maandag 31 augustus 2009

"Te Huur"

Per heden middag is er weer een kantoor te huur met ADSL in het dorpje vlakbij.
We waren er al snel bang voor nadat we met de eigenaresse een 'deal' hadden voor het laten aansluiten van ADSL aldaar, het voor haar betalen van nieuwe telefoons (3 sets) en het betalen van een leuk sommetje huur en het internet-abonnement....
Eerst moesten we bij gaan betalen voor de antwoordapparaat-service van de provider, toen was het toilet-papier een probleem en later was een bijdrage voor de cartridges toch ook wel 'fair'. (WC papier, dat moesten we zelf maar mee gaan nemen, want de verbouwende buren die ook van haar WC gebruik maken doen dat ook. Een terrastafel wordt neergezet, zodat we daar lekker kunnen eten en wat drinken. (we hebben daar geen keuken of koelkast....) Toen de bliksem insloeg en ook daar een PC gesneuveld is en de modem het niet meer deed, waren de poppen al aan het dansen. Zij kan bellen met haar oude lijn en toestel, dus zij heeft zich teruggetrokken. Nu, na de reparatie van de pc, zijn de telefoons nog steeds op storing. Dus die hebben we thuis, tot we er eens aan toe zijn om die te resetten. (wij bellen vanuit huis en gebruiken ze niet, en zij alleen als ze het buitenland goedkoop wil bellen) Met een hele lijst aan werkzaamheden had ik, na vele discussies en binnenshuis onweer aldaar, de moed weer gevat een middagje te werken. Met een flesje sap, glas en koekjes ben ik aan de slag gegaan. Na 10 minuten komt ze even 'aanwaaien'. Om de paar minuten loopt ze er binnen, rommelt in papieren, zegt weer 'rebonjour' en schuifelt met haar hondje door de gang en het benedenhuis. de TV boven gaat hard aan, haar hondje slaat aan het blaffen en na 2,5 uur ploft ze op het bankje achter mij aan de werktafel. Ze vraagt mijn aandacht en probeert wederom alleen met mij af te dwingen dat de telefoons het snel weer doen. (Marc mijdt ze, stoort hem er nooit en durft niet tegen hem in te gaan, die blij toe is en ook dan zo weinig mogelijk naar boven gaat om te werken) Ze wordt echt grof en raakt steeds meer opgewonden. Ik ben haar ruzie-zoekerij en haar fanatieke houding als intrigante spuugzat. Met mijn armen over elkaar vergezeld van een veels te vriendelijke glimlach laat ik haar zichzelf steeds herhalen. Met de moed der wanhoop probeer ik me rustig te houden en probeer er nog eens tussen te komen, om aan te kaarten dat ze niet luistert en het probleem niet begrijpt. (Tegen marc blijft ze aanzeuren dat ik niet helemaal goed ben. Dat ik een groot probleem heb en dat alle strubbelingen aan mij liggen. 'Bad girl' herhaalt ze maar.... Nu had het gescheelt als ze geen engels had gesproken, zodat ik haar niet zo goed zou horen en begrijpen. Maar aan de andere kant kan ik niet aankomen met 'je ne comprend pas'... Ik krijg het idee dat ze enorm haar best doet me niet naar de keel te vliegen. (Dat zou nog eens wat zijn, een oude dame in een joggingbroek vol gaten, té intelligent, altijd alleen en afgewezen, met een rood hoofd, warrig haar en trillende handen van nijd, zou mij aanvliegen....) Maar ze gaat tot het randje, staat bruusk op, loopt naar de gang en smijt met een rotklap de zware houten deur dicht. De sleutel van de tussendeur vliegt er uit en land voor mijn voeten, terwijl achter de deur het voegsel en steengruis naar beneden komt, pfffffffffffffff. Ik rond mijn emailtje af en kijk 2 seconden in dat zo onvermijdelijke virtuele wereldje om de Costumer Service te checken. Ik stuur Marc een berichtje om raad te vragen. Hij had al 4 keer eerder alle spullen daar weg willen halen. Maar hij heeft het berichtje niet binnen horen komen. Ik tuf naar huis en aldaar gaan we gelijk terug naar boven om alles af te ronden. 31 Augustus 's avonds kunnen we gewoon weg komen met het per direkt stoppen met deze geëscaleerde samenwerking. De van herkomst belgische is ook face-to-face met Marc niet voor rede vatbaar en staat op straat gesticuleerd met hem te redeneren. Ze doet hetzelfde tegen hem en later blijkt dat ze de vloer met me aanveegt. Maar Marc kan haar laten kletsen en zegt nog wel dat het volkomen nieuw is voor hem dat ik zoveel problemen heb met haar, dat het onmogelijk aan mij kan liggen. Hij sluit het uit en gaat verder niet meer in discussie. De oude dame (in de 70 zoals de meerderheid in het dorpje) staat nog te trillen, stottert nu en heeft nog steeds een hoogrode gelaatskleur. Ik blijf vriendelijk lachen en houd mijn mond maar. Later, als we terug naar de parkeerplaats lopen over de enige straat die het gehucht rijk is, zien we haar sloffen met haar ziel onder de armen. Ze is hevig ontdaan en ik snap het. Ik heb zoveel medelijden met 'dat mens', het verteert me. Ik weet net te veel, ik zie net te veel, ik voel haar net iets te veel, om onbewogen te blijven en de woede mijn gevoel voor anderen te laten overschreeuwen. Ze wil dit zo graag aan iemand kwijt, dat onrecht, dat niet begrepen worden of ooit bemind. En iedereen kent haar al heel erg lang, zeker in een gehucht met ongeveer 25 vaste bewoners, 90 procent 65+. Daar sloft ze dan, nog alleen en overstuur, ook al houdt ze zich zo kranig mogelijk. Maar mensen, mensen, wat is zij vervelend geweest afgelopen maanden. Wat kan zij een onrust stoken. Ergens is het wéér improviseren en gebrek aan die moderne communicatie. En dat is 1 van die dingen die we hier nog denken!! nodig te hebben en niet stroken met de back-to-basic en de essentie waarin we hier leven. We missen nu dus even ADSL, zijn bevestigd in dat het goed is geweest de huur op te zeggen vandaag en zijn een zorg en kosten minder. Maar ochoch, wat heb ik ook te doen met de oude eenzame wat gekke dame. Als ze nederlands had gesproken had ik het wel op papier gekregen, maar die taal, die taal. Misschien is dit wel de taal van de balans. 'Balans' ... balance

Geen opmerkingen:

Een reactie posten