De donderdag is de marktdag. En daarbij doe je gelijk alles dat je kunt doen bij andere winkels, om zo niet iedere dag de auto in te moeten springen voor een pak boter of wat groente. Dus naar het grofvuil met oude verfblikken, naar de agrarische winkel voor een bestelling op te halen, de garage doe ik aan om te vragen of de kentekenplaten er al zijn en dan door naar de markt. Daar zit ook het arbeidsburo waar ik een afspraak wil gaan maken om eens te praten over de mogelijkheden om hier te werken. Full time kan natuurlijk niet, maar ik wil eind dit jaar wel in het 'sociale stelsel' zitten. Dat is niet helemaal voor de zekerheid, want de vrijheid zonder in het arbeidsleven te zitten is me ook veel waard. Alswel om het gewoon mee draaien in de mallemolen. Ik denk dat ik de structuur van het geheel in zo'n rustig en ontvolkt gebied beter aankan. Voor ik naar het kantoor doorloop, stuit ik eerst nog op dorpsgenoten die uiteraard gegroet worden met 2 tot 4 zoenen en een hand. Natuurlijk de vraag "Ça va?" Je kunt daar niet onderuit. Al ontmoet je 30 bekenden op de markt, dit is echt De begroeting in geval van 'ons kent ons'. Dus je doet samen wat boodschappen en opeens scheidt je weer en doe je je eigen ding. Drink een bakje koffie en koop daarna een vestje voor m'n neefje. De supermarkt moet op het laatst tussen neus en lippen, moest ook nog even terug naar de boeren-winkel. Vergeten te betalen!!! (later begreep ik dat het míj juist te snel was gegaan en dat ik het echt niet goed begrepen had; dat rappe frans van de krasse knar uit de regio.)
Op de terugweg naar huis zie ik de couvreur (dakdekker) op het dak van ons dorpje zitten. Dus natuurlijk even op de rem, toch al een vriend van ons te noemen. Z'n meest vaste kracht is een jonge meid die haar vak verstaat. Het is precies 12 uur, dus tijd voor hen om te stoppen. Het is zo'n 40 graden op zo'n dak op het Zuiden en dan met zware stenen werken op een plakje. En zo maak je een praatje en ben je weer een kwartier verder en de passerende postbode doet er nog 5 minuutjes bij. Deze wel heel snelle in levende lijve Woodie-Woodpecker, die geen 'miep-miep' zegt maar 'ciao-ciao', goedlachs, maar gelukkig onverstaanbaar. Na zo'n hectische ochtend vlucht ik naar huis, het aanrecht, eten maken in de koele keuken en pffffff siësta.....
Ik poets gietijzeren potten en pannen en de visroker. Een vies karwij maar in de schaduw onder een mooie acacia was het een prima klus. Daarna pak ik een tas met handdoek en dergelijke en vertrek voor een paar uur naar de rivier. Viervoeter mee en verkoeling zoeken. Daar alleen, weer in het koude water met de stilte om mij heen, blijft zéér indrukwekkend. Alleen maar natuur, deels gemaakt door de stuwdammen, toch nergens iets dat door mensen gemaakt is in het zicht. Via de andere kant van de vallei klim ik rustig naar boven via stijle wildpaadjes. Castel wijst me de weg, die spoort die paadjes op; lekker makkelijk. Via de oude ruïne klim ik het pad op. Ik tref Marc weer op het dak van de keuken als ik thuis kom. Aan de middendeur wordt hard gewerkt. Ik regel het hang en sluitwerk door dingen te bestellen en te halen. Vlak voor het eten maakt Marc een schilderijtje op het enige witte schildersdoek dat hij heeft en ik schilder met een te oude rot-kwast het barluikje lavendel blauw. Bijna klaar is het barterras. Daarna willen we voor het donker nog verder rommelen aan ons test-systeem. Er is iets te krijgen waarmee je draadloos een afstand kunt overbruggen die goed genoeg is om thuis ADSL te hebben. dus moeite spaart Marc niet dit uit te zoeken. Via een nieuwe lijn bij de buren zou dit te realiseren zijn vanaf onze eerste en enige electriciteits-paal. Deze staat hemelsbreed een paar honderd meter bij ons huis vandaan. Dus hebben we gisteravond een lantaarntje op een batterij zo hoog mogelijk in die paal gehangen. Maar helaas, door het boomblad (lees; het bos) was het lichtje niet te zien. Dus zijn we vanavond met de stokzaag en nieuwe batterijen terug gegaan om dit te fixen. De overbuurman, een oud baasje van in de 80 die hoog in de gorges woont, had de buren gebeld, die hier niet vaak zijn. Ze wonen 1,5 uur rijden verderop. De buurvrouw belt ons dan weer; "er hangt volgens hem een nieuw lichtje boven de weg daar bij jullie. Is er wat aan de hand?". Ook hier, ja, zelfs hier!!!, is de sociale controle groot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten