(niks geen brood tussen de middag...) Ik bak flinke spekpannekoeken en met dit zware voedsel gaat het uitbuiken iets makkelijker met een wandeling tussen de buien door. De waterdampen tussen de bomen op het pad zien eruit als nevels omschreven in sprookjes. Hier en daar hoor je een vogel en de druppels die op de bosgrond vallen. verder is het stil. Bij de sluizen gaat het weer flink regenen en we schuilen onder een groepje prunus-bomen. Een visser komt de bruggen over en ziet 2 blonde mensen zonder regenjas of plu daar schuilen en loopt gelijk de andere kant op langs het riviertje. Omdat de bui niet ophoudt gaan we maar weer terug. Na 150 meter stopt de bui en breekt de zon een beetje door. Dit maakt van de doorgang op het pad een stoompad. We trekken onze shirts uit en omdat we onder de bomen lopen, die een mooie groene boog vormen waaronder de damp blijft hangen, voelt iedere drup die op onze huid valt als een wake-up call. Niet koud, maar omringt met deze zoet geurende waterdampen een hele bijzondere gewaarwording. Castel is de helling af het bos in gedoken, ze blaft piepend om te vertellen dat ze een ree of ander groot wild op het spoor is. We laten haar, ze vangt toch niets en wij jagen niet. Ze zou nog eerder vriendschap sluiten met de herten en de vosjes hier. De zon is al weer verdwenen en de volgende antracietgrijze wolken verschijnen alweer vanachter de bergen. Het feest zal wel verplaatst worden naar binnen en terwijl ik me daarop verheug, pluk ik een kamperfoeliebloem. Zomaar in het wild tussen de rijpende bramen die na zulke buien zich volzuigen met water en na een dagje zon zoeter en zoeter gaan smaken. Volgende week de eerste potten bramenjam!! De wilde kruiden waar we over en langs lopen ruiken heel sterk door onze aanraking en het stoombad voelt weldadig aan. We halen het niet droog thuis te komen. 100 Meter voor ons huis breekt die donkere wolk open en neemt een windvlaag mee. Ik zal toch echt de parasol moeten redden, die al gedeeltelijk stuk is gegaan door de wind. Deze wordt uit zijn tafel gewipt en dan breken de draaglatjes af. (De tonnelle is ook stuk gegaan. Door een waterbel op het dak-canvas is een ijzeren lat van de constructie helemaal doorgebogen en heeft de rest van de dakconstructie verbogen. :-( ) In de strortregen ren ik met een volle wasmand naar het zwembad om het op te hangen. Daarna is het alweer droog. Na nog wat lummelen en internetten, wat een opluchting dat we dat weer even kunnen doen, kleden we ons om en gaan eerst de auto halen bij H & T die lekker in pyama voor de buis hangen met een wijntje. Dat mis ik wel eens, zo'n manier van luieren op een lekkere bank in een ruime lichte kamer. Maar wat niet is kan komen!In het dorp is het nog heel rustig, de organisatoren van het feestje zijn druk doende, wij zien alle mensen komen en worden steeds weer voorgesteld aan wie we nog niet kennen en andersom. Al die namen!! iedereen ziet er feestelijk uit, er wordt al snel gelachen en gekletst. Het feest is eigenlijk ter ere van Felix en zijn vrouw Georgette. 
Ze zijn beide 80 geworden dit jaar. Dat zou je niet zeggen, zeker felix ziet er jonger uit, 70 misschien, met zijn jonge strakke huid en altijd stralende glimlach en dynamiek. De tafels zijn in een U-vorm geplaatst en heel mooi gedekt met bloemen en met varens versiert. Voor we aan tafel gaan hebben we al ruim 2 uur staan kletsen en alle nieuwe gezichten en namen duizelen ons. Tussen de gangen door is er traditionele muziek; een accordeonspeler uit onze gemeente en een Cabret. 
Een doedelzak met een blaaszak van geitenhuid die onder de arm dienst doet als long. De klank is welhaast hetzelfde en de muziek geeft een keltisch geluid. Al snel laten verschillende mensen hun eten voor wat het is om te dansen met elkaar. We zitten tussen alle andere 'buitenlanders' in en marc precies tussen twee burgermeesters naast de burgermeestersvrouw. Een vlotte slanke dame van net in de 60 die je net 50 levensjaren zou geven. Ze spreekt goed engels en we verbazen ons over het feit dat we haar niet vinden passen naast onze burgermeester. Dat is meer een verlegen boer uit de omgeving. Maar de man is ook hier geboren en getogen, zij komt uit noord Frankrijk. De sfeer is fantastisch met de dartelende kinderen en het gemengde gezelschap. Ook alle vakantiegangers die een huis in ons dorpje hebben zijn hierbij aanwezig en de moderne Parijzenaren mixen de locals en de vreemdelingen tot een bont gezelschap. 
Gedichten worden voorgedragen en en passant wordt er betaald voor dit feestje. Felix heeft een varkentje bereid in de broodoven en daar worden ook weer grappen over gemaakt. Andere bewoners hebben cakes en taarten gebakken, een enorme brie gekocht met een heerlijke smaak en zo zacht dat ze wegsmelt op je tong. We worden uitgenodigd om een eenvoudige dans mee te dansen, de muziek wordt steeds sneller en later weer traag en het is met alle kinderen een dolle boel waarin iedereen meedoet en zich amuseerd! Na een ode aan felix wordt er een speciaal muziekje op gezet, felix krijgt een zonnebril op en hij mag , waarschijnlijk voor de zoveelste keer, een perciflage geven van een Franse blinde zanger. Iedereen begint te klappen en te juigen als de 80 jarige zich al dansend midden tussen de tafels uitslooft. Als deze man het dorp ontvalt zal ook ik in diepe rouw zijn, hij IS het dorp, de geschiedenis, de lach en de bloemen. De wijsheid, de tradities, de feesten en de stille winters. Ik probeer niet te veel stil te staan bij wat deze man en zijn lieve vrouw mij doen. Hun zijn hebben ons ook zo'n warm welkom gegeven en ik wil heel graag nog heel lang van hun aanwezigheid genieten. pas rond over elven wordt er opeens opgeruimd. iedereen helpt een handje mee en de herrie is enorm door het gesjouw met tafels en stoelen. Ik bied de organisator aan morgen wat te doen. Dus om 9 uur maandagochtend sta ik present! Felix Felix, je bent de zon en de maan voor iedereen die liefde heeft voor deze gemeenschap, blijf zolang je kunt en blijf dansen en lachen, want anders is het zo lang donker hier.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten