Het waternivo van de rivier staat weer een flink eind hoger als toen we het bootje hebben gehaald. Een goed moment om het vlot te trekken en er een foto van te maken voor op de blog. marc gaat even een tukkie doen en ik pak wat spulletjes in, om na het eten koffie te drinken aan het water en te kijken of ik het bootje de kant op krijg. Halverwege de helling staat veel brem dat we nodig hebben om de broodoven te stoken. Dus een snoeischaar, wat touw en een klein mesje gaan ook mee. Ik heb even geen zin in de springerige drukke hond om me heen, dus vertrek ik via de achterdeur. Aai heeft me de spullen in zien pakken en is de laatste tijd heel aanhankelijk. Ze vraagt luid miauwend om aandacht, wil gekamd worden als ik in de badkamer ben en volgt me de moestuin in. Dus deze kans liet ze zich niet ontzeggen en al 'kletsend' hobbelt ze achter me aan. Het is weer sprookjesachtig stil aan de rivier. Libellen vechten al vliegend om hun territorium en witte grote vlinders dartelen overal waar ik kijk. Aai strekt zich behaaglijk uit op mijn schoot terwijl ik koffie drink. Ze legt een wollig stoffig pootje op iedere knie en strekt haar teentjes in en uit, wat kietelt en me een glimlach ontlokt. Na de verzamelde moed loop ik de helling af en zie het bootje ondersteboven een eind van de kant drijven. Ik haal het touw langzaam in en het bootje is erg zwaar. De luchtkamer is weer volgelopen met water en ik wil een manier bedenken om hem zo vlot te trekken dat we dit kunnen voorkomen. Dus toch die schoenen maar uit en het water in, dat vandaag ijs- en ijskoud is. Stukje bij beetje trek ik de boot steeds verder de kant op, op z'n kop, elke keer een rots hoger. Tot ik hem draaien kan en half op de kant ligt. Er stroomt gelukkig al veel water uit. Na een 2e bakje koffie heb ik weer nieuwe kracht, trek mijn schoenen weer aan en trek, til en sleep net zo lang totdat het bijna bij de els ligt waar ook de hengels staan. Om een beetje bewegingsvrijheid te hebben knip ik wat bramentakken weg en snoei ik de els. Ideaal, want de visdraadjes en haakjes zitten er ook steeds in vast. Aai ligt een mooie lieve poes te wezen in het gras en geeft af en toe een miauw om te laten weten dat ze me gadeslaat en het fijn vindt zo in alle rust samen bij het water in de schaduw te zijn. Nog één tak moet weggeknipt. Ik pak de tak met beide handen en geef hem een zwieper naar achteren. Dan gebeurd er iets dat ik in mijn stomste dromen niet verzinnen kan. Ik voel iets geks in mijn linkerhand en de hengel naast mijn hoofd beweegt. Ik kijk naar mijn hand en zie een mooi zilver met rood blinkertje erin vastzitten. Ik kijk nog iets beter en 1 van de 3 haakjes zit tot het boogje net naast mijn nagel diep in het vlees gedrukt. Gek genoeg voel ik niets, maar beide handen beginnen hevig te trillen van de schrik en het besef dat een vishaakje een weerhaakje heeft en dat deze erg diep in mijn vinger zit. "Dat heb ik weer!!" Het blijft pijnloos, ook als ik het haakje wat draai, maar eraan trekken heeft tot gevolg dat aan de onderkant van mijn vingertopje het vlees naar binnen mee wordt getrokken. Zit ik daar met trillende handen, schrik, een poes en alle meegenomen spullen om mij heen. Ik pak in wat ik in kan pakken en ga in slakkentempo naar boven. Aai is altijd heel traag en probeert iedere bramentak te vermijden... Boven is Marc weg, aan de wandel met Castel verneem ik uit een geeltje dat aan de deur hangt. Wat nu?? Ik pak wat geld en ga toch maar naar de dokter. Met 1,5e hand gaat het rijden redelijk goed, dus een half uurtje later sta ik in de praktijk. Met een kleine verdoving van de vingertop is de haak er zo uit. De dokter trekt de haak door, zodat het weerhaakje geen extra schade veroorzaakt. Het enige van de rits aan medicatie die hij me meegeven wil die ik accepteer, is een tetanus-prikje (2,67 euro). Wéér anti-biotica en pijnstillers wil ik niet. Het desinfecterend spulletje waar ik mijn vinger 3x per dag in moet gaan dopen, zie ik ook niet zitten. Onverzekerd kost een consult, inclusief de gehele behandeling, 22 euro. Thuis ben ik heel blij dat alles zo snel achter de rug is en ik lach er al om. 's Ochtends is er bijna niets meer van te zien. Het is wel wat rood, maar als dat alles is en blijft... "Heb ik weer!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten