Begin deze zomer zagen we het schip al staan in het dorpje, naast het kasteel. Wat doet dat schip hier toch diep in het binnenland op de berg naast het kasteel? Een houten scheepje dat nagebouwd lijkt met een rode rand rondom, een heuse mast waar je in kunt klimmen en verder geen poespas. Het is het decor voor Spectacles Nocturne. De openlucht theater-voorstelling die ik vorig jaar gemist had. We zouden nog vrienden op de koffie krijgen die er net voor uit eten zijn geweest, maar dat halen zij niet en ik wil het begin niet missen. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik me erbij voor moet stellen, dus ik stuur P. een sms-je dat we al vroeg naar boven gaan. (grappig is dat P. pas het berichtje leest met zijn gezelschap, zodra hij in de schemer met het hele gezelschap in een huurauto ons pad afgehobbeld is en niets dan katteoogjes ziet op ons terrein in plaats van een koffietafel. Castel is als de dood en verstopt zich stilletjes in haar huisje, een waakhond van niks dus!) We moeten nog even wachten boven en zelfs een kaartje kopen a 10 euro. maar zeker de moeite waard blijkt later. 5 In het wit gekleede sprookachtige figuren kondigen het begin van het spektakel aan. Hoog boven ons uit verschijnen ze op de muur, verlicht met schijnwerpers, en spelen op een fluit, slaan met een zweep, lokken ons naar boven de kasteeltuin in met gelach en geheimzinnige gebaren. Via een donker smal pad lopen alle toeschouwers naar boven door het poortje en nemen plaats op de houten bankjes.
Het schip is verlicht, evenals de kasteelmuur en er branden vuurtjes rondom het met zand bestrooide 'podium' rond het schip. De muziek brengt ons al in andere sferen en gespannen wachten we af. het blijkt redelijk goed te volgen voor ons. (Acteurs moeten goed articuleren ;-) Het is grappig, lieflijk en vol van kleine details. Geen hoogstaand theater, maar gewoon heel erg leuk. Paarden mogen een rolletje meespelen en we herkennen wat locals die als figuranten door het geheel steeds goed te zien zijn. Het verhaal gaat over die tijd die passeerd, de maan en de zon symboliseren die tijd, ze ontmoeten elkaar en juist op het moment van dié ontmoeting, vind het gezelschap op het strand naast het schip een schatkist. Ze maken hem voorzichtig open en laten zich betoveren door de inhoudt. De eenvoudige schippers en hun gezelschap veranderen in een konkrijkje, met een maankoningin en haar koning, haar ministers, de secretaris en teruggekeerde 'verlorenzoon'. Heel de nacht zijn ze de koningen, de rijken, betoverd en bekleed met prachtige gewaden, een elfachtige witte fee op een paard of de brandende dood die plots op een paard ons op doet schrikken. Zodra de maan de zon weer ontmoet ontnuchtert iedereen en is weer zoals hij en zij was; vol eenvoud, arm en in slaap met de gesloten schatkist weer op het strand. Het stuk duurde 1,5 uur en heeft geen moment verveeld. De muziekanten in het wit waren een schitterende aanvulling op het theater-gezelschap. Samen met de locals en de mannen van het licht & geluid is er inderdaad iets heel moois van gemaakt. Niet uniek, want ieder jaar wordt deze voorstelling gegeven, maar ik ben blij het helemaal meegemaakt te hebben. Volgend jaar wil ik terug, misschien begrijp ik dan alles in plaats van een gedeelte. P. schiet ons aan aan het einde. Hij is toch weer helemaal naar boven gereden en we praten met elkaar wat na, als we met z'n allen naar de auto's lopen.
Een super-spektakel dat ik niet had willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten