stilte is angst?

We vroegen het ons en passant regelmatig af; 1 bezoeker per 6 weken?? Wat is er loos? Ook krijgen we van bijna iedereen de vraag of we hier nooit bang zijn. Wij dubben en denken waar we hier bang voor zouden kunnen zijn? Nu heb ik wel eens een voorgevoel. Van de week liep ik tegen middernacht nog een stukje met Castel. De bijna volle maan verlichtte het pad en de stilte werd zelfs niet onderbroken door het gebruikelijke uilen-geroep. Castel sprintte ergens de helling af of op, geroepen door een lekker wild-geurtje waarschijnlijk. Maar zelfs met m'n koplampje en goede oren was ze als in rook opgegaan. Normaal loop ik minimaal tot aan de '2 eiken' die tesamen 1 boomkroon vormen en op de punt van de volgende bocht op het randje van het ravein staan. Een paar honderd meter is net genoeg om Castel het gevoel te geven dat ze er echt even uit was. Maar dit keer was de stilte zo stil, dat mijn intuitie hoorbaar werd en ik halverwege even stil stond om Castel te horen. Maar geen poot-geluidjes door de blaadjes, of gesnuffel ergens verderop. Ik kon geen reeele angst ontdekken, als er een zwijnenfamilie op het pad loopt weten we zeker dat Castel aanslaat. Toch ben ik omgekeerd en heb bij de oprit op Castel gewacht, vergezeld door net zo voorzichtige intuitieve wezens als 2 van onze katers. Maar dit kan het niet zijn dat wij zooo weinig bezoek krijgen. Zelfs geen motorrijders zijn de afgelopen weken ons huis gepasseerd. De weg is ook niet slecht genoeg. (Dank H&T voor de bevestiging) Marc opperde nog een optie; Tijdens een gesprekje met een local uit het dorp komt Marc erachter dat de vorige eigenaar waarschijnlijk veel naakt gelopen moet hebben. De directe opmerking van de local loog er niet om, maar om nudisten te gaan bekijken gaat een gemiddelde fransman toch echt te ver. Tevens is privacy in Frankrijk een heilig huisje dat niet zo snel geschonden wordt. We hopen niet dat we ervan verdacht worden hetzelfde te doen. Maar gekletst en geroddeld wordt er ten alle tijden, dus het zou ons weinig verbazen. Misschien de kracht van de natuur versus de mens die vaak al zover van de natuur verwijderd staat. Nog steeds genieten we van het isolement en wennen aan het idee dat we mensen gericht uit moeten nodigen. Dus had ik bij H. wat lopen zeuren of ze toch weer eens bij ons langs wilden komen. Gewoon mee-eten met wat de pot schaft en voor mij reden iets meer moeite te doen met de warme maaltijd. Het was ons een waar genoegen, gewoon met een ander stel eens bijbomen over alles hier en wat ons persoonlijk bezig houdt. Onze zorgen, onze ideeen, de dagen en de weken passeerden de revue. De cocq-au-vin was wel zeer smakelijk uitegvallen. Als ik zo puf heb het recept op de weblog. Dus jawel, lieve H&T, nous vous remercier pour votre visite!!