Wat een rommel is het toch, meteen een koortslip aan de verdoofde kant. Zere knie vol vocht, hoofdpijn..... Maar de zwelling is na een week bijna weg. Weet nog niet wat ik aanwil met die wortelkanaal behandeling die ik nodig zou kunnen hebben...
Gisteren de bron helemaal nagekeken. De druk viel snel weg en het filtertje zat snel verstopt. Dus de berg op met de auto, het reservoir helemaal leeg laten lopen en dan de blubber eruitscheppen en onze leiding wat hoger en droger. Dat is een enorme klus geweest om van een bronnetje ergens halverwege een boshelling een bron met put te slaan en nog te verstoppen ook, de leidingen ondergronds door te laten lopen tot aan ons huis zoveel honderd meter verderop. Dus petje af Christian :-)
Verder vechten we elkaar af en toe de tent uit, de omslag, de verandering, het evenwicht is nog zo zoek. In ons afzonderlijk en samen.
De katten geven in deze het goede voorbeeld.
We hebben een hondje gevonden dat ook wel heel leuk zou passen bij ons. Samba is natuurlijk nog steeds welkom maar dat kan nog best lang duren. Deze schat heet Castel.
Morgen komt ze een paar dagen op proef om te zien wat ze doet met 4 katten. De huidige eigenaar heeft geen idee. Dus leuke dingen om naar uit te kijken.
Verder zijn we heel content met de rust in en om het huis, na onze stormpjes is de lucht altijd snel geklaard. En m'n grote broer is jarig, of hij onze sms heeft ontvangen is niet bekend. Dat is het enige wat echt jammer is, bellen voor ons is erg duur, geen belgigant in Frankrijk, en de sms-jes onbetrouwbaar. Ook de post is nog niet helemaal je dat, platte post komt altijd aan, al zijn het enkel rekeningen, maar pakketjes worden teruggestuurd omdat ons huis onvindbaar is.... (Irene heeeeel tof je post, dat maakt de dag weer goed)
woensdag 25 februari 2009
zaterdag 21 februari 2009
kiespijn
Kiespijn.
Het begon maandagavond een beetje te zeuren rechtsonderin m'n kaak. Weer griep? Maar dinsdag kon ik spreken van echte kiespijn.
Die dag zijn we ook even langs Chris en Emma gegaan. Eigenlijk naar hun buren of nu ja, eigenlijk naar de man die daar als 'dakdekker' aan de slag is met zijn vrouwelijke collega. Steentje voor steentje wordt op het dak op maat getikt met een klein hamertje. Maar terug te komen op Bernard. Hij dacht 1,5 jaar geleden een jachthond gekocht te hebben, maar ze bleek te lief en te braaf. Alles behalve geinteresseerd in de jacht. Dus Bernard wil eigenlijk op een goede manier van haar af. Dus Chris, met wie we op franse les zitten, had ons de tip gegeven. Deze couvreur zal ons later nog van dienst kunnen zijn met zijn expertise dus als we de hond over willen nemen hebben we een win-win situatie. Ze heet Castel(le?) en ze is een heel lief leuk jong gezond uitziend intelligente hond. Dus erg enthousiast, maar de kiespijn bleef.
Op de terug weg ben ik langs de buren gegaan in de hoop dat ze me kunnen helpen met het maken van een afspraak met een tandarts hier in de buurt. Ik durf dat bellen eigenlijk nog niet aan, bang als dat ik ben voor misverstanden. En de lijn is te slecht om de ander goed te kunnen horen, dat belemmerd ook enorm. (rustig bijkletsen met Nederland is er eigenlijk niet bij, het kost enorm veel concentratie)
Dus de afspraak staat in het stadje dichtbij, donderdag half 10. Dinsdagavond wordt het me echt te gek. Ik kan niet meer normaal eten en ik lig de hele nacht wakker. Gebroken schiet ik woensdagochtend in paniek. Wachten tot morgen met deze pijn zie ik niet zieten. Met hangen en wurgen dwing ik mezelf tandartsen te gaan bellen. Maar voor 9 uur sochtends wordt er nergens opgenomen. We besluiten er maar gewoon naar één toe te rijden. Na een half uur hotsen klotsen en slingerend de bergen door zijn we in het dorpje, maar niemand die op de deurklopper reageerd. Bellen maar weer en ik begrijp dat ze deze dag praktijk houdt in een stadje 35 km rijden verderop. Over 30 minuten heeft ze even tijd... Hop de auto weer in en gas op de plank. Natuurlijk rijden we 10 minuten achter een opa met alpinopet in een stokoude renault die niet harder wil als 30 kilometer per uur. De traktorbestuurder verderop neemt ook de tijd en de wegwerkers maken eerst hun ding af voor ze ons de ruimte geven om te passeren.Te laat maar toch gevonden rijden we het plaatsje in en midden op het pleintje zien we een parkeerplek. Tussen de marktkraampjes in het gezellige geroezemoes van marktbezoekers en de zon die er een romantisch heiig plaatje van creeerd. Maar ik heb er allemaal geen oog meer voor. Ik wil maar 1 ding; van deze pijn af, hoe dan ook. We wachten m'n beurt af en we zijn in princiepe te laat, maar na 30 minuutjes peentjes zweten in de typische medisch ruikende saaie te warm gestookte ruimte mag ik haar een hand schudden en uitleggen wat ik mankeer. Ze is snel en vakkundig en zegt hetzelfde als ik al dacht. Een ontsteking, inflammation, van de zenuw onder de kies, waarschijnlijk een abces dat op de kaak drukt. Ze schrijft me antibiotica voor en maakt op papier duidelijk wat ze normaal doen met deze 'klacht. (vulling eruit, zenuwkanalen uitboren en alles weer netjes vullen.) 22 euro armer sta ik na 10 minuten bij de apotheek. In Frankrijk heeft iedereen een card medical waarop alles wordt geregistreerd en doorgegeven aan de verzekering. Voor 7 euro heb ik voor 6 dagen anitbiotica en een doos pijnstillers. Ik kijk m'n ogen uit over de snelle efficiente gang van zaken in deze apotheek. Dat mijn pas van de verzekeraar hier natuurlijk onbekend is maakt niet uit. Er gaat een standaard formulier door de printer en dat schijnt alles te zijn dat mijn verzekeraar nodig heeft. Meteen in de auto neem ik van beide 1 pil en nog geen half uur later, we zijn nog niet eens thuis, of mijn rechteronderlip voelt als verdoofd. De pijn wordt heftiger en heftiger, ondanks de pijnstiller en de tocht over ons naamloze 4x4 bospad is oneindig lang vandaag. De zon kan nog zo mooi schijnen, maar thuis duik ik gelijk mijn bed in.
Savonds jank ik het uit, wat een reactie !! Vanochtend was er niks aan me te zien en nu heb ik een halve sinaasappel als zwelling in mijn kaak. Wederom slaap ik erg slecht. Zoniet weinig, dus donderdagwas ik nog weinig waard. De pijn leek wat af te nemen en ik doe rustig aan.
Ik vat de moed op smiddags de tandarts af te bellen, waar ik die ochtend heen had gemoeten. Dus een excuses-telefoontje in het frans op een onuitstaanbare lijn. Ik heb het eerst maar uitgeschreven wat ik wilde zeggen. Geweldig idee en meneer had er begrip voor. Schouderklopje, maar wel links graag. Rechts doet alles zeer. Mijn lip is ook stukgegaan en de zwelling in mijn knie doet ook zeer. Alles door de anitbiotica, maar a la, als het maar over gaat. Helaas slaap ik donderdag op vrijdag ook weer slecht en de zwelling neemt niet af.
Ik bel mijn tandarts in NL voor een telefonische second opinion, maar die had gelijk 'het mes erin gezet' dus ik kan me nu tenminste voor bereiden op de 2e afspraak met deze dame die naast tandarts ook kaakchirurge is. De pijn blijft zeuren en eten blijft moeilijk. Maar heb nu wel het vertrouwen in deze tandarts en in mijn eigen kunnen herwonnen om volgende week de afspraak te maken voor een zenuwkanaal-behandeling. (of zoiets ;-)
Marc is onderwijl door Bernard verder geholpen met een tip om de leidaken te repareren. Met enthousiasme is hij deze hele week bezig geweest met het uit elkaar halen van het rotte stuk en het nummeren van de stenen. Het uitgraven van de ruimte tussen de muur en de secadou (drooghokje voor noten). Nu rest het vervangen van het rotte hout en het opnieuw dichtleggen van het dak, maar daar gaan nog wat dagen overheen. Het mag niet vriezen of regenen of te droog zijn.
Verder doen we ons best ziek en gezond naast elkaar te laten bestaan. De zorgen voor mij leiden af van al het werk dat WE willen doen. Ik voel me zeer beperkt, bukken is te pijnlijk en door de knieen vindt mijn knie niet goed. Het weer is daarintegen werkelijk prachtig, blauwe lucht, al wat warme zon en een zacht briesje door de gorges. Het buiten eten en het huis luchten maakt zoveel goed.
vandaag, zaterdag, ben ik het thuis zitten beu. Ik maak me op, ondanks de halve grapefruit die nog in mijn kaak 'hangt' en vertrek naar Espalion voor veel boodschappen. Eerst de doe-het-zelf winkel voor kattenvoer , bloemenzaden en nog meer. Daar op de hoek zit een internet-cafeetje waar ik zowaar SL mag installeren. Dus geniet ik even van de vrijheid te werken wat ik wil.
Marc werkt ondertussen door aan het dak van de secadou. De hond kan er pas in als we er helemaal klaar mee zijn. Als het lukt met dit dak, kan Marc de andere daken ook repareren.
dinsdag 17 februari 2009
werk enzo
De kou pakt ons in, grijpt ons, kruipt in ons. Gezellig en knus gaan gepaard met warmte. We doen ons best er wat aan te doen, maar het is nu dweilen met de kraan open. Vandaag dus de ketting van de motorzaag anders gevijld en tussen alle andere bezigheden door toch tijd gemaakt weer een auto-bak vol te krijgen met zoveel mogelijk dood droog hout. Gelukkig schijnt de zon en die zwakt de koude wind wat af. Er is inmiddels ook 1 dakkant (van alle gebouwen) mosvrij geborsteld. De haarwortels van deze mossoort zijn zeer hartnekkig en het geheel verwaarloost. Marc ontdekt de 4e rotte plek in het dak. Dat maakt moedeloos en valt niemand te verwijten. Geen spulletje te vinden dat dit mos met wortels en al uitroeit en we willen ecologisch blijven leven. We drinken uit eigen bron en we hebben geen riolering. Verder willen we ook gaan eten van eigen bodem dus kunnen we ons geen enkele bodemverontreiniging permiteren.
De balk op de foto stond 6 weken geleden nog als dode eik ergens op de helling. Vrachtwagens die deze lengte balken kunnen vervoeren kunnen onmogelijk bij ons komen. Dat heeft Marc geinspireerd om het zelf te doen met de middelen die voor handen zijn. De zoektocht naar de geschikte ingredienten om het hout (eco) te verduurzamen wordt gemoeilijkt door het nog slecht spreken van de taal, maar vooral door het gebrek aan internet. 'ff googlelen' is er niet bij. De sneeuw-foto's spreken voor zich.
Mam, de foto van de Helleboris/Kerstroos speciaal voor jou. Ze noemen hem ook wel stinkend nieskruid.
maandag 16 februari 2009
werk, werk en nog eens werk
De afzuigkap zelf zat er natuurlijk al, maar geen afzuiging. Met een geimproviseerde afzuiger zal het vocht snel weg zijn uit de keuken, maar dan moet dit wel eerst ingebouwd worden....
Omdat grote vrachtwagens met bouwonderdelen hier niet kunnen komen heeft Marc zich door vroegere tijden laten inspireren en het resultaat is geweldig! De dode eik stond 6 weken terug nog fier overeind op een helling....
Omdat grote vrachtwagens met bouwonderdelen hier niet kunnen komen heeft Marc zich door vroegere tijden laten inspireren en het resultaat is geweldig! De dode eik stond 6 weken terug nog fier overeind op een helling....
afzien in winterpracht
Vrijdag de 13e
na een ijskoude nacht leek de dag zo prachtig te beginnen; fris en helder. Een lichtblauwe lucht die een zonnige winterdag leek te beloven. Eind van de ochtend scheen de zon nog en leek het as te regenen, maar gelukkig is het poedersneeuw.Te koud om in de schuur te werken, dus besloot ik 1 van de vele klusjes binnenshuis aan te pakken; de oven soppen. De schimmel groeit nog niet aan de buitenkant, dus wie weet valt er nog wat van te maken. Cif, CillitBang, Muscle, keukenpapier en ijzer-schuursponsjes en een teiltje warm water moeten deze klus wel kunnen klaren. De hele keuken zit 3 uur later onder de zwarte spetters. Maar de oven is mooi schoon geworden. Nu nog een keer Marc een aansluiting laten maken en hopen dat de oven nog werkt. Ik kan wel weer wat schalen en bakvormen kwijt en dit schept weer ruimte voor wat pannen. Het wonen hier wordt steeds minder kamperen cq. vakantie vieren met alle spullen uit ons huis in NL.Ik stoot vaak mijn hoofd tegen de lamp, de schouw en de lage deurposten. (zou het ooit wennen??) We proberen de tv iets meer als 1 sneeuwkanaal te laten ontvangen met een stokoude schotel achter de keuken. In de werkhoek tussen 2 pc's, wii, tv, satellietontvangers, boxjes en de gaskachel proberen we een scardkabel aan te sluiten, maar er staat ook nog een tafelblad in de weg. 1 van de katten heeft boven op het overloopje een flinke plas gedaan wat resulteerd in een regentje precies boven de werkhoek. Overal is het gele vocht op gespetterd. Zelfs onze trouwfoto zit onder. Dus eerst weer soppen en ik kan niet eens overal bij. Natuurlijk stoot ik onderwijl nogmaals mijn hoofd.De was wil ik graag op het rek drogen, want de droger maakt er kinderkleertjes van. Geen plek vooralsnog. Om de oude satellietontvanger te laten werken hebben we de gebruiksaanwijzing nodig. Dus op naar de dozen met spullen in de bar. Daar ligt een flinke plas (regen denken we dan nog). Misschien is het kraantje van de bar kapot gevroren. Dus barkrukken erachter vandaan en eens kijken. Met een koplampje kniel ik achter de bar waar ik wel wat vocht zie en opeens zou mijn neus geen neus willen zijn; wat een stank! Stront... riool??? Rond oud en nieuw die bar nog helemaal schoongemaakt en de katten kunnen hier niet komen? Wat is dat toch? En die smurrie in het aanrecht??? Juist ja, wat we al eerder dachten dat zou gebeuren; de afvoerbuis van de waterleidingen (soort riool....) is verstopt/vol en alles komt in het aanrecht van de bar omhoog....
Todat we de verstopping hebben gevonden kunnen we niet naar het toilet, niet wassen, douchen enzovoorts. We volgen de buis die buiten uit het huis komt, maar die verdwijnt bij de muur al onder de rotsige met bramen overgroeide stijle helling. Gelukkig is het niet alleen de 13e maar ook gewoon een vrijdag. Het kapotte stuk riool is redelijk snel gevonden en met een sikkel en hak blootgelegd. Nu doorprikken en Marc roept me om dit mee te beleven. We hebben enorm gelachen om wat er gebeurde. Een x aantal meters verstopte buis met veel druk ontlaat zich in enkele tellen. Het spuit met flinke kracht uit de buis als een boer die aan het gieren is. over de broodoven en de stank verspreid zich net zo snel alleen houd deze aan. Na flink schoonspoelen en de rommel eruit duwen met een bamboestok (multifunctioneel bouw en klusmateriaal, we zijn ook heel blij met het bamboebosje dat er groeit) dekken we het gat even af. We hebben niet de juiste spullen om het te repareren en verder door te trekken de helling af. Het oorspronkelijke 'riool'einde zat toch te dicht bij het huis. Niet erg voor een vakantiewoning, maar wel voor permanent. En zo is de dag al weer bijna om. De sneeuwvlokken worden groter en het blijft koud, dus misschien wordt het nog wit hier. De avonden, en ook deze, brengen we binnen door. We eten en drinken wat, doen een spelletje en stoken het huis wat op met nog gevonden droge takken. Iedere dag weer de strijd met de kou doet ons verlangen naar de lente. Gelukkig fleuren hollandse lentebollen en primula's het huis wat op. Vanavond lag er warempel een klein laagje sneeuw. Wat bijzonder is, want zo dicht aan de rivier smelt dat vaak al snel weg. M'n knie is dik en ik kan hem niet meer strekken, dus een wandeling door de sneeuw in het donker is erg aanlokkelijk. Prachtig zo donker met de wolk op ooghoogte en daarboven de randen van de gorges en heel ver weg een licht oranje gloed van het dorp aan de overkant. Vaag nog wat heldere sterren en toch zo licht door de weerkaatsing van de sneeuw dat we niet met lampjes hoeven te wandelen. Even totaan de ruine voor het verre uitzicht... Dat de nacht zo licht kan zijn! Zomaar een vrijdag.
chaos
De weken in Nederland zijn optimaal benut. Het was erg zwaar om alleen in een verhuisrommel te zitten, maar de dagen zijn gevlogen. Met wat hulp kon bijna alles mee. Met 2 afgeladen auto’s en een aanhanger vol meubels zijn we om 6 uur ’s ochtends vertrokken. Alle tegenslagen achterlatend en met een sterk verlangen weer thuis te zijn, viel de rit erg mee. We hebben nog geprobeerd bij elkaar te blijven, maar het werd laat en later en op advies van H. ben ik vast vooruit gereden. Marc en ik zijn H. & C. tegemoet gereden op het weggetje en niet tevergeefs, want op het steilste stukje had de Dodge wat hulp nodig van een sleepband en de Laro.
Met 4 personen, 4 katten en een hond was het een drukke chaos, ik heb het even gelaten voor wat het was. Maar zodra de hulp weer vertrokken was, werd de chaos voor mij te veel. Het liefst had ik alle meubels en meegebrachte spullen in 1 dag geplaatst en opgeruimd…. Ja gut, verhuizen doe ik het liefst in 24 uur, al is het naar de andere kant van de aardbol.
In 2 weken heb ik me volledig uitgeput en zoveel gedaan dat ik nu thuis ook 2 weken tijd nodig heb een beetje bij te komen. Alles wat ik orden, uitpak en een plekje geef, geeft weer iets meer rust. De katten zijn blij dat het wat droger weer is en zodra de zon zich laat zien genieten we allemaal van het beetje warmte dat hij geeft. De lentebloemetjes geef ik een plekje in 4 schalen, zelfs de Amarillis krijgt een plekje bij het raam.
We ontdekken steeds meer winkels, mensen en bedrijven die ons helpen aarden op deze mooie plek. Maar een paar problemen blijven onopgelost; internet, droog hout, verwarming en planning. Zoveel te doen, maar sommige dingen kunnen niet jaren blijven liggen.
De kou blijft ons parten spelen, ook al is dit niet het hele jaar door. Inslapen en wakker worden in een graad of 5 is geen pretje. De aanhoudende nattigheid houdt ons binnen en beperkt ons in onze bewegingsruimte. Koude nattigheid weerhoudt ons van zuinig aandoen met stoken en dit creëert een nieuw probleem…geld. Maar we zijn ons bewust van dat we nu leven en de lente komt eraan.
De eerste tekenen zijn er al; zilveren wilgenkatjes, bloeiende kerstrozen en hazelaars laten ons weten dat het wel goed komt met de kou. Van de zomer is het hier weer 40 graden en warmen we ons op voor de volgende winter.
donderdag 12 februari 2009
tussen alle dozen door
zaterdag 7 februari 2009
welkom terug
Een doorstart van de blog op een ander adres. In de hoop dat dit emigratie-dagboek niet gezien gaat worden als M&M Boulevard op prime-time. Maar juist als een open verslag van de confrontatie met onszelf, met onze oude en nieuwe leefomgeving. Het groeien daar en de groeipijntjes, de tegenstellingen en de overeenkomsten.
Ik had veel afspraken in NL gemaakt. Ook omdat ik dacht voor langere tijd naar NL te gaan. 'Naar huis' kan ik niet intypen, het is 'naar NL' geworden, 'thuis' is al Frankrijk. Ons harten wonen daar al wat langer. Marc zorgt voor de katten.
Ik rij alleen terug. Het is goed te doen en spannend, maar ook weer zo normaal. Ik besef me vaak tijdens de rit dat ik dit nog veel vaker ga doen.
Ik ga wat spullen halen om thuis de kasten vrij te maken voor onze lieve vrienden die op ons huis, tuin en beestjes willen zorgen.
Wat meubels moeten mee en zodoende wordt het een hele verhuizing met budget.
SL-werk te doen, stapels, laatste werkzaamheden voor m'n bedrijfje, administratie, auto laten keuren en wat mensen zien die ik gemist heb.
Alles dat fout kan lopen in deze weken met haar drukke schema loopt ook fout.
De PC crasht en ik kan weinig doen, ik vul mijn tijd met spullen uitzoeken en inpakken. Ik ben autopapieren kwijt, dus de keuring gaat niet door en ik moet vervangende papieren aan gaan vragen. 2 weken knokken, ik knok toch liever samen.
Marc is verslaafd geraakt aan de resultaten van het met de hand vervaardigen van een steunbalk. Met een kleine handbijl hakt hij de boomstam vierkant.
De eerste week gaat het nog, de 2e week komt het gemis wat hard aan. M'n PC is gemaakt en de chaos in huis is niet te overzien.
Iedere dag verander ik m'n lijstjes met dingen die nog gedaan moeten worden.
1 dagje sauna met vriendinnen maakt een hoop goed. Heerlijk!
Conner de kater (al 3 jaar vermist) komt zich laten zien, geen katten meer die hem wegjagen... Maar hij laat zich verder niet meer zien.
De geest is uit de fles in dit huis, het is er stil en ik mis de katten enorm.
We bellen elkaar iedere avond om de dag even door te spreken. En weer vallen de grote verschillen op die wij ervaren. Logisch als je naar een andere wereld verhuisd en een bevestiging dat onze snelle actie voor ons een hele goede beslissing is geweest.
Al met al hebben we een jaartje gedaan over de beslissing te willen verhuizen naar het buitenland, het vinden van een geschikt land, huis en het kopen en verhuizen.
Als ik er zo op terug kijk is dat met de snelheid van M&M.
Voor het inpakken van de aanhanger is mijn schoonvader weer bereid mee te rijden.
Hij neemt een vriend en Miska mee voor de gezelligheid en om te kunnen wisselen met rijden. Dat gaat een hoop schelen! Volgepakt en alleen, daar zag ik beslist tegenop.
We kijken er heel erg naar uit elkaar weer te zien, weer samen in eenheid te kunnen genieten van het harde werken daar.
Ik raak ontroerd als ik denk aan het weer thuis zijn.......... Deze weken hebben ons wel goed gedaan, de kracht gegeven dat we het samen heel goed aankunnen, dit immense avontuur.
Vandaag de laatste lootjes met inpakken. Ik ben zenuwachtig, ik wil niets vergeten. Gaat de rit wel goed en ik bid, dank en vraag om bescherming. Zelfs de Koppersbos-muizen kunnen niet slapen van mijn onrust en rennen zenuwachtig door het plafond.
Mijn laatste things-to-do-lijstje brand in mijn ooghoeken, ga nog 1 dag hard aan de slag.
Snel meer over de reis en het thuiskomen!
Ik had veel afspraken in NL gemaakt. Ook omdat ik dacht voor langere tijd naar NL te gaan. 'Naar huis' kan ik niet intypen, het is 'naar NL' geworden, 'thuis' is al Frankrijk. Ons harten wonen daar al wat langer. Marc zorgt voor de katten.
Ik rij alleen terug. Het is goed te doen en spannend, maar ook weer zo normaal. Ik besef me vaak tijdens de rit dat ik dit nog veel vaker ga doen.
Ik ga wat spullen halen om thuis de kasten vrij te maken voor onze lieve vrienden die op ons huis, tuin en beestjes willen zorgen.
Wat meubels moeten mee en zodoende wordt het een hele verhuizing met budget.
SL-werk te doen, stapels, laatste werkzaamheden voor m'n bedrijfje, administratie, auto laten keuren en wat mensen zien die ik gemist heb.
Alles dat fout kan lopen in deze weken met haar drukke schema loopt ook fout.
De PC crasht en ik kan weinig doen, ik vul mijn tijd met spullen uitzoeken en inpakken. Ik ben autopapieren kwijt, dus de keuring gaat niet door en ik moet vervangende papieren aan gaan vragen. 2 weken knokken, ik knok toch liever samen.
Marc is verslaafd geraakt aan de resultaten van het met de hand vervaardigen van een steunbalk. Met een kleine handbijl hakt hij de boomstam vierkant.
De eerste week gaat het nog, de 2e week komt het gemis wat hard aan. M'n PC is gemaakt en de chaos in huis is niet te overzien.
Iedere dag verander ik m'n lijstjes met dingen die nog gedaan moeten worden.
1 dagje sauna met vriendinnen maakt een hoop goed. Heerlijk!
Conner de kater (al 3 jaar vermist) komt zich laten zien, geen katten meer die hem wegjagen... Maar hij laat zich verder niet meer zien.
De geest is uit de fles in dit huis, het is er stil en ik mis de katten enorm.
We bellen elkaar iedere avond om de dag even door te spreken. En weer vallen de grote verschillen op die wij ervaren. Logisch als je naar een andere wereld verhuisd en een bevestiging dat onze snelle actie voor ons een hele goede beslissing is geweest.
Al met al hebben we een jaartje gedaan over de beslissing te willen verhuizen naar het buitenland, het vinden van een geschikt land, huis en het kopen en verhuizen.
Als ik er zo op terug kijk is dat met de snelheid van M&M.
Voor het inpakken van de aanhanger is mijn schoonvader weer bereid mee te rijden.
Hij neemt een vriend en Miska mee voor de gezelligheid en om te kunnen wisselen met rijden. Dat gaat een hoop schelen! Volgepakt en alleen, daar zag ik beslist tegenop.
We kijken er heel erg naar uit elkaar weer te zien, weer samen in eenheid te kunnen genieten van het harde werken daar.
Ik raak ontroerd als ik denk aan het weer thuis zijn.......... Deze weken hebben ons wel goed gedaan, de kracht gegeven dat we het samen heel goed aankunnen, dit immense avontuur.
Vandaag de laatste lootjes met inpakken. Ik ben zenuwachtig, ik wil niets vergeten. Gaat de rit wel goed en ik bid, dank en vraag om bescherming. Zelfs de Koppersbos-muizen kunnen niet slapen van mijn onrust en rennen zenuwachtig door het plafond.
Mijn laatste things-to-do-lijstje brand in mijn ooghoeken, ga nog 1 dag hard aan de slag.
Snel meer over de reis en het thuiskomen!
Abonneren op:
Posts (Atom)