Ipomee... Klinkt als vederlicht, dromerig en zacht, de naam van een wolkje aan een diep blauwe hemel. Een plant met bloemen als de gevreesde wingerd, met haar ranke snelle groei, tere witte kolk-vormige bloemen en overwoekerend, klimmend naar het licht. Deze tuinfee onder de bloemen heeft mijn dag helemaal goedgemaakt. Met een verrukkelijk schokje ving mijn hele lijf via mijn ogen een hemelsblauwe kleur aan op borsthoogte. Mijn bloem, mijn pracht, mijn worsteling en strijd , waardoor ik je nu dan eindelijk mag aanschouwen. Hoe groot je bladeren, en fris groen, maar je bloem!! Je hemelsblauwe kolk-klok met haar verflauwende witte hart wat in het niets lijkt te verdwijnen. Het zwarte gat van jouw zo andere buitenkant, schitterend. Ik heb al je zaadjes opgemaakt, wel 2 zakjes vol. En zovele keren was ik net te laat met die slak-bestrijding. Het was zo moeilijk en wat heb ik getreurd. Hoe zeldzaam wordt je hier waargenomen, hoe hoog zijn je eisen. En hier bij ons, heb jij je met je lot verzoend. Je groeit zo snel en al mijn lieve woorden en zorgen zijn beloond. Je ene bloem, zo blauw, zó blauw..... Ipomee, Ipomee, je nam me de hele lange dag met je mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten