Deze ochtend de afspraak met de burgemeester om het stille conflict met Calvé en cohorten te beslechten of echt definitief aan te vangen.
Een delegatie van 4 man laat Lief me al maaiend uit de moestuin plukken als steuntje, samen begrijpen we meer. Ik zie er alles behalve charmant uit in wijde heli-broek met de kenmerkende gradiënt die de werkschoenen dezelfde teint geeft; maaigroen, legerpetje dat het hoofd koel houdt, goed past en de veiligheidsbril op z'n plek houdt en houthakkersoverhemd. Of deze outfit hielp om me een betere positie aan te meten dan de gemiddelde vrouw in deze omgeving?
Calvé bezit geen stukjes grond langs het oude paadje waar ik vaak met Sarko wandel en wij onze reserve watertanks hebben staan. Paulus de Bospooierkabouter ook niet. Voor de goede orde van de burgervader zijn ze er wel bij. Wat ze hiermee te maken hebben is me een raadsel. Dat zij het zijn die -in onze ogen- het pad vernielen en moedwillig onze rust verstoren, omdat wij hier durven te wonen en zo hun een stukje speeltuin ontnemen blijft natuurlijk buiten beschouwing. Ook dat de gestolen dakstenen nooit meer terug gegeven worden of dat het hek gerepareerd wordt dat het bronpad afsluit voor spelende mannen op terreinbanden. De burgemeester heeft zijn vaste maatje ook meegenomen als zijnde een mediator. Ze staan al te 'palaveren' als ik achter Marc aanloop, nog na hijgend van de klim de moestuin uit, volledig aangekleed als een Eskimo. Bosmaaien op stenig terrein is geen pretje in zomerkleding.
Castel, onze anders zo lieve aanhankelijke hond, is maar net stil te krijgen na een blaffen alsof er beren op de weg staan. Ook kwispelt ze niet en kijkt ze de mannen wantrouwend aan en laat ze zich niet aanhalen. M&M zijn gespannen, voor haar na 4 jaar reden genoeg zich zo te gedragen. Een beloning volgt later.
De burgervader krijgt zich er niet goed uit gekletst. Haalt de wet aan die duidelijk wat hiaten bevat. Ons Frans is net te slecht om er iets zinnigs van te bakken, want alleen bestemmingsverkeer heeft recht om het pad te slopen gebruiken. Niet met ossenkar of ezel, maar met alle gangbare motorvoertuigen. Maar wat is dan precies bestemmingsverkeer? Daar gaat het mis. Want bestemmingsverkeer is al bestemmingsverkeer als men een kortere weg verkiest om van A naar B te rijden, volgens dit stelletje dan hè. Historische waarde? Ach, de wereld is toch verder gegaan?
Ook dienen de eigenaren, of de mensen die beweren baat te hebben bij het gebruik van het pad, het te onderhouden. Maar dat onderhoud is enkel gericht op het toegankelijk maken voor auto's met 4 wiel aandrijving, niet ter voorkoming van calamiteiten als een los gekomen rots die zich al rollend een weg baant richting onze schuur, of erger; het woonhuis. Marc vraagt wie er verantwoordelijk is als er zoiets fout gaat. Wij zelf natuurlijk! Jaja, om rollende stenen te voorkomen, moeten we maar met een bulldozer het paadje op, om de grotere stenen weg te halen. Waarom graven we die hele helling niet af?? Ideaal, want de 4x4 routes zijn dan ook niet leuk meer.
De 4 zijn het met elkaar eens dat de L200 daar weg moet, want die blokkeert het pad. "Kopen?" Grapt Lief. Verder kletst Calvé flink uit z'n nek en doet de boskabouter er een schepje bovenop. We wandelen al discussiërend terug naar onze oprit na het bekijken van de huidige situatie. Paulus en ik lopen achteraan en verwijt ons dat wij het dode hout dat er in de laatste bocht lag, hebben weg gehaald. En jazeker hebben wij dat, mooi brandhout. Dat was om uit de bocht vliegende cross-motoren op te vangen en nu is daar de grond al weggespoeld door de hoosbuien. Ik haal mijn schouders op en reageer niet verder. Marc doet er alles aan het zo onbegaanbaar mogelijk te maken. Paulus z'n probleem, de man heeft hier niets meer te zoeken dan zijn soms dagelijkse ronde op zijn quad om wild te tellen en dit door te geven aan de jagers (Of om even te gluren natuurlijk.). Wil hij zo nodig met 3km per uur niet uit de steile bocht vliegen, dan mag hij toch echt zelf aan de slag als 70 plusser met granietstenen. Als hij maar van onze bomen afblijft.
Alleen de opgang naar het pad wordt even belopen, verder willen de heren niet. Het is een klim, ik geef het toe, maar juist hogerop staat de ruïne waar de dakstenen van ontvreemd zijn, die enorme losse steen die alleen nog tegen een jonge eik leunt recht boven het huis en enkele bomen die zijn omgezaagd om het wandelpad te verbreden.
Uiteraard heeft de burgemeester ons dossier bij zich met een printje van alle kavels en hun eigenaren. Alle perceeltjes die we kochten van meneer Trier, staan nog steeds op zijn naam. Stelletje heikneuters. Over het bronpad (zie foto onder) wordt niet gesproken, maar Calvé schiet in de verdediging zodra M&M er alleen maar naar wijzen. 'Dat hij dat toch al niet meer gebruikt.' Nee klopt. Om maar gelijk met kettingzaag en zoonliefs Suzuki een nieuwe route uit te zetten.
Uiteraard heeft de burgemeester ons dossier bij zich met een printje van alle kavels en hun eigenaren. Alle perceeltjes die we kochten van meneer Trier, staan nog steeds op zijn naam. Stelletje heikneuters. Over het bronpad (zie foto onder) wordt niet gesproken, maar Calvé schiet in de verdediging zodra M&M er alleen maar naar wijzen. 'Dat hij dat toch al niet meer gebruikt.' Nee klopt. Om maar gelijk met kettingzaag en zoonliefs Suzuki een nieuwe route uit te zetten.
Sarko gaat me zeker helpen, die wijkt geen millimeter voor auto's. Hoe groot of indrukwekkend ze er ook uitzien. (Ik ben in staat om webcams op te hangen, zeker na het debacle van vanochtend. Weet er iemand nog een partij dat van de vrachtwagen gerold is?)
Later in de ochtend sta ik dit alles te overdenken in de keuken. Een heerlijke quiche is in de maak met eigen broccoli en salade met uitjes. Ook van eigen moestuin. In gedachte kijk ik nog eens in de nog geen 50 jarige staalblauwe kijkers van Calvé, mede vreemdeling. Die zeggen zo'n beetje hetzelfde als die van Marc; Schijt hebben aan de wereld en je eigen ding doen. Hier wonen voor de rust en de vrijheid op het platteland. Hij is in het voordeel, als Fransman die hier al een jaar of 30 woont in plaats van 5.
Ik denk dat als ik die man eens onder 4 ogen op minder gespannen voet tegenkom, ik deze vlieg beter kan vangen met stroop dan met azijn.
Conclusie? De bordjes met 'verboden voor motoren' zullen ooit eens vervangen worden door 'verboden voor alle gemotoriseerde voertuigen', wij schrijven kentekens op als we de run naar het pad halen bij het geluid van weer die idioten die de bocht om komen sjezen, bij herhaaldelijke overtreding bellen we toch de gendarmerie, Paulus de Boskabouter blijft een zeer vervelend menspersoon, de burgemeester is een sul, zijn maatje kent de wet en is een zeer capabele susser en ik krijg binnenkort wat potten echte Hollandsche potten keukenstroop!
Soms krijgen ik via andere kanalen hele leuke reactie's op m'n log's.
Zou de opgang naar het historisch paadje er binnenkort toch opeens zo uitzien??