Een echte franse zomer is heet, daarom gaan er ook zo velen deze richting uit in de vakantie, de fransen uit het noorden niet uitgezonderd. We waren gisteren door de dorpsoudste al gewaarschuwd en de dag begon zo fris. Ik heb eindelijk mijn nieuwe maaikop zodat ik met draad weer wat maaien kan. Maar het zweet laat me stoppen om 10 uur, helaas. De moestuin is nog niet klaar en richting stal zou ik ook nog wel even willen maaien. We rommelen heeel rustig verder, Marc met het dak en dat valt niet mee. De enorme lauzestenen horen er plat op te liggen en dat zorgt bij de knik in het dak voor problemen. Ik probeer hem te helpen, maar de grootste lauze moet er toch nog even af om te wachten tot Marc verder omhoog het dak vol heeft gelegd. Ik werk wat in de moestuin en zie al oranje tomaten, die moeten eraf voor ze overrijp zijn. De smaak van die ene kleine rode valt tegen, ik begrijp waarom mensen geen tomaten lusten. Maar misschien worden ze beter komende weken. Rond half 12 maak ik het vuur aan tussen de stenen op het achterterras. Ik heb een Aubrac-Rumsteck (biefstuk) uit de vriezer gehaald en marineer het mooie donkere malse vlees in de notenolie, knoflook en wat peper. Zodra het vuur eruit is leg ik de biefstuk er even op, de geur is werkelijk fantasisch! Met een frisse salade en rijst smullen we in de extreme zomerhitte. Bijna geen wind, dus ik maak mezelf al lekker met een middag aan de rivier. We ruimen eerst nog wat spullen op in het chateau en daarna pak ik handdoeken, icetea, schrift en pen, fototoestel en katten- en hondensnoepjes. Castel en Aai mogen natuurlijk mee, Castel voor haar uitje en verkoeling en Aai om wat aan lichaamsbeweging te doen. Ze is tonnetje rond en heeft echt te veel vet. Het water staat veel te hoog om de blinker die in een boom in het water is blijven hangen eruit te gaan halen. Ook is het lastig langzaam het water in te lopen, dus ga ik eerst even op een grote uitstekende steen zitten en laat de rust tot me doordringen. Zelfs de vogels geven geen geluid, enkel de dikke bromvliegen zijn druk in de weer en onderzoeken mijn aanwezigheid wat flink irritant is. Steeds denk ik een daas op mijn huid te voelen, maar het zijn enkel die vliegen. Door de hitte gedreven ga ik toch in het water staan, koud!! Aai ligt op haar steen een stukje richting de kant hoog onder een oude eik. Steeds verder loop ik naar het diepe wat soms opeens een stuk dieper wordt. Tot borsthoogte blijf ik een tijd staan met de zon die op mijn rug en nek brandt. Alle haartjes op mijn armen staan onder water recht overeind ondersteund door kippenvel. Het water is spiegelglad en glashelder. Het perzikkruid voelt zacht aan onder mijn voeten en de bloemen van de valse kamille bloeien onder water gewoon door. Een enorm grote school visjes van 3 tot 6 centimeter zwemmen langs en om me heen en hier en daar sabbelt er één aan mij. Castel verstoort de spiegel door enthousiast en licht gefrustreerd te hengelen naar de stokken en stammen in het water. Het water is zo hoog dat de stroming enkel oppervlakkig is en toch blijft de school in de buurt. Mijn gedachten worden genegeerd door de stilte, opgeslokt en geabsorbeerd. Ook mijn handelen blokkeert, ik zou dit graag op de camera vastleggen, maar het geheel is op geen enkele manier over te brengen. Ik vind het water te koud om naar die boom in het water te zwemmen om op zoek te gaan naar Marc's favoriete blinkertje, maar het blijft lokken. Ik besluit dan toch maar het water uit te stappen en wat te gaan vissen. Ik loop naar de helling waar we de 2 hengels maar laten staan. Niemand die er komen kan en zelfs het water kan er niet bij. Na 10 minuutjes en nog geen beet denk ik dan eindelijk dat een grote vis erin gestonken is. Maar mijn blinker heeft de zijne gevonden en het visdraad waaraan zijn blinker zit, zit nog steeds vast aan die boom daar 10 meter verderop. Ik haal mijn lijn zo ver mogelijk binnen en 3 meter voor de kant zie ik dat ik er bijna bij kan, ik moet dan wel geheel te water met een mesje tussen de tanden. Er drijft een flinke korte boomstam voorbij en houd me daaraan vast om de blinkers te redden. Net als ik trots weer op de kant sta komt Marc naar beneden en gaat gelijk aan de slag met de zware glimmer, maar na een half uurtje heeft hij weer pech. In dezelfde boom blijft die blinker wéér hangen. De zon is inmiddels verdwenen en ik heb zelfs koude voeten van in het water staan. Toch wil ik perse naar de boom zwemmen om voor de 2e maal zijn blinkertje te redden. Eenmaal in het water verbaas ik mezelf erover hoe heerlijk het eigenlijk is; zwemmen in natuurwater! Ik buit het rustige hoge water uit en kan het niet laten dit 10 minuutjes te blijven doen. Ik blijf wel dicht bij de kant, want ik vertrouw de EDF en haar sluizen voor geen cent na mijn ervaringen van afgelopen maanden. Lummelig pakken we de spullen later in en lopen, ehm.. slenteren naar boven. Aai stapt te laat op en blijft ergens beneden liggen alsof ze te uitgeput is. Iedere meter naar boven wordt het warmer en na een werkelijk slome maaltijd met superzacht brood (nieuwe lichting!) duik ik nog even achter de computer voor de mail en weblog. Het is maar goed dat Frankrijk nu ook vakantie heeft, we zouden ons bijna schuldig gaan voelen dat we zo weinig doen. Maar die hitte noodzaakt het heel rustig aan te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten