EDF

De EDF is het electriciteitsbedrijf van Frankrijk. Van de staat uiteraard en perfect geregeld. Aangezien meer dan 40% van de fransen een baan bij de overheid heeft is het begrijpelijk dat dit staatsbedrijf prima functioneerd. Veel feitenkennis over De electriciteit van Frankrijk hebben we niet. Wel enige ervaring in hoe het hier werkt. Storingsdiensten zijn zeer goed bereikbaar en snel ter plaatse. Je huis-installatie zou gekeurd moeten worden. Op onze locatie is het minder van belang. Misschien als er door kortsluiting brand uitbreekt en je het wilt claimen. Nu vatten onze stenen muren niet snel vlam, maar de storingen zijn talrijk; zeker tijdens onweer. Tijdens het schrijven van deze post sla ik alle tekst ook steeds op en internetten is zinloos. We leven hier met de EDF. Het meer, wat ooit een rivier was, is van de EDF. De strook grond aan de oevers is ook staatseigendom. Officieel mag je er niets om de centrale en de loop hiervan in goede staat te houden.
De gehele rivier is opgedeeld in stuwmeren met hun eigen dam. Een geavanceerd computergestuurd systeem zorgd voor het juiste peil in het juiste meer. Dagelijks wordt het meer waaraan we wonen ook leeggepompt. Niet helemaal leeg, maar vaak zo laag dat we naar de overzijde kunnen waden. Aan de 'sluizen'kant komen een zijstroom van de rivier en een andere flinke beek in het meer samen. Als het waterpeil in het hoger gelegen meer te hoog wordt door de voedingsbeken en het meer daar weer boven, zetten ze hier beneden de sluizen open. Met een flink geruis zien we vanuit de hoogte de stroming alles meesleuren wat zo net nog rustig lag te dobberen. Zodra dit waterpeil op hoogte is, gaan de turbines aan. Verderop langs het meer zie je aan de voet van de berg één gebouw en een installatie staan. De turbines zijn in de berg gebouwd, deze zuigen het water aan en pompen het naar het meer boven op het plateau. Dit gebeurd meestal 's nachts, als we uit ons bed komen staat het water laag en stroomt het als iedere andere rivier in Frankrijk. De oevers zijn ooit door een flinke groep mannen-met-kettingzagen schoongeveegd van alle begroeiing. Sommige bomen zijn blijven staan en deze geven een magisch uitzicht over het wateroppervlak; zo stil en statig, doods en omringd door nevels. Om niet door te draven en verkoeling te zoeken pak ik graag een tasje met handdoek, pen en papier, trek ik goede schoenen aan en wandel met Castel naar de rivier om wat te mijmeren en poodje te baden. Zo ook maandagmiddag tijdens de hitte die alles laat zinderen en ook de vogels tot een siesta dwingt. Het water lag doodstil. Veel rommel, takjes en boomstronken drijven wat in rondjes rond. De stilte wordt doorbroken door het beekje dat hier in het meer stroomt en zachtjes kabbelend zich samenvoegd met het stille diepe water. De wouwen zweven boven het meer en een enkele alerte reiger staat te wachten op een dromerige vis. Castel verkoeld haar poten en rolt zich in het hoge gras vol wilde oever-bloemen. Floxen, wilgeroosjes, bloeiende grassen en een soort fijn gipskruid geven een heerlijke geur af die zich vermengd met het water en de wind. Ik trek mijn kleren uit en stap met de camera het water in. Het klotst om me heen, de vissen zullen me wel horen! Ik vraag Castel ook te komen, maar die wil poot aan de grond houden en houdt mij al snel voor gezien. Ik fotografeer het stille water met de ronddrijvende troep. Zo laag is het peil vandaag niet.
Ik schuifel de kant weer op en laat me drogen op een grote ronde kei, glad afgesleten door de eeuwen heen, maar te zwaar om verder te rollen. Ik doezel wat, ben lom en zwaar en droom wat weg met m'n dagboek onder mijn armen. Ik word weer wakker door een geruis dat erg snel sterker wordt en nieuw is om niet onopgemerkt te blijven. Ik speur het wateroppervlak af en zie in de verte, als ik richting sluizen kijk (die ik niet kan zien, dit meer heeft vele bochten en slingerd zich door het dal heen), een onrustige ruwe blauwe streep op het water met witte kopjes tegen de stenige oevers. "De sluizen zijn opengezet!" bedenk ik verschrikt.
Gefascineerd dit van zo dichtbij te kunnen beleven, pak ik de camera en loop het water weer in tot mijn middel. Als ik de camera laat vallen raakt deze niet het water, 'veilig' denk ik nog. Castel kijkt me nieuwsgierig aan en richt haar kop steeds naar het harder wordende geluid. Het lijkt geen echte vloedgolf en de blauwe ruwe streep wordt niet snel groter. De rommel die op het water drijft ligt nog steeds stil en zo'n vaart zal het toch niet lopen? Opeens grijpt een onderstroom mijn kuiten. Verschrikt doe ik wat stappen naar de kant totdat ik alleen met m'n benen nog in het water sta. De onderstroom is in 1 seconde wel heel erg sterk en al filmend ga ik verder het water uit. Tot en met de knieeen dan maar. De witte kopjes op het water worden veroorzaakt door de hoger gelegen stenen en de ondiepere gedeelten in het meer. De onderstroom blijft sterk en langzaam komt de drijvende rommel ook in beweging. Deze veeel langzamer als de onderstroom, maar net als een op gang komende stoomtrein gaat dit ook steeds sneller. De stammen, stronken en takjes stromen tegen mijn benen aan en doen me wankelen. Ze komen nu bijna ziedend en buitelend over elkaar voorbij gestroomd. Het water is plots woest en het stijgt opeens met zo'n 30 cm. Ik ben verbaasd over de kracht, het onverwachte, de snelheid en vraag me af wat te doen als je net lekker midden op het meer een baantje trekt. Hopen dat je je in een bocht naar de kant toegezwommen krijgt??? Het gevaar van de waterkracht-centrales in Frankrijk wordt niet onderschat. Je mag niet zwemmen, vissen of varen. "sports nautique enterdit" staat overal langs de meren en bij de sluizen, daar waar je bij het water kunt op felgele borden aangegeven. Rond de sluizen zelf staan hekken met tekst en uitleg en het gevaar voor mensen. Dus niet alleen dat het niet mag, maar ook het waarom met beeldmateriaal. Verderop in het meer ligt een brug naar de andere kant. Daar staat een groot bord op de oever met een pijl richting de turbines met het woord "DANGER". Vorige week tijdens nog zo'n hete dag hebben M en ik geprobeerd een stuwmeer te bereiken waar we zwemmen wilden. Die mogelijkheid was daar niet, dus hebben we de andere kant van de brug 'geprobeerd'. In z'n achteruit Via een stijl oeverpad (voor medewerkers van de EDF, vissers, etc) kun je met de auto onderaan de brug komen, soms veel verder als het water laag is. Het pad loopt door tot bijna de bodem van het meer. Met bikini, handdoeken en een drankje voelen we de temperatuur van het water. KOUD!!!! M houdt het zwemmen voor gezien. Ik kan het niet laten, trek m'n bikini uit en verzamel moed. De duik is heerlijk. De geur van het natuurwater, zo fris en helder. De leegte in dit grote meer, de stijle oevers naar de plateaus bedekt met loofbossen en hier en daar een weilandje met een huis. Innerlijk val ik stil en zou ik hier in m'n nakie oneindig willen blijven drijven met m'n gezicht in de zon en het kippevel op m'n armen. Ik ben niet alleen en dat prikt de bel wel stuk, want auto's rijden over de brug en ze zien nooit iemand in het water hier. Zelden een vissersbootje, maar dat is alles. Het bekijks is niet het ergste, de stroom richting turbines maakt me waakzaam en de kou doet er een schepje bovenop. Veel water is nog steeds smeltwater en de diepte werkt ook niet mee het op te laten warmen. Opdrogen op de kant is net zo gerieflijk als de duik en de frisse natuurlijke sensatie van het water. Terwijl M en ik wat roken en babbelen zien we het waterpeil weer razendsnel stijgen. Er komt een jonge man langs de auto geklauterd en komt op ons toe gelopen. (ik denk gelijk dat ik iets doe wat niet mag en zet me schrap voor een vriendelijke waarschuwing of ik dat nooit meer wil doen) De jongen zegt vriendelijk gedag en zegt dat hij voor de EDF werkt en me net zag zwemmen toen hij over de brug reed. Hij komt me enkel waarschuwen dat het water gaat stijgen, het is niet verboden om te zwemmen maar vraagt ons alert te blijven. Zo rustig en beleeft de moeite nemen om even naar je toe te komen doet me goed. De vrijheid om op eigen initiatief te handelen aan de goede kant van de waarschuwingsborden ook. Geen hekken en verbodsborden maar reeel gevaar aangeven en verder het aan de mensen hun eigen verantwoordelijkheid overlaten ervaren Marc en ik als en groot verschil met Nederland. Een staat zo nationalistisch als deze zou kunnen beklemmen, maar met zoveel ruimte en mensen is de controle op de mensen niet te groot gemaakt. Waterkracht is al een oud begrip en hoe ze daar in Frankrijk mee omgaan is echt 'klasse' te noemen. De centrales en dergelijke zijn zo goed het kon weggewerkt in de bergen. Geen extra poespas. De centrales waar de lectriciteit gegenereerd wordt zijn niet echt esthetisch verantwoord te noemen. Lelijke gebouwen vaak halverwege een helling die het uitzicht verzieken. De generatoren steken lelijk af tegen het natuurschoon. Maar helaas, aan veel voordelen zitten ook nadelen en het is een relatief schone energie. Helaas moet Frankrijk het nog steeds voor 85% hebben van kernenergie. De rest zijn windmolens (ook een gruwel voor horizon-liefhebbers). Toch krijgt de EDF van ons een pluim. Voor de snelle service van de storingsdienst, de informatie-voorziening rond 'ons' meer en de prijs per KwU!
Verder voelen we ons dankbaar voor al dat water. Het is niet van de EDF, de bron is ook niet van ons. Het is water dat van moeder aarde is en als gift bij ons uit de kraan komt, of uit de lucht. En dat we er zelfs warm water van kunnen maken of er een huis mee warm kunnen stoken is helemaal geweldig. Dat water waar we voor 70% uit bestaan, water water water Ik krijg dorst.