avontuurtje

Nog nooit hebben we zo vaak gepicknickt als afgelopen weken. De aanleidingen waren er steeds toe; vissen vlak voor de schemering en M&M-ritjes om de omgeving te verkennen. E. heeft ook wat onweer en regen mee mogen maken en zag al op tegen een tour-ritje in haar up op alle bospaden die nu niet allemaal even gemakkelijk begaanbaar zijn door de regen. We besloten dit zondagochtend samen te doen, dus koffie, koekjes en chocolade mee, zaagje voor het geval dat en met een cd-tje aan de auto in gesprongen. Ze reedt al met gemak op deze smalle franse weggetjes en na 2 keer een echt terrein-pad met diepe plassen was het tijd voor het echte werk; voor ons ook onbekend terrein. We hebben zo een bospad langs de rivier ontdekt met geweldige vergezichten, verlaten schuurtjes en dichtgegroeide ruïnes. Midden op een pad met zo'n super-uitzicht zet E. de auto stil en we klimmen op de motorkap voor koffie met chocola. Daar genieten we van het uitzicht, elkaars gezelschap en het gesprek dat de omgeving in ons uitlokt. Als meiden onder elkaar doet het avontuur niet onder voor het avonturieren dat ik met Marc altijd doe en dat is een bijzondere gewaarwording. De grote ruïne die we vonden lag op een schuine grashelling en na een natte nacht was het ronduit link om daar te keren. E. werd misselijk en mij brak het zweet uit. Met Marc naast me ben ik toch wat stoerder en kan ik hem altijd vragen het over te nemen. Nu mocht ik de auto, waarvan de handrem nou niet echt jedat staat afgesteld, behoeden voor het ravijn in kachelen in z'n achteruit. Met het zweet op ons voorhoofd en knikkende knieen zijn we van de ruïne weggereden zonder kleerscheuren of een kapotte auto. We besluiten op ons gemak naar huis te rijden voor het middageten om later die middag met Marc en eten een zijpad uit te proberen dat er wel heel smal uitziet. We willen erg graag weten of we dan uit kunnen komen op de asfaltweg die we op de kaart hebben zien liggen. Tijdens het opruimen van de wijnkelder hebben we nog een paar overheerlijke flesjes rode wijn uit Algerije zien liggen met het jaartal 1989 erop. De laatste avond vraagt om het ontkurken van 1 van deze juweeltjes tijdens een ontspannen evaluatie van haar weken als meewerkende gaste. Na een rustmoment na het eten besluit E. vast te gaan lopen, terwijl Marc een tukkie doet en ik wat opruim en vast de picknick-spullen pak. Wij pikken haar op daar waar we haar tegenkomen en slaan hetzelfde weggetje in als vanochtend. Ze is al bij de brievenbus en ook zij verbaast zich over de grove snelheid van de motorrijders op 'ons' pad, maar verder is de wandeling goed bevallen en rust ze even uit voor ze achter het stuur kruipt. Het is gelukkig bewolkt en niet al te koud en met open raampjes slaan we de weg in tot het punt waar we het wel heel smalle paadje opduiken. De bospaden zijn een lust voor het hoog, met allerlei formaties van de tamme kastanjes die door de jaren heen gescheurd en uitgehold zijn. Met gedraaide stammen en oude gaten waar ooit zware zijtakken zaten. Groener dan groen is het gras op de paden die bijna nooit bereden worden, prachtige doorkijkjes die het bos zelf creert, bemoste muurtjes en begroeide ruïnes. Marc neemt het stuur over zodra het smalle paadje waar we zijn gestopt in zicht komt. Behoedzaam stuurt hij de lange LaRo de bocht om, het uitzicht kan niet mooier, denken we!, en het pad niet smaller, weten we zeker. Sleedoornstruiken sieren de helling naast ons met hun dofblauwe bessen, appelbomen hangen zwaarbeladen laag over het pad en in de oude muur groeit een keur aan plantjes, bloemen, varentjes. Het pad is zo breed als de auto en het valt niet mee om sneller dan 2 kilometer per uur te rijden. Een groepje gebouwtjes doemt op en waarempel; er staat een Landrover Defender 110 die ons bekend voorkomt. De witte pick-up staat vaak op de hoofdweg in een dorp dat we passeren als we boodschappen gaan doen. De andere kant van het weggetje langs de gebouwtjes wordt geblokkeerd door een wel heel oud rood verroest trekkertje. We kunnen er niet langs en moeten dus gaan kijken of er volk is. Het erf is bezaaid met bloemen, blaffende honden achter het hek van de voordeur, hout, ijzeren werktuigen, rommel, katjes, kippen, 'spullen', stokoude wijnranken vol met nog groene trossen en een klein corpulent boertje met 5 eieren in de hand. Marc stapt gelijk uit en loopt op de boer toe. Mijn fototoestel lonkt, want dit zijn geweldige plaatjes, maar ik wil eerst toestemming en de boer een hand geven. De boer lacht, is zeer vriendelijk en kijkt verbaasd dat onze auto van juist die kant langs zijn huis komt. Dat gebeurd nooit, want zelfs de EDF-werknemers die die weg zouden moeten gebruiken komen per definitie van de andere kant over het veilige asfalt. De goedlachse boer ratelt aan 1 stuk door en vangt onze vragen perfect op. Al zijn antwoorden begrijpen we en we staan weer versteld van ons vermogen met ogen de mensen hier te verstaan. Alleen mijn vraag over het maken van foto's begrijpt hij niet en hij verwijst me door naar de tables d'oriëntation verderop op de heuvel. Zodra we zijn 'geratel' kunnen onderbreken zet hij de zijne opzij en kunnen we erdoor. Na een echte toertocht op smalle weggetjes door bos en dal, dorpjes en weiland met rustig grazende koetjes, stuurt E. de wagen onverwacht een hoog weiland op. Een prachtige plek om te eten op een warm schots wollen kleed met een fantastisch uitzicht op de omgeving en een ondergaande zon. De wijn smaakt als nooit te voren (vorig jaar was ze een jaartje jonger en toen al heerlijk van smaak) en het zelfgebakken brood en cake zijn een goede aanvulling. Nee, het is vanavond niet de wijn die als aanvulling dient. De evaluatie is moeilijk, te snel om kort en bondig te zeggen wat we ervan vonden. Ik kom niet verder als 'indrukwekkend', Marc niet verder als 'te kort' en E. blijft steken in afzonderlijke momenten, maar wel ervaren we alle drie de balans in werken en vakantie vieren. De zonsondergang is prachtig,maar de optrekkende kou dwingt ons onze spullen weer in te laden en onder de deken in de auto naar huis te rijden. We hebben nog net energie voor 1 kop thee voor we naar bed gaan.