Vorige week maandag nam ik geen tijd de 'litanie van de angst' te prevelen. Schreeuwen desnoods.
Enkel de meest godslasterende vloeken galmden door het dal, als trillingen die een veelvoud van mijn belagers wisten te alarmeren. Pure horror, ik zou er nachtmerrie's gehad van kunnen hebben. Afgelopen week niet gehad, maar dat kan de jeuk en de brand in mijn armen geweest zijn, het geklop op mijn schedel. Een paar kleine klopgeesten als gezwellen in mijn hoofdhuid die om de paar minuten even willen komen buurten in mijn hersenpan.
Ik tel er na 2 dagen een stuk of 30. Ik zal wel overdrijven met een paar, maar daarmee neemt de gevoelswaarde niet af.
Jaja, ik spaar wat euro's uit door voor de gemeente extreem steile taluds te willen maaien met de logge bosmaaier. Ik ben tenslotte nog jong, voor de begrippen hier. Lenig, dat varkentje was ik wel. Iedere week een strook van zo'n 8 bij 20 meter grenzend aan een muur die de oprit van het kasteeldorpje opsluit en een rotswand die laag begint en een meter of 6 hoog eindigt. De gemeente krijgt geen geld voor het onderhoud, bewoners vinden het aanzicht van dat verwilderde gras maar niks en de slangen natuurlijk. Onze ezeltjes smullen er maanden van, dus natuurlijk wil ik dat stuk wel maaien. Ook als 'contributie' aan de assocciation ter-behoud-van-het-cultuurhistorisch-erfgoed-van-le site.
De 2e strook 'steile uitdaging' stond maandagochtend op mijn program. Flesje water mee, maaier en frisse moed wetende dat het dorp nog niet helemaal wakker is, de dauw, de schaduw. Tijdens het vullen van de spoel, harnas aan, maaier vullen met brandstof hoor ik het gezoem. Een koor, wespen, duidelijk. Ik hoor het verschil tussen zweefvliegen, bijen, hoornaars en wespen, geen enkel probleem.
Ik inspecteer de enorme naaldboom op het talud tegenover waar ik het maaiwerk wil voortzetten. En masse foerageren er wespen in deze gezonde boom. Mooi! Ik zoek het nest, de bol van grauw papier. Of in een holte in de naaldboom? Niks te zien. Oh ja, de verwondering van het moment voorbij; Ik zou gaan maaien voor Ollie & Sarko. De beestjes kunnen bij mooi weer alleen 's nachts grazen, ik zie ze graag ook overdag door ze hooi te geven.
Ik maai in breedtestroken vanaf de rotswand beneden naar de muur richting oprit boven. Na 2 stroken ben ik toe aan de 3e en schuifel voorzichtig naar beneden, de rand van het talud. Ik geef een hengst gas en laat de bosmaaier met een mooie zeiszwieper in het nog niet gemaaide gras zwaaien. Mijn veiligheidsbril maak ik niet frequent schoon, ik zie er 1 vliegen. Maar dat is er maar 1. Of zijn het er meer?
Pure horror!!
Het zijn er velen.
Je bedenkt dit niet en kunt je er niet op voorbereiden.
Het zou een succesvol deel van zo'n Super-FAIL-compilatie 2014 op YouTube kunnen zijn.
Voor ik het weet zwermen er vele, en vele rond mijn hoofd, armen. Verwoed begin ik mezelf te slaan en weg te lopen, de bosmaaier nog met draaiende motor aan het harnas, de pet inmiddels van het hoofd. Ook de veiligheidsbril en gehoorbescherming liggen ergens.
Ik zie niets anders dan wespen en de wereld in een waas. Besluit om me met bosmaaier en al de rotswand af te laten glijden als was het een steile glijbaan. Onderwijl word ik geprikt. Voor mijn gevoel continu. Met maar twee armen sla je nog geen 2% van je belagers dood.
Pure horror.
Terwijl ik naar de Rode ren probeer ik de bosmaaier van het pennetje af te werpen. De machine laat ik op straat kletteren. Met nog talloze wespen op mijn lijf en in mijn haar! stort ik me de auto in waar ik doorga met mezelf slaan en prikken voelen. Hysterisch ben ik, zo krijgt niemand me. Dit kunnen alleen insecten waarvoor ik denk een allergie te hebben.
(Ik werd in 2009 gestoken door wespbijen, de allergische reactie was duidelijk. Ook bijen, muggen, oogstmijt, dazen en horzels veroorzaken extreme jeuk, voor weken, en alle mogelijke gevolgen. De angst voor wespensteken is net zo groot.)
Stompend op mijn tas met telefoon, flesje water en snoeischaar waar vast nog wel een wesp in klem kan zitten kom ik op adem. Ik durf het andere raampje open te draaien om er een wesp uit te laten, slaan op het raam durf ik niet, uitgeput, hijgend. Met trillende handen stuur ik Marc een sms dat ik probeer mijn spullen te pakken en naar huis te komen. Ik meld enkel dat ik een wespennest gemaaid heb.
Mijn hoofd, voorhoofd en lip, mijn armen van onder en boven, en op, staan in brand. Ik voel al snel dat ik geen nachtmerrie heb en niet allergisch ben voor wespensteken. En anders ben ik nu in 1 klap genezen. Gerustgesteld kan ik dus ook naar huis rijden waar Marc op me wacht. Blij dat ik strak uit de auto klim met haar als van een clown zo geklit en overeind, een gezicht dat alles zegt -heb ik weer....-.
Eén aspirientje om het bloed te verdunnen, verplicht liters water drinken onder toezicht en in beweging blijven. Wat Rescue-zalf op de steken, ook in mijn haar waar zich ook een ontelbare hoeveelheid brandpuntjes bevinden.
De dag erop gaan we terug om het hooi op te halen. Marc loopt rustig en behoedzaam naar het nest in de grond. Ik heb met de maaikop met 2x 4mm dik draad de ingang van een groot nest geruïneerd.
Niet vreemd, de woede van het volk dat ik ongezien op mijn hals haalde. Dertig steken? Peanuts vergeleken bij mijn trage vlucht en de hoeveelheid van de wespen. De diameter van de ronde ingang van het nest schat Marc op een ruime 10 centimeter. 'Het krioelde ervan, ga ook maar even rustig kijken. Ze zijn nu niet boos meer.' Ja, dank je de koekoek. Ik doe een poging, maar dichter dan 2 meter durf ik niet te gaan om de horror nog eens te herbeleven.
Na een week prijs ik mezelf gelukkig. Ik ben niet allergisch voor wespensteken. Ik heb nog een paar hardnekkige steken die sadistisch blijven jeuken en een kleine les geleerd. Namelijk; de veiligheidsbril schoon houden en nog vroeger in de morgen starten.
Anders bedanken voor de eer, want dit? Nooit meer!
Anders bedanken voor de eer, want dit? Nooit meer!
Pure horror.
Met afschuw gelezen.
BeantwoordenVerwijderenSterkte met het herstel.
De volgende maaibeurt zal nog wel even aarzelend gebeuren.
Bemoedigende groet,
ik ben net even terug gegaan naar de crime-scene om te kijken of de gemeente mijn smeekbede tot interventie heeft ontvangen. het nest is verbrand en op de ingang ligt nu een steen. een wesp of 5 zijn zoekende, de dennenboom is leeg, geen wespenkoor meer, stilte.
Verwijderenfysiek ben ik hersteld, maar tussen de met gehoorbescherming ingepaqkte oren zal dit wel wat langer gaan duren, merci Rob!
Om te lezen vond ik het al eng (terwijl ik niet bang ben voor een enkele wesp), dus kan me voorstellen dat het voor jou echt horror was.
BeantwoordenVerwijderenWat een rotervaring...volgende keer in een imkertenu aan de slag :-)
BeantwoordenVerwijderenhet nest is inmiddels geruineerd, al ben ik het er niet helemaal mee eens; eigenbelang gaat dit keer voor. ze hebben het verbrand en daarna een steen op de ingang gelegd.
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook al tig keer gestoken door die rotzakken en haat ze. Btw: ter "geruststelling": een allergie kun je ook opbouwen. Blijf op je hoede als je weer gestoken bent! Bij de minste of geringste zwelling van je lippen, of benauwdheid > meteen naar de SEH!
BeantwoordenVerwijderenHoi Martine, Long time no see.... hoe is het met je? Groetjes, Inge
BeantwoordenVerwijderenOok een berichtje uit België : hoe gaat het Martine, we missen je !
BeantwoordenVerwijderen