In de dikke enveloppe met post uit Nederland, ook de aanslag voor de gemeentebelasting; de welbekende Taxe D'Habitation. Na de vorige aanslag hebben we ons adres gewijzigd met de daarvoor bestemde formulieren. Maar toch is de 2e aanslag weer naar Nederland gestuurd, destijds onze hoofdwoning. Helaas, deze wijziging is nog niet tot in alle dossiers doorgedrongen. Het bedrag valt mee; 208 euro. Maar 118 euro hiervan betreft tot onze verbazing kijk- en luistergeld. De Franse overheid gaat er vanuit dat je TV kijkt / radio luisterd. Wij doen geen van twee, we hebben niet eens een goed werkende radio of satelliet-ontvanger. Wel internet, waar we beiden mee zouden kunnen doen, maar niet willen.
Ik moet er ook echt even uit vandaag, in de koude natte klets. Marc is al ruim een week niet het terrein afgeweest, dus we vertrekken met fris gemoed naar het belastingkantoor 45 minuten rijden verderop. Om eens te vragen hoe dat zit en of we dat echt moeten betalen als we geen radio of TV luisteren en kijken? Het ouderwetse nieuwe cheque-boekje gaat mee, wie weet zijn we gelijk van de aanslag verlost door een cheque uit te schrijven.
Een prachtige rit met de bewolking net hoog genoeg om mooie vergezichten te zien. Weilanden met dor en te kort gras waar prachtige 'Aubrac'-koeien staan te grazen en alle ruimte nemen die ze krijgen. Hier en daar een blonde stier bij een gevulde ruif die het hooi staat te verkauwen. Het lijkt hen amper meer te smaken, zo ongeinteresseerd en langzaam als die kaken malen kunnen. De kronen van de bomen steken kronkelig af tegen de muisgrijze hemel, de korsmossen geven de bossen een haast fluoriserende gloed. Rook uit de schoorstenen van alle karakteristieke huisjes met hun onregelmatige lauze-daken en wat boeren die met de kraag omhoog, kaplaarzen en petjes op door de velden lopen en aan de kant gaan in hun roestige trekkertjes. Natte sneeuw plakt aan de voorruit, die gelijk wegsmelt door de warme cabine. In het zomers zo vrolijke gezellige dorp zoeken we het Tresor, waar we kunnen betalen en inlichtingen kunnen krijgen. (ik maak in gedachten even een lachend zijsprongetje naar Asterix & Obelix en het 1e legioen, over 'Inlichtingen' gesproken!!)
Maar met de auto haast op de stoep van het gebouw, zien we al dat het gesloten is. Ik laat Marc de brief zien met de openingstijden. Het staat er zo: "TLJ9H-12H13H30-16HSFLUNJEUAMVEND" Marc ziet het gelijk en zegt "SF is sauf". Dus juist niet op maandag, donderdag(middag) en vrijdag..... ow dat heb ik weer!
En zo heb ik weer wat geleerd....
De terugtocht is haast nog indrukwekkender als de heenweg. Door de gorges van de bovenloop van de rivier waar we aan wonen, met nog meer kleur op de hellingen door het haast rode verdorde varenblad en de kale bosgrond met enkel beukenblad en hier en daar een grote donkergroene heldere hulst met besjes. Ik blijf me verbazen over de natuurpracht hier, het went niet, het wordt niet gewoon en ik kan het niet laten dit landschap te vergelijken met mijn achterland. De Biesbosch en de Alblasserwaard. Dat ook prachtig is tijdens alle seizoenen, dat ook hele mooie vergezichten heeft, al zijn ze dan zo plat als kwartjes, al zijn de bomen wat saaier van kleur en zonder korsmossen erop. Ik kan geen appels met peren vergelijken, laat staan een franse gorges en de polders van de Alblasserwaard.
We hebben dus niet voor niets 2 uur in de auto gezeten en de winter ervaren.
Kerst is hier al begonnen, alle winkels en etalages zijn al versiert. En samen met die flikkerende kitcherige lampjes, kerstmannetjes en rendier-sleëen doet de winterse kou en haar buien ons wel laten weten dat zonder Sinterklaas de winter er ook wel aankomt.
Dat is een wat gek gegeven, dat de Goedheiligman hier echt niet bestaat, terwijl er in Nederland nog over getwist kan worden in het gezelschap van kinderen.
Geen Sint, maar wel Sainta???
maandag 30 november 2009
Over 'doen' & Op 'nieuw'
De dag komt erg snel dichtbij, die dag dat we nietsvermoedend met een stampvolle auto voor een paar weekjes vertrokken naar Frankrijk. Voor eventjes, om wat schoon te maken, op te ruimen en misschien die boiler op zijn plek te zetten voor warm water. De feestdagen komen eraan en op zo'n feestdag, 2e Kerstdag, zijn we in 1 ruk hier naartoe gereden. De tijd in Nederland die hieraan vooraf ging was verre van relaxted. Zeer heftig, chaotisch, gespannen en natuurlijk zonder de gebruikelijke voorbereidingen die men treft als je gaat emigreren. Wat anderen die ons voorgingen of een emigratie voorbereiden doen, hebben wij niet gedaan. Niet uit onwil, maar het kwam er niet van. Marc was even verliefd op een andere dame wat een storm in een glas huwelijks water veroorzaakte. Op dat moment dwarsboomde dat onze gehele toekomst, het leek er zelfs even op dat alles niet door zou gaan. Ik denk nu steeds terug aan die moeilijke maanden, ruim 2 maanden vol nieuwe onverwachtte zaken die we geen van twee voor konden zijn of anders konden doen, toen.
Ik denk steeds terug aan de gewone momenten, het dagelijks leven dat we in Nederland hadden. Of ik me gerealiseerd heb dat, terwijl ik mijn tanden sta te poetsen in de enorme badkamer, met zijn zachte marmeren platen, zijn jacuzzi-ligbad, zijn stoomkabine met dubbele stortdouche, ik over een jaar of wat in een koud piepklein badkamertje zonder douchegordijn heel gelukkig ook mijn tanden sta te poetsen. Het werkzweet en de modder uit mijn haren spoel. Dat ik in een net zo klein keukentje met een te laag aanrecht bestaande uit 6x6-tegeltjes met kapot voegsel en een bruin plafond veel lekkerder eten weet te fabriceren. Ik heb nooit gedacht aan hoe het leven hier zou zijn. Nooit kunnen bedenken hoe je integreren moet of de taal kan leren spreken. Tuurlijk, je neemt lessen hier, die er nu niet meer zijn, want de vraag ernaar is te klein. (Dus de groep is opgeheven)
Dit alles bevestigd voor mij dat het zo goed als zinloos is je heel erg goed voor te bereiden. Alles uit te stippelen en klaar wilt hebben. Dat ook je zorgen maken volledig zinloos is, want het loopt toch anders als je denkt of had gewilt.
Achteraf, ja makkelijk praten, ik weet het!, achteraf ben ik heel blij met de onverwachte stap gewoon te blijven en onszelf als geemigreerd te zien. De voorzorgen in de dubbele betekenis van het woord, hadden niet veel goeds gebracht. Migraine misschien en slapeloze nachten. Ruzies wellicht, paniekbuien, noem maar op. Nu zitten we hier en moeten we het ermee doen. Het raakt ons in onze essentie en dat neemt al het randgebeuren weg.
Maar toch denk ik; als ik het over mocht doen? Wat dan?
Ik was voor Kerstmis alleen naar Frankrijk vertrokken. Zonder boiler voor warm water, halsoverkop door de trammelant tussen ons. Ik was hier die avond niet aangekomen, ik had niet durven rijden door de stuifsneeuw op de hoogvlaktes en op de kronkelige donkere weggetjes in de gorges. Ik had geen electriciteit gehad en een extreem koud huis aangetroffen. Ik was verwoed aan het improviseren geslagen en waarschijnlijk snel naar Nederland teruggereden. En ja, misschien waren we net als vorig jaar samen gaan rijden, wat had ik dan anders willen doen?? Los van een crisis of een huis-te-koop in Nederland; We hadden ons voorgenomen het eerste jaar dat we er zouden wonen heel veel te doen zoals; dubbel glas plaatsen in het hele huis. Een wenteltrap maken die het middenhuis en de woonkeuken met elkaar verbind. We hadden de tussenwand eruit willen slopen, de schouw af willen werken, een houtkachel willen plaatsen ergens IN huis, we hadden een andere keuken gemaakt en al het houtwerk willen verven. We hadden veel verder willen zijn met het opknappen van de broodoven en het maken van een moestuin. En ik zei vorig jaar nog dat ik in 1 jaar wel bijna vloeiend frans zou spreken....
Weinig van wat we hadden willen doen, maar vooral HOE we het hadden willen doen is uitgekomen of uitgevoerd als gepland. We hadden gepland niet te verhuizen voor het huis in Nederland verkocht zou zijn. Maar zelfs dat bleek voor de realiteit niet eens nodig. Het gebeurde zoals het moest en nu, 1 jaar na die moeilijke tijd nog in Nederland met TE veel zorgen en moeilijke omstandigheden, wonen we hier al bijna een jaar. Soms rozengeur en maneschijn, soms kommer en kwel. Meestal een gewoon leven zoals een ieder ander, met dezelfde zorgen, dezelfde ongemakken, dezelfde wensen en geluksmomenten.
We wilden graag het compacte Nederland verruilen voor rust, ruimte, natuur en vooral vrijheid. Dat is gelukt, ook zonder fantastische basis, zonder geld, zonder de taal al machtig te zijn voor vertrek, zonder vrienden en familie die vakanties mee komen klussen, zonder plannen, zonder ons écht verdiept te hebben in het emigreren naar een land als Frankrijk.
We hebben nergens spijt van, geen van twee hadden we nu dingen toen anders willen doen. Geen van ons beiden mist de gedegen voorbereiding of de plannen voor morgen.
We hebben ons alleen maar verplaatst op de aardbol en zijn doorgegaan, gewoon gaan leven, mee gaan leven met deze voor ons nieuwe plek. We zijn erdoor gegroeit, meegegroeit, nog lang niet uitgegroeit of klaar met (mee)leven...
2e Kerstdag maak ik officieel de balans op. Kort maar krachtig en puntsgewijs met wat we nog zouden willen doen.
Voor zover we iets te willen hebben in het leven............
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/10/een-stukje-geschiedenis-en-heden.html
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/08/back-to-basic.html
Ik denk steeds terug aan de gewone momenten, het dagelijks leven dat we in Nederland hadden. Of ik me gerealiseerd heb dat, terwijl ik mijn tanden sta te poetsen in de enorme badkamer, met zijn zachte marmeren platen, zijn jacuzzi-ligbad, zijn stoomkabine met dubbele stortdouche, ik over een jaar of wat in een koud piepklein badkamertje zonder douchegordijn heel gelukkig ook mijn tanden sta te poetsen. Het werkzweet en de modder uit mijn haren spoel. Dat ik in een net zo klein keukentje met een te laag aanrecht bestaande uit 6x6-tegeltjes met kapot voegsel en een bruin plafond veel lekkerder eten weet te fabriceren. Ik heb nooit gedacht aan hoe het leven hier zou zijn. Nooit kunnen bedenken hoe je integreren moet of de taal kan leren spreken. Tuurlijk, je neemt lessen hier, die er nu niet meer zijn, want de vraag ernaar is te klein. (Dus de groep is opgeheven)
Dit alles bevestigd voor mij dat het zo goed als zinloos is je heel erg goed voor te bereiden. Alles uit te stippelen en klaar wilt hebben. Dat ook je zorgen maken volledig zinloos is, want het loopt toch anders als je denkt of had gewilt.
Achteraf, ja makkelijk praten, ik weet het!, achteraf ben ik heel blij met de onverwachte stap gewoon te blijven en onszelf als geemigreerd te zien. De voorzorgen in de dubbele betekenis van het woord, hadden niet veel goeds gebracht. Migraine misschien en slapeloze nachten. Ruzies wellicht, paniekbuien, noem maar op. Nu zitten we hier en moeten we het ermee doen. Het raakt ons in onze essentie en dat neemt al het randgebeuren weg.
Maar toch denk ik; als ik het over mocht doen? Wat dan?
Ik was voor Kerstmis alleen naar Frankrijk vertrokken. Zonder boiler voor warm water, halsoverkop door de trammelant tussen ons. Ik was hier die avond niet aangekomen, ik had niet durven rijden door de stuifsneeuw op de hoogvlaktes en op de kronkelige donkere weggetjes in de gorges. Ik had geen electriciteit gehad en een extreem koud huis aangetroffen. Ik was verwoed aan het improviseren geslagen en waarschijnlijk snel naar Nederland teruggereden. En ja, misschien waren we net als vorig jaar samen gaan rijden, wat had ik dan anders willen doen?? Los van een crisis of een huis-te-koop in Nederland; We hadden ons voorgenomen het eerste jaar dat we er zouden wonen heel veel te doen zoals; dubbel glas plaatsen in het hele huis. Een wenteltrap maken die het middenhuis en de woonkeuken met elkaar verbind. We hadden de tussenwand eruit willen slopen, de schouw af willen werken, een houtkachel willen plaatsen ergens IN huis, we hadden een andere keuken gemaakt en al het houtwerk willen verven. We hadden veel verder willen zijn met het opknappen van de broodoven en het maken van een moestuin. En ik zei vorig jaar nog dat ik in 1 jaar wel bijna vloeiend frans zou spreken....
Weinig van wat we hadden willen doen, maar vooral HOE we het hadden willen doen is uitgekomen of uitgevoerd als gepland. We hadden gepland niet te verhuizen voor het huis in Nederland verkocht zou zijn. Maar zelfs dat bleek voor de realiteit niet eens nodig. Het gebeurde zoals het moest en nu, 1 jaar na die moeilijke tijd nog in Nederland met TE veel zorgen en moeilijke omstandigheden, wonen we hier al bijna een jaar. Soms rozengeur en maneschijn, soms kommer en kwel. Meestal een gewoon leven zoals een ieder ander, met dezelfde zorgen, dezelfde ongemakken, dezelfde wensen en geluksmomenten.
We wilden graag het compacte Nederland verruilen voor rust, ruimte, natuur en vooral vrijheid. Dat is gelukt, ook zonder fantastische basis, zonder geld, zonder de taal al machtig te zijn voor vertrek, zonder vrienden en familie die vakanties mee komen klussen, zonder plannen, zonder ons écht verdiept te hebben in het emigreren naar een land als Frankrijk.
We hebben nergens spijt van, geen van twee hadden we nu dingen toen anders willen doen. Geen van ons beiden mist de gedegen voorbereiding of de plannen voor morgen.
We hebben ons alleen maar verplaatst op de aardbol en zijn doorgegaan, gewoon gaan leven, mee gaan leven met deze voor ons nieuwe plek. We zijn erdoor gegroeit, meegegroeit, nog lang niet uitgegroeit of klaar met (mee)leven...
2e Kerstdag maak ik officieel de balans op. Kort maar krachtig en puntsgewijs met wat we nog zouden willen doen.
Voor zover we iets te willen hebben in het leven............
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/10/een-stukje-geschiedenis-en-heden.html
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/08/back-to-basic.html
zondag 29 november 2009
Rust
Wat een dag, wat een dag. We hebben helemaal NIETS gedaan vandaag. Alleen maar in een warm huis zitten computeren tot de ogen het zat waren. Vanmiddag geen risico genomen met de maaltijd; aardappels, eigen broccoli (dit keer zonder luizen en rupsjes) en hamburgers, easy! Het huis heb ik gisteren vol gezet met kaarsjes in alle vormen en kleuren, dat verwarmt ook mee en is gezellig licht dat we maar niet zat kunnen worden. Muziekje erbij en klussen maar. Dit resulteerde in een winterlandschap met vallende sneeuw, een vergadering met de SecondLife Newspaper, waar we hoofdsponsor van zijn en een nieuwe box van Marc. (met nieuwe vormpjes die het ontzettend goed doen in het spel)
Niks naar buiten dus vandaag, geen wandeling met Castel en al helemaal geen halsbrekende toeren met kettingzagen op een bebladerde en gladde puinhelling! Want....
Het regent heel de dag al pijpenstelen.
We hebben lekker toegegeven aan onszelf en dat voelt ook supergoed.
De katten beviel dit prima, we konden ze uittekenen op de bank, jawel, met z'n vijven. De één z'n buik was hoofdkussen en de ander z'n heupen een potenbankje. De volgende wilde wel een wasbeurt van zijn buurman, kortom een zalige zondag met alleen maar rust rust en nog eens rust!!!
Niks naar buiten dus vandaag, geen wandeling met Castel en al helemaal geen halsbrekende toeren met kettingzagen op een bebladerde en gladde puinhelling! Want....
Het regent heel de dag al pijpenstelen.
We hebben lekker toegegeven aan onszelf en dat voelt ook supergoed.
De katten beviel dit prima, we konden ze uittekenen op de bank, jawel, met z'n vijven. De één z'n buik was hoofdkussen en de ander z'n heupen een potenbankje. De volgende wilde wel een wasbeurt van zijn buurman, kortom een zalige zondag met alleen maar rust rust en nog eens rust!!!
zaterdag 28 november 2009
off-day
Je kent het vast wel, van die dagen dat er eigenlijk niks wil lukken. De zin is er wel (ik was er echt om half 8 al uit, terwijl het nog donker is), de moed is er (ik ontdooi tijdig tomatensaus en gehakt), de dag is er prima voor (zonnetje en niet al te koud) en niks lijkt ons in de weg te kunnen gaan zitten.
Het eerste signaal dat ik krijg, terwijl ik me nog niet eens heb aangekleed, is dat ik mijn hoofd stoot tegen het schuine dak van de slaapkamer. Aan weerszijden van ons bed kun je net niet rechtopstaan en dat weet ik al een jaar, maar toch... Mwoeuaaaa, ook goedemorgen!! Boven gekomen ben ik het alweer vergeten. Het volgende is dat mijn computer vastloopt op een eenvoudig Word-document en daarna dat ik 2 maal door SecondLife eruit gegooit word halverwege een precisie-klusje en een gesprek met een klant die ik niet helpen kan. Dat overkomt me zelden. Daarna klapt de internet-verbinding eruit. Ik denk "dat kan er ook nog wel bij, ik ga zo toch lekker huishouden en naar buiten".
Onderwijl, mijn geduld is al danig op de proef gesteld en de ochtend nog niet voorbij, stoot ik m'n kleine teen zodra ik net een klein begin heb gemaakt met het aanvegen van het huis. Ik moet nu echt mijn best gaan doen geen brokken te maken.
Het huishouden gaat me redelijk af, op een bijna-val-van-de-trap na met 2 volle handen.
Met geen fantasie mik ik het gehakt in de pan en start met groenten snijden. Dat gaat goed, voila! De groenten zijn oud en uitgedroogd, maar kunnen nog net. Ik ontdek een zakje tortellini met kaas in de kast. Dat moet heel erg oud zijn, maar de verpakking is nog goed dicht, stofvrij, toch maar proberen.
De saus is al prima ontdooid en zodra ik het bakje omkieper in de pan met groenten en gehakt, komt mij een zurige lucht tegemoed. De saus is in augustus gemaakt en gelijk ingevroren, dat is toch nog prima???
Ik zie de bui al hangen, Marc die niks van tortellini moet hebben en een zurige tomatensaus erover. Tomaten zijn hem al een gruwel, maar zure saus moet voor hem het summum zijn... Hij heeft keihard gewerkt vanochtend, is gaan hakken en graven achter de schuur, waar je je kont niet kunt keren. De ene kant is de schuurmuur, de andere een loodrechte rotswand. Dus mijn manman heeft honger!
Ik bereid hem voor door hem te zeggen dat 'ik bang ben dat het eten is mislukt'.
Zodra Marc de deksel van de pan met pasta haalt en de geur opsnuift, zie ik dat hongerige koppie van hem vertrekken. Hij schept moedig één grote lepel op en proeft er 1.... Geschrokken springt hij op, zet 1 stap richting de schouw en spuugt het tortellini'tje uit. Hij haast zich naar de keuken om met een vol glas water de smaak weg te spoelen. Ik vind het nog wel gaan, maar lekker is anders. De saus smaakt redelijk, de wat ranzige substantie heb ik proberen te redden met wat peper en marc gaat brood halen om erbij te eten. Het baguette (of is het 'de'?) is zo hard dat het geschikt is voor de 'corrigerende tik'. (ken je het begrip nog, ik wel ;-)
Om me enigszins gerust te stellen haalt Marc wat pap voor zichzelf. De jam in de koelkast blijkt bedorven, we eten dus te weinig jam, gggrrrrrrr.
Met de moed der wanhoop doe ik de afwas en kijk door het kleine keukenraam naar de zonbeschenen gorges. Ik wil eigenlijk niets meer doen, ook geen afwas of de was opruimen. Ik wil niet naar buiten vandaag, ik wil terug mijn bed in, maar dan val ik al lezend in slaap en ben ik de komende nacht kwijt.
Ik wil eerst het kleine perzische kleedje even uitwassen in een grote plastic teil buiten. Dat lukt maar nu het ophangen nog. In het zwembad frutter ik het druipnatte kleedje over een waslijn waar het door het gewicht gelijk afvalt... op de grond. Dus het kleedje is weer aan een uitspoelbeurt toe!!!
Hoever zijn we?? Pas 1400 uur!! Help, ik heb nog minstens 8 uur te gaan op deze geweldige OFF-DAY.
Even buiten blijven, frisse kop halen, zagen dan maar. Terwijl ik aan vrienden en kennissen complete kettingzaak-cursusjes geef met een uitgebreidde hand-out waarin staat dat je nooit moet gaan zagen als je je niet zo jedat voelt, doe ik dit zelf gewoon toch!
Ten eerste kom ik met m'n zaagkleding de helling amper op, vele bramenslierten versperren mij de weg op alle hoogtes van mijn 1 meter 72.
Eén hand kan ik niet gebruiken om te klauteren, ik heb een kettingzaag in mijn hand van volwassen grootte. Bij alle dode bomen aangekomen, probeer (ja, ik 'doe' al niet meer, ik 'probeer' nog slechts) ik eerst een pierlala weg te zagen. (een pierlala is een dode kleine boom zonder zijtakken) Deze dode spriet met een diameter van 14 cm. blijft natuurlijk met zijn dunne topje in een flexibele zijtak van een gezonde eik hangen. Met gevaar voor eigen tenen (ja gut werkschoenen, maar zo'n stam doet toch zeer hoor) duw ik het gevaarte om. Poeh, gelukt. Nu heeft die andere dikke hoge dode boom tenminste valruimte. Ik maak zorgvuldig de valkerf op de plek waar ik denk dat hij vallen wil. Spinsnedes erin, positie innemen en zagen maar..... Deze joekel blijft ook secuur hangen op zijn eigen stronk, met het topje in de eik ernaast en probeert nog even mijn kettingzaagblad vast te klemmen. Wakker ben ik wel, dus dat weet ik op het nippertje te voorkomen. (anders kromt het zaagblad door de kracht en kan ik dat stukje zaag weggooien) Ik druip af, de helling op. Marc ziet aan mijn gezicht dat het pet gaat en knuffelt me stevig, Castel knuffelt mee en 4 ogen kijken me meewarig aan. Ik wil nog niet stoppen, dit was alle moeite van het inladen, omkleden en klauteren niet waard.
M'n maatje wijst me op een mooie dode boom die al op de verradelijke bosbodem ligt. Ik zaag hem klein en Marc gooit en rolt ze de helling af het pad op. We laden in en rijden met de post van 2 dagen weer naar huis. Hij gaat moedig kloven, maar waar moet al dat nog natte hout naartoe? We hebben geen overkappinkje voor even. We willen het niet in een schuur of gebouwtje, dit in verband met beestjes, rot en het vocht kan niet weg. Je houtstronken uit het zwembad halen is een drama door het te smalle gladde trapje naar beneden... We geven het beide accuut op. Leggen de gezaagde stammen op een stapeltje, parkeren de auto hoe het hoort, kleden ons om in huiskloffie en steken de ketel aan.
We gaan lekker binnen zitten met een cola en een chippie erbij...
Een off-day is een rotdag die je leven mag om die mooie dagen extra te waarderen.
Het eerste signaal dat ik krijg, terwijl ik me nog niet eens heb aangekleed, is dat ik mijn hoofd stoot tegen het schuine dak van de slaapkamer. Aan weerszijden van ons bed kun je net niet rechtopstaan en dat weet ik al een jaar, maar toch... Mwoeuaaaa, ook goedemorgen!! Boven gekomen ben ik het alweer vergeten. Het volgende is dat mijn computer vastloopt op een eenvoudig Word-document en daarna dat ik 2 maal door SecondLife eruit gegooit word halverwege een precisie-klusje en een gesprek met een klant die ik niet helpen kan. Dat overkomt me zelden. Daarna klapt de internet-verbinding eruit. Ik denk "dat kan er ook nog wel bij, ik ga zo toch lekker huishouden en naar buiten".
Onderwijl, mijn geduld is al danig op de proef gesteld en de ochtend nog niet voorbij, stoot ik m'n kleine teen zodra ik net een klein begin heb gemaakt met het aanvegen van het huis. Ik moet nu echt mijn best gaan doen geen brokken te maken.
Het huishouden gaat me redelijk af, op een bijna-val-van-de-trap na met 2 volle handen.
Met geen fantasie mik ik het gehakt in de pan en start met groenten snijden. Dat gaat goed, voila! De groenten zijn oud en uitgedroogd, maar kunnen nog net. Ik ontdek een zakje tortellini met kaas in de kast. Dat moet heel erg oud zijn, maar de verpakking is nog goed dicht, stofvrij, toch maar proberen.
De saus is al prima ontdooid en zodra ik het bakje omkieper in de pan met groenten en gehakt, komt mij een zurige lucht tegemoed. De saus is in augustus gemaakt en gelijk ingevroren, dat is toch nog prima???
Ik zie de bui al hangen, Marc die niks van tortellini moet hebben en een zurige tomatensaus erover. Tomaten zijn hem al een gruwel, maar zure saus moet voor hem het summum zijn... Hij heeft keihard gewerkt vanochtend, is gaan hakken en graven achter de schuur, waar je je kont niet kunt keren. De ene kant is de schuurmuur, de andere een loodrechte rotswand. Dus mijn manman heeft honger!
Ik bereid hem voor door hem te zeggen dat 'ik bang ben dat het eten is mislukt'.
Zodra Marc de deksel van de pan met pasta haalt en de geur opsnuift, zie ik dat hongerige koppie van hem vertrekken. Hij schept moedig één grote lepel op en proeft er 1.... Geschrokken springt hij op, zet 1 stap richting de schouw en spuugt het tortellini'tje uit. Hij haast zich naar de keuken om met een vol glas water de smaak weg te spoelen. Ik vind het nog wel gaan, maar lekker is anders. De saus smaakt redelijk, de wat ranzige substantie heb ik proberen te redden met wat peper en marc gaat brood halen om erbij te eten. Het baguette (of is het 'de'?) is zo hard dat het geschikt is voor de 'corrigerende tik'. (ken je het begrip nog, ik wel ;-)
Om me enigszins gerust te stellen haalt Marc wat pap voor zichzelf. De jam in de koelkast blijkt bedorven, we eten dus te weinig jam, gggrrrrrrr.
Met de moed der wanhoop doe ik de afwas en kijk door het kleine keukenraam naar de zonbeschenen gorges. Ik wil eigenlijk niets meer doen, ook geen afwas of de was opruimen. Ik wil niet naar buiten vandaag, ik wil terug mijn bed in, maar dan val ik al lezend in slaap en ben ik de komende nacht kwijt.
Ik wil eerst het kleine perzische kleedje even uitwassen in een grote plastic teil buiten. Dat lukt maar nu het ophangen nog. In het zwembad frutter ik het druipnatte kleedje over een waslijn waar het door het gewicht gelijk afvalt... op de grond. Dus het kleedje is weer aan een uitspoelbeurt toe!!!
Hoever zijn we?? Pas 1400 uur!! Help, ik heb nog minstens 8 uur te gaan op deze geweldige OFF-DAY.
Even buiten blijven, frisse kop halen, zagen dan maar. Terwijl ik aan vrienden en kennissen complete kettingzaak-cursusjes geef met een uitgebreidde hand-out waarin staat dat je nooit moet gaan zagen als je je niet zo jedat voelt, doe ik dit zelf gewoon toch!
Ten eerste kom ik met m'n zaagkleding de helling amper op, vele bramenslierten versperren mij de weg op alle hoogtes van mijn 1 meter 72.
Eén hand kan ik niet gebruiken om te klauteren, ik heb een kettingzaag in mijn hand van volwassen grootte. Bij alle dode bomen aangekomen, probeer (ja, ik 'doe' al niet meer, ik 'probeer' nog slechts) ik eerst een pierlala weg te zagen. (een pierlala is een dode kleine boom zonder zijtakken) Deze dode spriet met een diameter van 14 cm. blijft natuurlijk met zijn dunne topje in een flexibele zijtak van een gezonde eik hangen. Met gevaar voor eigen tenen (ja gut werkschoenen, maar zo'n stam doet toch zeer hoor) duw ik het gevaarte om. Poeh, gelukt. Nu heeft die andere dikke hoge dode boom tenminste valruimte. Ik maak zorgvuldig de valkerf op de plek waar ik denk dat hij vallen wil. Spinsnedes erin, positie innemen en zagen maar..... Deze joekel blijft ook secuur hangen op zijn eigen stronk, met het topje in de eik ernaast en probeert nog even mijn kettingzaagblad vast te klemmen. Wakker ben ik wel, dus dat weet ik op het nippertje te voorkomen. (anders kromt het zaagblad door de kracht en kan ik dat stukje zaag weggooien) Ik druip af, de helling op. Marc ziet aan mijn gezicht dat het pet gaat en knuffelt me stevig, Castel knuffelt mee en 4 ogen kijken me meewarig aan. Ik wil nog niet stoppen, dit was alle moeite van het inladen, omkleden en klauteren niet waard.
M'n maatje wijst me op een mooie dode boom die al op de verradelijke bosbodem ligt. Ik zaag hem klein en Marc gooit en rolt ze de helling af het pad op. We laden in en rijden met de post van 2 dagen weer naar huis. Hij gaat moedig kloven, maar waar moet al dat nog natte hout naartoe? We hebben geen overkappinkje voor even. We willen het niet in een schuur of gebouwtje, dit in verband met beestjes, rot en het vocht kan niet weg. Je houtstronken uit het zwembad halen is een drama door het te smalle gladde trapje naar beneden... We geven het beide accuut op. Leggen de gezaagde stammen op een stapeltje, parkeren de auto hoe het hoort, kleden ons om in huiskloffie en steken de ketel aan.
We gaan lekker binnen zitten met een cola en een chippie erbij...
Een off-day is een rotdag die je leven mag om die mooie dagen extra te waarderen.
Stamgasten
vrijdag 27 november 2009
(h)Eerlijk dromen
Ik ben een dromer, een speelse dromer die met haar afwezige momenten de ander wel eens op een zijspoor zet. Het lijkt dan misschien net of ik niet in de realiteit leef, me afhankelijk opstel van de serieuze volwassenen om me heen. Ik droomde al jong en waarvan dat is me nu, zoveel jaren later, toch echt ontschoten. Waar ik droomde weet ik nog precies; tussen twee alinea's door in al die spannende jeugdboeken die ik las. Of in de grote kruidentuin van Mies, een lief oud dametje dat op het biologisch volkstuinencomplex een prachtig rond tuintje had gemaakt. Waar mijn vader een grote moestuin had en ik verrukt tussen de vlinders en de heerlijkste geuren naar de bloemen keek en dacht, terwijl hij zorgvuldig stond te wieden, misschien ook wel in dagdromenland. En al dromend liep ik naar school of speelde ik langs de sloot met mamma en pappa kikker en al die kleine donderkopjes. De waterslakken zeiden nooit wat terug of ze hoorden me te traag, zoals slakken alles traag doen, behalve eten.
Nu, als zogenaamd volwassen vrouw, droom ik nog en wel dagelijks als kan. Ieder stil minuutje glijd ik weg en al die kleine momenten vormen in mij één grote droom die ik leven wil. Maar wel hier en het liefst nu. Dat ik ezeltjes heb, die me helpen met het verslepen van het zware hout, of me dragen willen naar de markt en hun kop tegen me aan duwen om me te laten weten dat we elkaar nodig hebben. Ik droom ervan met mijn boog zo goed te leren schieten dat ik er echt mee jagen kan. Dat ik voel wanneer de natuur ons in alle rust en stilte, met wederzijds respect een kleine ree gunt of een haas. Ik droom van eigen honing en de balans die voor mij is weggelegd en me laat leven in het nu. Ik droom over ruilhandel en het plezier voor iedereen om elkaars eigen producten te ruilen en zo dat niemand iets te kort komt. Ik droom dat ik begrijp wat nu nog ongrijpbaar is, een éénwording met mijn omgeving. Mijn dromen lijken dromen, maar zijn toch altijd haalbaar gebleken. De dromen van toen zijn nu werkelijkheid. Dat 'Hans en Grietje-huisje in het bos' leek een grappig verzinsel, maar als ik zo eens op me heen kijk is er weinig verzonnen aan. Voor de mensen om mij heen, die mij dierbaar zijn en die mij liefhebben, lijkt het wel eens wat naief, wat kinderlijk schattig, maar niet van deze tijd. Het lijkt een afhankelijkheid om half dromend in de harde realiteit te leven. Het lijkt wat dom, wat ezelig, te speels en te kinderlijk. Ik koester het zo. Ik houd van dat kind in mij, met dunne hoog blonde vlechtjes op mijn hoofd vastgezet met glitterspeldjes en een bloemenjurkje aan. Dát kind mag in mij blijven wonen, want het houdt me luchtig en wars van depressie. Het geeft me licht in die moeilijke donkere momenten. Het verjaagt de grote-mensen-zorgen over geld en verplichtingen of leert me met kinderlijke creativiteit om te gaan met volwassen problematiek. Het laat me genieten van de kleinste dingen en geeft me oog voor de mooiste details tussen alle grove grote lelijke dingen van deze aarde. Het maakt me zacht en lieflijk, teder en oprecht. Mijn kind, mijn kind, ik hou van jou. Je mag voor altijd in mij blijven....
donderdag 26 november 2009
Foto's
Niet zo heel veel bijzonders om te zien.
Maar de nieuwe muur naast de schuur is wel heel leuk geworden. Dit halve bouwsel-half rotspartij stond op instorten en de grond spoelde uit. Een kleine renovatie was een groot plezier voor Marc die dit 'dry-stone-dyking' graag wil leren. (Dry-Stone-Dykes zijn droog op elkaar gestapelde muren, geen cement of specie, maar op het oog een nieuwe legpuzzel maken en gevoel krijgen voor welke steen waar)
het ronde tuinmuurtje is gemaakt voor de Laurier die we verhuisd hebben. Je laurier-boompje verhuizen schijnt een geluksteken te zijn. Omdat daar de geul ook ligt van de geisoleerde CV-leidingen, was het daar een rommeltje en de grond blijft erop vallen van de helling erboven. Kortom, het paadje naar de schuur is gevlakt, de Laurier heeft volle grond en het is nog decoratief en traditioneel ook.
Voordat ik wat heb opgeruimd bij het gevonden hekje, een oude ingang voor ezels en de geiten.
Nadat ik een kwartiertje wat troep weggezaagd heb lijkt het al weer heel wat. Vaag is er een pad zichtbaar, maar te belopen is het voorlopig nog niet.
Maar de nieuwe muur naast de schuur is wel heel leuk geworden. Dit halve bouwsel-half rotspartij stond op instorten en de grond spoelde uit. Een kleine renovatie was een groot plezier voor Marc die dit 'dry-stone-dyking' graag wil leren. (Dry-Stone-Dykes zijn droog op elkaar gestapelde muren, geen cement of specie, maar op het oog een nieuwe legpuzzel maken en gevoel krijgen voor welke steen waar)
het ronde tuinmuurtje is gemaakt voor de Laurier die we verhuisd hebben. Je laurier-boompje verhuizen schijnt een geluksteken te zijn. Omdat daar de geul ook ligt van de geisoleerde CV-leidingen, was het daar een rommeltje en de grond blijft erop vallen van de helling erboven. Kortom, het paadje naar de schuur is gevlakt, de Laurier heeft volle grond en het is nog decoratief en traditioneel ook.
Voordat ik wat heb opgeruimd bij het gevonden hekje, een oude ingang voor ezels en de geiten.
Nadat ik een kwartiertje wat troep weggezaagd heb lijkt het al weer heel wat. Vaag is er een pad zichtbaar, maar te belopen is het voorlopig nog niet.
Ezelhek
Zoals bijna alle donderdagen, ga ik naar de markt. Dikke mist beneden betekend meestal een heldere lucht boven op het plateau. Het is koud en vochtig, maar helder genoeg voor de zon. Ik kom eerst Pierre tegen die me uitnodigd voor een bakje koffie in het café. Het oude baasje, buurman van H&T, kan binnen gelijk wat handen schudden, hij woont zijn hele leven al in deze gemeente en kent dus echt iedereen. Ik geniet van zijn binnenpret; oude man zonder vrouw of kinderen die met een blonde jonge vrouw gezellig zit te babbelen. Het volgende 'genieten' komt doordat ik wonderwel een echt gesprek kan aanknopen over van alles en nog wat, onder toeziend oog van de flirtende 'kroegbaas' en de stamgasten, die inderdaad iedere week hetzelfde zijn. Drie dames van net iets ouder als ik behoren daar ook bij, ze krassen iedere week hun kraslootjes, drinken een sapje en babbelen. De eerste keer dat ze me opvielen praatten ze nog luid en begreep ik enkel flarden. Nu ze mij steeds terugzien en begrijpen dat ik hier woon en geen toeriste ben, dempen ze hun toon en is het meer gekonkel dat ik zie en hoor. Ook die dames doen hun best te flirten met de vlotte kroegbaas, een verzorgde 50-minner die sinds 10 maanden single is, er heel goed uitziet en een innemende glimlach heeft.
Als hij de koffie op ons tafeltje zet, buigt hij zich wat naar me toe en ik vraag hem of hij denkt dat ik engelse ben, omdat hij me altijd begroet met een 'Hello' zonder accent. Nee, hij weet wel dat ik Hollandse ben, die zijn 'coquille'. Engelse dames vindt hij maar zo-zo. Ik schiet in de lach, maar zeg hem ook eerlijk dat ik thuis dat leuke woordje gelijk op ga zoeken voor een juiste vertaling. Hij zegt het zo zachtjes dat ik me echt nieuwsgierig laat maken.
Later sta ik te wachten op mijn beurt bij de groentenman. Opeens staat de gerant weer naast me met een boodschappenlijstje tussen de lippen. Hij zegt wat tegen me, maar door dat stukje papier versta ik hem niet goed. Ik haal het velletje tussen zijn lippen uit en verklaar dat ik een goede articulatie nodig heb om hem goed te verstaan. Weer die lach en we lachen samen en maken de groentenman nieuwsgierig. Hij spelt het kooswoordje zachtjes voor me uit en vertrekt met een knipoog. Dat openlijk flirten kan hier en het voelt alsof ik één van hen ben, maar dan met een smaakje; étrangere....
Na deze ochtend op de markt waarin ik bevestigd word dat we toch heel aardig aan het integreren zijn, voel ik me licht en blij en kan de hele wereld aan. De verse spinazie, met blad zo groot als een pannendeksel, smaakt ook beter als de diepvriesversie en met veel zin trek ik werkkleding aan en pakken we alle spullen om verder te werken aan het hek voor de ezeltjes.
Samen gaan er 3 nieuwe palen in, zelf gezaagd uiteraard, en daarna kruip en glij ik de helling af met het kleine kettingzaagje en een snoeischaar. Het oude hek met schapengaas en prikkeldraad staat nog wel overeind, maar daar is alles mee gezegd. Ik worstel door oude manshoge bramenstruiken, wilde Clematis-lianen die vergroeit zijn in stok- en stokoude bosrozen. De meidoorns helpen het struikgewas met overeind blijven en de sleedoorns weren de indringers; zoals mij dus!! Alle hekpaaltjes zijn op maaihoogte doorgerot en moeten vervangen worden. Diverse omgevallen bomen liggen op het hekwerk en het wild heeft overal doorgangetjes gemaakt door het schapengaas omhoog te duwen. Ideaal voor Castel, maar net te laag voor mij.
Ik volg het hek een paar honderd meter en kom uit bij een ravijntje waar een beekje stroomt. De omgevallen bomen daar lijken tropische mini-tuintjes met al die varens, mossoorten, paddestoeltjes en klimop. Heel bijzonder met het geluid van kabbelend water erbij en al zicht op het meer.
Al bekaf, blijf ik even rond het meer dolen tijdens ondergaande zon. Prachtig met de dode boomstaketsels, de stilte en die laatste zonnenstralen.
Omdat ik ook nog terug naar boven moet via dezelfde richting, ik heb de zaag op de plek laten liggen waar ik stopte met werken, ben ik nog moeier als ik weer op het bospad sta. Wat een klim tussen al die jonge boompjes en stugge struiken door!
Erg moe duik ik gelijk onder de douche thuis en ga lekker creatief aan de slag in SecondLife. Even rust met spinnende Cros op schoot.
woensdag 25 november 2009
Nieuw
Een dag na het vertrek van onze 3e gast, omschreef ik onze thuiskomst als een nieuw begin. We ervaren het beide als een nieuwe start, en niet zoals bekend na de jaarwisseling, een verhuizing of het met pensioen gaan. (Mam, Van Harte!!!!) Maar opnieuw starten, omdat onze kijk op de dingen, elkaar, ons plekje, heel anders is. Niets is meer zoals het was en het voelt als een heel mooi geschenk om met nieuwe ogen dezelfde wereld te zien. Hoe klein die ook is, want in de herfst ligt ons spulletje altijd in de dikke mist als we wakker worden. De zon heeft een hele ochtend, soms zelfs langer, nodig om de mist op te lossen, te laten verdampen en weg te jagen met behulp van een briesje, om tot ons door te kunnen dringen. Het licht wordt er letterlijk 'schitterend' van.
Tegen dat felle door de mist gefilterde licht proberen we beide om de ontbrekende lauze te vinden. Vannacht, al bijna in slaap, worden we gewekt door een zwaar iets dat met flink kabaal naar beneden stort op het dak van de slaapkamer. Nu ja, naar beneden, dat kun je moeilijk thuisbrengen en ik vraag wakkergeschrokken aan Marc "Wat was dat nou weer? Een beest ofzo?" Maar uiteraard, mijn fantasie sloeg alweer op hol van een goed klimmend zoogdier, een kat misschien, was het gewoon een lauze die dan stuk springt en naar beneden komt hobbelen. We kunnen niets vinden en ondanks de november-blues is het heerlijk om buiten te zijn. We blijven moeite houden op tijd, als het nog donker is, uit bed te komen om na het ontbijt van Marc, lekker buiten aan de slag te gaan.
Doordat het 's ochtends ook vaak regent starten we de dag binnen. Door alle inspiratie en het avontuur van de laatste gast, heb ik een lang verhaal in mijn hoofd dat mij echt dwingt om er in alle rust voor te gaan zitten. Geen kort verhaal, dat nog vervolgd gaat worden, over Raylaysse het ezeltje, maar een lang verhaal met een rode lijn erin, dat van A tot Z spannend is en een bijzondere ontknoping heeft. Ik kan niet 'lekker schrijven' als ook Marc zijn toetsenbord laat tikken of als ik nog veel buiten en aan het huishouden kan doen. Die werkzaamheden zijn er altijd wel en mijn behoefte om te schrijven ook, die balans is er niet. Het liefst schrijf ik 's nachts, maar dat kan bijna nooit.
Als ik mijn kans schoon zie, omdat Marc lekker buiten bezig is, en juist één pagina geschreven heb, komt hij binnen en plaatst een alles-zeggende opmerking die me abrupt laat stoppen met de zin die ik zojuist probeer te construeren. Hij blokkeert me met "De wereld is groter dan die PC, Tien!" Ik had me voorgenomen eens een dagje vrouw te zijn. Ik had me fris gedoucht en een leuk vrouwelijk set kleding aangetrokken, mijn haar verzorgd en opgemonterd door de verandering van rol me aan m'n verhaal gezet. In alle rust in een warme woonkeuken met slapend poezenspul en een knapperend haardvuur.
Normaliter loop ik altijd in werkkleer, of in een makkelijke sportbroek met een flies-trui. Mijn haar doe ik enkel kammen en laat soms zelfs die beugel-BH achterwege. Functioneel, comfortabel en geen poespas om impulsief te gaan doen waar ik op dat moment zin in heb. Mijn vrouw zijn is dan toch echt verdwenen en na een tijdje krijg ik daar dan genoeg van.
Het mezelf de tijd geven wat van mezelf te maken komt ook door dat nieuwe begin, wakker geworden ervaar ik opeens de behoefte ook eens aan mijn vrouw-zijn aandacht te besteden. (ik zou heel wat overhebben om naar het Wellness centrum te gaan, een half uur rijden hier vandaan, maar de financiele middelen laten deze verwennerij gewoon even niet toe) Voor Marc hoeft het niet, ik ben ik en daar houdt hij van. Maar daar hoort dus ook wel eens een dagje schrijven bij, of een vrouw in kousen met een wollen jurkje erboven. (De desbetreffende kousen zijn heel leuk, maar na iedere stap zakken ze af tot op mijn knieëen!!) Teleurgesteld probeer ik hem uit te leggen waarom er opeens een vrouw achter de PC zit, terwijl buiten de zon zich door de mist wringt en ik binnen zit. Ik was van plan na de maaltijd en de daarop volgende afwas, me om te kleden om een flinke vracht hout te gaan zagen als een zelfstandige bosbouwer die maar net weet hoe een vrouw eruit ziet. Maar die kans om dit te laten zien krijg ik niet, want de opmerking is ver voor het middageten al geplaatst. Een beetje 'pissed' (kortom beledigd) zeg ik dat de middagen door mij altijd gevuld worden met buiten aan de slag. Of het nou de brievenbus legen te voet is, of zagen en in de moestuin. November-blues of geen november-blues.
Het gesprekje met koffie en eigengemaakte cake verloopt ook weer verrassend nieuw. Geen onvertogen woord, maar in liefde weer even begrip krijgen voor elkaar, ons uitspreken in alle rust. De emotie's zijn dus in no-time ook van tafel en opgeveegd de schouw in. In rook opgegaan en weer echt blij gaan we verder met de dag.
's Avonds wil ik wel verder schrijven, maar na een hele lange suikerspin zoete oppervlakkige film van Danielle Steel, besluit ik de PC uit te doen en mee onder de wol te kruipen.
Ik heb nog alle tijd en alle nieuwe gewaarwordingen doen me goed, het is een bevestiging van een juiste beslissing, vorig jaar april per ongeluk genomen en volledig en compleet op ons levenspad.
Zoveel omstandigheden en mensen die een kink in de kabel hadden kunnen vormen, deuken in ons 'blok' hadden kunnen maken.
En veel mensen begrijpen niet dat we 'meewerkende gasten' uitnodigen, maar wij zijn inmiddels overtuigd van het nut hiervan.
Vandaag, met een flinke berg dood hout voor een week stoken, rommel ik 's ochtends weer binnen, in een sportbroek met een paarse fliestrui, slapend poezenvolk en een knapperend haardvuur. Ik bel mijn moeder om eens flink bij te kletsen en pas na 65 minuten en een verdraagzame Marc (zijn vrouw een uur aan de telefoon met haar moeder werkt vaak als een rode lap op de welbekende stier en krijgt het stempel 'stroopwafelpraat') zet ik de telefoon terug op z'n basis. Vanmiddag is het werken geblazen, ik denk het ezelhek vrijmaken van braam en hout... Het licht trekt me toch elke keer weer naar buiten, verblindend, schitterend, voedend bijna, noodzaak!
Tegen dat felle door de mist gefilterde licht proberen we beide om de ontbrekende lauze te vinden. Vannacht, al bijna in slaap, worden we gewekt door een zwaar iets dat met flink kabaal naar beneden stort op het dak van de slaapkamer. Nu ja, naar beneden, dat kun je moeilijk thuisbrengen en ik vraag wakkergeschrokken aan Marc "Wat was dat nou weer? Een beest ofzo?" Maar uiteraard, mijn fantasie sloeg alweer op hol van een goed klimmend zoogdier, een kat misschien, was het gewoon een lauze die dan stuk springt en naar beneden komt hobbelen. We kunnen niets vinden en ondanks de november-blues is het heerlijk om buiten te zijn. We blijven moeite houden op tijd, als het nog donker is, uit bed te komen om na het ontbijt van Marc, lekker buiten aan de slag te gaan.
Doordat het 's ochtends ook vaak regent starten we de dag binnen. Door alle inspiratie en het avontuur van de laatste gast, heb ik een lang verhaal in mijn hoofd dat mij echt dwingt om er in alle rust voor te gaan zitten. Geen kort verhaal, dat nog vervolgd gaat worden, over Raylaysse het ezeltje, maar een lang verhaal met een rode lijn erin, dat van A tot Z spannend is en een bijzondere ontknoping heeft. Ik kan niet 'lekker schrijven' als ook Marc zijn toetsenbord laat tikken of als ik nog veel buiten en aan het huishouden kan doen. Die werkzaamheden zijn er altijd wel en mijn behoefte om te schrijven ook, die balans is er niet. Het liefst schrijf ik 's nachts, maar dat kan bijna nooit.
Als ik mijn kans schoon zie, omdat Marc lekker buiten bezig is, en juist één pagina geschreven heb, komt hij binnen en plaatst een alles-zeggende opmerking die me abrupt laat stoppen met de zin die ik zojuist probeer te construeren. Hij blokkeert me met "De wereld is groter dan die PC, Tien!" Ik had me voorgenomen eens een dagje vrouw te zijn. Ik had me fris gedoucht en een leuk vrouwelijk set kleding aangetrokken, mijn haar verzorgd en opgemonterd door de verandering van rol me aan m'n verhaal gezet. In alle rust in een warme woonkeuken met slapend poezenspul en een knapperend haardvuur.
Normaliter loop ik altijd in werkkleer, of in een makkelijke sportbroek met een flies-trui. Mijn haar doe ik enkel kammen en laat soms zelfs die beugel-BH achterwege. Functioneel, comfortabel en geen poespas om impulsief te gaan doen waar ik op dat moment zin in heb. Mijn vrouw zijn is dan toch echt verdwenen en na een tijdje krijg ik daar dan genoeg van.
Het mezelf de tijd geven wat van mezelf te maken komt ook door dat nieuwe begin, wakker geworden ervaar ik opeens de behoefte ook eens aan mijn vrouw-zijn aandacht te besteden. (ik zou heel wat overhebben om naar het Wellness centrum te gaan, een half uur rijden hier vandaan, maar de financiele middelen laten deze verwennerij gewoon even niet toe) Voor Marc hoeft het niet, ik ben ik en daar houdt hij van. Maar daar hoort dus ook wel eens een dagje schrijven bij, of een vrouw in kousen met een wollen jurkje erboven. (De desbetreffende kousen zijn heel leuk, maar na iedere stap zakken ze af tot op mijn knieëen!!) Teleurgesteld probeer ik hem uit te leggen waarom er opeens een vrouw achter de PC zit, terwijl buiten de zon zich door de mist wringt en ik binnen zit. Ik was van plan na de maaltijd en de daarop volgende afwas, me om te kleden om een flinke vracht hout te gaan zagen als een zelfstandige bosbouwer die maar net weet hoe een vrouw eruit ziet. Maar die kans om dit te laten zien krijg ik niet, want de opmerking is ver voor het middageten al geplaatst. Een beetje 'pissed' (kortom beledigd) zeg ik dat de middagen door mij altijd gevuld worden met buiten aan de slag. Of het nou de brievenbus legen te voet is, of zagen en in de moestuin. November-blues of geen november-blues.
Het gesprekje met koffie en eigengemaakte cake verloopt ook weer verrassend nieuw. Geen onvertogen woord, maar in liefde weer even begrip krijgen voor elkaar, ons uitspreken in alle rust. De emotie's zijn dus in no-time ook van tafel en opgeveegd de schouw in. In rook opgegaan en weer echt blij gaan we verder met de dag.
's Avonds wil ik wel verder schrijven, maar na een hele lange suikerspin zoete oppervlakkige film van Danielle Steel, besluit ik de PC uit te doen en mee onder de wol te kruipen.
Ik heb nog alle tijd en alle nieuwe gewaarwordingen doen me goed, het is een bevestiging van een juiste beslissing, vorig jaar april per ongeluk genomen en volledig en compleet op ons levenspad.
Zoveel omstandigheden en mensen die een kink in de kabel hadden kunnen vormen, deuken in ons 'blok' hadden kunnen maken.
En veel mensen begrijpen niet dat we 'meewerkende gasten' uitnodigen, maar wij zijn inmiddels overtuigd van het nut hiervan.
Vandaag, met een flinke berg dood hout voor een week stoken, rommel ik 's ochtends weer binnen, in een sportbroek met een paarse fliestrui, slapend poezenvolk en een knapperend haardvuur. Ik bel mijn moeder om eens flink bij te kletsen en pas na 65 minuten en een verdraagzame Marc (zijn vrouw een uur aan de telefoon met haar moeder werkt vaak als een rode lap op de welbekende stier en krijgt het stempel 'stroopwafelpraat') zet ik de telefoon terug op z'n basis. Vanmiddag is het werken geblazen, ik denk het ezelhek vrijmaken van braam en hout... Het licht trekt me toch elke keer weer naar buiten, verblindend, schitterend, voedend bijna, noodzaak!
dinsdag 24 november 2009
maandag 23 november 2009
Hollandse boterham
Het is een koude natte dag, mistig en wat guur. Ik kan eindelijk het middenhuis schoonmaken na al die tijd klussen aan de CV. Aai volgt me overal, want Joppie is weer op terroristenpad. Het is ook een beetje 'november-blues', castel lummelt in haar huis, katten slapen wel erg veel en wij krijgen onszelf ons bed niet meer uit voor half 9. Wekkers of niet, we slapen er beide doorheen. De kachel aan en een vuurtje in de schouw, maken het gezellig warm in huis. Het is zo wennen dat zelfs het middenhuis warm is. De radiator in de bar is lek, die heeft scheurtjes in het ijzer, maar met een dweil eronder komen we er wel de winter mee door. Wel gaat de radiator-speurtocht verder. Om in de bar te vervangen, een 2e in de slaapkamer en het chateau heeft er nog wat nodig.
's Middags voel ik me genoodzaakt toch wat dood hout te zagen voor de ketel, Marc brengt het naar de schuur waar het echt goed drogen kan.
Ik rij in een ontzettend sombere natte gorges naar yoga en doe een boodschapje. Winterjassen en sjaals, petten en wanten; echt winters en al donker, een vreemde gewaarwording dat alle winkels nog 2,5 uur open blijven.
Na yoga rijd ik voorzichtig naar huis, ik wil geen wild op mijn motorkap.
Thuis zet Marc de boterham klaar. Een echte hollandse boterham, voorgesneden plakjes van nog geen centimeter. Het voelt zacht, slap en licht aan. Cees en Harry hadden twee broden meegenomen. Dat willen we natuurlijk niet weggooien en hij legt de zak op tafel. We eten beiden een snee of 7, het vult niet. We zijn al zo gewend aan eigen brood, ik bak het al ruim een jaar zelf en is niet te vergelijken met dit hollandse bammetje. Door de uiterste houdbaarheidsdatum van 5 december op de bak fromage blanc denk ik even weemoedig aan echte hollandse dingen die hier wel 1100 kilometer ver weg zijn. Via internet kunnen we nog wel veel Holland tot ons nemen, maar kwa eten en mentaliteit is het onhaalbaar ver.
Door het lezen van 'Het Diner' van Herman Koch, zie ik weer de echte hollandse identiteit... anders uiteraard en we groeien er snel van weg. Ik kan het me allemaal niet meer voorstellen, ook om weer in Nederland te wonen en met alles op z'n Hollands mee te draaien.
Nog 1 bammetje dan, met hagelslag, toch wel lekker....
's Middags voel ik me genoodzaakt toch wat dood hout te zagen voor de ketel, Marc brengt het naar de schuur waar het echt goed drogen kan.
Ik rij in een ontzettend sombere natte gorges naar yoga en doe een boodschapje. Winterjassen en sjaals, petten en wanten; echt winters en al donker, een vreemde gewaarwording dat alle winkels nog 2,5 uur open blijven.
Na yoga rijd ik voorzichtig naar huis, ik wil geen wild op mijn motorkap.
Thuis zet Marc de boterham klaar. Een echte hollandse boterham, voorgesneden plakjes van nog geen centimeter. Het voelt zacht, slap en licht aan. Cees en Harry hadden twee broden meegenomen. Dat willen we natuurlijk niet weggooien en hij legt de zak op tafel. We eten beiden een snee of 7, het vult niet. We zijn al zo gewend aan eigen brood, ik bak het al ruim een jaar zelf en is niet te vergelijken met dit hollandse bammetje. Door de uiterste houdbaarheidsdatum van 5 december op de bak fromage blanc denk ik even weemoedig aan echte hollandse dingen die hier wel 1100 kilometer ver weg zijn. Via internet kunnen we nog wel veel Holland tot ons nemen, maar kwa eten en mentaliteit is het onhaalbaar ver.
Door het lezen van 'Het Diner' van Herman Koch, zie ik weer de echte hollandse identiteit... anders uiteraard en we groeien er snel van weg. Ik kan het me allemaal niet meer voorstellen, ook om weer in Nederland te wonen en met alles op z'n Hollands mee te draaien.
Nog 1 bammetje dan, met hagelslag, toch wel lekker....
zondag 22 november 2009
Chaudière "Le Film"
is het niet mogelijk deze film te bekijken?? Laat het me even weten per mail of geef een reactie door op '0 reacties' te klikken met ID 'Anoniem',
merci!
Even de brievenbus legen
Ik zit heel de dag aan het maken van een compilatiefilmpje van het CV-gebeuren van gisteren. Het regent 's ochtends ook. Marc worstelt met verschillende computer-programma's en na het eten wil ik er echt even uit. Ook omdat de zon is gaan schijnen en die vierkante ogen niet fijn aanvoelen.
We besluiten te voet de brievenbus te gaan legen, we zijn er al drie dagen niet langs gereden. De tocht van twee keer 3,5 kilometer lijkt heel wat, maar is een prettige wandeling en leuk voor Castel.
Na de eerste bocht bij de buren zien we een wit autootje staan. Na de tweeede bocht nog 2 en de fel-oranje petjes op de stijle helling beneden ons springen direct in het oog; jagers. Tot voorbij de ruïne staan er een tiental auto's in de berm, bij iedere bocht staan de jagers wat verveeld de helling af te kijken. Felix is één van hen, hij wijst op een maatje die met zijn 65 jaren moeizaam de puinhelling beklimt. De regen heeft de geursporen van de everzwijnen weggespoeld. De jacht lijkt teleurstellend. Zodra we de laatste jagers zijn gepasseerd zien we in de berm een kleine ree liggen. Toch nog iets geschoten dus, maar voor ruim 14 man is het een karige vangst.
De brievenbus blijkt leeg, geen post en toch een heerlijke wandeling met wat te zien en te beleven. Marc duikt even de helling af om naar het gedumpte grof vuil te kijken. Ik loop richting huis met hem mee als er aan de overkant weer 3 keer geschoten wordt. Schertsend roep ik naar Marc en vraag of hij nog heel is. Niks aan de hand, maar wij zonder felgekleurde petjes, zijn wel een beetje naief om op zondagmiddag in donkere kleding te gaan wandelen.
De lucht is werkelijk schitterend, de laatste zonnestralen die de toppen aan de overkant nog net bereiken en hen in een kopere gloed zetten. Thuis draait de CV gewoon door en duiken we toch weer achter de pc's, mijn film is nog niet af en Marc wil iets perse afmaken.
We besluiten te voet de brievenbus te gaan legen, we zijn er al drie dagen niet langs gereden. De tocht van twee keer 3,5 kilometer lijkt heel wat, maar is een prettige wandeling en leuk voor Castel.
Na de eerste bocht bij de buren zien we een wit autootje staan. Na de tweeede bocht nog 2 en de fel-oranje petjes op de stijle helling beneden ons springen direct in het oog; jagers. Tot voorbij de ruïne staan er een tiental auto's in de berm, bij iedere bocht staan de jagers wat verveeld de helling af te kijken. Felix is één van hen, hij wijst op een maatje die met zijn 65 jaren moeizaam de puinhelling beklimt. De regen heeft de geursporen van de everzwijnen weggespoeld. De jacht lijkt teleurstellend. Zodra we de laatste jagers zijn gepasseerd zien we in de berm een kleine ree liggen. Toch nog iets geschoten dus, maar voor ruim 14 man is het een karige vangst.
De brievenbus blijkt leeg, geen post en toch een heerlijke wandeling met wat te zien en te beleven. Marc duikt even de helling af om naar het gedumpte grof vuil te kijken. Ik loop richting huis met hem mee als er aan de overkant weer 3 keer geschoten wordt. Schertsend roep ik naar Marc en vraag of hij nog heel is. Niks aan de hand, maar wij zonder felgekleurde petjes, zijn wel een beetje naief om op zondagmiddag in donkere kleding te gaan wandelen.
De lucht is werkelijk schitterend, de laatste zonnestralen die de toppen aan de overkant nog net bereiken en hen in een kopere gloed zetten. Thuis draait de CV gewoon door en duiken we toch weer achter de pc's, mijn film is nog niet af en Marc wil iets perse afmaken.
Ik biecht
Het is een begrip en een emotie, één van de hoofdzondes zo je wilt. En iets dat enkel negativiteit is, uitstraalt en een vernietigend effect heeft op mensen. Ik denk ook dat het alleen in mensen huist; Jaloezie. Als kind wordt het me heel jong duidelijk gemaakt. Ik ervaar het dagelijks, vooral op school. En thuis krijg ik het mee via de kinderbijbel; Gij zult niet begeren wat van uw naaste is. Begeren klinkt al zo vies en dat 'gij' slaat op mij, mensen. Dat het niet alleen slaat op de vrouw van de buurman, of de bijna volwassen dochter van een collega begreep ik ook al jong. Ik zag jaloers hoe klasgenootjes echte vriendinnetjes hadden, zo'n meisjesclub, waar ik niets van begreep en ver buiten stond. Hoe ik wist dat er een verjaarspartijtje was, waar ik niet voor uitgenodigd zou worden. Jaloers op het gemak om mee te draaien in clubs en verenigingen, terwijl ikzelf altijd overhoop lag met iedereen om me heen. De vlucht terug naar huis, was nog het veiligst, dat was van mij en ik kon me daar urenlang in troosten. Samen met mams op de bank met dropjes in een schaaltje de kindertelevisie kijken op woensdagmiddag. Samen strijken, koekjes bakken en babbelen, eindeloze momenten.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn eigen gang ging, loskwam van wat anderen van mij zouden denken, verwijderde ik me van die emotie. Ik raakte hem kwijt. Dit is enorm versterkt toen ik mezelf weer openstelde voor mijn geloof in God. Ik begreep Zijn taal en boodschappen op mijn manier en het voelt warm en liefdevol. Het stelde me gerust en de eenzaamheid die juist die jaloezie zo versterken kan, verdween. Ik was nooit alleen en de kindervriend Jezus hield me altijd gezelschap.
Die vriendschap laat ik niet meer los, maar het kind-zijn wel. Het kwam pas weer naar voren, die knagende jaloezie, toen ik een 'rijke' man leerde kennen. (Wat is rijk?? De emotionele armoei stak er nogal bovenuit en het ongeluk, het verdriet en de onvrede ook!!)
Opeens waren er twee zogenoemde vriendinnen die me heel anders bejegenden als voorheen. De één sprak zich uit over dat ze zich in de steek gelaten voelde, hij had mij van haar afgepakt. De vriendschap die we hadden zou door hem verdwijnen, hij zou me gaan claimen en mijn leven gaan bepalen. Zij zou het nakijken hebben en ze pushte me zo nog een tijdje in het rond. De ander vond het na 12,5 jaar vriendschap wel makkelijk, zo'n rijk vriendje in de buurt. Lekker samen shoppen en mij als taxi-chauffeur in de sportwagen overal heen laten rijden. Flaneren op de boulevards en kijk ons eens jong en duur doen. Ik wilde het eigenlijk niet zien en kneep mijn ogen ervoor dicht. Maar die lieve man met zijn grote levensverdriet zag dit goed en maakte me erop attent. Ook hij was gewaarschuwd, 'want die vrouwen zijn bij jou alleen maar uit op je geld; Pas op!!!'
Dit verdriet werd enkel gevoed door de jaloezie en wordt alleen maar groter.
De feedback die we kregen toen we verklaarden een huis in Frankrijk te kopen was over het algemeen hartstikke lief met oprechte belangstelling. Maar na de werkelijke aankoop en het te koop zetten van haven en goed in Nederland, kwam de afgunst gelijk weer terug. Stekende opmerkingen als "zijn jullie nog niet weg?" of "Jullie gaan toch een leven als God in Frankrijk tegemoet", "dat zou ik ook wel willen, lekker rommelen in een 2e huis", en met een ondertoon die groen ziet van afgunst.
Dat een emigratie niet over rozen gaat hoef ik niemand te vertellen, programma's op TV te over en deze blog liegt er ook niet om. Het vanaf de grond opbouwen van een leven in een compleet andere streek, met een ander klimaat, taal en cultuur is niet iets om jaloers op te zijn. Toch blijven we dat ervaren en de meeste bezoekers, of ze nu hier kort zijn of weken blijven, zouden uiteindelijk echt niet met ons willen ruilen. Het zijn onze keuzes, heel persoonlijk en niet te delen. De stilte en de rust lijkt begeerlijk, maar vliegt snel naar de keel als je uit druk Nederland komt. Het gebrek aan luxe is op lange termijn gewoonweg zwaar. De afstanden zijn niet 1-2-3 overbrugt en men loopt hier in zoverre achter, dat je denkt ook terug te moeten in je persoonlijk ontwikkelijk. (Dat is allerminst zo, wij ervaren 'minder' als 'meer' en het 'terug-naar-af' als een meerwaardelijke vooruitgang.)
Als jaloezie op mijn pad komt in de gedaante van andere mensen waarbij ik dat voel in hen, krijg ik ongemakkelijke kriebels. Ik weet bijna zeker dat ze niet beseffen dat ze echt niet jaloers hoeven te zijn. Dat wat ik heb niet past bij de ander, niet voor hen is weggelegd. Het bijzondere is, dat het nooit en te nimmer openlijk wordt uitgesproken. Alsof het een zonde is (daar heb je hem weer), fout, taboe, een zwakte in de mensen die met negativiteit gepaard gaat. Onbespreekbaar. Het werkt heel bevrijdend het wel kenbaar te maken, dan is er opeens openheid om duidelijk te maken wat de keerzijden zijn van wat als zo begeerlijk wordt beschouwd.
En eerlijk is eerlijk, ik ben ook nog steeds jaloers; Op Castel die met vier eeltige poten door de tamme kastanjes in het bos sprintjes kan trekken en bijna loodrecht omhoog kan klauteren met een uithoudingsvermogen waar een sportvrouw jaloers op zou zijn. Ehm, ik dus ook. Dat ze geen last heeft van de regen of koud water. Ik ben vaak jaloers op de katten, die 23 uur per dag kunnen slapen en luieren en bij lichte trek met 1 poot een lekker insect uit te lucht plukken. Ik ben jaloers op mannen die tegen een boom kunnen piesen, zonder hun broek omlaag te hoeven doen en met de billen bloot moeten. Ik ben jaloers op 'de armen van geest' omdat ze zonder zorgen lijken en zonder enkele moeite in het 'nu' leven en daar geen moeite voor hoeven doen. Simpel jaloers op gebrek aan besef. Ik ben zelfs jaloers op bomen, die zo eeuwen goed geaard en geworteld het leven aan zich voorbij zien trekken en zichzelf jaar na jaar weer vernieuwen met nieuw blad, zo productief zijn voor de aarde en alles dat erop leeft. Ik kan er niet aan tippen!!!
Jaloezie is afgunst, het de ander niet gunnen, begeerte naar wat van een ander is of hoe een ander is. Het is een innerlijk gemis in de ander zien en niet eens in de spiegel turen of het in jou ook niet aanwezig is. In een andere vorm weliswaar.
Het is weer buiten jezelf kijken, wat 'de ander' heeft en ikke niet. Het is het niet zien of kunnen tellen van je eigen zegeningen en dat veroorzaakt bijna altijd verdriet en kwaadheid.
De emotie 'jaloezie' heeft mij nooit goed gedaan, het zal altijd aan me blijven vreten. Ik zal moeten accepteren dat ik een mens ben, geen hond, kat of boom. Geen windvlaag die vrij en sterk is of de maan met haar machtige krachten. Beperkt en afhankelijk mens met zoveel andere capaciteiten, waar ik de zingeving nog van vinden wil. Maar heb ik iets te willen???.......
Het is zondag, ik biecht en ben nog niet eens katholiek ;-)
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn eigen gang ging, loskwam van wat anderen van mij zouden denken, verwijderde ik me van die emotie. Ik raakte hem kwijt. Dit is enorm versterkt toen ik mezelf weer openstelde voor mijn geloof in God. Ik begreep Zijn taal en boodschappen op mijn manier en het voelt warm en liefdevol. Het stelde me gerust en de eenzaamheid die juist die jaloezie zo versterken kan, verdween. Ik was nooit alleen en de kindervriend Jezus hield me altijd gezelschap.
Die vriendschap laat ik niet meer los, maar het kind-zijn wel. Het kwam pas weer naar voren, die knagende jaloezie, toen ik een 'rijke' man leerde kennen. (Wat is rijk?? De emotionele armoei stak er nogal bovenuit en het ongeluk, het verdriet en de onvrede ook!!)
Opeens waren er twee zogenoemde vriendinnen die me heel anders bejegenden als voorheen. De één sprak zich uit over dat ze zich in de steek gelaten voelde, hij had mij van haar afgepakt. De vriendschap die we hadden zou door hem verdwijnen, hij zou me gaan claimen en mijn leven gaan bepalen. Zij zou het nakijken hebben en ze pushte me zo nog een tijdje in het rond. De ander vond het na 12,5 jaar vriendschap wel makkelijk, zo'n rijk vriendje in de buurt. Lekker samen shoppen en mij als taxi-chauffeur in de sportwagen overal heen laten rijden. Flaneren op de boulevards en kijk ons eens jong en duur doen. Ik wilde het eigenlijk niet zien en kneep mijn ogen ervoor dicht. Maar die lieve man met zijn grote levensverdriet zag dit goed en maakte me erop attent. Ook hij was gewaarschuwd, 'want die vrouwen zijn bij jou alleen maar uit op je geld; Pas op!!!'
Dit verdriet werd enkel gevoed door de jaloezie en wordt alleen maar groter.
De feedback die we kregen toen we verklaarden een huis in Frankrijk te kopen was over het algemeen hartstikke lief met oprechte belangstelling. Maar na de werkelijke aankoop en het te koop zetten van haven en goed in Nederland, kwam de afgunst gelijk weer terug. Stekende opmerkingen als "zijn jullie nog niet weg?" of "Jullie gaan toch een leven als God in Frankrijk tegemoet", "dat zou ik ook wel willen, lekker rommelen in een 2e huis", en met een ondertoon die groen ziet van afgunst.
Dat een emigratie niet over rozen gaat hoef ik niemand te vertellen, programma's op TV te over en deze blog liegt er ook niet om. Het vanaf de grond opbouwen van een leven in een compleet andere streek, met een ander klimaat, taal en cultuur is niet iets om jaloers op te zijn. Toch blijven we dat ervaren en de meeste bezoekers, of ze nu hier kort zijn of weken blijven, zouden uiteindelijk echt niet met ons willen ruilen. Het zijn onze keuzes, heel persoonlijk en niet te delen. De stilte en de rust lijkt begeerlijk, maar vliegt snel naar de keel als je uit druk Nederland komt. Het gebrek aan luxe is op lange termijn gewoonweg zwaar. De afstanden zijn niet 1-2-3 overbrugt en men loopt hier in zoverre achter, dat je denkt ook terug te moeten in je persoonlijk ontwikkelijk. (Dat is allerminst zo, wij ervaren 'minder' als 'meer' en het 'terug-naar-af' als een meerwaardelijke vooruitgang.)
Als jaloezie op mijn pad komt in de gedaante van andere mensen waarbij ik dat voel in hen, krijg ik ongemakkelijke kriebels. Ik weet bijna zeker dat ze niet beseffen dat ze echt niet jaloers hoeven te zijn. Dat wat ik heb niet past bij de ander, niet voor hen is weggelegd. Het bijzondere is, dat het nooit en te nimmer openlijk wordt uitgesproken. Alsof het een zonde is (daar heb je hem weer), fout, taboe, een zwakte in de mensen die met negativiteit gepaard gaat. Onbespreekbaar. Het werkt heel bevrijdend het wel kenbaar te maken, dan is er opeens openheid om duidelijk te maken wat de keerzijden zijn van wat als zo begeerlijk wordt beschouwd.
En eerlijk is eerlijk, ik ben ook nog steeds jaloers; Op Castel die met vier eeltige poten door de tamme kastanjes in het bos sprintjes kan trekken en bijna loodrecht omhoog kan klauteren met een uithoudingsvermogen waar een sportvrouw jaloers op zou zijn. Ehm, ik dus ook. Dat ze geen last heeft van de regen of koud water. Ik ben vaak jaloers op de katten, die 23 uur per dag kunnen slapen en luieren en bij lichte trek met 1 poot een lekker insect uit te lucht plukken. Ik ben jaloers op mannen die tegen een boom kunnen piesen, zonder hun broek omlaag te hoeven doen en met de billen bloot moeten. Ik ben jaloers op 'de armen van geest' omdat ze zonder zorgen lijken en zonder enkele moeite in het 'nu' leven en daar geen moeite voor hoeven doen. Simpel jaloers op gebrek aan besef. Ik ben zelfs jaloers op bomen, die zo eeuwen goed geaard en geworteld het leven aan zich voorbij zien trekken en zichzelf jaar na jaar weer vernieuwen met nieuw blad, zo productief zijn voor de aarde en alles dat erop leeft. Ik kan er niet aan tippen!!!
Jaloezie is afgunst, het de ander niet gunnen, begeerte naar wat van een ander is of hoe een ander is. Het is een innerlijk gemis in de ander zien en niet eens in de spiegel turen of het in jou ook niet aanwezig is. In een andere vorm weliswaar.
Het is weer buiten jezelf kijken, wat 'de ander' heeft en ikke niet. Het is het niet zien of kunnen tellen van je eigen zegeningen en dat veroorzaakt bijna altijd verdriet en kwaadheid.
De emotie 'jaloezie' heeft mij nooit goed gedaan, het zal altijd aan me blijven vreten. Ik zal moeten accepteren dat ik een mens ben, geen hond, kat of boom. Geen windvlaag die vrij en sterk is of de maan met haar machtige krachten. Beperkt en afhankelijk mens met zoveel andere capaciteiten, waar ik de zingeving nog van vinden wil. Maar heb ik iets te willen???.......
Het is zondag, ik biecht en ben nog niet eens katholiek ;-)
zaterdag 21 november 2009
CV
!!!!!!UITGELATEN GEVEN WIJ MET DIT BERICHT IN HOOFDLETTERS BLIJK VAN ONZE BLIJDSCHAP DAT DE CV WERKT!!!!!!!
hete radiatoren door het gehele huis, de geur van CV-warmte, droge handdoeken als we 's avonds douchen, droog printerpapier, schone droge onderbroeken ten tijde van de regenperiodes, geen bevroren shampoo of ontbijten in de schouw.....
HOERA
HOERA
HOERA
Met liefde zie ik dezelfde grijns op Marc's gezicht als hij tegen de hete radiator leunt in de woonkamer. Precies dezelfde lach als de eerste warme douche hier na het aansluiten van de boiler of op onze trouwdag. Blijer zie ik hem zelden, wij vieren feest!!
We eten frietjes met kipnuggets en eigen appelmoes. Het is een vreemde gewaarwording dat alle ruimtes een gelijkmatig verdeelde temperatuur hebben. Links hetzelfde aanvoelt als rechts, wat voorheen niet gebeurde want de schouw staat maar aan 1 kant van het huis. Zonder dikke trui, met opgestroopte mouwen aan de andere kant van de kamer kunnen werken is prettig en we vergeten af en toe deze overwinning.
Cros ruikt aan het grote ijzeren gevaarte dat stinkt en warmte uitstraalt, hij haalt zijn neus op en gaat er zo ver mogelijk vanaf liggen.
Nu nog de afronding, het dichtsmeren van de gaten met purschuim en cement. Manchetjes op de plekken waar we gaten geboord hebben in de vloeren en het leren stoken van de ketel om op de juiste tijd de juiste temperatuur te hebben. Het opruimen van alle gebruikte spullen en het maken van een hoekje in de schuur om snel droog hout te hebben met bijvullen. Net als de eikeltjeskoffie is dit een nieuwe vaardigheid die arbeidsintensief is en in ons patroon moet slijten.
hete radiatoren door het gehele huis, de geur van CV-warmte, droge handdoeken als we 's avonds douchen, droog printerpapier, schone droge onderbroeken ten tijde van de regenperiodes, geen bevroren shampoo of ontbijten in de schouw.....
HOERA
HOERA
HOERA
Met liefde zie ik dezelfde grijns op Marc's gezicht als hij tegen de hete radiator leunt in de woonkamer. Precies dezelfde lach als de eerste warme douche hier na het aansluiten van de boiler of op onze trouwdag. Blijer zie ik hem zelden, wij vieren feest!!
We eten frietjes met kipnuggets en eigen appelmoes. Het is een vreemde gewaarwording dat alle ruimtes een gelijkmatig verdeelde temperatuur hebben. Links hetzelfde aanvoelt als rechts, wat voorheen niet gebeurde want de schouw staat maar aan 1 kant van het huis. Zonder dikke trui, met opgestroopte mouwen aan de andere kant van de kamer kunnen werken is prettig en we vergeten af en toe deze overwinning.
Cros ruikt aan het grote ijzeren gevaarte dat stinkt en warmte uitstraalt, hij haalt zijn neus op en gaat er zo ver mogelijk vanaf liggen.
Nu nog de afronding, het dichtsmeren van de gaten met purschuim en cement. Manchetjes op de plekken waar we gaten geboord hebben in de vloeren en het leren stoken van de ketel om op de juiste tijd de juiste temperatuur te hebben. Het opruimen van alle gebruikte spullen en het maken van een hoekje in de schuur om snel droog hout te hebben met bijvullen. Net als de eikeltjeskoffie is dit een nieuwe vaardigheid die arbeidsintensief is en in ons patroon moet slijten.
Jan de Bouvrie-vloerbedekking
Na een hele ochtend de laatste stukjes vastlassen en koppelingen aandraaien, was het na het middagmaal zover; het vullen van het systeem met water om alle naden en koppelingen te kunnen controleren op lekkages. (Het systeem omvat; de ketel met uitgaande en binnenkomende leidingen, expansievat, alle radiatoren, ontluchters op 2 hoogste plekken en alle leidingen natuurlijk.) Omdat het een kleine 300 liter water kan bevatten in totaal, ging Marc rustig even zitten na het opendraaien van de kraan. Na 4 minuutjes, zijn eerste kopje koffie was nog niet op, loopt hij even naar de schuur. Ik naar binnen om eens te kijken of er al wat merkbaar is. HET REGENT IN DE KAMER OP 2 PLEKKEN!!!! Ik sprint naar boven en ontdek de lasnaden die nog niet goed dicht zijn, het kleed al deels doorweekt. Ik ren terug naar beneden, haal alle dweilen uit het keukenkastje en slinger ze op de natte plekken. Snel kijk ik in de zijkamer, ook daar een klein plasje. Omdat ik nattigheid voel en zie, ren ik naar beneden naar het middenhuis. Net om de hoek begin ik al te giechelen; het water stroomt als een beekje uit het washok en ik hoor het gesis van water dat onder druk ergens uitgeperst wordt. Om de hoek naast de wasmachine spuit het uit 2 leidingen tegelijk. Marc is op mijn geroep de schuur uit gerend en lacht met me mee. Hij proest het uit, want hij is gewoon vergeten 2 mofjes vast te lassen die nu gewoon los op de leidingen zitten.
"Maar goed dat we geen Jan de Bouvrie-Vloerbedekking hebben" zegt hij hard om het geluid van het spuitende water te kunnen overstemmen.
Verder lekken er 4 lasnaden en 5 koppelingen. Met dikke slangen laten we het hele systeem in de bar, het laagste punt, weer leeglopen. Marc last de naadjes dicht en draait de koppelingen aan. Weer laat hij het systeem vollopen en weer ontdekken we koppelingen en lasnaadjes die nog lekken. Onderwijl dweil ik, probeer ik de oneffen stenen vloer in het middenhuis droog te trekken en film ik alle nattigheid.
Na 4 keer het systeem vullen en weer leeg laten lopen is het tijd om de radiatoren te ontluchten en het systeem bij te vullen. We checken weer alle leidingen, lasnaden en koppelingen. Marc zet de pomp eerst een uurtje aan, om al het water rond te laten pompen. Het ontluchten is erg goed gelukt, geen hikje te horen van een luchtbel hier of daar! Pas als het gaat schemeren, gaat de vlam in de ketel voor de echte test. Ik vraag wat er mis kan gaan, maar we kunnen beiden niks verzinnen.
Na een klein half uur is er al verschil voelbaar tussen de warmwater leidingen en de koude.
Door deze testdag is het in iedere ruimte een chaos, hebben alle katten gebruik gemaakt van openstaande deuren en de bedden behaard. De afwas staat nog in de keuken, het herfstblad is tot in alle hoeken gewaaid en het vuur in de schouw is uit. Maar een spannend moment is het, na maanden werken, leren, sjouwen en lassen en vele euro's armer hebben we wel een complete CV-installatie op hout.
Totale kosten 2500 euro, inclusief alle benodigde toebehoren. Een nieuwe CV-ketel met eenzelfde vermogen, exclusief radiatoren en leidingen!!!, kost ongeveer 5000 euro.
Het is nu al de moeite waard, terwijl ik toch nog met koude vingertjes dit bericht zit te tikken. De voorpret was geweldig!! Het kopen, ontkoppelen en vervoeren van de 60 jaar oude knalrode ketel, het leren lassen (20 gaatjes in Marc's shirts en jassen), het contact met de leverancier van de koppelingen en andere details (veeeeel korting gekregen en een gratis nieuw thermometertje, want dat werd niet meer verkocht) en natuurlijk de regenbui en de rivier in huis.
Later vanavond meer informatie of we ook echt warme ruimtes hebben, we hebben geen idee! En later deze week een filmpje over vandaag.
"Maar goed dat we geen Jan de Bouvrie-Vloerbedekking hebben" zegt hij hard om het geluid van het spuitende water te kunnen overstemmen.
Verder lekken er 4 lasnaden en 5 koppelingen. Met dikke slangen laten we het hele systeem in de bar, het laagste punt, weer leeglopen. Marc last de naadjes dicht en draait de koppelingen aan. Weer laat hij het systeem vollopen en weer ontdekken we koppelingen en lasnaadjes die nog lekken. Onderwijl dweil ik, probeer ik de oneffen stenen vloer in het middenhuis droog te trekken en film ik alle nattigheid.
Na 4 keer het systeem vullen en weer leeg laten lopen is het tijd om de radiatoren te ontluchten en het systeem bij te vullen. We checken weer alle leidingen, lasnaden en koppelingen. Marc zet de pomp eerst een uurtje aan, om al het water rond te laten pompen. Het ontluchten is erg goed gelukt, geen hikje te horen van een luchtbel hier of daar! Pas als het gaat schemeren, gaat de vlam in de ketel voor de echte test. Ik vraag wat er mis kan gaan, maar we kunnen beiden niks verzinnen.
Na een klein half uur is er al verschil voelbaar tussen de warmwater leidingen en de koude.
Door deze testdag is het in iedere ruimte een chaos, hebben alle katten gebruik gemaakt van openstaande deuren en de bedden behaard. De afwas staat nog in de keuken, het herfstblad is tot in alle hoeken gewaaid en het vuur in de schouw is uit. Maar een spannend moment is het, na maanden werken, leren, sjouwen en lassen en vele euro's armer hebben we wel een complete CV-installatie op hout.
Totale kosten 2500 euro, inclusief alle benodigde toebehoren. Een nieuwe CV-ketel met eenzelfde vermogen, exclusief radiatoren en leidingen!!!, kost ongeveer 5000 euro.
Het is nu al de moeite waard, terwijl ik toch nog met koude vingertjes dit bericht zit te tikken. De voorpret was geweldig!! Het kopen, ontkoppelen en vervoeren van de 60 jaar oude knalrode ketel, het leren lassen (20 gaatjes in Marc's shirts en jassen), het contact met de leverancier van de koppelingen en andere details (veeeeel korting gekregen en een gratis nieuw thermometertje, want dat werd niet meer verkocht) en natuurlijk de regenbui en de rivier in huis.
Later vanavond meer informatie of we ook echt warme ruimtes hebben, we hebben geen idee! En later deze week een filmpje over vandaag.
De hand bijten die je voedt
We leven hier nu bijna een jaar in de natuur, met de natuur. De mensen om ons heen, de mensen die we zien en spreken doen allemaal hetzelfde. Ze moeten het ook doen met seizoensgroenten, met een eigen moestuintje, midden in de dorpskern of niet. Een siertuin is wel mooi maar het levert niets op.
We groeien hier in mee en het is niet makkelijk. Er komen allemaal details en facetten bij kijken die voor ons nieuw zijn. Leven en werken met de maan- en de zonnestand bijvoorbeeld, zij zorgen voor de seizoenswisselingen en klimaat. Veel van wat we 'vroeger' kochten, moeten we hier zelf maken of verbouwen. Handige dingetjes en onderdeeltjes zijn hier niet te krijgen, of je moet er 2 uur voor rijden naar een speciaalzaak die per definitie onbetaalbaar is. (Dieseldampen) De plaatselijke winkels slaan hier een slaatje uit, zij weten ook wel dat mensen zonder creativiteit, tijd of een stevig en gezond gestel, bij hen hun aankopen doen.
Ik stel mijn vraag over de maanstand en het snoeien van een notenboom op het nederlandse forum van boomverzorgers. Het enige dat ik terugkrijg is dat ik én de tak verkeerd heb gezaagd én het verkeerde moment heb uitgekozen met de standaard 'Hollandse' manier van denken en handelen; alles naar je hand zetten. Alsof wij mensen die notenboom gemaakt hebben.
Dat het beter is om dit in de zomer te doen, in de volle zon met 40 graden 100 kleine wondjes te veroorzaken, terwijl we de kilo's noten die de boom kan produceren niet nodig zouden hebben???
Zijn wij na 11 maandjes hier wonen en leven al zover verwijderd van het gemaakte Nederland (De helft was toch zee geweest als we niet met de molens en dijken dat stuk land hadden gemaakt.) dat ik me daar dus vreselijk over op kan winden?? Dat mensen daar totaal niet bij stil staan, dat als je natuur zelf creeerd en de natuur moet leven op mensen hun voorwaarden, dat je eigenlijk de hand bijt die je voedt???
Dat je in Nederland wel IN de natuur kunt leven, maar absoluut niet MET??
Want ja, wachten tot de maan goed staat voor je je werk als boomverzorger kunt uitoefenen, en dit is maar 1 voorbeeld, kan natuurlijk niet. Brood op de plank is veeeeel belangrijker. Als je het eens om zou draaien en je werkt MET de natuur , zal het rendement op langere termijn veel groter zijn. Maar das lastig en niet in te passen. Je werkt samen met de natuur.
Het doet een beetje zeer dat het geaccepteerd is, wereldwijd. Dat geld verdienen om brood op de plank te hebben, belangrijker is als goed voor de natuur zorgen die juist voorziet in de grondstoffen voor die boterham.
Het doet ook zeer dat we ons gedeeltelijk moeten voegen naar deze manier van leven. Ook wij kunnen niet alles zelf verbouwen, maken of produceren. Ook wij zijn afhankelijk van werken voor de centen om het gebrek aan een vacht te compenseren.
Maar wat we wèl kunnen doen, zullen we niet laten.
Ook voor de warmte hebben we hout nodig, dat gewoon beter droogt en niet zo vatbaar is voor insecten en rot, als je rekening houdt met de maanstand op het moment van kappen.
1 treffend voorbeeld; zaaien en oogsten van groente.
Voor het eerst in ons leven hebben we een moestuin, op een schuine helling met zanderige 'bosgrond' met veel graniet gesteente.
We zaaien veel groenten in en houden nergens rekening mee, wat wisten wij nou van de maan of haar invloed. De opkomst is zelfs wat treurig te noemen.
Later blijkt dat ik het op de meest ongunstige 'maan-moment' van de maand heb gedaan, waarin alle zaai- of plantacties ontraden worden. (Een knalrode streep op die dag op de maankalender)
Het oogsten van tomaten dacht ik ook wel op mijn eigen moment te kunnen doen. Een mandje vol staat 1 dag in huis en alle tomaatjes zitten opeens vol met donkere rotte plekjes. Ik vraag het en passant aan een local die hier al heel zijn leven boert, zijn antwoord is kort maar krachtig; "De maanstand zal wel niet goed zijn geweest!" Eén dag potverdrie en 3 kilo tomaten het bos in gegooit. En ik pak het boekje met de kalender er maar even bij. Weer een compleet 'foute' dag om te oogsten. De 2e keer dat ik tomaten oogst doe ik dat met de kalender bij de hand. Ze hangen knalrood aan de struikjes en ik vrees dat ik ze te laat oogst en ze al rot zijn voor ik ze van de plant af kan halen. Toch wacht ik een volle week. Zo stevig en rood als ze waren, zijn ze nog als ik ze oogst. Het is warm en droog buiten, maar ik zet het mandje binnen. Ik heb die week geen tijd om er saus enzo van te maken. Dus erg rijp, staan ze daar ruim een week.
Niets aan de hand met alle tomaatjes als ik ze eindelijk ga verwerken. Gaaf, rood en glad, vol van sap en smaak.
We zijn wel erg ver van de natuur af dat leven met de natuur zo moeilijk is. Ik ben een beetje jaloers op alle mensen hier, voor wie het zo logisch is, met de paplepel ingegoten. Niks boekjes of kalender, maar het gewoon 'weten'. En in het yoga-clubje wordt niet over het weer gesproken, of over de buren, maar over de maan en de invloeden.... mmmmm lastig!!
vrijdag 20 november 2009
Cros kan het beter!
Laatste Koperen loodjes
De laatste hand aan de CV-installatie wordt gelegd. In de bar nog enkele aansluitingen en het is gebeurd. De grote test kan van start, om te kijken welke koppelingen nog lekken. of Marc zich nog een paar keer dubbel moet vouwen om lasnaden te verbeteren in die onmogelijke hoekjes en of er ergens lekkages zijn. Maar nu nog even secuur passen en meten, buigen en lassen. Stilte voor de storm.....
Noot in nood
Stom genoeg vergeet ik helemaal de maanstand, zet verstand op 0 en ga een topanker maken in de stokoude notenboom. We willen hem wat inkorten en het dode hout eruit halen. Voor misschien nog meer en mooiere noten, meer licht in de moestuin en een beter zicht op de rivier. Natuurlijk hopen we ook dat de boom wat voller en steviger wordt. Maar bij het afzagen van het eerste takje, dat twee keer ingescheurd is en er slecht uitziet, begint de wond hevig te bloeden. "Zie je nou wel, het kan nu niet" roept Marc me na terwijl ik met een pruillip naar de bloedende wond kijk. Met beide benen weer op de grond, pak ik de maan-werk-kalender er maar weer eens bij. Snoeien van loofbomen en enkele conifeer soorten uitsluitend bij afnemende maan een paar dagen voor nieuwe maan.
Stom stom stom!!! Bij wassende maan gaan alle sapstromen, ook in november en december, naar boven, met de maan mee.
Omdat we een flinke snoeibeurt van plan zijn en zo veel wonden veroorzaken, staak ik alle werkzaamheden.
Geduld is een schone zaak....
Stom stom stom!!! Bij wassende maan gaan alle sapstromen, ook in november en december, naar boven, met de maan mee.
Omdat we een flinke snoeibeurt van plan zijn en zo veel wonden veroorzaken, staak ik alle werkzaamheden.
Geduld is een schone zaak....
donderdag 19 november 2009
Orde
Na de chaos van de afgelopen week een nieuwe orde die als vanouds is. Marc wordt wakker, stapt gelijk uit bed, zet koffie en doet de PC aan. Terwijl hij zijn ontbijtje eet, met kleine lepel!!, kijkt hij zijn email na en de resultaten op SecondLife van die nacht. Ik kom een uurtje later, veels te laat, uit mijn bed en doe zo'n beetje hetzelfde, maar dan exclusief ontbijt. Ik beantwoord mails, schrijf het laatste van me af en bekijk de statistieken van de blog. De lieve reacties van volgers doen me goed. Ik ruim het huis wat op van slingerende troep en zet spullen klaar om naar de markt te gaan. Het boek "Petite Anglaise" heb ik uit en neem ik mee om het aan H. terug te geven. Ik heb even behoefte aan een momentje meiden onder elkaar en een lekkere markt-hapjes lunch met een goed glas wijn. In de middag kom ik terug, in mijn hempje, al hoest ik nog en moet ik de zakdoek in mijn zak twee keer per dag verschonen door weer een nieuwe uit de lade te plukken. Maar de aangename 20 graden midden november zijn te zacht om met een jas aan in de zon te zitten. Marc is al weer een eind opgeschoten met de CV-leidingen in huis. Hij is al in de bar terecht gekomen, klasse toch! Ik hang twee wasjes op in het zwembad, terwijl ik onderwijl hier en daar een koperen buis vasthoud of een klemmetje op zijn plaats houd.
Haal vast een kruiwagen hout voor de haard en we drinken een glaasje limonade buiten op het terras. 's Avonds kook ik op tijd aardappels, vlees en groente en drinken we koffie. Ik bel mijn moeder, het is fijn om haar stem even te horen en al dat leuke nieuws te krijgen van eigenlijk allemaal leuke dingen. deze avond tob ik met HTML-instellingen van de blog en ik begin nog lol te krijgen in het leren begrijpen van die script-taal.
Het zoetsappige van deze dag is heel bekend, maar waardeer ik wat anders. Ik denk me te beseffen dat we onze droom leven, dat het geheel we hier vormgeven een illusie is. Maar de realiteit ziet er hetzelfde uit??
Bestaat er zoiets als een illusionaire werkelijkheid?
Haal vast een kruiwagen hout voor de haard en we drinken een glaasje limonade buiten op het terras. 's Avonds kook ik op tijd aardappels, vlees en groente en drinken we koffie. Ik bel mijn moeder, het is fijn om haar stem even te horen en al dat leuke nieuws te krijgen van eigenlijk allemaal leuke dingen. deze avond tob ik met HTML-instellingen van de blog en ik begin nog lol te krijgen in het leren begrijpen van die script-taal.
Het zoetsappige van deze dag is heel bekend, maar waardeer ik wat anders. Ik denk me te beseffen dat we onze droom leven, dat het geheel we hier vormgeven een illusie is. Maar de realiteit ziet er hetzelfde uit??
Bestaat er zoiets als een illusionaire werkelijkheid?
Meewerkende gasten
Deze lente overviel al het werk dat we moeten doen hier ons zo, dat we besloten te zoeken naar hulp. We kunnen geen experts en vakmensen betalen, hebben geen geld voor nieuwe materialen en toch zijn er enkele dingen die een beetje haast hebben. Maar hoe vindt je de juiste manier en de juiste mensen die een beetje bij ons passen? Hoe pak je dat aan? Wat vraag je en wat verwacht je? Wat hebben wij te bieden?
Na wat googlen in het gehuurde kantoortje vond ik het wereldreisforum. Voor emigranten, reizigers en vrijwilligers of stagiares die een plek zoeken hun ding te doen over de hele wereld. Spontaan en snel, want het kantoortje werkt niet prettig en ik ben liever thuis wat aan de slag, maak ik een profiel een en 'slinger' een oproep op het forum onder de colom 'vrijwillergerswerk'.
"Tegen kost en inwoning zoeken wij...................", enzovoorts. Na enkele weken komen de eerste reactie's. Sommige ervan geven aanleiding tot een nadere kennismaking per mail en M. is de eerste vrouw die de gok waagt en een aantal weken bij ons is. Edith was van de zomer te gast en MarK is zojuist vertrokken.
Ze hebben ons geholpen met ideëen, inspiratie, vakantie vieren en ontspannen, onszelf leren kennen, waardering voor wat we doen, verven van houtwerk, uitgraven van de schuur, maken van een mes, informatie verzamelen, daken schrobben, brood bakken, de moestuin, hout zagen en kloven, boodschappen doen, genieten en vooral Delen!!! Wat in ons profiel op het forum ook als één van de belangrijkste dingen naar voren komt.
M. kreeg het moeilijk door mij, die alles exact hetzelfde had willen hebben, die geen enkele verandering wilde zien. M. was een moedige vrouw die zich zo druk niet maakte, maar wel emotioneel aanzag hoe ze haar best deed en dat dat bijna werkte als een rode lap op deze stier. Maar het tij keerde, we deelden, ook de moeilijke dingen, ook de tranen en de gesprekken. Een vruchtbare periode met veel leerpunten en plezier met spierwitte kozijntjes :-)
Edith bracht zo'n jonge sprankelende energieboost en natuurlijk 'zijn' met zich mee dat het ons volledig tot rust bracht en ons diepste zelf aansprak. Wie wij zijn en wat daar mee te doen. Heel bijzonder, een gouden hart in ons midden, nog ongeschonden door drukke levens!
MarK bracht ons het fundamentele in de mensheid. Liet ons Dat zien in zijn enkele persoon. Daar kan ik niet lang over schrijven, of ik moet van die essentie afwijken en voorbeeldjes gaan noemen. Maar dat is afleiding en zonde van de woorden.
Elke keer dat er een meewerkende gast zal komen, is of weer vertrokken is, vragen we elkaar of ik het oproepje maar van het forum af moet halen.
Elke keer is ons antwoord ronduit 'nee'! De praktische hulp, de extra handen, maken het werk lichter. We blijven verlangen naar het delen en de ander mogen ervaren. We blijven koesteren dat er mensen zijn die de stap wagen een tijdje hier te willen zijn en ze te zien genieten van dit prachtige plekje met haar basic bestaan.
We leren zo ontzettend veel over onszelf, onze drijfveren, de mensen en blijven hier behoefte aan hebben.
De oproep blijft dus op het forum en wij gaan weer verder op ons pad. Een mooie weg, een steeds nieuwere weg en de kuilen en goten, de hobbels en omgevallen bomen blijven. Vrijwillig zien we het 'onderhoud' tegemoet. Want niet alleen het bospad of de moestuin, de daken of het houtwerk heeft onderhoud nodig, wij ook! En dat ervaren we beide door ons leven af en toe te delen met een meewerkende gast tegen kost en inwoning.
Na wat googlen in het gehuurde kantoortje vond ik het wereldreisforum. Voor emigranten, reizigers en vrijwilligers of stagiares die een plek zoeken hun ding te doen over de hele wereld. Spontaan en snel, want het kantoortje werkt niet prettig en ik ben liever thuis wat aan de slag, maak ik een profiel een en 'slinger' een oproep op het forum onder de colom 'vrijwillergerswerk'.
"Tegen kost en inwoning zoeken wij...................", enzovoorts. Na enkele weken komen de eerste reactie's. Sommige ervan geven aanleiding tot een nadere kennismaking per mail en M. is de eerste vrouw die de gok waagt en een aantal weken bij ons is. Edith was van de zomer te gast en MarK is zojuist vertrokken.
Ze hebben ons geholpen met ideëen, inspiratie, vakantie vieren en ontspannen, onszelf leren kennen, waardering voor wat we doen, verven van houtwerk, uitgraven van de schuur, maken van een mes, informatie verzamelen, daken schrobben, brood bakken, de moestuin, hout zagen en kloven, boodschappen doen, genieten en vooral Delen!!! Wat in ons profiel op het forum ook als één van de belangrijkste dingen naar voren komt.
M. kreeg het moeilijk door mij, die alles exact hetzelfde had willen hebben, die geen enkele verandering wilde zien. M. was een moedige vrouw die zich zo druk niet maakte, maar wel emotioneel aanzag hoe ze haar best deed en dat dat bijna werkte als een rode lap op deze stier. Maar het tij keerde, we deelden, ook de moeilijke dingen, ook de tranen en de gesprekken. Een vruchtbare periode met veel leerpunten en plezier met spierwitte kozijntjes :-)
Edith bracht zo'n jonge sprankelende energieboost en natuurlijk 'zijn' met zich mee dat het ons volledig tot rust bracht en ons diepste zelf aansprak. Wie wij zijn en wat daar mee te doen. Heel bijzonder, een gouden hart in ons midden, nog ongeschonden door drukke levens!
MarK bracht ons het fundamentele in de mensheid. Liet ons Dat zien in zijn enkele persoon. Daar kan ik niet lang over schrijven, of ik moet van die essentie afwijken en voorbeeldjes gaan noemen. Maar dat is afleiding en zonde van de woorden.
Elke keer dat er een meewerkende gast zal komen, is of weer vertrokken is, vragen we elkaar of ik het oproepje maar van het forum af moet halen.
Elke keer is ons antwoord ronduit 'nee'! De praktische hulp, de extra handen, maken het werk lichter. We blijven verlangen naar het delen en de ander mogen ervaren. We blijven koesteren dat er mensen zijn die de stap wagen een tijdje hier te willen zijn en ze te zien genieten van dit prachtige plekje met haar basic bestaan.
We leren zo ontzettend veel over onszelf, onze drijfveren, de mensen en blijven hier behoefte aan hebben.
De oproep blijft dus op het forum en wij gaan weer verder op ons pad. Een mooie weg, een steeds nieuwere weg en de kuilen en goten, de hobbels en omgevallen bomen blijven. Vrijwillig zien we het 'onderhoud' tegemoet. Want niet alleen het bospad of de moestuin, de daken of het houtwerk heeft onderhoud nodig, wij ook! En dat ervaren we beide door ons leven af en toe te delen met een meewerkende gast tegen kost en inwoning.
woensdag 18 november 2009
Goed en kwaad
Het goede wat zijn verblijf ons heeft gebracht is niet misselijk. Zoveel dat het lastig te omschrijven is.
We zijn eerst met onszelf geconfronteerd door de wervelwind aan losse ongefundeerde feitjes die ons tot nadenken aanspoorde. De gedane beweringen waardoor we soms nogal in de lach wilden schieten, maar dit niet spontaan konden doen. Dan zie je jezelf toch vervelend achterbaks zijn, terwijl de gast zo open en eerlijk zichzelf is en zijn passie durft te delen in alle veiligheid die wijzelf nog niet altijd ervaren. Daarnaast het vermogen om los te laten. Zijn zoon en vriendin, zijn huisje en rustige plekje. Met 2 stelletjes oude versleten kleren en een dun slaapzakje op 1 klein rugzakje gewoon maar gaan lopen! Dat wij ons een eenheid waanden, maar toch individueel zo te raken zijn door een ander zijn woorden. Dat we nu weer bevestigd zien dat we in staat zijn mensen aan te voelen en precies hetzelfde ervaren. Dus geen spoken in ons door een isolement, maar nog bij onszelf blijven. We hebben elkaar en onze liefde weer gezien, voelen deze nieuwe vorm in ons sprankelen en hebben geen woorden nodig. Die blik is weer voldoende. Het goede is dat we de angst ons niet hebben laten beheersen, maar in het goede in ons zijn gebleven zonder dit naar elkaar toe te ventileren of te kunnen steunen. Het goede dat er toch een gesprek is geweest gisterenavond en zo nog een goede nachtrust hebben gehad, alle drie!! Het goede dat vannacht in ons de boventoon voerde gaf ons de liefde om hem in de stad op weg te helpen. de knuffel was ook erg goed, het was zelfs moeilijk hem met z'n spullen op de parkeerplaats achter te laten.
Maar de controverse, de andere kant van de medaille, was het kwaad. Zo heftig en als een verzoeking op onze uitnodiging te gast geweest.
En zeker weten dat het buiten zijn weten om in hem zit, een blinde donkere vlek die zijn wezen stuurt. Met exact de tegenovergestelde uitlatingen, het tegenspreken, het ontkennen en de soms bijna spottende lach. het honende vergezeld met de woorden dat hij een enorme mensenkennis bezit die dat van andere te boven gaat, zijn enorme intellect met daar tegenover een wereldvreemdheid die ons versteld heeft doen staan. Het terugtrekken met oordopjes in in gezelschap of het agressief de ander zijn woorden terughalen met een interpretatie die wel heel ver van de werkelijkheid af staat. Het oordelen en het verzoeken van ons, het provoceren bijna. De grond onder je voeten proberen weg te halen en dit alles toch niet met een kwaad hart en (doel)bewust. Het fundamentalistisch gedachtengoed, godsdienstwaanzin zonder godsdienst. Alles of niets, zwart noch wit en enkel hiaten en tegenspraak. We voelen, ervaren en horen jaloezie, hebzucht, list en bedrog, angst, achterdocht, wanen, wantrouwen, boosheid, frustratie, irritatie, strijd en onmacht. En in en in triest voor een eigenlijk goeie jongen met mensen die van hem houden. (Wij denken aan vrienden, zoon en ouders) Met je rug tegen de muur. En niet alleen voor hem afgelopen dagen bij ons, maar ook voor ons en misschien ook anderen die zich voor hem open stellen. Je nooit begrepen voelen is zwaar, nooit ergens bijval krijgen of gehoord worden (dit is wat hij ervaart) is nog zwaarder. De kou die hij voelde bij ons, tussen ons, zit in hem. De dubbele dekens die hij hier nodig had waren welkom.
De warme sokken die ik hem gegeven heb liggen op de grond als ik even zijn kamer oploop. Ik prop ze snel in zijn tas. Dat is dan de laatste warmte die ik hem toch meegeven wil.
Goed en kwaad hebben zonder elkaar geen bestaansrecht. Dat we ze beiden zo karikaturaal verenigd zouden zien hier en in ons leven, was bijna fenomenaal.
Zodra we de laatste bocht op ons bospad naar huis rijden, zie ik door de boomkruinen die nu kaal zijn, ons huisje liggen. Een warm en liefdevol gevoel overstroomd me. De mist is opgetrokken en een warm zonnetje beschijnt de stenen lichte muren. Het kasje glimt in de zon en Castel staat ons blij kwispelend op te wachten. We brengen de boodschappen binnen, maar voor ik ze opruim, zuiver ik het huis. Ik veeg, brand salie en strooi randjes zout. Een oud, misschien wat achterlijk bijgeloof, maar ik wil graag iets doen om ons fijne gevoel te versterken.
We bouwen een liefdesnestje van de woonkeuken, alles aan de kant en een matras met een zachte veloursdeken erop. Hapjes en een drankje en een relaxt muziekje. Poezen rondom ons heen en even in de vlammen staren. Af en toe haalt één van ons een opmerking of situatie terug. Dan weer eens een positieve, of een vraag die bij ons opkwam. Een grapje en een grol of een enorm fijn inzicht dat we kregen.
MarK wilde harten voelen en raken, aanraken. Dat heeft hij gedaan. En als sluitstuk; hij heeft ons veel meer gegeven dan we konden hopen; inzicht, liefde, wakker worden, vertrouwen, openheid, spiegels, inspiratie, ideëen, informatie, bezinning en vernieuwing.... En al dit moois door juist als een stuk van het kwaad hier binnen te stappen en te zijn. Puur als zichzelf. je moet geen offers brengen in het leven, maar deze man gaf zichzelf als het grote offer. We wensen hem heel veel sterkte en kracht toe de komende wandelweken.
We wensen hem alle liefde en alle goeds tijdens zijn tocht op weg naar Zijn weg.
het afscheid
Na wat koffie geniet MarK nog even van een warme douche. De laatste woorden worden gezegd als 'no hard feelings' en 'sorry dat het zo af moet lopen' en 'het is goed zo'. We vertrekken gedrieeen in de auto om hem in de stad af te zetten en boodschappen te halen. Onderweg maken we grapjes en komen de koetjes en kalfjes ter sprake, het is ontspannen en we halen alle drie opgelucht adem. Daar helpen we hem op weg, laten een Gîte d'etape zien, gaan naar een buitensport winkel en helpen met het kopen van een tentje (42,50 :-) en een kompas. Marc legt uit wat en hoe ermee om te gaan. Het office du Tourisme heeft wel een kaart in de juiste richting en bij het gemeentehuis informeren we of er plek is voor 1 nacht in de Gîte d'etape, voor wandelaars die de pelgrimsroute lopen zijn er heel goedkope eet- en overnachtingsmogelijkheden. Hij wil graag gaan lopen naar zijn volgende adres waar hij pas over 2 weekjes terecht kan. Met rustig aan gaan wandelen is hij daar pas over 2 weken. Het is prachtig weer en de omgeving is zeker de moeite waard.
We zijn blij dat we hem niet in onvrede hoeven te dumpen, zomaar, zonder hulp. Ook hij aanvaardt deze hulp dankbaar en het draagt bij tot een goed afscheid. De behoefte aan een knuffel is sterk en die is er ook.
Met een lach wordt het afscheid positief en we wensen hem een geweldige voortzetting van zijn avontuur en in dit prachtige stadje een goede zonnige start.
Na de boodschappen stoppen we in een historisch plaatsje om op de boulevard even in het zonnetje van de rust en de winterse stilte daar te genieten. We laten alles even bezinken, zeggen niets, voelen en zijn weer één.
We zijn blij dat we hem niet in onvrede hoeven te dumpen, zomaar, zonder hulp. Ook hij aanvaardt deze hulp dankbaar en het draagt bij tot een goed afscheid. De behoefte aan een knuffel is sterk en die is er ook.
Met een lach wordt het afscheid positief en we wensen hem een geweldige voortzetting van zijn avontuur en in dit prachtige stadje een goede zonnige start.
Na de boodschappen stoppen we in een historisch plaatsje om op de boulevard even in het zonnetje van de rust en de winterse stilte daar te genieten. We laten alles even bezinken, zeggen niets, voelen en zijn weer één.
Het gesprek en de beslissing
Tijdens een frisse avondwandeling overleg ik met Marc. Ik merk dat geen van ons drie zich prettig voelt bij de situatie en doormodderen zonder iets te zeggen, het stilzwijgen van ons drie is nog niet pijnlijk, zie ik niet zitten. Om de situatie niet te rekken en mezelf geen geweld aan te doen, bespreek ik de mogelijkheden. MarK zijn enthousiasme is getempert doordat we niet mee kunnen gaan in zijn passie en interesses, en het is bijna sneu te zien hoe hem dat teleursteld. De nieuwe WereldOrde is een groot onderwerp en te groot voor M&M, onze 'Wereld' kunnen we nog nauwelijks bevatten en is al zo groot. Ik voel dat hij denkt dat we tegen hem zijn en hij probeert ons duidelijk te maken dat we overal nog geen kaas van gegeten hebben. Dat mag, gelukkig. Ik forceer een gesprek en Marc opent dit door aan te geven dat geen van ons zich prettig voelt bij de situatie. Dat we daar even over willen praten. Het enige dat MarK kwijt wil, is dat hij de volgende ochtend op een staion afgezet wil worden en een gesprek geen zin heeft.
We proberen nog wel hem mee te geven alle positieve dingen die we ervaren hebben. Maar dat stuit op verzet, we begrijpen er niets van. Ik hoor alleen 'alles' 'nooit' 'iedereen' 'niet' .... negatief. We zijn koud, er is geen liefde. We vinden niks leuk of interessant. Het egoistisch zijn heb ik ook niet goed begrepen, maar hij blijft steken op de uitleg hoe ik het wel kan zien?? Totdat hij met stemverheffing en een streng wijzend gebaar zich wat overstuur uit, lees 'boos' , over 1 opmerking van Marc die meer zijn vader aanging als MarK. Dit is voor Marc het signaal het gesprek maar stop te zetten voor het escaleert!
Knap gedaan en er volgt stilte... Toch maar die trein morgen.
Ik kan alleen nog zeggen dat ik het jammer vind dat hij de liefde en het delen niet voelt.
Met kloppend hart gaan wij naar bed. We ervaren beide maar 1 ding; 'gevaar'.
We proberen nog wel hem mee te geven alle positieve dingen die we ervaren hebben. Maar dat stuit op verzet, we begrijpen er niets van. Ik hoor alleen 'alles' 'nooit' 'iedereen' 'niet' .... negatief. We zijn koud, er is geen liefde. We vinden niks leuk of interessant. Het egoistisch zijn heb ik ook niet goed begrepen, maar hij blijft steken op de uitleg hoe ik het wel kan zien?? Totdat hij met stemverheffing en een streng wijzend gebaar zich wat overstuur uit, lees 'boos' , over 1 opmerking van Marc die meer zijn vader aanging als MarK. Dit is voor Marc het signaal het gesprek maar stop te zetten voor het escaleert!
Knap gedaan en er volgt stilte... Toch maar die trein morgen.
Ik kan alleen nog zeggen dat ik het jammer vind dat hij de liefde en het delen niet voelt.
Met kloppend hart gaan wij naar bed. We ervaren beide maar 1 ding; 'gevaar'.
dinsdag 17 november 2009
onzeker
Gasten voor langere tijd betekend voor ons altijd turbulentie. Het zet je dagelijks ritme even stop en we zoeken vervolgens naar een nieuwe balans. Het stille samenzijn maakt plaats voor open staan voor elkaar, gesprekken met nieuwe denkbeelden en invalshoeken. Ook verleidt het ons tot doen van nieuwe uitspraken, gevoelens of ideëen uitspreken die we naar elkaar nog nooit hebben verwoord. Spannend maar zeker ook altijd confronterend. Met eerste gaste M. moest ik toch toegeven aan het spiegelbeeld dat ik zag; een overgeorganiseerde vrouw die alles netjes en schoon wil houden op haar eigen manier. Geen mens kan aan dat beeld voldoen, al ben je nog zo flexibel. Dat maakt niet alleen de gasten onzeker, maar ons ook. Marc is wat stoicijns, gaat zijn eigen gang en stoort zich niet snel. Ik liep toen verschrikkelijk te stressen over de sporen van een extra mens in huis. Alle onbeschreven regels werden met voeten overschreden, maar onbeschreven is onbekend. Lijstjes met regeltjes (de M&M Wetten???) maken het leven hier te complex en krampachtig, juist iets wat we geen van twee willen. Maar de leefruimtes zijn extreem klein en geimproviseerd. Midden in de natuur wil ook betekenen dat de natuur bij je binnen komt met diens insecten en afvalproducten.
Nu met 2 mannen lijkt het makkelijker wat dát betreft. Tuurlijk; rondslingerend wasgoed, scheerhaartjes verspreidt over de wastafel en kraan, moddersporen in huis zijn enkel de praktische dingetjes waar ik me normaliter al aan kan storen.
Maar de emotionele impact, extra's, uitdagingen en invloeden zijn dit keer wat groter. Het niet koesteren/hebben van verwachtingen scheelt teleurstellingen en verdriet. Daar staat wel tegenover dat je je laat verrassen. In dit geval gebeurd dit ook en ik voel me enorm geconfronteerd met mezelf, met onze relatie , De M&M-eenheid, en het delen daarvan.
We krijgen tegengas en dat willen we ook. We hebben weerklank nodig, andere invalshoeken, inspiratie en ideëen, zodat we kunnen delen naar 2 kanten toe. Het fysieke isolement is al groot genoeg. Maar ik krijg niet te horen waarvan we beiden overtuigd zijn. Het tegendeel wordt ons meegedeeld; we zijn egoistisch. Ik schrik hier enorm van, ook Marc is het er niet mee eens. Met alle respect mag iedereen zijn mening hebben, maar deze opmerking raakt me enorm.
We delen ons hart, onze leefwereld, onze kennis en ons eten. We delen de natuur, het bronwater en wat we kunnen missen. We delen de zware werkzaamheden en onzekerheden. We delen de warmte van het schouwvuur, de sterrenpracht en de stilte... Wat is daar toch egoistisch aan? Ik pieker me suf en kan niet begrijpen wat aan deze gedachte of mening ten grondslag ligt. We delen onze liefde, onze harten, voor dieren en gasten, familie en vrienden, onbekenden en vertrouwelingen. Wie dan ook die onze oprit op rijdt, krijgt een warm welkom met alles wat we te bieden hebben.
Nee, we gaan niet de barricade op, met leuzen en spandoeken. Nee, we hebben geen bijval in ons gedachtengoed en weten ons als mosterdzaadjes zo klein en nietig. Nee, we hangen geen grote complexe beweging aan of scharen ons onder algemeen geaccepteerd en beschreven gedachtengoed. Nee, onze religie is geen religie en heeft geen Bijbel of Koran, maar wel onze harten en onze ziel. We leven wat we denken en voelen. We dragen uit naar alles wat ons omgeeft, zelfs via mail of weblog. We laten elkaar zijn zoals we zijn, veranderen niet, koesteren geen illusies en proberen in het 'nu' te leven.
Wat is hier egoistisch aan? Ik voel me een beetje ontgoocheld en heel erg onzeker. na 1 weekje met tussendoor 2 andere gasten, is er te weinig tijd en ruimte geweest om hier eens goed over te bomen. Ik voel me als vrouw te emotioneel en te onzeker om dit ter sprake te brengen. Ik wens ons de tijd om telaten leven en te laten zien wie M&M werkelijk zijn. Uniek en eigen. Maar het woord is al zo duidelijk uitgesproken en ik heb me al laten raken. :-(
Marc is wijs en vraagt me met Castel te gaan wandelen voor het slapen gaan. Hij zegt lieve dingen en we ervaren samen even een enorme intimiteit, we nemen het moment gretig in ons op en het stelt me gerust. Toch borrelt het in mij van opstandigheid, onrecht dat ons ten deel valt door het begrek aan tijd om alles zich te laten vormen. het te snel onder woorden brengen van indrukken en ideëen, het overspoeld worden van een realiteit die ons niet eigen is.
Ik lig een uurtje wakker, ik worstel met het idee dit toch te beschrijven en op de blog te plaatsen. Hoe wil ik dit verwoorden terwijl het nog een onzekere brij is.
De nieuwe dag en gemijmer tijdens het fotograferen van paddestoelen geeft me de moed na het eten toch mijn gevoel onder woorden te brengen.
Ik denk aan het blog-bericht 'Waarom ik blog', en doe het toch.
Nu met 2 mannen lijkt het makkelijker wat dát betreft. Tuurlijk; rondslingerend wasgoed, scheerhaartjes verspreidt over de wastafel en kraan, moddersporen in huis zijn enkel de praktische dingetjes waar ik me normaliter al aan kan storen.
Maar de emotionele impact, extra's, uitdagingen en invloeden zijn dit keer wat groter. Het niet koesteren/hebben van verwachtingen scheelt teleurstellingen en verdriet. Daar staat wel tegenover dat je je laat verrassen. In dit geval gebeurd dit ook en ik voel me enorm geconfronteerd met mezelf, met onze relatie , De M&M-eenheid, en het delen daarvan.
We krijgen tegengas en dat willen we ook. We hebben weerklank nodig, andere invalshoeken, inspiratie en ideëen, zodat we kunnen delen naar 2 kanten toe. Het fysieke isolement is al groot genoeg. Maar ik krijg niet te horen waarvan we beiden overtuigd zijn. Het tegendeel wordt ons meegedeeld; we zijn egoistisch. Ik schrik hier enorm van, ook Marc is het er niet mee eens. Met alle respect mag iedereen zijn mening hebben, maar deze opmerking raakt me enorm.
We delen ons hart, onze leefwereld, onze kennis en ons eten. We delen de natuur, het bronwater en wat we kunnen missen. We delen de zware werkzaamheden en onzekerheden. We delen de warmte van het schouwvuur, de sterrenpracht en de stilte... Wat is daar toch egoistisch aan? Ik pieker me suf en kan niet begrijpen wat aan deze gedachte of mening ten grondslag ligt. We delen onze liefde, onze harten, voor dieren en gasten, familie en vrienden, onbekenden en vertrouwelingen. Wie dan ook die onze oprit op rijdt, krijgt een warm welkom met alles wat we te bieden hebben.
Nee, we gaan niet de barricade op, met leuzen en spandoeken. Nee, we hebben geen bijval in ons gedachtengoed en weten ons als mosterdzaadjes zo klein en nietig. Nee, we hangen geen grote complexe beweging aan of scharen ons onder algemeen geaccepteerd en beschreven gedachtengoed. Nee, onze religie is geen religie en heeft geen Bijbel of Koran, maar wel onze harten en onze ziel. We leven wat we denken en voelen. We dragen uit naar alles wat ons omgeeft, zelfs via mail of weblog. We laten elkaar zijn zoals we zijn, veranderen niet, koesteren geen illusies en proberen in het 'nu' te leven.
Wat is hier egoistisch aan? Ik voel me een beetje ontgoocheld en heel erg onzeker. na 1 weekje met tussendoor 2 andere gasten, is er te weinig tijd en ruimte geweest om hier eens goed over te bomen. Ik voel me als vrouw te emotioneel en te onzeker om dit ter sprake te brengen. Ik wens ons de tijd om telaten leven en te laten zien wie M&M werkelijk zijn. Uniek en eigen. Maar het woord is al zo duidelijk uitgesproken en ik heb me al laten raken. :-(
Marc is wijs en vraagt me met Castel te gaan wandelen voor het slapen gaan. Hij zegt lieve dingen en we ervaren samen even een enorme intimiteit, we nemen het moment gretig in ons op en het stelt me gerust. Toch borrelt het in mij van opstandigheid, onrecht dat ons ten deel valt door het begrek aan tijd om alles zich te laten vormen. het te snel onder woorden brengen van indrukken en ideëen, het overspoeld worden van een realiteit die ons niet eigen is.
Ik lig een uurtje wakker, ik worstel met het idee dit toch te beschrijven en op de blog te plaatsen. Hoe wil ik dit verwoorden terwijl het nog een onzekere brij is.
De nieuwe dag en gemijmer tijdens het fotograferen van paddestoelen geeft me de moed na het eten toch mijn gevoel onder woorden te brengen.
Ik denk aan het blog-bericht 'Waarom ik blog', en doe het toch.
maandag 16 november 2009
Foto's van deze dag
Zwammerig
Smurrieval, overloop van het grondwater in de mijn. We weten niet welke stof er hier gedolven is, wel dat het water en het gesteente roestkleurig is, wat er buiten de mijn in de natuur heel raar uitziet.
Niet scherp te krijgen; een donker gat fotograferen. De lens besloeg steeds en er dwarrelt stof rond, maar als we teruggaan betere beelden.
De resten van de mijn buiten. Een door de natuur overgenomen warboel van ingestorte daken en muren met daartussen verroeste onderdelen als generatoren, ketels en mijnkarretjes, linke soep dus.
Het gat dat Marc vond en we alledrie even wilde bekijken. De stijle puinhelling was naar beneden minder lastig als omhoog. Kwajongensstreken, maar wel leuk!!
het bos..... daar wordt je stil van!
Bos in microbeeld, als je het wilt zien zijn de kleine beelden bossen opzich...
Dit inni-mini-slakje heeft wel een heel erg groot huis geclaimd; een beukenblaadje. met als voedsel-voorraad een voor zijn/haar doen een wel heel grote paddenstoel. Het ukkie (totaal een kleine cm klein) schrikt van de camera-aandacht en trekt behoedzaam de ogensteeltjes in... ach gosshie!
Abonneren op:
Posts (Atom)