Absolute zekerheid; we zijn er allemaal zo zeker van. Verzekering voor onze gezondheid, verzekering voor het huis, tegen diefstal, glasbreuk of brand. Verzekering indien arbeidsongeschiktheid, verzekering tegen kidnapping of het verzekeren van je vingers als je begaafd muzikant bent. Niets kan ons nog gebeuren. Behalve het lot die ons ziek maakt, of een dronken automobilist op ons pad plaatst. Misschien de liefde die ons blind maakte en ons later verdriet doet, maar dat is nog te overzien, dat overkomt ons allemaal.
De domper op ons nieuwe leven is vaak die zekerheid die wij in onszelf zoeken. We komen saampjes een heel eind, maar liepen gisteren er weer even op stuk. Op het kantoor van de 'Sociale Verzekeringsbank'; de C.P.A.M. Hier kun je een frans BSN-nummer aanvragen en tot eind vorig jaar kreeg je dan de standaard ziektekostenverzekering. We waren al eens gaan informeren hoe het werkt en hadden toen begrepen dat met de benodigde papieren het geen enkel probleem zou zijn. Helaas is ons toen niet duidelijk geworden dat er een nieuwe wet van kracht is waarbij je pas zo'n verzekering en nummer krijgt als je in loondienst bent in Frankrijk. Als zelfstandige of werkeloze krijg je geen verzekering, bijstand of BSN-nummer. Het is ook niet verplicht, kortom 'zoek het maar uit als je niet werkt of eigen baas wilt zijn'. Het nieuwe stelsel verplicht je ertoe eerst een particuliere onbetaalbare verzekering af te sluiten, een baan te zoeken en te wachten op je eerste loonstrook zodat je kunt bewijzen de sociale premie's te betalen (je werkgever doet dat dan). Als zelfstandige heb je de keuze. Voor enkele beroepen is het onmogelijk als kleine zelfstandige aan de slag te gaan. Boomverzorger of hovenier zijn voorbeelden van deze beroepen. Het risico voor mij is te groot onverzekerd aan de slag te gaan, dus ik zit eigenlijk in de knel, want die particuliere verzekering is voor ons niet te betalen. (een paar honderd euro per maand) Marc kan wel als 'entrepreneur' aan de slag en mij als zijn vrouw meeverzekeren, maar echt goedkoop is anders en het noodzaakt hem het risico te nemen te gokken op een virtueel internetspel. Dat we de vorige keer dat we gingen informeren bij deze organisatie niet zijn ingelicht over deze nieuwe wetgeving kan of aan ons frans liggen of aan het ongeduld van de balie-medewerkster. De feiten liggen er nu en daar mogen we het even mee doen. Ook de balie-dame haalt haar schouders op en zegt zoiets als "helaas, ik kan er ook niks aan doen en ben blij dat ik verzekerd en wel op deze stoel zit". De overheid probeerd hier profiteurs mee te weren, het steun trekken van de overheid mee op te heffen en het risico te verkleinen dat verzekeraars uit moeten keren. Dat is een bekend verhaal; risico's voorkomen en alles reglementair zo dicht timmeren dat de grote maatschappijen steeds rijker kunnen worden. Later op de dag komen 2 mensen uit ons dorpje een regio-bulletin brengen. Jeanette en Roger zijn ook wel nieuwsgierig naar de broodoven en de moestuin is ook een bezoekje waard. Roger kent onze stek heel goed als in-officiele burgermeester. Ze verbazen zich dan ook over het werk dat we al verzet hebben in ruim een half jaar. Het lukt me om ze beide een vers brood te geven en we leggen uit dat we een eenvoudig leven willen opbouwen, waarbij vooral de ruilhandel van onze eigen producten met die van de locals een meerwaarde voor ons zou hebben. Direct worden we gewezen op het risico, ja daar zijn we weer, want volgens de belasting mag dat niet. Zij lopen met ruilhandel de BTW mis. In dit besloten gezelschap wordt daar hartelijk om gelachen, maar het geeft wel weer waar de wereld om draait; geld! Vanmiddag komt Marc thuis van nieuwe werkschoenen kopen. We hebben de dag van gister verwerkt, de drukke buitenwereld gezien met haar reclame-zuilen, schreeuweige aanplakbiljetten en zogenaamd goedkope bouwmarkten waar de kwantiteit ver boven enige vorm van kwaliteit is getild. De inpact van de informatie van de C.P.A.M. is flink hard aangekomen en samen met het verbod op de ruilhandel barst Marc los met een repliek op dit alles. Zijn stem blijft hij verheffen en overstuur doet hij zijn verhaal. We willen onze met liefde geproduceerde producten dolgraag ruilen met onze buurtgenoten, die heel veel verstand hebben van het eenvoudige leven hier. De kwaliteit is ongeëevenaard, we maken het op totdat het echt niet meer werkt, vervangen kleine onderdeeltjes, desnoods met naald en draad of een ijzeren plaatje dat nog net niet verroest is. Maar nee, dat mag niet, want de overheid loopt zo BTW mis. Met frustratie en boosheid concludeerd Marc dat hij ook hier bevestigd krijgt dat de wereld echt niet om de liefde draait. Ook het inkopen van materiaal voor een schoorsteenafvoer loopt op hetzelfde verhaal uit; we raden het u af, meneer, want als uw schuur afbrandt bent u niet verzekerd.... Auw! En zelf dit risico wel nemen wordt heel moeilijk gemaakt, omdat we de eenvoudige geïmproviseerde spullen niet gewoon kunnen kopen. Het moet besteld worden, maar voor we dit willen doen, zou Marc eerst eens willen puzzelen of het past en hoe het allemaal moet. Helaas is alles zo zeker gemaakt dat het onmogelijk wordt dit traject op onze rustige wijze uit te dokteren.
Zekerheid; Bah! We hebben er echt even onze buik van vol en gaan met veiligheidsgordels aan toch gewoon de drukke bergweg op of klimmen met die fijne nieuwe veiligheidsschoenen toch het dak op om zonder steigers een metersgrote lauze-plaat op het dak te hijsen. Zonder handschoenen, dat dan weer wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten