Marc zag een groen polyester bootje drijven beneden op de rivier een stuk stroom opwaarts. En dat kunnen we wel gebruiken, maar het bootje dreef wel tot aan de rand onder water, dus stuk is het zowiezo... Toch pakken we wat spulletjes en gaan op het heetst van de dag naar beneden wandelen richting de sluizen. We nemen een touw mee, een hoosemmertje, een fles drinken, handdoek, snoeischaar en een zakmes. Het water staat voor de verandering erg laag en misschien kunnen we via de waterkant dus helemaal naar huis lopen over de keien en rotsen. Het is erg heet zo diep in de gorges, lopend over de gladde keien die de opgenomen warmte ook weer uitstralen. Een paar honderd meter voor onze visstek ziet Marc hem midden op het water drijven tussen drijfhout, boomstronken en andere rommel. Hij heeft zich niet vergist, het is een bootje en het is stuk. Toch laat ik me in het koude water zakken en waad door de houtige rommel. Het bootje is nauwelijks van z'n plek te krijgen doordat het vol water zit. Toch trek en duw ik net zo lang tot het de kant heeft bereikt. De dubbele wand is vol en met veel getrek en moeite krijgen we het half op de kant zodat het leeg kan lopen. Ik blijf even in het water, te heerlijk koel. Samen zitten we even in de schaduw van een grote rots en laten het plaatje en de wandeling tot ons doordringen. De stilte, de hitte vs. de koelte, de groene hellingen, het niemandsland, bijna prehistorisch doet het hier aan. Zodra de dubbele wand leeg lijkt duwen we het weer te water, ik zwem het bootje naar de visstek en Marc loopt met Castel met me mee. We maken het bootje vast aan een els op het droge. Als het water weer eens heel hoog staat kunnen we het vlot trekken en gaan brainstormen over hoe we het gaan repareren.
In de wolken
Ik ga weer eens een avondwandeling met Castel maken. Het was eens heel de dag flink bewolkt met wat spatjes regen en een restje onweer van vanochtend. (zo'n typisch frans onweer met natuurlijk blikseminslag in de telefoonlijn en het beveiligde stopcontact, dit keer geen schade, want alle stekkers waren eruit) Maar nu is de hemel weer bedekt met sterretjes en de melkweg. De wolken hangen laag in de gorges, je kunt er net overheen kijken. Castel is overgelukkig dat we nog even gaan lopen, ze is het terrein nog niet afgeweest. Met mijn koplampje op en een hond voel ik me supersafe en ik wandel al snel voorbij de 2 eiken, die ik vaak niet passeer als ik zo laat nog even ga lopen. Al mijmerend blijft de stilte in het bos oorverdovend. Het valt op. Het ruisen van de rivier hoor ik alleen als ik op de buitenbochten van het pad ben en het lampje op mijn hoofd verblind steeds als ik door een wolk heen loop. Voor ik het weet ben ik al bijna bij de sluizen. Ik aai Castel, die heel uitgelaten is en blij kwispelend voor me uit holt en struint, snuffeld en wroet. Door met mijn hoofd te bewegen kan ik soms uiltjes zien zitten in de bomen. Ik hoop altijd op het zien van wild, maar heb nooit geluk. Ik denk dat dat door Castel komt, die lomp als een olifant door de struiken banjerd en veels te veel herrie maakt.
Tot ik plots op nog geen 5 meter beneden mij op de helling 2 grote ogen zie van een verder onzichtbaar zoogdier. Te groot voor een boommarter, te klein en te laag bij de grond voor een hert of everzwijn. Daar zou Castel me wel voor gewaarschuwd hebben, ze gaat er dan als een speer achteraan, luid blaffend. De nacht is van het bos en de dieren die dan actief zijn. Ik blijf met bonzend hart naar de 2 oplichtende ogen kijken, 1 keer knippert het dier en doet wat stapjes in mijn richting. "Castel, Castel, les bets la, aller!!" Maar Castel reageert niet eens en het onbekende dier komt gewoon de helling op. (is ze ook in de wolken??) En ik maar zeggen dat ik niet bang ben in het donker in het grote bos. pffffff Ik ga maar weer lopen, met iets meer haast als heen. Ik snap niet dat Castel er niet op reageerd, zo dichtbij. Ik kijk nog wel 15 keer achterom, of het dier ons volgt. Ik bedenk me dat hier geentijgers leven, ik ben daar heel blij om. Met een nog niet gerust hart kom ik thuis. Het zal een vos, kat of steenmarter geweest kunnen zijn. Grote ogen in een laag dier, maar ik tast nog steeds in het duister wat het was... Ik voel me een held op sokken met een angsthaas van een hond als ik thuis kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten