Zijn heilige huisje (kleed en de auto) wordt besnuffeld en bekeken door een enthousiaste Castel wat een flink hondengevecht opleverd. We laten ze maar even.... Het ziet er heftiger uit dan het is en we zijn blij dat Castel fel terugvecht. Castels nekharen zijn nat van de bijtpogingen, maar de rust is snel daar. Het beloofd een warme dag te worden.
Zodra de mannen vertrokken zijn, kijk ik het even aan met die 2. Ruim 50 meter van het huis zoekt Spetter een schaduwplekje om te liggen. Later sleept hij zijn kleedje richting de baas z'n auto om daar de oprit in de gaten te houden. Een dodelijk saaie dag voor die 2. De katten zijn hem gesmeerd, op Pipo en Cros na. Pipo heeft dus heel veel geleerd van zijn boomklim-avontuur en Cros ligt liever op de koele overloop. Eind van de ochtend steekt er een warme stormwind op die niet meer gaat liggen en 's avonds nog een onweersbui meevoert. Ik maak de logeerkamers schoon, was af en ruim op nadat ik met Spetter in 'zijn' auto boodschappen heb gedaan. Het is heel eng in zo'n mooie grote auto te rijden en niet te weten hoe breed en lang deze wagen is. Maar de luxe is een weldaad en het bospad lijkt een gestroomlijnd pad zonder noemenswaardige hobbels. De wind maakt me onrustig, dus ik werk binnen veel en rust een uurtje uit op bed. Ik ga nog even met de honden naar de rivier als de zon achter de berg verdwenen is. Nu pas komen Castel en Spetter meer tot elkaar en ze spelen, rennen en springen achter elkaar aan en rollen in de wilde munt, wat gelijk een heerlijk frisse en scherpe muntgeur verspreid. Ik heb helaas mijn toestel niet bij me, alle valse kamille met de al gesloten bloempjes lijken wel gipskruid dat op de wind meewuift met het parapluisgras en kattenkruid. Guldenroede groeit steeds hoger in groepjes daartussen en de rivier staat zo hoog dat ik zelf niet bij het water kan komen. Opgefrist gaan we weer naar boven, maar daar zijn we alweer uitgedroogd en doorgezweet. Spetter gaat uit onvrede zijn kleedje zitten plukken, het gras ligt in no-time bezaaid met vulsel-plukken.
Ik vind het sneu voor hem dat hij het zo saai heeft gehad. De wandeling 's middags beviel ze ook niet, ze sjokten wat achter me aan met de tong op de tenen. Rond 1900 uur krijg ik een belletje van de mannen dat ze ontzettende honger hebben van het zware werk. Het is dus gelukt, maar hoe dat vraag ik tijdens het eten wel. Ik kook Nederlandse hap en dek de tafel. Het eten smaakt weer voortreffelijk. Marc en P. zijn met het technische verstand op 'aan' en de rest op 0 aan de slag gegaan om de ketel los te koppelen. De buurt loopt uit en ze horen hen denken "hoe gaan die 2 dat klusje klaren zo zonder heftruck en dergelijke". Na wat rondvragen van Marc voor een vorkheftruck of trekker met laad- en trekbak erop, komt er op een kritiek moment (hoe nu verder met die 500 kg) een boer met zijn enorm grote trekker langs die echt komt helpen. De ketel moet eerst een meter omhoog, 90 graden gedraaid, naar buiten, een bochtje om en dan de auto in. Dus men besluit het dak van de auto af te halen en zo de ketel erin te laten zakken.
Dak erop en rijden maar. Deze hulp scheelt Marc en P. ruim 2 uur buffelen, als het al zou lukken, en uit dank biedt Marc de boer 2 tientjes aan, maar die wil daar echt niets van weten en zegt dat 'die Hollanders' toch wel heel sterke kerels zijn.
Net in het donker gaat P. naar huis, want er komt noodweer aan te zien aan de bliksemschichten achter de zware bewolking in de verte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten