Na het bezoek van P&P werken we nog wat. Ik doe de afwas en maak meer dan alleen die afwas schoon in de keuken en ga daarna de moestuin in om de laatste peulen te oogsten en de 2e ronde peulenplantjes achter het rek te plaatsen. Het is een gok, zo'n 2e peulen-oogst, maar wie weet. Ik bind de tomaatjes op en poot wat afrikaantjes uit. Ook veel te laat, maar om ze weg te gooien is ook niet nodig. Die bloemetjes zijn anti-mier en op sommige plekken in de tuin hebben we er wel erg veel. Na de avondboterham zet ik koffiewater op. Marc wil graag ergens anders koffie drinken dus zet ik ook de thermoskan klaar. Altijd leuk, zijn spontane ideëen voor een picknick, wandeling of ander avontuur. De tank van de landrover is bijna leeg, dus we moeten op deze zondagavond wel even het reservetankje in de auto legen en we kijken gelijk de andere vloeistoffen na. Koekjes en de liefdes-bekers (onafscheidelijk zijn we van deze 2, A & H ; een super-kado!!!) gaan mee, net als een handzaagje en Castel.
Via het bospad rijden we de gorges door en zien weer nieuwe dingen. Andere hoek, andere hoogte, andere lichtinval, ander seizoen. Zo is het hier nooit saai en voor ons drieëen een mini-avontuur. We zien de kracht-centrale op de berg en de helling eronder liggen. De lucht is prachtig avondblauw met rozige sliert-bewolking. De weilanden en bossen op de berg-plateaus doen filmisch aan, alsof het een heel duur film-decor is. De uitzicht-foto is het zicht op de gehele gorges. 
Overal zijpaadjes, sommigen doodlopend met een vervallen vee-sluis (schaapjes), andere ongemaaid en nog net begaanbaar met onze 4x4 of een wandel- of motorpad. We nemen maar weer eens een ongemaaid zijpad dat uitkomt bij een hekwerk met een heel oud bordje op een stukje laminaatzeil. (prive-terrein, verboden toegang, kudde vee achter de omheining)
Marc zoekt een plekje in het verlaten weilandje en we drinken een bekertje koffie met speculoos erbij. We kijken naar de stokoude bomen die niet hoog maar breed zijn en snuiven de geur van het beukenbos. De bosgrond onder de beuken is onbegroeid (zuurtegraad door de beukenwortels en al het blad) en voorzien van een dikke laag oud beukenblad waar je tot je kuiten in wegzakt, vochtig en koel. Ik zie sporen van de everzwijnen, ze wroeten de grond open op zoek naar eten en laten een ravage achter. 
De boomformaties dwingen respect af en de stilte doet daar een schepje bovenop. Als 2 zielen 1 gedachte spreken we ons uit over de wirwar van electriciteits-kabels die honderden meters lang de lucht doorkruisen. Naast de stilte is hier het gebrom van de centrale overheersend. Het moet wat geweest zijn als je hier heel je leven gewoond hebt. Opeens is er jaren bouw-herrie, het hele zicht is veranderd, de helling is volgestouwd met masten en gebouwen, generatoren en werkhuizen. Na het bouwen is het misschien even stil en dan komt de feestelijke opening van de zoveelste water-kracht-centrale. De knop gaat 'aan' en daarna heb je de rest van je leven draden in je zicht, lelijke masten en gebouwen en dat gebrom dat je nooit meer uit kan zetten. Verschrikkelijk lijkt ons dat. Gelukkig horen we het gebrom zelden thuis. Heel soms, in de winter als de wind onze kant op staat en de rivier stil ligt... Maar dan heeel in de verte. Voor het 2e bakje koffie willen we verder 'crossen', maar het keren moet gegidst worden. Ik probeer enkel op Marc's aanwijzingen in het bos de auto te keren. Ik maak nog de fout zelf te willen zien wat ik doe, maar dat werkt niet. Met schroom en schaamte (het is net wantrouwen in zijn aanwijzingen) kijk ik enkel nog naar zijn aanwijzingen en met veel insteek-oefeningen komt de wagen toch weer recht op de weg. Terrein-rijden is een hele kunst! 
In 1 van de dorpjes op het plateau staat een typisch Aveyron-kerkje te schitteren in de avondzon. De klokkentorens van deze kerkjes zijn vrij plat, niet hoog en de grote klokken hangen zichtbaar op een rij. Dit kerkje lijkt in een boeren-landje te staan. Maar schijn bedriegt. Castel heeft ook een geweldige avond, vrij hobbelt ze achter de auto aan en neemt af en toe een wild-paadje dwars door de bossen om dan volledig doorgezweet met enthousiaste oortjes kwispelend uit te hijgen in de bak van de wagen. We komen langs een helling die volledig ontdaan is van alle bomen. Niemand kan deze kaalslag zien en zodra we dit dalletje uitrijden zien we het resultaat van de bosbouw; enorme stapels beuken- en eikenstammen metershoog opgestapeld. (wij hoeven niet meer te zagen om het warm te hebben komende winter.)
Pas als het donker is komen we thuis. Koffie op, handzaagjes gebruikt, de 4x4 gebruikt waar 'ze' voor gemaakt is, de hond uitgelaten op haar manier en wij zijn zo moe dat we na 10 minuutjes zitten maar naar bed gaan. 's Ochtends worden we gewekt door , vermoedelijk!, een specht die met zijn snavel in het rotte hout aan de buitenkant van onze slaapkamermuur timmert. Een betere wekker om half 8 kun je je niet wensen. Uitzetten kan echt niet, wegjagen wel, maar daar waren we nog te slaperig voor. (P. ik geef toch de voorkeur aan het geluiden-arsenaal van de relmuizen hoor) Deze mini-avonturen zijn heerlijk. Onze mini-vakantie's in ons tempo, we voelen eender, denken hetzelfde en zien met eigen ogen voor elkaar steeds weer nieuwe dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten