dinsdag 30 april 2013

Franse humor


Veel humor is universeel. Veel ook niet. Van Britse humor kun je houden, dat is voor Nederlanders best makkelijk. De Fransen vinden die Britse humor wat minder. Maar neem het hen niet kwalijk. Om Nederlandse humor in het Frans te vertalen is wat anders.
P hielp mee met het klein zagen van zijn eik. Met een kettingzaag waarvan de kettingrem stuk is en de ketting  zelf daardoor al het inwendige van de moordmachine aan het vermalen is. Nota bene zonder kettingvanger met een zaaghouding waar ik al pijn in mijn rug van krijg als ik naar hem kijk. Ik plukte het ding uit zijn handen na het afdalen op de helling en wat ik zie doet me gruwen. Dat mijn vriend nog 10 vingers en een ongeschonden onderarm en gezicht heeft is het goede nieuws. Beschermengelen bestaan dus echt. Ik neem zijn kettingzaag mee, maak hem vast wat schoon en zodoende staan M&M deze ochtend bij de 'fietsenmaker'. Zo'n rommelbedrijfje dat meer aan gemotoriseerde fietsen en quads doet dan aan fietsen. Maar a la, de man is vlot, vriendelijk en goedkoop, bereid tot improviseren. Terwijl hij onderdelen van een ander restje gelijknamige kettingzaag op de wat gehavende probeert te fietsen bekijk ik wat nieuwe zaagmaterialen in de 'winkel' en Marc kijkt toe hoe de man probeert de kettingrem te maken.
Hij krijgt een iel klein palletje niet in het gaatje en Lief denkt; 'als er haar op zou zitten zou het makkelijker gaan'. Inwendig schiet hij in een ondeugende deuk. Ik later ook als hij dit grapje in het Nederlands laat vallen terwijl hij een vork met komkommerschijfjes met precisie in zijn mond schuift. 
Ik proest het uit, samen met wat sliertjes mie. We zijn beiden nog niet in staat zulke grapjes taaltechnisch correct in het Frans te maken. De mensen doen zo hun best ons te begrijpen, dat ze ons veelal net even te serieus nemen, waardoor grapjes als deze niet over komen. Toch een gemis, want deze lol moet toch universeel zijn. Net als het onderdeel dat vervangen moet worden en de band van het mens-zijn zou kunnen versterken.

vrijdag 26 april 2013

De Eik

Klusje voor P. Een niet zo evenwichtige eik van ongeveer 90 jaar oud. Verdrukt broer eik die net wat dominanter was en altijd zal blijven en wel een ongeschonden volle kroon heeft. Lief en P gaan een paar honderd meter verderop langs de smalle doodlopende kronkelweg proberen het probleem van een zo goed als droge bron op te sporen. Lief het gat in van de put, P er als grondman bij. Ik ga de valruimte vast vrijzagen van hazelaars en wat hulst.
Zo met de kleine Echo zagend alleen, brengt me in contact met die boom. Gehavend staat hij daar in de schaduw. Een enorme zijtak, een boom op zich, heeft een meters grote wond, het ziet er poreus uit. Als een enorme Y staat hij naar het zuiden te leunen, verdrukt en verzwakt. Terwijl ik over zijn enorme, ongeziene wortelgestel klauter en zaag, maak ik ongemerkt verbinding met zijn aarde, zijn wortels, zijn zijn.
Ik loop tig rondjes om de stamvoet, tegen een muurtje dat veel ouder is. Wrijf wat mos weg, probeer de beste hoogte in te schatten van de valkerf. Bomen verzorgen is een mooi vak. Een zware velling in mijn up is geen sinecure en ik laat liever niets aan het toeval over. Ook niet als het volle maan is. Juist niet als ik brak ben en niet wakker. Al mijn voelsprieten dus uit en luisteren. Naar mezelf, naar de aarde, de eik in zijn geheel. Ik ben er helemaal klaar voor op een gegeven moment. Ik doe zulke vellingen nooit alleen. Meestal laat ik het aan Marc over, ook om het hem te leren, wars van vakliteratuur als hij is.
 Zo ziet een boom er eigenlijk standaard uit!!

Ik ben door al die startersklussen zeer gemotiveerd Franse vakkennis op te doen. Het vak blijft me aantrekken terwijl ik een rasechte herintreder ben. Dus zaag ik deze eik om als eerste grote velling. Eiken vallen traag en majestueus. Alsof ze nog even nadrukkelijk afscheid nemen van een geaard leven. Ik heb hem het leven waardig ontnomen, daarom viel hij waarschijnlijk ook exact hoe ik hem hebben wilde. Maar nietig ben je, zo nietig tegen de kracht en het gewicht van deze boom. 

Deze bimbo is dus echt. Daarom ontbreekt de bikini ook.

Ik zet de zaag op de stronk en kijk wat ik heb aangericht, een kunstig scharnier, bijna loepzuiver te noemen. Een zogenoemde hartsteek lijkt verraad, maar is het gevolg van een te klein zaagblad. De 50 centimeters zijn niet genoeg. De eik is me niet de baas, maar die zware zaag wel. Wat een zwaar ding en ik moet mijn meerderen in deze, de mannen, toch gelijk geven. 
De mannen ga ik direct na de mooie velling inlichten dat ik ok ben. Onder het zaagsel loop ik de paar honderd meter en vertel ze dat 'ie ligt'. (Dat kan, als Hollanders onder elkaar.) Ze hebben niets gehoord, ook niet het geluid van de zware kettingzaag. 

Op de foto met mijn trofee .... tis wat.

donderdag 25 april 2013

Jut & Jul

Of toch Ham & Bacon.
Of Slim & Sluw? (De sluwe is slank, de slimme wat voller slank)
Vandaag heeft Marc het draadje weggehaald dat ze in de buurt van de stal hield. Omdat het blad aan de bomen nog zo klein is, is er gebrek aan schaduw wat onze varkentjes zonnebrand oplevert! Marc was al van plan ze in te smeren met zonnebrand. Maar morgen zullen ze wel wat verder van de stal af gaan wroeten en daar is al schaduw genoeg. We hopen dat ze spoedig bij de bron zijn waar we een dammetje gebouwd hebben voor een heuse modderpoel.
Dat dammetjes bouwen was DE bezigheid tijdens mijn vakantie's in Frankrijk als kind. M&M vonden dat het leukst van het terrein in orde maken voor Jut & Jul, of Slim & Sluw... of Ham & Bacon.


Ze zijn inmiddels alles behalve timide. Ze spelen, rennen, springen, kibbelen en knorren de hele dag door als ze wakker zijn. Ze staan het liefst tegen onze enkels aan om ook de veters of schoenen te proeven. Ik ben al overgestapt op kaplaarzen, die laten ze tenminste met rust. Ze reageren op Nederlands Varkens, maar houden hun Franse hoefjes stijf als het om enig begrip moet draaien. Soi, er komt een dag dat ik ze versta!

Donderdagbeleving XX

Gekkenhuis. Gewoon ronduit gekkenhuis. Zes maanden was het rustig op de markt, stond ik amper 4 minuten in de rij voor de groenten, was ik bij de super gelijk aan de beurt, werd er nergens voorgedrongen en hoefde er geen moeite gedaan te worden voor een stoel in de kroeg of het vinden van de persoon die je net even nodig hebt.
Nee, dan op een mooie lentedag. Parkeren in een straal van 300 meter rond het kleine marktplein? Vergeet het maar. Roger vinden om wat te vragen over varkens in combinatie met een ezel? Vergeet het maar. Staand een bak koffie leuten is ook zo wat en wat te denken van 300 meter lopen met een zware boodschappentas in de ene hand, handtas over de schouder en in de andere hand een papieren zak maat groene container vol oud brood. Dit voor een ezel die echt wachten moet, want we zitten echt in de knoei met de omheining. En dan de straatjes met een hellingshoek van, pak 'm beet, 30 graden. Omhoog vandaag.
Ik maak wel even kennis met een dame die ik wekelijks zie, maar nergens anders van dan van de markt. Ze ziet me tobben, kan niet helpen. Want ja, alle echte die-hard Aveyronnaises zijn 65+. 
Maar ach, ik ben toch om half 12 bij Nadine en JP en snoei 'ff' de eerste linde om na vis en garnalen door te stomen met linde #2. Ze staan beide op de balustrade te kijken, flapdrol van een zoon staat binnen achter het raam te gluren met een angstig gezicht. Die snapt niets van mijn capriolen.
De Rode is misschien overleden en ik rij even langs de garage om te vragen of ze het probleem al gevonden hebben of dat het werkdier op wielen nu echt dood verklaard is. Het zou me aan het hart gaan en Marc chagrijnig maken. De L200 is dan wel een stoere bak met alle comfort op het asfalt, maar op terrein valt hij vies tegen. De Rode is gewoon een kei van een 4x4 die alles kan, gewend als we ook zijn aan de stugge besturing en het spartaanse gebruikersgemak. (Stiekem dus op zoek naar een Landrover Defender 110 pick-up uit het laatste lustrum van de vorige eeuw.)
Door naar mevrouw Ravelac. IJskonijn is er niet, oude meneer Ravelac heeft zijn siësta. Stofzuigen, strijken en de wc, zo gepiept. Door naar het centrum voor yoga waar een journalist uit Toulouse een goede advertorial wil schrijven voor een activiteitenkalender voor de Midi-Pyreneën. Misschien dus ergens ooit een foto van wat yoga beoefenaars met mij achterin de hoek in oranje drollenvanger.

Soms is het zo heerlijk om thuis te komen. Even naar de varkentjes die echt tam zijn en het schrikdraad nu durven naderen, maar zich dus echt geen twee keer stoten aan dat draad. Kipjes en katjes, moestuin met hoofdzakelijk bloemen en gras dat echt zeer doet aan de ogen en een rommelende Marc die ook blij is de dag door te kunnen nemen.
Ik vergeet het iedere winter weer; dat gekkenhuis vol toeristen en bezitters van vakantie- en familiehuizen. 

woensdag 24 april 2013

Verjaardagsvisite

Ik herdenk de 23ste van april altijd de dag dat ik geboren werd. Het gaat me niet zozeer om het vieren met taart en veel visite, cadeau's en toastjes met kipkerrie salade en blokjes kaas. Maar dit jaar was het al speciaal door de varkentjes. Die knorretjes sliepen uit op dinsdag, tot aan midi. Ik vermoed dat ze dat woensdags ook doen. En donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag en maandag.
Ik heb het voor elkaar gekregen te wachten met het uitpakken van twee cadeaus die per post waren gearriveerd. Het blijft feest, post ontvangen!
Deze stralende ochtend kwam het me goed uit dat de varkentjes uitslapen. We moeten even naar de overkant van het meer om een klus te inventariseren voor het maken van een offerte. Weer op de piste (het openbare bospad) spotten we ezelmest, dat lag er op de heenweg nog niet, dus zijn er weer ezels ontsnapt. De 5 van Michel, zien we later als we in de bocht voor ons huis rijden. Ze hebben deze dag gekozen om een fikse wandeling te maken of de verjaardagsvisite is stiekem ingepland door Marc die iedereen meegetrokken heeft in het complot.
Als je iets loslaat in het leven,komt het juist naar je toe. 
Omdat het nog vroeg in de ochtend is, besluiten we om die lievelingen achterna te lopen met bamboestokken en wat touw en linten. We hopen ze voorbij te kunnen lopen en terug te drijven naar onze oprit om ze daar een dagje te laten bivakkeren. Michel werkt de hele dag, die kan ze niet even op komen halen tussendoor.
P komt Nederlandse boodschapjes brengen en nog een aardigheidje. Terwijl wij ezelhoeder spelen heeft hij het hek open gezet en open laten staan, denkende dat we zo thuis komen. Gelukkig heeft P zijn Dalmaat aangelijnd. 
Dat ze de hele piste uitlopen tot aan de bruggen is even een pittig loopje in de zon, maar rond midi staan ze op de oprit en drinken dorstig de 2 emmers water leeg. Er volgen nog 4 emmers. Marc laat de varkens zien aan P en laat ze nu buiten wat scharrelen op het kleine stukje voor de onderdeur. Het wennen aan schrikdraad gaat goed. Castel raakt erin verstrikt, het arme dier. Die zal voorlopig last houden van het Pavlov-effect. 
We eten laat en luxe, dat mag wel een keer. Ik betaal P voor de boodschapjes en we verplaatsen de ezels tot voorbij de goot. Op het pad naar de stal staan ze beter en hebben ze een bronbak om hun dorst te lessen. Van Michel nog geen spoor. Ik ga de varkentjes filmen en terwijl we daar beneden zitten te genieten van Jut & Jul hoor ik Castel blaffen. Dat moet Michel zijn. 
Die blijft ons bedanken voor de goede zorg en biedt aan de mest op te ruimen. Dat hoeft natuurlijk niet. Hij noemt de ezeltjes bij name en vraagt of ik Sarko wil hebben. Het 1 jaar oude heertje kan niet bij de groep blijven, inteelt is niet erg wenselijk en wie wil er nou 1 ezel? Hij zit er dus eigenlijk mee in zijn maag. Marc en ik kijken elkaar aan terwijl Michel uitlegt dat 1 schrikdraadje echt voldoende is. Ik blijf naar Sarko staren. Zijn plukkerige vacht, de lieve ogen, het nog korte staartje. 
Ik ben verkocht en zonder het met veel woorden te zeggen, begrijpt Michel dat hij voor Sarko een goed en fijn thuis gevonden heeft.
Eerst een omheining regelen voor de kleuter, dan komt hij Sarko brengen. Weer een klusje erbij komende week.

Verder ben ik stierlijk verwend met felicitatie's, verrassingen en cadeaus. De werklijst is opeens anderhalf keer langer en een volle agenda zet me voor het blok. Even doorzetten maar weer.

maandag 22 april 2013

Knorretjes 1 & 2

De dag van de varkens. Het is te goed weer om mijn werplijntje niet uit de Es van zonnebril & sul te gaan halen. Nog een boodschapje en dan door naar de andere kant van de gorges. We hebben geen idee hoe je varkentjes a 25 kg moet vervoeren, de pick-up ligt vol met een reservewiel, zaag- en klimspullen, een zak varkensvoer en een krat boodschappen. Halverwege een steile klim ruiken we verbrande olie in de cabine van de Rode. Het is mis met de oude bak. Er zit nog wel genoeg olie in om de rit te maken, maar toch komt er vieze rook uit de olietank. Zaagspullen bij je hebben betekent ook kettingzaagolie. Maar dat durven we er eigenlijk niet in te gooien. De Rode slikt wel alles, maar kettingzaagolie?? Marc giet een bijna lege kan in een nieuwe kan olie en beklimt de weilanden naast de weg. Misschien dat de boven gelegen boerderij wat heeft staan. Het is prachtig weer om autopech te hebben.
De ontvangst door de boerin is weer hartelijk. Ze schrikt wel als we de klep van de Rode open doen.  Geen plek? Hadden we een kist mee moeten nemen? We weten niet eens hoe groot varkens van 25 kg zijn, laat staan... Nee hoor, maar ze lopen alles ondersteboven en dus biedt de boerin aan dat we twee pallets gebruiken om schotten te plaatsen. Zo geregeld en we duiken de stal in. Die is leeg op 1 vak na waar al twee gecastreerde knorretjes in een hoek angstig staan te kijken. Ik kan wel zeggen dat ze nog geen spareribs worden op korte termijn, maar dit blijkt zinloos. Eerst mijn Varkens maar eens onder de knie krijgen. Boerin grijpt er één terwijl de ander al halverwege een geslaagde ontsnapping is. Marc staat in de weg en het sluwe dier kijkt hem aan met een blik van; "Wat denk jij nou, ik ontsnap toch wel aan jou." Maar hij had niet op mij gerekend. Ik druk het compacte warme stevige lijfje tegen de grond en probeer grip te krijgen op het speenvarken. Het schreeuwt alsof het al op de slachtbank ligt en piest mijn kleren vol.
Eén ding, varkenspies stinkt verschrikkelijk. Na een kwartiertje of 2 lijkt het wel 100% pure parfum, musk welteverstaan. 
 Zoals we de stal aantroffen in juni 2008

de achterkant van de stal

 
de voorkant van de stal

 het schrikdraad dwars door het bos

de trog, nog drogend. gemaakt van een bij de dechetterie gevonden houten bak 

Castel heeft ons al wat laten zien hoe varkens zich gedragen 

voor nu stel ik aan u voor; Jut & Jul

De reis in de auto bleek voor de varkentjes wel te doen. Alleen wat schrammen van het tegen de pallets aan liggen. Ook al hebben we een uur moeten pauzeren om de olie af te laten koelen. Thuis piest Jut of Jul weer mijn vest vol, maar ik stink toch al als een varken wat me favoriet maakt bij Castel. 
Tijdens het avondeten moet ik mijn best doen de pies niet te ruiken. Daarna dan maar extra lang schrobben onder de douche, dat zinloos blijkt te zijn. Het is dus echt net Parfum des Couchons Nr2!
Tegen de schemer aan zijn Jut & Jul pas wat geacclimatiseerd. Ze wroeten niet alleen in de grond, maar proberen ook stenen uit de stalvloer te porren. Ze kiepen de emmer met water om, ze proberen de teil met eten om te gooien (trog moet nog versjouwd worden), spelen met het stro en komen aan me ruiken. 
Ik doe mijn best mijn Varkens beter te articuleren. Warempel, ze verstaan me. De oren recht omhoog komen ze naar me toe, de vieze natte zachte neuzen ruiken aan mijn knie en handen. Ik kan weer onder de douche...
Ja... we hebben varkentjes. Naast 5 katten, 4 kippen, meneer de Haan #5 en een hond.

vrijdag 19 april 2013

doorzetten


Een aanvraag per email voor het kappen en snoeien van wat bomen voor een dierenartspraktijk, mondde uit in een supersnelle communicatie met foto's van de situatie. Ik keek op Meteo woensdag om te zien of het droog zou blijven. Meteo knikte van 'Ja' en ik belde de dierenarts op om te zeggen dat we 9 uur op de stoep zouden staan. 
Half 7 op, koffie drinken, werkkleer aan en de auto in met de sombere regenwolken dreigend boven de gorges. Ik kan me dan wel voornemen om geen bomen te klimmen in de regen, maar als je er een uur voor moet rijden is mijn 'Nee' veel minder waard als het leugenachtige 'Ja' van Meteo.
Twee 'deviations' later, die hier echt verschrikkelijk te noemen zijn, want 35 kilometer om moeten rijden is echt geen uitzondering, 1 minuut per kilometer over kronkelige smalle wegen met greppel en afgronden, staan we toch om 9 uur bij de praktijk.
Terwijl ik het zootje bomen bekijk dat door zwammen aangetaste wilgen blijken te zijn, begint het fijn te kletteren op het golfplaten dak van de praktijk. We worden heel enthousiast onthaalt door de dames, er wordt lekkere filterkoffie geschonken met fouace aveyronnaise erbij. Het standaard praatje; hoe lang we hier wonen, waar precies, wat we doen en over dieren, bien sur! Ik natuurlijk over 'mijn varkentjes' totdat het stil is op het dak en de regen even gestopt is. 
Op de foto links die ik kreeg van de dierenarts, leek het een klusje voor een uur of drie. Maar wat bedrieglijk bleek is de aard van het probleem. Vijf wilgen die een 10 jaar geen zaag voelden en slachtoffer van een zwam. Geen licht in de praktijk, deze ver buiten de gemeentegrenzen op een industrieterrein en zo ook dus verscholen nog moeilijker te vinden.

Het regende, niet weinig en ook niet continu. Verzwakte bemoste wilgen klimmen is geen sinecure in de regen. Maar vallen kon de aller linkse niet, in verband met de hoofdstroom leidingen. Ik besluit de takken eraf te zagen en het gedrocht verder gewoon om te zagen. De assistente komt ons van chocolade voorzien, de dierenartsen zie ik steeds voor het raam staan, Marc rijdt 6 keer op en neer naar de 5 km verderop gelegen dechetterie om takken te lossen, terwijl ik door knot en klein zaag. Drie geschatte uren werden er vijf! Nu maar hopen dat ze me ook meer willen betalen, die takken wegbrengen is meerwerk.
Weer koffie tegen 3 uur. "Tuurlijk kost dit meer" roept de arts uit terwijl ze ons de zieke kalfjes laat zien. Er is een epidemie onder de kalveren. Zo zielig om juist deze dieren met infuus onder een warmtelamp te zien slapen met het schuim op de bek, koude neuzen en oren. Zelfs op mijn vingers kunnen ze niet meer sabbelen.

De folder gaat aan hun prikbord, alle boeren en werklui op het industrieterrein hebben me ongeloofwaardige blikken getoond, de praktijk is opeens te zien en airco's worden besteld met het pand nu in de volle zon. Onder de indruk, 'impressionant', het verhoogde bedrag als cheque in mijn tas, vochtige kleding, heel vieze handen en wederom voldaan door naar de kersenboom. Doorzetten beloont!

Ook hier gaat werk uit komen voor van de herfst, waarschijnlijk voor de dierenliefhebber, want de boeren zagen de bomen nog steeds gewoon om als ze twijfelen aan hun nut.

Donderdagbeleving; XIX

Meer een 'Keek op de Week'

Het is nou precies waar ik zo'n hekel aan heb; Géén tijd hebben de dingen te herbeleven, de belevenissen hun werk laten doen. Nee, rennen en vliegen, van 's ochtends vroeg tot laat scherp en alert blijven. Cup-a-Soup had goede zaken met me kunnen doen.
Op de donderdagen heb ik vaste stramien zoals u weet.
Vandaag wel even heel erg veel te regelen, want dinsdag hebben we een Carte Grise (Frans kentekenbewijs) los kunnen futselen bij de prefectuur, zonder extra kosten als van een DRIRE ofzo.
Die L200 eindelijk geïmporteerd, moet ik mezelf even confronteren met het regelen van de platen en een verzekering. Wij zijn slim geweest dit keer, 3e auto, 3e keer ervaring en een wetswijziging overleeft wat ons een 200 euro scheelt.
Toch op weg naar regio Gorges du Tarn voor het kopen en ophalen van een mini-vissersbootje in camouflage kleuren, doen wij een ochtendje Rodez.
Marc gaat moedig die Carte Grise regelen met de juiste kleur formulieren, de juiste stempels en krabbels, in een gebouw waar deze zaken in een halletje en zijgang voltrokken moeten worden, alsof je verhoort wordt.Het communistische interieur deed er nog een schepje bovenop. Maar de boel hebben ze een beetje proberen op te krikken met een likje verf en een moderne balie. Privacy niet gegarandeerd in de open hokken zonder deur.
Ik drentel door de stad waar ik altijd verdwaal. Ik koop nieuwe potjes sneldrogende nagellak en hier onvindbare scheermesjes. Loop door de prachtige straatjes en maak er wat foto's van , wat voor een verdwaalde Portugees zonder papieren, een reden is een heel lulverhaal aan me op te hangen in gebroken Engels. Waar het uiteindelijk op neer komt, is dat hij mijn camera wil gebruiken om foto's van mij te maken. Mijn 'mid-piece' zoals hij het uitdrukt. 'Nee, niet hier, daar, verderop, maar 5 minuten lopen, kan niemand zien ons.' Dat heb ik weer. Ik poeier hem professioneel af en loop naar een kerk, verstopt in de de smalle straten.


Opgetrokken uit gemeleerde stenen. Daar zit altijd een organist te spelen. Met de lentezon via een steeg op één van de glas-in-lood ramen. 

Bij Credit-Agricole moet je geduld hebben en je door middel van 'je van de domme houden' doordouwen totdat je je zin krijgt. De kneusjes van de financiële faculteiten lopen juist hier altijd stage, de manager is een zwaar onderbehandelde ADHD-er en erg heterofiel. Dit keer stond ik na 10 minuten weer buiten, terwijl de twee handelingen normaliter een week zouden duren. Zeker het regelen van die auto-verzekering.

Door naar de dierenarts voor anti-teken spul fase twee voor 6 beesten, ontworming van toekomstige beesten met een gezamenlijk gewicht van 75 kilogram, anti-worm ook voor Castel.
In de rij voor de groenten, sfeertje proeven, grap en grol met Roger; De allerleukste boer-met-vrouw die we hebben leren kennen afgelopen 4 jaar en die ons weer van advies en hulp voorziet met betrekking tot de Knorretjes. Helaas zijn de groenten als water en oogt het plastic fantastic.

Onderwijl voelt het eng om in een korte tijd veel geld uit te geven. (Bootje, visnet, drijflijn, schrikdraad-pakket voor 500 meter, varkens, broodbakdag-inkopen voor hopelijk eind deze maand, zaden, vaste planten, basis dierenverzorging lentepakket, abonnement voor het centrum.... zucht... en ik geef een vermogen uit bij de RAGT, zo'n boerenbond winkel voor de echte boeren. 
Hoe ik aan gewone strobaaltjes moet komen weet ik niet. Men dealt hier met de blokken van 200 kg stuks of de rollen die echt niet in een pick-up zonder kap passen en wat uit elkaar geklauwd aan de vlakke top, op een compacte mini hooiberg lijken. Zo'n rol, die als slapende reuze escargots op de vergeelde graanvelden liggen in de nazomers van het Franse land.
We doen het, alleen maar omdat we klussen krijgen. Juist door die folder die ik her en der verspreid heb, en door dat artikeltje in de krant. Maandag een kers heel mooi EHBO-geholpen, in m'n up, maar vooruit. Gisteren de meest succesvolle grote bomenklus ooit; In 5,5 uur 14 bomen geveld en 1 strak opgekroond. Ook mevrouw Touilles heeft al meer werk toegezegd. Volgende week een klimoefening met het uit de Es halen van vergeten tak en vastzittend werplijntje. Missend vakjargon is best lastig. Volgende week een dagklus met het snoeien van een wel heel hoge, ooit degelijk gesnoeide linde van drie. Twee knot-lindebomen van JP, als betaling voor iedere week garnalen, vis, rijst, kaas -dat ik altijd netjes weiger, maar me gevraagd blijft worden- en fruit, beschouwend nieuws-uur, koffie en een sigaret. Maar binnenkort houdt het bomenwerk voor wat maanden even op. Te warm en te veel werk thuis. 

En morgen om half 7 op. Lekker rustig wakker worden, de auto weer opnieuw geladen met de uitrusting voor het opknappen van een bomentuintje voor de ingang van de praktijk van een dierenarts. (zie foto)
Oh ja, na yoga en sofro, waar ik eigenlijk geen zin in had. De dijen en kont in half elastieken kuit-jeans, laat en gehaast, nog even langs Chris voor betaling van de Ge-EHBO-de kersenboom. Na de klus morgenvroeg terug naar de kers voor BIO anti-kersenvlieg-feromonen en het versjouwen van een takkenberg. Dan nog een laatste namiddag een goede stand van de maan voor het in en voor zaaien van de bladgroenten. (Spinazie, drie soorten sla, kool, spruitjes, zuring, blette, postelein.) Kwartaal Belasting betaald, zaden besteld bij Vreeken

Ik bijt even door. De varkens worden Mijn Feessie dit jaar. Samen met veel andere verdiensten, heb ik het te druk. Veels te druk. 
Wat het IJskonijn al zei, 'C'est normale!' met de gebruikelijke mimiek en gebaren. Als antwoord op mijn zucht over de hectiek van de vroege lente op het Franse platteland. Het 'Druk-druk-druk', ik blijf er een hekel aan hebben.

maandag 15 april 2013

foto's van de lente

 Je kunt het gras zien groeien.

 Veldjes vol blauw

 Ook woekert hier het longkruid. Niet gek voor twee rokers.

Hier zijn de banden nog goed te zien... nog wel.

 Deze twee autobanden zijn al verdoezeld door moeder natuur zelf. Links op de foto een band met rabarber, rechts boven lavas/maggieplant.

 Eén van de vele paadjes in de moestuin. Permacultuur heeft onze voorkeur, boven een over betuttelde tuin.

 Hetzelfde paadje van bovenaf. Geef mij maar deze rommel in plaats van strak en keurig.

 Eindelijk een doel voor de harde kleine niet lekkere pruimen; de varkens!

Eén van de waterteilen, verstopt tussen een soort gipskruid.

Madame Touilles

Een dikke maand geleden was ik druk doende in mijn bubbel terwijl de telefoon een keer of 12 per dag overging. In tegenstelling tot normaal, dan krijgen we 2 keer per week een telefoontje. Ik trof één enkel berichtje op de voicemail van een dame die heel timide klonk en wat hulp nodig heeft met haar tuin, voornamelijk de bomen. Of ik ze ook om zaag in plaats van alleen verzorg? Natuurlijk, graag, dan kan ik met beide benen 'veilig' op de grond blijven. De afspraak voor het bekijken van de bomen om een offerte uit te brengen stond voor de zaterdag voor Pasen.
Maar ze belt af, hoor ik op een nieuw bericht. Ik wacht een dag of 5 met terugbellen en we maken een nieuwe afspraak. Wat gek gepland, op een zondag, maar ze werkt vaak, zegt ze nog steeds met een voorzichtige stem alsof ze ergens bang voor is. Wat een miezemeuten van een mensen heb je toch.
Maar a la, het is pas over twee weken en de krabbel van hoe ik haar naam- en straatloze huis moet vinden raakt in de vergetelheid van een agenda die wel vol staat voor mijn doen, maar nogal dicht op mijn bureau stof ligt te vangen. Madame Touilles.

Vandaag begon de dag als nooit tevoren. Ik fris en fruitig, Lief fris en fruitig. Buiten als fris en lenterig, wauw! Ik lap eerst alle ramen van het bovenhuis. Oude facetraampjes en nieuw dubbelglas, de zon doet eindelijk weer eens pijn aan mijn ogen. Terwijl Marc lauzes zoekt, uitzoekt, op maat maakt en ermee rondsjouwt, goot in klautert, dak op, dak af, goot uit, zaai ik wortels en lenteui. Tussen de bloemen, 's ochtends al in t-shirt, Sooty en Cros om me heen. Oh ja, roooeetsj, DQ opeens hoog in de noot. Overal bloemen en helder gras in alle tinten groen. Geen lentekriebels, maar feest, wat me hyperactief maakt. En heel blij!
Even mijn rug testen met lauzes uitzoeken. Want vanmiddag wordt het palen klimmen. Nog nooit gedaan, met klimsporen in telefoonpalen klimmen.
Wat ik daarin ga doen? Telefoonkabel loshalen. Kabel als leidraad voor ons in een schuitje en een visnet, dat nu nog nieuw gevouwen als feloranje guirlande voor een raam hangt om het gevouwen en uit de buurt van speelse katten te houden. Dinsdag gaan we een bootje halen, een kleintje om stiekem mee te vissen. Want die dure zeevis van de markt is ergens natuurlijk onzin als je aan een visrijk meer woont.
Alles hergebruiken. En een deel van die oude 11 km staalkabel met dropveters in een zwart taai rubberen omhulsel is ideaal. (Toen we dit huis kochten, moesten we het doen met die 11 km telefoonlijn die geen inbelverbinding aankon en erg zwaar kraakte waardoor gesprekspartners onverstaanbaar werden.)
Ideale dag om net voor de landverschuiving, waarvan er lappen asfalt met regelmaat nog de diepte van de verzakking in storten, de Rode te parkeren en de steile dicht begroeide puinhelling af te klimmen. Marc met de tas met spullen, ik met die twee klimsporen. De lijn volgend naar het meer. En ziezo, geregeld en ik kan ook palen klimmen. Het moet niet veel gekker worden.
In het laatste zonne-uur grijp ik na het maaien de camera voor mooie foto's met kleur. Ik hoor nog net die rottelefoon weer overgaan. Geërgerd loop ik terug naar binnen en neem vriendelijk op.

Madame Touilles vraagt bijna huilerig of ik haar vergeten ben. Timide, uiteraard, vraagt ze waar ik blijf. Merde! Ik ben het heel erg vergeten. Compleet van mijn systeem gewist. Voor mij heel vreemd en ik verontschuldig me op z'n best. 'Trente minutes Madame Touilles.'
Ik roep Marc uit de zon, wurm mezelf in een spijkerbroek, gooi letterlijk wat geërfde Chanel Nr19 op polsen en hals en vliegen het terrein af. Routebeschrijving is zo summier dat ik ook bang ben het niet te kunnen vinden. Maar ein-de-lijk ga ik deze mevrouw Touilles ontmoeten. De hoop op een goede werkrelatie of een getekende offerte heb ik na onze moeizame start al opgegeven.
Twee uur later zitten we pas weer in de auto. Met een volle eerste werkdag. Als het haar bevalt hebben we daar nog wel een dag werk. Zoniet, eigenlijk, misschien wel voor die hele tuin. Wat een ontzettend leuk mens. Zelden zo'n snel ontdooit echt mens ontmoet waarin ik onze eigen naakte ontvankelijkheid in terug zie.

zaterdag 13 april 2013

Uit wandelen

Ervaring leerde me dat M&M geen wandelgenoten zijn. Lief loopt berg op net zo snel als op plat vlak, vals plat, naar beneden, klimpaadjes of asfalt. Met stevige pas die een erfenis lijkt uit zijn dienstplicht. Wat hem nog sneller laat lopen, want die zware bepakking van het verplichtte marcheren ontbreekt. 
Ik heb wat pondjes kilo's extra als bepakking, mijn bloed zakt na 200 meter naar mijn onderbenen, voeten en handen wat ze zwaar maakt en laat prikkelen. Goede wandelschoenen koop ik niet voor die enkele keer dat we gaan wandelen. Ik heb het na wat krepeermomenten ver van mijn bank en bed gewoon geweigerd. Ja, oké, stuk met de hond. Of klauteren door een bergbeek, maar dat is anders.
Ik laat me ook altijd voor de gek houden mag u weten. Door Marc inderdaad. Die dacht op een mooie warme lentedag in 2009 dat het wel te doen zou zijn een 'rondje Gorges' te lopen. Ik hoor het hem nog zeggen "3 uurtjes max Tien, dat kun je wel!". Niet dus. Dat ik het kon wel en heel thuis kwam met een vochttekort. Maar dat van die 3 uurtjes klopte van geen kanten. Het bleken een kleine 30 kilometer te zijn. Op een hete dag, met twee appels, half litertje water en relatief nog goed schoeisel.
Dus na het plaatsen van het schrikdraad voor de varkentjes, tijdens het uitbuiken stelt hij weer eens voor samen een wandeling te maken.
En weer hè; "Kan jij wel, het is maar 8 kilometer. Ik ken de route... " 
En een peilende blik valt me ten deel. Het weer is prachtig, niet te warm, geen harde koude wind. Ik ga me eerst goed voorbereiden. Afwassen.... Wasje ophangen en afhalen.... Plas doen.... Omkleden.... Tasje zoeken, want Castel moet nog wat wennen aan haar rugzakken en tuig. Na wat getreuzel moet ik Lief bekennen er klaar voor te zijn.
De wandeling start bij de varkensboer die ze verkoopt en slacht. Bij gebrek aan boer, met de varkensstront in onze neuzen, stappen we het paadje op, PR#24. (Petite Randonnée) Castel mag eens mee, ter hoge uitzondering. Ze vindt een reeënpootje, haar en hoef er nog op. Mazzel heeft ze, maar wij lopen door. Nou ja, lopen.....
Helaas gaan de eerste kilometers alleen maar naar beneden. Een prachtig dalletje in dat uitkomt in een lieflijke vallei met twee huizen. We pauzeren op de kleine brug die een overgang biedt aan al het samenkomende smeltwater. Nu nog omhoog en u begrijpt het misschien al; De 8 kilometer zijn er 12! 
Dat biecht Lief pas op als we weer thuis zijn. 
Ik word nooit een liefhebber van wandelen. Niet om de hond uit te laten. Niet om heen en weer op hetzelfde pad te lopen om de zinnen te verzetten. (Laat mij maar bosmaaien dan.) Niet om van A naar B te komen, ik steek mijn duim wel op. 
Nee Lief. Nu heb ik me al voor de zoveelste keer laten verlakken! 
En ja Lief. Het was een prachtige wandeling en ik heb echt wel genoten.
Nee, ik word nooit meer een wandelaar.

donderdag 11 april 2013

Donderdagbeleving; XVIII

Vanochtend eerst naar de dierenarts. Voor advies over een kip met legnood, anti-teken spul voor katten en hond en wat te doen bij aanschaf varkentjes.
De boer in overall en schone laarzen, volgens Europese regel- en wetgeving keurig ontsmet bij het verlaten van de boerderij, staat nors met de handen in de zakken, heupen vooruit gestoken, onder de pet uit te discussiëren met de dame achter het bureau van de receptie. De boer die toch zeker al een jaar of 65 niet beter weet tussen de koeien te staan, klinkt verontwaardigd als mevrouw suggereert dat zijn kalveren niet degelijk ontwormd zijn. Dat ze nu dus aan de extra sterke antibiotica moeten en nog wat chemische middeltjes meer. Flesje spul wordt samen met tabletten en die straffere antibiotica als een montagne op het bureau gemikt. De boer is danig uit zijn humeur.
Ik begin dat ook te worden. We speuren het net af voor informatie over het houden van varkens, voor de hobby natuurlijk. Websites in het Nederlands voorspellen niet veel goeds; Registratie, regeltjes, oor-labels, allerlei medicijnen, ziektes, afwijkingen en meer onheil omtrent het houden van twee varkens. Ik zie de bui al hangen, om met een stapel formulieren thuis te komen, een half wetboek en een volle tas met chemische troep die ik mijn varkentjes moet geven. En dat dan terwijl we hier zo bio zijn als het maar kan met bronwater en het ontbreken van een septic-tank. En zo maak ik zorgen en problemen die er nog niet zijn, want de boer neemt er de tijd voor.
Het advies  van de dierenarts voor kipje; indien toestand morgen niet beter is; afmaken.
Het advies met betrekking tot het kleinschalig houden van varkens; niets extra's doen, niet registreren als ze toch ook voor het vlees zijn, geen antibiotica, alleen ontwormen als ze lekker buiten in het bos mogen scharrelen. Haar blik verraadt wel dat er heel heel heel erg veel regeltjes zijn, en een registratieplicht met oor-labels, en voorgeschreven preventieve antibiotica, en ... Maar ze zegt "niet nodig en wat ontzettend leuk dat jullie er aan toe zijn". Kijk, zo kan het dus ook, het laten groeien van een 'elevage'.

Nadine is poeslief, JP nog aardiger als dat hij meestal is, geen geintjes, garnalen, wilde bio-zalm -is 'wild' niet altijd bio?-, rijst en koffie met een roker toe. Ik kijk 13U op FR2 uit. Daar maak ik uit op dat ik even iets sneller ga met het onder de knie krijgen van deze mooie taal. Toch houd ik me stilletjes en kom ik niet goed uit mijn woorden vandaag. Doe ik het toch een dagje met meer non-verbaal... ook effectief.
Mevrouw Ravelac telt mijn minuten terwijl ik de hele keuken onderhanden neem. Ze hebben de schouw schoongemaakt, al 85 jaar de week na pasen. Het roetige stof ligt overal. Terwijl de klok goed in de gaten gehouden wordt, omdat ze één akelig trekje heeft in de vorm van controleren of ik iedere aanwezige minuut wel echt werk, babbelen we over het weer. Waar anders over met de oude garde op het Franse platteland? Het is hier niet anders als elders, ondanks dat de 24-uurs economie niet bestaat. 
Nee, echt niet. De heerlijkheid van het platteland.

Thuis heeft kipje het vandaag buiten prima gedaan volgens Marc. Ze scharrelt heel de dag door en doet met de rest gezellig mee. Maar geen te groot ei en nog steeds een vieze poeperd waarvan de veren al grotendeels weg zijn. Zij mag het 'zeggen'.

woensdag 10 april 2013

hips

Missschien dattu heh nog weet, van diehe fleszuh rosé in de cave. Ware dur veel joh, maar azijn, ech vieze 'hips' azijn. Datt hebbuh we weggegooid en aan de hoornaars gegevuh, die enge grote zoemerszz. En ook nog die Algerijnse rooie wijn uit-teh ... wat wazzut, 1987 gloof ik. hik Lekker beschjonkuh na 1 glaassie, das nog eens goeikoop de blommen buiten gooien, dat zeg ik. 
En in onz beneejehuis wazzook nog een voorraad van hips .. drank, sterk spul, wizkie enn salers enzo, alluh kleuruh, paspies met citroen en sirrooop, heel rek vol. hips  Wazzun soort café ofzo, echt, fan duh vorge eigenaar, dun babbelaar. Die iszuh al lumaal vegetuh hips, die flesssuh dan hè. En meh al die problemuh enzo, dach ik zo, misszchien zitte oplossing wel in die flessuh. Ennou me man toch bezig is met ut overhoop gooien vandie kamer, voor helpende handen, vrijwillugers ofzo, mot die bar deruit, ook die flessuh nat  hips  nattuurlijk. Vanochend dus, hips snappu 't nog?. Vanochend bennik maar gaan helpuh, met die flessen. Die drank eruit is missszchien toch ok die problemuh deruit, wieweet, toch?
Dus eersjt sjouwen. Waddun karwei joh, zeg ik toch, karwei. En om zuh nou allumaa-hips-llll  wwweg te kiepere, das ook zonde. Dus testen hè, flessie voor flessie. Viel nie mee, maggu wetuh! Emmetje sop is njodig, want dat witte op de fjoto  hips isdus niette de foto, das stjof. Da drink 'k nie! En bennun dame, soms, zeggen ze, en die djinken niet uit du fljes, dus glaaszje derbij. Nou en nu sjijn die kratten dus weg, allemaal en daa benk best trjots-sjop. hik! Keurrig opgggeruimd.
Fase drjie fandie boekuhkast moet echgg fff wachten, eerstjt sjuurdak en moezztuin. Dat beneejehuis ish welwat ontsjield maggu weten, want djie sjieke antieke bar uit Parijsj dattaar nou nog staa, heeft geen vetjouwde flessuh meer, niet één. 
Tish un triestuh zzjaak mensen, alles wa goed wash verdwijnt, nu sjelfs een ontsjielde bar, het ouwe caffee van djie babbuh buh babbelaar, hupsj, zo in un paar weekuh omgeto-hoverd in een bi biblo b bibliotheek! Verhips...
hips


hips


Update Kipje

Ezels kun je niet eten


Ik wil graag ezeltjes. Niet alleen omdat ze zo intelligent zijn, sociaal en kunnen werken als lastdier. Maar een ezel kan oud worden. En wil je ze leren werken, dan zul je ze moeten trainen en dat gaat lastig als ze al wat ouder zijn. Het zijn daarnaast ook kinderen, nieuwsgierige ondernemende kinderen. Gut, waar ken ik dat van? Hun drang tot avonturieren noodzaakt de eigenaar een goed hek te plaatsen en ook daar zit hem de kneep. Steile rotsgrond volledig dicht gegroeid maakt het hier nogal lastig. En om nou voor het vierde jaar te zeuren om ezels voor mijn verjaardag, terwijl omheining, de tijd, een rustige basis en het geld ontbreekt....

Nee, dan maar varkens.
Op een website over permacultuur kwam ik DE oplossing tegen om van bramen af te komen. En om onbegaanbaar ruig terrein om te laten toveren tot beplantbaar terrein, om grond te bemesten, om te spitten. De alleseter 'het varken' doet het allemaal en is te houden binnen schrikdraad. In aanschaf zijn ze een tiende van wat een ezel kan kosten als je niet 'picky' bent wat het ras betreft. Een stukje grond afzetten met schrikdraad is ook makkelijker dan twee kilometer palen slaan in rotsgrond met minimaal 3 draden prikkeldraad. Ze vreten de stokoude wilde rozenbossen en bramen kapot en een modderbad is door henzelf zo gecreerd in de uitloop van de bron die ik wat weken terug vond.
Na een x aantal maanden neem je contact op met de slager die het dier in hapklare brok verandert. De andere varkens verkoop je voor het vlees, al dan niet reeds geslacht, en van de opbrengst kun je nieuwe biggen kopen. 
Geregeld, er komen varkentjes.
Wie had dat gedacht. Dat ik steeds maar naar de doos kijk waar een compleet schrikdraad-omheining-kit in zit. Alsof het de 'Blije Doos' betreft.

dinsdag 9 april 2013

legnood

U weet, wij hebben kipjes. Af en toe even een haan. 
Afgelopen zaterdag ging ik bij het eiervrouwtje (log alinea 'Kipjes') haan nummer 5 kopen en een extra kip.
(Meneer de Haan #5 is een montere, 6 maanden jong, hoog op de stevige poten en aan het bijkomen van de oorlog tussen 20 andere hanen die snel geslacht zullen worden. Hij doet het al goed na een paar dagen en ik zie geen verschil in de pikorde.)
Want één der vier is al wat dagen te suf om mee te scharrelen met de rest. Die rest, 2 bruintjes en een zwarte kip, komen ook van het eiervrouwtje, zijn kern gezond en leggen trouw mooie schone eieren. De sufkip is gekocht bij een groothandelaar en had altijd al een wat vieze kont. Dit is afgelopen week erger geworden en ze zit er maar zieligjes bij. In het uitgebreide boekje over kippen houden en nog wat papieren lectuur over het houden van pluimvee vind ik niets over stront aan de knikker.
Dan maar googlen, net zo lang tot ik wat zinnigs vind. 
Vandaag lag de focus op de zieke hen, een bruintje. Zowaar vond ik op internet toch vrij snel het probleem; Ze heeft legnood, kan haar ei niet kwijt. Die staat van zijn ken ik maar al te goed. Alleen kan ik mijn kont nog afvegen en van me laten horen. Kip moet het doen met ons en wij zijn wel competent, maar niet alwetend. 
Legnood zou zich manifesteren bij hele jonge hennen, tijdens extreme kou of door stress. Als kip opeens alleen komt te staan, dan schijnen deze dieren te treuren en wordt dit ervaren als stress. 
Remedie voor de sufkip? Vangen, strak in een doek wikkelen en vastspelden om het dier te fixeren op een nette manier. Cloaca schoonmaken met handwarm water en met een gehandschoende vinger naar binnen om  de obstructie te vinden. Met slaolie de opening binnen en buiten insmeren. Kipje in de doek gebonden laten en op een warme plek (30-35 graden) 24 uur uit laten rusten. Indien nodig behandeling herhalen.
De kip bij de horens gevederde kladden vatten dan maar. 
Ik kook het water, wel zo fijn, het zal een erg vies strontzootje worden. Marc heeft even een boekenkast-pauze, want fase twee is vergevorderd voor de andere helft van onze bibliotheek. De kip vangen was makkelijk, Castel helpt altijd om ze richting het hok te drijven. Voor de deur van het hok is ze niet snel genoeg. Doek om het beest valt niet mee, we binden de pootjes maar even samen en ze blijft rustig in Marc's armen liggen terwijl ik dat kippenkontje schoonmaak. BAH!!!
Ze is niet ten prooi gevallen aan 1 keer legnood, maar al wat dagen meer. Buik is een ronde bal, ze is topzwaar, maar geen ei te vinden in de cloaca. Merde! De verstopping zit dieper in het dier. Ik maak haar goed schoon en ze laat het allemaal toe gedragen door mijn haantje. Olie erop en erin en met vrije pootjes in een mand op een dikke handdoek. Ze zit nu te suffen op de rand van de schouw, daar is het tenminste een graad of 30. Arm dier, want ik vermoed dat ze het niet gaat redden. Ook daarmee zullen we haar moeten helpen, want kippen kunnen eindeloos, stilletjes en ondraaglijk lijden. 
Als ik ooit mijn ei weer eens niet kwijt kan, zal ik nu tenminste weten hoe dat heet; legnood.


10 april update
Ze leeft nog, zit nog steeds in haar mandje in de schouw, ja ze zit er letterlijk warmpjes bij en ruiken nog geen gegrilde kip. Maar haar toestand is onveranderd, helaas. Ze eet en drinkt en verder heeft ze een heel rustig veilig plekje om ziek te zijn. We hebben met deze kip te doen, zeker tijdens intensieve zorg. Marc googled een 2nd opinion en komt op methode 2 en 3; wisselbad van koud & warm om contractie krachtiger te maken. Maar kip is volgens mij wel zo'n beetje uitgeput. Het wisselbad dat ik haar deze ochtend gaf haalde weinig uit. Kippetje zelf lijkt het allemaal best te vinden, de aandacht, binnen in een mand en steeds met haar kont in warm of koud water. De opscheplepel met wat rijst en olie gaat er goed in. Methode 3 is de kip gewoon in een teil handwarm water zetten met een handdoek over haar heen. Twee uur in haar sop gaar laten koken en voor ze in een plofkip verandert, haar zachtjes droog deppen -een kip is lastig droog te wrijven- en weer de warmte in. We stoken potdories ons laatste hout op, voor kipje.

zaterdag 6 april 2013

Tussen de regels door

Het is ieder gesprekje weer, met alle Fransen, zonder uitzonderingen. Het beste zou zijn om 2 paar oren te hebben, één paar voor de regels, het andere voor alles er tussen in. De ruimte die gevuld wordt met non-verbale communicatie die nauw samengaat met de aan elkaar geplakte rappe zinnen in het Frans die me nog altijd als muziek in de oren klinkt. Zelfs als er gescholden wordt. 
Als Nederlander die de taal steeds beter gaat beheersen, maar de finesses nog niet kent, heb ik leren zien dat er meer gezegd wordt tussen de regels door. Ook dat de inhoud van die regels vaak haaks staat op dat wat er tussen die regeltjes te voorschijn komt. Het leert me goed te kijken, nog beter te luisteren en die twee later samen te laten komen als ik een gesprek terughaal. Langzaam dringt het de laatste tijd tot me door dat veel mensen wat in de knoop zitten. Met diezelfde taal ondanks dat ze hem perfect beheersen. Er klopt vaak iets niet, dat wat je hoort, ziet en samenbrengt na het 'au revoir'. Het plaatst me vaak voor raadsels. Als Fransen onder elkaar, of als Nederlanders onder elkaar, doe je het met wat er gezegd wordt en minder of niets met hoe het gezegd wordt. Ik weet ook wel 'een goed verstaander heeft maar een half woord nodig', maar als immigrant moet je net een stapje verder. Wat ik met dat 'verder' aanmoet weet ik nog niet. 
Soms dring ik wat verder door, waarmee ik contact verdiep. Meestal heeft het het tegenovergestelde effect, helaas. Ik leer de mensen kennen juist door de hiaten in die taalbeheersing. Je begint de leugentjes om bestwil letterlijk te proeven en doet er niets aan. Om nou iedereen te confronteren met mijn, toch ook subjectieve, waarnemingen is mijn eigen glazen ingooien. 
Het valt me op hoe de gesproken woorden al het andere lijkt te overheersen en zonder die gesproken woorden zijn we doof-stom. De Fransen hier beseffen het zich niet, die ratelen gezellig met elkaar door. Ze kunnen ook niet inschatten wat ik wel en niet begrijp en gaan er maar vanuit dat ik een beetje dom ben. Eigenlijk hetzelfde zoals er doorgaans met de Paki, de Turk, de Marokkaan en al die anderen die nog niet zo vlot Nederlands spreken, wat spottend wordt omgegaan in Nederland. 
Ieder moment in een gesprek dat ik denk iets gehoord en gezien te hebben dat niet uitgesproken wordt, maar waar ik de juiste resumerende woorden voor kan vinden, op tijd, grijp ik aan om te toetsen of ik het wel echt goed begrepen heb. Vaak zit ik goed. Ik heb dit bij de meeste lieve mensen hier maar een paar keer nodig. Dan ben ik in één slag van het beetje dom af en is onze menselijkheid bevestigd.
Ik leer dus te luisteren met mijn ogen en te zien met mijn oren... 

vrijdag 5 april 2013

WorkAway

Nu M&M in goed overleg meer onze eigen weg kunnen vinden en zo een eigen balans opbouwen, is er ruimte. Wie had gedacht dat het zou werken om de vicieuze cirkel te doorbreken door juist te werken aan meer onderlinge onafhankelijkheid. Eigen weg gaan wordt me heilig als het zo doorgaat. Vrijwilligerswerk doen en elkaar even met rust laten gaat nu leiden tot een grotere productiviteit. Via WorkAway vond Marc een adres en probeerde het principe uit. Goed voorbeeld doet goed volgen, M&M maken een profiel aan als host voor de vrijwilligers die tegen kost en inwoning aan de slag willen bij particulieren en andere initiatiefnemers. Contact, echt contact en wat doen en delen. Er reageert natuurlijk van alles en nog wat. Van Amerikaanse studenten tot een vage 'we' uit Engeland die eerst willen komen 'proeven' middels een kennismakingsbezoekje. Veel is niets, zoals een student Frans van 18 die ook even genoeg heeft van zijn horeca-bijbaan. Nee, dank je knul. Deze plek is niets voor jou. Ik vroeg me af of hij zijn rijbewijs heeft? In geval van nood is zo iemand hier reddeloos verloren. Misschien zijn er sterke armen die de zomerhitte kunnen trotseren. 
In het kader van dit adres als contact-platform voor vrijwilligers, hebben we kamers nodig die enigszins bewoonbaar zijn. Workaway ben je niet voor een weekje, het is werken en jezelf totaal distantiëren van je vertrouwde leven. Sommige leven erop, hebben geen eigen huis. Niet nodig, je zorgt samen voor andermans huis en  haard of extra werk en vaak huis- en boerderijdieren. Of een afgeronde klus als de 18 meter 'pierre sec' muur die Marc bouwde vorige maand tijdens zijn test-periode om via dit platform even de ruimte te nemen. 
Boven is Marc al wat maanden bezig met het maken van een halletje als doorgang naar mijn kamer en de nieuwe kamer. het kozijntje om daglicht in de zijkamer te krijgen is het oude buitenraam van het kantoor, er recht onder. Laat licht en lucht uw huis binnenkomen! (Een gevleugelde spreuk van Opa'tje, rust zacht lieve vriend.) Dat kamertje is nu af, klaar voor vrijwilligers. Het gordijntje naaien kostte me een volle dag. Ik ben zo'n kluns met de 'naaimisschiene'. Zo noemt mijn Lief de naaimachine 'Made in Taiwan'. De transformatie van een vies oud hok is omgetoverd tot mini-Zenkamer met daglicht via een eeuw-oud kozijn met oude ruitjes. 
 Oude zooi 'op tijdelijke orde'.


Ook de boekenkast is klaar. Dat zegt meer dan u denkt. De eerste stap naar het wederom opruimen van spullen. Voor de tigste keer het door onze handen laten glijden van boeken, boeken en nog eens boeken. Overal in huis hebben we ze bij elkaar gezocht. De kast blijkt toch te klein. De 'Bar', wat hij ooit was door de vorige eigenaar, de praatjesmaker. De oude Parijse echte BordeelBar gaat eruit, de glazen- en flessenrekken inclusief. Potkacheltje gaat erin, wasbak, bed en een zitje. Maar vooruit, dan hier toch wat foto's van de Hobbitkast.   
 ((Iemand nog interesse? barkrukken zijn al vergeven))

Oude trapplanken en verrot gewaande krom getrokken kastanjehouten palen.

De artiest, een tekstballon boven zijn hoofd met "artist at work, don't disturb". 


de HobbitTrap (Gandalf moet echt buitenom naar het middenhuis & naar boven zal enige toverkunst vergen!) De paal is een dode uit het bos getrokken tamme kastanje. De treden zijn van een eveneens dode knoestige eik die we op één van de hellingen vonden.

Laat de WorkAway's maar komen!

donderdag 4 april 2013

Donderdagbeleving: XVII

Bukken en tillen laten me nog weten dat die rug van mij licht ontzien wil worden, maar wel m'n bezigheden weer wat op kan pakken. In alle vroegte wat voorzaaien in de kas. Winterfrisse flarden wolk drijven nog gejaagd over de moestuin en laten de krullen in mijn haar springen. Marc verpoot wat jonge bomen, plant een wortelstok van de bamboo in de hoop dat het op juist droge grond aan wil slaan. Tijdens de vroege uren werken we even in de moestuin. In natte aarde wilde het al die jaren niet. Die bamboe is groenblijvend en verspreidt zich snel, groeit uit tot bouwmateriaal. De katten spelen en plagen de bloeiende jonge perzikboom  door het als schild te gebruiken. Ik moet toch echt weer het terrein af. Weg een dag, bah! Oude riedel; vuilniszak weg, boodschappen op de markt, supermarkt, praatje hier, bonjourtje daar, beleefdheidsknik her en der, eten bij JP en Nadine met haar flapdrol van een zoon, werken bij de oudjes Ravelac, onderweg naar het centrum even pitstop bij de Gamma Gedimat om daarna eenzelfde sociale riedel af te draaien. 
Maar wat anders, toch. Met de nogal dreigende wolkenpartij die over het stadje lijkt te razen, komt er weer eens zo'n gevoel over me dat ik het even haat om hier te leven. Even ben ik die Fransen dan kortstondig gruwelijk zat. Wil ik die super eens op vijf minuten fietsen hebben, bij wijze van. Ik hekel fietsen sinds de fietsvakanties als puber met pa en moe. Zeker op dit terrein; mij niet gezien. Om mijn dreigende mood te versterken ben ik blij dat de lente nog even Paasvakantie viert en iedereen nog in winterse sferen verkeerd. Inclusief chagrijn, donkere kleding, karig assortiment van de kramen, in de kragen gepropte koppen. Dan heb ik de rust als een schuwe schildpad overal langs te schieten en mijn ding te doen; geld uitgeven aan eten. (We gaan misschien dit jaar een stapje verder in het voor onszelf zorgen, maar dat is nog net even te prematuur voor hier.) 
Eerst even afchecken bij de familie of het wel uitkomt dat ik kom eten, mijn woensdagse emailtje bleef onbeantwoord. Ik tref Daniëlle die de trappen af komt hollen, de bel ging en de deur gaat open. Dat kan er maar één zijn, Martine. Zo'n tenger, wit afgetobd schriel duifje van even in de 60. Met de poetslap in de hand, verschrikte waterige blauwe ogen en haar bleekheid wordt nog bleker door dat vlasblonde haar. Veel iel hoog gebabbel dat me zegt dat ik natuurlijk altijd binnen kan vallen, op die donderdagmiddag dan hoor. Flapdrol zoon ligt nog op bed getuigt het briefje dat op tafel de gevulde servetring ontsiert, 'eet vandaag niet, eetse straks'. De door oude balken gedragen hoge kamer is stil, op het getik van de pendule na die centraal staat op het enorme dressoir. Deze ruimte drukt op je, zonder het gebruikelijke leven. 
Ik eet, 'gewoon' garnalen, brood en veldsla. Geen grapjes en gebabbel, Franse les ontbreekt. Ik zit het uit, drink mijn koffie en ga werken. Met inachtneming van mijn rug is de klus in 90 minuten gepiept en vlucht ik naar de sauna in het centrum. Frankrijk, de regio. Het is me allemaal wel even genoeg, met die Fransen hier. Soms lijken ze in hun zwaarmoedigheid na die lange winter te zwelgen en is mijn lente-energie, die boost die ieder jaar sterker lijkt te worden, te vroeg en lijkt misplaatst. "Stomme Fransen" foeter ik vandaag ongegeneerd.
Met tegenzin laat ik me op een houten bank in de kleine sauna zakken met direct het geratel van drukke Alberto in mijn oren. Hij ziet dat ik moe ben en weet het teveel aan enthousiasme te temperen. AquaGym is zonder die achterlijke frites die het mijn spieren lichter maken dan wanneer ik de vlakke hand zou gebruiken. Ze slaat de zweep erover deze keer, ik klaag niet en doe mee. Maar het is en blijft kleumen. Dus sauna extra en na het koelen ga ik Em. even gedag zeggen. Dat wordt een 2e uur van converseren in het Frans. Een knuffel toe en een koffieleut-afspraak. 
Eén deur van vriendschap lijkt langzaam wat te sluiten, een andere opent zich vanzelf. Em. is de dochter van 'onze' burgervader en instrueert daar aquagym. Langzaam gaan we wat closer en ontbreekt de taalbarrière. De omslag voor vandaag, ik stop acuut met foeteren. 

maandag 1 april 2013

Saai

Saai hè, al wat dagen geen nieuwe logs. Bezint eer ge begint. Nieuwe goede voornemens. Schrijven is schrappen. Terug naar de basis. Even wat kreten die ik los laat op het bloggen. 
Ik stop er natuurlijk... niet mee. Kan ik niet. Maar anders kan ik wel. Alleen is dat ook weer een verandering en die kosten tijd. Tussen het dagelijks werk door denk ik wel aan een nieuwe log. Maar over de dagen zelf en de lentebloemetjes wens ik niet meer te schrijven. Dat die rug nog niet mee wil werken ook niet. Ook niet over de eeuwig snoezig zijnde poezen en dat de kippen weer eieren leggen.
Saai hè. Geen spectaculaire ontboezemingen meer. Die gaan wel weer komen, maar dan anders, of ergens anders. Tijdens meditatief werk -schilderen, vernissen, stofzuigen, schrootjes boenen en beitsen- laat ik alle feedback rijpen. Gaat het ruw mijn bovenkamer in en mag er ooit eens uit als glimmend steentje dat meer spiegelt dan die bestofte spiegels van weleer. Ik ben allerminst gedemotiveerd om enig relevant wel en wee met u te delen. Maar het kan anders, ik wil het anders, dus moet het anders.
Saai hè, eventjes. U krijgt zo wel de tijd om met paaseieren, brunches en andere extra vrije tijds-dagbesteding bezig te zijn. Lief leeft zich uit op Hobbit-project twee. Nummer één is de trap. De volgende wordt een Hobbit-boekenkast. Nee, heel saai, foto zal ook moeten wachten. Pas als de kast klaar is. Moet gezegd, het wordt heel bijzonder. Maar dat mag ook wel na het opdoen van inspiratie tijdens die 3 weken vrijwilligerswerk.

Van blokje naar balletje was ik al. Maar het laten rollen van dat balletje. Gut, dat kost tijd. Saai hè!