We hebben nog 3 luttele weekjes te gaan en dan is het nieuwe huisje één heel jaar van ons. Tijd om de balans op te maken. Wat is er gedaan en gebeurt en wat is er veranderd sinds die eerste post in mei vorig jaar. Ik beschrijf daarin, vlak na het vinden van ons huis en de eerste bezichtiging, wat wij hopen te vinden hier. Waarom we Nederland willen verlaten. Wat we verwachten van ons nieuwe leven. Na ruim een jaar na het beantwoorden van bovenstaande vragen, staat het bericht van toen nog als een huis. We gaan zelfs erg snel met het werken naar een zelf-voorzienend leven. Ik kijk dan naar het wonen hier, de snelheid van het hele proces, het leren van de taal, het afronden van ons leven in Nederland, het opbouwen van de allerbelangrijkste dingen hier die bijdragen aan een zelf-voorzienend leven. Een volle vriezer, eigen brood, geverfde en gerepareerde deuren, luiken en ramen, de contacten met de bijbehorende aperatiefjes en etentjes, wat we kunnen en wat nog niet, waar we nog even geduld voor op moeten brengen of nog heel hard aan moeten trekken komende jaren. (Geduld voor de verkoop van ons huis in NL, voor het leren van de taal, voor het eigen maken van oude technieken, om het ons niet te makkelijk te maken, omdat we geen geld hebben voor het 'gemak', tot de groente volgroeit en het fruit rijp is, voor in het sociale verzekeringsstelsel komen, enz.)
Een lijst met alle dingen die we al gedaan hebben, geeft ons het gevoel dat we wel heel erg hard werken. Geen zware 8-tot-6 baan, maar een 24/7 baan zonder inkomen, maar met een leven in vrijheid, die vele malen meer van waarde is dan dat inkomen voor 40 uur + vakantiegeld + bonus en geen tijd om alle centen uit te geven of te genieten van de tijd die rest.
De lijst van dingen die we nog willen en moeten doen is verschrikkelijk lang. Maar afgezet tegen wat we in 1 jaar al hebben gedaan, kunnen we best een dagje achterover leunen met onze rug tegen een warme rots.
Dat we er af en toe helemaal doorheen zitten, neerslachtig zijn en het moeilijk hebben is niet te voorkomen. Maar het frappante is, dat we dat in Nederland ook ervoeren. Het gras is hier dus niet groener, maar anders groen. Het leven is hier niet gemakkelijker, moeilijker juist. (en wij maken het nog complexer door voor een zelf-voorzienend leven te kiezen op een moment dat de hele wereldeconomie in elkaar klapt) Juist doordat we dit ons zo goed realiseren, kunnen we ook zonder gekleurde bril naar de mensen hier kijken. Het leven is hier geen Zuid-Frans feest; iedereen moet erg hard werken, als je uberhaupt werk kunt vinden. Alle levensmiddelen zijn erg duur, de afstanden zijn groot en het klimaat hard met haar tegenstellingen in extremen. Ook hier wordt geroddeld en geruzied, gevochten en gevreeen, gesjoemeld en bekeurd. Onze back-to-basic-doelstelling had niet in heel Frankrijk voeten aan de grond kunnen krijgen. Hier is het voor onze streekgenoten vaak nog eenzelfde bittere noodzaak het te doen met wat er is. We voelen ons ook erg gesteund door alle locals. We hoeven ook niets uit te leggen als je zegt te willen rommelen, voor onszelf te willen zorgen. Men snapt het direct en dat verlicht ons gekozen isolement.
Onze balans is nog zoek, in ons, tussen elkaar en met de omgeving. Maar de positiviteit is enorm. Die kant van de weegschaal weegt toch meer als het lood aan de andere kant. Alleen die troubadour van vroeger, die komt niet meer langs op zijn ezeltje. Zal ik dan toch maar luit leren spelen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten