De dag is drukkend warm, met later deze dag veel lichte bewolking die het benauwd maakt. Geen wind en tot laat in de middag een stralend blauwe lucht. We blijven thuis en werken zo veel als gaat. Ik maai het pad naar de stal en rond de brievenbus, in de hoop dat de gezaaide bloemen boven het maaiveld uit willen komen. Ik probeer al kruipend op het randje van een helling langs de oprit de bramen in en achter het hekwerk weg te zagen. Halverwege kom ik een dode tak in een boom tegen waar ik bij kan en ook die zaag ik zorgvuldig uit de boom. Daarna wil ik verder gaan, maar een tak die mijn oog probeerd te doorboren bederft de pret. Met gesloten ogen zet ik de zaag op de kettingrem en peuter hem uit. De dikke handschoenen (tegen de bramendoorns en het prikkeldraad waar ik door manouvreer) beletten de finesse die ik doorgaans heb met m'n barbie-Echo-zaagje. Met 1 half open oog bereik ik de oprit, gooi m'n materiaal op de weg en trek die handschoenen uit. Ik probeer het aangedane oog , zoals gebruikelijk links, open te doen, maar niets hoor! Met 1 oog open en 2 ogen tranend probeer ik naar het huis te lopen. Dat gaat niet zoals gewoonlijk en het lijkt of ik gedronken heb. Ik kleed me snel uit in de schuur (ketelpak en werkschoenen) en ren de keuken in om het oog uit te spoelen en een koelcompres te pakken.
De pijn blijft nog een uurtje zeuren en ik traan 's avonds nog, maar geen echte schade. Na de lunch kan ik alles weer prima zien en voel ik er bijna niks meer van. Een rode plek op het oogwit blijft, maar dat valt me nog mee.
Marc tobt met een mozaiek van loodzware platte stenen voor het terras bij de bar.
Enkel bereikbaar door 2 smalle stenen trapjes sjouwt hij zich rot met emmers zand, zakken cement en de stenen. De wildernis van munt, gras en onkruid wordt langzaam een natuurlijk stenen terras dat hij later voegt op afschot met een afvoer-pijpje voor het regenwater.
Om even wat te doen in de koelte legt hij zich toe op het verwijderen van het gebroken raampje. Al de stukjes glas eruit en een nieuw ruitje snijden. Gisteren een jaap in zijn duim door het versjouwen van een rol prikkeldraad, nu in de andere duim een jaap door het glas snijden. Net zo'n pech als ik vandaag. Maar het raampje is vernieuwd, nu de luikjes nog eens maken en schilderen. Evenals de deur, maar dat is echt voor later. We verheugen ons eerst op een buitendouche die we willen maken van een oude ton diesel. We testen al de opwarming, er hangt al 3 dagen een thermometertje in. Het is gemiddeld zo'n 25 graden eind van de middag, niet slecht!
Na de boterham met franse kaas en hagelslag willen we even de andere wereld in. Er hangt een geheimzinnige mist boven de rivier, een waterdamp die snel veranderd van dikte en structuur. Het beweegt zich in zuidelijke richting en lost hier en daar even op zodat we het water zien, totdat de mist ons dat zicht weer ontneemt.
Op ooghoogte moet dit een heel bijzonder, zo niet spectaculair, gezicht zijn met de dode bomen die nog onder het wateroppervlak in de bodem van de rivier verankert staan. Castel en Aai gaan mee. Ik moet Aai af en toe wel dragen, ze ziet het lopen over de dode braamtakken en de brandnetels niet zo zitten en ze heeft van die korte pootjes vergeleken met dit reisgezelschap. Beneden belandt vallen Marc en ik stil van de pracht; het is doodstil, we ruiken de mist, het water en de vele bloemen. (de mist ruikt als een fantasie-wereld, maar dan in het echt!)
Wilde margrieten en het hoge gras omgeven ons en miljarden mugjes dansen op het water. De mist drijft mee op de rustige stroming van het water en maakt het zicht veranderlijk. Een andere wereld met ook andere geluiden aan de overkant, herten?? Aai staat te piepen, onzichtbaar in het hoge gras. Ze kan zich niet orienteren of ons zien..
Castel is verrukt door dit uitstapje en kijkt stil naar de overkant al staand tot haar buik in het water. Wat wij denken te horen heeft zij al lang geroken, maar ernaar toe zwemmen doet ze niet, verlangend staat ze doodstil te staren naar waar de geluiden vandaan komen.
Hop-scheuten klimmen al via de wilgjes en eikjes omhoog en een variant van de judaspenning heeft al groene penningen. Langs het 'krasse-knarren-pad' lopen we naar huis en bewonderen de hosta's die Marc her en der in de vallei heeft geplant. Uit Nederland natuurlijk, je kunt ze hier niet krijgen of bewonderen.
De dag was hard en mooi, warm en verkoelend en iedere minuut volop benut. Het is moeilijk in de zwoele en toch wat frisse avondlucht naar bed te gaan. De kamer is benauwd warm en de bedden verschoond. Maar toch. Ik drink nog een glaasje Martini-Rosso van 10 jaar oud en schrijf deze post. Cros ligt te slapen op m'n schoot, op van het eten, drinken, spelen, jagen en weer eten, drinken, spelen, jagen enzovoorts.
(de foto's zijn niet ge-photoshopt ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten