vrijdag 31 december 2010
2010
Volgens de astrologen zou 2010 mijn topjaar worden. Ik zou groeien, sterk worden, mensen zouden op me steunen, ik zou gezond zijn, voorspoed kennen. Het zou geen gemakkelijk jaar worden, maar voldoende kracht en energie hebben om staande te blijven en moeilijke situaties het hoofd bieden. Financieel zou ik een meevaller krijgen, of in ieder geval de ruimte. En bestaande liefde zou versterken of een nieuwe liefde zou gestaag groeien en zich ankeren in mijn leven.
Op de laatste dag van het kalenderjaar kijk ik terug zoals iedereen.
Bovenstaande 'voorspelling' is aardig uitgekomen. Het voelt alleen niet zo 'topperig' als verwoord in diverse magazines en krantbijlages.
Dit jaar bestond uit maar twee hoofdzaken; hout & geld.
Hout betekent voor mij warmte, zachtheid, groei, kracht, verbondenheid met aarde en hemel, staat voor schaduw en het hoorbaar maken van de wind, een schuilplaats voor de kleinste wezentjes en tere jonge vogeltjes, een nestplaats voor alle vogels, houdt de aarde vast om niet als los zand uit elkaar te vallen en gebruikt het water, hout maakt mijn zuurstof, ik adem het en kan nooit zonder. Hout is ook een gewichtige factor, zowel in massa als in zijn betekenis in mijn leven.
Geld betekent voor mij strijd, afstand, kou, een heersende macht die je machteloos maakt, geld veroorzaakt machtsmisbruik, armoede en moord en doodslag, geld maakt jaloers en hard, geld is onbuigzaam en grillig, geld is ontastbaar en kan alleen uitgedrukt worden in cijfertjes. Geld is rationeel en ongevoelig.
Hout & geld, ik heb ze beide nodig. Ook als ik de keuze had en er niets voor zou hoeven doen. Afgelopen jaar was leven voor het zoeken naar de belans tussen deze twee. We komen een aardig eind. Marc en ik zijn gegroeit en dichter bij onszelf gekomen. Wat wel veroorzaakt dat we minder op één lijn zitten in veel kleine dingen, en meer in de essentie van ons leven. We groeien niet uit elkaar, maar worden meer eigen, onszelf, meer mens, echter. Wat het ook wat moeilijker maakt, dan dat we met de massa mee zouden lopen. De liefde is gegroeit op een niveau dat we beiden niet onder woorden kunnen brengen, alleen maar kunnen ervaren, mooi!
Ik ken twee wilgen. Ze staan op een kaveltje in het zo typische Zuid-Hollands landschap. Ze staan aan de rand naast een sloot in de middagzon en de volle wind, waar ze gesteund worden door de wilgen, essen en een enkele eik. Ze zijn omstrengeld met elkaar, steunen elkaar en konden zo de hoogte in. Ze zijn niet bang voor die stormen, om alle wind te vangen en dat wat achter hen ligt te beschermen. Deze twee bomen hebben een naam gekregen van de eigenaars van dit schitterende stukje Nederland. Als ik aan ons denk, specifiek als eenheid, denk ik aan die twee wilgen; 'De Geliefden'.
Ik wil ook graag mijn volgers en anonieme lezers bedanken. Voor jullie steun, vaak lange reacties per email, voor jullie opbeurende woorden en begrip, veel lieve reacties, pakketje en twee grote kado's in de vorm van een vintage wekkertje en een doos met linten, voor jullie ongezouten meningen, soms botte kritiek, voor jullie ideëen en suggesties, voor jullie meeleven en betrokkenheid!
Het heeft onze beide enorm gesteund, heeft ons laten lachen en na laten denken, het zette ons weer met beide benen op de grond en gaf ons de kans dankbaar te zijn voor wat er is, wat we hebben en wat er komen gaat.
Dus lieve lezers; BEDANKT!!!
kopje kleiner
Het is vroeg dag voor ons, maar de auto al gepakt, dus rijden we om half 9 weg. Weer besef ik me dat dit landschap nooit vanzelfsprekend zal worden. Als Hollandse poldermeid die gewend is aan vlakke landschappen, met slootjes, knotwilgen, plassen en een molen hier en daar. Met altijd wel een huis, fabriek, groot pand, hoogspanningsleidingen of een kerktoren in het vizier. Deze bergen, de smalle weggetjes, de boerderijtjes vaak nog net geen ruines en gewoon bewoond met echte rook uit de schoorstenen. De schuren met echte dikke roze grote varkens met kleine oogjes die enkeldiep in de zwarte modder staan te knorren. De bossen met ravijnen en beekjes, met kastanjes zo grillig, als oude van dagen die alles al gezien hebben, krom en vertakt nog steeds jonge spruiten vormen om er een sterke boom van te maken en ooit eens om vallen om dan een thuis te worden voor zovele dieren en insecten. De bemoste rotsen, prehistorischa dalletjes met boulders en een stroompje en een enkele koe. De jagers in hun felgekleurde vestjes, norse koppen met gebroken geweren over de schouders. De rust en de restjes sneeuw, de hoge volle gezonde naaldbomen en de jagende buizerds en wouwen. De uilen 's nachts en die donkere diepe stilte die nooit doorbroken wordt. De hellingen met een eikenbos, de blaadjes die met een regenboogachtige rand een weilandje kleurig omzomen en de luchten die op de plateaus de eindeloze vergezichten omsluiten; de Midi-Pyreneëen! Zo mooi en puur.
Al dromend komen we aan op de werkplek en willen aan de slag dus slaan de aangeboden koffie vriendelijk over. Twee bomen moeten weg vandaag. Een es met een stam van 35 centimeter die op de hoek van een boomgaardje zonder bomen staat langs een vervallen broodoven en een draadhekje. En een oude bijna dode kastanje van middenformaat die op de rand van een stijle helling staat langs een breed pad. Een deel van de kroon is al afgebroken en op een hekje met hulsthaag gevallen. De rest van de boom is een minioerwoud van hedera.
Ik moet in beide een stukje klimmen om de toppen eruit te zagen, ze kunnen niet gewoon vallen zonder wat te beschadigen. De opdrachtgevers heb ik eens in een mail verzekerd dat dit nog geen ochtend werk is en een prijs afgesproken.
De es mag eerst ter ziele en ik probeer het nog vanaf een ladder. Mijn kleine kettingzaagje heeft een nieuwe ketting die zo gretig is dat ik kracht moet zetten om de ketting niet te laten zwabberen en een kleine aanraking met de takken is voldoende om het hout al af te scheuren. Zolang de ketting nieuw is, moet ik extra voorzichtig zijn. Zodra de ladder over de stam twee centimeter verschuift daal ik gelijk af en trek m'n hele hebben en houden aan en zet de ketting strakker. Geen risico wil ik nemen voor die euro's. Dus keurig in zaagbroek, helm op en dubbele zekering ligt de es in no time en installeer ik vast de ladder en mijn spullen voor de kastanje. Marc is altijd mijn maatje op de grond en doet wat ik zeg, om samen de boom netjes op de grond te krijgen. Het is een enge zwiebertop die bij elkaar gehouden lijkt te worden door de dikke kronkelige wortels van de klimop, wat 's winters heel breekbaar is en waar je niet op mag rekenen als je steun nodig hebt. De top geef ik eerst een knipbeurt zodat ik zicht heb op de dode stam eronder. Daar veert de top van op, zoveel minder gewicht laat me ook zien hoe dood deze boom is, ook al heeft hij twee nieuwe zijboompjes op de stamvoet.
Ik droom bizarre dromen en extreem veel de laatste tijd en ik moet mijn best doen om me niet steeds die droombeelden weer voor de geest te halen. Ik denk zo wiebelend en hoog met de draaiende zaag aan m'n harnas maar aan mijn kliminstructeur die juist ook deze dag bij mijn ouders in de bomen bungelt om daar te snoeien. Deze kampioen (ja, meervoudig zelfs) liet mij slagen voor de opleiding, niet omdat ik zo goed was en meekon met die jonge (kn)apen, maar omdat ik wist wanneer ik stoppen moet om mezelf en de grondman heel te houden. Ook nu hoog in de dode top tussen de hedera geeft me dat het inzicht het juist aan te pakken en geen domme dingen te doen.
Dus gaat de top van de boom in twee stukken eraf, laat ik me soepel op de grond zakken en bekijk of de stam op het pad kan vallen. Marc zaagt, de klanten kijken geboeit toe en ik houd de treklijn vast en het gevaarte valt met een mooie bons op het pad precies tussen de hulst en het oude muurtje met hazelaarstruiken.
Vlot zagen we het hout in mootjes, sjouwen we de takken naar de vuurberg en worden we daarna verrast met een diner naturel. Dat wil zeggen; eerlijk smaakvol eten, alles zelf bereid. Daar knapt een mens van op.
Precies wat ik al dacht; drie uurtjes werk met alles opruimen, in- en uitladen, top!
's Middags helpen ze mee met de quad en mini-aanhanger om het dode hout naar boven te krijgen om het ons mee te geven. Ook zij stoken voor de fun en gunnen ons de dode boom die helemaal in de auto past, in stukjes uiteraard.
We inventariseren en adviseren nog over een stukje bos met amerikaanse eiken die keurig in rijtjes zijn geplant op een stijle helling. De vorige eigenaars deden dit voor haardhout, het groeit snel en brandt rustig. Van de lente hebben we weer een dagje werk daar.
Thuis willen we de auto nog wel uitruimen, maar we zijn moe en morgen is er weer een dag.
Lekker gewerkt, goed verdiend, een mooie dag.
Al dromend komen we aan op de werkplek en willen aan de slag dus slaan de aangeboden koffie vriendelijk over. Twee bomen moeten weg vandaag. Een es met een stam van 35 centimeter die op de hoek van een boomgaardje zonder bomen staat langs een vervallen broodoven en een draadhekje. En een oude bijna dode kastanje van middenformaat die op de rand van een stijle helling staat langs een breed pad. Een deel van de kroon is al afgebroken en op een hekje met hulsthaag gevallen. De rest van de boom is een minioerwoud van hedera.
Ik moet in beide een stukje klimmen om de toppen eruit te zagen, ze kunnen niet gewoon vallen zonder wat te beschadigen. De opdrachtgevers heb ik eens in een mail verzekerd dat dit nog geen ochtend werk is en een prijs afgesproken.
De es mag eerst ter ziele en ik probeer het nog vanaf een ladder. Mijn kleine kettingzaagje heeft een nieuwe ketting die zo gretig is dat ik kracht moet zetten om de ketting niet te laten zwabberen en een kleine aanraking met de takken is voldoende om het hout al af te scheuren. Zolang de ketting nieuw is, moet ik extra voorzichtig zijn. Zodra de ladder over de stam twee centimeter verschuift daal ik gelijk af en trek m'n hele hebben en houden aan en zet de ketting strakker. Geen risico wil ik nemen voor die euro's. Dus keurig in zaagbroek, helm op en dubbele zekering ligt de es in no time en installeer ik vast de ladder en mijn spullen voor de kastanje. Marc is altijd mijn maatje op de grond en doet wat ik zeg, om samen de boom netjes op de grond te krijgen. Het is een enge zwiebertop die bij elkaar gehouden lijkt te worden door de dikke kronkelige wortels van de klimop, wat 's winters heel breekbaar is en waar je niet op mag rekenen als je steun nodig hebt. De top geef ik eerst een knipbeurt zodat ik zicht heb op de dode stam eronder. Daar veert de top van op, zoveel minder gewicht laat me ook zien hoe dood deze boom is, ook al heeft hij twee nieuwe zijboompjes op de stamvoet.
Ik droom bizarre dromen en extreem veel de laatste tijd en ik moet mijn best doen om me niet steeds die droombeelden weer voor de geest te halen. Ik denk zo wiebelend en hoog met de draaiende zaag aan m'n harnas maar aan mijn kliminstructeur die juist ook deze dag bij mijn ouders in de bomen bungelt om daar te snoeien. Deze kampioen (ja, meervoudig zelfs) liet mij slagen voor de opleiding, niet omdat ik zo goed was en meekon met die jonge (kn)apen, maar omdat ik wist wanneer ik stoppen moet om mezelf en de grondman heel te houden. Ook nu hoog in de dode top tussen de hedera geeft me dat het inzicht het juist aan te pakken en geen domme dingen te doen.
Dus gaat de top van de boom in twee stukken eraf, laat ik me soepel op de grond zakken en bekijk of de stam op het pad kan vallen. Marc zaagt, de klanten kijken geboeit toe en ik houd de treklijn vast en het gevaarte valt met een mooie bons op het pad precies tussen de hulst en het oude muurtje met hazelaarstruiken.
Vlot zagen we het hout in mootjes, sjouwen we de takken naar de vuurberg en worden we daarna verrast met een diner naturel. Dat wil zeggen; eerlijk smaakvol eten, alles zelf bereid. Daar knapt een mens van op.
Precies wat ik al dacht; drie uurtjes werk met alles opruimen, in- en uitladen, top!
's Middags helpen ze mee met de quad en mini-aanhanger om het dode hout naar boven te krijgen om het ons mee te geven. Ook zij stoken voor de fun en gunnen ons de dode boom die helemaal in de auto past, in stukjes uiteraard.
We inventariseren en adviseren nog over een stukje bos met amerikaanse eiken die keurig in rijtjes zijn geplant op een stijle helling. De vorige eigenaars deden dit voor haardhout, het groeit snel en brandt rustig. Van de lente hebben we weer een dagje werk daar.
Thuis willen we de auto nog wel uitruimen, maar we zijn moe en morgen is er weer een dag.
Lekker gewerkt, goed verdiend, een mooie dag.
woensdag 29 december 2010
Actie
Na weken van regen en sneeuw, smeltende sneeuw en donderende bergbeken, watervalletjes en ijspegels is het al weer een paar dagen droog. De reeds dode kastanjestaken die op de hellingen extra opvallen omdat het hout grijs en gebleekt is, vallen zo op, dat we toch het bos in gaan en op het verlaten terrein van derden dode bomen gaan zagen. Kastanjehout is geen populair brandhout als je ook eik kunt krijgen waar er hier ook erg veel van staan. Het is dan wel europees hardhout en de kooltjes geven een enorme hoeveelheid warmte, maar het brandt relatief snel op en het spettert en knettert de kooltjes je kachel of schouw uit. De paden door de bossen zijn ontoegankelijk voor traktoren of 4x4's en een eind weg van de bebouwing. De meeste eigenaren wonen ergens in Parijs en weten vaak niet eens meer dat ze hier nog kaveltjes hebben en zowel, men kijkt er niet naar om. Dus voelen we ons niet echt schuldig dat we het bos een beetje opknappen en ons in het zweet werken om het 's avonds gerieflijk te hebben. Zere lijven zijn het gevolg samen met een uitstekende nachtrust in de stilte die je hier nog beluisteren kan.
Ik vind tijdens zo'n zaagochtendje 2 heel aparte stukken hout die ik naar beneden sjouw samen met de twee grote kettingzagen, 2 vesten, een gevoerde legergroene pet, oorkleppen en een trui, ik voel me nu echt een ezel! Marc neemt stelling halverwege de hellingen op een terras, ik maak een paadje vrij van rondhout en gedoornde takken en sjouw alle stammetjes naar het eerste terras 20 meter verderop om ze daar op een terras lager te gooien. In drie etappes rolt, duwt en gooit hij ze op het bospad. Drie terrassen liggen er tussen de zaagplek met dode kastanjes en het pad. Daar hakt Marc ze in stukken en haalt ze later op.
Zo gebeurt het elke keer; een paar dagen voor we echt kou denken te moeten gaan lijden, is het weer wat dagen droog en hebben we de tijd om hout te zagen!
Op tijd wil ik stoppen voor het eten, want we zijn op de koffie gevraagd. Ach, op de koffie, hoe Hollands spreek ik me nu uit, op een aperatief natuurlijk. Door Dominique en Michaël, het franse stel dat aan de rand van een gehucht woont en te apart is voor deze omgeving wat hen ook in een isolement plaatst. Hij is heel werelds georiënteerd en zij is kunstschilderes die werkelijk prachtige schilderijen maakt en lang niet allemaal hanen. Kleurijk, vurig, gepassioneerd, non-figuratief, niet van hier. Ze is wel van hier, haar familie, haar achternaam, maar toch. Ze spreken beide een mondje engels met het charmante accent en zo wordt een middagje converseren voor hen net zo zwaar als voor ons. Het zoeken naar de franse woorden en synoniemen die de franse taal amper heeft en het zoeken naar het engelse woord of uitdrukking.
We worden getrakteerd op champagne, hele goede als je het mij vraagt, en 3 borden vol zoete hapjes, een high champagne in plaats van een high tea. Ook rennen er 3 kittens rond van nog geen drie maanden, een oude poes van 19 en buiten een rood met witte kater van 6 maanden die al tonnetje rond is door de verwennerij, terwijl voor de kachel een grote zwarte hond ligt te soezen en ook denkt dat ie een poesje is zodra hij ziet dat het kleine spul geknuffeld wordt. Er wordt ons haast gesmeekt of we het bange kitten mee willen nemen en anders de zeer aanhankelijke leuke kater van 6 maanden die buiten woont omdat de oude zwarte poes hem de baas is. Maar Marc is streng en onvermurwbaar, geen zesde kat in huis. Als ons er één ontvalt, weet ik waar ik moet zijn. Maar ze blijven het proberen.... Zonder succes overgens.
We kletsen, drinken, lachen en zijn serieus. We komen weer veel te weten over onze plek, onze status als vreemdelingen. Over de regio, de lokale politiek, over fransen in het algemeen en de verschillen van het platteland en in de grote steden. Het valt ons goed en zijn op de juiste plek terecht gekomen; ergens verstopt in het bos.
De interesse, overeenkomsten en algemene ontwikkeling, de afwezigheid van een taalbarrière, die er wel is, maar niet zo ervaren wordt, is een feestje zo tussen kerst en oud en nieuw. We willen eigenlijk wel blijven voor de maaltijd die ze in gedachten had. Maar ik moet de auto nog vol laden met alle spullen die we nodig hebben voor een bomenklusje bij Britten een uurtje rijden verderop. (Daar worden we ook weer verwend met een warme uitgebreide lunch bereid met kunde en liefde!)
Snel krijgen we gerookte zalm in de armen gedrukt en bedanken we vriendelijk voor foie gras dat ze ons mee wil geven. We houden geen van beiden van dit goedje, maar het is geen probleem dat we ervoor bedanken. Lang leve de wat lossere locals!
Doordat we samen al weer wat dagen dingen ondernemen, hoe simpel de handelingen ook zijn, we knappen er flink van op en ik was blij dat Marc wel mee wilde op visite. Ik ga hen vroeg in het nieuwe jaar uitnodigen en zin op een typisch Hollands etentje. Iemand nog ideëen naast stamppot of aardappels-vlees-groente?
In de brievenbus nog twee kerstkaarten die ons ook weer opbeuren. Verder het goede nieuws dat P&W komend weekend al weer hier zijn en niet pas half januari. Fijn, dan kan ik W een knuffel geven na al die tegenslag van afgelopen paar weken.
Jaaaaaa ACTIE!
Ik vind tijdens zo'n zaagochtendje 2 heel aparte stukken hout die ik naar beneden sjouw samen met de twee grote kettingzagen, 2 vesten, een gevoerde legergroene pet, oorkleppen en een trui, ik voel me nu echt een ezel! Marc neemt stelling halverwege de hellingen op een terras, ik maak een paadje vrij van rondhout en gedoornde takken en sjouw alle stammetjes naar het eerste terras 20 meter verderop om ze daar op een terras lager te gooien. In drie etappes rolt, duwt en gooit hij ze op het bospad. Drie terrassen liggen er tussen de zaagplek met dode kastanjes en het pad. Daar hakt Marc ze in stukken en haalt ze later op.
Zo gebeurt het elke keer; een paar dagen voor we echt kou denken te moeten gaan lijden, is het weer wat dagen droog en hebben we de tijd om hout te zagen!
Op tijd wil ik stoppen voor het eten, want we zijn op de koffie gevraagd. Ach, op de koffie, hoe Hollands spreek ik me nu uit, op een aperatief natuurlijk. Door Dominique en Michaël, het franse stel dat aan de rand van een gehucht woont en te apart is voor deze omgeving wat hen ook in een isolement plaatst. Hij is heel werelds georiënteerd en zij is kunstschilderes die werkelijk prachtige schilderijen maakt en lang niet allemaal hanen. Kleurijk, vurig, gepassioneerd, non-figuratief, niet van hier. Ze is wel van hier, haar familie, haar achternaam, maar toch. Ze spreken beide een mondje engels met het charmante accent en zo wordt een middagje converseren voor hen net zo zwaar als voor ons. Het zoeken naar de franse woorden en synoniemen die de franse taal amper heeft en het zoeken naar het engelse woord of uitdrukking.
We worden getrakteerd op champagne, hele goede als je het mij vraagt, en 3 borden vol zoete hapjes, een high champagne in plaats van een high tea. Ook rennen er 3 kittens rond van nog geen drie maanden, een oude poes van 19 en buiten een rood met witte kater van 6 maanden die al tonnetje rond is door de verwennerij, terwijl voor de kachel een grote zwarte hond ligt te soezen en ook denkt dat ie een poesje is zodra hij ziet dat het kleine spul geknuffeld wordt. Er wordt ons haast gesmeekt of we het bange kitten mee willen nemen en anders de zeer aanhankelijke leuke kater van 6 maanden die buiten woont omdat de oude zwarte poes hem de baas is. Maar Marc is streng en onvermurwbaar, geen zesde kat in huis. Als ons er één ontvalt, weet ik waar ik moet zijn. Maar ze blijven het proberen.... Zonder succes overgens.
We kletsen, drinken, lachen en zijn serieus. We komen weer veel te weten over onze plek, onze status als vreemdelingen. Over de regio, de lokale politiek, over fransen in het algemeen en de verschillen van het platteland en in de grote steden. Het valt ons goed en zijn op de juiste plek terecht gekomen; ergens verstopt in het bos.
De interesse, overeenkomsten en algemene ontwikkeling, de afwezigheid van een taalbarrière, die er wel is, maar niet zo ervaren wordt, is een feestje zo tussen kerst en oud en nieuw. We willen eigenlijk wel blijven voor de maaltijd die ze in gedachten had. Maar ik moet de auto nog vol laden met alle spullen die we nodig hebben voor een bomenklusje bij Britten een uurtje rijden verderop. (Daar worden we ook weer verwend met een warme uitgebreide lunch bereid met kunde en liefde!)
Snel krijgen we gerookte zalm in de armen gedrukt en bedanken we vriendelijk voor foie gras dat ze ons mee wil geven. We houden geen van beiden van dit goedje, maar het is geen probleem dat we ervoor bedanken. Lang leve de wat lossere locals!
Doordat we samen al weer wat dagen dingen ondernemen, hoe simpel de handelingen ook zijn, we knappen er flink van op en ik was blij dat Marc wel mee wilde op visite. Ik ga hen vroeg in het nieuwe jaar uitnodigen en zin op een typisch Hollands etentje. Iemand nog ideëen naast stamppot of aardappels-vlees-groente?
In de brievenbus nog twee kerstkaarten die ons ook weer opbeuren. Verder het goede nieuws dat P&W komend weekend al weer hier zijn en niet pas half januari. Fijn, dan kan ik W een knuffel geven na al die tegenslag van afgelopen paar weken.
Jaaaaaa ACTIE!
maandag 27 december 2010
Meesjes minder
Tien kilo zwaar met een vacht waar je u tegen zegt en een ingesleten plek op de bank, dat is Aai. Maar Aai vangt wel een vlot klein meesje en peuzelt dit diertje op onder toeziend oog van Cros. Dit gelukkig wel buiten op de mat bij het middenhuis voor het kattenluik. De meesjes blijken in de muur laag bij de grond te vertoeven. Ik denk dat ze daar een voorraad slapende mieren hebben aangetroffen en anders andere beestjes die ze lekker vinden. Aai heeft dit als eerste door, vaak vertoevend achter het kattenluik naast deze muur. Cros ving nooit iets anders als muizen in alle maten en soorten, maar een vogel hebben we hem nog nooit mee zien brengen. Gelukkig maar, dat gefladder in huis van een gewonde piepende mees, liever niet.
Maar Cros zou Cros niet zijn als hij vanochtend nog voor 9 uur al met een koolmeesje aan komt zetten, het kopje hangt slap aan het lijfje dat stevig tussen Cros' kaken geklemt zit. Hij is heel trots met zijn muis-met-vleugels en paradeert eerst eens wat rond in de woonkeuken... Dat had hij beter niet kunnen doen, want Joppie pakt het vogeltje af en smikkelt het achter de kruiwagen lekker op, zich afgewend van een teleurgestelde Cros die mij met een gemiauwde volzin verontwaardigd komt vertellen wat er met zijn prooi gebeurt. Ach ja...
Ik ben het tochtgat 'keuken' zat. De lange wand en de kopse kant zijn tegen de rots aangebouwd, de andere lange kant met enkel glas raampjes is een enkelsteens muurtje en het gat onder de afzuigkap is altijd open. Het tochtgordijn dat we ervoor hingen hangt een 12cm boven de tegelvloer en de schouw zuigt die koude lucht aan. Ik moet er wat op verzinnen. Dus komt de naaimachine naar beneden en een lap donkere dikke stof.
Terwijl ik aan het knippen en spoeltjes opwinden sla, heeft Marc even mijn hulp nodig. Weer het dak op om te kijken of hij iets kan vinden waardoor het nog steeds lekt. Ik laat de lappen even rusten en klim ook even op zolder om te kijken of er van binnenuit me iets opvalt. En weer is er niets te vinden wat zou kunnen lijken op een gat dat lekkages veroorzaakt. Marc improviseert met een zinken plaatje een mogelijke lekkage. Ik verwijder met een stokje spinnenwebben en vermijd contact met de talloze hoornaarnestjes en wespennesten als mooie papieren bolletjes vastgekleeft aan de planken.Overal zie ik oude slangenvelletjes, groot en klein, muizenskeletjes en één ratteskelet. Verder is het een vieze stofbende, koud en voorzichtig lopen over de planken die over de isolatie ligt om er toch te kunnen komen. Ik sluit de boel maar weer af om me weer te wijden aan het gordijn.
Ik krijg het niet af voor de lunch die ik snel klaar heb, want P heeft een verrukkelijke zelfgemaakte erwtensoep voor ons achtergelaten.
Dan is het houthaktijd.
Gisteren slijp ik een ketting en kijken we de olieleiding na, want de ketting krijgt zo weinig. Dat is niet raar als je met een koude motor gelijk wilt zagen, de olie is dikker als stroop, dus het is weer even wennen in de kou. Marc plantte 'ff' 65 denneboompjes terwijl ik een treklijn span in een esdoorn die vlak langs het chateau staat en zeker schade gaat geven als deze eens om zou gaan vallen; weg ermee. Dus vandaag zijn de kleine twee kettingzagen in orde en duiken we het bos maar weer eens in voor wat onderhoud en misschien een beetje droog voor vanavond.
Het is zwaar werk en het hout moet ook geklooft en naar de auto gesjouwt worden...
Het is wel heerlijk om dit werk samen te kunnen doen. We nemen altijd wat drinken mee zodat we ook echt pauzeren.
Eind van de middag legt m'n lief het hout in de schuur en vult de kruiwagen en de kachel voor de avond. Ik slijp de ketting van de grote zaag en ruim verder alles netjes op.
Het gordijn maak ik 's avonds af en was het even uit. Een extra stuk naai ik erop om te voorkomen dat het lichte gordijn na een week in en uit lopen weer vies is. Decoratief en practisch.
Maar Cros zou Cros niet zijn als hij vanochtend nog voor 9 uur al met een koolmeesje aan komt zetten, het kopje hangt slap aan het lijfje dat stevig tussen Cros' kaken geklemt zit. Hij is heel trots met zijn muis-met-vleugels en paradeert eerst eens wat rond in de woonkeuken... Dat had hij beter niet kunnen doen, want Joppie pakt het vogeltje af en smikkelt het achter de kruiwagen lekker op, zich afgewend van een teleurgestelde Cros die mij met een gemiauwde volzin verontwaardigd komt vertellen wat er met zijn prooi gebeurt. Ach ja...
Ik ben het tochtgat 'keuken' zat. De lange wand en de kopse kant zijn tegen de rots aangebouwd, de andere lange kant met enkel glas raampjes is een enkelsteens muurtje en het gat onder de afzuigkap is altijd open. Het tochtgordijn dat we ervoor hingen hangt een 12cm boven de tegelvloer en de schouw zuigt die koude lucht aan. Ik moet er wat op verzinnen. Dus komt de naaimachine naar beneden en een lap donkere dikke stof.
Terwijl ik aan het knippen en spoeltjes opwinden sla, heeft Marc even mijn hulp nodig. Weer het dak op om te kijken of hij iets kan vinden waardoor het nog steeds lekt. Ik laat de lappen even rusten en klim ook even op zolder om te kijken of er van binnenuit me iets opvalt. En weer is er niets te vinden wat zou kunnen lijken op een gat dat lekkages veroorzaakt. Marc improviseert met een zinken plaatje een mogelijke lekkage. Ik verwijder met een stokje spinnenwebben en vermijd contact met de talloze hoornaarnestjes en wespennesten als mooie papieren bolletjes vastgekleeft aan de planken.Overal zie ik oude slangenvelletjes, groot en klein, muizenskeletjes en één ratteskelet. Verder is het een vieze stofbende, koud en voorzichtig lopen over de planken die over de isolatie ligt om er toch te kunnen komen. Ik sluit de boel maar weer af om me weer te wijden aan het gordijn.
Ik krijg het niet af voor de lunch die ik snel klaar heb, want P heeft een verrukkelijke zelfgemaakte erwtensoep voor ons achtergelaten.
Dan is het houthaktijd.
Gisteren slijp ik een ketting en kijken we de olieleiding na, want de ketting krijgt zo weinig. Dat is niet raar als je met een koude motor gelijk wilt zagen, de olie is dikker als stroop, dus het is weer even wennen in de kou. Marc plantte 'ff' 65 denneboompjes terwijl ik een treklijn span in een esdoorn die vlak langs het chateau staat en zeker schade gaat geven als deze eens om zou gaan vallen; weg ermee. Dus vandaag zijn de kleine twee kettingzagen in orde en duiken we het bos maar weer eens in voor wat onderhoud en misschien een beetje droog voor vanavond.
Het is zwaar werk en het hout moet ook geklooft en naar de auto gesjouwt worden...
Het is wel heerlijk om dit werk samen te kunnen doen. We nemen altijd wat drinken mee zodat we ook echt pauzeren.
Eind van de middag legt m'n lief het hout in de schuur en vult de kruiwagen en de kachel voor de avond. Ik slijp de ketting van de grote zaag en ruim verder alles netjes op.
Het gordijn maak ik 's avonds af en was het even uit. Een extra stuk naai ik erop om te voorkomen dat het lichte gordijn na een week in en uit lopen weer vies is. Decoratief en practisch.
zondag 26 december 2010
winter & feest
Op kerstavond probeer ik lekkere hapjes te maken waarvan de helft mislukt en in de prullenbak belanden. Maar eten doen we toch, de tonijnmousse (vis uit een blikje) is wel gelukt en smaakt op gewoon stokbrood ook wel. We voeren een lang gesprek samen tot tegen de nacht aan. De aandacht voor elkaar is er en ondanks de zware inhoud genieten we van het samen er voor elkaar zijn. Het wordt echt laat.
Eerste Kerstdag is hier als een stille zaterdag die gewoon wordt beleeft, men gaat gewoon jagen en opa doet z'n rondje op de quad. Deze officieuse boswachter doet dit al zovele jaren, dus waarom vandaag niet??
Ik rommel lekker in huis, pers sinaasappeltjes uit wat ik anders nooit koop en doe en snij citroenen in plakjes om ze te drogen voor decoratieve doeleinden volgend jaar. Marc steekt de kachel al aan. We eten een lekkere pastamaaltijd, niets bijzonders dus. 's Middags gaan we zoals gepland naaldboompjes uit een gorges iets verderop spitten. We willen graag een groenere 4-seizoenen afscheiding maken, maar a 500 meter is met een schutting niet te doen. We ontdekten van de zomer dit bospad dat in de bermen vol staat met jonge naaldboompjes en niemand zal ze missen. Men maait ze daar een kopje kleiner, wat hele stevige boompjes opleverd, zo onverwoestbaar als ze lijken. Verpoten is een ander verhaal, dus is dit wederom een experiment, waarvan er al velen zijn mislukt.
Castel mag mee, ook zij is helemaal gelukkig. Ik neem een restje ardense notenlikeur mee, twee glaasjes, een koekje en een chocolaadje en mandarijnen. De zon schijnt af en toe wat door de sluierbewolking heen en het landschap op de plateaus is nog wel wit van de hagelachtige sneeuw van de dag ervoor.
Het blijkt dat de kleinere boompjes uit de grond te jutteren zijn en zo ligt de bak van de auto al snel vol met een boompje of 40. Die moeten komende weken allemaal de grond in en of ze aanslaan is nog maar de vraag, dus stoppen we met verzamelen en genieten op een uitstekende rots van een borrel en een lekkernij. We genieten van het uitzicht de nauwe beboste kloof in en Castel heeft bijna een fazant te pakken die op nog geen 4 meter van onze plek af zich verschuilde in de struiken. De varieteit van naaldbomen is groot, met hier en daar een grote eik of een kastanje levert dit een heel mooi plaatje op. Verder is het muisstil.
Thuis is het al lekker warm, toch zetten we eerst 7 boompjes op de stijle helling langs de oprit. We hebben daar flink gezaagd, opschot en troep weggehaald, bramen kort afgeknipt en het is heel erg kaal rond het hek.
Het is 's avonds zo koud dat we ons verschansen op een matras tussen het schouwvuur en de werkhoek waar we een bioscoop maken door mijn computerscherm om te draaien. Weer met nu gemakkelijke hapjes uit pak en zak, wordt het erg laat. Wel warm dit keer. Marc heeft uitgevogeld hoe we de kachel het beter kunnen laten doen. De luchtinlaatklep hangt aan een kettinkje, door dit te verstellen blijft het klepje langer open of gaat juist wat sneller dicht. Ander hout vraagt om een andere instelling, maar het scheelt enorm veel.
We kregen van P&W een berg met kerstspulletjes voor de decoraties. Terwijl ik het van de week uitpakte moest ik enorm lachen om een wel heel lelijke ding; een zwarte plastic bol van zo'n 10cm met 100 lampjes erin. Ik steek in de schuur even de stekker erin en vind het ding nog lelijker, maar toch geeft het veel licht, dus gaat het mee naar binnen. Omdat de luiken dicht zijn tegen de kou (zomers tegen de hitte) zitten we altijd in een donker huis en boven het stenen aanrechtje mag wel wat extra licht. Dus hamer ik een krammetje in de balken die de muur erboven ondersteunen en steek dan nog eens de stekker in het contact. Geweldig effect, het zwart en het plastic zijn niet te zien en de hele hoek wordt vriendelijk verlicht. Wij denken dus ook veel aan P&W!
Door de stille rust die we ervaren, beseffen we dat er veel tegenzit. Marc zijn toekomstbeeld van hier is in duigen door de financiele tegenslagen die nooit meer recht te trekken zijn. Alles wat hij heeft gerepareerd of geconstrueerd hier, gaat weer stuk of 'doet het niet', zoals de zwembadoverkapping die twee keer instortte. Nu dus wel erg goed gereconstrueert, maar het heeft hem maanden gekost wat de droge houtvoorraad echt niet deed groeien. Maanden zit hij op het keukendak om daar een groot stuk te repareren. Het lijkt in orde, maar nu ligt er weer een dweil in de keuken om het smelt- en regenwater te absorberen. Ook de lekkage boven de trap naast mijn kamer is niet gedicht. Het op het dak klimmen met tuig in de kou en de sneeuw om lauze terug te plaatsen en te vervangen mocht niet baten. Tochtgaten dichten lijkt weinig uit te halen. Het gedwongen geld verdienen voor de vaste lasten gaat tegen ons gevoel in terug te willen naar een doe-het-zelf-basis en zo wordt de lijst om teneergeslagen van te zijn steeds langer.
Ik blijk meer flexibel dan gedacht en doe wat nodig is en wat ik kan. Marc is dit niet en blijft vechten voor zijn idee van back-to-basic. Soms wringt dat tussen ons, terwijl hij ook wel inziet dat het niet anders kan.
Iets tegen je hart in doen loopt altijd verkeerd af, ertegen vechten werkt ook niet prettig. Ik houd de moed erin, dat zit nu eenmaal in mijn natuur en hier, op deze prachtige plek, blijkt dat makkelijk gezegd èn gedaan.
Eerste Kerstdag is hier als een stille zaterdag die gewoon wordt beleeft, men gaat gewoon jagen en opa doet z'n rondje op de quad. Deze officieuse boswachter doet dit al zovele jaren, dus waarom vandaag niet??
Ik rommel lekker in huis, pers sinaasappeltjes uit wat ik anders nooit koop en doe en snij citroenen in plakjes om ze te drogen voor decoratieve doeleinden volgend jaar. Marc steekt de kachel al aan. We eten een lekkere pastamaaltijd, niets bijzonders dus. 's Middags gaan we zoals gepland naaldboompjes uit een gorges iets verderop spitten. We willen graag een groenere 4-seizoenen afscheiding maken, maar a 500 meter is met een schutting niet te doen. We ontdekten van de zomer dit bospad dat in de bermen vol staat met jonge naaldboompjes en niemand zal ze missen. Men maait ze daar een kopje kleiner, wat hele stevige boompjes opleverd, zo onverwoestbaar als ze lijken. Verpoten is een ander verhaal, dus is dit wederom een experiment, waarvan er al velen zijn mislukt.
Castel mag mee, ook zij is helemaal gelukkig. Ik neem een restje ardense notenlikeur mee, twee glaasjes, een koekje en een chocolaadje en mandarijnen. De zon schijnt af en toe wat door de sluierbewolking heen en het landschap op de plateaus is nog wel wit van de hagelachtige sneeuw van de dag ervoor.
Het blijkt dat de kleinere boompjes uit de grond te jutteren zijn en zo ligt de bak van de auto al snel vol met een boompje of 40. Die moeten komende weken allemaal de grond in en of ze aanslaan is nog maar de vraag, dus stoppen we met verzamelen en genieten op een uitstekende rots van een borrel en een lekkernij. We genieten van het uitzicht de nauwe beboste kloof in en Castel heeft bijna een fazant te pakken die op nog geen 4 meter van onze plek af zich verschuilde in de struiken. De varieteit van naaldbomen is groot, met hier en daar een grote eik of een kastanje levert dit een heel mooi plaatje op. Verder is het muisstil.
Thuis is het al lekker warm, toch zetten we eerst 7 boompjes op de stijle helling langs de oprit. We hebben daar flink gezaagd, opschot en troep weggehaald, bramen kort afgeknipt en het is heel erg kaal rond het hek.
Het is 's avonds zo koud dat we ons verschansen op een matras tussen het schouwvuur en de werkhoek waar we een bioscoop maken door mijn computerscherm om te draaien. Weer met nu gemakkelijke hapjes uit pak en zak, wordt het erg laat. Wel warm dit keer. Marc heeft uitgevogeld hoe we de kachel het beter kunnen laten doen. De luchtinlaatklep hangt aan een kettinkje, door dit te verstellen blijft het klepje langer open of gaat juist wat sneller dicht. Ander hout vraagt om een andere instelling, maar het scheelt enorm veel.
We kregen van P&W een berg met kerstspulletjes voor de decoraties. Terwijl ik het van de week uitpakte moest ik enorm lachen om een wel heel lelijke ding; een zwarte plastic bol van zo'n 10cm met 100 lampjes erin. Ik steek in de schuur even de stekker erin en vind het ding nog lelijker, maar toch geeft het veel licht, dus gaat het mee naar binnen. Omdat de luiken dicht zijn tegen de kou (zomers tegen de hitte) zitten we altijd in een donker huis en boven het stenen aanrechtje mag wel wat extra licht. Dus hamer ik een krammetje in de balken die de muur erboven ondersteunen en steek dan nog eens de stekker in het contact. Geweldig effect, het zwart en het plastic zijn niet te zien en de hele hoek wordt vriendelijk verlicht. Wij denken dus ook veel aan P&W!
Door de stille rust die we ervaren, beseffen we dat er veel tegenzit. Marc zijn toekomstbeeld van hier is in duigen door de financiele tegenslagen die nooit meer recht te trekken zijn. Alles wat hij heeft gerepareerd of geconstrueerd hier, gaat weer stuk of 'doet het niet', zoals de zwembadoverkapping die twee keer instortte. Nu dus wel erg goed gereconstrueert, maar het heeft hem maanden gekost wat de droge houtvoorraad echt niet deed groeien. Maanden zit hij op het keukendak om daar een groot stuk te repareren. Het lijkt in orde, maar nu ligt er weer een dweil in de keuken om het smelt- en regenwater te absorberen. Ook de lekkage boven de trap naast mijn kamer is niet gedicht. Het op het dak klimmen met tuig in de kou en de sneeuw om lauze terug te plaatsen en te vervangen mocht niet baten. Tochtgaten dichten lijkt weinig uit te halen. Het gedwongen geld verdienen voor de vaste lasten gaat tegen ons gevoel in terug te willen naar een doe-het-zelf-basis en zo wordt de lijst om teneergeslagen van te zijn steeds langer.
Ik blijk meer flexibel dan gedacht en doe wat nodig is en wat ik kan. Marc is dit niet en blijft vechten voor zijn idee van back-to-basic. Soms wringt dat tussen ons, terwijl hij ook wel inziet dat het niet anders kan.
Iets tegen je hart in doen loopt altijd verkeerd af, ertegen vechten werkt ook niet prettig. Ik houd de moed erin, dat zit nu eenmaal in mijn natuur en hier, op deze prachtige plek, blijkt dat makkelijk gezegd èn gedaan.
vrijdag 24 december 2010
Kerstgedachten
Afgelopen jaren hebben wij geen traditionele kerst gevierd, met familie en vrienden rond een tafel vol met lekkernijen in een warm huis.
Afgelopen jaren waren 'in den vreemde', zonder familie en vrienden, zonder luxe gedekte tafels en extra drankjes en gefeest.
Kerstmis voor ons is een feest geworden dat niet meer past in onze belevingswereld, ook omdat we in een andere realiteit leven waarbij we veel mensen ontmoeten die geen Kerstmis kunnen vieren zoals we dat gewend zijn.
Het al millennia oude Midwinterfeest daarintegen spreekt ons meer aan, maar om dat te vieren heb je ook voorraden en extra's nodig, vrienden, buren en familie. Ook zo'n feest dat een paar weken duurt zit er niet in dit jaar bij gebrek aan de basisvoorwaarden; voorraden, buren, familie en vrienden.
Omdat we het vaak koud hebben, alleen zijn samen, gaan onze gedachten uit naar zoveel andere mensen die ook wel zouden willen, maar niet kunnen.
Vandaag en dit verdere weekend denk ik aan al diegene die; het zonder verwarming moeten stellen, of zonder warm water, of zonder familie of geliefde, aan hen die van iemand afscheid hebben moeten nemen afgelopen jaar, aan hen die ziek zijn of in een uitzichtloze situatie verkeren, aan mensen die op de rand van een dakloos bestaan leven, aan hen die chronisch lijden, Kerst of geen Kerstmis. Aan hen gaan mijn gedachten uit en noem hen hier bij name;
Afgelopen jaren waren 'in den vreemde', zonder familie en vrienden, zonder luxe gedekte tafels en extra drankjes en gefeest.
Kerstmis voor ons is een feest geworden dat niet meer past in onze belevingswereld, ook omdat we in een andere realiteit leven waarbij we veel mensen ontmoeten die geen Kerstmis kunnen vieren zoals we dat gewend zijn.
Het al millennia oude Midwinterfeest daarintegen spreekt ons meer aan, maar om dat te vieren heb je ook voorraden en extra's nodig, vrienden, buren en familie. Ook zo'n feest dat een paar weken duurt zit er niet in dit jaar bij gebrek aan de basisvoorwaarden; voorraden, buren, familie en vrienden.
Omdat we het vaak koud hebben, alleen zijn samen, gaan onze gedachten uit naar zoveel andere mensen die ook wel zouden willen, maar niet kunnen.
Vandaag en dit verdere weekend denk ik aan al diegene die; het zonder verwarming moeten stellen, of zonder warm water, of zonder familie of geliefde, aan hen die van iemand afscheid hebben moeten nemen afgelopen jaar, aan hen die ziek zijn of in een uitzichtloze situatie verkeren, aan mensen die op de rand van een dakloos bestaan leven, aan hen die chronisch lijden, Kerst of geen Kerstmis. Aan hen gaan mijn gedachten uit en noem hen hier bij name;
Sandra, Patricia, Rock, Mark, Diana, Peter, Ans, Edith, Harry, Roland, Sébastien, Bitsy, Hero, Alfred, Anneke, Cees, Chris, Paul, Wil, Claudette, Destany, Wilma, Niki, Marianne, Opa, Michaël, Renée, Conchita, Marry, Marco, Jeri, Hope, Max, Daniël, Suzan, Pierre, Dominique, Daniëlle, Marieke, John, Vera, Chantal en alle anderen die ik niet bij name ken.
donderdag 23 december 2010
Kerststress
Ook hier niet anders; kerststress. Dat houdt in dat het stadje vol auto's staat en men geagiteerd is een eindje te moeten lopen met teveel boodschappen. Dat dezelfde wijn verpakt in kartonnetjes twee keer duurder is als de wijn in een herbruikbaar vaatje, dat mensen voor de middag alles thuis willen hebben en geen hand over om in de stromende regen een paraplu vast te houden.
Men komt dus zelfs niet binnen om te schuilen onder het genot van chinese thee of een kopje koffie en een knabbel. De omzet voor vandaag is 15 euro :-(
We babbelen over de chinese internetcensuur en de mentaliteit van de fransen versus de chinezen. Ik word vanavond juichend en giechelend toegevoegd als vriendin op Facebook. Ik geef Dominique en Michaël een mooie decoratie kado voor hun hulp & gezelschap.
Ik doe voor 37 euro kerst- en weekendboodschappen en ben content over de afgelopen week. Hoe ik me hield, de omzet, de interesse, de resultaten van mijn gefreubel in de ijskoude schuur, het geheel en verloop van zaken. Het was een bijzondere ervaring die ik graag nog eens overdoe, maar dan met de opgedane kennis.
Mijn kerststress bestaat uit het op willen ruimen van ons huisje, het plaatsen van de mooiste guirlande, krans-met-lampjes en nog een schat van een stukje op de kast en het schoonmaken van de badkamer. Maar vandaag ga ik eerst tijd besteden aan een kerstgroet aan mijn familie. Dat deze niet als kaart op de post kunnen is jammer, maar dat maakt de wensen zelf niet minder waard.
Men komt dus zelfs niet binnen om te schuilen onder het genot van chinese thee of een kopje koffie en een knabbel. De omzet voor vandaag is 15 euro :-(
We babbelen over de chinese internetcensuur en de mentaliteit van de fransen versus de chinezen. Ik word vanavond juichend en giechelend toegevoegd als vriendin op Facebook. Ik geef Dominique en Michaël een mooie decoratie kado voor hun hulp & gezelschap.
Ik doe voor 37 euro kerst- en weekendboodschappen en ben content over de afgelopen week. Hoe ik me hield, de omzet, de interesse, de resultaten van mijn gefreubel in de ijskoude schuur, het geheel en verloop van zaken. Het was een bijzondere ervaring die ik graag nog eens overdoe, maar dan met de opgedane kennis.
Mijn kerststress bestaat uit het op willen ruimen van ons huisje, het plaatsen van de mooiste guirlande, krans-met-lampjes en nog een schat van een stukje op de kast en het schoonmaken van de badkamer. Maar vandaag ga ik eerst tijd besteden aan een kerstgroet aan mijn familie. Dat deze niet als kaart op de post kunnen is jammer, maar dat maakt de wensen zelf niet minder waard.
woensdag 22 december 2010
dag 2
Het is weer somber regenachtig en winderig weer. Ik ga ervan uit dat vandaag de tam-tam in het stadje wel zal werken en dat de verkopen morgen tijdens de marktdag wel wat beter zullen zijn.
P komt tussen de middag met Marc langs om gedrieën te lunchen, als er iets open is natuurlijk. Nadine koopt een kleine tafelloper en een krans voor op de deur en een begeleidster van de bejaarden een schattig lief klein rond stukje. Dat is toch 3x beter als gisteren.
De chinezen kunnen er niet zijn en met een bemanning van 3 mensen is het voor nieuwsgierigen te rustig, te eng om zomaar naar binnen te stappen. Geen chinees gepingel vandaag, dat scheelt.
P,Marc en ik gaan eten en we vinden een louche donker café waarvan men zegt dat het een lekker en makkelijk restaurant is. We lopen dus toch maar naar binnen en vragen of we nog een hapje kunnen eten. De drie paar ogen van de drie aanwezigen, allemaal personeel en of familie, vliegen naar de klok; tien voor 2... We zien ze alledrie denken of dit nog wel kan. Of ze hun middagdutje nog kunnen doen als we lang blijven plakken, maar we krijgen toestemming en lopen mee naar het verlaagde achterhuis waar het heel erg lekker ruikt naar.. knoflook.
Het 5-gangen dagmenu wordt ons nog net niet door de strot geduwd, zo snel worden de borden gewisseld. P kauwt nog op z'n sla en ik nog op een patatje als de borden al met een zwier van tafel genomen worden door een wel alleraardigst meisje met een toch oprechte glimlach. Ze denken aan toeristen die hier gestrand zijn.. Ach, laat maar denken. Als we vertrekken vragen ze waar we wonen, dus er is toch herkenning.
P zoekt een krans uit, die houd ik achter voor als ze samen over 2 weekjes terugkomen om alsnog een verlate kerstvakantie te genieten.
Ik ga nog een paar uurtjes terug. Dominique en ik gaan nog even langs het office du tourisme om te vragen of ze nog een keer reclame kunnen maken voor de geprolongeerde kerstmarkt. Zodra ze de naam van dit evenment horen komt er een bot 'non' tot ons. Dominique dringt aan en noemt haar naam, de kunstschilderes en mevrouw slaat om als een blad aan een boom. Ze hebben echt een hekel aan de man die de windmolenlobby vernietigde en ervoor zorgde dat die 100 molens a 120 meter hoog hier niet zouden komen. Dat heeft de notabelen hier dwars gezeten, zo'n misgelopen miljoenen-project. Iedereen geniet van dit karakteristieke franse platteland en wil dit zo graag houden, beschermen. Men vind het hier -geweldig. Maar zulke projecten moeten daaraan bijdragen? Toch wordt de voorzitter gezien als een terrorist als José Bove en krijgt jaren na zijn geslaagde tegenactie alleen maar weerstand.
Maar ze gaan morgen hun best doen. Als er kerstmuziek op de markt is en de bijna wekelijkse omroeper met zijn verhaaltje, als het weer goed is en men er ergin in heeft zullen ze nog een annonce doen voor de chinees-franse markt.. We wachten af.
's Avonds zitten we lekker wat te werken als Marc besluit een verpakkingsdoos in de schouw te verbranden. De vlammen gaan even fel de hoogte in en alle roetaanslag in de schoorsteen vat vlam. Het dooft wel, maar het blijft gloeien en de deksteen buiten op de schoorsteen is een gloeiend geheel. De harde wind waait er gloeiende brokken af die onder het dak kunnen waaien. Dus vliegen we naar buiten om te improviseren. Ik pak een tot nu toe ongebruikte staalborstel op een steel en Marc klimt op een oud laddertje om die gloeiende troep eraf te borstelen. Wat een gedoe in het donker tijdens een storm. Maar het werkt.
En ik zei het nog tegen de dakdekker eind van de zomer; "Bernard, moet dat niet eens geveegd worden?" "Nee hoor, het gat is nog groot genoeg!"
Wel potver!!
P komt tussen de middag met Marc langs om gedrieën te lunchen, als er iets open is natuurlijk. Nadine koopt een kleine tafelloper en een krans voor op de deur en een begeleidster van de bejaarden een schattig lief klein rond stukje. Dat is toch 3x beter als gisteren.
De chinezen kunnen er niet zijn en met een bemanning van 3 mensen is het voor nieuwsgierigen te rustig, te eng om zomaar naar binnen te stappen. Geen chinees gepingel vandaag, dat scheelt.
P,Marc en ik gaan eten en we vinden een louche donker café waarvan men zegt dat het een lekker en makkelijk restaurant is. We lopen dus toch maar naar binnen en vragen of we nog een hapje kunnen eten. De drie paar ogen van de drie aanwezigen, allemaal personeel en of familie, vliegen naar de klok; tien voor 2... We zien ze alledrie denken of dit nog wel kan. Of ze hun middagdutje nog kunnen doen als we lang blijven plakken, maar we krijgen toestemming en lopen mee naar het verlaagde achterhuis waar het heel erg lekker ruikt naar.. knoflook.
Het 5-gangen dagmenu wordt ons nog net niet door de strot geduwd, zo snel worden de borden gewisseld. P kauwt nog op z'n sla en ik nog op een patatje als de borden al met een zwier van tafel genomen worden door een wel alleraardigst meisje met een toch oprechte glimlach. Ze denken aan toeristen die hier gestrand zijn.. Ach, laat maar denken. Als we vertrekken vragen ze waar we wonen, dus er is toch herkenning.
P zoekt een krans uit, die houd ik achter voor als ze samen over 2 weekjes terugkomen om alsnog een verlate kerstvakantie te genieten.
Ik ga nog een paar uurtjes terug. Dominique en ik gaan nog even langs het office du tourisme om te vragen of ze nog een keer reclame kunnen maken voor de geprolongeerde kerstmarkt. Zodra ze de naam van dit evenment horen komt er een bot 'non' tot ons. Dominique dringt aan en noemt haar naam, de kunstschilderes en mevrouw slaat om als een blad aan een boom. Ze hebben echt een hekel aan de man die de windmolenlobby vernietigde en ervoor zorgde dat die 100 molens a 120 meter hoog hier niet zouden komen. Dat heeft de notabelen hier dwars gezeten, zo'n misgelopen miljoenen-project. Iedereen geniet van dit karakteristieke franse platteland en wil dit zo graag houden, beschermen. Men vind het hier -geweldig. Maar zulke projecten moeten daaraan bijdragen? Toch wordt de voorzitter gezien als een terrorist als José Bove en krijgt jaren na zijn geslaagde tegenactie alleen maar weerstand.
Maar ze gaan morgen hun best doen. Als er kerstmuziek op de markt is en de bijna wekelijkse omroeper met zijn verhaaltje, als het weer goed is en men er ergin in heeft zullen ze nog een annonce doen voor de chinees-franse markt.. We wachten af.
's Avonds zitten we lekker wat te werken als Marc besluit een verpakkingsdoos in de schouw te verbranden. De vlammen gaan even fel de hoogte in en alle roetaanslag in de schoorsteen vat vlam. Het dooft wel, maar het blijft gloeien en de deksteen buiten op de schoorsteen is een gloeiend geheel. De harde wind waait er gloeiende brokken af die onder het dak kunnen waaien. Dus vliegen we naar buiten om te improviseren. Ik pak een tot nu toe ongebruikte staalborstel op een steel en Marc klimt op een oud laddertje om die gloeiende troep eraf te borstelen. Wat een gedoe in het donker tijdens een storm. Maar het werkt.
En ik zei het nog tegen de dakdekker eind van de zomer; "Bernard, moet dat niet eens geveegd worden?" "Nee hoor, het gat is nog groot genoeg!"
Wel potver!!
dinsdag 21 december 2010
Francais-Chinoise haantjes
Na een heel bijzondere nacht waar ik als door een wonder diep doorheen slaap, sta ik om 6:30 op in de hoop dat de berg waar ons huis tegenaan gebouwd is niet te hoog is en de hemel onbewolkt. Dit om de maansverduistering te kunnen zien. Maar het is zwaar bewolkt tijdens deze vollemaansnacht en de berg is toch te hoog. Dus sta ik al vroeg naast m'n bed voor weer een dag met veel indrukken, dat staat vast.
Het is deze nacht midwinter, de kortse dag van het jaar breekt aan, ik heb weer de maandelijkse periode en droom niet zo leuk over onze terrorist-op poezenpootjes.
Hij ligt op een zeiltonnetje in het varkenskot waar onze vriezer staat, op een bedje van hooi en tilt moe zijn koppie op als ik binnenkom. Roze van de bloedvegen met ergens op zijn buik een diepe open wond, Joppie zal sterven. Zodra de wekker me uit de droom roept, ligt Joppie prinsheerlijk in mijn armen onder het anti-poezen-haren-laken te spinnen alsof hij dat nog nooit gedaan heeft.
Dus mijn kortste dag begint al vol met van alles en nog wat. Als ik om half 9 me moet haasten om op tijd boven te zijn, valt de schouwplaat naar voren, bijna op het vuur en de koffiepot... Iets gehaaster als gepland verlaat ik onze stulp en rij over een slushpuppy-bospad naar boven.
De genodigde Chinezen zijn ook net gearriveerd. De Vereniging voor Culture & Nature die de, inmiddels tot Michaël gedoopte, President voorgaat organiseert dit mini-evenement om de regio eens kennis te laten maken met andere culturen. Een ware idealist, die het jaren geleden wel voor elkaar kreeg dat de bergtoppen en plateau's niet volgestauwd zouden worden met de niet zo voordelige groene windmolens. Met gedrevenheid en een eindeloos positivisme leidt hij deze vereniging, wat hem niet overal geliefd maakt, omdat hij in de bres springt en soms enige impopulaire acties moet nemen. Zijn Chinese vrienden hebben hem geinspireerd tot het organiseren van deze activiteit, maar het blijkt veel moeite te kosten het van de grond te krijgen.
Zijn vriendin exposeert ook. Ze is kunstschilderes en gisteren laadt ook zij een deel van haar gepassioneerde werk uit; hanen. Alleen maar hanen. Wat ik dan nog niet weet is dat ze veel meer kan en doet dan die hanen, maar ik zie alleen maar schilderijen van hanen. Ik samen met haar werk en de chinese stand maken het festival.... Ach ja, als niemand iets doet.
Ik steek mijn kaarsjes aan, de geurbrander en steek de stekker in het contact van de kerstlampjes in de decoraties en ga even zitten, terwijl de Chinezen uitladen en opzetten.Flodderige kleedjes gaan over de schragentafels. De knalrode lampionnen-zonder-lampen worden opgehangen. Dominique verschikt wat van haar doeken. De rode geknoopte amuletten worden neergelegd en andere prullaria met daartussen een parelsnoer en andere bijouterie van parels. De prijskaartjes zijn gescheurde papiertjes met een cijfer erop met het slordig geschreven euroteken erachter die één maal dubbelgevouwen bij de artikelen komen te liggen. Peperdure spullen naast de goedkoopste massaproductie-prullen. Ijverig werken de dame en twee studenten aan hun geimproviseerde stand. Ik zie het aan terwijl Michaël chinese muziek opzet.
Nieuwsgierig wordt er door de ramen gekeken met twee handen aan weerszijden van de ogen, buiten is het somber en nat. Leveranciers blokkeren de stoep en de vrachtwagen van La Poste ons uitzicht. Alledrie hebben ze een snel geavanceerd vertaalcomputertje bij de hand die de dame niet nodig heeft, ik versta haar frans perfect en het chinese accent is nog leuker als fransen die engels spreken 'allo-allo'.
De muziek wordt hard gezet en ik zit naast het apparaat en geniet van het chinese gepingel dat in een restaurant zachtjes nog wel te harden is, maar op deze sterke naast mijn oor niet zo fijn voor mijn innerlijke rust. Ok, een paar dagen, het komt wel goed.
Een paar nieuwsgierigen durven al een rondje binnen te lopen, weer de oh's en ah's over mijn decoraties, geinteresseerde blikken naar de hanen, ze pronken, dat zeker.
De portemonnees komen bij de chinezen gelijk uit de zakken en tassen en ze verkopen wat kleingoed. Dit herhaalt zich de hele dag door. Dominique verkoopt een klein hanenportretje van 9x14 centimeter en ik een mooi zilveren sneeuwstukje aan Martine van de garage. En of ik het volgend jaar weer opnieuw wil maken als ze de gebruikte spullen teruggeeft. Dat had ik al gehoopt en Dominique schrijft een regel dat ik uit zal printen om morgen op de tafels erbij te leggen. Dat scheelt mij inkopen doen volgend jaar en men zal sneller zo'n duur stuk willen kopen, omdat het meerdere jaren te gebruiken is. Ik leg me zo wel vast om hiermee door te gaan, maar ik kreeg zaterdag ook al het verzoek of ik er ieder jaar ben en of ik vaker zulke decoraties maak. Met pasen, zomaar, op verzoek, tijdens de vaste evenementen in de regio. Ook vandaag word ik benaderd door een dame die een decoratiewinkeltje heeft en een ruimte die ze voor beeldende kunstenaars als galerie ter beschikking wil stellen. Ik voel me veel te serieus genomen, maar het is een erg leuk gevoel, het stimuleert me en in deze omgeving is er inspiratie te over. Onderwijl stromen de chinese beurzen vol met wat ze verkopen en Dominique en ik kijken elkaar knipogend aan. Tussen de middag gaan we samen lunchinkopen doen bij de supermarkt. Zij hebben 5 katten en een hond. Goh wat toevallig, wij ook. Ze vallen als creatieve en actieve Parijzenaren hier een beetje uit de toon. Goh, toevallig, wij ook.
Tussen de middag zetten we een extra tafel midden in de ruimte en eten gezamelijk. Het gezamelijk tafelen kennen de chinezen niet, die blijven heen en weer lopen, telefoneren, zakcomputertjes raadplegen en eten chips uit de zak en koekjes. De dame kookt wat water, giet dit in een tupperwarebakje met mie en lepelt het naar binnen. Ze zegt nee tegen de gerookte forel, maar eet de twee visjes wel op met smaak. Van zachte franse kaas moeten ze echt niets hebben, ieder z'n meug. Ik eet met smaak en vind het een unieke situatie.
Ook gaat later de tussendeur open die le salle polyvalente met het bejaardentehuis verbindt met een lange gang, waardoor een groep hoog bejaarden binnenkomen druppelen, rijden en lopen. Michaël legt me uit dat het wel heel bijzonder is dat er in deze ruimte eens wat gebeurt, een topdag voor de ouderen dus. Ze blijven lang en nemen de tijd rond te kijken, sommige in joggingbroek en schoenen zonder sokken, anderen in iets dat op een pyama lijkt en een heer in stijl met stok. Een oud baasje dat niet meer rechtop in zijn rolstoel kan zitten wordt rondgereden, eerst langs de hanen.
Boven mijn tafels hangen doeken met chinese abstracte dames erop gedrukt (Alles is massaproductie). Achter de tafel waar ik zit staat een dame met ontbloot bovenlichaam afgebeeld. Een prachtige dame, dat moet gezegd en de dame die meneer in zijn rolstoel duwt, buigt zich voorover naar het baasje, kijkt omhoog naar de dame met de mooie borstjes en attendeert hem op het doek. Zelden zag ik zoveel plezier. Met nog drie enorm gele tanden in de mond die hij blootlacht glimt hij met glanzende ogen naar het doek en het stel blijft een minuutje voor mijn tafel staan. Ik denk niet dat hij een oog had voor de decoraties, deze oh's en ah's waren voor de borstjes.
Ik verveel me enorm, morgen gaat er een leesboek mee, Thor de beer, zo'n leuke makkelijk te lezen klassieker.
Morgen nog een dag, die houd ik kort, ik ga later naar boven en wat eerder naar huis dan 5 uur. Veel mensen zullen wat kletsen vanavond, morgen komen ze nog eens met de buurvrouw of echtgenoot en donderdag is het marktdag. De kans om wat te verkopen is dan het grootst.
Thuis ben ik moe, bedrukt en m'n lief vraagt tijdens een knuffel of ik teleurgesteld ben na 1 verkochte decoratie. Ik denk niet dat dat het zozeer is. Ik krijg zoveel informatie over hoe ik dit kan uitbouwen, kan aanpassen aan de behoeften van de mensen hier zonder dat mijn creativiteit hieronder hoeft te lijden. Dan maar een kerst met overal kerstdecoraties, een mini-omzet, vrienden erbij en een indruk die de mensen hier anders niet hadden gekregen van les Hollandais la bas.
De hanen laten een onuitwisbare indruk achter. De hanen worden hoe langer ik ze bekijk hoe mooier. Sommige hoor ik al kukelen, anderen zie ik al parmantig en beschermend rondstappen tussen hun kippetjes. Hanen in alle kleuren en veel witte op zwart papier en doek. Ze laat me nog wat ander werk zien en als ik toch eens een lange witte wand zou hebben... Maar och, haar hanen, ze is erg goed in wat ze doet en dit zijn alleen nog maar haar haantjes.
zondag 19 december 2010
40 kub hout
Het was gisterenavond al teleurstellend; de kachel wil maar niet op gang komen. Het stenen huis koelt langzaam af en ook het vuur in de schouw is meer een rokend hoopje dat wat sist.
Marc heeft het er vandaag te kwaad mee. Hij strijdt om iets dat er niet is; genoeg droog hout. Hij blijft zich hevig verzetten tegen voor ons betaalbare tijdelijke alternatieven als een gaskacheltje extra of een straalkacheltje onder het bureau als we niet willen of kunnen werken buiten. Nu is het geen doen om te zagen, de sneeuw ligt er nog, is bevroren en waar het wat dooit is alles te nat.
We hebben wel dood hout gezaagd de laatste week, hij meer dan ik, maar dit was en is te nat door de hevige regenval en de pakken sneeuw die erop gesmolten zijn.
Het hout in de kachel gaat uit zodra we het deurtje dicht doen. Het vuur in de schouw gaat gloeien in plaats van branden zodra we stoppen met erin blazen.
Een gebed zonder einde.
Marc loopt dan tegen het feit aan dat we ons doel voorbijlopen en gaan zitten werken voor geld, binnen in de kou, om een alternatieve tijdelijke warmtebron te kunnen betalen. Zijn verzet is hevig vandaag wat hem naar buiten jaagt en verbeten grote blokken kleiner gaat zagen en probeert de houtkachel aan de praat te krijgen.
Ik leg me neer bij het hebben van koude vingers en een SL-klusje.
Tijdens een strenge winter blijkt onze ketel zo'n 40 kub hout te verbranden. Dat lijkt extreem, maar de locals kijken daar niet vreemd van op. Een nieuw luxe huis met een luxe geintergreerde houtkachel eet ook zo'n 20 kub.
Ons huis is erg oud, ouderwets geisoleerd met dubbele muren waar losse stenen als isolatie tussen zijn gestort. De buitenmuur is met de franse slag gevoegd wat inhoudt dat er nog hier en daar wel wat gaten inzitten waar een losse stenen isolatie niets tegen doet. Het dak is alleen op mijn kamer geisoleerd en verder zijn er schrootjes direct tegen de dakplanken aan getimmerd met daarop de stenen lauzen die nu bedekt zijn onder een aangevroren laagje sneeuw. Enkel glas heeft de vorige eigenaar erin gezet, want het is toch een vakantiehuis en tijdens de feestjes hier -die hij dikwijls gegeven schijnt te hebben- 'drinken de gasten zich wel warm' moet hij gedacht hebben. Sommige facetraamsponningen zijn zo verweerd dat de glazen facetruitjes er nog niet uitvallen dankzij een klein spijkertje wat ze in het kozijn houden. De ketel is geweldig, mooi ding, hij werkt prima mits je hem voedt met droog hout. Maar hij is wel zo'n 60 jaar oud en dat brengt me op het onderwerp; hoe ging dat vroeger?
Het enige dat ik weet is dat 'vroeger' de mensen het 's winters gewoon koud hadden, punt. Rond het vuur zitten als er niet gewerkt werd of kon worden. Het was gewoon, het hoorde bij de winter. En ook geen warme douche was voor handen, nee wassen bij een koude bron buiten en misschien één keer per week allemaal in de tobbe, hetzelfde water dus de laatste in de rij had pech. Wat nou "ik kan geen aardappels schillen met verkleumde handen", gewoon piepers schillen en dunnetjes an, want anders is het zonde.
M'n lief voelt zich er schuldig onder, is boos op zichzelf dat we kou lijden. Hij had gedacht dat hij dat toch wel zou kunnen, wij beiden zeker; een voorraad vers hout zagen voor twee winters en 80 kub droog dood hout ergens vandaan halen om dat droog weg te leggen voor de komende winter en die daarop. Daarnaast moeten we natuurlijk ook het huis leefbaar zien te maken, een moestuin aanleggen op een schuine helling waar nooit getuinierd is, integreren, een taal leren, socialiseren, de weg verkennen, gebruiken en even incasseren dat ons huis niet verkocht wordt. Ik vergeet nog even dat we in de virtuele werelden mee moeten blijven draaien om dat huis daar te blijven betalen en om hier de rekeningen te betalen. Wat veel tijd kost!
"Natuurlijk schat, dat doen we allemaal wel even in twee jaar met 4 handen en geen machines die het werk verlichten." Ik denk dit wat verbitterd, ik wist niet dat ik mijn lat blijkbaar minder hoog leg dan dat ik dacht. Ik kan hem niet steunen met mijn vermogen om de zaken te accepteren zoals ze zijn en dankbaar een aangeboden gaskanon te accepteren. Hij accepteert het 'nu' niet en blijft vechten tegen iets waar je niet tegen vechten kunt; de realiteit dat we niet kunnen leven zoals we dat hadden gehoopt. Een idee wat aanpassen aan het nu blijkt voor hem onmogelijk en dat doet me zeer. Ik kan niets doen dan rustig blijven, mijn ding doen en 'ook maar' accepteren dat m'n schat nu eenmaal zo in elkaar steekt.
Een ouderwets trekje steekt hem de kop op; het is nooit goed zoals het is. Ik ken hem en denk dan bij mezelf; "het is goed zo". Maar het maakt ons beide eenzaam, ik in mijn berusting en de rust die dat geeft, hij in zijn strijd om het allemaal zo te krijgen zo hij wil, daarvoor te vechten en uiteindelijk nog twee lege handen te ervaren.
40 kub is veel, heel veel! Ik laat het los, dan maar koude vingers, maar wel een gevoel dat we alles doen wat binnen ons bereik ligt.
Marc heeft het er vandaag te kwaad mee. Hij strijdt om iets dat er niet is; genoeg droog hout. Hij blijft zich hevig verzetten tegen voor ons betaalbare tijdelijke alternatieven als een gaskacheltje extra of een straalkacheltje onder het bureau als we niet willen of kunnen werken buiten. Nu is het geen doen om te zagen, de sneeuw ligt er nog, is bevroren en waar het wat dooit is alles te nat.
We hebben wel dood hout gezaagd de laatste week, hij meer dan ik, maar dit was en is te nat door de hevige regenval en de pakken sneeuw die erop gesmolten zijn.
Het hout in de kachel gaat uit zodra we het deurtje dicht doen. Het vuur in de schouw gaat gloeien in plaats van branden zodra we stoppen met erin blazen.
Een gebed zonder einde.
Marc loopt dan tegen het feit aan dat we ons doel voorbijlopen en gaan zitten werken voor geld, binnen in de kou, om een alternatieve tijdelijke warmtebron te kunnen betalen. Zijn verzet is hevig vandaag wat hem naar buiten jaagt en verbeten grote blokken kleiner gaat zagen en probeert de houtkachel aan de praat te krijgen.
Ik leg me neer bij het hebben van koude vingers en een SL-klusje.
Tijdens een strenge winter blijkt onze ketel zo'n 40 kub hout te verbranden. Dat lijkt extreem, maar de locals kijken daar niet vreemd van op. Een nieuw luxe huis met een luxe geintergreerde houtkachel eet ook zo'n 20 kub.
Ons huis is erg oud, ouderwets geisoleerd met dubbele muren waar losse stenen als isolatie tussen zijn gestort. De buitenmuur is met de franse slag gevoegd wat inhoudt dat er nog hier en daar wel wat gaten inzitten waar een losse stenen isolatie niets tegen doet. Het dak is alleen op mijn kamer geisoleerd en verder zijn er schrootjes direct tegen de dakplanken aan getimmerd met daarop de stenen lauzen die nu bedekt zijn onder een aangevroren laagje sneeuw. Enkel glas heeft de vorige eigenaar erin gezet, want het is toch een vakantiehuis en tijdens de feestjes hier -die hij dikwijls gegeven schijnt te hebben- 'drinken de gasten zich wel warm' moet hij gedacht hebben. Sommige facetraamsponningen zijn zo verweerd dat de glazen facetruitjes er nog niet uitvallen dankzij een klein spijkertje wat ze in het kozijn houden. De ketel is geweldig, mooi ding, hij werkt prima mits je hem voedt met droog hout. Maar hij is wel zo'n 60 jaar oud en dat brengt me op het onderwerp; hoe ging dat vroeger?
Het enige dat ik weet is dat 'vroeger' de mensen het 's winters gewoon koud hadden, punt. Rond het vuur zitten als er niet gewerkt werd of kon worden. Het was gewoon, het hoorde bij de winter. En ook geen warme douche was voor handen, nee wassen bij een koude bron buiten en misschien één keer per week allemaal in de tobbe, hetzelfde water dus de laatste in de rij had pech. Wat nou "ik kan geen aardappels schillen met verkleumde handen", gewoon piepers schillen en dunnetjes an, want anders is het zonde.
M'n lief voelt zich er schuldig onder, is boos op zichzelf dat we kou lijden. Hij had gedacht dat hij dat toch wel zou kunnen, wij beiden zeker; een voorraad vers hout zagen voor twee winters en 80 kub droog dood hout ergens vandaan halen om dat droog weg te leggen voor de komende winter en die daarop. Daarnaast moeten we natuurlijk ook het huis leefbaar zien te maken, een moestuin aanleggen op een schuine helling waar nooit getuinierd is, integreren, een taal leren, socialiseren, de weg verkennen, gebruiken en even incasseren dat ons huis niet verkocht wordt. Ik vergeet nog even dat we in de virtuele werelden mee moeten blijven draaien om dat huis daar te blijven betalen en om hier de rekeningen te betalen. Wat veel tijd kost!
"Natuurlijk schat, dat doen we allemaal wel even in twee jaar met 4 handen en geen machines die het werk verlichten." Ik denk dit wat verbitterd, ik wist niet dat ik mijn lat blijkbaar minder hoog leg dan dat ik dacht. Ik kan hem niet steunen met mijn vermogen om de zaken te accepteren zoals ze zijn en dankbaar een aangeboden gaskanon te accepteren. Hij accepteert het 'nu' niet en blijft vechten tegen iets waar je niet tegen vechten kunt; de realiteit dat we niet kunnen leven zoals we dat hadden gehoopt. Een idee wat aanpassen aan het nu blijkt voor hem onmogelijk en dat doet me zeer. Ik kan niets doen dan rustig blijven, mijn ding doen en 'ook maar' accepteren dat m'n schat nu eenmaal zo in elkaar steekt.
Een ouderwets trekje steekt hem de kop op; het is nooit goed zoals het is. Ik ken hem en denk dan bij mezelf; "het is goed zo". Maar het maakt ons beide eenzaam, ik in mijn berusting en de rust die dat geeft, hij in zijn strijd om het allemaal zo te krijgen zo hij wil, daarvoor te vechten en uiteindelijk nog twee lege handen te ervaren.
40 kub is veel, heel veel! Ik laat het los, dan maar koude vingers, maar wel een gevoel dat we alles doen wat binnen ons bereik ligt.
zaterdag 18 december 2010
.
Marktdag
Het is krakend koud. Het laagje sneeuw, een 5 centimeter, is door de dooi van gisteren bevroren, het kraakt en knispert onder je voeten en op de ingelopen stukken is het oppassen geblazen.
Ik kleed me dik aan, twee dunne broeken, twee truien en goede schoenen met profiel.
Om alle grote dozen, kratten en de stellage naar de auto te dragen, moet ik wel een keer of 10 heen en weer en van de bovenschuur naar beneden over een bobbelig stenenpaadje waar met sneeuw weinig van te zien is.
In een uur deel ik alles zo in dat het echt allemaal past.
Eén tafelloper en een gereserveerde krans houd ik achter. Snel strijk ik nog twee enorme lakens en een satijnen kerstgroene doek die als tafelloper mooi zal staan. Verder gaat er een kratje extra's mee met spijkers, nijptang, hamer, verlengsnoertje, pen, facturenboekje, veiligheidsspelden, punaises, extra lampjes, spuitsneeuw, ijzerdraad & tangetje, plakband, je kent het wel. Om het standje wat op te leuken gaat er een geurbrandertje mee met 'Winternacht' van Chi, kleur-waxinelichtjes (ook met geur geloof ik) en wat grote dennenappels.
Nog even koken en tot rust komen, want ik stik van de zenuwen. Het enige dat er fout kan gaan is dat ik niets verkoop, dat zou een domper zijn. Verder kan ik me nog niets voorstellen bij een franse kerstmarkt. Maar ik voel me goed, het is schitterend winterweer, de wegen zijn goed te berijden en Marc helpt me enorm door de auto op tijd op de lader te zetten, want de accu hapert geregeld.
Bij aankomst kan de auto even voor de ingang van het pand die een tijdelijke uitbreiding krijgt met een tent. Het is lekker warm binnen en de merchants zijn allemaal druk in de weer met uitladen. Wij doen hetzelfde na het begroeten van wat bekenden. Ik sta tussen Chris & Emma in, een brits stel dat een jaar voor ons geemigreerd is en ook alles doet om rond te komen. Zij hebben een gallerie waar ze kunst verkopen van kunstenaars uit de buurt en wat zelf gemaakte spullen. Achter me staat Anaïs. Zij maakt de mooiste mode assecoires die ik ooit gezien heb. Van tassen, handschoenen sjaals, wat bijouterie en andere erg creatieve practische dingen. Verder staat er een honing-jongen, aardige man die ook een krans koopt voor op zijn deur. Een bloemen-mevrouw verkoopt een beetje hetzelfde als mij. Alleen erg klein en eenvoudig, voor de beurs van de locals. Ook alle andere standjes komen me bekend voor, en dat zorgt weer voor de 'ca-va'-verplichte groet. Warme wijn, wat fris of koffie met koek of cake is er te krijgen en mijn standje vlot snel.
Nu zie ik voor het eerst al mijn stukken op een mooie tafel uitgestald in plaats van her en der in dozen en tasjes in een rommelschuur met slecht licht.Net voor aanvang ben ik klaar en ik zie al veel ogen langs de stukken glijden. Mensen die me kennen kijken hun ogen uit en ik krijg gedurende de middag zo veel oh's en ah's, dat ik mijn angst niets te verkopen al weg voel glijden. Ik verkoop 5 stukken die me in één keer uit de gemaakte kosten halen. Dat doet me goed. Het zaaltje is smoorheet en benauwd, maar Marc is naar huis en ik kan niet zomaar weglopen voor een pannenkoek buiten met een hap frisse lucht. Gezellig is het wel. Alle verkopers geven wat weg voor de tombola, dus ook ik geef een alleraardigst kerststukje weg, een klassieker eigenlijk, met een kaars in het midden, dennengroen en rode besjes eromheen met wat glitters erop en een mooie lintje om het aardenbakje kersterig te maken.
Het voelt erg goed om er gewoon te zijn, mee te doen. Ik verkoop echt niet veel, maar dat vind ik eigenlijk niet eens zo jammer.Eigenlijk ben ik best een beetje trots, het ziet er zo mooi uit!
Om zeven uur is Marc daar opeens om te helpen inpakken. Op de valreep verkoop ik het grappige 'paysage', het landschapje met zijn sleetje en sneeuwpopjes. Tijdens het inpakken valt het boompje uit het hout en ik had het al warm. Door de grond kan ik gaan, want ik ken de klant. De man van de kettingzagenwinkel die altijd zo behulpzaam is. Ik kom hem overal tegen, ook in het fitness centrum. Of hij het boompje eruit heeft zien vallen weet ik niet, maar ik voelde me behoorlijk lullig. Zijn dochtertje heeft het uitgezocht. Het is wel een stuk dat meerdere jaren te gebruiken is omdat er geen vers groen in verwerkt zit. Dus meneer krijgt 8 euro korting. Of dit me helpt? Ik weet het niet.
Thuis moet ik eerst bijkomen, eten en het spanningszweet van me afdouchen.
Op naar dinsdag.....
donderdag 16 december 2010
In weer en lint
Vroeg sta ik op voor die rotboodschappen voor een maand. De berijpte natuur maakt erg veel goed. Ik kan het ook niet laten halverwege een keer te stoppen om een best aardige kerstversiering te fotograferen. Dit dorp is zomers al bekroond met drie sterren voor het gebruik van bloemen in het openbaar groen. 's Winters doen ze het net zo leuk met diverse opstellingen. Een kerstman in een houten kotje die in een ketel hete soep staat te roeren, mansgroot, niet kinderachtig. Een wagen waar normaal paarden voor horen en zomers is deze één grote bloemenzee en deze kerstman is normaal een boerin & boer met producten in een mandje. Het dorp zelf is niets bijzonders, maar altijd versiert. De sneeuwpopjes overal langs de kant van de weg zijn gemaakt van plastic zakken met van die vlokken voor het verpakken van tere spullen...
Na het opruimen van 2.5 kruiwagens vol boodschappen en een boterham duik ik de schuur weer in. Het sneeuwt vandaag losse stuifsneeuw, vrij grof waardoor het op fijne hagel lijkt. Het is ijzig koud, somber. Marc gaat het dak op met een klimconstructie om te proberen op de kopse kant de lauzes na te kijken. Het is geen succes, hij krijgt geen grip op de gladde stenen, maar nagekeken is het nu wel.Ik freubel door en geniet van het lint. Het is zulk mooi spul, toch zonde... een beetje... het schiet wel wat meer op.
Ik richt vast de stelling een beetje in. De planken ga ik draperen met doorzichtige organza-gordijnen die hier ook maar liggen te niksen sinds ze verhuisd zijn. Morgen nog twee tafellopers afronden en twee kleine kransen. Dan lakens zoeken voor op de tafels en kijken waar ik alles in ga verpakken wat nu nog niet in dozen zit. Dan is het zaak de prijskaartjes te schrijven. Ik heb stevig gekleurd papier in strookjes gesneden en ze alle beplakt met een mini kerstboompje, sneeuwpop of kerstmannetje. Ze zien er schattig uit.
En voor al wie filmpjes altijd erg leuk vind;
http://www.youtube.com/watch?v=uhoW-BeMMcQ
woensdag 15 december 2010
Geduld
Ik heb er heel veel van; geduld. Ik kan ook prima wachten, op de trein, op betere tijden, op de dag van morgen of in de rij voor de kassa. Als ik les geef in Secondlife, voor m'n lief die dat nu juist absoluut niet heeft, tot de aardappels gaar zijn, op het juiste moment of tot ik eindelijk in slaap val.
Maar het wachten op een doosje met lintjes was een ware uitdaging. 22 November heb ik ze besteld, de 23ste zijn ze verstuurd en nog geen teken van een zending waar ik Phillipe de postbode een zoen voor zou geven als hij het terrein op komt met een smile, want hij weet hoe ik ernaar smacht; breed lint!
Begin van de avond moet Marc er nog even uit en hij komt even bij me kijken in de schuur. Een dikke knuffel valt me ten deel en de uitgesproken trots dat ik dit toch allemaal maar regel, doe en maak -en zo mooi... ik smelt!- zonder in de stress te schieten, wat ik normaliter wel doe. (Misschien helpt mijn aangepaste B6/magnesium-eten?). Hij moet platen buigen bij Bernard voor op de nok van de zwembadconstructie voor het wederom gaat sneeuwen en de gehaakte ladder om de paar lauzen terug te leggen. Ik sta de laatste hand te leggen aan een grote krans met lichtjes die ik naturel heb opgemaakt met het langste lint dat ik hier krijgen kan en wat flodderig en te wijd uiteen om de krans gewikkeld is om het te halen met 2.70m. Hij is wel heel naturel, maar dat maakt hem eigenlijk ook best stijlvol. Ook freubel ik nog een kitch-kersttafereeltje in elkaar op een gewelft stuk hout. Toch is het een leuk ding geworden! Maar het wordt nu echt te koud in de schuur en ik trek het echt niet meer als hij het terrein verlaat.
Ik gooi de kachel vol, vul de kruiwagen met blokken voor in de schouw en warm me op met een wijntje en wacht geduldig op Marc.
LINTEN!!!!!!! En dat komt als een geschenk in plaats van een bestelling, ook niet 'als uit de hemel', maar uit het land dat Nederland en ons nieuwe thuisland verbindt. En ik heb zeker mijn vooroordelen, over Nederlanders, Duitsers, Italianen, Britten, vooral ook over Fransen. Het moet eruit; ik heb nog nooit ook maar één vervelende ervaring gehad met Belgen, Vlamen en Walloniërs. Ik ken er een aantal, de één van dichtbij, de volgende virtueel of vluchtig. Veel bijzondere vlaamse films zijn in mijn herinnering blijven hangen en niets is minder waar; vandaag heis ik de Belgische vlag, chapeau!!
De linten zijn zo mooi, dat het haast zonde is ze te gebruiken, maar sommige decoraties zijn haast weer zonde om aan onbekenden te verkopen, dus dat scheelt.
Met geduld wacht ik op morgen na het doen van de maandboodschappen. Geduld loont; ik kan dit weekend en dinsdag de grotere dingen met een gerust hart ophangen. Ook krijg ik nog een telefoontje van de president dat ik maandag al terecht kan om alles neer te zetten, zodat ik dat niet 's ochtends heel vroeg hoef te doen.
Zaterdag in ons dorp dus een soort generale ..... Spannend.
dinsdag 14 december 2010
Op sleeptouw
Deze middag moet ik weer naar boven om een brief aangetekend te versturen naar een laks sujet 'en Hollande', met handtekening retour kost dat hier 5 euro, wat een feest! Nogmaals een poging wagen het reformwinkeltje open te treffen voor het plaatsen van twee 'décorations mignon' in de etalage en natuurlijk de dagelijkse brievenbus-check. (leeg.....)
Ik ga te laat koken, maar dan heb je als ik lekker aan het knutselen ben. En juist als ik de broccoli van eigen land in de pan wil doen gaat de telefoon. Meestal ben ik op zo'n moment onbereikbaar, maar als ik Marc 'bonjour' hoor zeggen met een paar seconden stilte, weet ik al dat het voor mij is. De president van de Association Nature & Culture (http://91.121.41.10/natureculture/wiki/index.php/Accueil), die ik gisteravond een verlate reactie emailde op zijn welkomstmail als zijnde buitenlandse zelfstandig ondernemer die regionaal actief is en wil participeren met een activiteit van zijn organisatie. Met een roosje tussen de tanden -broccoli- neem ik toch de telefoon maar over.
Hij wil langskomen op mijn bedrijf vanmiddag en of ik thuis ben.... Ehm, jeetje!!
Ik leg hem uit hoe hij ons kan vinden en halverwege roept hij al verschrikt uit dat we wel erg geisoleerd wonen. Ik krijg zo snel niet uitgelegd dat ik geen winkeltje of galerie heb, geen werkplaats of kantoor en dat het niet iets is om zomaar even te laten zien. Hij weet wat mijn officiële beroep is, maar er blijft onduidelijkheid.
Omdat hij aan het einde van de middag langs wil komen, moet ik me haasten met het eten, afwas, opfrissen en naar boven voor die brief en decoraties.
Maar als ik de deur van het reformzaakje open zie ik het al aan hun reactie; een meneer en Ursula (de eigenaresse van het mooie nieuwe winkeltje) kijken me al pratend veelbetekend aan, de president zelf! Een gewone vlotte man, niet van hier, dat merk je zo aan zijn manier van doen. Zij trouwens ook niet, Parijzenaren. En dat schept blijkbaar een band die gepaard gaat met eindeloze gesprekken die ik net niet volgen kan. Dus maken hij en ik daar kennis en praten over de kerstmarkt in het stadje de 21ste. Wat blijkt; 'ik ben een probleem'. (Franse humor!! Heus)
De andere exposerende kunstenaars hebben enkele dingen die ze kunnen exposeren in de Spar-super, die erg krap is, ook met kleine winkelwagentjes zonder toeters en kerstbellen. Er is verder een route uitgezet langs deelnemende winkeliers, 4 van de gevraagde 20 :-( .
Er is in de Spar geen ruimte voor een grote tafel en een stellage voor guirlandes en kransen. Dus als het regent of sneeuwt, is er geen plek voor M&M Creations's decoraties. Er worden ideëen uitgewisseld en ik sta me nog kleiner te voelen als dat al het geval was. Ik kan wel lachen om de humor, want ik hoor en voel hoe ze beiden hun uiterste best staan te doen een betere locatie te vinden, want die kleine supermarkt is echt niet ideaal voor een kerstmarkt van dit formaat. Het blijkt ook zeker geen kerstmarkt te worden zoals we die kennen uit Nederland, Engeland of Duitsland en met het Frans-Chinese thema zal het een zeer apart gebeuren worden.
Tot Ursula ons naar het bejaardentehuis stuurt, die ook de verhuur van de Salle de polyvalente regelt. De president en ik verlaten al kletsend het reformhuis en lopen naar de receptie van het bejaardentehuis waar een jonge vrouw ons, meer hem, tewoord staat en toezegt dat het zaaltje vrij is aanstaande dinsdag. Staaltje korte termijnplanning met de franse slag zal ik maar zeggen. De huur voor een hele dag wordt nagekeken, wel eenentwintig euro! We vertrekken binnendoor naar het zaaltje en komen binnen in een witte ruimte met een antroposofische indeling waar licht gekleurde plastic stoelen staan als in een theater. Het is er warm en licht en ik kan mijn geluk niet op. Ter plekke besluit de president dat hij veel van de geplande en geregelde activiteiten ook maar in dit zaaltje plaats laat hebben. Grote kans dat ik alle spullen er een hele dag kan laten staan in plaats van een ochtendje zoals in onze gemeente aanstaande zaterdag. De huur betaalt hij zodra hij morgen de bevestiging krijgt voor het reserveren van de ruimte. Al moe en wat op een schopstoel, ik zou maar een uurtje wegblijven, trekt hij me nog mee naar de 4 winkeliers die meewerken op de route van dit festijntje en bewondert hij de grote guirlande. Onderwijl zoekt hij zijn vriendin die naar de kapper was, maar die inmiddels al vertrokken is. Net als we naar de parkeerplaats lopen komen we haar tegen en duiken we het café in voor een koffie. Dus dat uurtje werden er ruim 3, mijn hoofd tolt van alle franse info en de kennismaking met weer een tiental mensen -met namen te onthouden, arme ik- en ik wurm me los van de prettige sfeer in het etablisement om naar huis te gaan in de snijdende kou van een aankomende schemer.
Op de terugweg worden alle gedachten en indrukken weggevaagd door een adembenemend schouwspel van een zonsondergang en een wolkenpartij ervoor als ik over het plateau richting onze gorges rijd.
Vanavond doe ik dus even weinig. Ik stuur meneer de president die inmiddels gewoon Michaël is geworden, nog wel een mail met foto's van wat decoraties, zodat hij een idee heeft wat ik maak en ga zo een film kijken.
Rust.... Een sleeptouw aangereikt krijgen is heel fijn, maar als ik hem los kan maken is dat een grotere verademing.
Zenuwen
Sommige dagen gaan zo snel voorbij, dat je me 's avonds niet meer kan vragen wat ik 's ochtends deed, zodat er niets 'op papier' komt vlak voor het naar bed gaan. Zodra ik op bed lig stroom ik over met de woorden, zinnen, gebeurtenissen en diens gevoelens, maar vertik ik het mijn warme kleine onderkomen voor de nacht te verlaten om beneden weer alles op te starten en het eruit te typen.
Het weer is normaal, dus koud en er is weer sneeuw voorspeld. Ik heb nog steeds een lijstje liggen van doe dingen, die alleen maar langer schijnt te worden. Van die simpelen dingetjes als dat netje sinaasappels eens uitpersen en was opruimen. Maar ook het schrijven van drie mails in het frans en die schuif ik als een struisvogel netjes voor me uit. Ook moet ik naar boven om de winkeliers van een promo-decoratie te voorzien, de brievenbus maar weer eens aan de binnenkant te bekijken, belangrijke post van Marc te versturen en een kleine boodschap te doen. Maar eerst moeten de prijskaartjes af en die guirlande. De bloemiste wilde hem wel ophangen, buiten aan de pui met binnenlampjes.... Dus zal ik haar uit moeten leggen dat dat echt niet kan. H raadde me aan het in het winkeltje van haar moeder te hangen, een kruideniertje zo klein dat je er niet om je as kunt draaien met een stijve vierkante handtas die je noodgedwongen maar bij de ingang naast de kassa zet. Het winkeltje en de bloemiste zijn verbonden met elkaar en van het ene stille straatje geraak je zo in het Dickensachtige straatje aan de andere kant van het plein. Een straatje dat begint op de hoek van het café, achter de eeuwenoude poort met zijn ijzeren ridderharnas ernaast. Het straatje van de kerk, het office du tourisme en de marie. Kleine boetiekjes zijn daar gevestigd en het is voetgangersgebied. Geen lange straat, maar een snuffelrue. (De bloemiste snapt mijn verhaal en samen hangen we de enorme decoratie op aan de eerste plafondbalk als je het schattige winkeltje binnenkomt, te zien door de etalageruit waarin de etenswaren lieflijk uigestald staan. Het is een ereplaatsje en ik ben trots dat het me gelukt is. Ook de mannen op het plein die een 6 meter hoge kerstboom optuigen met gekleurde buiten-peertjes en foliestrikken, kijken verrukt naar de guirlande als ik voorbij loop.)
Maar die guirlande moet nog af, ik wil nog douchen. 's Ochtends ruim ik de schuur op, we kunnen er niet meer lopen door mijn stukken, rommeltjes, takken groen, rozenbottels en hulst en je struikelt over het grote zeil met plakken inmiddels droge mos. Wat een klus en wat een bende!
Marc is een man van 'eerst zien dan geloven', dit keer met betrekking tot mijn creaties en het verkopen op de markt als zelfstandige. (Weer die mail die ik nog aan de franse kvk voor zzp-ers moet sturen om de inschrijving om te zetten.) Hoe meer ik maak, hoe meer hij resultaat ziet, hoe meer ik 'zijn schuur' confisceer, hoe meer medewerking en enthousiasme van zijn kant. Hij schept erover op bij zijn broer aan de telefoon, die hem belt om hem te feliciteren.
Daar staat tegenover dat ik ontzettend zenuwachtig aan het worden ben. De tijdsdruk natuurlijk, nog steeds geen lintjes, maar vooral hoe ik dat allemaal moet gaan doen. Met de voorspelde sneeuw zie ik de bui al hangen van een lege Salle de fêtes en glibberpartijen met een autolading vol kwetsbare stukken. De prijskaartjes houd ik maar even leeg, de locals hebben geen behoefte aan zulke dingen, ze kennen het hier niet en onbekend maakt onbemind. Zijn de rijken die hier een vakantiehuis hebben er zaterdag al? Verkoop ik er een paar? Genoeg om me uit de kosten te halen? Wat doe ik met de rest? En ik word wel erg serieus genomen als ondernemer, terwijl dat helemaal niet in mij huist, ik er geen inzicht in heb, geen ervaring en zeker in deze regio niet en het nog niet helemaal geregeld is.... Ja oei, ik groei!
Ik vind het zo leuk om te maken allemaal, dat ik me in moet houden en echt moet stoppen. De kransen moeten nog af, ik heb er 6 liggen die nog gekleurd groen moeten krijgen en één of twee tafellopers waarvan er nog 5 lege staan te wachten op groenvulling. Maar ik heb nog zoveel ideëen, voor kerststalletjes, nog meer van die geinige wintertafereeltjes, aparte stukken met contrasten erin verwerkt, een pure hulstkrans met rode theelichtjes erin, ga zo maar door, eindeloze inspiratie hier in de prachtige natuur.
Samen hebben we zondag besteed aan het zagen van dood hout uit gevelde kastanjes. Aan het einde van het stalpad heeft m'n lief er 'ff' drie omgezaagd. Uit de deels dode kronen komen een hoop leuke knoestjes, stukken bast met mooie ronde gaten erin en weer valt mijn oog op takjes en groen dat ik ook kan gebruiken, wederom; dit is eindeloos.
Als er dus iets recht uit mijn hart komt, ben ik een klein enthousiast kind dat niet te stoppen is. En toch moet ik op de rem, het is een try-out houdt m'n lief en mijn hoofd me voor.
Daarnaast ben ik begonnen met de supplementen om de effecten van mijn pms een beetje te temperen. Samen met m'n eten probeer ik uit wat werkt voor de eerste keer. Ik richt me meer op het eten waar vitamine B6 en magnesium in zit en slik deze twee bij in een lage dosering. Ik zal het een paar maanden moeten doen en bijhouden wat de effecten zijn. Marc is heel wars in het eten van pillen en andere zaken die het lijf ook zelf aan kunnen maken. (Nog feller tegen medicatie die uit chemische fabrieken komt, waaronder deze B6 supplementen.) Maar soms weet ik dit te negeren, omdat het me te belangrijk is om er niets aan te doen en anders een kilo bananen en een pond pindakaas per dag te moeten eten. Het kan niet altijd op de natuurlijke manier.
De reorganisatie heeft als gevolg dat heel veel losse troep nu een plekje achter kastdeurtjes heeft gekregen en er weer meer ruimte in huis lijk te zijn. Alsof wij, tijdens deze stressmaand waarin de wereld afscheidt neemt van dit jaar, de bedrijven hun balans opmaken en de laatste orders de deur uitdoen, de mensen iets meer aan anderen -in nood- denken en zich klaarmaken voor kerstmis, orde op zaken stellen. Extra schoonmaken, rommel ruimen en ruimte maken voor 2011, alles dat teveel is, extra, onnodig, overboort gooien. "Wat we met kerst doen?" Niets!
Waarschijnlijk sta ik stil bij wat kerst betekent en beluister ik mooie kerstmuziek terwijl Marc op kerstochtend altijd wakker wordt met een universeel gevoel van stilte, wapenstilstand, een kosmische ervaring van vrede. We komen waarschijnlijk om in de kerstdecoraties, dus gezellig zal het hier zeker zijn, op z'n Hollands gezegd.
Vandaag -en morgen, en donderdag, en ...- ben ik in ieder geval zenuwachtig en zal ik in een bevroren schuur met groen en friemels aan de slag zijn, koortsachtig, in dagdromen verzonken met het puntje van mijn tong net voorbij de lippen, blauwe vingers en een hond opgekruld in een hoekje, terwijl Cros zich bedient van het zachtste slaapplekje; de stapel vochtig mos.
Het weer is normaal, dus koud en er is weer sneeuw voorspeld. Ik heb nog steeds een lijstje liggen van doe dingen, die alleen maar langer schijnt te worden. Van die simpelen dingetjes als dat netje sinaasappels eens uitpersen en was opruimen. Maar ook het schrijven van drie mails in het frans en die schuif ik als een struisvogel netjes voor me uit. Ook moet ik naar boven om de winkeliers van een promo-decoratie te voorzien, de brievenbus maar weer eens aan de binnenkant te bekijken, belangrijke post van Marc te versturen en een kleine boodschap te doen. Maar eerst moeten de prijskaartjes af en die guirlande. De bloemiste wilde hem wel ophangen, buiten aan de pui met binnenlampjes.... Dus zal ik haar uit moeten leggen dat dat echt niet kan. H raadde me aan het in het winkeltje van haar moeder te hangen, een kruideniertje zo klein dat je er niet om je as kunt draaien met een stijve vierkante handtas die je noodgedwongen maar bij de ingang naast de kassa zet. Het winkeltje en de bloemiste zijn verbonden met elkaar en van het ene stille straatje geraak je zo in het Dickensachtige straatje aan de andere kant van het plein. Een straatje dat begint op de hoek van het café, achter de eeuwenoude poort met zijn ijzeren ridderharnas ernaast. Het straatje van de kerk, het office du tourisme en de marie. Kleine boetiekjes zijn daar gevestigd en het is voetgangersgebied. Geen lange straat, maar een snuffelrue. (De bloemiste snapt mijn verhaal en samen hangen we de enorme decoratie op aan de eerste plafondbalk als je het schattige winkeltje binnenkomt, te zien door de etalageruit waarin de etenswaren lieflijk uigestald staan. Het is een ereplaatsje en ik ben trots dat het me gelukt is. Ook de mannen op het plein die een 6 meter hoge kerstboom optuigen met gekleurde buiten-peertjes en foliestrikken, kijken verrukt naar de guirlande als ik voorbij loop.)
Maar die guirlande moet nog af, ik wil nog douchen. 's Ochtends ruim ik de schuur op, we kunnen er niet meer lopen door mijn stukken, rommeltjes, takken groen, rozenbottels en hulst en je struikelt over het grote zeil met plakken inmiddels droge mos. Wat een klus en wat een bende!
Marc is een man van 'eerst zien dan geloven', dit keer met betrekking tot mijn creaties en het verkopen op de markt als zelfstandige. (Weer die mail die ik nog aan de franse kvk voor zzp-ers moet sturen om de inschrijving om te zetten.) Hoe meer ik maak, hoe meer hij resultaat ziet, hoe meer ik 'zijn schuur' confisceer, hoe meer medewerking en enthousiasme van zijn kant. Hij schept erover op bij zijn broer aan de telefoon, die hem belt om hem te feliciteren.
Daar staat tegenover dat ik ontzettend zenuwachtig aan het worden ben. De tijdsdruk natuurlijk, nog steeds geen lintjes, maar vooral hoe ik dat allemaal moet gaan doen. Met de voorspelde sneeuw zie ik de bui al hangen van een lege Salle de fêtes en glibberpartijen met een autolading vol kwetsbare stukken. De prijskaartjes houd ik maar even leeg, de locals hebben geen behoefte aan zulke dingen, ze kennen het hier niet en onbekend maakt onbemind. Zijn de rijken die hier een vakantiehuis hebben er zaterdag al? Verkoop ik er een paar? Genoeg om me uit de kosten te halen? Wat doe ik met de rest? En ik word wel erg serieus genomen als ondernemer, terwijl dat helemaal niet in mij huist, ik er geen inzicht in heb, geen ervaring en zeker in deze regio niet en het nog niet helemaal geregeld is.... Ja oei, ik groei!
Ik vind het zo leuk om te maken allemaal, dat ik me in moet houden en echt moet stoppen. De kransen moeten nog af, ik heb er 6 liggen die nog gekleurd groen moeten krijgen en één of twee tafellopers waarvan er nog 5 lege staan te wachten op groenvulling. Maar ik heb nog zoveel ideëen, voor kerststalletjes, nog meer van die geinige wintertafereeltjes, aparte stukken met contrasten erin verwerkt, een pure hulstkrans met rode theelichtjes erin, ga zo maar door, eindeloze inspiratie hier in de prachtige natuur.
Samen hebben we zondag besteed aan het zagen van dood hout uit gevelde kastanjes. Aan het einde van het stalpad heeft m'n lief er 'ff' drie omgezaagd. Uit de deels dode kronen komen een hoop leuke knoestjes, stukken bast met mooie ronde gaten erin en weer valt mijn oog op takjes en groen dat ik ook kan gebruiken, wederom; dit is eindeloos.
Als er dus iets recht uit mijn hart komt, ben ik een klein enthousiast kind dat niet te stoppen is. En toch moet ik op de rem, het is een try-out houdt m'n lief en mijn hoofd me voor.
Daarnaast ben ik begonnen met de supplementen om de effecten van mijn pms een beetje te temperen. Samen met m'n eten probeer ik uit wat werkt voor de eerste keer. Ik richt me meer op het eten waar vitamine B6 en magnesium in zit en slik deze twee bij in een lage dosering. Ik zal het een paar maanden moeten doen en bijhouden wat de effecten zijn. Marc is heel wars in het eten van pillen en andere zaken die het lijf ook zelf aan kunnen maken. (Nog feller tegen medicatie die uit chemische fabrieken komt, waaronder deze B6 supplementen.) Maar soms weet ik dit te negeren, omdat het me te belangrijk is om er niets aan te doen en anders een kilo bananen en een pond pindakaas per dag te moeten eten. Het kan niet altijd op de natuurlijke manier.
De reorganisatie heeft als gevolg dat heel veel losse troep nu een plekje achter kastdeurtjes heeft gekregen en er weer meer ruimte in huis lijk te zijn. Alsof wij, tijdens deze stressmaand waarin de wereld afscheidt neemt van dit jaar, de bedrijven hun balans opmaken en de laatste orders de deur uitdoen, de mensen iets meer aan anderen -in nood- denken en zich klaarmaken voor kerstmis, orde op zaken stellen. Extra schoonmaken, rommel ruimen en ruimte maken voor 2011, alles dat teveel is, extra, onnodig, overboort gooien. "Wat we met kerst doen?" Niets!
Waarschijnlijk sta ik stil bij wat kerst betekent en beluister ik mooie kerstmuziek terwijl Marc op kerstochtend altijd wakker wordt met een universeel gevoel van stilte, wapenstilstand, een kosmische ervaring van vrede. We komen waarschijnlijk om in de kerstdecoraties, dus gezellig zal het hier zeker zijn, op z'n Hollands gezegd.
Vandaag -en morgen, en donderdag, en ...- ben ik in ieder geval zenuwachtig en zal ik in een bevroren schuur met groen en friemels aan de slag zijn, koortsachtig, in dagdromen verzonken met het puntje van mijn tong net voorbij de lippen, blauwe vingers en een hond opgekruld in een hoekje, terwijl Cros zich bedient van het zachtste slaapplekje; de stapel vochtig mos.
maandag 13 december 2010
Landschapje
zaterdag 11 december 2010
kroketten, lentegroen en zonneschijn
De bovenstaande foto's lijken niets bijzonders. Maar het is toch wat vreemd als je 11 december een linde nog vol in het groene zachte blad ziet staan of een meidoorn die lentegroene prille blaadjes heeft met op de achtergrond het winterse kale bos in een felle laagstaande zon. Het heeft hier al flink gevroren, doet het nog steeds, en de 30 centimeter sneeuw is ook pas net een weekje weg.
Ook al slaap ik rond 3 uur vannacht pas in, toch wil ik er voor negenen uit zijn, het vuur in de schouw vast aandoen, koffie zetten, kaarsjes aan en een enorme ballon opblazen met de tekst "Joyeux Anniversaire". Ik blijk een zee van tijd te hebben en zet ook vast notentaart op tafel. Babbel met m'n moeder die net te vroeg belt om Marc te kunnen feliciteren en ga daarna aan de slag met m'n kroketten.
Zodra het vlees opstaat, een lapje rund, te luxe misschien, maar restjes hebben we nooit, komt de jarige met een slaapdronken koppie de kamer in. Zijn pakje ligt op tafel, donkergroen glimmende folie met een gouden kadostrik eromheen, het ziet er sjiek uit in het kaarslicht en samen drinken we een bakkie. De oude poezen-van-dagen dralen om hem heen, niet om te feliciteren hoor, oh nee, maar om hem aan te sporen zijn pap te nuttigen zodat de heren wat te snoepen hebben.
H gaf gisteren het bot met sangliervlees mee voor de hond. Castel kijkt me kwispelend onzeker aan en kan het niet geloven dat ze dat zomaar van me aan mag nemen en dat het helemaal van haar is. Haar zien we de rest van de ochtend niet meer.
Marc is blij met zijn trui en trekt hem niet meer uit op deze koude start van de dag. Het vroor flink en het valt niet mee om in de onverwarmde keuken op de tegelvloer te staan om geduldig in mijn roux te roeren.
Het prutje wordt heerlijk, smaakvol, stevig en dat wordt 's avonds zeker smullen. Het is wel veel werk, alles zo fijn snijden, heel lang roeren, heel geduldig een liter bouillon beetje bij beetje toevoegen, maar dan heb je ook wat.
We eten niet echt vandaag, de notentaart vervangt de lunch en we willen in de zon gaan wandelen. Een tocht op en neer naar de brievenbus a 7 kilometer valt altijd weer mee, mits je goede schoenen aan hebt en geen extra truien en vesten aandoet. Marc 4 lagen, ik maar 2 en we puffen en we zweten! Castel gaat in een beekje langs het bospad liggen, meer een watergeul, ook zij is flink verhit door de 14 km. (Zij rent vele stukken dubbel en doet nog een flinke spurt extra over de hellingen op zoek naar wild.) En nee, geen lint in de bus....
Thuis moet ik echt met de kroketten aan de slag. Ik maak 14 volwassen kroketten en leg ze nog even te stijven in de koelkast. Tis een kliederboel, maar ze zien eruit of ik bij de snackbar in de Rozenstraat sta, wauw!
's Avonds maken we een ouderwets nestje, matras voor de schouw, dikke dekens en kussens erbij, wat drinken, hapje en een filmpje, die we snel verwisselen voor een andere, want deze schiet-die-bandieten-maar-lek-film krijgt van ons het label D-Movie; zo slecht.
Tijd voor friet-appelmoes-kroketten. En die waren me lekker!!!!!! Och och, beetje mosterd erop, dikke krakende krokante paneerlaag, (h)eerlijke smaakvolle vulling en na 3 moet ik echt stoppen of ik plof. (Gelukkig liggen er nog 9 in het vriesvak, mmmm)
Een tweeede film voorkomt dat we op deze verjaarsavond gaan zitten werken en hij heeft La Rafle gedownload.
Al wie het boek "Haar naam was Sarah" gelezen heeft weet precies hoe deze film is. Een prachtige op de waarheid gebaseerde film over de deportatie van een kleine 13000 joden uit Parijs die tijdelijk in het velodrome zijn opgesloten onder erbarmelijke toestanden om uiteindelijk naar een vernietigingskamp in Polen gebracht te worden. Van dit aantal kwamen er 25 levend terug. Een smet op de franse geschiedenis, zeker gezien franse politieagenten deze razzia uitvoerde onder het Vichy-bewind.
Krenten in de povere pap
We verlaten de gorges in het pikkedonker, bijzonder, want dat doen we zelden. Zodra het donker is en iedereen thuis van werken, zijn de wegen verlaten, de luiken gesloten en het gebied bestemd voor de dieren die het moeten hebben van de nacht. Met 6 flesjes wijn als gebaar, een potje chocopasta-van-eigen-bodem en uitgaanskleer gaan we naar H&T die wel raad weten met een mooi stukje wild zwijnendij. Alles krijgt een slowcooking-bereiding. De broccoli en courgette zijn uit hun eigen tuin, het vlees wordt zachtjes gegaard onder een gril van 135 graden en we drinken de wijn bij de warme houtkachel terwijl we engels en nederlands door elkaar halen. We lachen en praten serieus. Het doet ons goed ongedwongen bij elkaar te zijn in de wetenschap ons uit te kunnen spreken.
Een pompoensoepje -ook uit hun eigen tuin- spreekt haast tot de verbeelding, geweldig!! Eigen appelmoes en met aardappelpuree en spruitjes maakt het zwijnenvlees tot een bijzondere culinaire ervaring. Wild zwijn smaakt als geen ander vlees, tis vlees, maar zo anders! De jus is subtiel en toch sterk kwa smaak, ik wil hier iedere dag wel eten. De jagers jaagden ons even de stuipen op het lijf, maar op deze wijze mogen ze het nog eens overdoen. (Geschoten wild moet worden aangegeven bij de organisatie, het is echt geen jacht voor enkel de lol, we wisten wel beter. Met de bijkomende kennis van H&T smaakt het beter, stom eigenlijk!)
De knuffels bij het komen en gaan zijn een warme douche die anders aanvoelt als diezelfde bestaande uit water. Kletsen in je eigen taal, verwantschap voelen is als het vieren van kerstmis. De nacht is koud, vol sterren en een subtiel sikkelmaantje. De terugtocht rustig aan, gereden door m'n jarige lief die al wat felicitaties in ontvangst heeft genomen. Morgen het kadootje, de taart, kroketten en warmte, waarvoor ik zo toch echt bijtijds mijn bed uit wil.
Maar de wijn in mijn bloed moet nog even zakken voor ik slapen kan.
mmmmm Een heerlijke avond! Super, waren we echt aan toe!
Een pompoensoepje -ook uit hun eigen tuin- spreekt haast tot de verbeelding, geweldig!! Eigen appelmoes en met aardappelpuree en spruitjes maakt het zwijnenvlees tot een bijzondere culinaire ervaring. Wild zwijn smaakt als geen ander vlees, tis vlees, maar zo anders! De jus is subtiel en toch sterk kwa smaak, ik wil hier iedere dag wel eten. De jagers jaagden ons even de stuipen op het lijf, maar op deze wijze mogen ze het nog eens overdoen. (Geschoten wild moet worden aangegeven bij de organisatie, het is echt geen jacht voor enkel de lol, we wisten wel beter. Met de bijkomende kennis van H&T smaakt het beter, stom eigenlijk!)
De knuffels bij het komen en gaan zijn een warme douche die anders aanvoelt als diezelfde bestaande uit water. Kletsen in je eigen taal, verwantschap voelen is als het vieren van kerstmis. De nacht is koud, vol sterren en een subtiel sikkelmaantje. De terugtocht rustig aan, gereden door m'n jarige lief die al wat felicitaties in ontvangst heeft genomen. Morgen het kadootje, de taart, kroketten en warmte, waarvoor ik zo toch echt bijtijds mijn bed uit wil.
Maar de wijn in mijn bloed moet nog even zakken voor ik slapen kan.
mmmmm Een heerlijke avond! Super, waren we echt aan toe!
vrijdag 10 december 2010
Opluchtingen
M'n opluchting van de geslaagde behandeling bij m'n vader wordt versterkt door het feit dat hij al weer wat dagen thuis is en ze samen bij kunnen komen van een heftige week. Een beetje uitzieken en medicatie afbouwen en hij zal weer 'zo goed als nieuw' de feestdagen tegemoed kunnen zien.
Met een opgelucht hart kan ik verder met m'n ding hier; de kerststukken, en ik rij iedere dag naar en langs die brievenbus en houd het hek open voor die lieve postbode. Die wel komt, maar met een aangetekende enveloppe uit Nederland, van de boekhouder.... ahum. Of een pakje van Sinterklaas.
En wederom krijg ik bevestigd dat het zo weinig zin heeft om je zorgen te maken. Of het nu om hout gaat, lintjes, het hart van een familielid of dat van mezelf, het komt altijd goed. Gisterenavond krijg ik van een blogvolger het aanbod om lintjes te kopen en dit snel op de bus te doen vanuit een land waar de posterijen niet staken. Dezelfde lieve schat die voor Marc dat wekkertje regelde dat ook binnen 5 werkdagen in onze brievenbus belandde en een eervolle plaats op zijn nachtkastje inneemt.
Dus opluchting nummer twee in één week.
We realiseren ons dat we het goed hebben. Niet makkelijk, maar wel heel goed! Marc belt eens lang met zijn broer en hij krijgt de vraag hoe het met ons is. Ook van andere kanten komt deze vraag en lezen wij over andere mensen. We staan dan even stil hoe het echt met ons gaat. Ook een blogpost op Raptitude (zie 'Medebloggers') vraagt aan zijn lezers om deze vraag eens te beantwoorden als reactie op die post. Het regent reactie's en ik lees er een dertigtal; het varieert en weer merk ik dat het ons goed gaat. We tellen onze zegeningen met dankbaarheid.
Vanavond krijgen we een diner, ja heus, bij H&T, met onze sanglier op professionele manier bereid. Ik zorg voor de wijn die ik gisteren gebottled heb en nu staat te warmen bij de schouw. Koude rode wijn is niet lekker. Morgen een klein feestje hier om de geboortedag van mijn lief te vieren. Ik heb de trui mooi ingepakt, de 2 lange grote ballonnen liggen klaar, de notentaart staat op de koelkast uit het zicht en ik ga hollandse kroketten maken. Dus misschien gewoon friet met kroketten en appelmoes tijdens een leuke film. Als ik zin heb ga ik naar een kerstconcert in het stadje en lever dan gelijk de decoraties af bij de winkeliers.
Nu nog even doorzetten met het opruimen van de laatste losse spullen die hier overal nog rondslingeren na de reorganisatie.
donderdag 9 december 2010
Improviseren, reorganiseren
Konden we gisteren nog in T-shirt buiten zijn en hoefden we de kachel niet te stoken, vandaag is het dikke truien aan, sjaal om en nog kleumen buiten in een snijdende wind. De contrasten geven ons een antwoord op de vraag hoe de winters zijn in de luwte van het Centraal Massief; afwisselend, geen pijl op te trekken.
Marc is zaterdag jarig en de wens voor een echte fijne wollen trui was al een paar keer uitgesproken. De fleece-truien die hij in grote getale heeft liggen blijven een beetje zozo, alsof het te dunne goedkope truien zijn. Dus koop ik bij een plaatselijk boerenbond-winkel een fijne eenvoudige deels wollen trui die in de aanbieding is.
In plaats van een betaling per cheque voor het tweeede deel van het tuinonderhoud dat we mochten doen bij een huis met australische eigenaar, hebben we hem gevraagd om een massief houten kast met spiegeldeur die in het gemeubileerde huis staat weg te rotten. Dit keer niet door houtworm, maar door het vocht. Het is zo triest te zien dat het huis door gebrek aan bewoners of huurders steeds vochtiger wordt, het plamuur van de muren komt en de schapenboer uit het dorp de tuin gebruikt als uitvalsbasis voor een twintigtal schaapjes. Daar gaat ons werk van afgelopen seizoen.
Maar de eigenaar gaat akkoord met het meenemen van de kast. Het is een zwaar massieve kast en alleen gedemonteerd krijgen we hem de trap af de auto in. We hebben echt grote behoefte aan een extra kast in huis voor spullen die nu overal open en bloot verspreid staan, stof vangen, verkleuren, zoek raken en in de weg liggen. De spiegeldeur die erin zit zorgt weer voor een ruimtelijk effect. Alleen 's avonds gedemonteerd in huis dubben we over waar de kast moet komen. We zijn nog steeds die trap van plan om het middenhuis met het bovenhuis te verbinden en we zullen wat dingen om moeten hangen of moeten versjouwen naar boven of benee. Lastig al die kleine ruimtes die geen van allen geschikt zijn om vol te stouwen met toch onmisbare zaken. Improviseren dan maar weer.
Omdat we er toch uit waren gisterenmiddag, rijden we voor het kast-verhaal eerst naar P&W om dode fruitbomen en twee doodgevroren vlinderstruiken te verwijderen, op z'n M&M's. Dat wil zeggen; ketting om de stamvoeten heen en gas in z'n achteruit, met beleid, dat wel.
Ik spit en schraap de ontstane gaten weer vol aarde die op het gazon ligt uitgespreid, en freubel alle steentjes ook terug, anders draait de grasmaaier erop stuk volgend seizoen. Het valt nog niet mee, want ook al trekt een auto best goed, veel handwerk is noodzakelijk om het gazon heel te houden en gaten vullen met aarde moet toch echt met de hand. Het versjouwen van de dode bomen is ook geen sinecure, 7 stuks in totaal. De zwaarste boompjes dragen we samen naar het bos, waar het door de landkaartjeskever aangevreten hout verder mag vergaan en tot schuilplaats en voedsel van de bosdieren dienst mag doen. Niets gaat verloren.
Halverwege het tallud het bosje in, struikel ik over een braamsliert en terwijl ik met mijn gezicht half in de beaarde kluit loop, terwijl ik wat wortels vasthoud, en Marc de top van het appelboompje, kukel ik voorover met mijn hoofd in de kluit. Mijn handen willen me opvangen en planten zich diep in de bosbodem, waar nog stekelbolletjes liggen van de tamme kastanje erboven. Na een lachsalvo en gegrinnik probeer ik de aarde uit mijn mond en ogen te wrijven met vieze handen en bemerk dat de muis van mijn rechterhand een speldenkussentje is geworden voor de stekeltjes van die rotkastanjebollen. Het voelt als grijpen in een nestje wespen of je vastklampen aan een ronde cactus met hele fijne naaldjes. 24 Uur later zit ik voor de zoveelste keer met een koplampje, pincet en spelden gaatjes te prikken in mijn huid om grip te krijgen op de extreem kleine venijnige stekeltjes. De huid sluit zich heel snel en zo verdwijnen de naaldjes, die met enige druk een stekend gevoel geven. "Dan heb ik wat te doen......"
Tijdens deze marktochtend lukt het me wel om twee winkeliers zover te krijgen dat ze als een reclame drie decoraties willen plaatsen. De bloemiste heeft wel oren naar de grote guirlande, om buiten aan de pui te hangen. Nu maar hopen dat het niet gaat gieten, want de lampjes erin verwerkt zijn voor binnen.
En natuurlijk nog steeds geen pakketje met lint, dus plan B gaat in werking; improviseren en me richten op wat stukken zonder breed lint. Jammer, maar het is niet anders.
Nu zaak om te reorganiseren en te schuiven met kastjes en spullen, om de kast op zijn plek te zetten, die nu midden in de kamer staat. Ondertussen genieten we stiekem van de zon die het bij ons beter doet dan boven op de plateau's in de koude wind.
Marc is zaterdag jarig en de wens voor een echte fijne wollen trui was al een paar keer uitgesproken. De fleece-truien die hij in grote getale heeft liggen blijven een beetje zozo, alsof het te dunne goedkope truien zijn. Dus koop ik bij een plaatselijk boerenbond-winkel een fijne eenvoudige deels wollen trui die in de aanbieding is.
In plaats van een betaling per cheque voor het tweeede deel van het tuinonderhoud dat we mochten doen bij een huis met australische eigenaar, hebben we hem gevraagd om een massief houten kast met spiegeldeur die in het gemeubileerde huis staat weg te rotten. Dit keer niet door houtworm, maar door het vocht. Het is zo triest te zien dat het huis door gebrek aan bewoners of huurders steeds vochtiger wordt, het plamuur van de muren komt en de schapenboer uit het dorp de tuin gebruikt als uitvalsbasis voor een twintigtal schaapjes. Daar gaat ons werk van afgelopen seizoen.
Maar de eigenaar gaat akkoord met het meenemen van de kast. Het is een zwaar massieve kast en alleen gedemonteerd krijgen we hem de trap af de auto in. We hebben echt grote behoefte aan een extra kast in huis voor spullen die nu overal open en bloot verspreid staan, stof vangen, verkleuren, zoek raken en in de weg liggen. De spiegeldeur die erin zit zorgt weer voor een ruimtelijk effect. Alleen 's avonds gedemonteerd in huis dubben we over waar de kast moet komen. We zijn nog steeds die trap van plan om het middenhuis met het bovenhuis te verbinden en we zullen wat dingen om moeten hangen of moeten versjouwen naar boven of benee. Lastig al die kleine ruimtes die geen van allen geschikt zijn om vol te stouwen met toch onmisbare zaken. Improviseren dan maar weer.
Omdat we er toch uit waren gisterenmiddag, rijden we voor het kast-verhaal eerst naar P&W om dode fruitbomen en twee doodgevroren vlinderstruiken te verwijderen, op z'n M&M's. Dat wil zeggen; ketting om de stamvoeten heen en gas in z'n achteruit, met beleid, dat wel.
Ik spit en schraap de ontstane gaten weer vol aarde die op het gazon ligt uitgespreid, en freubel alle steentjes ook terug, anders draait de grasmaaier erop stuk volgend seizoen. Het valt nog niet mee, want ook al trekt een auto best goed, veel handwerk is noodzakelijk om het gazon heel te houden en gaten vullen met aarde moet toch echt met de hand. Het versjouwen van de dode bomen is ook geen sinecure, 7 stuks in totaal. De zwaarste boompjes dragen we samen naar het bos, waar het door de landkaartjeskever aangevreten hout verder mag vergaan en tot schuilplaats en voedsel van de bosdieren dienst mag doen. Niets gaat verloren.
Halverwege het tallud het bosje in, struikel ik over een braamsliert en terwijl ik met mijn gezicht half in de beaarde kluit loop, terwijl ik wat wortels vasthoud, en Marc de top van het appelboompje, kukel ik voorover met mijn hoofd in de kluit. Mijn handen willen me opvangen en planten zich diep in de bosbodem, waar nog stekelbolletjes liggen van de tamme kastanje erboven. Na een lachsalvo en gegrinnik probeer ik de aarde uit mijn mond en ogen te wrijven met vieze handen en bemerk dat de muis van mijn rechterhand een speldenkussentje is geworden voor de stekeltjes van die rotkastanjebollen. Het voelt als grijpen in een nestje wespen of je vastklampen aan een ronde cactus met hele fijne naaldjes. 24 Uur later zit ik voor de zoveelste keer met een koplampje, pincet en spelden gaatjes te prikken in mijn huid om grip te krijgen op de extreem kleine venijnige stekeltjes. De huid sluit zich heel snel en zo verdwijnen de naaldjes, die met enige druk een stekend gevoel geven. "Dan heb ik wat te doen......"
Tijdens deze marktochtend lukt het me wel om twee winkeliers zover te krijgen dat ze als een reclame drie decoraties willen plaatsen. De bloemiste heeft wel oren naar de grote guirlande, om buiten aan de pui te hangen. Nu maar hopen dat het niet gaat gieten, want de lampjes erin verwerkt zijn voor binnen.
En natuurlijk nog steeds geen pakketje met lint, dus plan B gaat in werking; improviseren en me richten op wat stukken zonder breed lint. Jammer, maar het is niet anders.
Nu zaak om te reorganiseren en te schuiven met kastjes en spullen, om de kast op zijn plek te zetten, die nu midden in de kamer staat. Ondertussen genieten we stiekem van de zon die het bij ons beter doet dan boven op de plateau's in de koude wind.
woensdag 8 december 2010
Dolfijntjes
Vorige week kreeg ik een doorgestuurde mail over de jaarlijkse slachting van Long Finned Pilot Whales (dolfijnen) in Denemarken met natuurlijk enige tekst en uitleg en de gruwelijke foto's van een rode zee met lijken en stervende dolfijnen.
Ik stuur de mail gelijk door na het tekenen van de petitie. Zonder na te denken krijgen ook niet-Nederlanders deze mail die in het Nederlands is opgemaakt.
Zodoende ook weer vragen van hen waar deze petitie over gaat. Zo goed en kwaad vertaal ik de nederlandse tekst. Ook per mail krijg ik twee reacties, één hele pittige, een direkte die de spijker op z'n kop slaat dat het zielig is voor de dolfijnen, maar nog erger dat de mens tot deze daden in staat is, lezend als mens, ziend als mens, denkende mensen die we zijn.
Het blijft me zo bezig houden, dat ik eens ga googlen op de dolfijnenslachtingen in Denemarken.
Fictie of feit?
Ik vind een website die iets objectiever is en de echte waarheid wat beter benaderd. Voor alle mensen die die petitie en ander dierenleed aan het hart gaat; de volgende link is in het engels, maar neem toch even de tijd de tekst te lezen.
http://www.truthorfiction.com/rumors/w/whale-killing-denmark.htm
Ik praat niets goed, ik ben het er ook niet mee eens hoe ze de dieren slachten, ik vind het nog steeds te absurd voor woorden, maar dit is geen uitzondering wat die mannen daar doen. Het is eerder een regel dat er wereldwijd door de mensen zo met de schepping wordt omgegaan, in het klein en in het groot.
Ik wil graag iedereen aansporen verder te kijken dan ons email-programma alleen.
En ook wij zijn hetzelfde soort mens als die mannen die daar in de zee de dolfijnen doodmaken.
feitjes:
-Deze dolfijnen zoeken warmere wateren op tegen de winter omdat hun voedsel (vissen) daar verblijft gedurende de wintermaanden. Dit doen ze al millennia en na de vestiging van Vikingen op de Faroe-eilanden, was het gedaan met de natuurlijke gang van zaken zonder inmenging van mensen.
-Deze soort walvis is een kuddedier en er leven ongeveer 750000 exemplaren in de noord Atlantische Oceaan.
-Ze staan onderaan de lijst met bedreigde zee-zoogdieren.
-Sinds de komst van de Vikingen, omstreeks 800-900 jaar, worden deze dieren rond de Faroe eilanden al gevangen en gebruikt voor hun vlees, het vet (olie) en nog veel meer. De natuurlijke producten die op wat geisoleerde eilanden nodig zijn om te (over)leven worden nog steeds naar waarde geschat.
-Op Ijsland staat er in de luxere restaurants dan ook zeehond en walvis op het menu!
-De jaarlijkse dolfijnenjacht op de Faroe-eilanden is niet voorbehouden aan jonge mannen alleen als een overgangsrite naar volwassenheid. Iedereen mag deelnemen.
Vragen;
-Is een zoogdier (dolfijn) meer waard dan een zalm (vis)? En wie bepaald dat?
-Is een koe minder waard dan een dolfijn? En wie bepaald dat?
-Hoe worden wilde zalmen gedood voor ze op ons toastje terecht komen tijdens de feestdagen? (Of in vol ornaat op ons bord, gerookt en al?)
-Wat doen we met gezonde dieren als er ergens een epidemie woedt, die alleen woedt daar waar die dieren hutje-mutje om hun vlees gestalt worden in erbarmelijke omstandigheden?
-Waarom zijn er geen koeienhuiden te krijgen voor kleding, isolatie, stoffering en dergelijke?
-Waarom gaan we prat op het dragen van schoeisel (en tassen) van 'echt leder'?
-Waarom is er rond de feestdagen zo'n grote vraag naar exclusieve dierlijke liflafjes?
-Waarom wordt de consument daarin serieus genomen, en is dus alles te krijgen? (geen vraag = geen aanbod)
-Kopen we ons schuldgevoel af door veel te betalen voor deze liflafjes, omdat we diep vanbinnen heus wel weten dat we net zo goed deel hebben aan dergelijke slachtpartijen en voorafgaand erbarmelijk lijden van de dieren?
-Hoe zouden wij leven zonder supermarkten in de buurt, zonder grote winkels waar de schappen altijd vol liggen en je een kilo rundergehakt kunt kopen voor 5.99?
-Hebben we ook zo'n scherp oordeel als we op een koud, onherbergzaam eiland wonen, waar alle luxe aangevoerd moet worden, wat het twee keer duurder maakt terwijl de locale economie draait op de aanwezigheid van natuurlijke zaken die alles hebben dat de mens werkelijk nodig heeft?
-Is internet op de Faroe Eilanden ook zo'n goedkoop gemeengoed met minimaal 8Mb per seconde?
-Waarom kiezen mensen voor gemak en comfort? Is de vraag er eerder als het aanbod, of andersom?
-Wie bepaald dit 'stelsel' van vraag & aanbod?
Abonneren op:
Posts (Atom)