Omdat mijn nieuwe rinkelwekker het vaker niet dan wel doet, sta ik op in de veronderstelling dat het tegen negen uur is. Maar als ik later in de auto zit om de gîte schoon te gaan maken blijkt het kwart over acht. Eerst bestel ik kentekenplaten bij de garage voor de blauwe landrover. Dan zijn we echt toerist-af, in de auto's dan, verder zullen we altijd l'etrangeres acceptées (vreemdelingen) blijven. Dat 'acceptées' doet ons wel heel goed, een warm welkom en dat in een regio waar de nederlanders echt geen goede naam hebben. De toeristen niet, maar ook de nederlanders die hier permanent wonen niet. (Ze integreren niet, richten verenigingen op enkel voor landgenoten, kopen weinig in Frankrijk en blijven vasthouden aan hun eigen gewoontes, taal en eten; dit wordt ons regelmatig door de fransen zelf verteld als het ter sprake komt.) Ik loop even bij de bank binnen om ons contactpersoon te vragen om voor de 2e maal onze verzekering te bellen om te informeren of we de reparatie van 2 computers en een (nieuwe) modem mogen declareren en maak hiervoor een afspraak. Na de laatste weekend-boodschapjes rij ik door om met een lichte kater van de tegenspoed van gisteren en een zere bil (spier verrekt of zenuwknoopje?) de hele gîte klaar te maken voor het net getrouwde stelletje dat maandag zal arriveren. Eerst kan ik bij H & T nog even internetten. Dus plaats ik een bericht op de weblog, betaal nieuwe pijlen en een schietschijf zodat die verstuurd kunnen worden en drink een sterke mok koffie. De gasten zijn toch nog niet weg. Op m'n gemak ga ik daar aan de slag en ik ben eind van de middag nog niet klaar of H & T komen terug van hun werk. Samen drinken we een wijntje en ik bericht Marc dat als hij nog langs het stadje rijdt dat hij welkom is voor een hapje en een drankje. Er volgt een spontane onverwachtte lange avond vol goede gesprekken, mergez-worstjes van de BBQ, patatjes, wijn en verdieping in onze vriendschap. Hoe geweldig we ons ook opgenomen voelen in deze regio, toch hebben we behoefte aan vrienden met nederlandse kom-af. Maar de afwisseling moet er blijven, want we houden alle 4 te veel van het leven in Frankrijk, tussen en met de Fransen die dit land toch maken tot wat het nú is. De ezeltjes van buurman Pierre had ik 's middags tijdens een korte pauze al over de witte neuzen geaaid. Nu komen ze bij het hek van H & T staan kijken of er misschien nog iets lekkers te halen valt. Baby-ezel houdt zich afzijdig, maar ik blijf me onweerstaanbaar aangetrokken voelen tot de diepbruine rustige dieren die met hun enorme oren de vliegen wegmeppen en laten zien dat ze nieuwsgierig zijn. Ik open het hek en stap hun terrein op. Binnen 2 minuten ben ik omringt door 6 volwassen ezels die me van alle kanten besnuffelen. Nog wat onwennig en bang dat ze trappen door schrik van het één of ander, probeer ik een beetje afstand te houden. Ik sta er ook op teenslippers tussen en ik heb geen behoefte aan vertrapte tenen. Alsof ze het weten snuffelen ze aan mijn voeten en ik voel de fluweelzachte neuzen en hun warme adem. Ze worden steeds rustiger en 1 vlijdt haar kop tegen me aan. Met zachte dwang wil ze in me kruipen, maar zo'n volwassen ezelin is echt wat te groot voor op schoot. T. knipt wat seringentakken, wat ze wel heel erg lekker vinden, zodat ik met de bos takken bijna verdwijn tussen de gretige koppen. Ze proeven T.'s T-shirt, maar van mijn kleding blijven ze af. Ik krijg mezelf er niet weg, zeker nadat de takken op zijn, want 3 blijven er bij me waarvan diezelfde ezelin van daarstraks zich weer met haar kop tegen me aanvlijdt. Ik smelt en omarm haar. Als ze achterin de landrover had gepast, had ik haar zo graag mee willen nemen. Helaas moet ik wachten, totdat de stal gerepareerd is en het hekwerk klaar. Eigen ezeltjes is niet zozeer voor de lol als ook voor werkzaamheden hier. Rond middernacht stappen we op, Castel is al heel lang alleen en we laten 1 auto daar. Die halen we de dag erop als we toch een dorpsfeestje hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten