Voor alle zekerheid borduur ik nog even verder op het onderwerp. Omdat ik er zeker van wilde zijn de vrijheid te hebben om hier te werken ben ik begin mei al begonnen met het me uitschrijven bij m'n nederlandse zorgverzekeraar. Ik heb eerst gebeld om uit te zoeken hoe ik m'n peperdure verplichte verzekering op moest zeggen. Een brief waarin ik aangeef verhuisd te zijn naar het buitenland met een bewijs van uitschrijving uit Nederland en een copie van mijn legitimatie zou voldoende zijn. Zo gezegd zo gedaan en deze formulieren kon ik de 2e week van juni op de bus doen naar het Trias. Weken hoor ik niets en ik vraag me af of ze wel ontvangen zijn. Dus bel ik een 2e maal en ze melden me dat ze zojuist het toetsingsformulier op de bus hebben gedaan. Toetsingsformulier??? Ja mevrouw, dat is om er zeker van te zijn dat u echt geen inkomen of andere arbeidsverplichting meer in Nederland hebt. Ik wacht nog een week en dan valt de dikke envloppe in de bus. 8 Pagina's lang is dit toetsingsformulier en ik verbaas me over de Nederlandse bureaucratie. Geschrokken dringen de vragen zich aan me op. Werkelijk alles willen ze weten en eigenlijk zijn alle vragen in onze ogen totaal irrelevant. Het uitschrijvingsformulier van de basisadministratie NL is blijkbaar onvoldoende. Ze willen zelfs mijn nieuwe verzekeringsgegevens van hier die ik niet krijgen kan zonder die uitschrijving van het Trias. Onvoorstelbaar. Ik wil helemaal niet alle vragen beantwoorden, ze doen er niet toe. Ik wil ze helemaal niet laten weten waar ik ben gaan wonen en hoe ik hier leef of mijn leven inricht. Ik schrijf me toch juist uit?? Marc helpt me door gewoon 'N.V.T.' achter 9 van de 10 vragen in te vullen en ik zet mijn handtekening. Ik voel me getest, getoetst, bij voorbaat oneerlijk en wind me erg op over dit gebeuren. Ik leef niet voor de zekerheid of die verzekeringen, ik leef om te leven. Ik wil graag werken om te kunnen leven, niet leven om te kunnen werken zodat ik mij verzekeren kan. Mijn leven draait niet om het dichttimmeren van iedere vorm van risico lopen of de zekerheid dat ik niet ziek word. Het is nu begin augustus en nog heb ik geen bericht van het Trias. Ik heb banen en werk zat aangeboden gekregen, maar kan er niet op in gaan, zolang dit nog loopt. Het beperkt me in mijn vrijheid en dat stoort. Het is om verdrietig van te worden dat de zekerheid zo telt en het uiteindelijk om de zekerheid van de maatschappijen gaat. En de belasting natuurlijk.
Ik begrijp ook hoe dit gegroeit is, maar dat neemt niet weg dat algemeen 'belang' en de staatskassen vóór het individu gaan. De enige zekerheid die wij vaak ervaren is dat het leven te kort lijkt, dat ieder moment telt, dat we niks uit moeten stellen tot morgen, omdat we er niet zeker van zijn dat we een 'morgen' krijgen. Dat de loop van het leven start bij onze geboorte en 'eindigt' bij het sterven. We weten ook zeker dat we geen agenda van het leven kunnen handhaven, het loopt toch anders en dat levenspad is niet te verzekeren. Alle verzekeringen draaien om het niet failliet gaan, noch de centen hebben voor onderdak en voedsel. Zekerheid vanuit ons hart, in ons hart en het vertrouwen in de natuur, dat hebben we wel. Het huis staat er en alle bomen, de gorges, de hemel en de wind, de regen en de zon zijn onze zekere referentiepunten van ons leven. De zekerheid dat de zekeringen eruit klappen als er onweer is. Die knopjes in het witte kastje onderin de secadou die we dan gewoon weer aan kunnen zetten. Dat is nuttige zekerheid waar we veel voor over hebben. (Zonder geld kunnen we geen electriciteit hebben, daar zijn we dan ook weer zeker van!) We zuchten samen eens diep en geven elkaar een knuffel, met vrij grote zekerheid dat we elkaar in deze en zoveel andere dingen gevonden hebben. Die basis van liefde voor onszelf, elkaar en dit leven is als voedsel. Ik dank God in stilte voor de zekerheid in de goede loop der dingen die ik iedere dag weer mag ontvangen. Want er is nog geen dag in mijn 35 jaar voorbij gegaan zonder dat het dag werd en ik leef....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten