crisis

Och en wee, emigreren gaat al nooit over rozen en blijft een vrijwillige manier om het jezelf heel moeilijk te maken. We zien natuurlijk alle voordelen nog, de vrijheid, de genoegens. De schoonheid en de ruimte, maar toch. De crisis is daar steeds meer schepjes bovenop aan het doen. Eerst dat huis in nederland waarvan de vaste kosten gewoon door blijven lopen nu het maar niet verkocht wil worden. (Ook al doen we er samen met de makelaar echt alles aan.) Maar nu gaat de bank waar we ooit een hypotheek bij afsloten ook wat moeilijk doen. Zij zijn natuurlijk bang dat het kostenplaatje voor hen na de crisis niet meer in de + blijft staan. Dus de brieven blijven komen. Daarnaast is ons spaarpotje natuurlijk ookal op, voor zover we die hadden met deze onverwacht vervroegde verhuizing. De onkunde waar we hier tegenaan lopen was ook niet dicht te timmeren. Marc blijft vastlopen op het bouwvakkeren hier. Op de zak met cement staat wat anders als in alle bouwboeken. In het klustijdschrift worden andere adviezen gegeven als in de bouwzaken zelf. En zo blijft het benodigde cement uit de muur vallen, of het is niet te verwijderen daar waar we het juist niet willen zien. Of die lauze-winkel is nooit open en de onderdelen voor een schoorsteenafvoer onbestelbaar. Onze haren rijzen te berge. 2 Weken hebben we niets op internet kunnen doen aan ons internet-'bedrijfje' en net weer wat aan de slag, komt de huisbazin wederom klagen over ditjes en datjes. Het interesseerd haar allemaal niet, zolang ze zelf maar bellen kan. Ook dat gaat niet over rozen. We houden ons hart vast en bijten op onze tong zodra we haar noodgedwongen gedag zeggen op kantoor. Maar op je tong bijten doet net zo zeer als die 450 euro betalen om de reparatie van de computers te betalen. Nu nog even afwachten wat de verzekering gaat doen met onze 2e claim in 2 maanden. Mijn oude ziekekostenverzekeraar heb ik weer mogen bellen, zoveelste keer, om te vragen waar de uitschrijvingsbrief blijft. "nou mevrouw, deze is 23 juli naar u verstuurd". Ik heb deze brief nooit ontvangen en tijdens mijn vorig telefonisch onderhoud is me dit niet medegedeeld. Ook weten ze niet naar welk adres deze brief is verstuurd. Ik vraag de dame vriendelijk of ze de brief nogmaals wil versturen.
Ook het werk zoeken, of me in het sociale verzekeringsstelsel van Frankrijk laten opnemen gaat niet van een lauze-dakje. Donderdag was ik keurig gekleed op tijd op het arbeidsbureau, alwaar ik te horen kreeg dat de dame met wie ik een afspraak had niet aanwezig is die dag. Laat zij nou prima engels spreken en me beloofd hebben me te ondersteunen bij de 'sociale dienst'.... Ik vat even moed achter een computer van het arbeidsbureau en ga dan toch naar het kantoortje beneden om me aan mijn afspraak met mezelf te houden. Dan behelp ik mezelf maar met het woordenboek.
Een vriendelijke meid van mijn leeftijd verwacht me al en ik leg haar onze situatie uit.
Ook de nieuwe wet komt ter sprake die voorkomt dat buitenlanders hier gratis meeprofiteren van de sociale zekerheid en de voortreffelijke gezondheidszorg. Zij kent een regeling of wet die juist mensen die hier net buiten ballen helpt aan een basisverzekering. Maar ik moet me dan op een andere dag, moment en plaats melden met een stapel papieren waar ze zelfs in een burocratie 'u' tegen zeggen. Het is nog te overzien en met nieuwe hoop verlaat ik het kantoor.
De warmte blijft ons gestel parten spelen. Het legt ons lam, maakt ons moe en soms misselijk. Marc draagt dan wel zijn hoed dag in dag uit, en toch is hij een avond opeens zo ziek als een hond. De rillingen lopen over zijn lijf en later heeft hij flinke koorts. Na 1 nacht en een gat in de dag is het het mannetje weer, maar we voelen beide dat dit toch een harde dobber is voor 2 mensen uit de koude klei. Als we te lang stilstaan bij de toekomst, onze lege spaarpot, de crisis en haar effecten en alles wat we nog moeten doen, dan komen de tranen. De onmacht, de teleurstelling, de letterlijk erbarmelijke temperatuur, och en wee. En toch zien wij door alle bomen in 'ons' bos nog bomen staan. Zo sterk, zo mooi, onaangedaan door die droogte en de hete zonnestralen. Toch is er hier altijd het water, de bron is nooit op. Het blijft gul stromen en ik pluk dagelijks weer nieuwe dingen uit eigen tuin. De mist die we 's ochtends mogen voelen en als wolken in het dal mogen zien of de lieve mensen die voor ons klaar staan, het maakt zoveel goed. De vreugde en het verdriet zouden er zonder elkaar ook weer niet zijn. Dus na dit dal, mogen wij ons op een piek verheugen. Dat geeft ons als nieuwe franse burgers wel weer moed!