te vinden voor een boodschap en dan naar huis te gaan. Maar via tanken bij een gesloten super en bij de Lidl eens veel geld uitgeven (jaren geleden dat ik daar geweest ben na jaren iedere week, mag ik zeker een gemis-in-de-buurt van maken.) , kom ik toch weer terug bij zijn bedrijf. Half 10 open is waarschijnlijker, dan de 8.20 uur die ik eerder probeerde.

Can't Affaire is een mix tussen een knakenzaak, doe-het-zelf, tuinspulletjes, kringloop, marskramer, dump-shop en enige broccante. Als je een bus of vrachtauto'tje nodig hebt, kom je maar. En hier en daar een verkoopje regelen, of een inkoopje natuurlijk. Loopt al jaren als een trein en de twee keer dat ik er alleen even ben aangewipt, is er altijd klandizie te over, geregel en geklus en volle mandjes bij de kassa. Het lijkt hem elke keer weer te verrassen als ik er zomaar sta. Dat even langs gaan bij hem kost me een dagdeel zoniet meer. Maar aangenaam is het altijd en een zacht prijsje voor alle troepjes die ik koop. (Ik schrijf het wel als bedrijfsonkosten, ideaal.) Maar hij heeft een grote bus en een mini-vrachtwagen die te huur zijn en ooit heeft hij het toegezegd dat we die zouden kunnen huren. Tussendoor drinken we koffie in het kantoortjeDus vraag ik het en passant en hij rent gauw met me naar achteren, drukke baas. Precies het formaat wat we nodig hebben, t.z.t. We vertrokken van huis om half 7 en pas om kwart voor 2 ben ik thuis van het mijn lief afzetten.

De eerste etappe verloopt goed;

De volgende lift is van twee Marokkanen die vriendelijk willen zijn en hem 15 kilometer verder afzetten. Dat schiet niet echt op. Een 'dametje' brengt hem later naar Clermond Fd. om daarna een lift te krijgen tot en met Orléans van een gepensioneerde vrachtwagenchauffeur en die gaan traaaaaag, want altijd het limiet van 80-90 en veel naars gezien op de wegen, leren zij het wel af om harder te rijden dan nodig. Tot in Parijs krijgt hij een lift van een koerier en voor het donker wordt, is het zaak voorbij Parijs langs de goede snelweg een hotelletje te vinden, om morgen fris en vroeg aan de tweëede etappe te starten.

Hij vindt het leuk, missie van het NL-moeten is al deels opgeleukt door de manier waarop hij naar Nederland reist.

Ik ruim 's middags de boodschappen en wat rommel op. Ik kijk een film af, die ik van de week heb stopgezet, even te zwaar voor dat moment.

Vanochtend vroeg doe ik eens als eerste het kippenhok open en tref ze alle vier nog op de stokken, geweldig! 's Middags vind ik weer een mooi eitje, klein nog, maar met een diepere schaalkleur en het voelt al stevig aan. Ik leg het trots in een legbak. Ik verwen ze met eten, fris water uit een verzorgde bron en kruip er weer even bij. Castel krijgt een lange kroel-sessie en gaat bijkans in katzwijm, en ja! dat kan ze heel goed, dat heeft ze vakkundig afgekeken met jaloerse hondenogen.

Ik blog, ik heb natuurlijk weer een lange lijst doe-dingen, omdat ik zondagavond drie heren uit hetzelfde gezin in mijn huisje krijg. Ga er maar aanstaan, toch een beetje mijn echtgenoot x 3, heftig!

Een mooie dag die ik creëerend af ga ronden, omdat m'n lief me heeft achtergelaten met een ontzettend schattig en uitdagend lente object, om van kleur en dessin te voorzien en te presenteren in de virtuele werelden, wat toch nu ook officieel gedeclareerd werk is.

De duim omhoog dan maar, voor ons huis te koop in NL zaterdag, duim omhoog voor m'n lief's 2e etappe morgen, voor mijn daagjes alleen hier en een veilige thuiskomst en reis voor het gezelschap dat er aan werkt te komen voor een weekje.

"Kuke.....KUKeL.....Kukeeegg"

Onze haan heeft zijn stem verheft vandaag.
Zijn repertoir; "Kuke.....KUKeL.....Kukeeegg"
Het klonk zo'n 20 keer achter elkaar hetzelfde. We lopen grinnekend het hok nog even in, en Haan gaat gewoon door met zijn kraai-oefeningen. Ik kruip iedere dag een keer in het hok. Zet ze op stok of houd er eentje vast. Hand voor op de kippenborst en de ander aait eens op de nek of op het ruggetje. Eén van hen, de meest diep rode, vindt dit best even ok. De rest kijkt een beetje schuw vanuit een hoekje toe, maar komen al snel wat los om hier en daar even ergens in te pikken en mij eens goed in zich op te nemen. Ook Marc gaat regelmatig even kijken en als Castel zich koest houdt natuurlijk ook.

Het werk verliep 4 keer vlotter als gedacht gisteren. De drie lindebomen waren zo gesnoeit en ik heb genoten van het bomenwerk voor een franse klant. De te vellen bomen waren ook zo verdwenen in stukjes naast het huis. In de laatst te snoeien linde ben ik al flink aan de slag met de kettingzaag, als ik plots iets zie fladderen. Ook Marc roept gelijk. Een torteltje is verschrikt op een tak gaan zitten 30 centimeter van het nestje met 2 witte eitjes erin. Het nestje is van wat berketakjes gemaakt. Het ziet er zeer breekbaar uit en open. Het duifje kijkt me geschokt aan en ik kijk hetzelfde terug. Die schok komt door de gedachte dat ik misschien al met die zaagtandjes op een snelle ketting dwars door een duif of nest heb gezaagd zonder het te merken! Maar het nestje ligt net boven waar ik al gezaagd heb en ziet er ongeschonden uit. Ik kijk naar mijn grondmaatje die zijn schouders ophaald en zegt dat ik nu mag proberen uit te maken wat het beste is. Ik geef hem het nestje aan en hij plaatst het hoog in een kleine maar oude es. Ik snoei door en ben zo die boom weer uit. Het torteltje is alleen, we zien maar geen partner en ze vliegt de rest van onze tijd daar, naar elzen die aan de overkant in de oever van het brede riviertje groeien en het dak van de schuur of de fruitbomen naast de gesnoeide linde. Na de snoei plaats ik het nestje terug op een beschut plekje in de brede knoet en nu maar hopen...

Er kruipt en kriebelt hier natuurlijk al van alles rond. Cros is onverzadigbaar en vele uren per dag zoet op het terrein in een straal van 80 meter ongeveer. De kleine bruine hagedisjes moeten het ontzien en we houden ons hart vast voor wakker wordende slangen. Vogeltjes, muisjes, vlinders en ook die prachtige grote felgekleurde hagedis! Ik zag hem al weer zeer gefocust op iets bezig. En potverdrie, hij heeft er één te pakken. Nu weet ik van R&K, die ze ook zo van dichtbij kennen, als ze bedreigd worden door iets en ze krijgen het te pakken met hun bek; ze laten niet meer los! De staart is er natuurlijk al af, daar is het een hagedis voor. Ik neem Cros mee in een poging het dier af te leiden. Maar hoe ver ik ook met hem wegloop de andere kant uit. Tot twee keer toe rent hij gelijk het hele stuk terug naar zijn hagedis. Ik laat het los, maar later zie ik Cros ermee op het achterterras. Dus ben ik het zat, zet Cros in huis en doe gelijk de deur dicht, zodat hij helemaal om moet lopen. Voor hij zover is, pak ik een stevig stuk schors en houd het bedreigend voor de hagedis zijn bek, "hap", zegt de hagedis en ik show hem nog even aan Marc, voor ik een flink stuk het bos inloop met het diertje bungelend aan het schors en een stijf dicht gehapte bek. Ik zet het schors-met-dier tussen de bladeren op een warme steen.

Diezelfde middag als de hagedis-pesterij, zie ik Castel kwispelend om de auto heen naar de oprit drentelen. En een onbekende hondestaart!! ?? Wel twee onbekende hondestaarten ontdek ik als ik Castel volg langs de auto. Twee bordercollie's, of mixen van dit ras, staan Castel te begroeten. Ik ga Marc halen, bezoek!! Maar niks hoor, die honden waren gewoon samen wat aan de wandel. En om nou drukte te maken als ze Castel komen begroeten? Nee, samen aan de wandel. Geen mens in de buurt. Na een aai en een haal van ons, lopen ze als knus stelletje het terrein af, slaan links af en wandelen weer voort, in een stilte die ik bij drie honden bij elkaar niet gewend ben. Ze zien er goed verzorgd uit, de één heeft een halsband, de grote half collie niet, mooie glanzende vachten en vriendelijke rustige dieren.

Water

(foto; het kraanwater na het alleen maar leeghalen van de bronput. Het is ondrinkbaar, het smaakt naar modder. Ik kook er wel mee en tijdens het koken en eten, laat ik de kraan open staan om het door te spoelen. Nu maar hopen dat we voorzichtig genoeg te werk gaan, om 's avonds wel drinkwater te hebben.)

Vanochtend viel het Marc op dat de overloopbakken van de bron maar een miezerig straaltje geven. Te miezerig voor de stand van de maan, te ielig voor in de lente en zeker te weinig als er geen wasmachine aan staat of er helemaal nog geen twee viesgewerkte mensen een lange douche hebben genomen. Het was ons al eerder opgevallen, dat kleine beetje dat normaal met gesputter uit het buisje in de bronbakken loopt, waar de vogels uit drinken, de katten en Castel een badje neemt na een wandeling. Die bakken die altijd vol zitten met nog heel jonge vuursalamanders en de leidingen naar de teilen en bakken in de moestuin verstoppen, omdat zij nou ook eenmaal verder willen in het leven. Dus laten we alles waar we mee bezig waren in de steek. Al mijn dagtaken gooi ik accuut overboord en bezorgd pakken we een klein schepje, een emmer, snoeischaar, handzaag en een plastic bekertje. We lopen het al onbegaanbare erg stijle pad omhoog, een paar honderd meter vanaf ons huis en tientallen meters hoger gelegen op een weer stijle puinhelling. Dit stukje bos is niet van ons, maar de bron hoort al een aantal eeuwen bij de behuizing die hier staat en stond, getuige de ruines die hier vlakbij liggen.
De vorige eigenaar heeft een bronputje gemaakt en dit via ondergrondse leidingen naar een reservoir geleid. Een reservoir van 2000 liter met een overloop die uiteindelijk bij ons in de open bronbakken stroomt om via zovele teilen en leidingen van tyleen of bamboe de moestuin van water voorziet. Alles ondergronds. Onderin het reservoir zit net boven de bodem een leiding die met flinke druk het water naar ons huis brengt waar we met een gerust hart van drinken (heerlijk water!), de was mee doen en zo genieten van die warme douche. We hebben nog nooit zonder gezeten, het is een erg goede bron en ook dat zal wel in de prijs van het huis gezeten hebben. We kunnen ons wel eens bekocht gevoeld hebben, maar altijd puur bronwater is ook wat waard gezien het wereldse waterprobleem. Als er wat mis mee is, slaat hier altijd de paniek toe, want de gemeente kan onmogelijk een waterleiding naar hier aanleggen en afhankelijk zijn van een watertank die gevuld moet worden tegen vergoeding is ook ons idee niet van hier wonen.
We maken boven de bronput open. Twee zware grote betontegels bedekken een halve vierkanten gemetselde bak van stenen die er zovele van liggen op de nu nog winters bebladerde bosbodem. Daarover UV-folie, dat niet verweerd of snel stuk gaat. Maar de gaten zitten er wel in; muizen. De eerste keer dat we de bron en toebehoren goed hebben nagekeken is al weer anderhalf jaar terug. Op het pad kun je een oude grof gebouwde muur zien, overgroeid met weer al die slierten, de één voor een bos-effect, de ander om in te blijven hangen met gevaar voor enkels en nek en de laatste levert striemen en prikwondjes op. Takken en struikjes bedekken het kleine leiding-putje. Waar hoofdkranen zitten voor de leidingen naar onze stek. Daar dreven een tiental dode muizen in. Ze wilden drinken, vielen in dit putje wat vol stond met regenwater. Het was veel erger om aan te zien en schoon te maken, de geur alleen al!, als om restjes van ja kat terug te zien op je gazon. Onze Joppie presteerde het regelmatig, duiven te over op zijn vorige terrein. Niets meer dan veertjes liet hij dan achter in een stiekem hoekje van de schuur.
Deze put (foto) heeft een grindbodem, waar al wat eeuwen water uitstroomt. Een gele drainageslang ligt in een u op de bodem en er zit een thyleenslangetje in dit richting reservoir door de wand van de put verdwijnt. Maar de slang is al bijna in het grind verdwenen en de ruimte tussen de thyleenslang en de gele buis zit verstopt met een gaasdoekje en het water is een andere weg aan het zoeken. Alles behalve in onze leidingen.
Omdat we nooit verder gekeken hebben dan dit putje zelf, besluiten we na de lunch terug te gaan met meer materieel om dit vandaag nog op te lossen, want we willen water!

We weten waar de bron zelf ligt. Bijna recht boven het reservoir onder en achter veel omgevallen bomen die sprookjesachtig begroeit zijn met klimop die als slierten doorschijngordijnen vormen om de bosbodem nog wat te filteren van zonlicht. Verraderlijk zijn weer de bramen die ook lange ranken vormen en zo al klimmend met je handen vol alleen maar gevoeld worden en niet eerder gezien. De bosrank doet er hier en daar een schepje bovenop, soms helpt flinke kracht zetten met werkschoenen, klimop en braam breken nog wel eens. Maar bosrank lieve lezers, die breken nooit of te nimmer. Al probeer je een rank dun uitlopertje af te breken, het zal niet lukken. Wauw, franse soort liaan! Maar ergerlijk nu zo met de zorg over ons water in het hoofd.
Nog geen week geleden zijn we naar André gelopen, een gepensioneerde boer die traditionele spullen, werktuigen, molenstenen en op de laser nauwkeurig gekloofde houtblokken verzameld. Hij staat hier overal bekend als de 'genezer', een franse sjamaan, waar de telefoon echt continu rinkelt en hij nooit de telefoon aan zal nemen. Mooie verhalen, en ook wij ervaren beide iets bij die man. We vroegen hem om tijdens een langere droge periode eens te komen kijken. April of zo, naar de bron. Maar actie is nu geboden.
Het hebben van je levenswater dat uit een bron komt is nieuw voor ons. Ik vind het nog steeds niet te bevatten, dat de aarde zomaar water naar het oppervlak zendt, om al het leven op dat kleine plekje altijd van water te voorzien. Buitenwater, zeewater, regenwater en vaak ook kraanwater wordt niet zomaar gedronken. En daarom blijf ik het bijzonder vinden. Ik betrap mezelf erop, dat ik me nog niet verdiept hebt in bronnen en hoe je daarmee moet leven. Ons allerbelangrijkste ding in het leven zelf dat hier als gift uit de kranen komt.

(Op bovenstaande foto, staan we even uit te rusten en ligt het folie te wachten op een dikke doek. De flap is even omgeslagen en ik zie een klimopworteltje flinke bewegingen maken in een doorgehakt muizenholletje. Het is een knagende muis die vindt dat door al die commotie in zijn huis de vluchtwegen vrij moeten blijven. Als we recht in het gaatje kijken, zien we het diertje druk knagend. Moet wat zijn voor die muis, eerst zware aardverschuivingen, opeens andere lichtinval in huis, een wortel in de weg die er eerder niet lag en dan ook nog 4 heel grote ogen in je vernieuwde uitzicht!)

Het is warm smiddags, nog geen blad dat de zon luwt. Het werk is zwaar, nieuw, vies en onbekend. De bron zelf lijkt inderdaad het water alle kanten uit te duwen als we het stuk boven de bronput open leggen. De eerste meter vanaf we het water onder een rots uit zien stromen heeft enkel ook zo'n gele slang en we zoeken en graven net zo lang, tot we het begin van die slang gevonden hebben, die verstopt zat met een steen waarvan je denkt dat hij nooit of te nimmer in die buis zou kunnen passen. Alsof je grote teen in de kraan van het bad vast zit, zoiets.

De alternatieve loopjes die het water al gevonden heeft, verdwijnt niet allemaal in de bronput. Het lukt m'n lief om die steen eruit te krijgen. Het is al wat later op de middag en we beginnen moe te worden. Die slang is nu vrij en het heeft direct effect. Voorzichtig leggen we een mooie zware platte steen boven de slang en gaat Marc weer naar huis om doek te halen. Zacht vijverdoek om waterverlies te voorkomen. 10 Weken geen regen en zonneschijn, we hebben altijd water.

Foto onder; Marc loopt op het verwaarloosde pad, op de voorgrond het mansgat naar het reservoir van 2000 liter. Het 'muizen-putje' is klein en bevindt zich ergens tussen m'n lief en het reservoir.

We zijn eind van de dag behoorlijk stuk, maar dit hadden wij saampjes even nodig, de bron had ons nodig -die muis natuurlijk niet- een wouw heeft ons stiekem gade zitten slaan met zijn typische roep van heel dichtbij en zat met gespreidde vleugels even majesteitelijk te genieten van de late zonnestralen vlak voor het verdwijnen achter de berg. De dag is zomaar aan ons voorbij gegaan, terwijl we hadden willen werken aan zijn vertrek van morgen.

Foto boven; vooraanzicht van het stuk helling waar dit zich allemaal afspeeld, altijd. Overal diertjes, planten, bomen, hout, mors, schors, stenen, vlinders, vogels, de bries, het blad, de aarde en water, water, water.
En nog is er iets niet in orde aan de bron. Of er is een tweëede nooit ontdekt er pal naast. De helling is één groot breukvlak, dat is zo goed te zien als je zo met het land geconfronteerd wordt, die aarde waar je het van moet hebben voor water en warmte, zelfs alle stenen hebben waarde, tot op de kleinste toe waar je die gaatjes zo mooi mee opvult als je bouwt zonder cement. Naast en of onder het reservoir lijkt het flink te lekken. Het pad is er al erg door uitgesleten en vormt nieuwe stroompjes. Het was altijd al een beetje nat, maar niet zo erg als afgelopen maanden. We vragen het André tijdens de eerstvolgende droogte. We zouden ook dit water graag willen gebruiken. 's Avonds werken we haast koortsachtig aan zijn vertrek voor eventjes.

Toch stom dat ik nooit een paar flessen bronwater uit de super heb staan.

Lentedag

Joppie ligt in de middagzon tussen de blauwe druifjes alsof hij kleurbewust is, onbewust natuurlijk. Mooi plaatje!

Een heel mooie lentedag die ons doet besluiten 's ochtends al geen vuur meer te maken in de schouw. Het hout is toch al weer bijna op en komende dagen gaan we 'uit werken'. Daarna moet ik zelf even een paar dagen hout zien te regelen, want de man des huizes gaat er even tussenuit.

Marc gaat met autobanden aan de slag, een grote vrachtwagenband wordt de komposthoop voor bovenaan de moestuin. Aardbeiplantjes kunnen in 10 stuks gescheurd worden. Zodoende hebben we bijna een kwekerij, dus er gaan er echt een paar op de kompost. Ik moet de bosmaaier uit het stof halen, schoonmaken en even test draaien voordat ik het mes erop zet. Op deze mooie zondag geef ik mezelf de geur van gemaaid gras kado. Daarna de grote kettingzaag slijpen en alle machines en klimspullen in de auto doen. Koken voor twee dagen, zodat we morgen op de klus ook warm eten hebben tussen de middag.

Ik wist dat ik het zou gaan doen, maar niet hoe snel het zou gaan lopen; werken voor de fransen. Officieel en wit, verzekerd en al. Morgen dus... En gek genoeg zorgt dat voor enige nerveuziteit, want van het één komt vaak het ander en voor ik er zelf erg in heb, heb ik teveel werk voor anderen, zodat ik thuis in de knoop kom met de gewone dingen om voor onszelf te zorgen. Dat is dan weer een nadeel van enthousiasme. Het is wel een goede gelegenheid me te laten zien, in de kern van het dorp, naast het gemeentehuis drie lindebomen snoeien, twee bomen rooien en misschien nog wat fruit als ze erop staat, want het is wat laat voor deze bomen. Rommel wegmaaien, takken sjouwen en even kennis maken met potentiele klanten.

Eind van de middag is de wagen startklaar en heb ik 4 wouwen bewonderd -weer die hele grote-.

Kipjes worden vandaag even op stok gezet, waar ze gelijk genoegzaam relaxt door de pootjes zakken. Haan de Kok vindt het maar niks en verkiest het fijne kippengaas waar hij steeds met zijn nageltjes achter blijft hangen. Het lijkt of zijn sporen zijn geamputeerd, maar misschien is Haan nog te jong en moeten die nog gaan groeien. Verder geen grote veranderingen bij de dames, we zijn al blij dat ze zich steeds kippiger gaan gedragen.

Naaizoweinigmogelijkine

Met moeite krijg ik mezelf bijtijds het bed uit. Het is nog even somber en nat buiten, dus spendeer ik deze tijd weer binnen.

De kipjes ga ik wel uitgebreid begroeten. Het scharrelt nog op de grond, graven naar beestjes en steentjes en eten goed. Haan de Kok, of andersom, heeft in het kleine raamkozijntje geslapen. 's Avonds maken ze ruzie om deze plek bij het enige raampje.

Hommel zit na de regenachtige nacht nog steeds op de leuning van de stoel, die heeft zich niet meer kunnen verplaatsen om te schuilen. Het zijn geen teken, maar mijten in zijn nek, dit met dank aan Herman, want ik had geen idee. Ik weet eigenlijk nog niet wat het verschil tussen een teek en een mijt is. Mijten blijven klein? Het is een triest gezicht, het hommeltje is doorweekt van het regenwater, met hier en daar nog een drup in z'n geheel. Eind van de middag is hommel verdwenen, of opgepeuzeld door een vogel en anders gevallen en verwaait.

Ik ga de naaiklusjes maar weer eens ter hand nemen. Ik spaar een stapeltje op en sjouw alles naar beneden op de eettafel om met beter licht bij de schouw te kunnen werken.

De naaimisschiene is een E&R Classic, klinkt goed toch? Eerst de zomen van een nieuwe broek van m'n lief inkorten. Ik stel alles goed in, draai aan drie knoppen, check of er genoeg draad op de spoel zit en druk zachtjes het voetpedaal in. Na 15 cm zegt de draad 'knap'. Dus broekspijp onder de voet vandaan, draadje afknippen, door het oog van de naald, broekspijp er weer onder, voetje laten zakken en nogmaals zet ik voorzichtig druk op het pedaal. Na 1.5 cm zegt het draadje 'knap'. Dus broekspijp onder de voet vandaan, draadje afknippen, door het oog van de naald, broekspijp er weer onder, voetje laten zakken en nogmaals zet ik voorzichtig druk op het pedaal. Ok, volgende poging. Na 5 cm zegt niet alleen het draadje 'knap', maar ook de naald zegt 'knak' en het gebroken puntje verdwijnt via het naaigaatje in het spoelhuis. Dus broekspijp onder de voet vandaan, naaldhouder eraf halen, terug naar boven om een nieuwe naald te halen, gepruts en gepeuter. Ook techneut Marc wil nou wel eens weten waar mijn ergernis vandaan komt. Na veel gepeuter met alle lichten aan en een koplampje op krijg ik het oog van de naald uit het spoelhuis. Met nog veel naaiklusjes te gaan, haal ik weer de draad door het oog, schuif ik de broekspijp onder de voet, laat deze zakken en ga weer voorzichtig aan de slag. Het draadje doet nog een keer of wat 'knap'. Ook breek ik nog een naald, die gaan hard zo. De bovendraad blijkt in de machine ergens steeds half vast te zitten, waardoor de draad ergens anders in de machine tegen een scherp randje schuurt en zo bij de naald knapt. Ik kan het apparaat niet open schroeven om zo'n foutje te vinden, dus oefen ik mezelf in geduld.

Ik heb wel geleerd dat met oud dun draad lastiger te werken is als met dikker nieuw draad, dat hier niet al 30 jaar of langer in een laadje lag. Dus van naaimachine door naar naaimisschiene en nu toch echt naaizoweinigmogelijkine. M'n lief grapt dat ik ook geen fingerspitzegefuhl heb voor kleine fijne zaakjes. Dat klopt, maar ik kan wel zagen in bomen en stenen sjouwen, dat zie ik dan die hele fijne vingertjes weer niet doen.

Eind van de middag zijn wel de naaiklusjes weg, was opgeruimd en gaan we de kippen eten geven en de deur dichtdoen. Het spul is niet schichtig meer, ze eten, drinken -veel- en graven alsof ze nooit iets anders te doen hebben. Wel zijn ze gewend aan lekker buiten zijn, want ze willen niets liever dan zo dichtbij mogelijk het daglicht vertoeven.

even wennen

De ochtend na aankomst ligt er een wit teer ei in het hok op het zand, naast de drinkbak. Er wordt niet meer naar om gekeken, dus leg ik dat eitje in een legbak, misschien dat het stimuleert. De dames blijven op de bodem van het hok, drinken veel en pikken lusteloos af en toe naar een zaadje of graantje. Het restje pasta gaat in de loop van de dag wel op, want Castel liet het staan uit enthousiasme voor het gedoe in dat kippenhok. Cros blijft een zekere drie meter uit de buurt, hij is wel geboeit, maar is niet zo'n held als dat we dachten en de rest van de katten is kippen natuurlijk gewend, die tanen er niet naar.Vandaag ging het ietsjes beter met het stel. Ze zitten nog steeds beneden op de grond en 1 kippetje heeft het gewaagd de loopplank te gebruiken helemaal naar boven waar de stokken en het luikje zijn. Ze kijkt nieuwsgierig door de spleet naar buiten, die Marc heeft geregeld om ze zich wat beter te laten orienteren op de nog onbekende omgeving.
Het witte ei is opeens stuk en blijkt een heel dun schaaltje te hebben en smoezelig eiwit, niet goed dus. We hebben geduld, we denken dat ze echt even de tijd nodig hebben te wennen, voor ze naar buiten kunnen.
We hakken, sjouwen stenen en ruimen brandnetels en steeds als we even boven zijn, gaan we even kletsen met de dames.

Ik spot een trage hommel die op een stoelleuning lijkt te ontwaken na een lange winter. Als ik dichter bij kom gaat er een achterpootje omhoog, niet voor een 'high five', maar omdat het diertje in doodsnood verkeert. Achter de ogen in de nek van de hommel zie ik een hele bos kleine teekjes. Dichterbij wil ik niet komen met de camera. Het is triest om te zien, gewoon de natuur, vies en toch ook weer heel bijzonder. Maar ja, de lente zal aanvangen zonder deze mooie bestuiver.

Moe en bang

Niet ik hoor, maar die kipjes en jonge haan.
De haan was toch maar drie keer zo duur ineens, want de prijs die mij gegeven werd, zou voor een jong haantje zijn.
Dit exemplaar is al aardig groot, wel jong en onervaren. De drie kipjes zijn gewoon zo rood als de Barnevelders, de naam van het ras wisten ze niet.
Keurig in een kippendoos die zwaar weegt, dus het zijn grote kippen. De echte kippenstrontgeur komt me tegemoed als ik met de doos op schoot in de auto zit. Ik weet niet hoe lang ze er al in zitten, maar ik zal blij zijn als ze thuis de rustige ruimte van hun hok krijgen.
Daar ruikt Castel me van verre, en terwijl Marc doorrijdt terwijl ik het hek sluit, besnuffelt ze me alsof ik heel de dag in een hondenhotel heb gewerkt. Ze is niet weg te slaan van de doos en wij, die bedenken hoe we de diertjes eens in het hok gaan plaatsen.
We besluiten ze de vuurdoop door de 'kippen guillotine' heen te bezorgen. Om vanuit de hoogte zich te kunnen oriënteren en met een veilige afstand op de met gaas bekleedde muur gadeslaan dat we eten voor ze neerzetten en het water.
Maar niks hoor!
In de doos in de auto tokken ze terug als ik probeer een ontspannen gesprekje met de kippen te starten. De dames kijken me wat suf aan. Jongeheer Haan heeft het al helemaal gehad na de rit, doos volgepoept, zit hij steeds met zijn oogjes dicht met de kop in een hoekje.
Zodra we de kippen het hok in willen laten gaan, verroeren ze zich niet. Ik probeer ze via de brede spleten in de doos richting sluisje te duwen, maar ik krijg er geen beweging in.
Na een paar pogingen, besluit ik ze eruit te halen en ze gewoon in de opening te zetten en ze door het luik te duwen. Het gaat, maar niet van harte; de kipjes zijn gewoon moe en gestrest. Dus krijgen ze eten en drinken terwijl Castel als een kind zo blij enthousiast piept en wil weten wat daar gaande is. Meer dieren is verlies van aandacht, dus doet ze zo blij mogelijk om ook wat van de beleving mee te pikken. Dus mag ze bij ons in het hok naast het gaas ruiken en snuffelen.
Zodra wij het voor ons o zo waardevolle pluimvee tot rust laten komen, zien we de hond dus nog opgewonden van het hoge luikje naar het deurtje van het hok rennen en onder de drempel door kijken in de hoop dat ze wat ziet.
Dat wordt wat als we de kippen voor het eerst naar buiten laten.
Als we even later het licht uit gaan doen voor de nacht, zit de haan alweer te knikkenbollen. Eén kip scharrelt en tokt op de grond. Zij kan bij het eten en drinken. Een foto maken van het vermoeide weggekropen spul vond ik even zinloos. Ook kippen en een haan zijn voor mij geliefde beelden als ik door mijn camera lens kijk.

Ontdeugende haan

We krijgen via de blog een tip dat we een ontdeugende haan moeten kiezen in verband met de slangen die ook wel een eitje lusten... Of kip natuurlijk.
Ik wilde eigenlijk in een reactie reageren, maar dat wordt een heel verhaal.

In Nederland hadden we het geluk in een vrijstaand huis te wonen met een enorme tuin. Prachtig ingericht, de tuin, met een sloot erom heen, bosstruweel, een promenade deels overdekt door een berceau van blauwe regen, tuinbeelden, een heuse beek en een 'hosta-walk' aangelegd door de vorige bewoners en vormgevers van de tuin. Daar hadden we wat kipjes lopen en een machtige haan die zijn werk erg goed deed; voor de dames zorgen, kuikentjes maken natuurlijk en alarm roepen als er een roofvogel overvloog. Ook vreemde katten joeg hij weg, terwijl de onze ongemoeid bleven en zo de kippen en de haan ook.
Deze kippen sliepen niet in het ervoor neergezette kippenhok. Het was een groot hok met fijne legbakken en stokken. Maar voor geen goud wilden de dames in dat hok en ook de haan bleef er verre van. Alleen egeltjes verbleven er 's winters, onder de legbakken.
Nee, de haan en kipjes verbleven in een uit de kluiten gewassen olijfwilg die zich een weg omhoog baande via een es die erin stond en inmiddels al volwassen afmetingen begon te krijgen. Dit bosje stond naast het konijnenhok, dat m'n lief zelf in elkaar geklust had. Betonnen schuttingdelen als bakken van tesamen zo'n 16 vierkante meter met een gazen bovenkant en binnenbekleding om ons vanuit de woonkamer een zicht te geven op rondhuppelende konijntjes. De serre ramen zaten zodoende vol met a. zand van de gravende konijntjes, en b. kippenstront dat door regen en wind aan de ramen bleef plakken. Doordat we toch een tijd geprobeerd hebben de kipjes gewoon 's nachts in hun hok te krijgen, raakten ze van de wijs en begonnen hun heil ergens anders in de tuin te zoeken. Dus de nesten met eieren verdwenen, want een kip is niet gek, lieve lezers! De haan zag het allemaal gebeuren en vond het prima, maar hij werd ook al een dagje ouder.
Dus van de tientallen kuikens werd 1 op de 3 een haan. En wat voor haantjes!
Ondeugende hanen en ze moesten wel, want wij kregen nog voor het uitbreken van de vogelgriep geen kip te pakken, laat staan een haantje of op stok in een hok.
De buks was een uitkomst en zo zijn er wat haantjes gesneuveld en als soepkip in een pan verdwenen. Later begonnen wij de haantjes te slim af te zijn, onze hersenen blijken nu eenmaal groter te zijn, ook al denken haantjes daar vaak anders over. (Misschien sommige kipjes ook wel.)
Dus heb ik zodoende kippen leren slachten, deels ter voorbereiding op het voor onszelf wonen op een geisoleerd plekje.

Aan ervaring zal het kopen, voeden, onderbrengen, verzorgen, slachten en eten van kip, ei of haan niet liggen. Wel aan waar we wonen en waar we denken op de gewone 'local-manier' kippen te kopen.
Dit ging vorige week als volgt;
"Bonjour madame! Bonjour! Oh la la c'est occupé ici au jourd'hui! Mais oui madame, c'est printemps. En een glimlach van een jonge dame laat me weten dat ik op mijn beurt mag wachten achter twee klanten die elkaar al wat langer kennen, waarvan de één een zakje zaadjes koopt en de ander zonder iets bij de kassa staat en onderwijl even bijkletst.
Ik luister 'ter leering ende vermaack' (zoiets Herman?) en kijk om me heen naar de pamfletten en posters waaruit ik op kan maken dat er heel wat prijsstieren in de regio gefokt en beprijsd zijn en altijd pluimvee voor handen is. Voor informatie moet u bij de kassa zijn. "Prima" denk ik nog.
"Madame?" Ah, ik ben aan de beurt, en met zo'n 5 klanten achter me doe ik klungelig mijn best de catalogus in te zien, waar ik kan kiezen voor het soort kip dat we in gedachten hadden en in een erg goed kippen-boek hebben gespot. (Kippen. door Hans L. Schippers) In de hoop dat de dame die klanten achter me helpt zodat mijn geklungel minder opvalt.
Maar er valt niks te kiezen, de dame bij de kassa pakt het aantekeningenschrift en een pen en kijkt me vriendelijk vragend aan. "Combien?" Nou uhhh trois et un cocq s'ilvousplait.
Ik doe echt mijn best nog te vragen of ik kan kiezen voor een soort race en hoe groot ze zijn en of de haan hetzelfde ras is. Maar niets van dat alles. U besteld drie kippen en een haan, u gaat drie kippen en een haan krijgen. Wel weet ik de dame duidelijk te maken en te laten noteren dat het combikippen moeten zijn en de haan van hetzelfde ras. Combikippen geven minder eieren, maar hebben wel lekker vlees.
Niks geen catalogus. Nee, ik mag ze volgende week woensdag komen halen. Dus de kipjes en haan zitten waarschijnlijk in een doos, komen van een fokker ergens in de regio en het enige dat ik weet dat ik een rode haan ga krijgen voor 3 euro en wat centimes.

Of de haan dus brutaal genoeg is om slangen duidelijk te maken dat ze weg moeten wezen, daar heb ik geen idee van. Of de kippen een lekker flink formaat hebben om tegen een roofstootje te kunnen? Ik heb geen idee. Of de couleuvres hier net zo onder de indruk zullen zijn van kippen als van ons? Geen idee, want ook van ons zijn deze grote slangen allerminst onder de indruk.
Ik hoop op een jonge haan, want die kan dan nog wel wat leren van Cros die nog nooit een kip gezien heeft en nergens van onder de indruk is. Addertjes zijn extreem schuw, maar ook die zijn een onderdeel van deze plek. De couleuvres willen gewoon met rust gelaten worden, dus liever geen ondeugende haan, want dan blijf ik om cocqes rouge vragen bij de Point Vert.
Dus ach, ervaring genoeg, maar je hebt het hier nu eenmaal niet zo voor het zeggen.

kroketten

De ingrediënten hebben eens niet zo lang hoeven wachten om op te gaan voor hun uiteindelijke doel; kroketten.Het was de vorige keer zo goed gelukt, dat ik tijdig een stuk soepvlees -met bot voor de hond- heb aangeschaft, extra peterselie vroeg aan de groenteboer -alles behalve een boer, maar vooruit- en het opzoeken van dat goede recept voor de roux. Dus sta ik weer een uurtje extra in de keuken voor de roux en morgen een uurtje extra voor het rollen van de kroketten.

Nooit had ik kunnen denken dat ik in een oud frans stenen huisje zou wonen en daar echte kroketten zou staan maken. Maar het is toch echt realiteit. Had het me een 10 jaar geleden gevraagd en ik zou hard gelachen hebben. Ten eerste had ik nooit durven denken in Frankrijk te komen wonen en ten tweëede ben ik niet zo'n keukenprinses, dat ik zelf kroketten zou gaan maken.

En toch staat de roux op te stijven en hangt er een (h)eerlijke geur in huis.

Foto's

Een follow up op de foto van de rabarber die begint te groeien. Uit de knalrode balletjes komen heel langzaam de bladeren te voorschijn. De balletjes zijn zo'n 2 cm in doorsnede.
De vorderingen aan de muur achter de secadou. Af en toe plaatst m'n lief er een hele grote tussen, die we met de stenen slede naar de werkplek slepen en vanaf daar via een geimproviseerd systeem over een plank naar z'n plek manouvreren. Een sling gaat als kadolint om de steen, de sling zit met een lus aan een dubbele lange lijn en gaat via een klimachtje en nog eens een sling naar de trekhaak. Ik laat het touw vieren en Marc stuurt bij. Veilig en rustig aan.

Abrikozenbloesem op 15 maart!! Nu maar hopen dat geen lentestorm, nachtvorst, hagelbui of hongerige insecten de bloesem geweld aandoen.

Cros pest me enorm tijdens het naaien van 9.5 meter schaduwdoek. Als spelden om het koort in te rijgen gebruik ik wasknijpers. Die wasknijpers krijgen zijn vacht te pakken, als ik snel genoeg ben. En dat kan ik zijn! Maar na 2 seconden bijten naar de onbereikbare wasknijpers in zijn manen, geeft Cros het op en gaat wat liggen dutten.

Tis een lap!!!!

Het beoogde eindresultaat. Deze kant van het opslagbasin is al klaar. Ook kippenbestendig, want die gaan we morgen halen!

Het idee om wat met oude autobanden te doen heeft Marc zodanig geinspireerd dat hij gisteren een lading meekreeg van de garage en gelijk aan de slag ging. Het enige punt is, waar graaf je af op de al stijle hellingen om de banden te vullen met aarde, mest en compost? We zien al wel gelijk dat het werkt. De aarde blijft langer op temperatuur, houdt het vocht langer vast en in het geval van de bovenste op onderstaande foto; de aardbeitjes liggen niet op de grond, maar op de rand van de band. Het 'lelijke gezicht' valt ons alles mee. De onkruiden en wilde bloemen moeten nog gaan groeien.

De kippen guillotine is natuurlijk hun uitloop-luikje. We kijken erg uit naar het vroege kraaien van de haan en het gezellige gekeuvel van de dames.

Opening

Zoals het langzaam sluit, dichtgaat en tot rust komt, zo gaat het ook open, komt het tot leven en geeft elke dag meer kleur.

De regio, ons leven, de mensen , de markt en de gorges waar we in leven.

Ik ga weer eens naar de markt, nog niet van harte na de afgelopen maand waarin het nog zo stil en leeg was en de mensen somber en gesloten. Nu dan weer een heel andere markt met de chaos van auto's en vrachtwagens, mensen met manden en tassen nu niet meer dik ingepakt tegen de kou en vrolijkere kleuren in das en jas. Er wordt ook weer gelachen en rustig geroezemoest zonder te hoeven schuilen tegen een ijzige wind of natte klets. Een plantenhandelaar is ook weer van de partij en wat lokale producten gaan weer als broodjes. Ik zoek Nadine op, die me complimenteert met het feit dat ik het zelf voor elkaar heb gekregen om als autoentrepreneuse te starten. Zij, haar man en vrienden nemen me gelijk serieuzer, want ik heb doorgezet in het starten van deze mini-onderneming. Gelijk grijpt ze haar kans door het werk te plannen bij haar familiehuis hier vlakbij en me dan gelijk voor te stellen aan vrienden van haar die een klepper van een tuin hebben en voor de grote tuinbeurten niemand hebben kunnen vinden. Ik kom dus nu al om in het werk en de lente is nog niet officieel gestart. Ik bestel ook drie kippen en een haan waar ik in totaal niet meer voor uit hoef te geven dan 33 euro! Kost dus niets en dat gaat ons veel inkopen schelen op de lange termijn. Woensdag kunnen we ze gaan halen, gewoon bij de Point Vert.

Vlakbij huis staan al weer 2 vogelaars met hele grote camera's en kijkers, speurend naar de rode wouwen die weer terug zijn om hun oude nesten te renoveren. Wel drie koppels op dit relatief kleine stukje Frankrijk!

Wij bewonderen de enorme roofvogels van heel erg dichtbij, want ze komen ons al cirkelend begroeten en vliegen op nog geen 10 meter boven ons hoofd voorbij. Waarschijnlijk op zoek naar jonge kipjes of katjes, maar voor ons is het alsof ze echt gedag komen zeggen. De grote ploeg vogelaars zal hier in april of begin mei wel weer een dagje komen neuzen naar de nesten van deze prachtige lucht-giganten met een mogelijke spanwijdte van 1 meter 80!

We stoken al veel minder, 1 gevulde ketel op een hele avond, maar toch moet Marc het bos weer in, want de droge voorraad is weer op. Verder plukken we hele ladingen platte natuurstenen uit de omgeploegde berm tijdens de wegwerkzaamheden. Al bijna genoeg om het hele achterterras te leggen. Weer een veel-jarig project.

De ezels zullen wel weer een tijd moeten wachten, want dat hek renoveren en plaatsen bezorgd ons enorme hoofdbrekens. We zien het niet gebeuren dat we door het dichte stekelige struikgewas op rotsige grond palen weten te slaan en prikkeldraad kunnen bevestigen. Maar het zaadje in ons hoofd wil wel erg graag ontkiemen, alleen lijkt het nog winter...

De dagjesmensen bezoeken de gorges weer, motorrijders komen de wandelpaadjes weer uitslijten, vogels doen zich tegoed aan de insecten en die zich weer aan de vele bloemen in de bomen en het kleine lentespul als Speenkruid, Viooltjes, Wederik en de nog altijd bloeiende Helleborissen.

Van november tot en met december was het geen dag droog. Vanaf begin januari tot en met eergisteren was het alleen maar droog. We danken de hemel voor de vallende regen van afgelopen twee dagen. Nu ziet het er niet alleen al vroeg lenterig uit, maar het ruikt nu ook zo.

We hebben alletwee last van één van onze knieëen en dat hindert al het werk buiten. Toch zie ik kans het schaduwdoek voor op de zwembadoverkapping te stikken en er een dik koord door te rijgen, zodat we het met krammen vast kunnen zetten op het houten frame. Het is deels wat gecamoufleerd en het wordt niet zo heet in het voorraad-basin.

Nu het regent krijgen we de kans ons op lenteachtige wijze uit te leven in de virtuele werelden, wat een ontzettend mooi product opleverd. M'n lief geeft de objecten alleen schaduw, dus ik kan los op de texturen van het geheel om als eye-catcher te dienen in een nieuw te maken lente-winkel.

Ieder seizoen maak ik een kleine zij-winkel in onze enorme 'mall' met het thema van dat seizoen. lentebloemen, -planten en -bomen, buitententen, meubeltjes, lantaarntjes en meer van dit soort spul. Soms is het werk zo inspirerend, zo leuk om te doen, dat er weinig ruimte overblijft voor de dagelijkse dingen. Maar de was wordt gewoon gedaan en de warme maaltijd is en blijft een dagelijkse prioriteit.

Steeds weer krijgen we imput om het zelf voorzienende leven meer vorm te geven. The Complete Book of Self-Sufficiency is een topper in z'n klasse en geeft ons vele eenvoudige ideëen die we makkelijk kunnen realiseren. Verder zagen we in een natuurfilm een stukje over het hergebruiken van autobanden in de moestuin. Ze kunnen gestapeld worden en zo beplantbare terrassen vormen, ze houden water langer vast, verwarmen de aarde beter en het onkruid wieden wordt ook gemakkelijker. Dat het esthetisch niet zo mooi is, is jammer, maar het praktische gaat hier toch voor. Ook zoeken we binnenkort een boer uit het nabijgelegen dorpje op om een karrevracht mest te vragen. Poep lijkt ons nog het allerbeste om te bemesten en wij saampjes produceren nu eenmaal te weinig om van de arme zanderige steentjesgrond iets vruchtbaars te maken.

We gaan open, want ook de vrienden en familieleden die het wel zien zitten, laten weten wanneer ze langs willen komen en we proberen het werk, het bezoek en onze dagelijkse beslommeringen weer in te passen in de komende hectiek.

Ik voel me net een bloem in knop die de blauwe lucht al kan zien en zich voorbereid op de invasie van insecten om samen te bloeien en te groeien in samenspel met alles om me heen.

Opwarming

De aarde warmt op. Wij hier persoonlijk ook! Het is al bijna te warm om te werken, maar de koude wind zorgt er wel voor datwe lekker in beweging blijven. 's Nachts vriest het nog aardig, maar... -en ik wil niemand jaloers maken, maar o, o en o, wat is die lente zon toch heeeeerlijk! Wel droogt het allemaal enorm uit. Zon en wind is leuk voor de was, niet voor 60 naaldboompjes die we met kerst gepoot hebben. Dus sjouwt Marc met gieters de helling op tot dat hij het spuugzat is en de boompjes voorlopig weer vooruit kunnen.

Gisteren knipte ik een ochtend brem en dacht terug aan de fantastische uren die Edith en ik hebben besteed aan het brem knippen voor de broodoven. En al die andere klusjes die we toch maar even deden met elkaar. Een bos of 25 hebben we zeker nodig, maar de stugge takken laten zich niet makkelijk opbossen. Ze waaien wel de helling af, zo het pad op, weer een meevaller.

Na 10 minuutjes gaan de jas, vest en shirt al uit, puffen zo tijdens het werk.

Mijn oog viel op het weerbericht voor vandaag, in de krant die ik af en toe koop voor de kattenbak. Marc ziet al op tegen de zomerhitte die je lamslaat en naar binnen jaagt. Ik schiet in een deuk, terwijl ik Meteo bekijk is het zo rond 1400 uur en zal het 120 graden zijn!!! Das schrikken, tis toch pas maart??

Das opwarming van de aarde optima forma, zal ik maar zeggen.

M'n lief en ik komen weer helemaal in beweging door de heerlijke echte franse lente en we inventariseren al het werk. Kippen kopen, waterbakken in de moestuin schoonmaken, voorzaaien, bemesten en zoveel meer andere klusjes. Ik zou me bijna weer laten verleiden tot het plaatsen van een oproep voor meewerkende gasten. Maar nu we een kamer volgestouwd hebben met spullen voor opslag en we twee familie leden mogen ontvangen voor een tijdje -ja heus :-) hebben we de ruimte niet echt. Mijn schoonvader zal zich weer een breuk werken en de klus-plannen liggen al klaar. M'n broer zal hier even op vakantie zijn en de stadsman zal meer genieten van het zien van de omgeving, dan zich in het zweet te werken. Groot gelijk gezien het werk dat hij doet. Verder hopen we dat de verzorgers van wijlen Hobbes tijd kunnen vinden langs te komen en zo zien we de gorges weer voor geopend en de drukke tijd weer aanvangen.

Ik moet de boodschappen gaan halen en rij zo voor de eerste keer over een bospad dat bijna klaar is en omgedoopt kan worden tot doodlopende route nationale. Het is werkelijk een achterlijk gezicht. Het slaat helemaal nergens op zo'n pad te asfalteren. De weg opknappen en gladtrekken met watergeulen erin voor het overtollige water tijdens de natte perioden is okee, maar dit!!!! Zonde zonde zonde.... De reëen zal het een zorg zijn, die zien we altijd wel overal.

Marc ziet 's middags aan de doodlopende kant van het pad een zwijn met jong. Gelukkig kon Castel daar de helling niet op, zodat ze getwee een rustiger heenkomen konden vinden.

Verder is het naast al die lentebloemen, zonneschijn en pais en vree ronduit wat saai. Er gebeurt niets dat ons even wakker schudt of pept en downt. Dat Cros alweer twee keer per dag aan komt zetten met een hagedis is niet spannend genoeg. Dus de gorges, het seizoen, de drukte kwa werk en op de nieuwe route nationale; de warming-up is gedaan, wij zijn er klaar voor.

Ecological Footprint

Een hele goede site waar je je 'FootPrint' kunt laten berekenen. Dank Herman, pluim!

http://www.footprintnetwork.org/en/index.php/GFN/page/calculators/

Wij scoren 1.4

schrikken

We hebben het Cros al vele malen in de pluisoortjes gefluistert;

"Zal je voorzichtig zijn, kleine draak"

"Sorry dat we je doodknuffelen, lieve pluis"

"Je bent onze oogappel, niet doorvermiauwen hoor"

We hebben het ook al zovele malen tegen elkaar uitgesproken dat dit katje zo ondernemend is, zo zonder vrees voor wat dan ook, dat hij het grootste risico loopt eens door een flinke adder gebeten te worden.

Al zetten we een olifant op het terrein, dan nog zal het geslurfde dier als een magneet op Cros werken. Het enige waar Cros van schrikt zijn onverwachte geluiden. Maar verder is alles dat beweegt of lijkt te leven zeeer interessant.

Ik sta te koken, eenvoudige snelle hap, als Cros even om het gordijn heen de keuken binnen loopt om te kijken of er nog wat te bikken valt. Ik aai Cros, en miauwende opa Shadow, en zet ze daarna de keuken uit. Nog geen 3 minuutjes later loop ik met onderzetters naar de buitentafel (weer buiten-eet-weer) als ik Joppie onderzoekend Cros's z'n kop zie besnuffelen voor de schouw. Ik loop terug richting keuken en Cros zit daar maar wat suf op de grond met anderhalf toegeknepen oogjes en fronsende wenkbrauwen. Ja, deze kat kan heel goed fronsen en heeft heuse slaaprimpels in z'n koppie als hij net wakker is.

Ik til hem op en gelijk druipt het kwijl uit z'n bek als een niet te stoppen vloed.

Marc en ik proberen Cros te onderzoeken, maar het is niet te doen. Sterk is hij, zo sterk! Ook hem in een handdoek wikkelen in twee gedeelten zodat we zijn lijfje na kunnen kijken waar die beet dan zou moeten zitten lukt niet. Des duivels wordt ie, wild, bek open, klaar om je aan flarden te scheuren. Even laten we hem los. Ik raak een beetje in paniek, onze pluis, onze oogappel, het balans-katje, zo sterk, onverstoorbaar en lief, onkats....

We geven hem buiten wat melk, dat gifstoffen neutraliseert. Daarna gaat katerdier zich wassen en in de schaduw in de buurt liggen. Terwijl we hem in de gaten houden eten we ons maal.

Tijdens het toetje zien we Cros alweer jagen op de helling, hagedissen mag ik hopen! Niks aan de hand dus.

Enkel een rood dik oogje dat schoon en droog eruitziet rest er van zijn avontuur. Het is dus geen adder geweest, misschien een sproeikever of wants? Het zal een mysterie blijven.

Wel heb ik geleerd dat ik in paniek raak als hem iets overkomt, ook al weet ik dat het gaat gebeuren, ooit!

Cros heeft ons flink laten schrikken. De ondeugd, het draakje....

Naschrift:
Net als veel andere insecten en dieren, heeft de wants (zie foto) een heel slimme manier hun belagers te verjagen. Heel groot of klein, het maakt de wants niet uit. Hij verspreidt een wel heel kwalijke bittere geurstof die ook mensen terug doet deinzen. Voor zover ons bekend doet de wants dit alleen met een geurtje. De wantsen hebben bij tientallen overwintert in de woonkeuken. Maar dat Cros er zo'n heftige reactie van zou hebben, hadden we niet verwacht. Het blijft dus een raadsel wat er is gebeurd.

Onderstaande kever doet dit niet alleen met geur, maar sproeit ook een vloeistof omhoog, richting bedreiging. Deze kever, 3 cm lang ongeveer, heeft Cros, Castel en mij verrast met deze tactiek. De vloeistof ruikt een beetje bitter-zoet en had iets weg van Purol. Het prikt in je ogen, dus zal het goedje in de neuzen en ogen van Castel en Cros ook wel geirriteert hebben.

Onze hond is al heel bang voor slangen, zeker de volwassen slangen, daar blijft ze een eind van weg. De tip om pauwen te nemen, die alles in de moestuin aanvreten lijkt ons een minder geslaagd plan. Ook mag Castel de moestuin niet in... (Zou ze wel willen)
We kunnen de katten niet beschermen tegen een adderbeet. Misschien door in het verre noorden van Europa te gaan wonen. We hebben ons echter wel goed gerealiseerd dat het hier gaan wonen andere risico's met zich mee brengt, als het wonen in bebouwd gebied waar de natuur geen ruimte meer kan hebben. Dat is een andere vorm van veiligheid.
Hier ervaren we een veiligheid op een ander nivo die ons meer waard is dan het zeker weten dat onze huisdieren niet gebeten kunnen worden door insecten of slangen. Dat klinkt misschien vreemd, maar hier kunnen we beter voor onszelf zorgen, zodat onze huisdieren ook betere zorg krijgen.