donderdag 29 april 2010

gedicht

Zij

Buiten ons, dat is de wereld, zij zijn het die het doen.
In mij is het leeg en somber, maar zij daar, ver buiten,
verliezen hun fatsoen.
Zij zijn de schuld van alles dat ik mis, het sombere gemoed.
De hoge grote mensen, koningen en presidenten, zij smeden het complot.
Zij moeten jou ook hebben, je ontspringt de dans niet, het is je lot.
Wij mensen en die mensheid, zo dichtbij maar onbekend, vergiftigd en onkundig.
Dom gehouden volkeren, zo reikend naar geluk,
het is ons niet gegund.
Ik kan er niets aan doen, zo nietig en zo klein,
zij daar die elite, heeft het op ons gemunt.
Dat ik geen huis meer heb, geen haard, geen vak, geen geld, geen zin,
geen vriend die mij begrijpt en armen om me heen misschien.
Komt door die kleine minderheid,
geschapen en gezonden als leger der onwetendheid.
Met als enig doel ons klein en dom te houden, het goud te delven waar maar even kan.
Om na de grote vernietiging, na die datum dan en dan,
de uitgeputte aardbol te verlaten, maar dan?
Buiten ons ligt het gevaar, zij loert en weet ons allemaal te vinden.
Ik heb er ook bewijzen voor, die mij met mijn werkelijkheid verbinden.
Het is niet ik die dit denken wil, het zijn zij daar ver buiten mij.
De mensheid is maar dom,
ik ben wakker en erboven,
maar er allerminst bij!

The Daisy Chain


Van de markt komt niets terecht. Ik schep even orde voor de komende dagen. Bah, planning is even alles, niks aan!
Na een rits winkels met wat heel zware dingen voel ik me al moe en moet nog beginnen aan de situatie in de slacht-keuken van de dorpsoudste. Vorig jaar ook een dialect sprekend 'kippenhok' met 2 oude mannen die de mixer en de zware kom ter hand nemen en verder strikte orders uitdelen, waarbij onderwijl de dames in de bloemenschorten rap frans ratelen. Ik ben altijd weer blij als ik een compleet gespreksonderwerp kan volgen.

Ik voel me wat ongemakkelijk. Misschien omdat ik sinds een half jaar m'n gezicht weer eens laat zien. Het is nog stil in de keuken met de 2 oude mannen en 2 dames. Ik loop nog een rondje, even kijken of Jeanet er is. Alles dicht en ik sta in een warme wind bij een pergola beklommen door een Whysteria met een stamvoet van een ruime 40 centimeter. Nog nooit zoiets groots gezien naast de Druif aan de gevel van P&W's huis. Enorm, trots vol bloemen die me letterlijk lijken te bedwelmen in de warme wind die op de top van deze heuvelrug m'n haar door de war en klitterig maakt, alsof ik in een open sportieve wagen rijd.
Ik ontdek een Pariesienne die daar op vakantie is, een moeder van een leuke meid van 6. Ze haalt één klein konijntje uit de hokken en de meid stopt het diertje in haar zonnehoed om het te strelen. Marie-L en ik kijken elkaar aan en fluisteren allebij hetzelfde; 'belle viande!'.

De keuken is inmiddels gevuld met 5 dames en de twee oudjes die hun werk als 80+-ers schuifelend doen, steunen en kreunen. Vorig jaar waren er veel grappen, maar dit keer hangt er ook een spanning in de lucht. Het duurt echt even voordat het weer wat soepeler loopt, dan is al het fouaces-deeg klaar en in de doeken in de manden toegedekt.
Ik wilde nog wegrennen met mijn gevoel, ik voelde me even alleminst welkom of gewenst. Maar voelsprieten als ik hebben kan, ik moest doorzetten. Gewoon doen wat je wilt doen, wat je kan. Na 1,5 uur in de keuken spoel ik wat kommen om en kijk door het grote raam op ooghoogte naar de beboste helling van de overkant van de gorges. Ik hoor iedereen kletsen, rap snel geratel, mijn hoofd is echt te moe.
Ik heb even een wegzink moment, een moment waarop de tijd stilstaat en je even alleen in het NU bent, je hoort 1 geluid en 1 beeld staat op je netvlies en dat is wat er is. Hier woon ik. Hier leef ik en dit is een haast onbewuste keuze geweest. Een 'go-with-the-flow' periode waarin ik mezelf niet af heb kunnen remmen. Een puur moment van het roer om en het als nu beleven. Ik keer langzaam weer terug naar wat er achter mij in de keuken gebeurd om er weer in terug te springen met heel mijn zijn. Het moment zou 3 minuten geduurd kunnen hebben, maar het is misschien één seconde, misschien 2.
Ik kan vrij vroeg naar huis. Ik ruim alle boodschappen op, eet een flinke bak couscous en zet een filmpje op.
The Daisy Chain.
Het blijkt een onverwacht juweeltje!!! Een aanrader voor filmliefhebbers.
En onder de indruk keer ik weer even terug naar hier. Castel voor de deur, poezen allemaal de deur uit om op de regen te wachten en hier en daar een muisje op te snoepen. Ik drink een portje en schrijf.

Voorbereidingen

Meten = weten
De Slakkenrace-test was goed verlopen. Vandaag moet ik echt tot gerichte actie overgaan. De speeltafel, een oud klein campingtafeltje, heb ik gisteren al goed schoongemaakt en de ringen opnieuw erop getekend.
Ik kan een mooie brede parasol lenen van P&W om het spandoek aan te hangen en de slijmerige deelnemers van schaduw te voorzien, mits de zon natuurlijk weer schijnt zondag.
De speeltafel
Ik moet mijn geloof bij deze taken even laten voor wat het is en meten. Meten is weten en anders gaat het allemaal mis. Van de ringen op de speeltafel tot het recht schilderen van de letters op het spandoek.
Ik probeer nog even een bedank-kaartje te maken in Photoshop om bij de prijs-broodjes te doen, maar de cartridges zijn leeg, dus dit moet wachten.
Ik zaag eerst de stokken bamboe op maat. Natuurlijk schiet ik uit met de vlijmscherpe handzaag, dus al bloedend ga ik met de stokken naar boven.
Kaal nog zo.
Ik meet het doek af en freubel met een flinke pleister en een nietmachientje de stokken zo aan het doek dat ze eruit te halen zijn. Met de lange waterpas geef ik mezelf wat hulplijntjes voor de letters, schets ze met een potlood en trek ze dan losjes over met een merkstift.
Dan moet alles aan kant binnen om het doek te beschilderen, zwart op wit staat zo strak.
Het is enorm leuk om te doen en heb al zoveel voorpret, whatever happens, het kan al niet meer stuk.
Heerlijk om te doen
Ik zet de paar foto's en het test-filmpje terug op de camera om het vanavond boven ook te laten zien. Ik heb wat hulp nodig met het bakken van de broodjes en een schaduwrijk plaatsje voor m'n slakken.
Ik heb rond de 10 teams van 4, joekels zijn het en allemaal wakker als ik ze schoonspoel en ze vanaf nu op een droogje zet. Zondagochtend vroeg ga ik ze afspoelen, droog deppen en voorzien van rugnummers. ieder team krijgt een luchtig bakje met een nummer erop. Ik wil ze niet oververmoeien door te vaak hetzelfde team op tafel te zetten.
Eindresultaat

In natura

Zondag wordt er op het terras een deal gesloten. Ik help W met alle ramen goed schoonmaken. DE jaarlijkse beurt. En daar staat een lekkere maaltijd tegenover.
Dus vertrek ik met een boek, zeemspullen (een team van 3 dames vergt 3x deze materialen) en Castel. Weer een zeer geslaagde middag met een blinkend resultaat, een heerlijke maaltijd en goed gezelschap. Zeker leuk dat hun franse buren met kleinkinderen nog even langs komen voor een aperatiefje.
Het kan allemaal en ik kan nog 4 bladzijden lezen in m'n boek ook. Het is erg warm vandaag, maar bij hen daar boven staat een lekker fris windje af en toe.
Pas in de schemer ga ik naar huis, vlijd me op de bank voor een aflevering van een slappe serie (gedownload uiteraard) en het is al weer bedtijd.
Morgen gaat het beginnen, morgen gaat de hectiek even losbarsten.
Naar de markt, hout zagen, doek maken met daarop de naam van de slakkenrace, regels uitwerken die ik nog vertalen moet en 's avonds de eerste kneedavond voor alle pruimentaarten en fouace-cakes. Dan vrijdag zijn de voorbereidingen boven in volle gang, zoals vorig jaar in de slachtkeuken verder werken met dames in bloemetjesschorten die luid en in het Patois met elkaar roddelen, lachen, discussieren en met de mannen dollen als er één zich laat zien in de keuken die voor deze dagen vrouwenterrein is.
's Middags een gezellige middag met vrienden-onder-elkaar en 's avonds mag ik zelf brooddeeg maken voor de winnaars van de races. Prijs is een mini-broodje van M&M met een bedank-briefje voor hun komst naar het feest en hun bijdrage.
Alle inkomsten van al die kleine spelletjes en de verkoop van de cakes en taarten gaan naar het onderhoud van dit kasteeldorpje, dat verder geen overheidsbijdragen krijgt.
Zaterdag gaat de broodoven in het dorp aan, waar de mannen op een quad in kratjes de taarten en de cakes gaan bakken. Ik hoop op het moment dat mijn broodjes daar dan ook bij kunnen. Eind van deze dagen, een dag voor het feest als alles klaar en voorbereid is, eet het dorp met elkaar. Met goed weer buiten op het terras van Felix de dorpsoudste.
Maar men voorspelt alleen maar veel regen deze dagen, veel regen. Dat is voor mijn broodbakkerij niet echt hoopgevend, maar zeker ook niet voor alle andere voorbereidingen. Regen op deze zondag ook niet, voor mijn slakkenteams natuurlijk wel, die glijden graag in regenachtig somber weer...
Wat een patstelling zeg!
In spanning doe ik mijn ding en vraag me af hoe het afloopt. Met argusogen kijk ik steeds naar Meteo France.

In natura

Zondag wordt er op het terras een deal gesloten. Ik help W met alle ramen goed schoonmaken. DE jaarlijkse beurt. En daar staat een lekkere maaltijd tegenover.
Dus vertrek ik met een boek, zeemspullen (een team van 3 dames vergt 3x deze materialen) en Castel. Weer een zeer geslaagde middag met een blinkend resultaat, een heerlijke maaltijd en goed gezelschap. Zeker leuk dat hun franse buren met kleinkinderen nog even langs komen voor een aperatiefje.
Het kan allemaal en ik kan nog 4 bladzijden lezen in m'n boek ook. Het is erg warm vandaag, maar bij hen daar boven staat een lekker fris windje af en toe.
Pas in de schemer ga ik naar huis, vlijd me op de bank voor een aflevering van een slappe serie (gedownload uiteraard) en het is al weer bedtijd.
Morgen gaat het beginnen, morgen gaat de hectiek even losbarsten.
Naar de markt, hout zagen, doek maken met daarop de naam van de slakkenrace, regels uitwerken die ik nog vertalen moet en 's avonds de eerste kneedavond voor alle pruimentaarten en fouace-cakes. Dan vrijdag zijn de voorbereidingen boven in volle gang, zoals vorig jaar in de slachtkeuken verder werken met dames in bloemetjesschorten die luid en in het Patois met elkaar roddelen, lachen, discussieren en met de mannen dollen als er één zich laat zien in de keuken die voor deze dagen vrouwenterrein is.
's Middags een gezellige middag met vrienden-onder-elkaar en 's avonds mag ik zelf brooddeeg maken voor de winnaars van de races. Prijs is een mini-broodje van M&M met een bedank-briefje voor hun komst naar het feest en hun bijdrage.
Alle inkomsten van al die kleine spelletjes en de verkoop van de cakes en taarten gaan naar het onderhoud van dit kasteeldorpje, dat verder geen overheidsbijdragen krijgt.
Zaterdag gaat de broodoven in het dorp aan, waar de mannen op een quad in kratjes de taarten en de cakes gaan bakken. Ik hoop op het moment dat mijn broodjes daar dan ook bij kunnen. Eind van deze dagen, een dag voor het feest als alles klaar en voorbereid is, eet het dorp met elkaar. Met goed weer buiten op het terras van Felix de dorpsoudste.
Maar men voorspelt alleen maar veel regen deze dagen, veel regen. Dat is voor mijn broodbakkerij niet echt hoopgevend, maar zeker ook niet voor alle andere voorbereidingen. Regen op deze zondag ook niet, voor mijn slakkenteams natuurlijk wel, die glijden graag in regenachtig somber weer...
Wat een patstelling zeg!
In spanning doe ik mijn ding en vraag me af hoe het afloopt. Met argusogen kijk ik steeds naar Meteo France.

dinsdag 27 april 2010

Weinig van veel

Wat je op een dag allemaal niet kan doen is best veel.
Het lijkt niks als je van alles heel weinig doet.
Wat water gegeven in de moestuin.
Klein beetje groenteplantjes uitgepoot.
2 Trapjes uitgehakt in de moestuin, langs de stijle vakken.
Beetje gegeten, maar wel erg lekkere dingen; vruchtensmoothie, frans broodje... een Panaché zo nu en dan, mmmmm.
Beetje gelummeld door wat te lezen en dat te veraangenamen met zonnestralen vangen op een lome manier.
Beetje gewerkt op SecondLife en maak daar gestaag nette vorderingen.
Even getelefoneerd en een sms-je of 2.
Beestenboel ontteekt en 1 filmpje gekeken.
Alles langzaam met de hitte hier. In de zon is het tegen de 30 graden, dus rustig aan!!
Ik doe vast energie op voor de laatste 4 dagen deze week...

maandag 26 april 2010

oogsten

Wie zaait zal oogsten. Ik heb geen wind gezaaid, wel veel andere dingen. En ik blijk te kunnen oogsten, niet alles, maar zoveel onbekende nooit geproefde nieuwe voedzame dingen.

Alleen is niet gelijk aan eenzaam. Alleen zijn is niet altijd even leuk. Maar moet alles in het leven leuk zijn? Een amusementsfactor hebben?
Mijn alleen zijn is ouderwets fijn. Tot rust komen, gehoor geven aan mijn gedachten, stil staan bij wat ik voel en hoe ik de dingen beleef. Ik hoef ze even niet te delen op een ander zijn moment. Ik hoef nergens snel op te reageren en kan de dag laten lopen zoals het komt.
Vandaag heb ik geen sociale verplichtingen. Naar mezelf toe misschien, om bijtijds me op te frissen en naar yoga te gaan. Ik heb nog wat boodschappen, zware dingen zoals een volle gasfles en 20 liter benzine voor de generator. Ik zou mezelf een aperatiefje kado kunnen doen bij het zo franse café boven en wat flirten met de Patron, me lieve woordjes laten zeggen. De sfeer proeven van het leven hier op een maandagmiddag.
Deze ochtend sta ik weer wonderwel bijtijds naast mijn bed. Ik heb een lijstje gemaakt met wat ik vandaag wil doen... ehm... moet doen van mezelf.
Deze ochtend, als alles nog fris bedauwd is, wil ik de 3 kleine bloemkooltjes oogsten en de spinazie die bladeren heeft zo groot als een volwassen voetzool.
Nog in kamerjas met een beker koffie (de liefdesbeker raak ik niet aan als Marc er niet is, er gaat minder koffie in en we zijn niet samen... ;-) in de hand gaat de telefoon. Ik moet rennen, want ik liep natuurlijk te mijmeren op het terrein en hoor maar net de telefoon over gaan.
Het is m'n zwager, die ik zelden tot nooit te spreken krijg, als de broers elkaar eenmaal aan de lijn hebben, houd ik me daar verder buiten. Dat is zo'n dierbaar incidenteel contact tussen hen dat ik daar met diep respect voor die twee buiten blijf.
Nu vind ik het geen toeval en heel fijn om eens met hem te babbelen, we nemen er dan ook lekker de tijd voor zo'n anderhalf uur. Het is heel fijn dat m'n maatje juist nu even in Nederland is, zodat ze elkaar ook kunnen zien en life bij kunnen praten.
Als je dan al zo'n kleine familie hebt, zijn de contacten die er zijn van een groter belang. Ook mijn moeder belt me, die ik gelijk na het eerste telefoontje terugbel.
Nog een dik uur later leg ik neer en kijk naar de tijd; 11 uur!
De gesprekken haal ik terug terwijl ik met Aai en Cros ga oogsten. Daarna kleed ik me pas aan, oogsten in kamerjas gaat prima, maar het ding word ik zat.
Ik ga bijtijds verstandig koken. De spinazie past maar net in de grootste pan die ik heb. De aardappeltjes kook ik, voor 1 persoon natuurlijk 1,5 te veel. Ik schep mijn bord vol en leeg het op mijn gemakje met 5 katten en een hond om me heen. De laatste ruikt nog steeds naar koeienvlaai, waar ze gister even lekker in heeft liggen rollen tijdens de wandeling met W en Spetter. De spinazie smaakt niet naar spinazie. Het heeft een voor mij onbekende smaak, bladgroente, dat wel... De smaak is niet sterk, zacht, gezond en ik smul van het feit dat dit uit eigen tuin komt.
M'n lijstje blijft haast onaangeroerd. Maar na het eten wil ik Castel echt even laten zwemmen, ze is zo vies en stinkt en loopt zo toch d'r knuffels en verzorging mis. Ik laat de boel de boel en droomwandel naar het water.
Hier zo alleen zijn, op eigen terrein, een sprookjesachtig lentebos met de stilte, de bries, de vogels die de stilte vervolmaken omdat ze er horen. Geen stemmen of muziek, geen teken van andere mensen dan mijn eigen stem als ik Castel aanmoedig tijdens het zwemmen en zelfs mijn eigen stem over het water horen glijden stoort me.
Het alleen zijn hier is verdovend, het verblind, het vervaagd de realiteit van het moeten. Wat nou yoga? Met de zware diesel erop uit? Ik betrap mezelf erop dat ik geen zin heb om eruit te gaan. Dit te verlaten, ook al is het maar voor even.
Ik wil niet weg, ik wil niet tanken, ik wil niet naar de brievenbus en ook geen mensen zien. De ouderwetse strijd van het iets moeten, al is dat dan van mezelf, is terug. Ik graaf naar mijn zelfdiscipline en ik moet diep graven.
Met lood in de slippers loop ik terug naar huis en bewonder de gesnoeide appel en zijn bloesem, de alruin die overal opkomt, de bloemetjes die het stalpad kleuren waarvan ik de naam niet weet. De mooiste esdoorn die hier staat, zo vol al en groener dan groen. Ik bijt op m'n tanden, ik moet. Ik moet even af gaan wassen en wat opruimen. Ik moet zo echt aan de koffie, wakker worden, me ertoe zetten dat ik me even onder de mensen begeef. Maar eerlijk is eerlijk; ik heb echt echt echt geen zin. Bah, ik moet.
Ik ben oprecht benieuwd of ik mezelf ertoe dwingen kan toch naar boven en naar yoga te gaan. Ik verbaas mezelf ook met het op tijd opstaan en het eten koken voor mezelf. Heel apart om op mijn leeftijd nog zoveel nieuwe ontdekkingen te doen.
Duidelijk nog niet opgedroogd, uitgekristalliseerd, alleen geland op een veilige manier...
De oogst is prachtig.

Toch ga ik een dik uur te vroeg naar boven. Ik haal geen brandstoffen, ik ga niet even een krantje kopen bij de kroeg in ons dorp en rij direct door naar het centrum van het stadje. Parkeer de auto, begroet de Kiosk-eigenaar, koop sigaretten bij de lieftallige dame van de kado-winkel tegenover de poort en loop regelrecht in de armen van mevrouw de Patrone ;-). Ik vraag een cola en haal de krant van de bar om hem buiten in de late middagzon te lezen.
Even een geconcentreerd lesje frans. Het is rustig op straat met een vol terras. Geen muziek uit de kroeg, de wind en de laagstaande felle zon door de steeg die met het terras uitkomt op het plein.
Het is een frans lente-straatbeeld. Met nauwelijks straat-geluiden maar een gemoedelijke rust.
Ik kom best ver met verschillende krantenartikelen. M'n franse 'juf' zou best tevreden kunnen zijn. Maar ze schat mij goed in en legt mijn lat dus steeds hoger.
Ik maak een half uur vol, betaal en ga nog even wat lekkers halen in de super. Ook tijdvulling.
Het valt me op dat het leven in dit stadje, de binnenkant van de super die momenteel verbouwd wordt, de inrichting van de kantoren die er zijn soms zelfs wat communistisch aandoen. Zeker als het koud, guur en winderig is op deze ruim 800 meter hoogte.
Het is dat de zon schijnt, anders krijg ik buiten het hoogseizoen om toch altijd weer zo'n 'oostblok-gevoel'. Maar ok, op wat uitzonderingen na, gaat Frankrijk voor de inhoud en niet vaak voor de presentatie.
Ik word weer ontzettend lief en hartelijk begroet na 4 weken geen yoga. Eén keer vergat ik het, andere keer was ik zeker van de vakantie, de 3e misser stond ik er voor niets (nog steeds vakantie) en vorige week waren we te laat klaar met een klusje. Het blijft ontzettend goed voor me en ik ben blij dat ik mezelf een bekende schop onder de kont heb gegeven om er toch uit te gaan. (Dacht zelf nog aan omdraaien en naar huis. Maar eenmaal op het terrasje met zijn scherpe warme stralen en de beleving van op het terras te zitten met een frans krantje gaf de doorslag)
Yoga was weer super, pure ademhalingtechnieken ruim een uur lang, dat haalt alles dat niet lekker zit er 'eventjes' uit.
Thuis skype ik met E. Fijn even kletsen met een lieverd. Na een filmpje wordt het bedtijd...

zondag 25 april 2010

Zondag


Voor de wekker van 8 uur word ik wakker door een Shadow-kattendier. Hij rent door het huis, trap op en af, luid miauwend... Vlooien denk ik, dus de kam gaat er doorheen na een potje koffie.
Ik check de moestuin, doe wat SL-werk, kleed me weer leuk aan om op deze prachtige zondag naar P&W te gaan voor een lunch.
De maaltijd smeren we uit tot na 3 uur, P gaat een tukkie doen op een matras op het gras onder de esdoorn. De vriendin die er te gast is deze weken gaat een hoofdstukje van haar boek lezen en W en ik gaan met de honden een stukje wandelen. De bries verkoelt, de lucht is helder met hier en daar een drijvende wolk. De velden zien geel van de paardebloemen.
Een heerlijke middag voor ons allemaal, zo ontspannen en zo verschillend als we zijn.
Ik laat 2 verdachte moedervlekken zien aan W. Haar vak, haar passie, haar specialiteit en altijd actief in de strijd tegen huidkanker. Ze stelt me gelijk gerust, gewone moedervlekken. Voor mijn verjaardag krijg ik de ingredienten om zelf zalf te maken.
Dat wordt nog wat, maar heb nu wel de basis. Als het lukt kan ik daar wat meer mee gaan doen. (Nee, ik ga geen imperium met natuurlijke biologische schoonheidsmiddeltjes opzetten.) Maar alle geneeskrachtige en geurende planten die hier groeien vragen wel om een bestemming.
Het is bijna moeilijk om weg te gaan, maar castel zit met hongerige ogen me lief aan te kijken. Zij wil echt heel graag naar huis.
Daar heb ik mail van Marc, hij is gearriveerd, heeft een hele goede reis achter de rug en ik wil hem graag even bellen.
Maar het oude nummer? Geen idee, dat ben ik vergeten. Ik moet diep graven in een kast met mappen met oude papieren en zoek me een ongeluk naar een oude KPN-factuur waar het nummer opstaat. Dan pak ik de telefoon, maar doordat we alle stekkers eruit halen als we er niet zijn (blikseminslag is gegarandeerd, de buien onverwacht en alles met een draad & stekker is dan stuk) is deze bijna leeg... Ik moet dus gewoon even wachten voor ik bellen kan :-(

Het is pas na 9 uur donker... Ik heb genoeg gegeten en twijfel tussen film of SL-werk... Het is hier wel wat stil zonder manman, maar leeg? Nee!

zaterdag 24 april 2010

Dromenland

In Nederland werd ik iedere ochtend gewekt met koffie op bed. Dat was heerlijk en luxe natuurlijk.
Deze ochtend, de dag van Marc's vertrek, word ik gewekt met een kus. Voelde me net een prinsesje en wist even niet hoe ik het had, waar ik het zoeken moest. "Dat doet ie anders nooit hoor!".
Na 1 mokje koffie is het mijn beurt de kastjes van de LaRo te vullen met eten, drinken en wat snoep en chips voor zijn 2-daagse reis. Een tas vol, met van alles en nog wat. Het brood moet hij zelf kopen, de papieren broodzakken zijn te luchtig en ons brood is te droog om mee te nemen. Kleffe hap is ook niks na een dag rijden.
Rond 9 uur is Marc vertrokken. Een gewoon afscheid voor een weekje, maar wat ik voorheen voelde als we een paar dagen gescheiden zouden zijn is weg, verdwenen.
Normaliter voelde het als een soort vakantie, zijn gestructureerde gedisciplineerde dagritme miste ik als de bekende kiespijn. Maar vandaag doet het een beetje zeer. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, ik kan direct terug naar mijn dromenland waar m'n maatje me met zijn realiteit vaak uithaald.
Maar nu blijf ik achter met het beestenspul met een gehalveerd gevoel, alsof er iets niet klopt.
Er is iets wezenlijks veranderd tussen ons, iets essentieels waar ik niet zo 1-2-3 een woordje voor kan vinden. Een verbintenis die verdiept lijkt te zijn en ik kan wel gissen naar de oorzaak. Ik weet de oorzaak ergens ook wel. Maar het is nieuw en onwerkelijk.
Gelijk duik ik in mijn toestand van het alleen zijn, dromend leven in mijn realiteit.
Ik ga maaien en gras bijzaaien. Ook dat doe ik wat dromerig en de geuren van de gemaaide bloemen, het gras en wilde munt versterkt het irreëele gevoel dat ik heb als ik weet dat Marc voorlopig niet in m'n gezelschap verkeerd. Daar leef ik dan, in Frankrijk op een ontzettend mooi rustig plekje. De Koningspage die drinkt van het natte gras, de citroenvlinders en de vogels...
Daarna struin ik door de moestuin met slakkenkorrels en pluk nog wat escargots voor de race. (vanochtend heeft Castel de plaat van de teil gelopen en kon ik opnieuw gaan rapen. De slakken zijn ontzettend snel en een aantal hadden zich al flink wat meters verplaatst, richting moestuin uiteraard.)
Als ontbijt neem ik weer een stukje taart, nog lekkerder als de dag ervoor. Ik ruim het terrein wat op en mijmer heel wat af. Waar ik dan precies over denk te dromen is me altijd een raadsel achteraf.
Ik werk wat op de pc, aai de katten, kam Castel en kleed me leuk aan voor het 'op visite gaan.'
Eerst doe ik wat boodschappen voor het weekend; brood! Ik heb nog even geen zin het zelf weer te bakken en het is wat kort dag voor vandaag.
Ik neem de taart mee, althans de helft die nog restte, om dit te delen bij D&J. Het is leuk bij hen te zijn. Helaas is D ziek, maar de afleiding doet me goed.
Eind van de middag kom ik thuis en is Castel dolblij me te zien. Ze blijft het niet leuk vinden alleen op het huis te moeten passen. Een taak die ze niet begrijpt of niet aankan. De katten liggen her en der verspreidt te pitten, ook geen eer aan te behalen. Cros heeft zich verstopt in het benzine-hokje naast de schuur en ik zet al het werk van me af zodra de boodschapjes zijn opgeruimd.
Eerst start ik de pc op en kijk wat doelloos naar mijn mail. Stilletjes vandaag...
Wat moet dat worden van de week, ik mis hem nu al!! Dat zegt een hoop, alsof 24/7 op elkaars lip leven nog niet voldoende is.
We spreken elkaar vroeg op de avond. Alles gaat goed, ook met mij vanuit dromenland.
Ik maak iedere dag een plannetje wat ik allemaal wil gaan doen.
Voor vandaag ben ik 'klaar', alleen wil ik zo ook een hapje eten maken. De vriezers zijn zo goed als leeg, maar dat restje carbonara-saus, dat moet er aan geloven vanavond. Ik vond het altijd moeilijk om goed voor mezelf te zorgen en in actie te blijven als ik alleen was. Nu heb ik èn geen stok achter de deur, geen manman die me achter de broek aanzit, geen motivatie voor de dingen. En toch verzorg ik mezelf goed.
Ook dat is nieuw... Een aparte ontdekking die ik vandaag in mezelf doe.
Zodra het wat afkoelt buiten omdat het flauwe zonnetje nu echt achter de bergrug is verdwenen, schiet ik een vest aan van Marc. Zijn geurtje zit erin... Ik voel me een sentimentele vrouw en nog ongesteld geworden ook.
De avond zal weinig brengen. Wat pc-werk misschien in SecondLife.

vrijdag 23 april 2010

Foto's van deze dag

Verschijningsvormen van water



Het stalpad na dit buitje


Die bloemetjeszeëen hier....


Aronskelken


Unieke verjaardag

Anders als anders begon deze dag al; ik word eerder wakker dan m'n maatje en zet eens koffie voor hem in plaats van andersom.
Ik tut me op en kleed me extra gezellig. Fris, fruitig en jarig :-)
Hij gaat de auto pakken, ik rommel in huis en loop wat verdwaald in de moestuin met een gietertje rond. In de loop van deze ochtend krijg ik ontzettend veel felicitatie's binnen. Via de blog, mail en 'twitter'-achtige sites. Zo lief!
's Middags komt daar nog de post bij en als ik alles optel heb ik nog nooit zoveel felicitaties gekregen. Het maakt m'n dag!! Zelfs de toegestuurde shoarma-kruiden liggen bij de post. We dachten al dat zo'b pakje met bruin poeder never nooit zou arriveren, maar niks hoor! Gewoon bezorgd, van Silvo nog wel, lekkerrrr.
Ik marineer een kalkoen-poot (niet met shoarma-kruiden, de post is altijd na de lunch) en eten er verder rijst met gekookte kool! bij. Heel saai, maar in deze ambiance toch weer een heerlijk maaltje.
's Middags lopen we wat langs elkaar heen. We vinden het beiden niet leuk dat hij een week weg moet. Vooral het 'moeten' en al die voorbereidingen staan ons tegen. Verder de gebruikelijke zorgen, dat huis in Nederland, hoe de bank reageert op een klant als je 1 vraag wilt stellen. Je moet dan gelijk een papieren leven tot-aan-de-dood met je meenemen. Papieren en geld (ook van papier meen ik...) lijkt synoniem voor mens te zijn, achterlijk maar helaas de realiteit.
We krijgen ook Tristan op bezoek. Die wilde liever naar ons komen dan dat wij hem op zouden zoeken. Hij verblijft hier in de buurt tijdens vakanties en woont in Parijs. Hij heeft wat hectare land boven ons perceel en hij komt kennismaken. Wij willen graag de beschikking krijgen over de dakbedekking van lauzen die nu half op en naast de ruine liggen op zijn perceel.
Het liefst kopen we zijn land, zodat we meer aan één stuk hebben en hij staat daar wonderwel open voor. Maar voorlopig zit dat er natuurlijk niet in.
Hij was een dienstmaatje van de vorige eigenaar. Rond 3 uur horen we mensen bonjour roepen. Marc is in de moestuin en ik ben boven, Castel slaat niet aan, dus haasten we ons naar het terras.
Hij is met zijn vrouw vanuit het gehucht boven op het plateau komen wandelen. Geboren in deze regio en ja, ze keren na een werkleven bijna allemaal terug naar hun roots. Ze praten zo duidelijk frans dat we eigenlijk alles vlekkeloos begrijpen en weer een dik compliment mogen ontvangen over onze taalbeheersing na een kleine anderhalf jaar.
De sfeer is erg leuk, ongedwongen en open. We krijgen een aantal zaken over hier en fransen bevestigd dat ook weer de verschillen met Nederlanders benadrukt.
Na een uurtje kletsen met veel weetjes en gewijs op kadaster-uitdraaitjes, vertrekken ze weer. castel wil wel met ze mee, maar dat kan niet.
Ik bel m'n mams en hebben een ouderwetse babbel. Ik hoor mijn neefje al echte gearticuleerde woordjes zeggen en het doet me goed 'oma' zo gelukkig te horen zijn.
Ik maak wat foto's en vlieg opeens de auto in om naar de brievenbus te rijden, er is vast wel iets. Zodra ik de eerste bocht om ben zie ik een wel heel donkere wolk.
Ik haal huis niet in het droge en moet rennen om een heel klein beetje droog de deur te halen waar Marc het onderluik voor me openhoudt.
Pipo schuilt onder de auto en laat zich roepen. Op z'n gemakkie loopt hij naar huis toe in de stromende regen en blijft onder de terrastafel zitten met 1 poot opgetrokken terwijl de zanderige spetters tegen zijn poten opspatten. Hij knipoogt naar ons, laconiek beestje is het toch als het om de elementen gaat.
Nog meer felicitaties komen binnen, dus ik blijf maar jarig terwijl we er verder niks mee doen.
Ow wacht, ja, 2 stukken taart oppeuzelen met kleine hapjes.
Ontzettend zware taart, maar met bastogne-bodem wel zo verschrikkelijk lekker...
We staan in de deuropening naar de regen te kijken, voelen het vocht, ruiken een onweerstaanbare geur. Het bos, vochtig, dampend, groen met zoveel bloemen ,fris varenblad, mossen en alles geurt, dampt, ademt dat nieuwe leven dat de lente zo kenmerkend maakt. De lucht is zacht als watten, de mistwolken drijven in de gorges op het water; we gaan wandelen.
De temperatuur en luchtvochtigheid zijn bijna huid-identiek, alsof je geen kleren hoeft te dragen, geen verschil. De vogels fluiten weer, alles drupt wat na en oplichtende druppeltjes schitteren subtiel als we langslopen.
We gaan even zoeken naar de paardekastanje-spruiten die we vorig jaar in het bos verspreid hebben.
We vinden er 3 terug, van de 16.
We struinen, kijken naar bloemen van bomen en bewonderen de mei-orchis. Ook de grote keverorchis heeft al bloemknoppen. Er is wel een veelvraat aan de gang geweest, maar 23 april al keverorchissen?
We zoeken ook deelnemers. Voor de slakkenrace. We verzamelen ze in de zak van een oude regenjas. Het bos in, vinden we er één. Maar het bos uit, langs het gemaaide stalpad blijken het heuse groepsdieren, jong en oud, wit en bruin alles door elkaar zijn ze aan het fourageren op het maaisel van blad, braam en brandnetel.
Thuis krijgen ze een teil met hetzelfde eten.
Tijdens de avondbam nemen we de regels en set-up ervan nog door. De test was al heel lachwekkend en nog spannend ook. Maar de uitvoering in het groot... best spannend en het stelt allemaal zo weinig voor, gewoon een actief dorpsfeest voor het onderhoud van dit historische gehuchtje. (we gaan het zien)

Na een filmpje ter afleiding en rust voor de nacht is het bedtijd.
Ik ga m'n foto's nog bekijken en wat schrijven.

36

36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36 36

donderdag 22 april 2010

Mascarpone taart

Zijn poten zijn altijd wat groezelig en enorm groot vergeleken met het stoere ranke lijfje. Hij lag er zo fantastisch bij... Moet ff op de foto.

Mijn lievelingstaart volgens handgeschreven vergeeld recept in een oude ringband van mijn eerste jaar op mezelf is de Monchou-taart. Je zou denken dat Monchou hier wel bekend is, maar na een aantal winkels afgestruind te hebben bleek het onvindbaar. Dan maar roomkaas en Mascarpone...
Morgen ben ik dan misschien officieel wel jarig, maar we hebben geen plannen. Niemand uitgenodigd ook. Ik heb het 1 maart al gevierd met hele tassen vol lekkernijen, aardigheidjes en bezoek van P. De naaimisschiene is al relatief veel gebruikt en er ligt nog zat te naaien klaar. Ik ben dus dolblij met dit grote kado en dek hem steeds af met het hoesje dat erbij zit.
Marc is vandaag voor de auto naar de stad geweest. Maar heel de dag in de stad maar een beetje wachten en samen 1 winkel in om wat voor me te kopen vond ik niks. Ik wilde taart maken, lekker tutteren, wasje doen.
Morgen komt alleen de eigenaar van het stukje land boven ons langs. We willen graag de lauzen van zijn ruine gebruiken voor reparaties aan onze daken. Dus heeft Marc de man benaderd en hij kon alleen morgenmiddag. Ons best, tussen de bedrijven door.
De grote wespen, hoornaars en ontwakende bijen kruipen en vliegen wat rond in huis. Ze worden wakker en zijn enorm traag. Ik laat ze lopen op voorwaarde dat ze mij ook met rust laten en waarschuw Cros dat hij ze met rust moet laten. Cros is trouwens de laatste dagen alleen met hagedissen in de weer.
Een grote wesp blijft tijdens het maken van de taart dicht in mijn buurt op het aanrecht. Hij snoept restjes pap van een bord, van mij mag ie.
Normaal is de taartbodem van lange vingers, maar franse lange vingers zijn te zacht. M had een geweldig idee; Bastogne-koeken. Dus met roomboter erbij wordt dit een wel heel bijzondere vette en zoete hap.
Ik mix alles in een kom onder toeziend oog van vriendje wesp en maak de taart af zodra de bodem hard is. Morgen pas eten natuurlijk.
Marc komt heel moe terug van wat doelloos in de stad rondlopen, wachten op een berichtje van de garage. Het is goed mis met de Laro. We kunnen er wel mee rijden, maar daar is alles mee gezegd.
Offerte voor een goede reparatie; 2900 euro!!! En daar zitten de paar honderd van het werk van vandaag nog niet bij.
Geen best nieuws dus.
We zoeken al wat spullen bij elkaar en zodra Marc zijn paspoort bekijkt komt hij lachend de keuken in; geldig tot 18 april 2010.... Oops!! Ook dat nog. Voor hij duidelijk heeft hoe en wat is hij weer een uurtje verder.
Mijn taart ziet er te aanlokkelijk uit met zijn top-laag van kersen- en morellenjam. Maar we moeten echt wachten.
Ik had niet zoveel zin, een dag voor Marc's vertrek, om een huis vol visite te hebben en heb echt het gevoel het 1 maart al gevierd te hebben. Ook Marc zit ermee in zijn maag. Hij vindt dat hij MOET, maar eigenlijk ook weer niet. Hij voelt zich er haast verlegen om en spreekt zich ook zo uit. Maar dat we dit zo kunnen uiten is alweer een kadootje. Ik vind het prima, we vieren het met taart, kosten genoeg hier en ik heb toch eigenlijk al alles wat mijn hartje begeerd.
Ik ben gezond, woon prachtig, we hebben iedere dag voldoende te eten, lieve mensen om ons heen, betrokken lezers, een lieve man die mijn ziel ervaart en dan zou ik nog meer wensen??
Ja, die Mascarpone-taart! En zelfs die staat al op te stijven!

Er drijven eindelijk regenwolken door de gorges, eindelijk!!! Alles mag wel even afgespoeld worden buiten en verlangend kijken we naar de lucht. De schouw gaat aan, de koelere wind zegt ons al genoeg.
Met frietjes maak ik mezelf er makkelijk vanaf vandaag met de maaltijd.
Wat zou deze avond nog meer brengen dan een vredige rust en blij gemoed?

woensdag 21 april 2010

Dagje warmte

Is het geen plaatje!
We vertrekken vroeg, Marc zet ik af bij vrienden. Om een gevelde boom klein te zagen. Ik ga door naar P&W's huis om het voor hun komst en kijkers en een logé in orde te maken. Open alle luiken en lucht de Gite en het huis. Zet de tuinstoelen buiten, zuig de vliegen op die de vloer gespikkeld maken en haal een stofdoek over de meubels. Ik knip nog wat bloesemtakken en leg ze in een geemailleerde oude po. Voor op de tuintafel, dat waait tenminste niet om. Het huis ziet er super uit zo, met de rode open luiken, alle lentebloemen en de zon die alles zo'n frisse kleur geeft in de lente. Ik vind het heerlijk om te doen.
Vroeger, ow wat klinkt dat ouderwets, was het ook een feest om thuis te komen van vakantie. Bloemetjes op tafel, schoon en opgeruimd en wat eten in de koeling. Dat is tenminste thuiskomen!!

Elke keer als ik me op het terras begeef, met emmers, gieters, sleutelbos en doekje, is het een geritsel van jewelste in de struikjes en bloemen. iedere gewone hagedis, hier ook met staart dus geen katten in de buurt, heeft er zijn territoriumpje; 1 struik. De grote groene hagedis heeft een hele muur tot zijn beschikking. Op de foto het vrouwtje dat me nieuwsgierig op neemt terwijl ik foto's maak. Deze diertjes zijn minder schuw als de gewone bruine.Het mannetje is wat voorzichtiger en probeert schuw wat zonnestraaltjes te pakken om zich van z'n oude huid te ontdoen. De geschubte velletjes hangen nog aan de poten en zijn rug.

Precies om 'midi' haal ik Marc op. Hij heeft zelfs al het meeste maaiwerk kunnen doen. We zwaaien hun Parijse buurtjes gedag en rijden naar huis waar ik snel een hapje eten kook. Het is erg erg warm vandaag, te heet om buiten wat te doen.
Ik ga eindelijk eens puinruimen in huis. Het vuil en stof van een maand wegpoetsen, kamers boven luchten en rommel opruimen. Ditjes en datjes die overal verspreid liggen. Sorteren van wat kasten in de kamer. Alles ligt door elkaar en ben de helft van m'n spullen kwijt. De bar moet ook nog opgeruimd en de keuken eens goed gereorganiseerd worden. Maar dat is voor een andere keer.
De afwas laat ik staan tot laat. Morgen moet Marc heel erg vroeg weg om de auto naar de garage te brengen. Dus vroeg dag is vroeg naar bed...
De franse film die we kijken is weer een heel aparte. Ik kan het niet eens uitleggen maar het belangrijkste dat we eruit pikken is dat je nu leeft, morgen niet bestaat en liefde IS. Het klinkt ontzettend vaag, maar het waarom deed niet eens ter zake. Als het IS, vervalt de rest, is niet meer relevant.

dinsdag 20 april 2010

Concours d'Escargots

Voor we een slakkenrace presenteren tijdens het dorpsfeest, moeten we het eerst eens testen. Zijn de slakken wel in beweging te krijgen? (lees; hongerig genoeg) Zitten we voor één rondje een uur bij de speeltafel? Halen ze de eindstreep, of althans, één ervan? De eerste test werd vanavond uitgevoerd, het zijn tenslotte geen dagdiertjes. Ik spoel ze voorzichtig schoon, Marc droogt ze af en geeft ze een rugnummer. We plukken wat groen als lokmiddel en zetten de 4 slakken in de middenstip. De eerste test duurde 10 minuten. De 4 kruipen liever eerst op en onder elkaar door en knipperen nog met de ogen op steeltjes. Maar als we voor de 2e keer de slakken met de kopjes alle kanten uitzetten, gaat het veel sneller. In 3 minuten is de vlotste van het stel over de finish. NR. 2 kwam ook als eerste uit huis en liet zich nergens door afschrikken.
Na de tests mogen ze terug in de bak, met groenvoer dit keer. De bak is eerst helemaal schoongemaakt, die redden het wel. Nu maar hopen dat we nog regen krijgen om de andere teams te verzamelen.

ps;
ik krijg gelukkig de correctie voor het franse woord voor wedstrijd; geen competition, maar concours! Zo zie je maar, weer wat geleerd. Ik kwam er met AltaVista Biblefish niet uit, met het prisma woordenboek niet en het franse woord voor Slakkenrace of Snailrace was helemaal nergens te vinden. :-)
Dank je wel H!!
Wel leuk toch zo'n race?

Waarom ik blog

Op herhaald verzoek;
Waarom ik Blog;
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/11/waarom-ik-blog.html

Historie; de speurtocht van 2 jaar terug

Het is nu precies 2 jaar geleden dat we met een paar afspraken naar Frankrijk reden om daar in 2 weken een stuk of 15 huizen te gaan bezichtigen.
Met het back-uppen van de foto's van voor onze emigratie kom ik deze herinnerings-bestandjes tegen en ik maak het diep in de nacht om ze allemaal nog eens te bekijken. Het weer was niet om over naar huis te schrijven. We hebben erg veel regen en mist gehad, maar wel een goed moment om huizen te kijken; als de zon niet schijnt, je moe bent en verregend en de natuur nog erg kaal en doods aan doet met gure temperaturen.

We hebben thuis in Nederland een lijstje gemaakt met onze wensen, eisen, prioriteiten en aandachtspunten per object. Een soort schema om na iedere bezichtiging in te vullen.

1 Liefde op het 1e gezicht
2 Internet-mogelijkheden
3 Woonoppervlakte
4 2e Woning of atelier
5 Bijgebouwen of schuren
6 Water vanuit bron of anders
7 Basisvoorzieningen van het huis
8 Uitzicht
9 Bouwkundige staat
10 Eigen weg vs doorlopend
11 Landschap
12 Geisoleerd
13 Ligging t.o.v. de zon
14 Ligging t.o.v. mensen
15 prijs
16 Hoeveelheid bos
17 Perceeloppervlakte

Met op de andere as van het schema de huizen, om al bovenstaande punten na het bezoek punten te geven van 0 tot 5.
Dat leverde na 2 weken wel wat verrassingen op. Huizen die bij nader inzien echt laag scoorden terwijl we er bijna van overtuigd waren dat het 'je-van-het' was. Andersom ook, de huizen die we wilden zien ter orientatie of eigenlijk om te zien wat we NIET wilden scoorden weer erg hoog. Ons huidige huis stond op een gedeelde 2e plaats. Alleen ons gevoel, het liefde op het eerste gezicht, gaf de doorslag.
Tijdens de reis was de natuur even ver ontloken als nu, zonder die strenge lange winter vooraf. De locals blijven beweren dat de lente een maandje later is, maar als we zo om ons heen en naar de foto's kijken van twee jaar terug klopt dat beeld niet. Het zal een subjectieve beleving zijn die we delen, de bomen en bloemen zeggen dat ze er zijn, zoals altijd, zelfde plek zelfde tijd!

Dit object had Marc zelf via Google-Maps ontdekt. Het is een huis met een enorme aanbouw. Een succesvolle pottenbakster zoekt met haar man een nieuwe locatie die beter te bereiken is voor alle klanten. De amerikaanse met haar britse echtgenoot hebben het huis prachtig verbouwd, de nieuwe aanbouw was nog niet helemaal klaar. Met 30 hectare terrein was het Marc's droomhuis. Maar door de extreme verbouwingen en inrichting met geen aandacht voor het landschap is de geest uit de fles. Het huis doet hokkerig en benauwd aan en de caravan op de oprit zit ons ook niet lekker. Tevens is dit geheel een beetje aan de dure kant. Verder kijken dan maar.

Dit spul vinden we ook zelf voordat we er met de makelaar heen gaan. Aan het einde van een weggetje, afgesloten met een net hekwerk. We ontmoeten de oude arts met zijn gepassioneerde temperamentvolle vrouw. Ze hebben het huis zelf gebouwd en zijn erg trots op hun stulpje. Alles is spik en span, helemaal af. De badkamer is zwart marmer met chroom en goud afgewerkt. Mooi van lelijkheid. Verder heeft het huis een spaans karakter, omdat ze zo van Spanje houden. het is een heel lief stel en moeten alles bekijken. Ook hun zelfgemaakte kaart van het terrein en het bronnetje achter het huis. Maar wat een saai eenzijdig bos, wat een hitte zo in april (30 graden), geen boom voor schaduw rond het huis en geen geknutsel, want het is helemaal af. De schuur staat 700 meter verderop, ook niet echt jedat om in te rommelen. Nee, dit is wel leuk, maar toch niet je van het.

Af en toe waren we te laat op zoek gegaan naar een fijn plekje in het bos waar de auto recht kon staan. De avonturen die je meemaakt als het fout gaat zijn altijd leuk om op terug te kijken.
Bij onderstaande foto was het die dag geen minuut droog geweest en sloegen we tijdens de schemering op goed geluk een smal volgegroeid pad in. Het werd hoe verder hoe smaller tot we tegen een caravan aanreden die daar nooit meer weg zal komen. In een haakse bocht voorbij een watervalletje staat dit witte plastic gedrocht te rotten met alles erop en erin.
Een inmiddels oncomfortabel toevluchtsoord. Net op tijd zie ik een waslijn laag over het pad, die ik omhoogduw vanuit het raampje van de Laro. We staan precies over een waterstroompje dat door de regen een waterval lijkt die het pad onder de auto lijkt weg te spoelen. Aan de bestuurderskant kunnen we er niet uit. Plassen moet maar even onder een paraplu, want veel van onze kleding is al nat of vies en in de auto hebben we te weinig ruimte om er een wasserette van te maken. Ik kook maar niet, het dak kan er niet omhoog en we zitten hutje mutje. Extreem vroeg gaan we slapen, naast elkaar, lepeltje lepeltje. Ik ben erg bang dat de aanhoudende stortbui de weg onder de auto zal wegspoelen en we zo al slapend het ravijn in storten.

De dag erna is het opgeklaard en moeten we het dichtbegroeide pad in z'n achteruit verlaten, wat ons 40 minuten kost. De ruime platte parkeerplaats die we al snel aantreffen als we weer en-route zijn hebben we zeker over het hoofd gezien de dag ervoor?
Eindelijk is er een zonnetje, ontvangst op de labtop en kunnen we wassen, scheren, goed laten drogen, koken en bijtanken.

Ook komen we huizen tegen die niet op ons lijstje staan. De één is te koop, de ander weten we niet.
We doen bij één van de verlaten huizen een briefje onder de deur of men weet of het te koop staat of komt. (Een half jaar later krijgen we in Nederland een geschreven brief terug, over dat het een familie-huis is en er nog geen verkoopplannen zijn. Wel willen ze ons succes wensen op onze speurtocht en laten ze ons weten als er ontwikkelingen zijn)


Het huis van Francois hadden we al in Nederland gespot. Het heeft ruim 20 hectare land en zodra we het herkennen in de verte draaien we het weggetje op en parkeren onze auto naast de verlaten gebouwen. Het is doodstil en nog vroeg in de ochtend. Vlakbij Lourdes ligt dit achter een heuvel verscholen in een dal. Het is een typisch oude fransen boerenzoot met 2 lieve hondjes die niet blaffen en wel in de buurt blijven. Ze zijn stoffig en vies, maar opgewekt en allerminst schuw. Het huis lijkt leeg te staan en we struinen het geheel wat af. Tot rond half 11 er toch een raam opengaat van de serre en er een heel oud mannetje tevoorschijn komt. We worden uitgenodigd op de koffie, opgewarmde koffie. En meneer verteld dat hij het advies kreeg het zo duur te verkopen. het huis is weinig meer waard. De grond misschien? En wat moet deze oude man zonder familie met 7 ton? We voelen ons heel welkom hier, maar ook dit zal voor ons niet zijn weggelegd. pas in de middag rijden we verder en brengen een bezoek aan Lourdes, waar Marc het kathedraal-terrein niet opmag in zijn korte broek. Jezus kijkt vanaf het terrein met gebogen hoofd lijdend toe, met enkel een lendedoek om... Terwijl de stroom troost- en genezing zoekenden in allerlei gedaanten over de brug toestromen. ik kan wel het terrein op, laaf me in de stilte tussen duizenden bezoekers, nonnen, geestelijken, zieken en gezonden, kinderen, ouderen en toeristen. Eén keer en het was prachtig, maar nooit meer!


Ook een pand dat ons aansprak, op de kale ruige plateau's, verstoken van enige verbinding met de wereld met een bron, veel land en een hele grote schuur-keet erbij. Maar het is ons net te oud en vervallen. De scheuren in de muren en de staat van het dak doet ons huiveren. We zijn geen bouwvakkers en hebben die ambitie ook niet.

We rijden ook op goed geluk tegen een bijna-ruine aan. Het plekje doet ons duizelen, wat een pracht en wat een stilte... Alleen dit is met recht een ruine en dat zien we echt niet zitten. Een beetje teleurgesteld druipen we weer af.

Een doorsteek in de Pyreneëen laat ons k(r)amperen in de sneeuw. De passen zijn nog gesloten en we passeren zo wat skioorden die er bijna verlaten bijliggen. De stilte is apart. De boomloze pistes met hun lege en stille kabelbaantjes, de blokhutten die gesloten zijn en de enkele boer die er nog woont geven ons een apart gevoel van schoonheid.

Als laatste op ons lijstje. Als laatste op de agenda om te gaan bekijken. Geen internet-mogelijkheid, eigenlijk te oud met teveel om eraan te doen. 'Maar' 11 hectare bos erom heen... en toch... Dit is het dan, als Liefde op het eerste gezicht je raakt.

maandag 19 april 2010

cascade


We pakken de spullen om bij P&W te gaan maaien. Eerst naar de key-keepers van het huis om de sleutels op te halen. Ze zijn telefonisch steeds in gesprek, dus zijn ze thuis, zo concludeerden we. Maar helaas staat alleen Bob de boxer dof te blaffen en aan zijn ketting te rukken... Niemand thuis is dus rechtsomkeerd.
Jammer, want we hadden dit klusje vorige week al willen doen. De planten die nog binnen staan, staan te verdrogen en het gras gaat nu echt groeien. Later dan ooit, zeggen de locals hier, door de strenge lange winter.
We maken rechtsomkeerd en stilletjes, we zeggen geen woord, genieten van de rit en de stilte, rijden we weer richting huis.
Maar de unieke gebeurtenis dat men een compleet stuwmeer ook via 1 waterval leeg laat lopen willen we nader beleven. Niet alleen op de stuwdam, maar ook naast de waterval. Het water door die nauwe kloof zien spuiten, vallen, razen met het waterstof meters hoog als wolken tussen de rotswanden. Nu de bomen nog niet groen zijn is het zicht onbelemmerd. Ook hebben we daar een prachtig zicht op de bergrug met het bospad die naar ons huis leidt.

Het zicht is er adembenemend. We zijn ook niet de enige die nieuwsgierig zijn, de parkeerplaats staat vol op deze lente-zondagmiddag.
Via een gehuchtje met een nauw straatje waar een gekruld ijzeren kruis op een uitstekende steen in de muur nog net beschenen wordt door de zon, lopen we het pad af naar de Cascade. Het geruis van het water klinkt steeds harder door het nog open bos. We passeren de uitkijk-plateau's met hun hoge hekken en lopen eerst door naar de beekbedding om te zien wat het water veroorzaakt heeft. Ze hebben eerst de meters aan beide zijden gekapt en gesnoeit, zodat de bomen en struiken niet meegesleurd worden de diepte in en een chaos in de watervallen veroorzaakt. Hoe ze op al die punten konden komen met kettingzagen en al is ons nog een raadsel. Wat een werk!

Ik maak bij het bruggetje wat foto's van ons. Die hebben we al weinig. Echt Frans zijn alle bordjes langs het pad. Nu extra veel ivm de werkzaamheden aan het meer. Dat het wandelpad tijdelijk gesloten is in verband met de plots hoge waterstand en het verbreede stroomgebied. De gewone bordjes met het gevaar van de waterkrachtcentrales van Frankrijk en de bomen-bordjes waarop te zien en te lezen is welke bomen er staan. Het is een wir-war en eigenlijk een beetje zonde van deze prachtige omgeving.
Mijn oog valt op wat Dotters op een beschaduwd nat plekje naast het pad. Ik wist niet dat ze hier toch te vinden waren naast die ene pol onder het stalletje thuis.

Een hagedis met staart, zeker geen katten hier!, kijkt me wantrouwig aan als ik hem ga fotograferen. Zo snel als water doet hij steed wat stapjes verder.
Het is een leuk uitje, ondanks dat we niet hebben kunnen werken. Morgen weer een dag.

's Avonds poot ik nog wat aardappels in het veldje dat af is. De grond is los en droog en rolt het vakje ook weer af, zodra ik een pootschopje in de grond steek. Dit keer hebben we wel de ruimte om de grond om de planten steeds wat op te hogen.
Wij kijken weer een lange film en zo rollen de dagen voorbij. De tijd gaat te hard!
De pomp van de verwarmingsketel is inmiddels uit. Vuur hoeven we 's ochtends ook niet te maken, het is droog en niet zo koud. De stilte in huis is weer oorverdovend en geeft de ouderwetse sfeer, de sfeer waarin we onze eigen gedachten zo goed horen. De stilte spiegelt ons innerlijk, wat confronterend maar eerlijk is.
Het is goed zo, M&M daar in het stille bos.

zondag 18 april 2010

Katerig

Zodra Marc terug is van het wegbrengen van M. praten we na met een wijntje en laat Marc zijn koopjes zien die hij na een struintochtje door de stad heeft meegenomen. We zitten er wat katerig bij. Alles is gezegd en met modder gooien doen we niet. We reageren ook niet op de berichtjes die we nog krijgen per mobiel.
We ronden de dag vroeg af met brood uit het vuistje en restjes lekkernijen. Ik kreeg shoarmakruiden en heb zo zelf shoarma gemaakt. Inclusief zelfgebakken pita-broodjes, salade, een heel frisse knoflooksaus en komkommer.
De animatiefilm Bee-Movie is ontzettend leuk en leidt wat af en onze bedden zien we al vroeg op deze zaterdagavond.
Gisterochtend moest ik echt brood gaan kopen boven en nam het ervan dat de postkantoren alleen op zaterdagochtend open zijn.
's Middags hadden we eigenlijk willen gaan werken en zou het pakketje weer wat dagen moeten blijven liggen.
Op de terugweg ga ik naar het kasteel-dorpje in de hoop één van de dames te treffen die me kan vertellen wanneer ik present mag staan voor alle voorbereidingen voor het Mei-feest. Naast de slakkenrace en andere spelletjes van de inwoners worden er een paar honderd fouaces gebakken, pruimentaarten en flensjes in de broodoven van het dorpje. Drie dagen voorbereidingen is ook al een beetje feest!
Zo krijg ik van 'GeeGee' de uitnodiging voor een bakje koffie met koekje en kletsen we over alles dat er speelt in het dorp. Ik vraag haar of ik hun moestuin mag zien, hoe zij dat doen en wat ze zaaien.
Ik heb geen idee wat er in deze stugge grond wel of niet wil en kan groeien.
Dus stap ik na een uurtje de tuin uit, mijn handen vol met plantjes, wortels, ideëen en een glimlach van oor tot oor. Dominique rijdt het dorp uit en we begroeten elkaar op franse wijze; hij stapt uit en kussen elkaar en 'GeeGee' maakt een grapje naar hem wat ik wonderwel begrijp. We schieten alle drie in de lach.

Deze prachtige zondagmorgen werken we ons flink moe in de moestuin. Eén vak is af voor de piepers, ik zaai selderij-knollen in, boerenkool, pepertjes, het restje specieboontjes van vorig jaar en geef snel wat gieters water aan alles dat al eerder ingezaaid is. Veel bloembollen laten al wat sprietjes zien, maar ik ben veels te ongeduldig. Het is tegen twaalven alweer te warm om in de moestuin te werken.

Ik heb of een nawee van afgelopen week of een onheilspellend voorgevoel. De rust in het ochtendzonnetje wordt ook teniet gedaan door warme stormwind-vlagen en Cros schiet van hot naar her en wil steeds opgepakt en geknuffeld worden. We zijn weer alert, net als na het bezoek van MarK. Ik ben benieuwd wanneer dit luwt.

Voor M is de terugreis waarschijnlijk een waar drama. Er is nauwelijks of geen vliegverkeer, dus de spoorwegen zijn overbelast. Daarnaast wordt er gestaakt bij de spoorwegen, (fransen en staken gaan hand in hand!) en ik hoop echt dat er iemand haar op wil halen of dat ze kan liften. Blij dat ze geen klein bangig muisje is en ferm op haar benen staat!

zaterdag 17 april 2010

Foute boel

Het is helaas verkeerd afgelopen.
M's bezoek had teveel verwachtingen van ons drieëen en lagen ook te ver uit elkaar. We hebben het alle drie geprobeerd, om elkaar wel te begrijpen, om rust te scheppen en lekker te werken.
Maar zo menselijk als dat we zijn, het is gewoon mislukt.

Het doet ons besluiten het oproepje van het forum te halen. Dus geen 'meewerkende gasten' meer uit te nodigen. We stappen af van het delen. Het blijkt te intens, te zwaar en te complex.
Van de 5 keer is het nu 3 keer niet gelopen zoals we hoopten. Overtuigend genoeg dat het op deze basis niet werkt.
Dan maar wat werk dat gewoon moet wachten op volgend jaar, of het jaar daarop.

Marc heeft haar net afgezet op het station. Ze weigerde een middagmaal, teveel van slag, net als wij trouwens. Ze weigerde me gedag te zeggen, gewoon weggelopen, ingestapt. Ze weigerde een bijdrage voor de reis naar huis en de tas met eten en drinken.
Ze laat een volle plas-emmer achter en ze neemt meer rommel mee naar huis als waarmee ze kwam.
Het is haar en ons niet gelukt er wat van af te laten vloeien, hoe we ons er ook voor ingezet hebben.
Dit is sneu, pijnlijk, verdrietig. Het geeft ons onmacht, maar beseffen ons ook dat we onze eigen verantwoordelijkheden hierin hebben.
Je kunt dan nog zoveel gevoel voor iemand koesteren, maar het de ander niet opdringen.
Ik ruim wat verslagen op. Ik pak m'n ritme terug na een wandeling naar de rivier met Castel en Aai. (Castel kruipt in me, is bang en onzeker. Ik knuffel haar maar extra, ook al heeft ze een natte vacht van het zwemmen. Ik wil haar laten voelen dat het goed is, dat zij het niet is.)

Verder is het een warme dag, zomers bijna en de strakke spijkerbroek moet echt uit om m'n lijf wat lucht te gunnen.
Een glaasje wijn extra haalt me uit de tobberij en ik zet mezelf aan het dagelijks werk van wassen en opruimen....
De rust is een weldaad.
Marc gaat de stad nog even in, ook zijn zinnen verzetten op zijn manier.
Vanavond een filmpje kijken en vroeg naar bed.

NASCHRIFT:
We zijn een maandje verder en nog heeft haar vertrek een nasleep. Tien is het zat en het is en blijft mijn dagboek. Ze mag blij zijn dat ik dit naschrift niet op m'n voorpagina als nieuwe post zet;

Ze zat nog niet koud in bus of trein toen Marc haar naar het station had gebracht, of de sms'jes stroomden binnen. Dat ik een 'gestoorde bitch' zou zijn en wat al niet meer. Daar begint ze al kwa nivo door de mand te vallen. proberen de ander te kwetsen, maar duidelijk laten zien dat ze wat huichelachtig is geweest in alle reacties op m'n blog het afgelopen jaar! Na de sms'jes volgen dreigementen en chantage. Als ik alle berichten waar het over ene 'M' gaat niet accuut verwijder uit mijn dagboek, dan zal ze ons adres en alle gegevens publiceren op het internet... We hebben haar geblokkeerd in onze mail-boxen. Hier gaan we niet op in natuurlijk. Dat ik in alle respect over haar ben blijven schrijven is meer om de eer aan onszelf te houden dan om haar te beschermen. Wie is M dan wel helemaal om te gaan chanteren? Verder blijven de dreigementen binnenstromen, zijn wij schuldig aan het feit dat ze haar dochter niet informeert over dat ze niet naar huis komt, maar door de stakingen in het OV in Frankrijk bij een oude hippie haar verhaal gaat doen.
Wij blijven haar berichten en eisen negeren, wat moeten we anders? Haar nog serieus nemen? Ze schrijft op haar blog van alles en niets is ook maar gerelateerd aan de waarheid. Dat ze haar eigen waarheid zo beleeft, a la! Dat ze over ons onzin schrijft, ook a la. Maar dat ze na een kleine maand nog steeds probeerd ons door het slijk te trekken is belachelijk.
Nu relativeer ik wel dat haar blog geen duizenden lezers heeft en dat de lezers die ze misschien heeft mijn blog niet kennen en zo ja, ik vertrouw op het gezonde verstand van die lezers. Maar toch.
Ze stuurt ook een bericht "mama is boos". Mama is overal boos over en kent even maar 1 emotie; boosheid. Ze is ook boos op schuldsanering, boos op vrienden van haar, boos op haar ex. Over boosheid op zichzelf is geen sprake. Maar Mama is onze mama niet en ja, waar gehakt wordt vallen spaanders en een aantal zijn toch echt van haar!
Als ze dus onze namen, adres en telefoonnummers op internet gaat zetten, beseft ze niet dat ze strafbaar bezig is. Wij hebben nog wel tijd en geld om daar werk van te maken. Zij toch echt niet gezien ze halverwege de maand nog 10 euro op haar rekening heeft staan + een rijtje schuldeisers, geen baan en in de ziektewet.
Ik ben inmiddels ook wat boos aan het worden op zoveel simpelheid van iemand die gewoon de liefde, zorg en aandacht verdient.
Waar ze echt de rapen gaar mee stoomt is haar soort van beschuldiging dat ik BPS heb. Of laten we het anders verwoorden, 'BPS ben'. Dit komt dus uit de vingers van een mens die ik , als ervaringsdeskundige!!, kan zien als een graadje erger, ongediagnostiseerd en onbehandeld. Velen van hen worden niet oud en bereiken weinig tot niets positiefs in hun leven. Het sneue hieraan is, dat ze zelf niet in ziet dat ze zo ver heen is, dat ze er zelf veel erger aan toe is dan ik ooit ben geweest in die zware periode in mijn leven. Dat ze aantrekt, afstoot, de wereld en de mensen die nog van haar houden de schuld geeft, zelf geen enkele verantwoordelijkheid wil dragen en haar volwassen dochter hiermee belast.
BPS-ers die het zelf niet doorhebben hebben maar één ding nodig; GRENZEN.
De grens dat ze moest gaan hier na 1 weekje was duidelijk. Marc stelt grenzen op de goede manier met een perfecte timing, ik ken hem. Hij doet dit pas als de tijd er rijp voor is. Zonder te kwetsen, zonder stemverheffing en weloverwogen. marianne stelt geen grenzen voor zichzelf en dat is zo duidelijk gebleken afgelopen jaar. We hebben met alle liefde van haar gehouden. haar raad gegeven en proberen te steunen voor zover we konden op deze afstand. Laat ze nou ook suggereren dat ik denk dat ze verlieft is op Marc. Dat ze nog eens een compliment voor me betekenen!!! In plaats van dat ik daarom had gewild dat ze vertrok. Ik wilde niet dat ze ging, ik wilde afmaken waar we mee begonnen zijn met z'n drieëen. Al zijn er 10 vrouwen verlieft op Marc, dat schaadt hem niet, mij niet en de M&M-eenheid ook niet.
BPS-ers die het zich niet bewust zijn, zullen vast blijven lopen in hun leven, Marianne ook. Ze wil de werkelijkheid niet onder ogen zien en is zo gewiekst dat ze iedereen om zich heen zand in de ogen probeert te strooien. Tot mensen het een beetje door gaan hebben, dan sluiten ze zich voor haar af. Het is super triest dat ze op haar 45ste nog geen idee heeft en haar psycholoog ook niet duidelijk is naar haar toe. Zo in de knoop en dan geen juiste hulpvraag uit kunnen zenden :-(
Het is jammer dat ze het bij ons verspeeld heeft. We hadden haar in een veilige omgeving toch het zetje kunnen geven dat ze nodig had. Maar ze is zo snel om zich heen gaan maaien met de botte bijl... Dat zelfs wij er geen energie voor hadden na 6 dagen.
Ik neem geen blad voor mijn mond. Ik ga geen dingen uit mijn dagboek schrappen. Ik ontken niet dat de maatschappij ook mij ooit een stempel heeft opgedrukt. Ik schaam me daar allerminst voor. Ik heb er hard en lang aan gewerkt om ermee om te leren gaan en er is niets meer over van welk symptoom dan ook.
Op mijn hoogsensitiviteit ben ik trots. Ik ervaar zoveel meer en voel me zoveel rijker door een grote belevingswereld. Ik ben heel blij met die tijd, die ervaring en wat het me allemaal heeft gebracht. Tot waar ik NU sta in het leven met Marc.
Dat er zo metonze liefde en vriendschap wordt omgesprongen is nog het meest kwetsende. Maar we laten ons troosten door het feit dat zij ziek is en grote problemen heeft. Geen armen om haar heen, geen vrienden die haar kunnen helpen (wil ze niet echt) en geen maatje die haar aankan en haar grenzen geeft. We laten ons verder niet beinvloeden door mensen die hun wijsheid uit Libelles en Margrieten halen (sorry redacties; dit is niet kwaad bedoeld) en gaan verder op onze groene liefdevolle weg. Als man en vrouw met een band die is verdiept door haar 2e en laatste bezoek.
Nee, Marianne, het was prima dat je er weer was. Door de mand als mens en dat je nu op de blaren zit en ons de schuld geeft is niet erg. Ik weet niet beter bij zulke mensen als jij, ken het bijltje waarmee je hakt.
Je tijd hier was super voor ons en heeft ook Marc overtuigd van het feit dat hij een hele fijne partner heeft.

Al zou ze onze gegevens op internet zetten? Wat dan nog? Het systeem in Nederland leest geen blogs, heeft geen tijd zich zo in een M&M te verdiepen. Mensen gaan geen duur nummer in Frankrijk bellen of op haar aanwijzing ons lastig vallen. Dan nog komen ze van een koude kermis thuis. Wij zijn niet op de vlucht en wij zijn niet gezocht. We hebben geen vijanden achtergelaten in Nederland. Wij zijn gewoon maar een stel dat een wending aan ons leven wilden geven en dit gewoon gedaan hebben.

foto's

Op de terugweg van de laatste schoonmaak-klus rijden we even naar het dichstbijzijnde stuwmeer. We hebben gehoord dat ze dit leeg willen laten lopen voor onderhoud en zijn benieuwd hoe een leeg stuwmeer eruit ziet. Misschien wel resten van bewoning of andere interessante dingen.
Het is een heel apart gezicht en we stappen echt uit om dit even te bekijken. Meer locals stappen op hun quad of wandelen er naar toe, het gebeurt niet vaak!
Als we naar huis rijden zien we nu goed hoe ze dit doen. Niet alleen met turbines of pompen, maar ook via de toeristische trekpleister; de waterval. Met bordjes ernaar toe met een parkeerplaats en vermeldt in alle boekjes over de omgeving.
We zien het water met grote hoeveelheden van de top van de waterval denderen.
Wat normaal met het blote oog vanaf het bospad nauwelijks te zien is, kun je nu niet missen!

M zet de twee borelingen in een glaasje water. Ze vallen op omdat ze tussen het nog dode verdorde blad op de paden een felrode kleur met appelgroene tinten laten zien.
Een eik langzaam geboren zien worden is eigenlijk wel heel erg mooi. Het boompje dat z'n millimeterdunne stammetje al naar het licht richt!


M neemt het initiatief, Marc haalt oud hooi uit de stal. Een heus aardbeienbedje. Het bos zelf staat bezaait met bosaardbeien en ik zie al veel bloemetjes. Ze zijn lekkerder als gewone aardbeien en je kunt er je tanden mee bleken. Ik ga snel eens speuren of ik er ook stoffen mee bleker krijg. M en ik doen samen een stukje en we babbelen, meidenbabbel. marc komt onhoorbaar aanlopen en gaat zitten tussen de bloemen op de rand van het muurtje boven ons om hem pas op te merken als ik ga staan na een 10 minuten. Hij zit daar stilletjes grijnzend naar ons te luisteren.


Vergeet-me-nietjes staan nu in bossen overal om ons huis heen en het stalpad ziet er blauw van, naast het frisse groen van het jonge gras met daartussen de grootste paardenbloemen die ik ooit gezien heb.
Samen met het gipskruid is het nu al een lust voor het oog.

Pruimenbloesem


De waslijn in een slangenkuil was vanmiddag een ingelast werkje. De linnen witte lakens komen uit de kast. Dit seizoen toch maar proberen iets biologisch te vinden in de winkels of in de natuur, dat bleekt. Het is lastig om de vergeelde randen eruit te krijgen.

Alleen in het zwembad cq de slangenkuil kunnen de lakens hangen, maar het bleef een halsbrekende toer omdat het zwembad swinters als klus- en opslagplaatst dient.


Het achterterras is klaar. Helemaal gevoegd, netjes afgewerkt met zand aan de randen dat snel verdicht en de speelse grapjes die Marc inbouwd. Eén van de katten heeft wat pootafdrukken in het nog zachte voegsel gedrukt, Marc een kleine spiegelscherf en zo nog meer. De pootjes van de tonnelle hebben een witte hammerite-sokje aan. Ook het jaartal moest vereeuwigd worden; MMX. mmmmmm M-en