Het zou een spectaculaire tranentrekkende commerciele uitzending zijn geweest op prime-time met reclames voor tissues, verzekeringen, banken en vakanties naar Frankrijk. De dag van vandaag zou het heel goed hebben gedaan mits we mee zouden doen aan programma's als 'Ik vertrek' en 'Een plek onder de zon'. Gisteravond en het begin van de nacht heb ik alleen onder de tonnelle gezeten, kijkend naar een volle maan zo helder van licht en kracht dat ik mijn blik niet afwenden kon. Rechtsonder de maan, net boven de rand van de gorges met de toppen van de naaldbomen, straalt een zó heldere ster dat zelfs het licht van de maan de ster niet kleiner of minder aanwezig doet lijken. Flarden donkere bewolking scheren door haar halo en worden met een lichtende rand gesierd. Gefascineerd vergeet ik te drinken, te roken en foto's te maken. Een miauwende kat roept me naar binnen en schudt me wakker. Ik ga toch weer terug naar buiten en probeer dit stille en dynamische zicht te fotograferen. Ik hoor al regendruppels vallen op het doek boven mijn hoofd en zie felle korte bliksemschichten vanuit het zuiden de gorges door schieten. De randen van de donkere wolken in de zware bewolking worden nog net verlicht door de maan, zodat ik kan zien dat ze niets vooruitkomen en ver in het zuiden blijven hangen. Ook de donder, die ik maar één keer hoor, is ver weg. Misschien een kleine 6 uurtjes later schrikken we beiden om half zeven wakker van een enorme harde knal, een donderslag blijkt later. Alsof het onweer zich na al die hitte zó heeft moeten vormen, dat het zich precies tot hier heeft opgehouden. Er is geen houden meer aan, de overkant van de rivier is niet te zien, een hard geruis is de regen die samen met de op de rivier liggende wolken een dikke grijs wollen deken vormt tussen ons en de rest van de wereld. Bliksemflitsen overal en samen met die eerste overpletterende donderslag zien we de vonken uit meerdere stopcontacten slaan. De stroom was ergens, veel vroeger in de ochtend, eruit geklapt. Ook de paal, waar onze electriciteit begint, had de knop zelf al uitgezet. Daar vandaan gaan de leidingen, bijzonderingswaardig genoeg voor franse begrippen, ondergronds! naar ons huis. Dus stroom of niet op de leiding, als de bliksem in de grond slaat (waar niet in??) ontlaadt zich dat via die leidingen naar ons huis. Dus de tegen onweer beveiligde stopcontacten en de nog aangesloten apparatuur krijgen flinke oppeppers. Oppeppend genoeg om én thuis én boven in ons kantoor de bliksem zich via via in onze computers te laten slaan. Met alle normale kosten, een niet verkocht huis in Nederland, auto's met mankementen, integratie-kosten, proberen we op inventieve wijze te overleven. Maar de emoties lopen na de eerste twee koppen koffie flink op. De moed zakt ons in de schoenen. En waar we van weg wilden, komt nu even dubbel en dwars retour; geld. Een klassiek beeld, dat ik van juist die soort TV-programma's ken, herken, ervaar en beleef. Ook blijkt boven in ons gehuurde kantoortje, dat de modem daar op storing staat en de telefoons daar niet werken. We betalen ook gelijk huur en de adsl-aansluiting aan de eigenaresse. Ze laat ons eigenlijk in de kou staan, met complete desinteresse naar ons probleem. Ook dat loopt later in de middag niet lekker. Door al die kapotte apparatuur boven, de situatie en relatie met haar en een grote uitdaging rijker, stort Marc zich (mijn held toch!) in dit avontuur. 10 en de dame sussen en uit elkaar houden, onderwijl even het probleem inventariseren en delegeren, ziezo! Dus alle spullen de auto in en ik ga vast naar huis. Marc gaat nog even bijkletsen met 1 van de bewoners verder boven in het dorp. We zijn bezorgd om haar en Marc kan eindelijk wat doen! Ik drink thuis een wijntje, of 2... Zakje chips erbij en een knorrekopje op schoot (dank je E. voor dit nieuwe lieve woordje), één met witte oortipjes en een zwart neusje. En het kladblok op die andere pc doet het nog prima :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten